30 December - de heen vlucht 

Al de hele week ben ik vrij. Casper moet gewoon werken.

Al de hele week ben ik low-key bezig met de Thailand reis.

 

Van alles in huis opruimen, zodat we “lekker in een schoon en opgeruimd huis thuis komen”, tot de restjes uit de koelkast opruimen. Het beste recept als je nog even restjes wil op eten: wraps of zelf gemaakte taco cups.

 

Vandaag was het dan eindelijk zo ver. Op tijd opstaan, lekker ontbijten en op naar de supermarkt. Lunch en lekkers voor op de luchthaven/tijdens de vlucht. Zeker nu je drinken mee mag nemen door de douane heen is het fijn om een mini picknick mee te nemen.

 

Langs de oliebollenkraam, want we moeten natuurlijk dit jaar wel een oliebol hebben gegeten en hoe kunnen we beter dan zo ons Schiphol-picknick afsluiten?

 

Met de auto gingen we naar het station. We hadden de trein een stukje eerder dan we hadden gepland. In de trein was het luidruchtig, maar hoe langer we erin zaten hoe rustiger die werd.

 

Op Schiphol was het rustig, we waren zo door de douane. We ging bij de Starbucks zitten (zonder er iets te bestellen). Terwijl Casper even met z’n ouders belde, ging ik even de boeken winkel in. Ze hadden 3 interessante boeken. Helaas heb ik alleen handbagage mee voor 2 weken Thailand, dus past een halve boekenkast niet in m’n tas.

Van de drie boeken heb ik over mindfullness al meerdere boeken in m’n boekenkast staan, dus viel deze af.

Keuze uit Mindset van Carol Dweck en Hyper focus van Chris Bailey bleven er over.

Van Carol Dweck heb ik hele goede verhalen gehoord, maar ik vind Hyper focus een onderwerp waar ik van kan profiteren. Ik schakel een hulplijn in: w’app naar Casper.

Keuze gemaakt, Hyperfocus is het geworden.

Ik zie nog een boek voor Casper liggen en spelletjes in het schap, maar ruimte is beperkt.

 

Ondertussen heeft Casper het gezien bij de Starbucks, dus vertrekken we richting de gate. Vier uur voor de vlucht aanwezig geeft je genoeg tijd om Schiphol te ontdekken. We lopen een rondje, komen langs een lounge gebied met plekken waar je kan slapen, een speeltuin gesponsord door Nemo (met wetenschappelijk speelgoed), een sport-gym die afgesloten is, mini museum. Dit is dé plek om nog even te zitten.

 

We eten, spelen een spelletje en kletsen wat. Tijdens het spelletje kwixx merken we dat ons blok bijna op is. Gelukkig zag ik dat ze in de boekwinkel ook losse blokken verkochten.

We gingen weer op pad. Na ons heen en weetje was het bijna tijd om te boarden. We kregen een extra paspoort controle maar mochten daarna zo het vliegtuig in stappen.

 

De vlucht duurt uren… Terwijl we boven Turkije vlogen was ik al klaar met de vlucht. Een film gekeken, een beetje gelezen en dit verhaal getypt. Hoe vermaak je je in hemelsnaam 11u lang op een stoel? Heel simpel: slapen en wel zo veel mogelijk. Helaas is dat altijd lastig in het vliegtuig.

31-December - Oud jaar in Bangkok

Aan alles komt een einde. Zo ook aan deze vlucht.

We gingen redelijk vlot het vliegtuig af en ik volgde Casper naar de immigration.

Een lange rij, maar het ging wel redelijk vlot voor mijn gevoel, misschien komt dat door m’n slaap tekort.

Na anderhalf uur hadden we geld gehaald, flesje water (€0,19) en een metro ticket naar het centrum (€1,20).

Na een half uur in de metro te hebben gezeten kwamen we bij het eind station. Casper en ik hadden besloten om de laatste 5km te lopen naar het hostel. Op ons gemak gingen we op pad. Het was gelukkig bewolkt, dus voelde we de zon niet branden tijdens het lopen. De 30 graden Celsius voelde prima (warm) aan.

We liepen veel rechtdoor en ik kreeg al een beetje van Bangkok te zien. Het hostel was makkelijk te vinden, in een rustige wijk vlak bij het oude centrum.

Na een douche en een beetje relaxen ging we naar het oude centrum.

Langs een tempel, langs het water. Een stukje over de Khoa san road. Hier vonden we een plek voor een drankje en een hapje eten. Het was ondertussen half 8 ‘s avonds en we hadden nog wel even te gaan tot middernacht. We liepen de Khoa San road af en besloten een paar uur slaap in de hostel te pakken voor de jaarwisseling.

Die twee uur slaap heeft wonderen gedaan. Om half 11 gingen we wederom op pad. Kochten een emmer cocktail bij een VW busje en dronken die samen op, op een terras tussen de Duitsers.

De jaarwisseling hebben we op straat tussen de drukte gevierd. Als sardientjes in een blik, liepen we over de straat tussen de feestende mensen. Overal was muziek, overal was street food te koop. Van schorpioenen tot krokodillen, van alles was te koop. De geuren zijn overweldigend, niet altijd even best.

De jetlag vroeg ons om richting bed te gaan. We liepen terug en wenste onze familie om 1u ‘s nachts “de beste wensen”, Nederlandse tijd is dat 7u ‘s avonds.

01-Januari - Zijn we opgelicht?

Rond half 9 werden we wakker. We liepen de straat uit en belande op de eerste beste terrasje waar ze ontbijt serveren.

Toast, met ei en avocado met drinken koffie en een jus d’orange (en voor Casper een mango juice). De avocado was nog niet rijp, dus smaakloos, maar verder was het prima eten.

We hadden vandaag niks op de planning staan. We gingen wel kijken waar we belanden.
Naar de Khoa San road. Via leuke straatjes gingen we op weg naar the Grand Palance. Door een nieuwjaar ceremonie, mochten wij toeristen er pas na 1u in. De bewaker rade ons aan om een tuktuk te nemen naar “the golden mountain temple” te gaan, daarna naar de pier om daar een long boat naar de floating Market te gaan. Ow we zijn van plan om naar Chaing Mai te gaan? Stop dan even bij het toerist information, want daar kan je tours en hotels boeken. Regelen ze meteen alles voor je.

Hij hield voor ons een tuktuk aan, vertelde waar wij heen moesten en onderhandelde voor ons dat het 150 bath (€4,-) zou kosten.

De tuktuk reed plankgas naar de tempel. Er waren vele Boeddha beelden. Een gedeelte van de tempel was rustig een ander gedeelte was druk. Een Aziatisch toerist zag ons, liep op ons af en wou met ons op de foto. Nooit geweten dat mijn blog in Azië zo populair is dat ze met me op de foto willen.

In de tempel waren monniken mensen aan het zegenen. Geknield gingen mensen richting de Boeddha, daarna gaven ze cadeaus aan de monniken en liepen de deur uit.

We vonden onze tuktuk chauffeur weer en hij bracht ons naar de tourist information center. De vrouw hielp ons aan tours 3-dagen-2-nachten jungle toer met olifanten wassen en bamboe raft, dagje Chiang Rai tempel en hotel. Op het moment zelf twijfelde of we opgelicht werden. De prijs zo’n €400 voor 5 dagen voor 2 personen. Later in onze hotel kamer zouden we geen goedkopere prijs kunnen vinden.

We stapte in de tuktuk en gingen richting de pier, althans dat dachten wij.. De tuktuk bestuurder vertelde dat hij even moest tanken en dat hij ons bij een winkel zou afzetten voor 5 minuten.

Hij zetten ons af voor een maatpakken zaak en vertelde dat wij naar binnen moesten. We vertelde dat we wel buiten zouden wachten op hem, maar de eigenaar van de winkel kwam “come, come, have a seat”.

Op een of andere manier bevonden we opeens in de winkel. We gingen op een stoel zitten en de man vertelde dat een pak geheel op maat van kasjmier €210,- kostte.
Casper en ik spraken elkaar in het Nederlands, we worden hier opgelicht, laten we gaan. We vertelde dat we geen pak nodig hadden (er werd ons korting aangeboden). Ik stond op en liep naar buiten (What about just a blouse?). Casper volgde m’n voorbeeld. Zo heeft de tuktuk bestuurder zijn fooi verspeeld.

We werden daarna wel bij de pier afgezet. We onderhandelde een kaartje voor de floating market en gingen met de long boat erheen. De boot tocht was een half uur heen en een half uur terug. We voerde langs hele verschillende huizen. Langs wat kleine tempels, om uiteindelijk de floating market te zien. We kregen een half uur te tijd om daar te wandelen, het was een kleine zondag markt.

We liepen en rondje en hadden trek, de zagen een kraampje met “crispy Thai pancake” met zoete en zoute hapjes. We namen 1 bakje om te delen (6 stuks, 3 van beide smaken).

Ik wou nog gyzoa halen, maar moest te lang wachten en Casper had tijdens mijn wacht tijd nog crispy chicken gehaald. Alles heeft hier mega veel smaak.

Terwijl we zaten de wachten op de boot terug raakte we aan de praat met een Canadees en een Nederlander.

Met de Nederlander bleven we de hele terug weg kletsen. Hij was al 2 maanden in Thailand en ging bijna terug naar huis. Maureen was zijn naam en kwam uit Friesland.

Met elkaar stapte we uit bij de Grant Palace en besloten een rondje rondom te lopen ipv erin te gaan.

We liepen met elkaar terug naar Khoa San road. We dronken een smoothie op een terras waar we lang moesten wachten. We kletste over reizen en kregen tips waar we vooral wel en niet heen moesten gaan. Regelmatig kwamen er verkopers vragen of we iets wouden kopen: brillen, armbandjes, tuktuk rit, hangmatten etc.

De laatste vroeg Maureen hoeveel hij ervoor wou hebben. De verkoper wilde 3.000,- bath voor zijn hangmat hebben, Maureen zei dat het te duur was en stuurde de man weg. De man ging omlaag. “No, go away” bleef Maureen zeggen tot de man bijna wanhopig 100 bath zei. Dit laat wel zien hoe ver je kan afdingen hier. We zeiden Maureen gedag.

Casper en ik gingen ons even opfrissen in het hostel om vervolgens wederom naar Khoa San Road te gaan. We hadden afgesproken om street food te eten. We kochten een Pad Thai om te delen met 3 loempia’s erbij. Dronken een biertje op een terras verderop en namen er een Nutella crêpe bij. Een coconut ijsje en sticky mango rijst ging er op de terug weg ook nog wel in. Alles eerlijk gedeeld totaal €7,- kwijt.

We relaxte nog even op een terras in de buurt van de hostel voor we naar bed gingen.

02-Januari - Fietsen in Bangkok

Vandaag stonden Casper en ik weer op tijd op. We vertrokken naar hetzelfde ontbijt tentje als gister. Het eten van gister was goed bevallen (op de avocado na), dus bestelde we 2x toast met scrabbled eggs, 2 mango smoothies en koffies. Vandaag hebben we een fiets tocht geboekt bij Co van Kestel, een tocht die Casper een paar jaar geleden ook had gedaan.

Het kantoor van deze fiets tocht organisator is zo’n 6km van ons hostel vandaan. Een afstand die we graag lopen. Ruim op tijd vertrokken we door straatjes die we nog niet eerder hebben gedaan. Door China town, naar een moderner gedeelte van de stad.

Ruim op tijd kwamen we aan. We kochten een drankje en een rol oreo koekjes bij de supermarkt en gingen €2,- lichter aan het water zitten.

 

We hadden twee uur om te doden voor onze fietstocht begint, dus gingen we uitzoeken hoe we straks per boot-bus terug kunnen.

We lieten een winkelcentrum in, met veel kunst en exposities. We keken naar “poorboy” en andere expo’s.

We gingen naar het kantoor van Co van Kessel. Co is een man die dit bedrijf heeft opgezet. Tijdens de toer werd verteld dat hij op 16 jarige leeftijd naar Thailand is gekomen en verliefd is geworden op het land. Hij heeft een tijd als Nederlandse gids in busjes gesproken, maar besloot op een gegeven moment fiets tours aan te bieden. Hij begon met 5 fietsen, maar het bedrijf heeft er ondertussen 88. Hierdoor zijn er redelijk wat mensen werkzaam. Co van Kessel heeft namelijk per groep 2 gidsen mee, ze hebben een fietsen maker in dienst, een aantal mensen voor de computer/boekingen, meerdere boten worden genomen, er word lokaal gegeten en gedronken. Ik vond het erg mooi opgezet deze tour.

 

De tocht begon door de smalle straatjes van China town, soms door de huizen van mensen heen. “Hêlloooo” klonk het vrolijk als we reden. Overal moest gezwaaid worden.

Kort parkeerde we de fiets bij een Chinees boeddhistische tempel. Snoeker (een van de gidsen) ging water halen, terwijl Prem (de andere gids) vertelde over het Chinese boeddhisme.

Nu vind ik het altijd super interessant dit soort feiten, maar het is niet ieder z’n ding. Mocht je het willen lezen, lees rustig verder. Geef je er niet om, ga dan verder na de foto.

Het Chinese boeddhisme verschilt van het Thaise boeddhisme.

In het Chinese boeddhisme geloven ze in meerdere goden. Zoals de “God of Happiness” deze god was een knappe man die het vervelend vond dat hij aantrekkelijk was. Hij zorgde ervoor dat vrouwen geen rust in het hoofd hadden (niet goed volgens het geloof). Daarom wenste deze man dat hij een dikke buik kreeg en dat gebeurde.

De kleuren bij het Chinese geloof betekenen dingen: rood staat voor geluk, geel/goud voor gezondheid en wit voor liefde.

Er word regelmatig aan de goden geofferd voor geluk/gezondheid voor familie, vrienden en jezelf. Als je goede karma heb, kan je zelf ook een God worden volgens deze aanhang.

Om meteen alles ook te vertellen over de Thaise aanhang, kan je hieronder verder lezen. Spoiler, Casper en ik zijn ook naar een Thaise boeddhistische tempel geweest.

Thaise boeddhisme is het purificeren van je geest door deugen te ontwikkelen, zoals mentale evenwicht. Er word vaak gesproken over “monkey mind” die je door meditatie probeert te beheersen. Daarom mogen vrouwen niet met blote knieën of schouders de tempel in, want dat is sexy en dan gaat de “monkey mind” van de monniken aan.

Karma is belangrijk voor de reïncarnatie. Goede karma zorgt dat je terug komt als een mens, slechte karma als een dier. Er word daarom ook goed voor dieren gezorgd omdat dit je overleden familielid kan zijn.

Na de tempel reden we verder door Bangkok, naar een Thaise boeddhistische tempel. Het nieuwe jaar is belangrijk voor geluk voor het hele jaar, vandaar dat het redelijk druk was in de tempel. We keken naar een 16m hoge Boeddha. Schoenen moesten uit en knieën/schouders moesten bedekt zijn voor de vrouwen. Hierboven heb ik uitgelegd waarom, maar mannen mogen gewoon met korte broek naar binnen.

Veel was bekleed met goud. Er hing een grote bel voor geluk. Deze moest je 3x laten klinken. Uiteraard heb ik dit ook gedaan.

We reden door kronkelt door Bangkok naar de pier. Een long boat bracht ons met de fietsen naar waar gister de floating Market was. We gingen van de pier de andere kant op. Over smalle beton platen met water er naast door een hele toffe wijk.

We reden langs een kraampje waar we Thaise snacks kregen: stickey rijst met karamel en ka-nom-pang-sap-pa-rot (ik heb gevraagd of onze gids het wou opschrijven voor me).

Het tweede was een ananas-koekje wat super lekker was. De rede dat ik het geschreven vroeg was zodat ik het later in de winkel of andere winkeltjes kan terug vinden.

De tour bracht ons op vele bijzondere plekken. Ik kan deze tour alleen maar aanraden. Je komt hier veel te weten over lokale dingen, je ziet hoe de mensen in Bangkok leven.

De tour was inclusief eten en drinken. Twee keer kregen we water (meer dan genoeg) en ergens in die wijk in de buurt van de floating market kwamen we bij een klein huisje aan waar er voor ons was gekookt. Het eten was er verrukkelijk. Casper en ik spraken veel met een man genaamd Willem. Hij heeft 3 weken in een stilte tempel gezeten net onder Chiang Mai. We hadden het over de beleving, over hoe je de lessen van reizen moeilijk in het “echte” leven kan toepassen. Over de manier van denken van Nederlanders vs Thaise mensen (of andere culturen). We hadden een mooi gesprek.

 

Nadat we waren uit gegeten reden we verder via slingerende smalle weggetjes naar de volgende long boat. Deze boot bracht ons terug naar het begin.

Casper en ik liepen naar de pier om een boot terug te pakken naar het oude centrum, maar de laatste was al vertrokken. Dan maar naar het station. We keken naar hoe we een kaartje naar Ayutthaya moesten kopen en hoe laat de trein ging. We werden goed geholpen in het Engels.

We liepen naar de pier hier in de hoop dat hier nog wel een boot zou gaan. Helaas was dat niet het geval. We stopte een tuktuk en die reed ons terug naar Khoa San road. Deze ervaring was een stuk prettiger ten opzichte van gister. Minder bijna dood ervaring. We gaven de man een fooi en zeiden erbij omdat hij zo goed had gereden.

Wat mij vandaag is opgevallen is dat alle tuktuks 4-wheel drive hebben. Hoe dat precies zit weet ik ook niet, aangezien de tuktuks maar 3 wielen hebben.

 

Op de Khoa San road, waar we pas 700x geweest zijn in deze drie dagen, kochten Casper en ik beide een kokosnoot ijsje. Gister was deze erg goed bevallen. Bij de botanic backyard zaten we te relaxen met een biertje. Een perfecte afsluiter van de dag.

03 Januari - Treinen en Ayutthaya 

Vannacht heb ik verschrikkelijk slecht geslapen. Last van de jetlag. De airco op standje vrieskou gezet in de hoop dat ik op zo’n manier in slaap zou vallen.
De wekker ging vroeg (6u30), omdat we naar Ayutthaya gingen.

We pakte onze tassen in en gingen op weg naar de trein. Na ongeveer 600m lopen zagen we een taxi die ons naar het station bracht.
Vlot haalde kaartjes en hadden nog een uur om te doden. We deelde een koffie. Om klokslag 8u ging het volkslied spelen en stopte iedere Thai waarmee hij of zij bezig was. Als je zat ging je staan en wachten tot de laatste klanken zijn geweest. Vol verbazing keken Casper en ik naar deze mini pauze.

Om 10u20 ging onze trein naar Ayutthaya. We hadden kaartjes voor 3e klas. Stoelen stonden op het kaartje en de been ruimte was beperkt. Ik zat op het hoekje, dus kon m’n benen het gangpad in gooien. De 1,5u in de trein vloog voorbij. Rustig lezen in m’n boek. Af en toe op kijken om Bangkok in te ruilen voor rijst velden. Sneller dan verwacht kwamen we aan.

Ik had ondertussen honger gekregen, dus gingen Casper en ik zo snel mogelijk opzoek naar een plek om te eten. Nadat we een bootje naar de overkant van de rivier hadden genomen, lastig gevallen werden door vele tuktuk bestuurders en over een locale markt gewandeld te hebben en kwamen we uit bij een tentje waar ze wafels met ei en avocado serveerde. Een kop koffie erbij en het ontbijt was compleet. De pittige zoetzure saus erbij maakte het geheel heerlijk, maar niet iets wat ik thuis gauw zou bedenken om te maken.

In Ayutthaya ligt alles iets verder uit elkaar, dus huurde Casper en ik 2 fietsen.

We kregen er een kaart met uitgetekende route bij. We volgde de route, keken bij vele tempels en ruïnes. We waren langs een park gereden en besloten daar even te relaxen. We hadden nog een zakje chips in onze tas en drinken van een locale winkel. Onze boeken kwamen uit de tas en we hebben de hitte van de dag afgewacht in de schaduw.

Nadat het wat was afgekoeld gingen we opzoek naar een terrasje. We reden naar een plek waar weinig toeristen komen. Een leuk zaakje aan het water. We bestelde een Chiang biertje en een cola per persoon. In dit restaurant leek het verboden om je eigen drinken in de schenken.

Onze flesjes stonden op een apart tafeltje. Zodra we halverwege ons glas waren werd er bij geschonken. Zo dronken we eerst ons bier op en kregen we daarna onze cola.

Ondertussen werd het tijd om de fietsen terug te brengen en de benenwagen te activeren. Wij goedkope Hollanders gingen ipv de boot terug te pakken, via de brug lopen. Een prima route waarbij af en toe de stoep verdween en we langs de kant van de weg moesten lopen.

We kwamen langs een 7/11 waar we onze snack voorraad aanvulde en opzoek gingen naar ontbijt voor morgenochtend (pizza). Naast de 7/11 was een restaurantje waar we curry gingen eten.

4-januari: De reis naar Chiang Mai

Na een nacht heen en weer hobbelend slapen, werd ik wakker in de trein. We waren opeens in de jungle beland. Bamboo, huizen op palen van de grond af, groene, dicht beboste bergen. Bij elk dorp bananenplanten.

Casper kwam even van het bovenste bed af omdat hij geen raam heeft.

Hij vertelde dat in de zak waar “towel” op staat een deken zit. Waar ik de hele nacht kou heb geleden, lag hij comfortabel onder de deken. We keken naar het uitzicht en wachtte tot de wc vrij kwam.

Ik ging na Casper en kwam er achter dat het een hurk toilet was. Prima, er was deze keer wel wc papier (en een bidet, gister was er wel een bidet, maar geen wc papier).

Een van het personeel van de trein klapte de bedden voor ons weg en maakte er 2 stoelen van. Nu konden Casper en ik de laatste uren zitten ipv liggen. We keken uit het raam en lazen een beetje. Vijftien minuten voor we Chiang Mai in reden kregen we een waarschuwing dat we er bijna waren.

Op het station vond een man met een bord met onze namen klaar om ons naar het hotel te brengen. We stapte in zijn tuktuk en hij bracht ons naar het hotel. Het hotel ligt dicht bij het oude centrum, maar bijna op de night bazar. Een prima locatie.

Meteen na aankomst gingen Casper en ik weer op pad, opzoek naar eten. We liepen door de stad tot we een gezellig “all day breakfast” tentje zagen. We hadden honger dus bestelde beide een maaltijd. Casper met een ijskoffie en ik met mango shake.

De meeste dingen zitten in het oude centrum, wat vroeger ommuurd was, als je op de kaart kijkt zie je een vierkant. Op sommige stukken zie je nog de oude stadsmuur. Binnen deze muren zijn veel barretjes, winkels en tempels.

Hier in Chiang Mai moeten mannen ook een lange broek aan, waar dat in Bangkok alleen voor de vrouwen gold. Uit respect bleef Casper op afstand en schoot ik een paar foto’s.

We liepen terug naar ons hotel voor een douche. De avond markt was ondertussen opgestart. Overal kraampjes met dezelfde dingen. Ik kocht een groene olifanten broek, Casper en ik kochten beide een pet en samen kochten we eten (gedroogde ananas) voor in de jungle morgen.

Op de heen weg hadden we een relaxt pleintje gezien met allemaal eet tentjes waar de muziek niet te hard stond. We kochten hier bier en gingen op het terras zitten. Door onze brunch hadden we niet mega trek, dus deelde we een maaltijd voor de lekker.

Morgen moeten we vroeg op, dus nadat we supermarkt-ontbijt haalde, deze keer müsli met yoghurt, gingen we al naar het hotel om te slapen.

5 januari- Jungle trek

De wekker stond vroeg. De tassen hadden we gister al voor het grootste gedeelte ingepakt.

Voor het hotel aten we onze supermarkt ontbijt en wachtte we op onze bus.

We stapte in en ik viel meteen in slaap. Na ongeveer een half uur vloog ik door de lucht (er waren geen gordels) en werd ik wakker. Er was een gat in de weg. We stopte bij een supermarkt en we kochten water, muggenspul, ijskoffie en wc papier.

Het tweede gedeelte was een berg op. We stapte uit bij een kleine parkeerplaats en liepen met een groep van 14 man door opgedroogde rijstvelden. Ron, onze gids liep erg rustig voorop.

Onze groep bestond uit een Frans stel van eind 60, drie Argentijnse dames (moeder, dochter, nicht), een Deense solo traveler, een Sloveens koppel, een Nederlands stel en een Australische solo reiziger.

De Franse vrouw en de Argentijnse moeder liepen langzaam, daardoor vertraagde de gids. We liepen 2-3 km per uur. Ieder uur stopte we bij een waterval of dorpje.

De eerst waterval was super, wel koud water, maar prima stop plek. De kregen rijst met ei te eten.

Jermey (Australische reiziger) eet vegan, dus gaf de ei aan een van de straat honden die ons volgde.

Onderweg kletste we veel met de mensen om ons heen. We kwamen bij de tweede waterval, met een klein winkeltje (volgens de verf 7/11). De tweede waterval had een stommel hangen aan een boom. Ik deed m’n broek en shirt uit om erheen te zwemmen, maar kwam er toen achter dat het water 10 tot 30 cm diep was.

We liepen weer een stukje. Ik sprak veel met de Nederlanders. We liepen langs rijstvelden, koeien, bamboe, open velden en jungle stukken. Er was veel te zien, maar op een rustige manier. Genoeg tijd om tussendoor foto’s te maken. De straat honden volgde regelmatig onze groep.

 

De volgende stop was een Karen dorp. Varkens aan 2m lange touwtjes, los lopende kippen en hutjes op palen. We konden wederop drinken en eten kopen. De laatste stop van de dag was de hut waar we gingen slapen. We hadden uitzicht over de vallei met de bergen op de achtergrond. We hadden pas 8km gelopen, maar er ook bijna 8u over gedaan.

We aten gele curry en zaten bij het kampvuur. Jeremy spreekt goed Spaans (B2 niveau) en ik heb 2 jaar geleden een aantal Spaanse cursussen gevolgd (ergens tussen A1 en A2 niveau). Van de Argentijnen spraken de jongeren een beetje Engels, maar niet veel.

Jermey en ik spraken een hele tijd met de Argentijnse moeder en dochter in Spaans. Voor mij erg uitdagend, maar ik kon aardig veel volgen, niet altijd op tijd reageren.

Casper sprak met vele andere van de groep terwijl ik m’n Spaans uit testte. Het was leuk om mensen te leren kennen, met hun te spreken.

De hut waar we sliepen was primitief. Er lagen dekens in verschillende hokjes met klamboe.

Je had een deken om op te liggen en een deken om onder te liggen, plus nog een paar extra die je naar keuze kon inzetten. Casper en ik hadden gelukkig onze lakenzak meegenomen.

Het was niet koud, niet zoals iedereen ons had gewaarschuwd. Op de planken liggen was hard, maar prima voor een nacht.

 

We werden in de nacht een paar keer wakker gemaakt door een scooter alarm die afging. Je kreeg hierdoor meer het gevoel dat je in de middel of no where was.

6-januari: waar is het avontuur?

Casper en ik hebben besloten om de 3 daagse jungle tour in te korten naar 2 daagse jungle tour. Dit omdat de laatste dag weer 8km lopen is. Jeremy deed hetzelfde. Het Franse koppel was de enige die nog wel de 3-daagse trek deden.

 

We kregen toast met een gekookte ei als ontbijt. Pakte onze spullen in en vertrokken met de groep (op een klein beetje vlotter tempo) naar beneden de berg af. Na 2,5km lopen zat het lopen voor de dag erop. Er kwam een busje en die bracht ons naar een olifanten park.

We moesten voor het laatste stukje overstappen in een 4x4 truck, maar dat was een leuke ervaring omdat ik nog nooit heb gestaan in een pickup truck terwijl deze reed.

Ze hadden twee olifanten (Poo en Bobby). Bij onze groep kwamen 3 Britse jongens erbij. Met z’n alle haalde we bananen trossen uit elkaar. Met zo veel man, een klusje van 2 minuten.

We kregen uitleg hoe we ze bananen moesten voeren en gingen naar de olifanten.

Nadat 3 grote manden bananen op waren werden de olifanten naar de rivier gebracht. Het water was koud, maar door de afleiding dat je tussen twee olifanten in stond merkte je daar al gauw niks meer van.

Het was super leuk om met de olifanten in de weer te zijn. De Britse jongens en het Franse koppel kregen eten (weer rijst met ei in een bananenblad). De rest werd weer in de pickup trucks naar boven gereden en naar een restaurant gebracht. Daar kregen we noodles.

 

Volgende stop, bamboo raften. Een activiteit waarbij we nat konden worden, dus tassen, mobieltjes etc bleven in de bus.

Per raft (bamboo aan elkaar geknoopt met fietsbanden) konden 3 personen zitten en 1 Thaise kapitein staan.

De kapitein stond voorop met een bamboe stok in zijn hand en gebruikte die zoals je in Venetië ook ziet. Alleen gaan we hier stroom afwaarts dus was het meer naar links/rechts maneuvreren.

De Thaise kapitein achter ons probeerde een geintje bij me uit te halen en zei tegen mij dat er een spin in m’n haar zat. Alleen had hij de verkeerde persoon, dus ik vroeg rustig of Cecile en Bob (het Nederlandse stel) of zij de spin zagen. Zij zagen niks.

 

Onze kapitein haalde een geintje uit met de boot voor ons. Hij duwde de achterkant van de boot naar beneden waardoor Casper nat werd. Casper vond het niet erg en de andere Nederlands (incl ik) vonden het grappig.

Er was een stukje stroomversnelling met de raft, maar het meeste was rustig genieten.

Na ongeveer 40minuten zat het erop en gingen we de bus in en terug naar Chiang Mai. Ik viel weer in slaap tot we bijna bij de hostel waren. Jermey had voor ons drieën een plek geregeld bij de hostel whats up Chiang mai.

Dit hostel heeft Queenside bedden als stapelbedden met meerdere bedden in de kamer. Ik ben verkocht! Ik hou van hostels, maar vind het ook fijn om naast Casper te liggen. Dit is voor mij perfect.

 

Ik gaf aan wat solo tijd nodig had en Jermey voelde hetzelfde. Hij ging naar de bazar night market, waar Casper en ik in de hostel relaxte.

Terwijl Casper bezig was met een plan voor morgen te maken, was ik deze blog aan het typen. *reflectie nu: mindfullness is hier veel, op dat moment was Casper bezig met de toekomst en ik met het verleden ipv met het huidige moment, maar het was even wat we beide nodig hadden*

 

Casper en ik werden onderbroken door Tseten Sherpa. Een Canadees wiens ouders uit Nepal komen. We kletsten over wat belangrijk is in het leven, over FIRE (financial independence retire early), over FIRE 2.0 (retire often). We hadden het over vragen als “What would you do if you could not fail? What would you do if you got an income, but didn’t have to work for it?”. Vragen die, als je die kan beantwoorden, laten zien waar je passie ligt.

Hij had al vrienden in de hostel gemaakt en de enige naam die ik nog heb onthouden is Claudia, een Duitse dame. We hadden het over (betaalde) vakantie dagen in Nederland, Duitsland en Canada en ons vermoeden dat dit de rede is dat je Nederlands en Duitsers overal ter wereld tegen komt. We werden uitgenodigd om mee te gaan eten ergens op de night Market. Casper en ik sloegen dat af, omdat we even te veel mensen hebben gezien tijdens de jungle toer. Gelukkig begrepen ze dat, dus gingen we ieder onze eigen weg en besloten we om morgen een biertje met elkaar te drinken.

In het hostel hoorde we van iedereen dat we naar de North Gade Jazz club moesten. Casper en ik besloten die kant op de gaan. Jermey zei dat Stamp echt fantastisch is, dus gingen we eerst even langs die hostel (die vannacht vol zat) voor een biertje.

Stamp zat tot de nok toe vol. Vol met “party people”. We schoven aan en namen een biertje. Ze speelde op dat moment een spel waarbij je een muntje moest gooien en waar het op lande moest je uitvoeren of een shot nemen. De opdrachten waren dingen als:

• Kiss someone on the cheek
• Kiss a Mike
• Never have I have (everybody has three lives)
• Finish your drink
• Table dance etc.

Onze tafelgasten hadden al wat meer op. Casper en ik deden mee, maar ondertussen probeerde we ons biertje extra snel op te drinken zodat we konden vertrekken.

Het gesprek naast mij aan dezelfde tafel ging over vrouwen rechten. Langzaam heb ik mezelf in dat gesprek gemengd. De pub crawl ging weg en Casper, ik en twee andere mensen bleven over en hadden gesprekken.

George, een Engelse jongen van 18, en een Nederlandse dame waarvan ik de leeftijd nog de naam weet bleven achter. George was met een vriend maar Kirgizië geweest.

We kletste over avonturen en dat Thailand te makkelijk was geworden. De Nederlandse dame was het er niet mee eens dat ik super enthousiast werd over op zo’n jonge leeftijd al avontuurlijke reizen te doen. Kirgizië kennen ze geen Engels. Alleen een klein beetje Russisch.

 

Na dat Casper en ik ons bier op hadden gingen we er vandoor. Op naar de Jazz bar.

 

De club zat redelijk vol. We kochten een biertje en gingen naar de 4e verdieping waar het rustig was. We hadden het over hoe Zuid-oost Azië over de jaren is veranderd en dat het nu niet meer zo avontuurlijk is. Dat we meer een vakantie aan het houden zijn dat op avontuur zijn. We genieten absoluut, maar het is “type 1 fun” in plaats van “type 2”. Het is te gemakkelijk. We hadden het over toekomstige reizen, of de PCT ons niet heeft verpest. Ondertussen was het bijna middernacht geworden en gingen we terug naar ons hostel en slapen.

7-Januari: de kookcursus 

Vanmorgen stonden Casper en ik rond een uur of 8 op. We liepen naar de andere kant van het centrum en gingen bij een tentje eten waar we al eerder ontbijt hebben gehaald.

Na het eten liepen we via een andere route terug. Het hostel waar we zitten is echt fantastisch. De mensen vriendelijk en een tweepersoonsbed als stapelbedden is een goed idee. Helaas moesten we al uit checken omdat we in Bangkok een hotel hadden geregeld voor vanavond en morgenavond.

 

We relaxte ik de algemene ruimte en boekte 2 dingen: een extra nacht voor na ons hotel en een kookcursus.

Jermey kwam erbij zitten en vertelde dat hij een scooter ging huren om een rondje te rijden (Chiang Mai - Pai en via de andere kant van de berg terug). Casper en ik vonden dat alle twee een super vet idee, maar we hebben niet genoeg vakantie dagen, dus konden we helaas niet aanhaken op het plan. We namen afscheid van elkaar.

Casper en ik zaten rustig (gratis) koffie te drinken toen de Koreaan beneden kwam. We hadden hem gister kort gesproken op het balkon, maar spraken nu wat langer. Hij had gister een date (gesprek onderwerp van gister en vandaag) en die was goed gegaan dat ze vandaag weer afspraken. Hij wou haar meenemen naar een beef-restaurant, maar wegens een geloof mocht dat niet. Hij vertelde dat het iets met een olifanten kop te maken had.

Hij liet mij het geloof (een stroming van boeddhisme) op zijn telefoon zien. Niet dat ik goed Koreaans kan lezen, maar ergens kwam vaag het verhaal omhoog van een zoon die onthoofd was door z’n vader. De vader kwam er achter dat hij per ongeluk z’n zoon had onthoofd en zetten snel een olifanten hoofd terug op het lichaam.

De Koreaan vertelde dat het beste beef restaurant hier zat en dat we echt moesten gaan. Casper en ik legde uit dat we thuis vegan eten en op vakantie onze carbon-footprint zo laag mogelijk proberen te houden.

De Koreaan was nog nooit veganisten tegen gekomen en al helemaal niet om de rede voor de natuur. Casper legde er wat over uit. De Koreaan overwoog om 1x per week geen vlees te eten. Als iedereen een kleine stap maakt redden we de wereld met z’n alle.

 

Op dat moment kwam er een pick-up truck met dak over de laadbak heen aan. Er sprongen 3 Thaise koks uit, met kookschort en al.

Er werd ons gevraagd welke gerechten we wilde maken. Casper en ik hadden al gekeken en besloten elke keer iets anders te kiezen. Casper vroeg of we ook een toetje mochten maken erbij en voor 100 bath (€2,80) per persoon was dat geen probleem.

Caspers menu:

• Groene curry (de paste en de curry zelf)
• Fried Cashew nut with chicken
• Thai herb soup
• En stickey rice mango

 

Mijn menu:

• Rode curry (paste en curry)
• Chicken with basil leaves
• Chicken in coconut milk soup
• En banana in coconut milk

 

In de pick-up truck waren bankjes aan de zijkant. Casper en ik gingen zitten. Tegenover ons zat al een Zwitser met zijn Thaise verloofde. Het was een korte rit naar de kook-locatie.

 

We kregen allemaal een schort en waste onze handen. Dit deden we heel veel, bijna vaker dan ik op t lab doe en dat wil wat zeggen.

De kookles begon met spring rolls maken. Dit was een gezamenlijk gedeelte. Iedereen sneed een gedeelte van de groente, besloten met elkaar of er meer van het een of het andere erbij moest van de kruiden, en rolde uiteindelijk iedere 2 loempia’s.

We waste weer onze handen en gingen daarna apart verder. Iedereen kreeg z’n eigen kok toegewezen en deze leerde je de gerechten maken. Snij dit zus, doe dit zo. Met deze vijzel doen we dit, met dit doen we dat.

Iedereen was met z’n eigen soep/voorgerecht bezig.

 

Toen de soep klaar was gingen we met elkaar eten met de loempia’s erbij. Die waren voor ons gefrituurd. We proefde elkaars maaltijd en complimenteerde elkaar met wat we gemaakt hadden. Mijn soep was echt super lekker!

 

Terwijl wij aten, werd voor ons de afwas gedaan. Na het wassen van onze handen gingen we door met deel 2. Alle andere gerechten. Bij dezelfde kok gingen we verder.

 

Casper had special, blauwe mango stickey rijst gemaakt. De kleurstof kwam uit bladeren van een plantje. Dat was misschien wel m’n favoriete gerecht. Het minst vond ik mijn banaan in kokosmelk. We kregen alle gerechten per PDF opgestuurd, dus thuis gaan we dit zeker nog een keer maken en andere dingen proberen. Mits we de ingrediënten kunnen vinden in de toko…

Na de tweede ronden te hebben gegeten, zat onze maag stamp vol. We hadden het ontbijt kunnen overslaan. Rollend gingen we terug naar het hotel. We relaxte daar even en gingen naar een leuk plein waar we gister ook waren. Casper en ik hadden met Tseten, Claudia en nog iemand daar afgesproken voor één biertje. We kletste een tijdje. Hadden het over verschillen tussen onze landen van herkomst. Over de huizenmarkt, over Oekraïne en het effect per land. Over van alles en nog wat.

Uit eindelijk vertrokken we pas om half 11 terug naar de hotel om te slapen. Nog wel met een Mango stickey rice to go (voor morgenochtend als ontbijt).

7-januari Pretpark Thailand, de moderne Thaise kunst

De wekker ging om 6u30. We hadden gister mango sticky rijst gehaald om als ontbijt te eten, dus begonnen we de dag met fruit (en een berg suiker).

 

Het busje was er om kwart over 7. Casper en ik stapte als 3e en 4e persoon in. Na ons kwamen nog 4 mensen erbij. De tour die we vandaag deden is een hele dag. Onze gids Pop, spreekt amper Engels. Kid, onze chauffeur nog minder.

De eerste stop was bij een hot water spring. Deze was veranderd in een soort fontein. Je kon er eieren kopen die gekookt waren in de 90-85 graden fontein.

Heuvel op waards was er een stroompje met ongeveer 30 graden water, waar je met je voeten in het water kon zitten. Geen enkele toerist deed dat. We liepen een rondje en sprongen weer de bus in. Op weg naar stop 2, de witte tempel.

De bouw van de tempel is begonnen in 1997 en was na 4 jaar klaar. Het werd gefinancierd door een bekende Thaise acteur. Het was indrukwekkender dan ik verwachtte. Alles wat wit en met zilver. We liepen de tempel in en zagen het grote Boeddha beeld wat we hier in bijna iedere tempel zien. Bij deze zat er een monnik pop voor waarbij ik even twijfelde of deze echt was of niet. Op de muren zagen we tekeningen, naast de deur was stiekem Spider-Man, Batman, Harry Potter en andere figuren geschilderd. Dit was de intentie van de acteur. Ook al mochten we in de tempel geen foto’s maken.

Het was een beetje alsof je door een pretpark liep. Uit de tempel waren nog wat dingetjes te zien. We liepen rond, maakte foto’s en rende bijna terug naar de afgesproken plek omdat de tijd een beetje strak was voor deze tempel.

Met de groep gingen we lunchen bij een klein zaakje. Het eten was net wat anders dan we op andere plekken in Thailand hebben gegeten. We aten een soort Chicken Tonight en kip kerrie.

 

De bus bracht ons naar de blauwe tempel. Deze was in 2004 gebouwd. De tempel is gemaakt voor de lucht en de zee. Onze gids zei dat het kokosnoot ijs hier een aanrader was. Je raad al de kleur van de tempel, blauw. Er was een zittende Boeddha in het gebouw en een staande achter het gebouw. We zagen ook een aantal keer de olifanten god waar ik het in m’n blog van gister over had.

We liepen rond, maakte foto’s en kochten 2 ijsjes en een ijskoffie. De tempo in deze tour zit er goed in.

Volgende stop, het zwarte huis of het zwarte museum. Dit vond ik verrassend leuk. Van één kunstenaar was er een heel museum. Hij is opgegroeid in Chiang Rai en heeft in Amsterdam (kunst) gestudeerd. Er waren veel verschillende dingen te zien. Hij had schilderijen (vonden we minder interessant), dierenhuiden, beelden, meubels. We liepen rond bekeken van alles, gingen verschillende gebouwen in. Het voelde heel relaxt daarzo. Met nog 5 minuten op de klok gingen we terug naar de auto. Verder met onze tjok volle Chiang Rai tour.

Karen long neck dorpje. Dit was een minder leuke stop. Om de long neck te mogen zien (en foto’s maken) moesten we 300 bath (€8,34) per persoon extra betalen. Casper en ik weigerde dat extra te betalen. Samen met een Amerikaans stel. De rest ging er wel heen. We liepen even door de “koop”straat te wachten op de rest van de groep. We hoorde een hanen gevecht op een afstandje. We kletste met het Amerikaanse stel tot de groep erbij was. De groep vertelde dat we niks gemist hadden en dat dit een nog grotere toeristen attractie was dan de rest van het dorp. Dat het heel nep voelde.

Als een stel Japanners die Nederland in 3 uurtjes willen zien, gingen we terug de bus in. We reden naar de Golden Triangle. De plek waar Laos, Myanmar en Thailand bij elkaar komen. Er werd wat verteld over het opium tijdperk hier in Thais Engels. Het Engels wat maar half te volgen is en het laatste woord van de zin 2x word uitgesproken.

We kregen weer 10 minuten om rond te kijken, dus maakte we snel foto’s van olifant beelden, slangen beelden en Boeddha’s. Foto’s van de rivier waarbij wij nu weten wat welk land is, maar waar we misschien over 10 jaar niet meer weten waarom we deze foto hebben gemaakt.

Van onze gids kregen we een reddingsvest en gingen in een boot. Er kwam Amerikaanse country muziek uit de speakers. Er kwam nog een groep toeristen de boot op en wij met de andere groep gingen een rondje varen. Momenteel is het gevaarlijk in Myanmar, wegens de burgeroorlog. Tijdens deze tour stoppen ze meestal even kort in Laos voor de markt, maar wegens COVID nu niet meer. Wel konden we Laos bier kopen op de boot. Iets wat Casper en ik niet deden. De muziek op de boot ging alle kanten op, country, house, franse chansons.

Toen we van de boot af waren, kregen we 10minuten om te plassen en de 7/11 in te gaan etc.

Casper en ik splitste op. Casper ging naar de wc, ik naar de 7/11 voor chips. We hadden zin in iets zouts. Daarna wisselde we om, ik ging plassen en Casper kocht roti met banaan en ei (op advies van onze gids). De roti was lekker! Het deed me denken aan poffertjes.

 

We gingen terug naar Chiang Mai. Een 4u durende tocht, met na 2u een tussenstop bij een tankstation om te plassen/snacks te halen bij de 7/11. Vandaag heb ik tijdens iedere busrit, of die 10minuten duurde of een uur even een powernap gedaan. Iets wat zeer aan te raden is voor een tour die van 07.00 tot 21u30 duurt.

Bijna iedereen in de bus vroeg om te worden afgezet op de Chiang Mai Sunday Market. Deze markt is gigantisch. De night bazar is leuk, maar als je op zondag in Chiang Mai bent, is deze markt een must. De night Bazar is dan ook bijna dicht. Gister hadden Casper en ik het over hoe rustig de bazar was op zaterdag, wij dachten dat het kwam dat veel mensen vliegen op zaterdag. Een tweede optie is dat de Thaise mensen bezig zijn met voorbereidingen voor de zondag markt. Een gigantische markt door het hele centrum van Chiang Mai. Deze is autoloos, wat erg fijn is. Je ziet de kraampjes van de bazar, maar ook boetiekjes. Even hele andere dingen.

Überhaupt zagen we veel andere dingen aangezien we vandaag dicht bij de grens waren, hadden de kraampjes meer een Nepalse invloed.

Casper en ik waren best moe, dus liepen we een klein rondje, en gingen vroeg naar ons hotel om te slapen.

9-Januari Relax dag

Vandaag hadden Casper en ik een relax dag gepland. We stonden later op dan normaal, pakte onze tas alvast in en gingen opzoek naar een wasserette. De mensen die mijn PCT blog hebben lezen, zijn waarschijnlijk verbaast dat ik na een week al m’n was doe, ipv 3 weken zonder douche of schone kleren, maar mijn standaard voor steden is ietsje hoger.

Voor €8,- werd onze kleding gewassen, gedroogd en opgevouwen in 3u tijd.

We haalde onze tassen op uit ons hotel,  checkte uit en gingen naar een plek om te ontbijten.

We deden het rustig aan, dus namen na het ontbijt nog een koffie. We zijn al 2x naar deze plek geweest, dus wisten dat het internet er goed was. We maakte plannen voor de komende dagen, boekte hostel voor Bangkok, gingen opzoek naar een gids voor een River Kwai excursie en bekeken of we van Koh Phi Phi kunnen kanoën naar bamboe eiland. Ondertussen was onze was klaar. We haalde het op en gingen naar ons hostel.

 

We konden nog niet inchecken, maar wel onze tassen ergens zetten en van het zwembad genieten. We zwommen in het water, lazen ons boek en relaxte even na de drukke dag van gister en eigenlijk de overvolle week die we al in Thailand zijn.

 

Om 16u konden we wel inchecken in de hostel, dus deden we dat en lagen in dezelfde kamer, ander bed (weer beneden). Casper liep naar het balkon en raakte aan de praat met Kenneth. Een Amerikaan uit Californië die de John Muir trail (JMT) heeft gelopen. De PCT volgt bijna de hele JMT in de Sierra. Hij kende de PCT, dus hadden we het een tijd over outdoor sporten. Het begon etenstijd te worden, dus stelde we aan Kenneth voor om naar ons favoriete plein te gaan om te eten. Hij moest nog even wat dingen pakken, dus spraken we af om over 30min te vertrekken. Hij vroeg aan iedereen die hij maar tegen kwam of ze mee wilde.

Cat, een Brit, wou wel mee naar Ploen Ruedee om met ons te eten. Cat en Kenneth waren net in Chiang Mai, dus hadden ze nog niks gezien. Het plein vonden ze fantastisch. We liepen met elkaar een rondje en zochten daarna een tafel uit. Om te beurt haalde we eten of drinken bij een tentje. De hele avond hebben we met elkaar gekletst terwijl er mid-western live muziek op de achtergrond speelde. Cat was gefascineerd door mijn Nederlandse versie van “She’ll be coming ‘round the mountain when she comes” wat in the Nederlands “ik heb een tante in Marokko” is. We kwamen er achter dat het een Frans liedje is, die Casper en ik even vertaalde naar Engels. Het was een super relaxte avond. Ik vind het jammer dat Casper en ik al vertrekken uit Chiang Mai, want in dit hostel zou ik zo nog 2 maanden kunnen blijven. Deze plek trekt veel relaxte mensen aan.

 

Als mensen naar Chiang Mai gaan, What’s up Chiang Mai is het beste hostel. Het hotel wat bij dit hostel hoort heet Warehouse Chiang Mai en ik kan me niet voorstellen dat het een slecht hotel is.

10-Januari: Haasten naar de boot

Gister kwamen we er achter dat als je niet via booking plekje in dit hostel reserveert (zoals wij hebben gedaan), dan is ontbijt inclusief. Nu is het ontbijt hier toast met banaan, met koffie of thee.

Casper en ik namen het hostel ontbijt. We raakte aan de praat met een Duitser die slecht Engels sprak.

 

Na het ontbijt gingen Casper en ik ergens betere koffie halen dan de oploskoffie die het hostel aanbood. We keken niet op Google maps, maar liepen gewoon een kant op.

We zagen een klein zaakje in een achteraf straatje. We zagen door het cafeetje heen dat ze een terras er achter hadden. We gingen zitten op het terras en bestelde 2 Vietnamese koffie en 2 mango juices (€2,50 pp).

De Vietnamese koffie kregen we als een soort mini-filter op onze koffie. We kregen een pot heet water erbij en konden daarmee 4 kopjes koffie drinken. Het terras waar we op zaten was omringd door groen, bananen bomen, peperplantjes etc. Er liepen goed gevoerde katten door de tuin, maar het stonk er wel een beetje naar kattenbak in vlagen.

We hadden nog even voordat we naar het vliegveld moesten, dus gingen we even aan het zwembad zitten relaxen. In het boek wat ik lees staan veel voordelen van mediteren en Thailand is een perfecte plek ervoor, dus besloot ik het te proberen. Het was rustgevend om mijn aandacht alleen bij m’n ademhaling te houden. Zodra m’n gedachtes afdwaalde weer terug naar m’n ademhaling te brengen. Via de neus in, voelen hoe diep je in ademt en via de mond uit, voelend hoe de lucht langs je lippen ontsnapt.

Casper en ik liepen richting het centrum. Hielden een tuktuk onderweg aan met de vraag of hij ons naar het vliegveld kon brengen.

 

Op het vliegveld was het druk. We vroegen waar we moesten wezen en moesten eerst ons digitale ticket uitprinten. Gelukkig ging dat snel bij een zelf-hulp paal. Daarna moesten we naar boven. Er stond een enorme rij die niet heel vlot ging.

Horloge, telefoon, powerbanks, alles moest uit de tas. Gelukkig reizen Casper en ik veel, dus stoppen we alles op plekken waar we er makkelijk bij kunnen.

Bij de gate hoefde we maar zo’n 10 minuten te wachten tot het boarden begon.

 

Casper zat bij het raam, ik in het midden en een Argentijnse dame naast me. We hadden een kort gesprek over Máxima.

Het vliegtuig landen na 2u in Krabi. In het zuiden van Thailand.

De boot naar Koh Phi Phi zou een half uur na landings tijd vertrekken.

De eerste taxi chauffeur die we vonden kon ons naar de pier brengen. Hard rijdend gingen we erheen. Onderweg kochten we nog even een kaartje voor de heen en terug weg. Bij de boot moesten we ons paspoort laten zien en we mochten mee naar het eiland.

Zo’n 45 minuten later met de speedboot kwamen we aan op het eiland. Casper en ik hadden niks geboekt, dus gingen we opzoek naar gratis WiFi. Bij veel dingen moest je gegevens achter laten voor de WiFi. Uit eindelijk vonden we gratis WiFi en zochten op booking naar een rustig hotel.

Op de heuvel staat hotel genaamd Phi Phi hill en deze voldeed aan onze wensen.

 

We liepen door de straatjes wat zo Spanje had kunnen zijn. Overal kan je goedkoop veel drank kopen, muziek uit de speakers en voedsel wat ze in Europe ook verkopen.

We liepen door omhoog.

Het hotel was een beetje een bouwval dat juist daardoor charme had. Bij de receptie ging het inchecken makkelijk, we kregen een welkome drankje wat naar taxi smaakte. De man kwam achter zijn bureau vandaan om ons naar de kamer te wijzen en keek naar de grond. “No luggage?” Wij wezen naar onze tas “so tiny”. Met een grote glimlach volgde we de man naar onze kamer.

 

We gingen bijna meteen op pad om eten te scoren. Ik had ‘s ochtends alleen 2 toast en een banaan op, dus had ondertussen wel trek gekregen. Al gauw vonden we in het centrum een plek waar ze groene curry, fried cashewnoten, 2x 600mL bier, 1.5L water en 2 springrolls verkochten voor €14.

 

Na de rekening te hebben betaald gingen we opzoek naar slippers. Dit is iets wat niet in onze backpack zit en hier willen we wel graag slippers hebben. Het begon te druppelen. De druppels werden een bui en al gauw stortte het met bakken uit de hemel. Doorweekt kwamen we terug bij het hotel.

Mini story: Op een manier avontuur zoeken.

We missen het avontuur. Het voelt af en toe of we op vakantie zijn in plaats van op reis. Daarom besloten we onzekerheid in te bouwen in deze toeristisch hot spot. 
Wij vonden het heerlijk om even naast de vlucht niks geregeld te hebben. De flexibiliteit en de onzekerheid of we wel een bed zouden hebben vannacht. Of we überhaupt de boot zouden halen.

Miste we de boot, hadden we wat op het vast land gevonden. Haalde we het wel en was geen hotel of hostel beschikbaar geweest, hadden we geprobeerd om bij een local te mogen slapen, of een nachtje buiten slapen, ergens onder een afdak. Ergens had ik gelezen dat er ook een tour is waarbij je overnacht op het onbewoonde eiland bij Koh Phi Phi. Met wat creativiteit vind je echt wel een oplossing  

Maar ik zal eerlijk toegeven, toen het begon te regenen waren we erg blij dat we wel al een droog hotel hadden en dat we droog onze spullen er heen hebben kunnen brengen.

11 Januari: Speed daten met Koh Phi Phi 

Vandaag hadden we een wekker gezet. We sprongen onder de douche vandaan en toen ging de wekker van het hele eiland: het Thaise Volkslied om 8u.

We liepen naar de receptie van het hotel, wat ook meteen als ontbijtzaal fungeert. Het gratis ontbijt is 2 toasted boterhammen en 1 ei, daarbij krijg je heet water voor oploskoffie of thee en een glaasje sap wat verdacht veel naar taxi smaakt.

 

Na dit mini ontbijt en de prijzen gezien te hebben van meer bestellen, besloten we richting het centrum te lopen voor een bananen shake. We kochten nog even een zak chips en oreo koekje bij de mini supermarkt in de buurt van ons hotel. Deze is goedkoper dan de 7/11.

 

Om 10u werden we opgehaald voor onze excursie. We liepen met een groep achter onze gids aan. Een van de mensen was Marc uit Ierland. Bij de haven aangekomen werd ons gevraagd te gaan zitten. Er ging een groepje weg op de boot en Marc zat er op. De rest van de dag hebben we hem niet meer gezien.

We gingen de boot op met 15 andere toeristen. Met elkaar voerden we naar Shark point. We werden de boot uit gestuurd met een snorkel en zag veel visjes rond ons heen zwemmen. We speelde met onze waterdichte Insta 360.

 

Er werd ons gevraagd nog 400 bath per persoon extra af te tikken zodat we op Bamboo eiland en Maya bay mogen lopen. Iedereen in onze groep deed dat. Het was lang varen naar Bamboo beach. Het was een mooi strand, maar veel te druk. Nu vinden Casper en ik dat van heel Koh Phi Phi.

We maakte foto’s, doken het water in en gingen even in de schaduw zitten om chips te eten. We hadden van de zwemplek naar Bamboo eiland een boterham met jam gekregen en Casper en ik vroegen ons af of dit de lunch was die we bij deze excursie kregen. Over het strand lopend zagen we veel dood koraal. Ik vermoed te veel toeristen, te veel stress op zo’n kleine plek.

 

We zagen een leguaan. Deze liep bijna langs onze voeten. Twee Russische kinderen waren deze aan het volgen waarvan de jongen elke keer op de staart wou trappen. Een toerist sprak de jongen in het Engels aan: “Don’t step on it”.

De leguaan passeerde de tafel en de jongen deed het wederom. Ik tikte de jongen aan, “What language do you speak?” Zowel in het Engels, Spaans, Frans als Duits. Terwijl ik bezig was kwam er een man aangelopen “What the fuck in wrong with you? Leave the animal alone”. De vader kwam aangelopen en nam de kinderen weer mee. Ik vond het mooi dat 3 toeristen een kind aanspreken die een dier pest.

Na een tijdje relaxen en zwemmen gingen we door naar plek 3: Monkey beach.

Tenminste, als de motor wil starten. We kregen terwijl de kapitein bezig was met de motor te repareren rijst met groente, of zoals we het in Nederland zeggen: nasi. We aten dit op en 20 minuten later zaten we nog op dezelfde plek te bakken in de zon. Na zo’n 30 minuten deed de motor het weer. Op naar Monkey Beach.

 

Ik heb ethische problemen met het feit dat ik hier ben geweest. We werden weer de boot uit gegooid (samen met 100 andere toeristen). Er werd fruitmarkt en andere suikerhoudende dingen op het strand gegooid. De apen kwamen in een kudde aangerend. Wetende dat ze bij de toeristen het lekkers kunnen halen. Ik hoorde dat voor Covid de apen ergens anders zaten, maar dat ze door de pandemie naar het dorp zijn getrokken. Uiteraard kwamen de aapjes veel te dicht bij. Ze vonden de toeristen niet een spannend.

Wederom hadden we motor problemen, maar we konden gelukkig na zo’n 20 minuten weer weg. De hele boot juichte toen we weg voerde.

 

De volgende stop was Viking cave. We voerde hier alleen langs. Het was een grot van kalksteen met wat bamboo erin. Later vertelde Google mij dat er grot tekeningen te zien zijn, maar niet vanaf de boot.

De gidsen in Thailand geven sowieso geen informatie. Ze brengen je van punt a naar punt b en houden een tijdschema voor je bij. Alleen de tour bij Co van Kessel kregen we veel uitleg.

 

Ondertussen durfde de kapitein de motor niet meer uit te zetten, dus liet hij iedere stop de motor stationair draaien.

We voerde van Viking cave naar onze volgende stop. Daar werden we weer de boot uit gegooid met een snorkel. Op deze plek waren er nog veeeeeel meer vissen.

We moesten weer terug de boot in en gingen naar de lagoon.

 

Ik was nog geen eens droog en we gingen al weer zwemmen. De lagoon zag er super gaaf uit. Het eiland komt als kliffen het water uit. Het doet me het meest denken aan de fjorden van Noorwegen alleen dan tropisch. Weer terug de boot in klauteren en door naar de volgende plek.

Maya beach is een tijdje gesloten geweest voor toeristen. Zo kon de natuur herstellen. Nu mogen toerust er weer komen, maar nog niet zwemmen.

De gids betaalde de toegang voor ons en liep met ons het natuurpark in. In een enkele rij liepen we achter hem aan. Bij het eerste uitzicht punt bleef de halve groep staan en was de gids verdwenen. We maakte de foto’s, maar niemand wist hoe laat we terug moesten zijn bij de boot.

 

Casper en ik liepen over het veel te drukken stand. Iedereen probeerde een insta-waardige foto te maken. Niemand kon op elkaar wachten, dus liep de ene toerist nog verder de zee in dan de ander.

Het zand was zacht en super wit. De natuur indrukwekkend. Alleen veel te veel toeristen en ik ben onderdeel van het probleem, want ik ben er ook heen gegaan.

We vroegen aan het Duitse trio of zij de tijd wisten. Dat wisten ze niet. Aan het indiaanse stel: 17u30! Wij vertelde het aan de Duitsers.

 

We liepen wat rond, maakte foto’s en zaten even stil om te genieten. We keken om ons heen en zagen de mensen van onze groep niet meer. Het was pas 17u, dus we zouden nog een half uur hebben. Toch haasten we ons terug naar de boot. Daar stond nog iedereen te wachten. De boot was nog steeds kapot, maar de kapitein had nu ten minste anderhalf uur gehad om het te proberen te fixen.

We stapte de boot in en voerde meteen weg. We mochten er weer ergens uit om te snorkelen en visjes te bekijken, maar ik was er wel even klaar mee. Casper ook en bijna de hele boot. Drie die-hards gingen wel. Tijdens deze stop maakte de gids ananas voor ons klaar.

 

Iedereen zat weer aan boord en we bekeken de zonsondergang terwijl we ananas op knabbelde.

Als dit het einde van de tour was, dan was het een drukke dag geweest, maar nee de tour ging door.

 

5 mensen werden van de boot af gegooid bij het bewoonde eiland. Dicht bij hun hotel. De rest bleef zitten.

De boot voer richting de haven en ging bij de andere boten liggen. Ondertussen waren de lampen aan en was het donker.

Casper ging als eerst het water in met snorkel. Hij zei dat hij het zag en snel gingen veel andere mensen, inclusief ik, het water in.

Bitluminescente plankton! Met een snorkel in het water zwaaide we met onze hand voor onze ogen. Het leek alsof je in het universum zweefde. Overal om je heen lichte kleine puntjes op. Watertrappelen zorgde voor licht stipjes, om je armen etc. Het was magisch om te zien. Na 10 minuten die als twee aanvoelde moesten we terug de boot in.

Ondertussen koud, moe en hongerig kwamen we terug in de haven. Na het vele zwemmen in zéér zout water (drijven is nog nooit zo makkelijk geweest) verlangde Casper en ik naar een douche.

We gingen naar het hotel en sprongen onder de douche met kleding en al. Even het zout uit de kleren wassen, van ons lichaam en uit onze haren.

 

In schone kleren gingen we wat eten in het centrum. Op het eiland Koh phi phi komen minder backpackers. Je ziet vakantie- en feestgangers. Backpackers willen de cultuur beleven, willen lokaal eten, leren hoe mensen leven. Vakantiegangers willen hun omgeving veranderen, maar nog wel een pizza naar binnen schuiven.

Je ziet op Koh Phi Phi veel westers eten. Pizza, pasta’s, er is zowel een Mac Donalds als een Burger King. Dit eten is een stuk duurde dan Thais eten. Gelukkig proberen Casper en ik zelfs met onze korte 2 weken vakantie in de categorie backpackers te vallen. We kochten 2 maaltijden, 2 softdrinks, 2 cocktails (erg sterk, iets te naar m’n smaak) en deelde een toetje voor €14,50.

 

Casper en ik waren moe van de lange dag. We kochten wat lekker te eten en te drinken bij de supermarkt en gingen lekker in het hotel relaxen en slapen.

12-Januari: Hitte 

Vandaag gingen Casper en ik weer terug naar Bangkok. De boot het eiland af gaat om 13u30, dus hadden we nog de ochtend om onszelf te vermaken.

 

We aten het ontbijt bij het hotel en gingen vervolgens pootje baden bij het zwembad. Het water zag er niet super schoon uit, dus vonden we met alleen onze benen erin voldoende.

We keken naar het uitzicht om ons heen en zagen apen over het dak heen rennen. Daarna nog een, en nog een. Een stuk of 12 apen liepen, rende en klauterde over het dak heen. We hebben zo’n drie kwartier gekeken naar de apen. De tijd om uit te checken naderde, dus sprongen we nog even snel onder de douche.

 

We liepen met al onze bagage door de hitte naar een restaurantje. Waar ik gister mijn frustratie schreef over het toerisme op Koh Phi Phi, kocht ik hier voor het eerst in twee weken een pizza als lunch. Caspers pizza ging in 1x goed, bij mij gaven ze eerst de verkeerde.

Casper en ik deelde daardoor eerst zijn pizza en aten daarna samen de mijne. De kwaliteit was niet super.

We gingen naar de pier waar we vandaag vandaan zouden vertrekken opzoek naar een ticket. Er werd ons verteld dat we alleen maar hier om 1u hoefde te zijn en dat alles dan goed zou komen.

Aangezien we nog een tijdje moesten wachten gingen we ergens een drankje doen aan het strand. De eerste tent stuurde ons weg, dus liepen we naar de andere kant van het eiland om een plekje te vinden. De zon branden en het was verschrikkelijk warm, ten minste dat vond ik. Casper had er natuurlijk geen last van.

We zaten op het terras van een hostel. Deze hostel heeft volgens booking 1 ster. Hele slechte kwaliteit. Casper bestelde een mango shake en ik een watermeloen shake. De shades waren lekker en verkoelend.

 

Rustig gingen we naar de boot. Ik word snel zeeziek, dus nam ik een reis pilletje in. Deze pilletjes zorgen ervoor dat je wat versuft. Ik heb een uur heerlijk geslapen in een stoel op de boot waar ik met m’n benen niet tussen paste. Casper en ik zaten met onze benen in het gangpad. Toen ik wakker werd was het nog maar een klein stukje naar Krabi.

Van de boot af werden we overladen door taxi en tuktuk chauffeurs die ons naar de stad of luchthaven wouden brengen. “We want to walk” zeiden we tegen iedereen.

We liepen de drukte uit, de haven uit en langs het water. Het eerste stukje was nog stad, maar daarna was er een park. Dit park was geheel ontworpen met sport in gedachte. Er was een verzacht asfalt pad waarop je kon rennen, tennisbanen en een soort openbare sportschool/trimbaan zonder afstand tussen de apparaten. Het zweet kwam met liters uit m’n lichaam. Ik had het gevoel dat ik geen manier had om af te koelen.

 

Casper en ik deden het rustig aan. We zaten even in de schaduw en dronken een Gadorate.

We probeerde zo veel mogelijk in de schaduw te blijven. We liepen over een avond markt in op bouw. Deze zou pas over een uur open gaan. Casper vond op de kaart een andere markt. We liepen erheen en konden daar op een terrasje zitten en eten. Ik had chicken basil en Casper had Pad Thai.

De beste chicken basil is nog steeds die uit Chiang Mai, sindsdien ben ik fan van dit gerecht.

Na het eten pakte we een tuktuk naar de luchthaven. Er was geen paal om in te checken, we moesten in een rij staan en inchecken zoals het vroeger ook was met bagage. Ik ben dat niet meer gewend, omdat ik altijd online incheck met alleen handbagage loop ik zo direct door naar het vliegtuig.

 

De vlucht had een half uur vertraging. Het boarden ging vlot en de vlucht was zo voorbij. We sprintte naar de metro en kochten een token. De eerste metro was gemakkelijk genomen. We kwamen bij onze overstap aan en stonden voor een dichte deur. De 2e halte was al dicht. We besloten in de juiste richting te lopen. Het was ondertussen als middennacht geweest en Casper en ik hadden heel erg behoefde aan ons bed.

We hielde een tuktuk staande en deze bracht ons netjes naar ons hostel. We sliepen nog geen 2minuten later.

13 Januari: Concrete Jungle hike

Vanmorgen werden we laat wakker. We hebben de afgelopen dagen veel gedaan, lange dagen gemaakt en waren kapot moe. Het was tijd voor rust.

Ons oorspronkelijke plan was om vandaag naar River Kwai te gaan, maar dat zou betekenen dat we om 6u op hadden moeten staan, dus met 5u slaap ons bed uit komen. Met de metro bij de trein komen en daarna 3u in de trein zitten. Dit om de brug te zien, erebegraafplaats en 2 musea. Hellfire pass zou net te ver weg geweest zijn voor 1 dag heen en weer. We hebben daarom besloten om dit te skippen. In plaats daarvan hebben we een zelf georganiseerde “concrete jungle hike” gedaan.

 

De wilde beesten tijdens deze beton-safari zagen was erg uiteenlopend: tuktuks, scooters, taxi’s, bussen. Toeristen die niet door hebben dat ze een grote backpack om hebben en je daarmee bijna van de stoep afslingeren. Gezinnen die de weg blokkeren door te stoppen en te kijken bij een kraampje. De vloggers die met een selfie stick lopen te zwaaien en regelmatig bijna er mee slaan.

Onze wandeling starte vanaf het hotel. We liepen naar Luphini park met als doel een ontbijtje te scoren. Het park was super leuk om te zien. Tropische planten, ruim opgezet en ruimte voor iedere sport. Er waren sportscholen in de openlucht, mensen deden aan Tai Chi en fietsers. In dit park zou er volgens Casper heel veel leguanen zitten, maar wij zagen er geen één!

We wandelde van het park een winkelstraat in. Opzoek naar een ontbijt plek. We zochten naar toast met ei, maar konden nergens iets vinden. Ondertussen was het al 11u en we vonden nergens iets wat erop leek. We besloten om daarom Thais te eten als ontbijt. We liepen een zaakje in en bestelde chicken basil met ei en rijst. De coconut shake die ik erbij had genomen was erg lekker, maar toch was Caspers watermeloen shake net wat beter.

 

We liepen verder. Deze buurt van Bangkok ontdekken. We kochten hier en daar nog een drankje aangezien het super warm was. We liepen langs de plek waar Sabine, de zus van Casper, heeft gewoond voor een jaar. Daar was een super luxe hotel met een leuk parkje er tussen. We liepen door het parkje en slingerde weer terug naar Lumphini park.

We zagen nu wel de leguanen. Grote, kleine, aan het zwemmen of in de zon aan het bakken.

Bij het park zit een grote fietswinkel. Casper wou daar graag heen dus gingen we naar binnen. We bekeken de dingen die ze hadden, deden inspiratie op voor onze eigen fietsen. Ik zag een super lichtgewicht buff die ik voor het hardlopen goed kan gebruiken. Deze is op magische wijzen mee gekomen (netjes afgerekend met m’n creditcard).

We liepen langs de metro en gingen erin naar Khoa San road. We hadden een north face duffelbag gezien die we graag willen hebben voor onze sporten. We gingen de tentjes af opzoek naar de juiste kleur en de juiste maat. Onderweg kocht Casper een broek en ik een blouse. Shoppen is vermoeiend dus laadde we onszelf op door een heerlijke Thaise massage onderweg te nemen. Voor €5,50 per persoon werd onze nek, schouders en rug onder handen genomen. Casper verging van de pijn en ik was voornamelijk aan het genieten. Ontspannen en met veel meer bewegingsvrijheid liepen we naar buiten.

 

In het laatste tentje van de straat vonden we de juiste kleur en de juiste maat.

We besloten eerst een biertje te drinken en daarna nogmaals langs te lopen. Voor een mooie prijs mocht die mee.

 

Van onze 25.000 stappen (ongeveer 20km) voettocht hadden we honger gekregen. We gingen in een restaurantje zitten en bestelde hetzelfde gerecht. Ik durf niet meer af te wijken van Caspers keuze omdat tot nu toe de hele vakantie hij de net betere keuze voor zijn neus heeft staan. We dronken er een shake bij en genoten van de stroom mensen die langs liep.

Op de terug weg richting de metro namen we nog een crêpe met banaan en Nutella. We wandelde de route die Google maps aangaf en kwamen via kleine steegjes en van de toeristische grote wegen bij de metro uit.

Terug bij het hotel friste we onszelf even op en deden we onze meest fancy kleding aan. Voor mij is dat mijn gekleurde flubber broek met oud roze shirt erop, daarover m’n nieuwe witte blouse. Voor Casper is dat z’n nieuwe witte broek met z’n grijze lange mouwen shirt.

We liepen het hotel uit en naar de Sky bar één kilometer verderop.

 

“Sa wad dee kap” hoorde we van iedere hotel medewerker die we passeerde met een respectvolle buiging. We liepen door de lobby waar een pianist aan het spelen was. Door een gang om uiteindelijk bij de lift uit te komen.

De lift bracht ons naar de 59ste verdieping. Onze oren suizend van de snelheid en druk verschil. Na nog 4x een begroeting te hebben gehoord en 3 trappen te hebben genomen kwamen we aan op het dak terras.

Voor een drankje hoefde we geen reservering te hebben, dus mochten we naar het hogere dak terras lopen. Op het moment dat we langs liepen ging net iemand weg bij een tafeltje. Ik trok Casper mee aan z’n arm en ging snel zitten. Het was een tafeltje aan de beste kant van het terras. We hadden een prachtig uitzicht direct naast de afgrond. Lichtjes knipperde, auto’s reden beneden langs en Bangkok straalde rust uit vanuit de lucht. De drukte als een soort bewegend kunstwerk.

 

De serveerster kwam langs en vertelde hoe we de kaart konden zien. Via het locale WiFi konden we de QR code scannen. Aangezien we bijna naar huis gaan moeten we nu letten op het budget en hebben we voor alle komende activiteiten potjes gemaakt. Cocktails vielen binnen het budget. Toch kozen Casper en ik voor de goedkopere mocktails (zonder alcohol).

 

We kletste en genoten, maar het drankje kwam niet. De mensen die voor ons naar binnen gingen hadden hun drankje al op. De tafel naast ons bestelde nieuwe. Als een stel dorstige wolven keken we hoe de serveerster de order aannam van de andere tafel. Ze had in een keer door dat wij ons drankje nog niet hadden gekregen. De nootjes die we kregen waren ondertussen al op. Ze haastte zich naar onze tafel, bood haar excuses aan en haalde nieuwe nootjes.

Vlot daarna kregen we wel onze mocktails.

 

De nootjes waren echt super lekker. Zoete aardappel chips-stokjes, luchtige mini tuccies en de laatste was de lekkerste pinda’s gebakken met kafir blaadjes en andere kruiden. Al vlug was ons 2e bakje ook leeg.

 

We maakte wat foto’s en kletste nog wat meer. Onze mocktails raakte op toen de serveerster weer naast ons stond met twee nieuwe mocktails, andere dan we de eerste ronden hadden besteld. Als excuus voor het wachten op onze drankjes kregen we deze mocktails gratis. We genoten van ons tweede gratis drankje en 3e lading nootjes.

Half twaalf was het wel weer genoeg geweest en gingen we terug naar ons hostel.

Eind score: 30.163 stappen, 24km. 

14 Januari - Laatste dag Thailand 

Vandaag werden we wakker door de wekker. Nadat we beide gedoucht waren pakte we onze tas en checkte we uit het hotel.

We hadden een ontbijt plek via de WiFi gevonden in de buurt van het hotel. We liepen erheen en gingen op het terras half in de schaduw zitten. Het zaakje zat vol.

Casper en ik bestelde hetzelfde: ijs koffie met French toast, scrabbled egg met bacon.

Op een erg rustig tempo kwam ons eten. Ondertussen zochten we het internet af wat we konden gaan doen vandaag.

Ik vond een super tof 3D museum waarbij de bezoekers het schilderij af maken, alleen was deze 100km ten zuiden van Bangkok. Een beetje ver weg.

Casper vond een park bij ons in de buurt waar we heen konden lopen. Mijn tweede vondst was dat je Wat Arun kon beklimmen. Zo kwam langzaam onze dagplanning af.

Na het afrekenen liepen we naar het Benchakitti forest park. Dit park verraste Casper en mij positief. Het hele park was ingericht voor sporten. Fietspaden hadden een langzame en snelle baan, hardloop routes stonden aangegeven en hadden dezelfde snel-langzaam-paden. Er was veel groen en enorm rustig. Het deed me denken aan Central Park met de hoge gebouwen op de achtergrond in deze groene oase.

Casper en ik fantaseerde samen over een Nederland die beter ingericht is voor sporters.

Ondertussen hebben Casper en ik het gemak van de metro helemaal door. Een korte rit naar de grand palace bracht ons bij de pier. De eerste pier die we bezochten ging niet naar de overkant.

We zagen op Google maps een andere pier en liepen erheen. Onderweg werden we afgeleid door een restaurantje. Dit restaurantje had de buren uitgekocht en hadden daardoor 1 keuken met 2 ruimtes.

Wij zaten in de kleinste ruimte. Er waren 3 andere zitplekken. Één plek was leeg en de andere twee zaten kleine groepjes met hun privé gids.

Het was lekker koel in de ruimte en minder luid dan de andere ruimte. Op de tafel lag een bel die we moesten indrukken voor service.

Casper bestelde stir fried cashew en ik een groene curry. Casper dronk een mango Juice en ik probeerde iets nieuws: limoen-honing-soda. Dit drankje was lekker verfrissend.

Bij de juiste pier aangekomen kochten we een kaartje voor de overtocht naar Wat Arun.

We betaalde de entree en zagen daarna dat we niet omhoog mochten. Geen idee waarom.

 

We liepen een rondje, bekeken de gebouwen, maar ook vooral de mensen. Hier waren veel mensen van Aziatische afkomst uitgedost voor foto’s op pad. Prachtige traditionele kleding die goed bij de kleurrijke tempel past.

Na uit gekeken te zijn namen we de boot naar Phra Athit. Dit is de dichtst bijzijnde pier van Khao San Road. We liepen 2 straatjes door en waren in ons lieverings straatje. We gingen zitten bij een goedkoop tentje voor een drankje.

 

De Thaise massage van gister was zo goed bevallen dat we besloten vandaag weer naar dezelfde zaak te gaan.

We namen nu een Thaise massage van een half uur. In een half uur tijd werd ons lichaam aangepakt. Waar Casper gister de massage pijnlijk vond, vond hij hem nu ontspannend. De tijd vloog voorbij, zoals deze hele vakantie voorbij is gevlogen.

Na de massage kochten we de laatste dingen die we nog echt heel graag wouden eten voor we naar de luchthaven gingen. Een Thaise pannenkoek met banaan en ei met gecondenseerde melk erover.

We namen een mango stickey rice mee naar de luchthaven.

 

We liepen naar de tuktuks en vroegen voor welke bedrag ze ons bij de metro willen afzetten. De man zei 400 bath. Dat is veel te veel, zeker aangezien we twee weken geleden de rit voor 150 de andere kant op hebben gedaan. We zeiden dit en hij zei dat hij naar 300 kon gaan. Dan lopen we liever! We liepen de straat uit en de hoek om bij de volgende straat. Daar stonden weer tuktuks.

Deze begonnen hun onderhandelingen met 200 bath, prima. Op een rustige manier werden we naar het station gebracht. Kochten een kaartje en belandde op een gigantisch grote luchthaven.

Op BKK is geen enkele boekwinkel te vinden. Ik heb m’n boek uitgelezen, maar kan niet door met een volgende. Dan maar via m’n ereader een nieuw boek lezen en wachten tot onze vlucht naar Schiphol vertrekt.

15-Januari: Bellen met de alarmcentrale 

Ik ben het vliegtuig al in gestapt. Hoe veel avontuur kan er nog komen? Vakantie voorbij weer veilig in het koude kikkerlandje. Genieten van 30 graden kouder ten opzichte van Thailand. Geen zorgen ik heb nog een verhaal om te schrijven.

In geur en kleur kan ik vertellen hoe m’n vlucht naar huis ging. Dat ik geniet van met Casper dezelfde film kijken op de schermpjes. Proberend op hetzelfde moment te starten en pauzeren. Of ik kan skippen naar de trein reis waar ik niks heb beleefd, maar ik toch met creativiteit m’n best doe om iets interessants erover op papier te zetten.

Uiteraard kies ik voor de optie meteen naar het avontuur:

Moe van het lange reizen stapte Casper en ik koud de trein uit. Onze zomerse kleding is niet gemaakt voor dit Nederlandse weer. Gelukkig is het maar een kort ritje van het station naar huis.

Uit checken en de bordjes volgen naar de P&R van station Ede-Wageningen. We zagen een enorme plas. Hopelijk staat onze auto daar niet in. We lopen het heuveltje over en zien onze auto in een veel ergere staat. Die van ons staat begraven in de modder. Een gedeelte van de bumper en halverwege de wielen staan we vast.

We maken foto’s en Casper begint met graven. We proberen in z’n achteruit eruit te komen. Ik duw op de neus en Casper heeft gas. We komen niet weg. En nu?

Ik stel voor de politie te bellen omdat ik ook niet weet wie ik moet hebben. Het 0900 nummer verbind mij met een begripvolle agente. Zij weet ook niet of ze iets voor ons kunnen betekenen, dus gaat ze even overleggen. Ze komt terug dat haar collega’s het ook niet weten, dus dat ze contact gaat leggen met de alarm centrale. Het advies aan mij: bel je verzekering en vraag om een sleepwagen.

De alarmcentrale belt me terug: zij kunnen niks voor me doen. Ik kan de schade verhalen bij de gemeente Ede, succes ermee.

Gelukkig wilt m’n verzekering me meer helpen. Ze hebben een sleepwagen gestuurd die er ongeveer drie kwartier over doet om bij ons te komen.

De man maakt wat foto’s voor de verzekering en maakt een kabel vast aan de auto. Met een druk op de knop word er aan de auto getrokken. We gaan een stukje, nog iets meer kracht, we gaan nog een stuk. Eindelijk zijn we eruit.

Op de bumper zit tot zo’n 10cm modder vast geplakt. We hebben een enorme kuil achter gelaten.

De sleepwagen man verteld ons om even een rondje te rijden om te kijken of het zand eruit valt. Dat gebeurd. Voorzichtig rijden we weg. Er zit natuurlijk nog zand tussen de remmen, dus houden we rekening met een extra lange rem weg.

De rijden de parkeerplaats af en Casper heeft gaf. De auto begint de hobbelen en te schudden. Het leek wel alsof we een lekke band hadden. Meteen zetten we op de eerste plek die we zien de auto stil.

De sleepwagen man was aan de overkant van de weg, dus belde ik hem om even te kijken.

Er zit zand tussen de vering, daardoor hobbelt de auto nu.