PCT in vogelvlucht

Californië

Vol Spanning sta ik dan eindelijk bij het begin. Na jaren het gehad te hebben over deze tocht. Sommige van mijn vrienden zouden wel getwijfeld hebben of ik dit ooit ging uitvoeren of niet. Nu zie ik dan eindelijk de betonnen palen. Het monument aan de zuidelijke kant van de Pacific Crest Trail. Hier heb ik op gewacht. De zenuwen gieren door mijn lijf. Om me heen staan vele andere hikers die waarschijnlijk even zenuwachtig zijn als ik. Er worden foto’s gemaakt en ik vertrek met een aantal dames waarmee ik de afgelopen dag al gesproken had. Het begon natuurlijk bij Scout en Frodo. Twee trail angels die hun huis openstellen voor hikers zoals ik. Zij hadden mij en nog zo’n grofweg 20 man bij het pad afgezet. Ze maakte foto’s voor ons en gingen weer naar huis.

Dreamer, Charlotte is haar echte naam, had tijdens onze logeerpartij bij deze twee lieve mensen al haar trail name gekregen. Wij met nog een aantal andere begonnen samen te lopen. Dreamer en ik konden goed met elkaar overweg. We kletste tijdens onze eerste stappen. Op het heetste moment van de dag zochten we de schaduw op en wachtte de hitte af. We kletste met de hikers om ons heen en leerde langzaam iedereen kennen. Het pad leidde ons naar de eerste overnachting, de eerste waterbron, de eerst blaren, het eerste ijsje op de tocht. Vele mensen heb ik even of langere tijd mee gelopen. Langzaam maar zeker kreeg iedereen een trail name. Zo werd ik vanaf Idyllwild Napoleon genoemd.

Het voordeel van een krachtige trail name is dat je daar onbewust kracht uithaalt. Dreamer en ik hebben zo de eerste 6 weken af en aan gelopen. Vele malen afscheid van elkaar genomen, maar elkaar toch elke keer weer terug gevonden. We hielpen een andere hiker met evacuatie. We hielpen elkaar met een lege fles, door hitte en kou. Regen en delen van (dure) hotelkosten. Er groeide vriendschap en irritatie. We zagen elkaar te veel en voelde ons verplicht om dan met elkaar om te gaan. Na dit te hebben uitgesproken raakte Dreamer geblesseerd, ik heb haar geholpen met vertaling van Duits naar Engels bij de dokter en ben daarna door gegaan. Nadat ze een paar dagen later hersteld was is ze nog een week doorgelopen, waarna ze geen zin meer had in de hele tocht en is gestopt.

Dat de wegen tussen Dreamer en mij splitsten vond ik lastig, maar gelukkig kwamen al gauw andere hikers op mijn pad terecht waarmee mooie vriendschappen zijn uitgegroeid. Voor ik bij deze hikers terecht kwam heb ik eerst een stuk door de Sierra gelopen met een bubbel die mij helemaal niet aansprak. Deze groep heb ik verlaten en ben alleen op pad gegaan. Hier heb ik een aantal dagen me afgevraagd waarvoor ik het allemaal deed. Het was zwaar en het is een blijft maar een wandeltocht. Ik kwam bekende tegen en kreeg langzaam weer zin in de hele tocht. Een aantal dagen herstellen in een stadje deed me goed waarna ik de eerste dag weer op de trail Early en Mighty Mouse tegen kwam. Met deze dames heb ik lang gelopen. We waren ronde dezelfde leeftijd, hadden dezelfde interesses en liepen ongeveer hetzelfde tempo. Terwijl we grappen maakte over en vooral met elkaar gingen onze dagen sneller ook al duurde ze langer. Mijn kilometer gemiddelde ging omhoog en ik werkte mezelf weer terug op schema voor de Canadese grens te bereiken. Vrienden van Early liepen een aantal dagen mee, na we weer met zijn drieën liepen haakte Mighty Mouse niet lang daarna af om bij familie op bezoek te gaan. Ook ik ben een dag weg gegaan om een vriendin te bezoeken, maar zoals het graag op de tocht we kwamen weer terug bij elkaar.

De bosbranden maakte het mentaal een stuk zwaarder om door te gaan. Mighty Mouse werd door een nare infectie gestopt. Early en ik wouden haar niet midden in het bos achterlaten, dus bleven wij de dag bij haar. De volgende dag droegen wij al haar spullen naar de dichtstbijzijnde weg waar ze opgehaald werd door haar broer. Early ging mee. Zij was de rook meer dan zat. Ik bleef achter, wetende dat ik deze dames waarschijnlijk niet meer ging zien. Zij gingen naar Crater Lake, terwijl ik Californië uit ging lopen.

Dit was het moment waarop ik echt mijn trail legs had gevonden. De ene na de andere 30 mile dag liep ik uit. Dit is ongeveer 50km. Fluitend met mijn bepakking ging ik dag in, dag uit het smalle bospaadje over. Regelmatig maakte ik een praatje met andere hikers, maar ik had een duidelijk doel: Ashland. Daar zou Casper, mijn vriend, aankomen om 3 weken met mij mee te lopen. Ik stapte flink door. Tot ik eindelijk het bord Oregon zag.

Californië was een staat met veel ups en downs. Het duurt ongelofelijk lang voor ik hier uit was gelopen, maar deze staat alleen heeft me al veel geleerd. Door Californië merkte ik dat ik niet bang hoef te zijn om gedag te zeggen tegen hikers waar ik langere tijd mee liep. Ik leerde mijn lichaam goed kennen, wanneer ik moest stoppen of juist moest doorgaan.

Californië is een prachtige staat, heel divers. Er doorheen lopen was fantastisch, maar het was nog beter om Casper eindelijk weer in mijn armen te sluiten.

Oregon

Casper hoefde niet lang te wachten op mij. Ik had een taxi geregeld naar hem toe. Samen stapte weer in en bracht de taxi chaffeur ons naar de REI, een grote outdoor winkel in Amerika. We kochte de laatste dingen die we nodig hadden voor we samen 3 weken het bos in verdwenen. Nog een overnachting in een hotelletje (waar ik een hoognodige douche kon nemen). We waren weer bij elkaar. Casper en ik hebben elkaar leren kennen vlak voor ik naar Amerika ging. Die tijd samen was fantastisch, ook al was het veel te kort om elkaar goed te leren kennen. Ik vond het daarom ook enorm spannend dat hij nu 3 weken kwam. Samen zouden we heel Oregon doorlopen. We maakte de langste dag die ik tot dan toe ooit had gelopen. We hielpen elkaar door moeilijk momenten heen. Zeker Casper heeft mij door een aantal zware momenten heen geholpen. We waren niet alleen maar samen, we maakte ook een nieuwe vriendin Pepper. Van jam in een ziplock zakje, tot langs een dood paard lopen. Wij drieën hebben het allemaal mee gemaakt. Oregon was mijn favoriete staat, ondanks dat hier het weer begon om te slaan. Het werd kouder, regende vaker. We kregen zelfs het bericht dat de Canadese grens in de fik stond. Pepper en ik konden na vele dagen lopen, ons doel niet meer bereiken. Toch liepen we door. Helaas moest ik afscheid nemen van Casper bij de grens met Washington. We liepen met elkaar de Bridge of the Gods over. Maakte nog een leuk uitstapje naar Portland tot Pepper en ik samen achter bleven om Washington te tackelen.

Washington

De laatste staat waar ik me doorheen moet zien te worstelen. De PCT geeft zich niet zo maar gewonnen. Pepper en ik begonnen de laatste uitdaging goed, door bij een prachtig meer te overnachten. Hier hoorde ik dat Mighty Mouse niet ver voor ons liep. De  volgende dag werden we dan ook met haar verenigd. De rest van Washington was een ander verhaal. Veel regen, sneeuw en kou kwam onze kant op. Of eigenlijk, liepen wij hun kant op. Van huilen omdat de regenjassen niet echt werkte, tot de tent opzetten voor 2 personen zodat een tent droog bleef. Meerdere keren werden Pepper en ik ’s nachts gewekt door een schreeuw van Mighty Mouse.

Het was duidelijk dat we allemaal eigenlijk al te lang op deze tocht waren. We waren er totaal klaar mee, maar we waren ook te dichtbij om nu nog te stoppen. Precies op dat moment zien we Early weer. Zij kwam ons team vertrekken en hielp ons de laatste dagen door. Met zijn vieren kwamen we bij het houten monument. Slechts enkele meters van de Canadese grens af. De plek waar ik vanaf de eerste stap op de trail van droomde. De lang verwachtte foto’s werden gemaakt en onze wegen scheidde. We gingen terug naar onze eigen levens, zo veranderd, maar zo hetzelfde. Het was een prachtig avontuur, maar het was tijd om naar huis te gaan.