Veel dingen kan ik spannend vertellen, anders had deze website nooit bestaan. Om eerlijk te zijn gaan al mijn blogs over hoe ik van punt A naar punt B ben gelopen. Hoe het weer op m'n humeur in speelt, de vriendschappen en kameraden die ik maak onderweg. Hoe zwaar of hoe makkelijk het is om je eigen grens te verleggen, om nog iets verder te gaan dan je denkt te kunnen, maar vandaag heb ik niets gedaan wat daarop lijkt. Vandaag werd ik wakker in een normaal bed, zoals de meeste die dit lezen. Heb ik maaltijden gegeten en ben ik in een auto gestapt. Mike heeft me opgepikt in Mazama rond 1u en bracht me naar Packwood. Een dorpje vlak bij de PCT. Hier vandaan ga ik terug naar Cascade Locks lopen. Rond etenstijd kwamen we het dorp in, dus na een maaltijd boekte ik een hotelkamer en werkte m'n blog bij aangezien er goede WiFi was. Morgen zullen m'n laatste avonturen beginnen. Mijn laatste uitdagingen vormen en de afsluiting van mijn ervaring op de Pacific Crest Trail. Zodra ik over de Bridge of the Gods loop, zal ik terug naar de beschaving gaan en ruimte maken voor de nieuwe PCT hikers, Class of 2019. Ik zal hun toejuichen en proberen te helpen vanuit m'n luie stoel. Ze zullen niet snappen waarom ik dat doe, tot ze zelf het einde aanraken. Tot ze de PCT in hun hart gesloten hebben.

16 september

Mijn wekker ging af, maar ik hoefde nergens heen, dus waarom zou ik er nu al uitdruipen. Mijn stove ging aan en ik warmde water op voor koffie. Uit m'n voedselzak viste ik een koekje voor ontbijt en genoot even van mijn prestatie. De deuren van m'n tent gingen open en ik verwelkomde de frisse lucht. Het was helder, fris en ik hoefde nergens heen. Na mijn relaxte ontbijt wist ik alles weer in m'n tas te krijgen. Deed m'n pet op, gister was ik die vergeten in m'n tent en was klaar om te vertrekken. Early kwam aanlopen. "Hey, hey, I thought I would catch you just as you were leaving" begroette ze me. We liepen samen verder terug naar Harts Pass terwijl we over van alles en nog wat kletste. De ochtend begon droog, maar zoals ik Washington ken zou het ergens tijdens de dag regenen. Niet veel later begonnen de druppels langs de rand van m'n pet zich te vormen en dook ik dieper m'n regenjas in. De bosjes langs het pad werden nat en m'n voeten koud. De regen had niet meer hetzelfde effect op me als eerst. Mijn humeur bleef goed en vrolijk stampte ik verder. De moedigde mensen aan die naar het noorden gingen en de hele wandeling terug voelde als een soort overwinningsronde. We hoorde dat er trail magic was bij Harts Pass. We hoopte dat die mensen ons mee naar de beschaving wouden nemen, maar hoorde na een paar uur dat de trail magic al weer weg was. Een aantal bekende liepen me te gemoed en het was fantastisch om hun te kunnen aanmoedigen. Tips te geven en dingen over de alternatieve route te vertellen. De regen stopte en we hoorde dat we sneeuw te gemoed liepen. Early en ik kiezen beide voor sneeuw boven regen, maar Early werd er zelfs extreem vrolijk van. We banjerde door naar het noorden en kwamen dichter en dichter bij het witte poeder. Er was niet veel, maar genoeg voor een klein laagje. Genoeg voor een mooie foto. We kwamen bij de weg, ondertussen was het al na 16u, dus onze kans op een ritje naar beneden was een stuk kleiner geworden. We volgde de weg richting de ranger hut toen een man ons aansprak. Hij bleef duidelijk langer en was niet van plan om ons een ritje te geven, maar wou gewoon kletsen. Op dit moment had ik echt geen zin om te kletsen en voelde al m'n spieren verkrampen terwijl ik stil stond. Early merkte dat ik geen zin had om beleeft te staan luisteren en m'n best te doen m'n pijnlijke spieren te negeren, dus vertelde ze me dat ik alvast naar beneden kon lopen. Ik maakte maar al te graag gebruik van dit aanbod. Wetende dat dit haar een kans gaf om sneller weg te gaan. Bij de hut zag ik een man in zijn auto zitten en liep er vlug op af. De man at een salade en ik vroeg of hij ons een ritje naar beneden wou geven. Hij vond dat geen probleem en toen Early aankwam was de man al bezig met wat spullen te verplaatsen zodat we in de auto zouden passen.
De man vertelde dat hij zijn zoon hielp door het laatste stukje heen aangezien zijn andere zoon gaat trouwen. De hiker moest sneller door Washington heen, dus zet zijn vader de tent op en heeft eten klaar staan voor de jongen. Zo kan de hiker 30 mile op een dag lopen en op tijd voor de bruiloft klaar zijn. Early zat voorin en hield het gesprek gaande terwijl ik een beetje weg dommelde achterin. We werden bij het hotel in Mazama afgezet. De man van de receptie gaf ons flink wat korting als felicitatie cadeautje. De kamer was ruim, met twee queensize bedden en iets wat je bijna een keuken kon noemen. Early was meteen in town-mode en begon meteen aan de klusjes die we moesten doen. We waste onze kleren, douchte en zorgde dat we weer fris en fruitig waren. Iedereen in Nederland sliep nog, maar toch wou ik graag een paar berichtjes eruit sturen. Cristy is momenteel op vakantie, dus kon ik haar nog wel even spreken. Na een kort telefoongesprek sloot ik m'n ogen. Met en voldaan gevoel ging ik slapen. 's Nachts kreeg ik een bericht van Mike. Mike is een man die 20 mile van de PCT heeft gelopen en graag hikers helpt. Hij wou me wel terug brengen naar White Pass waar ik een stuk heb overgeslagen. Zo kan ik alsnog de PCT eindigen zoals ik die wil eindigen.

15 september

De afgelopen nacht heb ik niet lekker geslapen. Misschien kwam het omdat ik het monument zou gaan zien, of misschien kwam het omdat ik naast een verlaten vliegveld uit de tweede wereld oorlog lig, in een hutje waar ik waarschijnlijk niet in mag slapen. Hoe dan ook, toen m'n wekker vroeger dan anders ging koste het me heel veel moeite om uit m'n tent te kruipen. Het was nog donker, de lucht was helder en ijzig koud. In m'n tas zat alleen m'n eten, EHBO kit, warme kleding en m'n waterfilter. Al het andere, naast m'n mobiel in m'n broekzak, had ik niet nodig en bleef in m'n tent. Het was 14 miles om bij de Canadese grens te komen. In het donker liep ik over de oude landingsstrook. Ondertussen was het gras al hoog en stonden er af en toe een klein dennenboompje op dit grasveld. Met m'n GPS in m'n hand zocht ik het pad en met wat moeite vond ik de weg die me weer naar de PCT zou leiden. Dit pad was minder goed onderhouden dan de andere paden van de omleiding, maar ik had gehoord dat het pad wat ik koos beter onderhouden zou zijn dan het stuk wat ik miste. Mijn tempo was hoog want ik wou Pepper, Early en Mighty Mouse graag bij het monument zien. Op sommige stukken was het makkelijk om een hoog tempo te hebben, goed onderhouden, niet te veel rotsen, geen planten die over het pad heen gegroeid zijn. Op andere stukken moest ik door de planten heen banjeren, hopend dat ik niet over een rots zou struikelen. Er was veel water onderweg, moest meerder malen een beekje over steken. Normaal gesproken heb ik een app hoe ver ik nog moet, maar nu moest ik op m'n innerlijke snelheidsmeter afgaan. Nog 4 miles tot ik bij de PCT ben, terwijl het pad omhoog ging. Ondertussen was het licht geworden, de lucht was zelfs een soort van blauw te noemen. Mijn hoofdlampje bungelde weer om m'n nek en ik keek om me heen. Het uitzicht was fantastisch. De bergen hadden hun eigen kleuren patroon van verschillende planten, rotsen en bomen. Bovenaan begonnen mijn laatste meters tot de PCT, mijn tempo schroefde ik nog ietsje op. Eindelijk weer terug op het pad wat ik ondertussen thuis ben gaan noemen. Ik keek op m'n horloge en zag dat het al 10u was. Mighty Mouse zei dat ze niet later dan 11u weg wou bij het monument. Ik moest nog 4 miles, 6,4 km, afleggen. In een joggend, bijna rennend tempo ging ik door. Naar beneden, naar benden, stroompjes over op weg naar Canada. Ik haalde mensen in en had nog maar 1 doel. Er waren 3 switchbacks tot ik de houten palen kon zien. Switchbacks is waar de PCT bekend op staat. Pepper dacht zelfs een keer dat ik terug naar haar liep omdat de switchback zo rustig omhoog ging. Een toepasselijk einde. De houten palen, het monument, kwam langzaam dichterbij. Er zat een grote groep mensen met elkaar te kletsen, ze stopte en applaudisseerde me naar het einde toe. Ik legde mijn hand op de paal en zei: "fack you PCT, never again" er ging wat gelach op, "just kidding, I have to walk back". Mighty Mouse en Pepper zaten tussen de groep mensen. Verder herkende ik geen andere hikers. Ik nam plaats op de omgevallen boomstam naast Mighty Mouse en pakte m'n oreo's en deelde die met m'n vriendinnen. Early was er niet en ik vroeg waar zij was. Mighty Mouse en ik maakte ons een beetje zorgen omdat het niks voor Early is om ergens te laat aan te komen. Mighty Mouse vertelde dat ze net een kwartiertje voor me waren aangekomen en nog geen foto's hadden gemaakt. We namen het moment in ons op. Ik was op de plek waar ik vanaf 9 april over heb gedroomd. Mighty Mouse maakte koffie voor ons twee. Pepper vroeg of ik foto's wou maken van haar op het monument. Natuurlijk schoot ik bijna haar hele mobiel vol. Van charmant op het monument klimmen tot de juiste pose hebben voor een nieuwe Facebook profiel foto. We wisselde van positie en maakte natuurlijk ook foto's van Mighty Mouse. We maakte een foto van ons drieën en kletste nog na. Pepper vertrok Canada in. We hielden ons afscheid simpel: "see you in Europe". Zonder om te kijken liep ze weg. Mighty Mouse en ik bleven nog kletsen, maakte nog wat foto's. De ouders van twee hikers kwamen vanuit Canada naar het monument gelopen. Het viertal juichte harder dan welke hiker dan ook als er weer een nieuw gezicht de hoek om kwam. Toen hun zoon en later de dochter aankwam gelopen werden de camera's meteen gepakt en moest het juichen meer van de hikers komen.
Mighty Mouse en ik waren ons vertrek aan het uitstellen in de hoop dat Early zou komen aanlopen. Net toen we besloten echt te vertrekken en ik had beloofd te fluiten als Early na 5 minuten aan kwam lopen, kwam Early de hoek om zetten. Onze rugzakken gingen weer af en we kletste weer verder. We maakte een foto van ons drieën bij het monument. Het was ondertussen al twee uur en ik moest nog 14 mile terug lopen. Mighty Mouse vertrok Canada in en zei dat ze nu niet meer terug kon omdat het illegaal is om de verenigde staten in te lopen. Ik grapte dat ze haar Skittles was vergeten, Early vroeg of het daar mooier was. Mighty Mouse zei dat het veel mooier was, dat ze de free healthcare kon ruiken. Een perfecte manier van afscheid nemen.
Bearcup, Bonfire en de Duitser waarvan ik de naam niet weet kwamen aangelopen. Early en ik bespraken nog net even wat zakelijke dingen aangezien wij de enige waren die terug gingen. Voor mij was het simpel, ik moest en zou terug naar m'n tent moeten. Early wou nog even naar een andere monument toe lopen en zou niet later dan overmorgen 12u bij Harts Pass zijn. Ze zei dat ik zeker de eerste beste lift moest nemen die ik kon krijgen aangezien het moeilijk was om er vandaan te komen. Mochten we niet per auto de bewoonde wereld in kunnen, dan had zij een kaart met wandelroutes naar het dorpje toe. Bearcub bood me eten aan aangezien ik misschien een extra wandeldag had. Mijn weg terug begon. Ik hoefde niet meer te rennen, alles stond al klaar voor me als ik terug bij m'n tent was. Rustig liep ik omhoog. M'n muziek stond op en ik herkende alles onderweg terug. De terugweg leek een stuk korter, misschien omdat ik de afstand wist, misschien omdat ik geen tijdsdruk meer had. Om 20u20 was ik weer bij de hut waar m'n tent in verscholen stond. Het had weer geregend, dus hing ik m'n jas en broek aan een haakje op in het schuurtje en kroop m'n tent in. M'n warme kleding gingen aan en met moeite maakte ik nog snel een maaltijd voor mezelf. Terwijl ik at keek ik nog een stukje Sherlock Holmes. Al vroeg viel ik in slaap. Het besef dat ik 2500 miles, ruim 4.000km, heb gelopen nog niet binnen gedrongen. Het idee dat ik straks m'n water niet meer hoef te filteren, m'n tent niet iedere dag hoef op te zetten en af te breken is nog vreemd voor me. Toch kijk ik uit om straks weer naar huis te gaan en weer een "normaal" leven te hebben. Ook al zal ik lang kleine dingen waarderen en niks normaal vinden.

14 september

's Ochtends werd ik wakker door het gerommel in de tent naast me. Voor m'n wekker ging begon ik al met hun te kletsten. Zakelijke vragen als, welke route moeten we nemen door de brand? En welke zijn wij van plan? Waar zijn jullie van plan om te kamperen? Ik maakte koffie en at een koekje als ontbijt. Mighty Mouse en Early vertrokken terwijl Pepper en ik langzaam in beweging kwamen. We vertrokken 45 minuten na Early en Mighty Mouse. Pepper en ik liepen samen. We hadden afgesproken om vandaag bij elkaar te blijven omdat we een groot gedeelte niet op de PCT zouden lopen. Het was koud 's ochtends, zo koud dat het zelfs even sneeuwde. Alle kleding die we mee hadden, hadden we aangetrokken. Het lopen hield ons warm. Het pad leidde naar Harts Pass, de plek waar ik straks weer terug zou komen omdat ik Canada niet in ga. Een toilet en een prullenbak, zo maar wat gemakken waarmee je iedere hiker gelukkig mee kan maken. Het moment om de PCT te verlaten was aangebroken. We vulde ons water bij een beekje en begonnen aan de wandeltocht over de weg. Een smal paadje zorgde dat we een grote switchback konden overslaan. We kwamen bovenop de heuvel terecht. Er liepen wat paarden voor ons uit en we volgde hun in een langzamer tempo. Onzeker liepen we naar beneden. We checkte de kaart en waren voor 80% zeker dat we ons op de juiste route bevonden. We gingen verder en zagen eindelijk een PCT reroute teken. We waren op het juiste pad. We gingen verder. Het pad was makkelijk te volgen en goed onderhouden. Beter onderhouden dan sommige stukken van de PCT. We gingen beekjes over en gingen voornamelijk vlak of naar beneden. In de verte zag ik een bekend figuur op duiken. Mighty Mouse verwachtte al dat we haar gauw zouden inhalen. Pepper en ik moesten nog lunchen, dus na een aantal minuten haalde Mighty Mouse ons weer in. Ik had mijn meest trieste lunch van de tocht tot nu toe: een tortilla zonder er iets op, een beker breakfast essentials en een kopje koffie. Met een half uur waren Pepper en ik weer op pad. Mighty Mouse kwam weer in beeld. Een grote groep paarden kwam ons te gemoed. Ik ben geen fan van paarden, zeker niet op een smal pad. Zoals altijd vroeg ik aan de ruiter of ik moest blijven praten zodat de paarden weten dat ik er ben. Meestal vind de ruiter dan erg fijn, nu ook. De tweede ruiter zei dat ik beter de berg op kon lopen aangezien zijn muildieren mijn knieën konden verpletteren. Met de snelheid van het licht was ik een meter of 8 van het pad af. De laatste groep ruiters zeiden niks. Pepper en ik liepen de hoek om en zagen Bearcub, Bonfire en de Duitse jongen waarvan ik de naam van ben vergeten. We lopen nu al een aantal dagen in de buurt van deze hikers. Ze vroegen hoe laat Pepper en ik gister waren vertrokken, ze zeiden dat ze dachten dat we een zero in onze tent zouden houden. We waren maar een klein stukje achter hun de hele dag, maar soms zorgt een uur net ervoor dat je elkaar de hele dag niet ziet.
Pepper en ik vervolgende onze weg. We liepen nog steeds binnen 20 meter afstand van elkaar. We volgde netjes de bordjes en kwamen moeiteloos op de plek waar we zouden afwijken van de PCT. De boundry trail is korter dan de trail die de PCTA aanraadde. Daarnaast zouden we een verlaten vliegveld uit de tweede wereldoorlog zien. Pepper en ik gingen het andere pad op. Ondertussen was de regen weer begonnen. Naast de landingsbaan staan een paar hutjes, een daarvan is open. Pepper en ik gingen naar binnen voor een korte pauze. We waren nu 14 miles van de Canadese grens en het monument verwijderd. Ik vertelde dat ik in de hut wou slapen. Pepper zei dat ze door wou lopen. Ze wou op z'n minst nog 6 mile doen. Ik legde uit dat voor mij verder lopen alleen maar onhandig is. Op deze plek kan ik m'n tent, slaapzak en andere dingen achter laten en morgen met alleen de essentiële dingen doorlopen. Een 28 mile dag zonder zware tas. Pepper wou heel graag doorlopen en ik stond voor een dilemma. Ik had beloofd in de buurt te blijven omdat ze het spannend vond om niet op de PCT te lopen. Een belofte is belangrijk voor mij en een vriend(in) die me nodig heeft nog meer. Het is logistiek totaal onlogisch om door te gaan. Op dat moment kwam Mighty Mouse aanlopen. Ze wou de weg vragen, maar zag ons zitten. Schuilend voor de regen. Mij dilemma opgelost. Pepper en Mighty Mouse zouden samen doorlopen, zij zouden ook Canada in gaan waar ik bij het monument weer terug loop. Mighty Mouse gaf aan dat ze het naar vond om mij achter te laten. Ik beloofde rond 10u bij het monument te zijn en dat ik een aflevering van Sherlock zou kijken. Het was pas 16u toen ik m'n kamp opzetten. Pepper en Mighty Mouse vertrokken samen over de weg die ik morgenochtend zou afleggen. Ik vroeg hun Early op de hoogte te stellen als zij haar zouden zien. Early en ik hadden afgesproken samen terug te lopen.
In mijn tent, opgezet in de hut, maakte ik het mezelf comfortabel. Mijn matje blies ik op en dook m'n slaapzak in. Netflix ging aan en ik genoot van m'n korte dag. Wetende dat ik morgen 28 miles zou lopen. Al vroeg ging ik slapen want m'n wekker zou nog vroeger gaan. De PCT dwingt je een ochtend mens te worden.

13 september 

De wekker ging vroeg. De regen tikte tegen de tent. Het zag er naar uit dat het een miserabele dag zou worden. We bleven in onze slaapzak liggen. We bespraken onze opties. We konden inpakken en verder lopen, door de regen, nat koud en zeer ongelukkig. We konden terug en in een hotel slapen. Stoppen met de tocht en naar huis. We konden terug en een auto huren, in de auto slapen en morgen vanaf Harts Pass verder. Het regende nog steeds, toen het opeens stopte. Ik begon met inpakken, maar voor m'n tas gevuld was begon het al weer te regenen.
Pepper en ik keken elkaar aan en besloten te stoppen op dat moment. We waren klaar met de ongemakken. Elke dag strijden voor een maar miles verder te komen. Een stukje verder te komen op het lijntje op de kaart. Net toen we die beslissing hadden gemaakt kwam Mighty Mouse aanlopen. "Napoleon, is that you? Pepper are you also in there?" we reageerde alle twee. Mijn deur ging open en we keken Mighty Mouse aan en vertelde wat we van plan waren. Ze zei dat we niet konden stoppen, maar dat ze begreep dat we het wel wouden. Ze vertelde dat Early met ons mee naar het monument zou lopen. Een diepe zucht later vertelde ik Pepper dat ik door zou gaan. Pepper knikte en we gingen beide door. We moeten naar Canada om het verhaal af te maken. Early kwam erbij en lachte dat we nog in de tent waren. Om 6 uur ging de wekker en om half 11 liepen we pas de kampeerplek af. Gelukkig waren de hikers die op dezelfde plek als ons kampeerde pas een uurtje voor ons weg, dus voelde ik me niet schuldig. Daarnaast hadden onze vriendinnen ons ook meteen gevonden. Mighty Mouse en Early liepen door terwijl Pepper en ik inpakte en de regen in gingen. Ongelukkig liepen we verder. We lachte dat we een slechte invloed op elkaar hadden terwijl we door naar het noorden gingen. Het stopte met regenen en ons humeur klaarde een beetje op.
Pepper kwam voorop te lopen omdat ik even kletste met een oude bekende: Dragon, eerst noemde Dreamer en im hem Dokter omdat we zijn "echte" naam niet wisten. Dragon was naar het noorden gegaan en liep nu South Bound om zo meer tijd voor de tocht te hebben. We kletste elkaar bij over de stukken die we zouden zien. Onze wegen scheidde en ik deed een poging mijn vriendinnen weer in te halen. Voor me zag ik Mighty Mouse en Early weer verschijnen. Ze hielden een snack/lunch pauze en ik nodigde mezelf uit. We kletste en maakte grappen. Na de korte pauze ging ik er weer hard vandoor om Pepper weer in te halen. Ze zat op me te wachten bij het water. Ze gebruikte m'n filter en samen liepen we een stukje op. Ze vertelde me dat ze blij was dat ze verder was gegaan. Ik durfde het niet te zeggen omdat elke keer als ik denk dat ik de PCT kan uit lopen, de PCT zorgt dat ik niet die gevoelens meer heb. Nu durf ik te zeggen dat ik blij ben dat ik ben doorgegaan.
We hielden een paar uur later een korte (drie kwartier) pauze waarbij Early door liep, maar Mighty Mouse met ons kletste. We maakte grappen. We hadden het over hoe gebroken we ons voelen door de trail en hoe ons uiterlijk dat laat zien, mijn regenbroek heeft een gigantische scheur met wat ductape ernaast. De ductape heeft ooit de scheur gedicht, maar heeft nu al lang zijn functie verloren. Mijn shirt heeft grote gaten in de rug. Mijn heupband van m'n tas maakte eerst mijn outfit af. De bouwvakkers riem zoals mijn vriendinnen het noemde zorgde dat mijn hiker hobbel nog meer geaccentueerd werd. We hadden het over hoe de trail oneindig lijkt. Hoe ongelofelijk het is dat we dadelijk onze eigen wegen gaan. We hebben zo veel met elkaar mee gemaakt en de vriendschappen die we met elkaar nu hebben voelt alsof die nooit meer voorbij gaat. Ze zullen altijd welkom zijn bij mij thuis. We liepen weer verder. Early was nu een flink stuk voorop, dus een mooie uitdaging om haar in te proberen te halen. Gelukkig was het heuvel op, dus had ik een goede kans. Hijgend, zwetend en puffend ging ik in vol tempo de berg op. Ondertussen luisteren naar m'n Napoleon podcast. Halverwege kwam ik Early tegen. Ik vertelde haar wat nieuwe feitjes over Napoleon. Pepper kwam snel aangelopen en ik vertelde haar over hoe geobsedeerd Wellington was op Napoleon. Op een of andere manier ging het later over of Nederland of Engeland beter was. Early hield de stand bij, hielp beide kanten en lachte over hoe Pepper en ik elkaar plaagde. Ik daagde Pepper uit tot een race naar de top van de berg. Haar reactie was: "ready set go" terwijl ze daarna niet in een versneld tempo omhoog ging. Ik daarin tegen zag de uitdaging om zo snel mogelijk boven te komen.
Bovenop de heuvel wachtte ik 3 kwartier om vervolgens met m'n vriendinnen op m'n hielen naar de afgesproken kampeerplek te gaan. De tent van Early en mij werden opgezet en we kregen beide een gast in onze tent. Pepper en ik hadden weer een logeerpartij in mijn tent terwijl Mighty Mouse ondertussen een vaste bewoner is geworden in de tent van Early. Pepper en ik maakte grappen en deden alsof we beledigd waren. We keken samen een stukje Sherlock Holmes. Pepper stapte halverwege een aflevering in en snapte er niks van. We kletste vanuit de tent nog even met Early en Mighty Mouse. Zij wouden om 6u30 vertrekken. Pepper en ik besloten dat 7u vroeg genoeg was en ging al gauw slapen.

12 september

Pepper en ik werden wakker in onze tenten. Het eten zat in een bearbox, dus kroop ik eruit om m'n ontbijt te pakken. Natuurlijk pakte ik het eten van Pepper ook meteen om bij haar tent af te geven. Terug in m'n slaapzak at ik m'n ontbijt en begon rustig in te pakken. Om half 8 vertrok ik met Pepper op m'n hielen. We liepen redelijk dicht bij elkaar de hele dag. Er was een zonnetje en we genoten van alles. Gisteravond was er een beetje regen gevallen, dus hielden we pauze om onze tenten te laten drogen en meteen van een vroege lunch te genieten. Al dagen keek ik uit naar m'n "foot for sole" maaltijden en nu kon ik eindelijk m'n salade eten. Het was bedoeld als avondeten, maar ik kon mezelf niet beheersen en wachten. Vanavond kon ik m'n lunch eten of snoepgoed. We liepen verder en het begon zachtjes te regenen. De druppels werden groter en m'n regenjas ging aan. Erg sexy met m'n korte broek. De snelweg over naar de trailhead waar we een beetje konden schuilen. Ik maakte gebruik van het toilet en toen ik zei dat deze best schoon en niet zo erg stonk vertrouwde Pepper me niet. Tot ze zelf haar spullen in de prullenbak gooide. We lieten een briefje voor Mighty Mouse en Early achter en gingen verder. Zonder te stoppen liepen we omhoog. De regen stopte even, het begon te sneeuwen. Gelukkig bleef de sneeuw niet liggen. De vlokken veranderde weer in druppels. Ons moraal was laag. Bij de kampeerplek vroeg Pepper of ze in mijn tent mocht slapen. Terwijl ik de tent voor ons opzetten haalde zij water. We doken de tent in en probeerde zo snel mogelijk weer comfortabel te zijn. Droge kleren gingen aan, ik maakte thee, we aten in onze slaapzakken en maakte grappen. We zeiden tegen elkaar dat we morgen zouden stoppen als het regende en lachte om de ironie. Stoppen vlak voor Canada, bij de plek waar de hikers werden geëvacueerd toen de brand net begon. Hetgeen wat zorgde dat ik bijna stopte een paar weken geleden.
Vlak voor het slapen gaan waren we op onze mobiel bezig toen het stopte met regenen. Als een soort slechte grap. We hopen dat het morgen droog is. Of in ieder geval droog is tijdens het inpakken van de tent.

11 september

Met veel moeite stond ik op. Kleedde me aan en klopte op de deur van Pepper. Samen gingen we ontbijten. We hadden nog veel tijd voor de bus naar de veerpond vertrok, dus keek ik een aflevering Sherlock Holmes. Mijn tas was snel ingepakt en beneden bij de bus afgegeven. Het ritje was kort en op de boot kwam ik Hoser tegen, voor het laatst gezien in de woestijn. In Stehekin, de laatste stop van de PCT, hadden we maar kort de tijd. Er ging namelijk een bus naar de bakker en daarna naar de PCT in 1,5uur. Ik moest mijn dozen bij het postkantoor ophalen en mijn nieuwe tas inpakken. De tas die ik had gevonden in de hikerbox bij Scout en Frodo, maar nog niet had gebruikt. Ik moest overwegen wat ik wel en niet mee nam aangezien deze tas kleiner is. De kapotte tas wou ik naar Early sturen zodat ik deze kan laten repareren door Zpacks. Ook moest ik m'n eten uitzoeken en inpakken. Gestresst was ik met alles bezig. Op tijd liep ik naar de bus waar Pepper en Mighty Mouse op me zaten te wachten. Naast hun zat een bekend gezicht, ze vroeg of ik pepermunt had met het hoofd van de oma van de Nederlandse koning (Wilhelmina Peppermunt). Ik begon te lachen en begroette Early. Zij had het monument al bereikt, maar door de vele rook in noord Californië besloot ze in Washington te blijven lopen tot ze 2000 miles had bereikt. Ze zei dat ze hoopte dat wij niet te snel zouden lopen zodat ze elke avond bij ons kon kamperen. We kletste kort aangezien de bus al gauw vertrok. Samen met Pepper ging ik de bus in. Mighty Mouse en Early zouden later (te voet) vertrekken. We spraken af elkaar morgen weer te zien.
Pepper en ik gingen de bus in richting de bakkerij. Volgens de verhalen is dit de beste bakkerij van de hele tocht, dus met die belofte kocht ik een stuk pizza, worteltjestaart en een sandwich. De worteltaart werd al gegeten voor ik begon met lopen. De bus stopte bij de trailhead en de PCT hikers kwamen de bus uit. We kletste met de Ranger die aanwezig was en gingen weer op pad. We zouden maar 5 miles doen. Het was weinig klimmen. Een perfecte manier om aan m'n tas te wennen. Mijn tas was licht, maar hing volledig aan m'n schouders. Natuurlijk voelde ik dat aan het einde van de dag. We kwamen erg vroeg op onze eindbestemming aan. De tenten stonden voor 18u al ingericht en al klaar voor de nacht. Via Netflix heb ik een aantal films gedownload, dus keken Pepper en ik samen een comedy in mijn tent, terwijl we ons avondeten aten. Om half 8 lagen we beide in onze eigen tent te wachten tot de slaap ons zou vatten.

10 september

De regen tikte nog op m'n tentdoek, dus uit m'n warme slaapzak kruipen koste veel moeite. Mighty Mouse, Pepper en ik vertrokken alle drie later dan gepland. Mighty Mouse vertrok als eerst, Pepper als tweede en ik sloot de rij. Er was een brand gaande een klein stukje naar het noorden, dus was de PCT gedeeltelijk afgesloten. Er was een bordje die aangaf dat we een andere route moesten lopen. De alternatieve route was makkelijk te volgen. Het pad ging eerst steil omhoog om vervolgens geleidelijk naar beneden te gaan. Het nadeel was van de alternatieve route was dat ik niet kon zien hoe ver het nog was, hoe vaak ik omhoog of omlaag zou moeten lopen of waar er water was. Gelukkig was er genoeg water langs het pad en was ik sneller dan verwacht aan het einde in Holden Village. Een christelijk vakantieoord. Ik kwam net te laat voor de lunch, maar dat vond ik niet zo erg. Ik reserveerde een kamer en ging bij Pepper en Mighty Mouse aan tafel zitten. We kletste tot de winkel open ging. In de winkel konden we wat snacks kopen en waren Pepper en ik met elkaar aan het klieren. "You probably want to buy this" zei Pepper tegen me terwijl ze naar de deodorant wees. Zogenaamd beledigd vertelde ik haar dat ik m'n kleren nog niet had gewassen in Washington, maar vandaag zou daar verandering in komen. We gingen naar onze kamers, ik om Sherlock Holmes te kijken, Pepper om haar spullen te drogen. Er ging een bel die aangaf dat het avondeten zou beginnen. Mighty Mouse was nog steeds niet vertrokken, dus zagen we haar nog even kort. Zij gaat naar Stehekin lopen waar Pepper en ik de boot nemen. Ze hadden hotdogs en salade. Na het eten begon ik dan eindelijk aan m'n klusjes. Mijn tent kreeg een mooi plekje in m'n kamer, mijn slaapzak legde ik uit en m'n kleren gingen de was in terwijl ik ging douchen. Schoon stapte ik m'n bed in en viel al gauw in slaap, maar niet voor lang. Om half 11 ging er een alarm af. Mijn eerste gedachte was brand, ik ging naar de hal waar meerdere mensen waren. Er werd iets omgeroepen, maar niemand verstond het. Na een kwartier hield het alarm op en ging iedereen weer terug naar bed. De volgende morgen kreeg ik te horen dat iemand popcorn had gemaakt en het brandalarm had laten afgaan daarmee.

9 september

Het was weer een nacht waar ik meerdere malen wakker werd. Het eerste wat gebeurde was dat m'n GPS afging en het weerbericht had binnen gehaald. Het tweede wat gebeurde duurde even voor ik door had dat ik niet meer sliep. Mighty Mouse gilde het uit midden in de nacht. Langzaam werd ik wakker, gealarmeerd dat er iets aan de hand was. Pepper vroeg of alles oké was en Mighty Mouse vertelde dat ze een nachtmerrie had en dat er niks aan de hand was. We gingen alle drie weer slapen. We waren van plan om vroeg te vertrekken, maar toen de wekker ging bewoog niemand op Mighty Mouse na. Zij maakte koffie terwijl Pepper en ik ons nog eens omdraaide. Langzaam begonnen we te kletsen vanuit de tent. Mighty Mouse was als eerste klaar met alles inpakken, iets wat niet vaak gebeurd. Pepper en ik waren nog onze tenten aan het afbreken. Mijn heupband die gister van m'n tas is afgevallen heeft zakken die handig zijn tijdens het lopen. Momenteel gebruik ik m'n heupband als een soort riem en zie ik eruit als een bouwvakker als ik rond loop met heupband, maar zonder tas. Pepper en ik vertrokken bijna tegelijk. We keken angstig omhoog, maar werden begroet door wat blauwe vlekken door de wolken. Misschien dat de zon nog door zou breken. Er was een kleine afdaling voor we aan de eerste heuvel begonnen. Mijn knie deed pijn zoals ik wel vaker last van m'n knie heb tijdens afdalingen zonder warming-up. De pijn trok langzaam weg, misschien omdat m'n spieren warm werden, misschien omdat ik een ibuprofen had ingenomen.
De klim koste me meer moeite dan ik had gedacht. Er waren ongelofelijk veel switchbacks, 37 om precies te zijn. Van links, naar rechts en weer terug. Langzaam omhoog klimmen. Bovenop zag ik Pepper en Mighty Mouse met vele spullen om hun heen. De zon was ondertussen gaan schijnen, dus de perfecte kans om alles te laten drogen. Ik gooide m'n tent uit en kwam erbij zitten. We hadden een vroege lunch. Wetende dat dit zou betekenen dat we niet meer zouden stoppen tot we op onze plek van bestemming zouden aankomen. We pakte rustig weer in en gingen verder. Een lange afdaling die begon met uitzicht op de bergen, slingerde ons later een monotoon bos in die onderaan de heuvel veranderde in een oud bos. De bomen waren groter. De stam wees erop dat ik me in een oud bos bevond. Verderop leken de bomen bijna treurwilgen door het vele mos dat aan de bomen hing. Het beekje wat ik nu al een tijdje hoorde kwam in zicht, net als de brug waarmee ik eroverheen zou lopen. Het bos veranderde weer in het monotone bos wat ik gewend was. Het pad was geen hindernisbaan meer. Ik wachtte op Mighty Mouse die achter me liep. We kletste over de PCT terwijl we het laatste stukje naar onze kampeerplek liepen. We hadden het over welk eten we zouden eten zodra we terug thuis waren. Hoe raar het zal zijn om weer in de normale wereld te zijn en hoe normaal de PCT voor ons is geworden. Hoe onze eerste nachten waren en hoe veel dat verschild van nu. We hadden het over podcast en over Serial seizoen 1. We hadden het over zo veel dingen dat de tijd snel voorbij ging en we plots bij de kampeerplek waren. Pepper had haar tent al opgezet en was blij om ons te zien. Mighty Mouse en ik gingen snel onze tent opzetten, water filteren en de andere dingen doen die we moesten doen voor we konden gaan slapen. Morgen zouden we een stad in lopen. Met de belofte van een hotel begon de regen op m'n tent te tikken en viel ik al gauw in slaap.

8 september

Het tikken op de tent zorgde dat geen van ons vroeg wou starten. We bleven onze wekker later en later zetten. In m'n tent maakte ik koffie. Op m'n gemak pakte ik alles in. Het geroffel op m'n tent hield op en ik kroop m'n tent uit. Geheel ingepakt in m'n regenkleding. Pepper lachte me uit aangezien ik meer kleding droeg dan ze zou dragen tijdens het skiën. Pepper liep vooruit, ik moest m'n tent nog inpakken en Mighty Mouse moest haar weg uit de slaapzak nog vinden. Er was een flinke afstand tussen iedereen toen we vertrokken. Ik had een podcast, Serial seizoen 1, opgezet. Ik liep en dacht aan niks, ik keek amper om me heen, het enige wat ik hoorde was de podcast. Uit het niets hoorde ik geblaf en kwam er een hond van achter aangerend. De hond kwam dichterbij en rende vervolgens weer terug. Mijn podcast trok al gauw m'n aandacht. Het pad ging verder naar beneden en werd even een soort van vlak. Het pad was zeer slecht onderhouden. Of beter gezegd, niet onderhouden. Ik moest over vele bomen klimmen, rare capriolen uithalen om over beekjes te komen. Meestal is er een gemakkelijke manier om aan de andere kant te komen, maar nu moest ik m'n best doen. De struiken waren over het pad heen gegroeid en zorgde dat m'n regenbroek klets nat was. Het water liep van m'n regenbroek m'n schoenen in. Mijn tempo lag laag. Rond 12u kwam ik Pepper tegen langs de kant van de weg. Ze vroeg of ik al had gegeten en ik vertelde dat ik in dit weer geen lunchpauze wou houden. Ze maakte zich zorgen over haar regenkleding en ik kon haar een beetje gerust stellen. We liepen samen door. We besloten niet naar de kampeerplek te gaan die we 's ochtends hadden afgesproken. We glijdend, glibberend en klagend kwamen we onderaan het tweede dal van die dag. We namen water mee voor onze kampeerplek. Een plek die je eigenlijk geen plek zou mogen noemen. Terwijl ik m'n tas neerzetten om te beginnen aan m'n klusjes die ik elke avond doe, viel m'n heupband van m'n tas af. Alle spullen die ik mee draag zal ik de komende dagen aan m'n schouders hangen in plaats van gedeeltelijk op m'n heupen steunen. Nu als ik m'n tas neerzet valt er letterlijk een last van m'n schouders.
Met moeite zetten we onze tenten neer. Ergens moest het gestopt zijn met regenen aangezien het droog was toen we de tenten opzetten. De binnen en buitenkant van m'n tent was nog nat van de regen en condensatie. Ik had m'n diepte punt van de dag bereikt. Waarom ben ik hier nog als elke dag opnieuw weer een strijd is? Eerst had ik af en toe een slechte dag, maar nu is het omgekeerd. Ben verbaast als ik het naar m'n zin heb tijdens het lopen. Tot nu toe heb ik elke dag kunnen lachen met Pepper en Mighty Mouse, maar dat is niet voldoende om me op de trail te houden. Ik zetten m'n GPS aan en zag een berichtje van Casper binnen komen. Ik kon het nog wel een dagje volhouden, misschien nog wel een aantal dagen. Heel misschien zelfs tot Canada.

7 september

"Wakker worden stelletje luiwammesen" had ik kunnen zeggen, maar ik besloot voor een simpele "goedemorgen" te gaan. Ik liet m'n matje leeg lopen zodat beide dames wisten dat we echt zouden opstaan. Om 6u30 waren we op pad richting het noorden. We liepen met de zonsopkomst weg van onze kampeerplek. De zon scheen en het leek een prachtige dag te worden. De dag begon met een afdaling. Onderaan de berg besloot ik koffie te drinken. Pepper liep door en Mighty Mouse stopte samen met mij om van het warme drankje te genieten. Toen we weer op pad gingen deed ik m'n best om Pepper weer in te halen. Bij de waterbron zag ik haar. We bespraken hoe ver we wouden lopen vandaag. Het plan werd om 27 mile te lopen. De zon was warm en ik liep in een T-shirt verder, nadat Mighty Mouse zich weer bij de groep had aangesloten. Langs het pad waren heel veel blauwe bessen te vinden. Met een halve minuut had je al een handje vol fruit. Heerlijk om te eten tijdens het lopen. Even overwoog ik om een ziplock zakje uit m'n tas te vissen en die te vullen om tijdens de lunch te eten. Langzaam liepen we weer uit elkaar. Ik was op een missie, om 13u bij het meer, onze lunchplek voor vandaag, te komen. Bijna marcherend ging ik omhoog. Geen pauzes, alleen maar denken aan lunch. Een kwartier voor Pepper aankwam zat ik bij het meer te genieten van het uitzicht. Uit m'n tas kwam m'n lunch te voorschijn en samen met Pepper at ik. Mighty Mouse kwam om 14u aangewandeld. Zij had ergens anders gegeten. We hoefde nu nog maar 12 mile te lopen, maar vertrokken redelijk laat. Langzaam kwamen er wolken en werd alles donkerder en grauwer. Dit kon alleen maar betekenen dat het zou gaan regenen. We liepen om half 3 verder. Het weer in de gaten houden.
Mijn muziek stond op shuffle en het nummer "let me entertain you" van Robbie Williams kwam langs. Het bracht me terug naar een herinnering waar m'n vader en ik singstar, een karaoke spel, tegen elkaar deden. Ik won alleen door het stuk waarbij Robbie Williams herhaaldelijk "come on" zingt. Vanuit daar kwamen er veel meer herinneringen langs. Mijn moeder kocht vroeger kleine blikjes cola omdat ik dat lekker vond om mee te nemen naar school. Als ik een middag vrij was van m'n opleiding gingen we ergens lunchen. Ik dacht aan hoe Milou en ik uren lang met de playmobile op haar kamer of in de keuken konden spelen. Aan hoe tijdens de zomer het zwembad in de tuin klaar stond op hete dagen. Ik dacht aan de woensdagmiddagen waar m'n moeder, m'n oma, Milou en ik naar de Ikea, Plaswijck of diergaarde Blijdorp gingen.
Na 6 mile ging het regenen en werden m'n herinneringen verstoord. M'n regenjas ging aan, maar m'n regenbroek bleef uit. Waarschijnlijk had het er grappig uit gezien, een korte broek onder een regenjas, maar onder hikers is dit heel normaal. Het regende niet hard, maar hard genoeg om doorweekt te raken als je zonder jas liep. Het pad ging omhoog, de laatste berg van de dag. De zon brak door terwijl het regende en een regenboog verscheen in het dal. Het uitzicht was weer mooi, maar mijn voeten begonnen te klagen dat we best veel miles deden vandaag. Bovenop de berg zag ik genoeg kampeerplekken voor ons drieën. We hadden 25 mile afgelegd. Een prima afstand om te mogen stoppen, vond ik. Pepper liep een klein stukje achter me en toen ik voorstelde om hier al te overnachten zei ze dat ze geen water had. De kampeerplek twee mile verderop was bij een beekje, dus moesten we door. Ik zuchtte en volgde haar naar beneden. Mijn muziek was vervangen voor een podcast over Napoleon. De regen was opgehouden, maar niet voor lang. De stem vertelde me dingen over Napoleon die ik nog niet wist. Al lerend kwamen we uiteindelijk aan op onze bestemming. Vliegensvlug zetten we onze tenten op terwijl het nog droog was. Iedereen dook zijn eigen veilige huisje in. We kletste terwijl we warm in onze slaapzakken lagen. We hoorde de regen weer beginnen. Hopend dat morgen de zon weer zou schijnen, de lucht er weer strak blauw uit zou zien en dat ik weer in m'n T-shirt zou kunnen lopen, veel ik later dan normaal, 22uur, in slaap.

6 september

Pepper en ik werden wakker in een grote kamer met vele andere bedden. De Mountaineers Lodge had 2 kamers, waarvan de kamer die voor de dames bestemd was zeker 25 bedden hadden en er maar 3 bezet waren. Mighty Mouse appte dat ze er bijna was en ik gaf haar instructies waar ze heen moest gaan. Er ging een bel af en er werd geroepen dat het ontbijt klaar was. Pepper en ik ging naar beneden en niet veel later kwam Mighty Mouse. De 8 hikers aten met elkaar aan tafel. We kletste en ik vond het jammer dat ik op deze plek geen zero kon doen. Er waren spelletjes en alles had een relaxte sfeer. Na het eten deden Pepper en ik een race wie als eerst klaar kon zijn om te vertrekken. Ik werd tweede.
Met z'n drieën gingen we naar Stevens Pass, onze pakketjes ophalen. Gelukkig was m'n doos met voedsel aangekomen. Alles paste in m'n tas. Binnen kocht ik nog een ijsje, hotdog en bagel en wachtte geduldig tot iedereen klaar was om te vertrekken. Aangezien ik bereik had maakte ik m'n blog up to date en vertrok met Pepper en Mighty Mouse weer naar de PCT. Het was 1u toen we vertrokken en we waren van plan om 15 mile te lopen. Dat betekende dat we twee bergen over gingen. Terwijl we liepen maakte we grappen met elkaar. We plaagde elkaar en lachte veel. We werden stiller naarmate de dag vorderde en we onze energie nodig hadden om te lopen. Het plan was om op de top de kamperen. Een van de weinige keren dat de PCT naar de top van de berg gaat. Met zonsondergang kwamen we aan. Het was fantastisch om de verschillende kleuren te zien en het licht over de omliggende bergen te zien bewegen. We zetten onze tenten dicht bij elkaar op en spraken af vroeg te vertrekken. Ik werd verantwoordelijk om iedereen morgen wakker te maken.

5 september

Mighty Mouse is vannacht niet aangekomen. Ik maakte me een klein beetje zorgen. Pepper en ik vertrokken pas na 8u, maar Mighty Mouse was nog niet langs gelopen. Ze wou vandaag in Stevens Pass zijn, dus ging ik er van uit dat ik haar vandaag wel ergens zou zien. Pepper en ik liepen samen op. We wouden graag naar Stevens Pass. Daar konden we in een bed slapen, douchen, kleding wassen en andere dingen doen. Het enige probleem was dat we 26 mile moesten lopen om er te komen. We hadden 3 heuvels op het programma staan. Elke heuvel iets minder steil. Pepper en ik ploeterde de eerste heuvel op. Vlak bij de top was een prachtig meer waar we besloten een vroege lunch te houden. We hadden ondertussen een paar dagwandelaars al 3x ingehaald. Ze vertelde ons hoe we het beste naar Canada konden lopen. We knikte beleefd, maar gaan op internet kijken wat de PCTA aanraad.
Na de lunch is Pepper zonder pauzes naar Stevens Pass gelopen. Ik daarin tegen heb bij een beekje nog even in de zon getypt. Er moesten nog veel miles worden afgelegd, dus zetten ik een podcast op met veel korte verhalen en besloot niet te stoppen tot de skie liften. Diep in gedachte liep ik verder. De miles vlogen voorbij terwijl mensen vertelde over hun belevenissen. Het laatste verhaal ging over een man die hersenen bestudeerde. Hij had ook zijn familie gescand en kwam er achter dat zijn familie dezelfde soort hersenen hadden als serie moordenaars. Dit was de podcast waar ik naar luisterde terwijl ik door het donker liep. Iemand had met takken "help me" op de weg gelegd, dus misschien kan je een beetje voorstellen dat ik iets minder op m'n gemak liep. Mijn hoofdlamp was bijna uitgevallen, dus liep ik met een kabeltje van m'n powerbank naar m'n voorhoofd. Het was zoeken naar de plek waar hikers konden overnachten, maar na een paar keer met Pepper gebeld te hebben heb ik het uiteindelijk gevonden. Pepper en ik aten samen van de overgebleven pasta en gingen gauw slapen. Mighty Mouse had me een sms gestuurd dat ze morgen voor 8u zou aankomen.

4 september 

Mighty Mouse en ik hadden afgesproken om 6u15 te vertrekken, dus toen ik om 5 over 6 m'n tent uit kroop verwachtte ik haar bezig te zien met haar tent. Ik liep naar haar tent en zag haar nog diep in slaap. Voorzichtig maakte ik haar wakker. Ze zei dat ze vlak na me zou vertrekken. Nadat ik m'n tent had gebroken en in m'n tas had gedaan ging ik op pad. De weg was makkelijker geworden, de rotsen van gister waren verdwenen en er was een makkelijk te volgen pad omhoog. Bovenop de berg was er een meertje en besloot ik een korte koffie pauze te houden. Helaas werd m'n pauze langer omdat ik besloot m'n blog te schrijven. Na 3 kwartier kwam clean Turkey aanlopen en zij vertelde me dat Mighty Mouse nog lag te slapen om 7u. Ik pakte m'n spullen in en ging weer verder. Deze keer berg afwaarts. In het zand kon ik de voetstappen van m'n voorgangers zien. Een van de afdrukken was gigantisch. Er loopt een man (of vrouw) voor me met mega grote voeten. Momenteel heb ik maat 43, maar deze persoon heeft voeten die zeker nog 8cm groter dan dat. Gefascineerd liep ik verder. Onderaan de berg was een brug die mijn lunchplek aangaf. Het was ondertussen 14u en m'n lunch stond al een tijdje in het water te hydrateren. Curry op een wrap. Hier hield ik weer 3 kwartier pauze, maar Mighty Mouse was nergens te bekennen. Ik begon aan m'n volgende klim van de dag. Net toen ik even pauze wou houden vroeg een man aan me of ik Napoleon was. Hij vertelde dat Pepper net om de hoek op me zat te wachten. Ik pakte m'n tas op en rende nog 200 meter en zag Pepper daar zitten. We brachten elkaar op de hoogte van de afgelopen twee dagen.
Ook deze pauze zagen we Mighty Mouse niet. Pepper en ik liepen samen omhoog. Nadat ik 25 mile en Pepper 19,5 mile hadden afgelegd besloten we onze tent op te zetten. Ik bond m'n pet aan de buitenkant van m'n tent zodat Mighty Mouse die kon herkennen. Daarnaast hield ik ruimte in m'n tent vrij zodat ze eventueel erbij kon liggen als ze laat zou aankomen. Pepper en ik aten samen en gingen al vroeg slapen.

3 september

We hadden de wekker vroeg staan zodat we vroeg konden vertrekken. Helaas liep het ietsje anders. Onze tassen waren al ingepakt, maar wij waren nog te moe om meteen te starten. Nadat ik m'n wekker een keer gesnoozed had, aten we op onze gemak de pizza resten van gister op. Pas om 8u waren we op pad, in plaats van de geplande 7u. We liepen bij een erg populair stuk aangezien we vele dagwandelaars tegen kwamen. De zon was gaan schijnen en de omgeving was fantastisch. Bergopwaarts had ik bereik, dus belde ik met Casper om te horen hoe zijn eerste werkdag was. We kletste kort, maar het was super fijn om zijn stem te horen. Mighty Mouse en ik wisselde elkaar af wie er voorop liep. We maakte foto's van de mooie uitzichten. We waren tussen de bergen, af en toe zag je een meer, mooie rotsformaties of uitgestrekte bossen. Iets vroeg dan normaal besloten we te lunchen. Een paar vogels die in het Engels "camp robbers" worden genoemd wouden met ons mee lunchen. We moesten voorzichtig eten aangezien deze vogels het eten uit je hand probeerde te stelen.
De dag bestond voornamelijk uit klimmen. Het pad bracht ons naar de mooiste bergkammen. Helaas werd het pad rotsachtiger zodat er meer aandacht besteed moest worden aan waar we onze voeten zetten dan aan de omgeving. Op een gegeven moment zei ik tegen Mighty Mouse dat ik heel blij was dat ik door ben gelopen aangezien ik dit stuk niet had willen missen. Ze pakte haar camera te voorschijn en vroeg of ik het wou herhalen. Lachend herhaalde ik mezelf. Ik liep wat vooruit terwijl ik naar ABBA luisterde. De miles gingen langzaam vandaag. Het terrein was zwaar, maar we werden beloond door de mooie omgeving en het weer was perfect. Pepper had me gestuurd waar ze wou kamperen, maar ik wist dat we niet zo ver zouden komen vandaag. Mighty Mouse en ik overlegde waar we zouden overnachten. Eindelijk gingen we naar beneden. Een boomwortel besloot mijn voet tegen te houden. Ik struikelde en ving mezelf op met m'n handen. Liggend op de grond bevrijdde ik m'n voet en deed ik m'n tas af. Dat was het moment dat Mighty Mouse om te hoek kwam. Ze vroeg hoe het met me ging en ik antwoordde dat ik was gestruikeld. "Oh, good! I thought you didn't want to go any further. Does anything hurt?" was haar reactie daarop. Er was niks was echt pijn deed, dus stofte ik mezelf af en ging weer verder. Tijdens het lopen voelde ik dat ik een spier in m'n duim had verrekt. Mijn wandelstokken waren waarschijnlijk op de verkeerde plek tijdens m'n val. Elke hiker gebruikt dezelfde oplossing voor kleine pijntjes: blijven bewegen/lopen. Toen Mighty Mouse en ik ons kamp opzetten bij Clean Turkey, bood Mighty Mouse me wat Tigerbalm aan. Niet veel later zetten Nono ook haar tent bij ons neer. Met elkaar aten we en om 21u lagen we allemaal te slapen.

2 september

Ik had een wekker gezet, maar kwam m'n bed niet uit toen die af ging. Pepper en Mighty Mouse vonden het niet erg om iets langer te slapen. Gelukkig ging het de derde poging een stuk beter. Met z'n drieën gingen we ontbijten in het restaurant wat aan het hotel vast zit. We aten, kletste en lachte met elkaar. Terug in de hotelkamer pakte we alles in en checkte uit. In de lobby gingen we zitten om via de WiFi dingetjes te regelen. Voor mij was dat m'n blog bijwerken. Het was ondertussen lunchtijd geworden, dus aten we opnieuw in het restaurant. Na het eten bleven we nog lang zitten. We verhuisde weer naar de lobby waar de meeste hikers weg waren gegaan. Om 16u wou Pepper vertrekken. Ik stelde voor om nog een nacht te blijven aangezien het al laat was. Pepper wou echt gaan, ze moet op tijd bij de Canadese grens zijn in verband met de trouwdag van haar zus, maar ik zag niet hoe om 16u vertrekken of de volgende ochtend vroeg een groot verschil zou zijn. Persoonlijk had ik de extra nacht nodig om weer mentaal voorbereid te zijn op het volgende stuk. Mighty Mouse wou wel een hotelkamer met me delen. Ik vond het moeilijk om Pepper weg te zien lopen. We liepen nu al een tijdje samen (met Casper in het begin) en we hadden afgesproken samen naar de grens te gaan. Ik weet dat ik haar redelijk vlot kan inhalen en haar bij de volgende stop weer zie, maar toch voelde het raar. Ik boekte een kamer bij de receptie en Mighty Mouse en ik liepen samen terug. Mighty Mouse nam een bad terwijl ik een stukje Sherlock Holmes keek. We kregen honger en deelde een pizza. In de supermarkt die ook als pizzeria/snackbar fungeerde waren meerdere hikers. Nono was bezig een video te uploaden op YouTube. We kletste en het werd steeds later. We nodigde haar uit om in de kamer bij ons te slapen. Ze nam het aanbod maar al te graag aan.

1 september

We werden wakker. Het was weer koud, maar gelukkig had Not Phil's dad water opgezet. Na twee kopjes koffie gingen we later dan gepland op pad. We mochten meteen een heuvel op waar volgens de opmerkingen in Guthooks bereik was. Mijn humeur was weer veranderd in dat ik wou stoppen. Ik had de meiden verteld dat ik klaar was om naar huis te gaan. Ik belde Casper en m'n moeder. Ze waren beide heel lief en zeiden dat ik echt nog even door moest zetten. We kletste wat over andere dingen. Pepper en Mighty Mouse waren ondertussen doorgelopen. Ze wachtte een stukje verderop de trail. Ze vroegen hoe het met me ging en ik vertelde dat ik me beter voelde.
We liepen met elkaar verder. Verderop zag ik een auto staan met meerdere hikers eromheen. Trail magic! Mijn tempo ging omhoog. Op de parkeerplaats waren 3 oud PCT hikers met een koeler vol met cola en bier, fruit en cupcakes. Ik raakte aan de praat met deze trail angels. Een van hun was Munchies. Ze herkende mijn accent als Nederlands omdat haar trail sister, Country dump, ook Nederlands was. Country dump ken ik als Willeke. Enthousiast vertelde ik dat Willeke me in het begin heeft geholpen. Pepper en ik wouden graag in een hotel slapen. De drie Australische dames ook. De drie dames waren aan het liften en zodra er een auto voor hun stopte kon Pepper ook mee. Ik regelde een ritje met Munchie en haar vrienden. Mighty Mouse zou door blijven lopen. Pepper en ik beloofde op haar te wachten in de stad. In Snoqualmie had Pepper al een kamer geregeld en kon ik meteen doorlopen.
Meteen begon ik met de taken die ik in de stad moet doen. Mijn pakketje was niet aangekomen, dus keek ik in m'n tas was ik nog had en wat ik nog nodig heb. Nadat ik mokkend een aflevering van Sherlock had gekeken.
Pepper en ik gingen samen eten en ik kreeg een sms van Mighty Mouse dat ze door zou lopen tot de stad en graag bij ons in de kamer wou slapen. Ik stuurde haar onze kamernummer en vertelde Pepper het nieuws.
Toen Mighty Mouse er was duurde het niet lang tot we gingen slapen.

31 augustus 

Mighty Mouse en ik werden comfortabel wakker in de hut. Het vuur was ondertussen allang gedoofd, maar het was droog en nog redelijk warm. Als een van de eerste begonnen we met inpakken. Alsof wij de wekker voor iedereen in de hut waren, begon de een na de andere hiker met inpakken. Buiten zag het er grijs en nat uit. Het was mistig zoals tot nu toe elke morgen in Washington is geweest, maar het goede nieuws van gister zorgde dat iedereen opgewekt was om naar buiten te gaan. Pepper kwam binnen lopen toen Mighty Mouse en ik volledig ingepakt stonden te kletsen. Pepper zei dat ze ging plassen en daarna klaar was om te gaan, maar Mighty Mouse en ik begrepen haar verkeerd. We dachten dat ze zei dat ze wou gaan en onderweg zou stoppen om te plassen. Pepper raakte achterop zonder dat wij het door hadden. Meestal loop ik ietsje sneller dan haar, dus toen Mighty Mouse en ik haar na een uur nog niet hadden ingehaald was ik verbaast. Ik stopte voor een korte plaspauze en haalde Mighty Mouse in toen ze uitgebreid blauwe bessen aan het plukken was. Ik at een handje vol en liep door. Bij de waterbron zag ik geen bekende hikers. Mijn stove kwam uit m'n tas en terwijl mijn water aan het koken was, filterde ik meer water. Pepper kwam aanlopen en ik was verbaast dat ze achter me was. Ik kookte wat water voor haar omdat het koud was en zij geen stove meedraagt. Al haar avondmaaltijden zijn koud: bonen met wraps, koude aardappelpuree, couscous enz.
Mighty Mouse kwam aanlopen en we hielden een iets te lange pauze. We liepen verder en hadden bovenop een heuvel bereik waarbij ik een berichtje naar Casper kon sturen. Hij was veilig geland en thuis gekomen.
Tijdens de lunch kwam de zon te voorschijn en kon Pepper haar tent drogen. We waren alle drie in een goede bui. De PCT leek even weer leuk. Washington is een mooie staat, de uitzichten zijn tot nu toe mooi. Het pad gaat langere tijd omhoog of omlaag zodat het meer een uitdaging voelt dan Oregon. Het is de perfecte wandeltemperatuur. Over het algemeen weinig om over te klagen, behalve dat Canada in de buurt is.
Momenteel ben ik al een paar weken klaar met lopen. Ik wil naar huis! Als iemand zou aanbieden om m'n vlucht te betalen als ik nu naar huis zou gaan, zou ik het aannemen en niet naar Canada lopen. Blijkbaar ben je na 144 dagen in een tent wonen, elke dag lopen, al je water filteren, altijd kijken waar de volgende waterbron is, je eten meedragen, tent opzetten en afbreken, geen verwarming of airco hebben, niet regelmatig douchen, vaak met pijntjes rondlopen, regelmatig kramp hebben, door alle weersomstandigheden buiten zijn, elke avond je matje opblazen, er op een gegeven moment klaar mee. De 150 miles die ik gemist heb van Cascade Locks naar White Pass ga ik niet doen. Misschien dat ik van gedacht verander morgen, of over een week, maar momenteel ben ik klaar. Het enige wat me op de tocht houdt is dat het me te veel moeite heeft gekost om hier te komen om nu niet naar het einde te lopen. Zeker nu net de grens met Canada weer open is. Zuchtend, steunend, kruipend en mogelijk nog een paar keer huilend moet en zal ik mijn foto bij de Canadese grens maken. Ik visualiseer hoe ik met de foto's op m'n mobiel terug naar huis vlieg. Hoe ik thuis water uit de kraan kan pakken en in een bed kan slapen. Wat zal ik alle kleine dingen opeens kunnen waarderen.
Na de lunch moesten we nog flink wat miles lopen om op schema te blijven. We denken niet meer alleen aan de komende stop, maar aan de hele weg naar Canada: minder dan 300 miles te gaan. Er was een bordje dat er trailmagic was onderaan de heuvel. Ik wachtte Mighty Mouse en Pepper op zodat we met elkaar zouden aankomen. De man, not Phil's dad, was hotdogs aan het maken, had thee, koffie en cola. We genoten van het eten en de gezelligheid. Drie Australische hikers hadden hun tent al opgezet. We vertelde verhalen van de tijd dat we op de tocht waren. Mighty Mouse vertelde over hoe ze Jazzhands tot middernacht had laten doorlopen, had gezegd niet een stad in te gaan de volgende dag, maar toch besloot om met Early en mij Chester in te gaan. Ik vertelde dat ik sommige steden/dorpen op een verkeerde manier uitspreek en gaf een paar voorbeelden. Iedereen had een verhaal waarbij we de andere konden laten lachen. Het werd later en later. We besloten ook te kamperen bij de trail magic. We haalde onze tent te voorschijn. Pepper en ik zouden een kleine plek delen. Ik gebruikte twee haringen die Pepper ook gebruikte. De deuren waren zo dicht bij elkaar dat Pepper bijna door mijn tent heen moest kruipen om in die van haar te komen. Om 21u was het gelach overgegaan in gesnurk.

30 augustus 

Mijn wekker ging vroeg. Om kwart over 6 vertelde ik Pepper dat ik op weg ging. Het was mistig en koud. Het meer van gister zag er mooier uit. Terwijl ik liep wisselde het regelmatig tussen regen en mistig naar droog en mistig. Het pad slingerde omhoog en het uitzicht had fantastisch kunnen zijn. Toen ik bereik had stuurde ik Mighty Mouse een bericht.
Mijn tempo was laag en ik wist dat ik Mighty Mouse niet zou inhalen. Ik besloot koffie te drinken. Pepper kwam aangelopen en begon te lachen. We liepen samen een stukje verder. De mist werd langzaam minder, maar het bleef grijs en bewolkt. Mijn humeur werd er niet beter van. Mijn tempo ging omhoog en ik liep een stukje voor Pepper uit. In de verte zag ik een hut en liep eropaf. "There you are!" Hoorde ik Mighty Mouse roepen. Ze rende op elkaar af en gaven elkaar een knuffel. We kletste en wachtte op Pepper. We besloten uiteindelijk om in de hut te slapen. Een paar hikers hadden de houtkachel aangestoken en binnenin de hut was het aangenaam geworden. We aten met alle hikers aan tafel. Ze vroegen of wij het goede nieuws al hadden gehoord: de weg naar het monument, naar Canada is open. Mijn humeur klaarde een beetje op. Misschien wil ik toch verder lopen.
Pepper besloot in haar tent te slapen terwijl Mighty Mouse en ik een plekje bij de haard veroverde. We zijn beide een keer ons bed uit gekropen om het vuur nog iets langer aan te houden.

29 augustus