Het is bijzonder om deel te nemen aan het Start 2 Ultra programma terwijl Corona bezig is. Normaal gesproken zou je iedereen van je groep ontmoeten, maar nu werd ons gevraagd om onszelf voor te stellen door middel van een filmpje. 

Zoals sommige misschien weten is Casper goed in filmpjes maken, dus gingen wij naar buiten met de drone, camera en hardloop schoenen om een rondje te lopen waarbij we meer stil stonden om te filmen, drone op laten stijgen, juiste shot krijgen, paar meter hardlopen, shot terug kijken en beoordelen, shot opnieuw schieten maar dan net iets anders en weer door naar de volgende plek. 

Uit eindelijk is het een leuk filmpje geworden. 

Week 1 - Het echte begin

23 maart 2020 - 29 maart 2020

Na alle leden digitaal te hebben ontmoet en een excel file met ons trainingsschema te hebben ontvangen, mochten we eindelijk beginnen met ons avontuur naar de 50 km.

Ondanks dat we elkaar nog niet hebben ontmoet, voelt het toch alsof we dit met elkaar gaan doen. Iedereen heeft zijn hartslag zones bepaald en doet zijn best om de trainingen in de lage hartslagzone te  doen. Dit is nog al lastig. Zeker aangezien al mijn andere loopjes met een hartslag van boven de 160 bpm waren. 

De eerste week was het vooral frustrerend om elke 200 meter joggen weer te moeten lopen omdat mijn hartslag weer omhoog schoot. Mijn gemiddelde tempo lag dan ook boven de 9 min/km. Volgens mijn boekje valt dat onder wandelen en niet hardlopen. Toch probeerde ik me netjes aan de regels te houden.

Op vrijdag zou de 3e training zijn, maar het was enorm lekker weer, dus besloten Casper en ik om in plaats van hard te lopen te gaan barbecueën. Zaterdag haalde ik de training van vrijdag in, maar op een andere locatie dan thuis. Bij Ede heb je de wandelroute Planken wambuis. Deze route is volgens de bordjes 8 km, maar na 7,2 km zagen Casper en ik de bus al, dus hebben we een kleine loop eraan vast geplakt om aan de 8 km te komen. De route was zeer afwisselden, maar geheel door zand. Ondanks dat door zand rennen zwaar is beviel deze route uitstekend. Zeker voor herhaling vatbaar. Het was zulk lekker weer dat Casper en ik besloten om na het hardlopen de fiets op te springen en nog even te genieten van de natuur.

Zondag was het dan eindelijk tijd voor mijn Lange Langzame Duurloop. Wat voor week 1 een rondje is van 16 km, dus nog niet extreem lang. Een prima start voor trainen voor een comfortabele 50km.

Met de Volkswagen bus waren Casper en ik aan de rand van de Amerongse berg gaan staan. Deze plek zorgde dat we meteen door een fantastisch gebied konden lopen. Mickey kan niet 16km met ons mee rennen, dus besloten we om 2 rondjes te lopen. De eerste met Mickey en de tweede zonder hem. 

Voor het eerste rondje volgde we de markering van Natuurpad Prattenburg. Deze 6,5 km door de bossen, langs heide over de Amerongse berg is een prachtig rondje. Dit rondje hield Mickey makkelijk vol. Terug bij de parkeerplaats, zetten we Mickey snel in de bus en gingen Casper en ik samen op pad voor de overige 9,5 km. Hierbij volgde we onze eigen neus. Opzoek naar nieuwe routes, leuke paden. Terwijl Casper en ik op ontdekkingsreis waren door de Utrechtse heuvelrug, kwamen we een edelhert tegen. Hij was niet zo groot als we meestal tegen komen op de Hoge Veluwe, maar het gewei was minstens net zo mooi. Aan de rand van het bos, stond hij te kijken hoe Casper en ik door het open veld heen rende. Een prachtig beest. De route die Casper en ik daar ter plekken hebben verzonnen ging veel omhoog en om laag. Totaal bijna 200 meter omhoog. Dat is toch indruk wekkend voor ons platte kikkerland. De bossen waren prachtig, het open veld gaf een mooi ver gezicht en zelfs het wild liet zich even zien. Zo'n rondje als dit wil ik wel elke week lopen. Aan het einde had ik sneller gelopen dan elke andere hardloop rondje deze week. Dat terwijl mijn  hartslag binnen hartslag zone 1 is gebleven en ik de meeste hoogte meters van deze week heb gemaakt. In theorie de zwaarste route, maar in de praktijk ging deze me het makkelijkste af. Dit kan natuurlijk ook te maken hebben met de natte sneeuw (kou) die we zijn tegen gekomen.

Al met al, een prima start van de S2U-project. 

Week 2 - Een moeizame start

30 maart 2020 - 5 april 2020

Waar ik vorige week het idee had dat ik mijn hartslag onder controle kreeg. Was mijn eerste training van deze week meteen mijn langzaamste ooit. Wandelen ging sneller dan hardlopen. Mijn hartslag vloog constant omhoog. Dit heeft mogelijk te maken met dat ik maandag met koorts naar bed ging, maar toch erg vervelend als je probeert wel alle trainingen te doen.

Elk moeilijk moment bij het hardlopen, denk ik terug aan alle trainingen die ik hiervoor heb gedaan. Alle interval trainingen, alle lange rondjes bij mijn ouders achter door bekend terrein, of juist op een nieuwe locatie de gele/blauwe of welke kleur paaltjes dan ook volgend. Al die trainingen hebben me voorbereid op dit moeilijk moment.

Vandaag bestond het moeilijke moment alleen maar uit een stukje frustratie dat ik niet echt kon rennen. Dat mijn gemiddelde tempo op 9:35 min/km lag. Dat tempo komt omdat ik een groot gedeelte heb moeten lopen. 

Halverwege de training bedacht ik me, vind ik het erg om deze training geheel te lopen? Wandelen vind ik leuk, dus wat maakt het uit dat deze ene keer nu even zo is. Casper stelde voor dat ik een paar keer een sprintje zou trekken om te kijken of mijn hartslag dan wel stabiliseert, maar daarvoor heb ik me niet aangesloten bij S2U. Ik doe mee aan dit programma om me aan hun trainingsschema te houden. Om met een groep enthousiastelingen 50 km comfortable hard te lopen. Het kost een half jaar om daar te komen en één slechte training is juist goede mentale training.

De training aan het eind van de dag op donderdag ging voor mijn gevoel een stuk beter terwijl mijn tempo gelijk bleef. 

Ik moest dezelfde afstand, deed het met dezelfde hartslag, maar iets maakte dat deze training makkelijker voelde ondanks het trage, tempo van 9:35 min/km. Dit zelfde rondje had ik vanmorgen met Mickey, de hond, gelopen. Nu ging alles een stukje vlotter, dan wandelen, maar niet veel vlotter. Dit rondje noemen Casper en ik altijd groot rondje Beekdal. We waren er van overtuigd dat het 8km zou zijn, maar toen we het bos weer uit liepen bleken we een bonus km te hebben gelopen. Niet dat ik dat erg vind, zeker niet aangezien thuis een pizza op mij lag te wachten.

Op vrijdag was het tijd voor de training waar ik het meest tegenop heb gezien. Vandaag zou mijn vader jarig zijn en ik had verwacht dat bij elke stap die ik zou nemen tijdens deze training ik hieraan zou denken. Dat mijn hele training in het teken zou staan van mijn vaders verjaardag. 

Casper en ik waren bij mijn moeder, dus rende we door de wijk waar ik ben opgegroeid. Casper heeft nu ook een Garmin horloge en die wou hij graag uitproberen, dus liepen we niet met elkaar, maar starten we wel tegelijk. Langs de tennis baan, waar ik vroeger in de bosjes speelde. Het bruggetje over, het eerste schelpenpad op. De busbaan over, waar nu de tram rijdt. Het park van Vlaardingen in. Nog meer schelpen paden over, zo veel mogelijk te trail opzoeken. Langs plekken waar ik al kind veel kwam, waar mijn vader en ik een vos zagen, door het gebied waar ik met mijn moeder en mijn zusje heb geschaatst. Niet dat ik daar aan dacht toen ik er liep. Mijn gedachtes waren stil en heel erg in het nu. "wat doet mijn hartslag?" - "kan ik iets harder of moet ik dan weer gaan lopen?" - "oei, iets te hard" - "mijn hartslag is weer laag, door met mijn dribbel". 

Ik heb heerlijk gelopen en het deed me ook goed om door het zonnetje te rennen. Het tempo was anderhalve minuut per kilometer sneller, dan de vorige keren dat ik rende, maar dat zal wel te maken hebben met de vlakke route. 

De laatste training van de week was gepland op de warmste dag van de week: Zondag. Het zou voor het eerst weer boven de 20°C worden. Casper en ik hadden de wekker gezet met het plan om 13:00 weer terug te zijn. 

Casper had een route uitgezocht die precies 18km zou zijn, dus stapte we rond 10u de deur uit en hobbelde ik achter hem aan. Het weiland door, de mountain bike route volgend naar Doorwerth. De eerste hoogte meters konden daar gemaakt worden. Het zonnetje scheen heerlijk op onze rug terwijl wij aan de rand van het bos bleven rennen. Voor mijn gevoel had ik mijn hartslag redelijk onder controle en kon ik mijn trage snelheid aanhouden, zonder dat mijn hartslag boven de 145bpm uit kwam. Vanuit Doorwerth, gingen we richting Wolfheze over de heiden. We pakte onze favoriete plekjes van het mooie gebied waar we in wonen. De snelweg over door middel van de ecoduct en verder het bos in. We kwamen de Maarten van Rossum bordjes tegen en volgde die een klein stukje tot we weer bij ons thuis uit kwamen. De omgeving hier blijft prachtig en met een tempo van 9:16 min/km kan ik binnen 3u  toch een flink stuk natuur zien.

Week 3: Een nieuw avontuur

6 april 2020 - 12 april 2020

Maandag kwam ik thuis van het werk en Casper wou meteen gaan rennen. Ik gooide nog snel een glas limo naar achter en kleedde me om. Na een dag in de airco is het heerlijk om de warme zon in te stappen. Mijn horloge ging aan en wij begonnen met rennen. Net zoals de andere weken moest ik vandaag weer 8km in hartslag zone 1. We begonnen met een klein rondje beekdal, waarna we overstaken richting Ede. Slingerend over de brede bospaden kwamen we weer terug bij de weg en gingen het bos in met smallere paden. Het bos bij Ede is prachtig, maar de weg is breed en lange stukken rechtdoor. Het bos bij Wageningen is meer gemaakt voor wandelaars. Smal, met veel bochten. Mijn tempo lag hoger dan normaal, zeker tijdens de eerste drie kilometer. De laatste twee en een half gingen voornamelijk naar beneden, dus die gingen ook sneller dan de middelste paar. Gemiddeld tempo was 8:28min/km en dat terwijl ik vorige week een minuut hoger zat met dezelfde hartslag.

Woensdag was het de warmste dag van de week. De eerste echte zomerdag en op mijn schema stond dat ik 10km in zone 1 moest gaan afleggen. Na een dag in het lab, vond ik het verschrikkelijk warm buiten. Vooral met mijn hardloop schoenen aan rennend.

Casper en ik liepen een groot rondje Beekdal, maar veranderde de route een klein beetje. We liepen nu de route andersom dan normaal en we ontweken de lange zandweg door een zijpaadje in te gaan. Uiteindelijk stond er 10.44km op mijn horloge en was mijn tempo 8:55 min/km. Niet verkeerd voor zo'n lange warme dag.

Mijn goede vrijdag training was anders dan anders. Ik deed deze namelijk met een 10kg rugzak om. Niet omdat dat in het schema stond, maar omdat ik daarna wou gaan kamperen. Gelukkig mocht deze training in zone 2, waardoor ik toch op een laag tempo kon rennen. Wil je weten hoe het was, klik dan op de button hieronder voor Train Running Adventures.

De laatste dag van de week is gereserveerd voor het LSD (long slow distance) rondje. De langste loop van de week, oké deze week was misschien het wandelen het langste rondje.

De blaren waren nog aanwezig en Casper en ik hadden de hele dag gewerkt aan de bus/naaimachine, dus begon ik pas na het eten met rennen. Stiekem had ik ‘s ochtends al bedacht dat ik m’n rondje van morgen met vandaag zou wisselen omdat ik m’n voeten nog voelde van het wandelen.

Na het eten kleedde ik me in alle haast om, en stapte de deur uit. Horloge aan en starten maar. Bij de eerste paar stappen merkte ik al dat er iets raars was. Sinds wanneer zit er een label aan de buitenkant van mijn shirt? Met mijn shirt binnenste buiten, hoofdlampje en lampje om mijn heupen ging ik op pad. Een klein rondje Beekdal met Casper, een tweede ronde alleen en nog een stukje over asfalt om op 8km uit te komen. Het voelde heerlijk om te rennen terwijl de lucht langzaam afkoelde, maar morgen ga ik wel wat vroeger rennen.

Week 4: Nieuwe routes

13 april 2020 - 20 april 2020

Week 4 is de eerste rust week, na een bouw blok van 4 weken, maar omdat ik de training van gister met vandaag om heb gewisseld kan ik morgen pas van de rust genieten.
Tweede Paasdag is voor (bijna) iedereen een vrije dag. Een prima dag om een LSD rondje te lopen. Op het schema stond 20 km, dus trok ik mijn schoenen aan en vertrok met Casper. Casper had een rondje in Strava gemaakt en had wat minder hoogte meters erin gedaan dan normaal. Zo konden we dit rondje nog een beetje herstellen van onze lange wandel/ren avontuur. Hij had me al gewaarschuwd dat dit rondje veel rechtdoor zou zijn. Iets waar ik het mentaal soms wel eens moeite mee heb. 

We vertrokken vanuit huis en gingen richting Ede. Over het fietspad, het bos in. Rechtdoor, parallel aan de telefoonweg. Het smalle bospad veranderde in een brede bosweg waar de hulpverlening en boswachters overheen kunnen scheuren. Het was zanderig, maar nog prima te rennen. Rechtdoor, het spoor over. Rechtsaf, een breed zand bospad op. Deze weg was kapot getrapt door paarden, het zand was mul en rennen was verschrikkelijk over deze weg. In mijn hoofd probeerde te verwoorden hoe vervelend deze weg was, maar ik kon niet verder dan "kut pad". Zodra we eraf konden gingen we er ook snel af. Casper en ik vervolgde onze route richting de Ginkelse heide, nog meer zand. Helaas was het bos waar vervolgens in gingen niet veel beter. Er was gekapt en het pad dat wij hadden gekozen lag vol afgebroken takken en diepe sporen van zware wagens die er hebben gereden. We deelde dit pad met een hert, die ons als gauw alleen liet. Na 13 km was ik wel klaar met dit soort paden. We zagen het station van Ede en volgde het fietspad weer terug naar huis. Weer als maar rechtdoor, over een brede bosweg, maar deze keer beter onderhouden. De laatste paar kilometer gingen gelukkig sneller voorbij.

De tweede training van de week. De eerste rust week, waarmee meteen het eerste blok van de 6 maanden Start2Ultra-trainingen mee word afgesloten.

Casper wou de route bepalen, dus stapte ik achter hem aan naar buiten. We rende Renkum uit, langs het papier monument over een klein paadje, direct langs het dorp. We gingen richting de grote weg die Wageningen met de snelweg verbind. Het meeste was asfalt, niet helemaal wat ik in gedacht had met hardlopen. We gingen de Wageningse berg op. Rechts was er een smal bospaadje wat we in gingen. Eindelijk weer op echte trail. We gingen omhoog. Links hadden we uitzicht op de uiterwaarde, terwijl de tussen de bomen liepen. De grote weg was nog steeds te horen. Het is een smal strookje, maar wel met mooie natuur. Of eigenlijk, mooi uitzicht. De terug weg namen we het fietspad langs de Wageningse berg. Ik stelde nog voor om hetzelfde pad terug te nemen, maar Casper was erop tegen. We rende Renkum weer in en namen hetzelfde pad als de heen weg. Capser rende meteen door naar huis, terwijl ik nog de laatste twee kilometer afwerkte in het Beekdal. Nog even wat bospaadjes, nog even tijd voor mezelf. Nog even iets verder rennen zodat het eten thuis klaar staat.

Een prachtige plek, vlak langs de snelweg waar Casper en ik al vaak genoeg zijn gekomen om te fietsen, wandelen of hard te lopen.

Het is prima vanuit ons huis uit naartoe hard te lopen, maar niet als er maar 8km op het schema staat.

Casper had van te voren gezegd dat hij vandaag niet zo mee gaan, dus had ik m’n hardloop kleding mee naar het werk. Mijn paars gebloemd broekje en fluoriserend blauw shirt heb ik op m’n werk aangetrokken en de auto geparkeerd in de buurt van Kasteel Doorwerth.

Aan de rand van het bos, onderaan de heuvels. Het bos zelf heeft vele smalle paadjes. Elk pad gaat omhoog of omlaag. Het 8km rondje had ruim 200m hoogte meters. Nu komt dat ook door de route die ik had uitgekozen, maar daar had ik vandaag ook echt even zin in.

Vandaag is de laatste training van de eerste rust week. Het LSD rondje deze week stond op 12km. Een hardloop rondje waarbij Mickey prima mee kan. Het weer was fantastisch. Perfect om onze eigen achtertuin verder te ontdekken. Nieuwe paadjes, mooie stukjes. Na 8km bliepte mijn horloge en wist ik dat het tijd was om een route terug te zoeken. We namen de vertrouwde weg door de bossen. Bij de provinciale weg zagen we vele auto’s geparkeerd. Beekdal was vol met mensen. De 1,5m afstand houden was lastig door de hoeveelheid mensen. Mopperend op de toeristen maakte we de laatste kilometer af.

Week 5:

20 april 2020 - 27 april 2020

Na gister 12km als lange langzame duurloop te hebben gedaan, mocht ik vandaag als klein loopje 10km afleggen. Casper en Mickey gingen mee. Met elkaar liepen we richting Wageningen hoog. We gingen door het bos opzoek naar nieuwe paden en liepen een van mijn favoriete paadjes. Het was een rondje met redelijk was rechtdoor, maar de padjes waren redelijk slingerend. Toen Renkum weer in zicht kwam ging Casper naar huis en rende ik de laatste anderhalve kilometer alleen verder. Casper begon alvast aan het eten zodat ik meteen kon aanschuiven zodra ik thuis kwam.

Woensdag:

Eigenlijk had ik vandaag helemaal geen zin om te rennen. Na een lange dag op het werk, meteen door naar de supermarkt voor prei. Met een bijna lege tank moest ik echt nog even naar het tankstation voor ik naar huis kon.

Het was zeker een uur later dan ik normaal gesproken thuis kwam. Er lag een pakketje op me te wachten van Geraldine en Cor. Een goeie moraal booster, anders had ik echt even morgen met vandaag gewisseld.

Om half zeven vertrokken Casper, Mickey (hond) en ik richting het bos. We volgde de paadjes de Wageningse berg op. Aan de rand van het bos zei Casper dat we het pad eruit moesten volgen, dus braaf volgde ik zijn route aanwijzingen op.

We staken de weg over, langs het Fletcher hotel en kwamen bij het fantastische pad wat we een paar dagen geleden ook hadden gerend. Deze keer volgde we de trail richting Renkum, nogmaals de weg oversteken en daar via trails weer naar huis. Casper kookte terwijl ik dit verhaaltje schreef.

Vrijdag had Casper geen zin om mee te gaan, dus bleven hij en Mickey thuis en ging ik een rondje Quadenoord doen. Alleen kon ik extra letten op m’n tempo en hartslag. Extra aandacht besteden aan hoe m’n voeten de grond raakte. Ik merkte dat m’n schoenen me toch wel veel steentjes en takjes lieten voelen. Het word tijd voor nieuwe schoenen. Mindful maakte ik m’n rondje af.

Het laatste loopje van de week is de lange langzame duurloop. Op z’n Engels LSD. Deze week bestond deze loop uit 20km. Casper wou fietsen, voor Mickey is het te ver, dus ging ik alleen op pad. Gister had ik met m’n moeder nieuwe hardloopschoenen gekocht en trok deze meteen aan voor deze ronden. Van mijn moeder had ik nieuwe hardloop sokken gekregen en ook deze gingen meteen aan.

Tijdens de voorbereiding van tas inpakken, water vullen en schoenen aantrekken had ik bedacht dat ik al m’n 8km rondjes van de omgeving wou combineren tot één 20km rondje. Heerlijk over betrouwbare bospaadjes, waar ik bijna elke wortel ken rende ik kilometer na kilometer. Op m’n oortjes had ik het boek “de meeste mensen deugen” gezet. Een boek over sociologie met verhalen over de geschiedenis.

Door het vele hardlopen ga ik sneller door m’n boeken heen omdat een rondje op lage hartslag er voor zorgt dat ik soms bijna 3u weg blijf.

Na een kleine uitbreiding van m’n eerste 8km rondje voelde ik een dip. Het rennen voelde mentaal zwaarder. Mijn gevoel om richting huis te gaan moest ik tegen vechten. Gelukkig ging het gevoel snel weg toen ik op m’n volgende rondje zat, weg van huis.

In mijn laatste kilometer belde Casper of ik al bijna thuis was voor het eten. Perfect getimed rondje.

Week 6

27 april 2020 - 04 mei 2020

Koningsdag was een dag met vele kanten. 's Ochtends werken, op tijd naar huis, kussen naaien voor de bus, boodschappen en oja, ik ging ook nog hardlopen. Na het werk, na het kussen in de nieuwe hoes te hebben gepropt, na de boodschappen gingen Casper en ik naar de Hoge Veluwe. We hebben beide een pas om daar onbeperkt op te mogen. 

Bij het bezoekers centrum zetten we de auto en gingen rennen. Sinds zaterdag heb ik twee paar nieuwe schoenen. De een had ik zondag gebruikt en vandaag was het de beurt aan de ander. De schoenen zaten heerlijk. We rende over een grindpaadje richting een zandpad. Het zandpad was in het begin nog hard en prima te lopen, maar het werd al gauw zanderiger. Los mul zand waar bijna niet doorheen te komen is. De mooiste plek van de route, maar verschrikkelijk om kilometers op te maken. Zodra we eraf konden deden we dat gretig. Door het zandpad zaten we meteen op 4 kilometer, dus gingen we over bospaadjes terug richting de bus.

Woensdag ochtend vroeg ik aan Casper of hij mee zou gaan hardlopen vanmiddag. Nog half in slaap schudde hij zijn hoofd. Ik gooide m’n hardloopspullen in de auto en ging naar m’n werk. Tijdens het werk vroeg Casper of ik met hem op de Posbank wou gaan rennen. Hij nam eten mee om er meteen ook te eten.

Uit m’n werk deed ik naar het prachtige heide veld. Het blauwe Volkswagenbusje is makkelijk te herkennen, dus parkeer ik de auto ernaast. Snel om kleden en gaan. We ging het bos in, de eerste twee kilometers waren prachtig. Een fantastisch wandelpad. We zagen zelfs zwijnen. We sloegen af naar rechts en kwamen op een paardenpad. Heb ik al eens mijn frustraties naar ruiterpaden geuit? Het mountainbike pad waar we erna opgingen was niet veel beter. We rende over trail, maar volgde een asfalt weg. Er waren geen afslagen naar wandelpaden. Casper had zijn zinnen gezet op het heide veld naast het asfalt. De frustraties kwamen los en we reageerde het op elkaar af. “Waarom zijn we niet op de wandelpaden gebleven?”

- “Er zijn hier heel veel wandelpaden”

“Ik zie alleen ruiterpaden”

- “dan moet je uit je doppen kijken”

We rende verder langs het afvalt, zonder afslagen. Toen er eindelijk een was, bleek deze doodlopend naar een uitkijk toren te gaan. We gingen dezelfde weg terug. Terug op het wandelpad zag ik waar we heen hadden gemoeten.

- “je moet zachter praten” op een duidelijke volume 11. Als ik dit rondje zou moeten samenvatten was het geen leuk rondje. Volgende keer ga ik weer alleen.

Na vrijdag een lange dag op het werk te hebben gemaakt, besloot ik zaterdag mijn 8km loopje te doen. 's Ochtends wandelde Casper en ik met Mickey het rondje wat ik 's middags zelf zou gaan lopen. Groot rondje Beekdal is iets langer dan 8km, kan makkelijk omgebouwd worden tot een 10 kilometer rondje en kan ik gedachteloos lopen. Terwijl ik rende luisterde ik naar "hardlopen met Sherman". Een boek over een man die met  een ezel gaat hardlopen. Dezelfde man die "born to run" heeft geschreven. Het is soms best lekker om in je eentje erop uit te trekken en te rennen. Zelfs het beetje regen vond ik niet erg.

Casper heeft tijdens het klussen in de bus mogelijk zijn rib gebroken. Hij heeft er redelijk veel last van, dus tijdens mijn lange langzame rondje ging ik alleen. Ten minste, samen met mijn boek is dat. Thuis zetten ik mijn boek aan en vertrok richting Doorwerth. Op 5 april hadden Casper en ik een fantastische ronde gedaan en deze probeer ik nu na te doen en een beetje aan te passen. Van Doorwerth naar Wolfheze. Van heuvels en bossen naar heide veld. Ecoduct over, een stuk mountain bik pad volgen tot ik weer tot bekend gebied kwam. Langs Quadenoord weer terug. Sommige stukken van de tocht ging het navigeren gemakkelijk, op andere stukken was het lastig, maar gelukkig had ik nog Google Maps. Het rennen voelde gemakkelijk, maar 22km binnen 3u lukte me niet. Volgens het programma mag je niet meer dan 3u  rennen in verband met de langere herstel tijd, dus liep ik de laatste 2km naar huis.

Week 7 - De week van de leuke loopjes

04 mei 2020 - 10 mei 2020

Aangezien ik vorige week een beetje had zitten schuiven in de dagen, had ik gister een rustdag en vandaag m’n eerste loopje van de nieuwe week. Op de planning stond 8km, maar in besloot er ietsje meer van te maken. Mijn backpack had ik ietsje anders ingepakt dan normaal. In de schuur had ik een van mijn soft flasks gevonden en besloot deze weer te gaan gebruiken. Ik had het idee dat m’n tas nu meer in balans was.

Samen met Casper reden we naar vliegveld Terlet. In de bus kleedde ik me om en gingen we op pad.

We volgde de Natuurwandeling Oorlog geschiedenis Veluwezoom. Bij elk punt stopte we even kort om het verhaal te lezen van wat we zagen. Fundaties van een radio toren, de resten van een neergestorte Lancaster. Het was een fantastische route. Super divers qua natuur, wel veel lange rechte stukken, maar een fantastische combinatie van alles wat ik heerlijk vind. Buiten, geschiedenis, hardlopen en wandelen. 

Na twee morgens om 04u00 op te staan om op m’n werk een experiment in te zetten was ik moe. Vroeg thuis, maar wel gesloopt.

Het rennen had ik al een dag uitgesteld en moest vandaag echt even m’n kilometers weer maken. Uit m’n werk sleepte ik me naar de bank en plofte neer voor een dutje. De optimale tijd voor een powernap is 20min, dus zodra m’n wekker af ging zetten ik koffie en kleedde ik me om.

Klaar voor vertrek rende ik de straat uit de bossen in. Heuvel op. Eerst pakte ik bekende paadjes, stak de weg over naar het gebied waar ik vaak weet te verdwalen, maar de laatste tijd steeds vaker de paden herkent. Vandaag was niet zo’n dag. In m’n hoofd wou ik naar een leuk paadje waar Casper en ik een tijdje geleden met onze mountainbikes overheen reden. Nu was dat pad verdwenen. Nergens kon ik het begin vinden, en raakte beetje bij beetje mijn oriëntatie kwijt in het bos.

Mijn horloge bliepte dat ik al halverwege mijn kilometers zat. Ik probeerde richting huis te gaan. Dwalend door het bos kwam ik ergens anders uit dan ik verwachtte, maar wel met een duidelijke herkenningspunt: Nol in t Bosch. Een hotel bij ons in de buurt. Via daar kwam ik weer op bekend terrein en rende ik ik bijna rechte lijn naar huis. Morgen nog maar een keer proberen.

De laatste korte loop van de week mocht in zone twee. Een stuk vlotter dan mijn andere loopjes. Een beter moment kon er niet zijn om even mijn gedachte leeg te maken. Na een enorme drukke dag op het werk met na genoeg geen pauzes. Zelf geen tijd gehad om te lunchen. Thuis snel wat water achterover gegooid en met wat extra water mijn rondje af gewerkt. Boek aan en nergens meer aan denken. Heerlijk even tijd voor mezelf. Mijn keuze viel op groot rondje Beekdal, ook al is die iets groter dan 8km. Dit is het rondje wat ik zonder aandacht kan lopen. Liep het rondje zelfs in de richting waarop ik deze meestal ren. Dit had ik nodig. Thuis kon ik aanschuiven voor het eten.

Tijdens het laatste loopje van de week zou ik eindelijk een groot gedeelte van de Start2Utra groep ontmoeten. ’s Ochtends moest ik eerst werken. Aangezien mijn pasje de deur niet kon openen, ben ik na een uur proberen naar  de afgesproken locatie gegaan. Casper kwam met de Volkswagen bus erheen. Hij maakte pannenkoeken en ik genoot van mijn tweede ontbijt.

Langzaam druppelde de andere hardlopers binnen. Iedereen was super aardig. We kletste wat, we kende elkaar al een klein beetje door Facebook, maar dit was de eerste keer dat we elkaar in het echt zagen.

Na een groepsfoto (op 1,5m afstand) vertrokken we met z’n alle. In het begin bleven we redelijk bij elkaar. Na een aantal kilometers viel de groep uit elkaar in kleinere groepjes. Ondanks dat ik bij de langzaamste groep zat, moest ik flink buiten mijn zone lopen om deze groep bij te houden. Ook buiten de afgesproken zone ging het hardlopen goed. Gelukkig zei iedereen dat ze buiten de zone liepen. We werden aangestoken door elkaars enthousiasme. De hele route vloog voorbij. Iedereen kletste met iedereen. Op de parkeerplaats stonden twee bekende gezichten te wachten. Cor en Geraldine, de coaches van Start2Ultra kwamen langs met bier. De hele groep bleef plakken. Rianne had chocola gemaakt en deelde aan iedereen een stukje uit. Langzaam aan vertrok iedereen naar huis. Casper en ik ook. We waren moe, maar voldaan. Ik ben trots op ons. Een vlotte 24km, met nog energie over.

Week 8: Back 2 back

11 mei 2020 - 18 mei 2020

Op 12 mei had ik vrij genomen  om naar m’n moeder te gaan. Voor ik naar het westen vertrok wou ik nog even een rondje rennen. Na 800m werd ik herkend. Een jongen zat op een bankje en riep m’n naam. Joris! Een knul die op de PCT heb ontmoet. We hebben elkaar misschien 5 minuten gesproken omdat we allebei een andere kant op gingen, maar hij herkende me nog.

We hebben ongeveer een uur gekletst, dus na ons praatje 800m terug gerend en richting Schiedam gegaan.

Woensdag werd het echt tijd voor m’n eerste rondje van de week, 2x800m tel ik niet mee bij het rennen. Mijn 8km rondje ging de Wageningse berg op. Ten miste, als ik niet voor de zoveelste keer verdwaalde. Het is bijzonder knap hoe ik op dit kleine stukje bos keer op keer weer kan verdwalen. Ik kwam op plekken waar ik niet verwachte uit te komen, rende langs een omheinde tuin, over ruiterpaden en single track. Op een dag zal ik dit bos goed kennen, maar ben benieuwd of dat in dit half jaar zal zijn, tijdens de Start2Ultra.

Nadat ik thuis kwam van m’n werk was ik moe. Met mijn laatste energie maakte ik een kopje koffie voor mezelf en trok m’n fluoriserend roze shirt aan. Tijdens het rennen hou ik heel erg van niet matchende felle kleuren. Je kan nooit balen als je er belachelijk uit ziet. Dat is een natuurwet!

Ik trok m’n “oude” schoenen aan want die zitten nog steeds het lekkers. Eenmaal buiten ging m’n gedachte op 0 en het rennen als vanzelf. Groot rondje Beekdal, maar dan de andere kant op dan normaal. Onderweg kreeg ik een appje van Casper, of ik cola mee wou nemen uit de schuur en dat het eten bijna klaar is. Hoog tijd om richting huis te gaan.

Op zaterdag had ik tijd gemaakt voor mijn grote rondje. Een paar weken eerder rende ik met Casper een groot rondje om Renkum van precies 18km en nu wou ik dat weer rennen. Op mijn horloge zocht ik het rondje op en drukte op start. Mijn horloge gaf de optie om hem nu de andere kant op te lopen en dat leek mij een goed idee. Ik vertrok het Beekdal in, richting de camping. Een stukje langs het Maarten van Rossumpad. Weilanden door, gravelweg over. Stukje gedeelte mountain bike pad over. Dit stuk vond ik het minst leuke, omdat het vervelend rent. Het stuk wat volgt vind ik fantastisch en raad ik zeker aan om daar eens te gaan wandelen. Het heide veld van Wolfhezen. Zodra ik de ecoduct over was bevond ik mij in dit prachtige gebied. Helaas had ik niet veel extra kilometers om te maken, dus volgde ik de route, met een paar kleine verkeerd loop rondjes, vlug het heide veld weer af.

Mijn route ging door het dorp en terug de natuur in bij Doorwerth. Vanaf daar weet ik prima de weg naar huis te vinden, dus heb ik de route gelaten voor wat die was en zelf de weg naar huis gemaakt. Het rennen ging  heerlijk.

Door een beetje drukke week heb ik twee keer back2back hardloop rondjes gedaan. Door de weeks op woensdag-donderdag en mijn weekend bestond ook uit zaterdag en zondag rennen. Ergens heb ik ooit gelezen dat met hardlopen het beter is om eerst het zwaardere rondje van de twee te doen. Mijn 8km rondjes in hartslag zone 1 zijn absoluut niet zwaar, mijn lange rondje gaat me ook gemakkelijk af, maar als ik moest kiezen welke training ik zwaarder vind tussen 18km of 8km in zone 1 is mijn keuze snel gemaakt.

Vandaag vertrok ik dus weer voor een rondje alleen. Ik nam een veilige route de Wageningse berg op. Er waren twee paden die ik graag op en af wou, dus volgde ik minder leuke paadjes om zeker te weten dat ik uit kwam waar ik uit wou komen. Op de terug weg appte Casper dat hij hamburgers voor lunch had gemaakt, dus versnelde ik mijn pas naar huis.

Week 9

19 mei 2020 t/m 26 mei 2020

Nieuwe week, nieuwe ronde. Vandaag is Casper jarig, dus vertrok ik pas na het eten. Onderweg kreeg ik nog een telefoon gesprek van 40 minuten, dus besloot ik mijn rondje in te korten zodat ik voor het donker thuis zou zijn.

Het telefoontje kwam precies na 1 kilometer, op een plek waar ik nog alle kanten op kan. Het idee wat ik had om te doen liet ik varen en vertrok een andere richting op dan ik normaal gesproken op ga. De hele training voelde alsof ik over de paden heen vloog. Na wat dwalen en zelfs vrijwillig op een ruiterpad gerend te hebben, draaide ik me de kant van Renkum op en rende terug naar huis. Op naar de appeltaart.

Casper en ik gingen naar  Friesland. De training van Start2Ultra gaat uiteraard gewoon door. Alleen nu in een omgeving die nieuw voor me is. Mijn eerste 8km rondje heb ik de rode bordjes gevolgd. Volgens de kaart zou deze iets meer dan 7km zijn, maar mijn horloge gaf aan dat dit 8km met van en naar het huisje rennen is. Perfect voor mijn kleine rondjes.

De helft van de route is over gras, en de helft over grind. Als je van beide helften een beetje afhaalt voor het asfalt is er een mooie beschrijving van het rondje. De eerste keer rende ik het gras stuk eerst, stukje asfalt, terug op gras en daarna het grindpad langs het water op. Het nadeel hiervan was dat ik het leukste stuk eerst deed.

Een paar dagen later liet Casper zien dat er nog een 8km rondje mogelijk was. Hiervoor moesten we de andere kant van het park af. Zonder echt paaltjes te volgen gingen we een mooi gebied in. Het rennen ging soepel, ondanks dat alles over gras was. Na dat ons horloge piepte gingen Casper, Mickey (hond) en ik weer terug naar ons huisje.

Nu kwam de grootste uitdaging van de week: 24km. In een gebied dat ik niet ken. Mijn voorkeur gaat uit naar bossen waar wegen omheen zitten zodat het ergste wat kan gebeuren is dat ik op een andere plek dan ik had verwacht het bos uit kom. Om zeker te weten dat ik wel wat kilometers op trail zou maken en niet geheel op asfalt zou lopen besloot ik 3x het eerste rondje te rennen. Casper ging de eerst 8km mee met Mickey en de overige twee rondjes deed ik alleen. De tweede ronde besloot ik om een 8’je te lopen in plaats van rondjes. Het tweede rondje startte ik met het gevoel alsof ik net was begonnen. In de ochtend had Casper een berichtje van de buren gekregen dat mijn auto was vernield door vandalisme. De frustratie, de machteloosheid zat me dwars. De muziek kon me niet kalmeren en ik merkte dat mijn hartslag omhoog schoot bij de boze gedachtes. Ik probeerde me op mijn ademhaling te focussen, maar het concerteren was moeilijk. Tijdens mijn derde en laatste ronde, zetten ik mijn muziek uit en een luisterboek aan. De afleiding was erg welkom.

Week 10 - Friesland

27 mei 2020 t/m 31 mei 2020

Van woensdag avond tot zondag avond een week later verbleven Casper en ik in Friesland. Dit betekend dat ik het trail – asfalt – trail – gravel pad, het rode rondje, nog veel vaker liep. Alleen deze week altijd alleen of met Mickey. Alleen luisterde ik naar mijn boeken, Finding Ultra, Running man, Run like a girl. Allemaal boeken over hardlopen, die ik luisterde tijdens het hardlopen. Met veel uur op je voeten gaat het luisteren naar boeken redelijk snel. In het boek Relentless Forward word verteld over hoe belangrijk krachttraining is. Natuurlijk had Cor dit ook verteld en heb ik het vaak gehoord op een van mijn hardloop podcast die ik luister, maar ik stel het altijd uit. Krachttraining vind ik verschrikkelijk. Als je tijden mij zegt dat ik moet planken komt er veel gemopper uit mijn mond en zeer weinig beweging verder. Deze week in Friesland besloot ik op zijn minst 2x aan krachttraining te doen. Op internet een training speciaal voor hardlopers waar ik geen planks in zag, dus na een van mijn 8km rondjes zetten ik typische sportschool muziek op en begon aan de 10 oefeningen. Na een uur zweten was ik trots. Twee dagen later had ik zo’n spierpijn dat mijn glas optillen zelfs pijn deed.

Mijn lange rondje bestond uit 22km. Langs het huisje liep het Dichterpaad. Een wandelroute van 21km die ik perfect kon rennen. Deze route bestond voornamelijk uit asfalt, maar gelukkig had ik daar al rekening mee gehouden toen ik vertrok. Dit zou het laatste rondje zijn op mijn paarse hardloopschoenen en ik vond een asfalt rondje wel prima hiervoor.

Bij het bord maakte ik nog even vlug een foto van de route en vertrok. De route was uitgezet met wandelknooppunten. Iets waar ik niet enorm fan van ben. Dit merkte ik vooral omdat ik 3 à 4x verkeerd liep. Een paar mooie verrassende trails zaten er tussen, maar voornamelijk vlak asfalt vreten. Niet enorm uitdagend en dat was te merken in mijn tempo. Binnen 3u was ik terug zonder dan mijn hartslag boven de 145bpm is uitgekomen. Na deze gemakkelijke langdurige training ging ik voor mijn tweede krachttraining van de week. Dezelfde oefeningen, dezelfde volgorde, maar misschien iets beter uitgevoerd.

Week 11 - Op naar de eerste milestone

1 juni 2020 t/m 7 juni 2020