Spanje - December
De luchthaven
Vliegen is een van de leukste manieren van reizen.
Twee uur van te voren op de luchthaven zijn betekend dat je tijd genoeg heb om te kijken hoe mensen reageren in dit soort situaties.
Je hebt de "ik zorg dat ik er alvast ben" - persoon en de persoon die ze 3x moeten omroepen en zodra ze zijn/haar bagage eruit willen gaan halen, dan loopt die persoon pas het vliegtuig in.
De persoon die iedere tien minuten op het bord kijkt of de gate is veranderd. De groep die denkt dat ze in een winkelcentrum terecht zijn gekomen, de "laten we onze mobiel nog even twee seconde opladen". De mensen die op hun laptop aan het werk zijn voordat ze gaan vliegen, de man die denkt dat de luchthaven een soort verlengstuk van z'n woonkamer is en z'n schoenen uit doet omdat dat comfortabeler zit en dan heb je mij, die kijkt wat er allemaal om me heen gebeurt en het in m'n mobiel typ om m'n familie en vrienden mee te nemen op mijn reisje. Nog even wachten tot de rij voor het boarden kleiner is geworden en ik ga op weg naar Malaga.
Mocht je het je afvragen, de voeten van die man stonken! Natuurlijk ging hij naast mij zitten!!
Van Malaga naar Granada
Op reis is het altijd makkelijk om ergens heen te gaan. Je komt aan op het vliegveld, spreekt de eerste beste persoon aan met "je koptelefoon heeft echt een coole kleur" en je hebt jezelf een reismaatje gevonden om mee naar het centrum te gaan. Mijn bedoeling was om vanuit het vliegveld gas te kopen en daarna meteen door te gaan naar de bergen, maar Spanje besloot
dat mijn plan anders werd. Op zondag zijn namelijk de winkels dicht. In plaats van opzoek te gaan naar een sportwinkel, ging ik nu zoeken naar een hostel, geen uitdaging meer nu we overal in Europa internet hebben.
In de hostel zette ik m'n tas op m'n gekozen bed en maakte meteen een praatje met de persoon die naast me lag. We besloten samen ergens te gaan eten en een rondje door de stad te lopen, niet wetende dat er een kerstlichtjes show plaats vond een straat verder. Toen we de winkel uit liepen was het opeens heel erg druk. In de hostel hoorde we dat ieder weekend de lichtjes worden aangedaan tijdens een 8 minuut durende show, misschien dat ik aan het einde van m'n trip het nog even kan zien. Terug in de hostel werd duidelijk dat iedereen super gezellig met elkaar kletste, mogelijk dat de bar daarbij hielp.
Als je op vakantie ben is het meestal wel makkelijk om de toeristen, reizigers en locale mensen te onderscheiden, maar tijdens deze trip is het nog een stapje makkelijker gemaakt. De Spanjaarden dragen namelijk een dikke winterjas met een sjaal en de toeristen/reizigers een t-shirt. De toeristen lopen met grote camera alleen naar de bekende plekken, terwijl de reizigers zich onder de locale mensen proberen te begeven en de verborgen schatten van de stad proberen te ontdekken..
Geen Spaans spreken in Spanje is soms een uitdaging. Zeker als je gas nodig heb.. De decatlon had het niet, dus naar een andere sport winkel gevraagd. Met m'n Spaanse boekje in m'n hand werkte in een super leuk klein outdoor winkeltje die perfect Engels sprak en me prima kon helpen met m'n gas. Op naar Granada, een stap dichterbij de bergen!
De vraag waar ik een ticket kan kopen vanuit m'n Spaans boekje leverde gelukkig een antwoord met handen en voeten op: kassa 4/5 hebben tickets naar Granada, de bus vertrekt om 12u platform 24.
Onderweg naar de Granada zag ik sneeuw in de Sierra Nevada. Een van de dingen waar ik niet genoeg ervaring mee heb om comfortabel alleen doorheen te lopen. In de hostel vroeg ik om meer informatie, maar ze wisten me alleen de mooie plekken van de stad aan te wijzen en vertelde dat het vorige week in Granada regende, dus dat het kan zijn dat er sneeuw in de bergen ligt.
Granada
Gelukkig was ik niet de enige outdoor fanaat in de hostel, op de slaapzaal kwam ik iemand tegen die heeft gefietst en gelopen voor de Sierra Nevada en wist me te vertellen dat er sneeuw ligt boven de 1200/1400meter en als hij zo keek naar mijn route alles wel sneeuwvrij zou moeten zijn.
Halverwege de middag vind ik het altijd fijn om ergens koffie te drinken en te lunchen, gelukkig kent Spanje vele obers die geen Engels spreken om mijn bestellingen uitdagend te maken. "Do you speak English?"
"No sorry"
Met mijn Nederlands-Spaans woordenboekje in m'n hand kon ik duidelijk maken dat ik graag een zwarte koffie wou. Dezelfde ober komt even later terug en heeft waarschijnlijk even een taal cursus gedaan want toen ik een sandwich met kaas en een ice tea bestelde in het Spaans, vroeg hij in het Engels of mijn bestelling klopte.
Eindelijk lopen
Na een halfuur in de rij te hebben gestaan bij de bushalte had ik eindelijk m'n kaartje naar Lanjaron bemachtigd! Ik zat voorin en kon zo alles goed zien van de omgeving! De bus vulde zich snel met de Spaanse zonnebloem en andere hikers. De hikers stapte overal ergens anders uit.
Na een korte lunch begon mijn wandeltocht omhoog. Ergens ben ik de weg kwijt geraakt en ipv de GR7 te lopen op de GR142 terecht gekomen, gelukkig kruizen deze paden vaak en kan ik straks overstappen op de GR7.
De omgeving is prachtig, bergachtig met woestijnlandschap en geweldige rots formaties. Door de openheid van deze tocht kan je ver kijken en zie je de glooiing, de wolken die tussen de bergen blijven hangen, de dorpjes in het dal of juist hoog in de bergen. Kortom, ik kijk m'n ogen uit.
Aan het einde van de dag had ik een vlakke plek gevonden in de schaduw! Geleerd van Zweden, de plekken die 's avonds zon hebben, hebben 's ochtends schaduw, helaas werkt dat niet altijd andersom. De berg waar ik naast stond hield voor een groot gedeelte de zon tegen 's ochtends.
Het zonnetje was wel lekker geweest om het ijs van m'n tent af te laten smelten. Afgelopen nacht heb ik het helemaal niet koud gehad, dus mijn quilt werkt fantastisch! De bewegingsvrijheid die ik hiermee heb vind ik ook erg prettig.
Het proces van m'n tent opzetten heeft nog wat oefening nodig.. Door mijn poging om m'n tent strak gespannen op te zetten trok ik elke keer een haring aan de andere kant los, na twaalf rondjes gelopen te hebben besloot ik de tent iets minder netjes op te zetten... Wat ben ik blij dat het wind stil was, want mijn tent had geen storm overleefd! Gelukkig kan ik de komende dagen oefenen zodat ik het aan het einde wel kan.
Het landschap veranderd langzaam. Van een breed pad waar m'n tent makkelijk naast past, naar stijle padjes waar ik amper m'n voeten naast elkaar kan zetten. Van paden vol met blaadjes en bomen, naar rots velden en kliffen waar het fantastisch is om naast te lopen. Van paden die netjes onderhouden zijn en ik makkelijk om mee heen kan kijken, naar paden die overwoekerd zijn met puntige planten.
Lopen brengt iedere dag weer nieuwe uitdagingen met zich mee, de ene keer in de vorm van een eindeloze klim, de andere keer in het omstoten van je eten of je tent opzetten zonder dat je haringen de grond in krijgt. Heel soms, als je geluk heb, heb je meerdere uitdagingen op één dag. Van 400m mocht ik naar 1100m klimmen (en daarna weer dalen). Toen ik nergens een plek vond om m'n tent op te zetten besloot ik om m'n tent op het pad op te zetten. Helaas bestond het pad alleen maar uit rotsen.
Gelukkig is mijn creativiteit altijd bereid om te helpen en heb ik prachtige rots stapels op m'n haringen gelegd. Trots op het eind resultaat dook in m'n tent in en begon met mijn dagelijkse ritueel van m'n tent inrichten. Dit betekend de inhoud van m'n tas aan de ene kant van m'n tent dumpen en aan de andere kant m'n matje en andere slaapspullen leggen. Het pad was niet recht, dus mijn matje en eigenlijk alles, schoof constant naar de zijkant. 's Nachts heb ik dan ook vele malen m'n matje van de deur weg moeten halen. Toen ik m'n kleine huisje voor de nacht af had kon ik gaan koken..
De bonen die ik de hele dag in het water had laten weken, zouden nu zacht genoeg moeten zijn om door m'n stamppot te doen.. Ik gooi de bonen in m'n pot en vervolgens zie ik in slowmotion de pot omgaan.. Kut, wat moet ik nu eten? Gelukkig heb ik altijd een extra maaltijd in m'n tas. Wist je dat tonijn door aardappel puree niet verkeerd is? Sommige combinaties kan je alleen onderweg eten en andere werken ook thuis en ik denk dat deze maaltijd in de eerste categorie valt.
Mijn tas heeft verschillende maten, zo voelt het soms aan als een soort superhelden cape en vlieg ik over het pad en soms voelt het aan als een schildpad huisje, veel te groot in de drukte en veel te groot in een kleine chocolade winkel.
Je merkt verschil tussen wie het pad onderhoud. De een vind een routemarkering zonde van de natuur en geeft deze alleen op cruciale kruispunten en het liefst op een plek net buiten het zicht. Andere willen niet dat je verdwaald en plaatsen elke 20meter een likje verf. Voor het eerst op deze tocht hoefde ik niet elk kruispunt op m'n kaart te kijken of ik wel goed ging. Ben benieuwd hoelang dat blijft!
Vroeg een dorpje binnen lopen heeft het voordeel dat er brood op het menu staat als ontbijt. Ik had zelfs het geluk om een restaurantje binnen te lopen met een Engels sprekende Spanjaard! Verse jus d'orange, een koffie en een broodje met tomaat en kaas.
Na de zoveelste omweg, beginnende blaren, een open geschaafde onderbeen en een humeur dat wel een beetje opgekrikt kon worden besloot ik halverwege de dag een hotelletje in te duiken. Een slecht humeur kan de krachten van een (semi) warm bad, schone lakens, tweepersoonsbed en een redelijk oké WiFi signaal niet aan.
Volgens mij werken alle Engels sprekende Spanjaarden in dit hotel, want met mijn Engels kon ik alles regelen. Van een kamer boeken tot een maaltijd bestellen. Zelfs een normale kop koffie is me gelukt!
In het hotel hadden ze een Cafeterìa, wat dus een combinatie van een bar en restaurant is. Met mijn ereader in m'n hand, heb ik genoten van m'n maaltijd en schrok alleen op als er werd gescoord tijdens de voetbal. Alles wat ik tijdens deze vakantie doe, doe ik om te genieten en tot nu toe lukt dat me aardig goed.
Tijdens het lopen kom je achter bijzondere talenten van jezelf. Ik heb bijvoorbeeld tijdens deze tocht geleerd dat ik super modebewust ben. Als je me niet wil geloven, alles wat ik heb meegenomen kan je met elkaar combineren: een zwarte afritsbroek, een zwarte (thermo) legging, een zwart shirt met korte mouwen, een grijs met zwart shirt met lange mouwen en een grijs hemdje.
Kan niet mis gaan zou je denken.. Tenzij je je zwarte legging draagt met daaroverheen je korte broek met een T-shirt met lange mouwen. Vergeet niet je sokken nog even op te trekken over je legging heen!
Als je op reis ben kom je andere culturen tegen en dus ook andere eet gewoontes. In de dorpjes waar ik kom zijn de restaurantjes en cafeetjes niet open voor 20u voor het avondeten. Als je 's ochtends een broodje met kaas besteld, krijg je een broodje (geroosterd) met kaas op een bordje ernaast, maar wat nog veel interessanter is, je krijgt er olijfolie, zout en peper bij... Als een goede toerist keek ik bij het tafeltje naast me af wat ik hiermee moest, resultaat: verrukkelijk!
Spaanse gewoontes die ik niet geprobeerd heb: cognac om 9uur 's ochtends.
Gisteravond had ik met mezelf afgesproken dat ik om 10u aan het lopen zou zijn, ik wist dat ik een flinke klim zou moeten maken. Ik had expres de wekker om 7u30 gezet zodra m'n wekker van 8u ging ik er meteen uit zou stappen. Een snelle douche en een broodje met kaas later pakte ik m'n tas in record tempo in. Om 10u checkte ik uit en pakte nog snel twee zuurtjes mee. Ik stak vol goede moet de brug over en zag hoe een meisje van haar fiets viel. Haar ouders troostte haar en ik liep er op af. Uit m'n zak haalde ik m'n zuurtjes en stak m'n hand uit naar het meisje en bood de ander aan haar broertje aan. De vader begon in het Spaans vriendelijk tegen me te ratelen wat waarschijnlijk een wazige blik van mij opleverde waarna hij zei: "Thank you very much"
Vanuit het dorpje starte mijn klim van de dag, van 400m naar 800m en daarna naar 1100m. Ergens nam ik nog een verkeerde afslag en kwam in de tuin van iemand terecht. De bewoner was zo vriendelijk om mij de juiste weg te wijzen, deze had ik nooit in m'n eentje gevonden.. Het was een strookje met groen tussen twee huizen door. Helaas zijn de paden in Spanje niet altijd even goed onderhouden.
Tijdens het lopen maak ik altijd leuke dingen mee, sommige dingen zijn spannend en andere weer onverwacht. Zo liep ik door Carataunas een beetje te slenteren opzoek naar een bewegwijzering (was er niet). Ik ging een hoek om en een herdershond kwam op me af gelopen, grommend/blaffend. Ik bleef staan en keek wat het beestje ging doen. Hij snuffelde aan m'n hand, m'n stokken en schoenen en liep toen kwispelend een paar straten met me mee. Op magische wijzen vond ik een heel erg stijl wandelpad dat me de Soportùjar leidde.
Soportùjar is een geweldig dorpje. Net als bijna alle dorpjes in deze omgeving, wit met vele stijle straatjes. In een van de smalle straatjes van dit dorpje zit een café verscholen. Ik liep naar binnen en vroeg of de beste man Engels sprak. Hij antwoordde met een klein beetje en dat wat goed genoeg voor mij om een ice tea te bestellen.
"I would like to have one ice tea, please"
Met wat Spaans gebrabbel kwam er een zin uit "hot or cold" in verwerkt was. Ik antwoordde vriendelijk met cold en hij liep naar achter om nog even het flesje te laten zien of het klopte dat ik dat bedoelde. Ik wist meteen dat ik hier geen koffie zou bestellen.
Na weer wat Spaans kwam het woord "Órgiva" voorbij en ik antwoordde si en hij knikte en wees naar m'n tas en deed zijn duim om hoog. Later kwam hij weer naar m'n tafel met een schaaltje. Het leek op kattenvoer, maar het was verschrikkelijk lekker. "Por favor" - alstublieft.
Het is de laatste dag lopen en ik ben nog steeds in een prachtige omgeving. Het pad slingert rustig om hoog, twintig meter klimmen, 5-10 meter naar beneden en daarna weer klimmen. Even op adem komen met een stukje vlak of weer een stukje naar beneden. Een zonnetje in m'n rug. Een wolken deken die in het dal hangt en ik die erboven sta, op weg naar m'n hoogste punt van deze tocht. In een woord: genieten.
