28 augustus

Portland was een heerlijke stop. We aten met elkaar, gingen naar mamma mia here we go again, deden de hiker dingen die we moesten doen, maar vooral Casper en ik genoten van elkaars gezelschap. We hadden nog maar kort met elkaar, want morgen zou Casper weer naar huis gaan. We relaxte in de kamer en ruste uit. Nog niet denkend aan weer een lange tijd zonder elkaar te zijn.

27 augustus

Casper en ik werden wakker in een comfortabel bed. Het ontbijt in het restaurant naast het hotel was inbegrepen in de prijs, dus met z'n drieën gingen we daar eten.
We zagen Jeroen weer en gingen bij hem aan tafel zitten. We kletste, we zagen de zon schijnen en de slechte dag was vergeten. Pepper, Casper en ik pakte onze tassen in en gingen naar het postkantoor waar ik twee pakketjes ophaalde. We volgde onze weg naar een ijssalon en aten een ijsje. Casper en ik deelde nog een hotdog. We liepen met elkaar over de brug Washington in. Om te vieren dat we klaar waren met Oregon besloten we een biertje te drinken. Een vriendin van Pepper zou vandaag de stad in lopen, dus dat werd een tweede biertje. Maremade ging met ons mee naar Portland. Via een bus gingen we naar ons hotel. We hoorde dat de REI korting had in verband met labor day, dus gingen we gauw naar deze outdoor winkel. Laatste paar nieuwe schoenen, sokken en zooltjes. Deze spullen zullen ervoor zorgen dat ik het einde van m'n tocht kan halen. Het was ondertussen al laat geworden, dus een snelle burger voor we terug naar het hotel gingen.

26 augustus

Mijn wekker ging af, maar ik was nog te gesloopt om ook maar iets te doen. Casper begon al gauw met inpakken en was nog sneller klaar. Terwijl ik begon met inpakken, maakte hij een kopje koffie. Pepper vertrok.
Wat was hier ook al weer leuk aan? Dag in, dag uit lopen, tent opzetten en afbreken, al het water wat je wilt drinken moet je filteren en dragen, altijd in de gaten houden waar de volgende waterbron is. Ik had een slecht humeur. Weinig geslapen en totaal geen zin om de 16 miles naar de stad af te leggen. Casper ging weer vooruit en ik sjokte er achteraan. De regen was er nog steeds, de wolken hingen tussen de zwart geblakerde bomen. Het verbrande bos had een onheilspellende sfeer. Mijn muziek ging aan, maar werd later gewisseld voor m'n audioboek. In het begin zag ik Casper nog, maar later niet meer. Mijn mobiel trilde en er stond een bericht dat hij en Pepper in het café naast de bridge of the Gods zaten. Mijn moraal zakte verder weg. Mijn tas had geen eten meer en Casper had m'n lunch met hem mee genomen de stad in. Met veel moeite wist ik mezelf te motiveren om door te lopen. De afdaling naar de stad was verschrikkelijk. Steil en lang, het dorp lange tijd inzicht, zodra het uit het zicht was hoorde je de trein langs razen. Een constante herinnering dat vandaag een dag was waar ik normaal voedsel kon eten. Mits ik door zou blijven lopen. Bij de parkeerplaats stond er een koelbox. Hoopvol keek ik erin en zag nog een paar blikjes soda staan. Mijn humeur klaarde ietsje op. Het pad ging langs de stad en kwam al gauw bij de brug uit die de ingang naar Washington vormt. The bridge of the Gods heeft voor veel hikers een belangrijke betekenis. Het geeft de start van de laatste staat aan. Het is de plek waar Cheryl Strayed, van het boek Wild, haar tocht heeft beëindigd. De verleiding om de brug op te lopen was te groot. Een paar foto's later liep ik door de regen naar het café waar Casper en Pepper zich bevonden. Zij hadden al gegeten. Ik kocht een burger en verslond m'n eten snel. Pepper vertelde dat zij 1 nacht in de Best Western verbleef en daarna naar Portland ging. Casper en ik besloten hetzelfde te doen. 's Avonds aten we met z'n drieën en Steady (Jeroen uit Nederland) kwam erbij zitten ook al had hij al gegeten. We waren schoon, onze kleding was gewassen en we zaten droog. Alles leek minder erg dan dat ik vanmorgen wakker werd.

25 augustus

Pas laat werden Casper en ik wakker. We voelde ons uitgerust. Vanuit de tent kletste we met Pepper. Zij vertelde dat ze nog nooit zo goed had geslapen. Casper maakte een kopje koffie en die was klaar toen m'n tas net ingepakt was. We besloten een tweede kop te nemen en ontbijt te eten. Gister had ik een mentaal zware dag en vandaag zou ik proberen zo veel mogelijk te genieten.
Laat gingen we pas op pad. Een klein klimmetje bracht ons bij een beek die we over moesten. Stroomopwaarts waren er boomstammen om overheen te lopen. We doorkruiste een rotsveld, gingen weer het bos in en van de PCT af. Naast de PCT was een waterval waar we wouden kijken. We waren niet de enige hikers die daarheen gingen. We maakte foto's van elkaar en gingen al snel verder. Een ander pad bracht ons weer op de PCT.
Casper rende vooruit en wachtte daarna weer op een plek. We hielden pauzes op de plekken die hij had uitgezocht. We zagen Cheeks, Swam Juice en Barefoot regelmatig. We hadden dezelfde kampeerplek in gedachte.
Er was een picknick tafel en hikers hadden deze overgenomen. Cheeks, Picknick, Swam Juice, Pepper, Casper (Slackpacker) en ik zaten aan tafel met elkaar te lunchen. Iedereen deelde wat hij of zij had. Picknick gaf oreo's weg, Swamp Juice had huckleberry snoep, Casper en ik boden ons gas aan. We kregen zout voor onze soep. We kletste met elkaar en het was heel gezellig. Bijna een soort familie diner. Barefoot kwam aangelopen toen iedereen weer aan het inpakken was. Zij had bovenop de berg gegeten, maar we beloofde om vanavond een thee-feestje te houden met elkaar.
Casper ging weer vooruit terwijl Pepper en ik een klein stukje samen op liepen. Ik raakte aan de praat en zij ging vooruit. Bij een uitzicht op Mount Hood zagen we Casper weer. Nog 7 mile tot we gingen kamperen. We gingen door, maar niet veel later zag ik Casper staan met een bloedneus. Ik vroeg of ik kon helpen, maar dat kon ik niet. Na even er naast te hebben gestaan zonder iets te kunnen doen ging ik verder. Zo hard mogelijk liep ik, zei tegen Pepper dat ze Casper moest proberen te vertragen en ik ging door. Casper kwam toch in m'n rug te voorschijn maar zei dat ik voor hem kon blijven lopen aangezien ik nu een tempo had wat voor hem comfortabel voelt. Mijn plan was om de tent al opgezet te hebben zodra hij aankwam, maar Casper loopt te snel daarvoor. We kwamen gauw bij het meer waar we wouden kamperen. We zochten een mooi plekje uit en zagen Swamp Juice, Barefoot en Cheeks voorbij lopen. Pepper kwam aanlopen en zetten haar tent naast die van ons, maar Medicine woman, dr. Quinn en Donatello liepen door. De groep hikers die doorliepen stonden 50 meter verderop. Mijn voorkeur ging uit naar onze rustige plek. Met elkaar aten we en doken snel de tent in toen het begon te regenen.
Om half 3 werd ik wakker. De binnenkant van de tent was nat. De regen was op een manier de tent in gekomen en vormde nu een soort indoor zwembad in m'n tent. Ik maakte Casper wakker en ging daarna weer verder slapen. Te moe om een oplossing te bedenken. Morgen zouden we toch een stad in gaan.

24 augustus

Casper en ik werden laat wakker. We zaten onder het stof en hadden niet goed geslapen. De wind had veel stof de tent in geblazen. Het ontbijt begon om half 8 en we konden de tent laten staan. We kropen ons huisje uit en maakte Pepper wakker. Met z'n drieën gingen we naar Timberline Lodge. Voor we een tafel kregen werd ons gevraagd of we een hiker tafel wouden starten waar we geen probleem mee hadden. We namen plaats aan een grote tafel die langzaam werd aangevuld met andere hikers. Het ontbijt was een lopend buffet. We liepen ronde na ronde en kwamen terug met fruit, yoghurt, croissantjes, eieren, bacon en vele andere dingen. Na drie uur waren we uitgegeten. Het ontbijt buffet sloot en de hikers gingen op de banken zitten. Ik lade mijn powerbank op en plaatste mijn blog weer online. Sage zat naast me hetzelfde te doen. Er was goede WiFi, dus belde ik nog even met m'n vader. Gister had ik al lopend met m'n moeder en Milou gesproken, maar net toen de telefoon naar m'n vader ging viel de verbinding weg.
Pepper kwam aanlopen met haar tas al compleet ingepakt. Ze zei dat ze hier op ons zou wachten terwijl wij ons pakketje konden ophalen en de tent afbreken. We liepen naar de overkant van de weg waar we de pakketjes konden oppikken. Ons pakketje was er niet. Via internet kon ik m'n pakketje traceren en kwam er achter dat die in een ander dorp terecht was gekomen. We liepen naar de hikerbox om daar eten uit te vissen. Ik had het gehad. Alles kwam er op dat moment uit. Van het sluiten van de trail, niet alleen bij de grens met Canada maar op meerdere plekken in Washington, tot het slecht slapen en het nu moeten bevoorraden op een plek die daar niet voor is ingericht. We haalde twee blikken soep uit de hikerbox. In het café waren alle snacks die ook in de automaten lagen, dus kozen we om daar onze snacks te kopen. Er ging nog een doosje met cornflakes mee en we waren klaar om weer twee dagen in de natuur te zijn. Casper zou tegen Pepper zeggen dat we ietsje later zouden vertrekken terwijl ik alvast begon met inpakken. Terug in de tent lag er nog meer stof. Na al m'n spullen uit geklopt te hebben paste het weer in m'n tas. Casper vertelde dat we met z'n drieën pizza zouden eten voor vertrek. Zo gezegd, zo gedaan. Na het eten gingen we met z'n drieën terug naar het pad. Het was een toeristisch gebied, dus kwamen we vele dagwandelaars met en zonder hond tegen. We gingen voor het grootste gedeelte omlaag. We wouden graag 10 mile afleggen zodat we de laatste dag niet al te ver hoeven te lopen. Casper ging vooruit, ik volgde en Pepper sloot de rij. We moesten een beekje oversteken. Casper zat al aan de overkant en ik kwam zonder problemen op de noordelijke oever. Pepper daarentegen viel erin. Haar schoenen en benen waren nat, de rest was droog gebleven omdat ze zichzelf kon opvangen. We hielpen haar op de kant. Sage liep er achter. Ze vroeg aan ons waar we gingen kamperen en het bleek op dezelfde plek te zijn.
Iedereen ging weer in z'n eigen tempo verder. Casper wachtte nog een keer op me toen we nog twee miles te gaan hadden. Het was half 6 en ik zei hem dat we net niet op de plaats van bestemming zouden aankomen voor 6 uur. Met een big smile verklaarde hij dat hij er wel om 6u zou zijn. Ik keek hoe hij half lopend en half rennend er vandoor ging. Toen ik aankwam op de plek was Casper al bezig met water te koken. Hij vertelde dat hij twee minuten na 6u hier was aangekomen. Casper zetten de tent op terwijl ik keek naar zijn pot en wachtte tot het kookte. Pepper kwam aangelopen, later kwam Sage en twee vriendinnen van haar, picknick en trailqueen. Iedereen vond een plekje voor de tent. We aten met elkaar en gingen al vroeg slapen. Sage wou morgen een 40 mile dag doen, maar niemand wou met haar mee. Iedereen was nog moe van de wind van gister en keek uit naar een goede nachtrust.

23 augustus

Vanmorgen werden Casper en ik weer vroeg wakker. Om 7u gingen we weer op pad. Pepper iets voor ons uit gegaan. Mijn spieren waren stijver dan anders. Het duurde dan ook een langere tijd tot mijn spieren opgewarmd waren. Strompelend ging ik achter Casper aan. We haalde Pepper in en liepen rustig verder.
Twee dagwandelaars stopte me en vroegen wat mijn trailname was. Ze vertelde dat zij ook de PCT willen lopen. Vervolgens werden er vele vragen op me afgevuurd: voldoet de trail aan je verwachtingen? Welke tas gebruik je? Heb je een stove? Welke? Enzovoorts. Pepper haalde mij weer in, maar ik kwam ze weer tegen bij het water.
Samen met Pepper aten we lunch. Casper en im hadden nog een maaltijd waar alleen water aan toegevoegd hoef te worden. Het was een fantastische lunch. We kletste en relaxte een beetje tot we weer verder richting het noorden gingen. Pepper en ik hebben Casper eindelijk een trailname gegeven: Slackpacker, omdat zijn tas zo klein is en het lijkt alsof hij bijna niks draagt.
Casper liep vooruit, ik er achter en Pepper sloot de rij met minuten tussen ons in. We hadden afgesproken bij Little Crater Lake, dus liepen we in ons eigen tempo. De twee dagwandelaars kwam ik weer tegen en ze hadden nog meer vragen. Pepper kwam aangelopen en samen hielpen we de twee dames. We kregen de telefoonnummer van Michèl. Zij wou ons wel een ritje van Cascade Locks naar Portland geven. Ze wilt ook trailmagic geven en vroeg wat ze het beste kon meenemen. Na een uur liepen Pepper en ik weer verder. Casper was niet bij Crater Lake. Pepper en ik maakte snel een paar foto's en gingen door. Ik rende vooruit, omdat Casper waarschijnlijk dacht dat wij doorgelopen waren. Een SoBo vroeg aan mij of ik met Slackpacker liep, ze vertelde dat hij was doorgelopen. Op mijn snelst ging ik er vandoor. Proberen om Casper in te halen. Er kwam een hiker me tegemoet die ik herkende. Casper rende het laatste stukje naar me toe en vertelde dat hij Sink had gezien en dat zij zei dat ik niet voorbij was gelopen. Pepper kwam erbij en ons drietal was weer compleet. Na 10 minuten zagen we Sink en kletste kort met elkaar. Pepper liep door en we zagen haar pas bij de weg. Casper liep voor me en ik sloot de rij. We gingen naar de weg waar we lifte naar Timberline Lodge. De plek voor het beste ontbijt. Een PCT hiker stopte de auto, hij vertelde dat hij SoBo ging en een korte pauze had ingelast. Hij reed ons naar het hotel. We waren te laat voor het uitgebreide diner, maar in de bar konden we nog eten bestellen. We aten en dronken bier. Er waren vele bekende zoals Sage! Op plekken zoals deze zie je iedereen die net 4u voor je loopt en je niet ziet tijdens het lopen. In het donker zetten we ons tent op en gingen met veel wind slapen.

22 augustus

De wekker ging en we hadden afgesproken om vandaag vroeger te vertrekken dan de voorgaande dagen, maar dat moest niet moeilijk zijn aangezien we de vorige dagen pas na 8u vertrokken. Toch zetten ik m'n wekker 20 minuten verder toen die af ging. Casper en ik liepen om 6u30 weg en kwamen al gauw langs Pepper. Ze was al wakker en bezig met inpakken. Casper liep weer voor me uit en ik volgde in een rustiger tempo. Ik haalde Casper in omdat hij een korte stop maakte en liep een tijdje voorop. Casper riep mijn naam en ik draaide me om. Blijkbaar was ik zo'n 3 meter voor een coyote langs gelopen. We keken het wolf-vos-achtig beestje aan en zagen het weg lopen. Een halve minuut later verscheen die weer op de trail een stukje voor ons. Het beest heeft ons zo'n 3km gevolgd. Natuurlijk maakte we foto's en Casper heeft een paar hele mooie gemaakt.
Bij een meertje hielden we een korte pauze waarbij Pepper ons inhaalde. We gingen door richting Olali Lake resort. Een plek waar er een klein winkeltje was. Pepper, Swamp Juice, Barefoot en Casper waren er al toen ik aan kwam lopen. Twee cola's, een koffie en een chocolade muffin later vertrokken we weer. Het was 4,4 mile richting de volgende waterbron en ik wou daar voor 14u zijn. In een hoog tempo stormde Casper en ik de berg op. Twee minuten na 2 kwamen we aan. Iedereen was bij de waterbron. Pepper, Casper en ik hadden bier meegenomen van de winkel en dronken deze nu op terwijl we onze lunch aten. Casper en ik waren een 26 mile dag van plan en Pepper volgde hetzelfde plan. We zagen haar bij onze volgende pauze. Ik plaagde Casper weer dat hij aan het slack packen was, omdat ik de tent draag. Slackpacken is backpacken zonder tas. Casper draagt lunch en avondeten voor twee personen en dat is zwaarder dan een tent.
Casper en ik hielden het hoge tempo aan, maar hielden ook langere pauzes. Pepper vertelde dat ze last van haar voeten had en pas laat het kamp binnen zou komen lopen. Casper en ik liepen samen tot we onze bestemming hadden bereikt. Een section hiker had haar tent al opgezet. We kletste met haar en ik vertelde dat section hiken stoerder was dan through hiken omdat je de pijnlijke eerste week meerdere malen moet doorstaan terwijl ik een betere conditie krijg met de dag. De dame moest lachen en zei dat beide even stoer is. Casper en ik zetten de tent weer op en hij kookte ons avondeten terwijl ik met Pepper die net aan kwam lopen kletste. Ze vroeg hoe Casper en ik elkaar hadden ontmoet en ik vertelde dat we elkaar pas na de Kerst hebben ontmoet. Zij dacht dat Casper en ik al zeker 3 jaar samen waren. Ik vond het lief toen ze zei dat we goed bij elkaar paste. Terug bij de tent kon ik meteen eten. Helaas was de verrassing maaltijd uit de hikerbox verschrikkelijk. We aten een paar happen en deden de rest in de afval zak. Na een broodje Nutella ging Casper slapen en ik nog een verhaal voor m'n blog typen.

21 augustus

's Ochtends werd ik wakker door m'n wekker. Casper was nog diep in slaap, dus pakte ik m'n mobiel een typte een stuk voor m'n blog. Langzaam werd Casper wakker. Vanuit de tent kletste we met Pepper terwijl we inpakte. Swamp Juice en Barefoot hoorde mijn stem en kwamen even gedag zeggen. Zij waren van plan om 30 miles te lopen zeiden ze, maar we zouden hun waarschijnlijk in Portland weer tegen komen. Tegelijk met Pepper vertrokken Casper en ik. Wij lopen ietsje sneller dan haar. Een stukje verderop hielden we pauze om ontbijt te eten en Pepper haalde ons daar in. We gingen richting een vijver waar we water konden filteren, dus zouden we elkaar snel weer zien. Bij de waterbron zat niet alleen Pepper maar ook Swamp Juice en Barefoot. De laatste twee hadden besloten toch maar geen 30 mile te lopen. Pepper, Casper en ik liepen weer verder, maar kei hard de verkeerde kant op. Een familie was zo vriendelijk om ons erop te wijzen dat de PCT anders liep. Zij wouden namelijk de PCT uit het gebied volgen. Na een klein stukje lopen had ik een beetje bereik, mijn mobiel werd een hotspot en Casper en ik hielden een korte pauze. Pepper kwam erbij zitten en later ook Swamp Juice en Barefoot. Een voor een gingen we weer op pad. Casper liep voor me uit terwijl ik nog de laatste dingetjes regelde.
We kwamen eindelijk in een mooi bos terecht zonder veel verbrande stukken. Alles was groen, het gras had wat weg van een golfbaan en het pad slingerde er rustig doorheen. De rook was minder en we hadden uitzicht op bergen. Casper liep ver voor me uit, dus liep ik een paar uurtjes alleen. Wat bij de PCT heel normaal is. De familie haalde ik in en ik zei tegen de oudste dochter van een jaar of 10 die voor haar moeder en broertje uit liep dat ze een sterke hiker was en dat het me moeite koste om haar in te halen. Trots liep ze verder en probeerde ze mij bij te houden. Haar vader zat een paar mile verderop te wachten met een camera in de aanslag, maar ik liep ervoor om een foto te kunnen maken. Het pad daalde verder af en de afslag naar de beschaving ging ik voorbij. Onderaan de heuvel was een beek. Casper lag te relaxen en had voor mij al een wrap gemaakt. Snel at ik die op en maakte nog een wrap met Nutella. Nadat ik was uitgegeten, ging ik door met de volgende taken: sokken wassen en water filteren. De sokken hingen aan m'n tas terwijl Casper en ik samen vertrokken. Pepper was heel kort gestopt bij het water maar liep nu ergens voor ons. Er was een klim door een afgebrand bos. De miles gingen snel en de beekjes waren frequent. Kort water filteren en weer door. We kwamen bij een snel stromende beek. Het water was wit van het grint. Pepper was hier aan het wachten om met andere hikers over te steken. Casper ging nog even opzoek naar een plek waar we konden over springen, maar kwam zonder succes terug. Ondertussen hadden Pepper en ik het dode paard gevonden. We wisten dat er een dood paard in deze beek lag omdat iedereen een opmerking daarover in de app had gezet. Het beest ligt er al een maand, dus je wilt je geen voorstelling maken van hoe het eruit zag. Mijn sandalen gingen aan en stroomopwaarts van het paard staken we alle drie over. Het water was minder diep dan gedacht, maar wel koud. Pepper rende meteen weer door terwijl ik m'n schoenen weer wisselde. We moesten een berg op en een paar spieren in mijn been protesteerde. Met mijn tanden op elkaar ging ik door. Casper merkte dat ik het lastig had en pakte mijn twee literflessen uit m'n tas om de laatste 500 meter naar onze kampeerplek te dragen. Hij keek of er een stukje verderop nog plek voor Pepper was terwijl ik alvast een begin maakte met de tent op te zetten op een klein vlak stukje op de bergkam. Casper kwam terug en zei dat er genoeg plek was verderop en hielp me met de tent. We kookte in de tent en gingen al gauw slapen.

20 augustus

Vandaag had ik geen zin om te lopen. Waarom zou ik willen lopen als mijn eindpunt in de fik staat? Het is hard werk om 2650 miles te lopen en dan wil je zeker het einde vieren bij het monument, bij de grens met Canada. Het was veel later dan normaal voor ik Casper wakker maakte. Pepper was er ook nog. Casper en ik vertrokken zonder ontbijt te hebben gegeten. We waren in de buurt van de 2.000 mile marker, dus liepen we vlot daar heen. Een afstand die ongeveer even ver is als van Rotterdam naar de Noordkaap, of van Amsterdam naar Barcelona en terug. Casper maakte een foto, we dronken koffie en maakte een foto van Pepper. We bleven bijna twee uur zitten. Met Pepper vertrokken we weer richting het noorden. Er was weer een rook deken over ons heen gewaaid en de locale mensen zeiden dat je hier hele mooie uitzichten heb als de rook er niet was. Ik was een beetje uit m'n doen, vandaag zou een dag worden waarbij ik alleen even wou genieten. Het doel om het noorden te halen zit er niet meer voor me in. Waarom zou ik dan door de rook lopen? Casper en ik liepen voor Pepper uit en gingen lunchen op een plek waar je een fantastisch uitzicht zou kunnen hebben. We aten wraps met bonen, relaxte een beetje en gingen er weer vandoor. Casper liep hard voor me uit, maar ik wist dat ik hem bij het water wel weer zou zien. Terwijl ik liep dacht ik aan waarvoor ik naar Amerika ben gekomen. De PCT zou een fantastisch avontuur moeten zijn. Een avontuur met tegenslagen, nieuwe mensen ontmoeten, waarbij ik mezelf mentaal en fysiek uitdaag en al die dingen zijn waar. Natuurlijk zou het avontuur compleet zijn als ik een foto had van beide monumenten, maar ook al kan ik de tocht niet eindigen waar ik wil het is en blijft een fantastisch avontuur. Iets waar ik mijn hele leven aan terug zal denken. Het is een avontuur die niet over de bestemming gaat, maar over de tocht zelf. Ondanks dat dit alles waar is voelt het oneerlijk dat hard werken me niet het verdiende einde oplevert. Zuchtend liep ik verder. Bij het water zag ik Casper. Hij vertelde dat hij er al een half uur was en dat hij liep/rende met een gemiddelde snelheid van 4.4 miles per uur (7,1 km/u). Ik filterde water, we maakte nog een kop koffie en kletste met de hikers om ons heen. Goldielocks vertelde dat ik alleen maar slecht nieuws bracht aangezien ik wist dat de rook waar we vandaag doorheen liepen niet van Redding kwam, maar van een brand in de buurt. Pepper kwam aanlopen en ik vertelde waar Casper en ik zouden gaan kamperen en ze zei dat ze daar ook heen zou komen. Casper en ik liepen het laatste stuk samen. Bij het water waar we wouden kamperen waren al 3 andere hikers. We zetten onze tent op en aten met de andere hikers. Pepper kwam er niet veel later bij zitten. Om half 10 gingen we pas naar bed.

19 augustus

De wekker ging heel vroeg en meteen kwamen Casper en ik in actie. We wisten dat de sproeiers om 5u aan zouden gaan, dus hadden we een race tegen de klok. We gingen de tent uit en terwijl Casper die afbrak ging ik naar de wc. Toen ik terug kwam hoorde ik de sproeiers aangaan, maar alles was al veilig opgeborgen. Een hiker had zijn hangmat in het bloemenperkje gehangen en werd kleddernat. We zagen hoe hij met zijn zaklamp probeerde uit te vinden hoe het water van onder kon komen.
Casper en ik liepen de kampeerplaats af en gingen op twee stoelen zitten. We waren veel te vroeg dus aten wat, kletste een beetje tot Catdog op ons afliep. Zij was ook een halfuur vroeger dan we hadden afgesproken klaar voor vertrek. Met z'n drieën reden we terug richting Sisters/Bend. Casper viel in slaap in de auto en Catdog en ik kletste veel over de PCT. We stopte onderweg bij een diner voor ontbijt. Naast dat ik m'n eigen bord leeg at, at ik ook de aardappels van Catdog op. De rekening kwam en Catdog stond erop dat zij die betaalde. Ze vertelde dat ze heel veel trail magic heeft gehad toen zij de AT en de PCT liep. We bedankte haar en ik bedacht hoe ik volgend jaar de volgende hikers zou kunnen helpen. Een van de mooiste dingen tijdens deze tocht is hoe iedereen je wilt helpen zonder dat ze iets terug verwachten. Ze willen veel liever dat je het doorgeeft. We gingen weer de auto in en reden terug naar de PCT. We werden ergens anders afgezet dan waar we de trail hadden verlaten, maar ik vond het prima om een stukje te missen. Opnieuw bedankten we Catdog en zwaaide haar uit. Casper en ik liepen de parkeerplaats over en zagen trailmagic staan. We plofte neer in de stoelen, aten een banaantje, zak chips en dronken frisdrank terwijl we kletste met een hiker die de PCT al had gelopen. Pepper kwam aanlopen en we kletste met haar. Ze vertelde dat ze dacht dat Early, Mighty Mouse en ik section hikers waren toen we elkaar ontmoeten omdat we heel blij werden van het zien van Marmoths. Om 12u vertrokken we dan echt. Het pad leidde over een veld met lava stenen. Het was indrukwekkend om te zien, maar het liep heel vermoeiend. Van de stenen gingen het over in een zandpad door een bos wat misschien nog wel vermoeiender was. Mijn tas voelde heel zwaar en ik vroeg of Casper nog iets wou dragen aangezien zijn tas het halve gewicht was. Het bos werd een verbrand bos en alle bomen om ons heen waren zwart of wit. We liepen door tot de afslag van Big Lake Youth camp. Een kamp waar hikers mogen mee eten en spullen mogen opladen. Ze hebben douches, wasmachines en alles wat je maar kan wensen als een hiker. Casper en ik gingen meteen naar het eten en gingen bij Pepper en nog twee hikers aan tafel zitten. We hoorde dat de brand bij de Canadese grens op de PCT is en dat ze de natuur zijn gang laten gaan. Ze verwachten dat de brand rond 1 oktober gedoofd is. Daarna moeten ze nog het pad herstellen, dus de kans dat ik de northern terminus zie is heel erg klein.
Terug in de hikerhut gingen Casper en ik nog even naar ons eten kijken aangezien de tassen te zwaar waren. We haalde er nog wat dingen uit en gaven die aan andere hikers. Peper, Casper en ik besloten een klein stukje verder te lopen in plaats van te kamperen bij het kamp. Zodra we weer bij de PCT waren gingen we daar slapen. Casper en ik cowboy kampen en Pepper in haar tent.

18 augustus

Mijn wekker ging af en Casper en ik sprongen meteen uit bed. We waren druk bezig toen we opmerkte dat ik per ongeluk de wekker een uur te vroeg had gezet. We dronken koffie en namen onze tijd. Kwart voor 8 zaten we klaar om richting de PCT days te gaan. We sprongen in de auto en reden nog even naar het huis van Sharri. Haar man Paul stapte in de auto erbij en we hadden meteen een gesprek op gang. We stopte nog even bij de Starbucks waar ik trakteerde op koffie en na 3,5u rijden waren we bij de PCT days. Sharri en Paul wouden geen geld voor de benzine kosten, dus bedankte we hun en liepen richting de wc's. Gigglez was er en ik vroeg of we onze tassen bij haar in de tent mochten stoppen. Ze vond dat geen probleem. We liepen over het kampeer terrein en als snel hadden we haar paarse tent gevonden. Zo licht als een veertje liepen we richting het festival terrein.
Er waren heel veel outdoor kraampjes. We konden maaltijden proeven, we konden dingen winnen, kregen veel reclame dingen mee en we konden veel dingen kopen. We keken overal rustig. Casper meer naar de kraampjes en ik meer om me heen om te kijken of ik een bekende zag. No-man, Sink, Rapunzel, Dutchie, Pink panter, Slip and Slide, Laura (haar trailname is Pinguïn) en heel veel andere waren er. Met iedereen maakte ik natuurlijk een praatje.
Er was een ride-board, een plek waar hikers kunnen opschrijven waar ze graag heen willen met hun telefoonnummer in de hoop dat iemand hun mee wilt nemen en mensen die plek hebben in hun auto kunnen opschrijven waar ze heen gaan met hun telefoonnummer. Zo komt iedereen uiteindelijk thuis of weer op het pad terecht. Sharri en Paul wouden ons een lift terug geven, maar vroeg op de dag, dus keken we of er iemand anders toevallig ook naar Sisters of Bend ging. We zagen een dame met de naam Catdog staan. Na een telefoontje hadden we een ritje voor de volgende dag geregeld. Na 10 seconden kwamen we Sharri tegen. Ze nodigde ons uit om bij hun aan tafel te komen zitten en we vertelde over onze andere lift terug. De zus van Sharri was ook gekomen. Zij had nog nooit van de PCT gehoord en wou alles weten. Ik vertelde verhalen over ratelslangen, beren, mooie bergen en veel meer. Paul vroeg of ik mijn schoenen naar hem wou toesturen zodra ik nieuwe had gekocht omdat hij die in de winkel wilt tentoonstellen. De zus van Sharri woont in Portland en wou Casper wel een ritje aanbieden naar de luchthaven. We namen afscheid van elkaar en liepen weer verder. Casper en ik zaten even met Sink te kletsen toen er een jongen op me af liep. Hij vroeg of ik Yvette was en dat hij me van Instagram herkende. Ik herkende hem als Mike. Natuurlijk is het super grappig als je via Instagram word herkend. We gingen de tent opzetten aangezien we morgenochtend pas weg zouden gaan. Eindelijk kwam Mighty Mouse aangelopen. Ik stelde haar aan Casper voor. We kletste en zij ging ook haar tent opzetten. Ik had nog een biertje en mocht daarmee niet het terrein af, dus regelde ik stoelen en ging Casper warmere kleding halen voor tijdens de film. Met z'n drieën keken we naar films waarvan we ons afvroegen of het reclame was of een film. Zachtjes kletste we en zodra de laatste film klaar was namen Mighty Mouse en ik weer afscheid. We waren blij dat we elkaar nog even hadden kunnen zien voor dit avontuur over was.

17 augustus

Meestal schrijf ik geen verhaaltje over hoe ik in de stad de was doe, door de supermarkt loop voor boodschappen en anders klusjes in de stad, maar deze keer is anders. Casper en ik werden bij tijds wakker en liepen naar de bakker. Slow and Steady zei dat het een goede bakker was en dat was de zien aan de rij die buiten begon. We sloten achteraan en waren al redelijk snel aan de beurt. Met wat broodjes liepen we naar de wasserette. We zaten in onze regenkleding buiten te wachten tot onze kleren weer schoon waren. Een dame kwam op ons af en vroeg of we van onze vakantie aan het genieten waren. Ondanks dat sommige zullen denken dat van Mexico naar Canada lopen een vakantie is, zien de meeste hikers het meer als een project, als een geweldig avontuur maar met een duidelijk doel voor ogen. De vrouw vroeg nog wat dingen. Ze belde iemand op en vertelde dat we even naar de locale krant moesten lopen, dus zodra we onze kleren weer hadden liepen we door. Er werd een interview met ons gedaan en foto's gemaakt om erbij te plaatsen. Casper en ik liepen door naar de outdoorwinkel. Niet omdat we iets nodig hadden, maar omdat PCT hikers daar gratis bier krijgen. We kletste met de eigenaar terwijl we van ons drankje genoten. Ze vroeg wat van plan waren te doen. Morgen zijn de PCT days in Cascade Locks en ik zou daar graag hee willen, dus vertelde we dat we een auto gingen huren om heen en weer te rijden. Sharri zei dat zij en haar man er ook heen gaan en dat ze ons wel een lift wouden geven. We spraken om 8u af bij de outdoorwinkel. Casper en ik liepen terug richting ons hotel om boodschappen te doen. De drukte en de felle kleuren geven me een beetje hoofdpijn, dus wou ik alles snel kopen. In het hotel keken we samen een documentaire via Netflix op m'n mobiel. Ik dook nog "even" in bad, 2uur terwijl ik Sherlock Holmes keek. Casper liet me een berichtje op zijn telefoon zien: de laatste 100 mile van de trail is afgesloten. Stil staarde ik naar de website van de PCTA. Straks loop ik bijna een half jaar van Mexico met het doel om Canada te bereiken via de bergen te volgen aan de west kust, trek ik door mooie natuurgebieden, loop ik door weer en wind, met alle pijntjes die backpacken soms met zich mee brengt, om Canada niet te halen. Ik begon te lachen. De PCTA heeft 30 dagen geleden een nieuw monument geplaatst, die dus mogelijk nu afbrand. Natuurlijk baal ik dat het laatste stuk momenteel dicht is, maar wie weet hoe het volgende maand is.

16 augustus

Vanmorgen ging m'n wekker, maar Casper was nog erg moe. We besloten nog iets langer te blijven liggen. Zodra de wekker opnieuw ging kroop ik m'n slaapzak uit. We pakte alles weer in, want het is zonde om de spullen achter te laten als je het de volgende dag weer nodig heb. Kwart over 7 gingen we weer op pad. Vandaag had ik geen zin om te lopen. Na 126 dagen op de PCT heb je soms geen zin om te lopen. Ik stelde voor om de dirt Road naar de weg te volgen en vanaf daar naar de REI te liften en in de stad te slapen. Casper vond het een goed idee om nieuwe schoenen te regelen. Helaas was het nog ver voor mijn gevoel om bij de weg te komen. We hielden iets vaker pauze dan normaal, we gingen zwemmen in een meertje waar we langs liepen. Tenminste, Casper ging zwemmen en ik ging er niet verder in dan m'n knieën. We volgde het pad tussen de bomen met het mos. Langzaam werden deze bomen vervangen voor naaldbomen en weer terug. We kwamen bij de afslag voor de weg en besloten een koekje te eten. Een aantal brutale vogels aten het koekje bijna uit onze hand. Voorzichtig aten we onze koekjes en braken een heel klein stukje af voor deze brutale beesten.
We daalde af naar de weg en volgde het asfalt richting de snelweg. Als er een auto langs kwam staken we onze duim omhoog in de hoop dat we een ritje kregen. Een pick-up truck stopte en zei dat we achterin mochten springen. Hij bracht ons naar de snelweg waar we opnieuw onze duim uitstaken. Een automonteur in de meest smerigste auto waar ik ooit in heb gezeten gaf ons een ritje naar het tankstation. Je zou denken dat vanaf daar naar Bend komen een eitje zou zijn, maar we moesten alles uit de kast halen voor iemand ons wou meenemen. Op een stuk karton hadden we Bend gezet en iedereen die het winkeltje binnen liep vroeg ik of ze richting Bend gingen.
Een man zei dat hij niet naar Bend ging, maar wel die richting uit ging en ons wel onderweg kon afzetten. We accepteerde deze rit en gingen met deze man mee. Hij had de AT gelopen en zijn trailname daar was Lost John. In de auto merkte ik hoe chaotisch hij was. Als een idioot reed hij over de weg, bijna het dubbele van de snelheid dan is toegestaan. Na een halfuur zei hij dat hij ons de hele verkeerde kant op bracht en draaide om. Hij zetten ons weer af bij het tankstation. Ik was het zat. We waren om 13u begonnen met liften en om 15u waren we nog steeds bij het tankstation. Mijn mobiel had geen bereik, er was geen WiFi, dus we waren afhankelijk van de mensen om ons heen. Casper maakte een groter bord om daarmee langs de weg te staan, ik probeerde het nog steeds bij de mensen die het winkeltje in- en uit liepen. Na een tijdje wisselde Casper en ik van plek en na een paar minuten riep hij dat we een ritje hadden.
Deze man was fantastisch, hij had ook de AT gelopen. Daar werd hij slow and Steady genoemd. Hij gaf ons niet alleen een ritje naar de REI, maar wou zelfs op ons wachten om ons daarna naar het hotel te brengen. We kochten in de REI een Tony's chocolade reep om hem te bedanken. Casper wisselde zijn schoenen in voor andere die hopelijk goed werken voor de komende dagen. Slow and Strady accepteerde geen benzine geld ook al hebben we ruim 2uur bij hem in de auto gezeten. We bedankten hem uitgebreid en liepen het hotel in. We namen een kamer met 40% PCT hiker korting voor 2 nachten. We gingen de kamer in en belanden in een grote kamer met 2 tweepersoonsbedden, een bank en magnetron, koffiezetapparaat en een koelkastje. De badkamer had een bad en in het tuintje stond een picknick tafel. We hadden alles wat we maar nodig konden hebben. We gingen meteen weer naar buiten om te eten.
Willeke heeft de PCT vorig jaar gelopen en wou graag wat trail magic geven, dus had ze geld overgemaakt voor een burger en biertje. De burger is alleen een pizza geworden, maar het smaakte zeer goed. Mijn hiker honger is afgezwakt en ik kreeg de pizza niet op. We kregen een doos mee zodat we morgen verder konden genieten van de pizza. Terug in de hotelkamer gingen we al snel slapen.

15 augustus

Vanmorgen werden Casper en ik wakker zonder hikers om ons heen. Gister had Casper gezegd dat hij het vervelend vond dat ik 's ochtends zo veel tijd nodig heb om in te pakken, dus vanmorgen gooide ik alles op m'n snelst m'n tas in. Tegelijk waren we klaar. Om 6u gingen we op pad. Bij de plek waar we gister eigenlijk wouden kamperen waren nog vele hikers. We zeiden tegen elkaar dat we een goede keuze hadden gemaakt. Hikers maken toch altijd geluid om je heen en alleen slapen, of in dit geval samen, geeft je een betere nachtrust. We liepen verder. Casper draaide zich om en zei dat hij geen water meer had. Ondertussen had ik honger gekregen, maar hij wou graag doorlopen tot water. Met een knorrende maag volgde ik hem. Het pad slingerde door het bos. De bomen hebben bovenin groenmos in lange slierten hangen. De onderkant van de boom heeft totaal geen mos daarin tegen. Het omgekeerde van Nederland. Lang het pad waren veel van dit soort mos slierten zichtbaar. Ons tempo ging omhoog, de mijne gedreven door honger en die van Casper gedreven door dorst. Ik bood hem een paar slokjes van mijn water aan. Met nog een halve mile te gaan nam ik nog een slok en liet hem mijn fles leeg drinken. Het laatste gedeelte ging naar beneden en vele hikers hadden zich bij de watercatch verzameld. De watercatch werd onderhouden door Devilfish. Hij onderhoud ook een watercatch in de woestijn. Deze catch was net zo goed geordend als degene in de woestijn. Grote flessen met een trechter, een paar kleinere flessen voor mensen die minder sterk zijn en een paar dozen met EHBO, gas en andere dingen die je nodig kan hebben zoals DEET. Nadat we onze flessen weer hadden gevuld gingen we weer op pad. Deze keer moesten we langere tijd een heuvel op. Mijn kont spier melde zich weer, maar toch probeerde ik Casper bij te houden. Hij liep langzaam bij me weg. Er waren vele SoBo'ers die naar beneden liepen. Gelukkig weten deze hikers dat iemand die heuvel op gaat voorrang heeft op heuvel af, dus stapte iedereen netjes opzij. Bovenaan bij een mooi uitzicht zat Casper op me te wachten. We namen een korte pauze en ik had even bereik. We gingen en snel weer vandoor. We daalde af richting een meer. In de opmerkingen bij de app stond dat er vele muggen zouden zijn langs het meer, dus hielden we eerder lunch pauze dan gepland. We hadden net geen 10 miles voor 10u gered, zonder lunch hadden we wel 20 miles voor 14u kunnen redden, maar een goede lunch is belangrijk. Ik at met 10 minuten mijn broodje op en zetten een wekkertje op 20minuten. Heel snel was ik in een diepe slaap vertrokken. Casper zei dat ik rustig diep ademhaalde terwijl ik sliep, maar zodra er een hiker voorbij liep ik opeens hard begon te snurken. Mijn alarm ging af en ik snooze die nog 10minuten verder. Langzaam werd ik wakker en pakte Casper en ik weer alles in. Uiteindelijk hadden we een uur pauze genomen in plaats van de geplande 40 minuten.
We daalde verder naar beneden en opnieuw vertelde Casper dat hij geen water meer had. Gelukkig liepen we al gauw langs een meer waar we water konden zuiveren. Het water had een naar smaakje, dus gooide ik er een elektrolyten tablet in om de smaak te maskeren. Mijn spieren werden stijver en Casper kreeg meer last van zijn voeten. We vertrokken weer en gingen eindelijk een stukje plat. Nadat we een permit voor Casper hadden ingevuld liepen we door een bos met vele plassen. Er waren veel muggen, maar het was niks in vergelijking met hoe veel muggen er in Yosemite park waren. Het naarste is als een mug vlak langs je oor vliegt. Een paar keer haalde we uit naar zo'n bloedzuigend beestje en voelde onterecht triomfantelijk als we er eentje hadden gedood. Een klein meertje was onze volgende waterbron. Mijn spieren waren stijf dus koste het me veel moeite om water te pakken uit dit meer. Op m'n knieën en steunend op m'n handen wist ik mijn waterzak te vullen. Momenteel is hurken een van de zwaarste taken op de PCT. Casper lachte om mijn lichte handicap en waarschijnlijk had ik hetzelfde gedaan bij hem. Met weer een liter water gingen we op pad. De weg werd steiler en het lopen zwaarder. We hielden pauze een mile voor de top van de berg. We bespraken wat we gingen doen, 30 mile (48km) lopen is een flinke klus. Een die niet onderschat mag worden. Het is in deze omgeving een dag taak, 6u beginnen en rond 20u klaar. We besloten eerder te stoppen. Dat 27 mile, 43km, voldoende was voor vandaag. Met veel moeite kwamen we omhoog en de laatste mile ging een stuk gemakkelijker dan de vorige twee. Eigenlijk had ik door kunnen lopen om alsnog de 30 mile te halen, maar ik weet ook dat ik dan zeer weinig aan Casper heb morgen. Terwijl ik de tent opzetten kookte hij water voor de lasagne (maaltijd uit een zak). De zak met 2,5 maaltijd werd keurig door tweeën gedeeld en door ons beide verslonden. Het smaakte erg goed. In de kookpot van Casper zat nog veel saus toen hij uitgegeten was. Ik nam zijn pot over en at de restjes. Toen hij zijn pot terug kreeg hoefde hij geen afwas meer te doen. Nog steeds had ik honger, dus viel ik de chocolade koekjes aan. We richte de tent in en terwijl Casper sliep schreef ik dit verhaal en at stiekem nog wat koekjes.

14 augustus

Vanmorgen werden we wakker met vele hikers om ons heen. We hoorde de autoweg die we gisteravond over zijn gestoken. We pakte alles in en om 7u liepen we weer het pad op. Ondanks dat 7u best laat is voor PCT-hikers waren we als een van de eerste van het kamp af. Nadat we een mile hadden afgelegd stelde ik voor om te eten. Ons ontbijt stond uit droge cornflakes. We vertrokken verder richting het noorden. Een spier in m'n kont doet pijn. Bij elke stap die we omhoog gaan voel ik deze spier. Het helpt dat zeker niet dat vandaag het hoogste punt van Oregon op het programma staat. Met m'n tanden op elkaar kwam ik een heuvel op. Cheeks zat daar pauze te houden. Volgens de app zou hier bereik zijn, dus pakte ik m'n mobiel en maakte er een hotspot van. Zo kon Casper ook appen. Two cups en vele andere hikers stopte ook op deze plek voor het bereik. Na drie kwartier vertrokken we weer. Een klein stukje verderop was water. Opnieuw kwamen alle hikers hier samen om sokken te wassen en water te filteren. Na het water begonnen we aan de klim voor het hoogste punt van Oregon. De klim was bijna vlak te noemen. We waren van plan om op de top te eten, maar ik stelde voor om eerder een pauze te nemen. Mijn kont deed zeer. Snel at ik een broodje en ging op m'n buik liggen om m'n kont te masseren. Meteen voelde ik de enorme knoop waar ik last van had. Terwijl ik daar lag met twee handen in m'n eigen kont te knijpen liep Lost boy langs. Aangezien onze pauzes best lang zijn had ik een wekker gezet om deze keer op tijd te vertrekken. Helaas werken wekkers niet voor me. Toen die af ging wou Casper nog even liggen. Hij had gegeten, een gat gegraven en blaren door geprikt, terwijl ik gegeten en gerelaxt had. Nadat Casper zich ook weer opgeladen voelde gingen we weer op pad. Een aantal hikers juichte ons aan voor het hoogste punt van Oregon. Na een korte foto gingen we snel weer door. Casper heeft last van zijn nieuwe schoenen. Zijn hiel doet er pijn in, dus loopt hij vandaag al de hele dag op mijn sandalen. Helaas zijn mijn sandalen er niet voor gemaakt om 30 mile te lopen. Hij kreeg last van zijn kuiten en voeten. Vaak wou hij een korte pauze en ik begon me te irriteren, terwijl hij juist heel geduldig was toen ik last had van m'n spier. We liepen verder, Casper hard vooruit en ik in mijn eigen tempo er achteraan. Mijn irritatie veranderde in begrip en ik bood m'n excuus aan toen ik hem weer zag. We liepen verder, hielden nog een paar korte pauzes en gingen om half 6 eten. We maakte een blikje chili con carne open en deden dit op brood. De rest van het blikje lepelde we uit. Casper had nog steeds last van zijn spieren, dus besloten we veel vroeger dan normaal te stoppen. We maakte een backup plan voor als we morgen geen 30 mile kunnen lopen. Casper gaat dan eerder liften zodat hij nieuwe schoenen kan regelen, boodschappen kan doen en zal me dan weer op de tocht zien bij de volgende kruising met de weg. Hopelijk kunnen we morgen wel een normale dag lopen. Ik heb de miles nodig voor Canada.

13 augustus

Vanmorgen werden Casper en ik rustig wakker. We hadden geen haast want de post zou pas om 9u komen. Iets na 7u gingen we op ons gemak douchen, kleren wassen in de wasbak en vervolgens drogen in de droger. Ik zag Kyle, broer van Mighty Mouse, werken achter de receptie, dus zei ik even gedag. De spullen droogde langzaam dus besloten Casper en ik te ontbijten terwijl we wachtte op de droger. Mijn hiker honger is weer in volle gang. Een ontbijt met een gedeeld schaaltje fruit later waren onze kleren droog. Het was ondertussen half 10 en ik hoopte dat het pakketje met eten binnen was. Helaas niet. Casper en ik overwogen onze opties en besloten in het kleine winkeltje een nieuwe bevoorrading te doen. Via internet kan ik de doos verder sturen. Het winkeltje had niet veel keuze, dus moesten we creatief zijn met alles. Alle snacks die we hebben gekozen bevat chocola en heel veel suiker. Een blikje chili met een hamburgerbroodje werkt prima als maaltijd. Een chocolade cakeje is een prima ontbijt. Na het afrekenen wisten we al ons eten in de tas te krijgen. We waren verbaast over hoe zwaar de tassen voelde. Op de app zag ik een 35-mile waterloos stuk. Zuchtend vulde we onze flessen en waterzakken. We waren klaar om te gaan. Ik hees mijn Volkswagen Kever op m'n rug en liep zuchtend en steunden achter Casper aan. Mijn wandelstokken was de reden dat ik vooruit kwam. Mijn voet omhoog, wandelstokken duwen me vooruit en m'n voet weer laten zakken. Mijn tas was zwaar. Het verhaaste me dat Casper zonder problemen verder liep. Bij de weg kregen we redelijk snel een lift terug naar de tocht. De vrouw was een vriendelijke dame die haar nummer had voor als we hulp nodig hadden in Oregon. We stapte uit en hadden meteen een uitzicht over Crater Lake. We maakte foto's en volgde de alternatieve PCT over de rand van dit meer. Het uitzicht was fantastisch. Helaas was er nog steeds rook. Dit is een plek waar ik heel graag naar terug wil om te bekijken zonder rook. We gingen een beetje op en neer over het pad. We zouden een extra permit nodig hebben om hier te mogen slapen, dus was ons doel om uit Crater Lake national park te lopen. Iets meer dan 20 mile, na 13u30. We stapte flink door en hielde geen pauzes langer dan 10 minuten. We kwamen weer op de PCT en aten onze sandwich (wel een pauze die iets langer duurde) en Casper masseerde mijn schouder los. Het laatste stuk zou naar beneden en daarna vlak zijn. We vlogen over het pad. Casper kreeg last van zijn hiel en besloot de laatste twee mile zonder schoenen te lopen. We gingen harder en harder tot we 20u50 bij onze kampeerplek aankwamen. Snel zetten we de tent op en doken onze slaapzak in. Casper viel al gauw in slaap terwijl ik nog even dit verhaal typte.

12 augustus

Vanmorgen was het koud. 's Nachts was Casper dicht tegen me aan gekropen in verband met de kou. Hij maakte 's ochtends een kopje thee voor me en wist me langzaam uit m'n slaapzak te verleiden. Trashmule en Cookie monster waren weer voor ons uit. Casper en ik liepen niet veel later. Het pad ging door een verbrand gebied. De bomen waren zwart, overal lag as en het was heel erg stoffig. We sjokte door. Onze snacks waren weinig en geen van de snacks had suiker waar we juist zin in hadden. We hielden een koffie pauze en gingen verder. Het duurde veel langer dan gehoopt om bij de snelweg te komen. We gingen naast de snelweg staan wachten op een auto. Onze duimen gingen omhoog, maar de auto reed door. Ook de auto daarna.. en de auto daarna... Het liften duurde lang. Net toen Casper voorstelde om te gaan lopen hoorde we een auto aankomen. Ditmaal stopte deze wel. Casper sprong achterin de pick-up truck en ik ging voorin zitten. De vrouw had nog nooit gehoord van de PCT en vroeg waarom je van Mexico naar Canada zou willen lopen. Eerlijk gezegd kwam mijn antwoord niet verder dan dat het een fantastisch avontuur is. Gelukkig vond ze dat een goed genoeg antwoord. De dame zetten ons af bij het restaurant en Casper en ik rende meteen naar binnen nadat we haar hadden bedankt voor het ritje. Een burger, friet en een gedeeld bord uienringen later begaven we ons naar het winkeltje. Er waren vele hikers. Boulder was er, zij vertelde dat Captain er later die dag ook aan zou komen. Happy feet/Dutchie was er. Haar heb ik voor het laatst ergens in de woestijn gezien. Pepper, Hannah, Waldo, Lost boy, Goldie en vele andere hikers. Met iedereen maakte ik een kort praatje. Samen met Pepper gingen Casper en ik naar de kampeerplek voor hikers en bikers. We kletste met elkaar en gingen naar de enige plek in Crater Lake waar er bereik was. Nadat mijn mobiel bijna leeg was gingen we met z'n drieën weer eten bij het restaurant. Casper nog steeds verbaast over m'n eetlust keek toe hoe ik een maaltijd weg werkte en daarna nog voor een toetje ging. Pepper die zelf een grote salade en een maaltijd nam moest hierom lachen. Ik rende nog even snel naar de winkel voor wat extra snacks voor we met z'n drieën terug liepen naar de tent om te gaan slapen.

11 augustus 

Zoals elke morgen ging m'n wekker. Zoals elke morgen had ik nog geen zin om uit m'n bed te komen. Casper stond wel al klaar in de start blokken, dus gaf ik hem een knuffel en trok ik hem weer terug naar het matje. Stiekem zodat ik nog iets langer kon genieten van de warmte van m'n slaapzak, maar hij denkt dat ik een lief gebaar maakte. Uiteindelijk won de drang naar Canada me uit de slaapzak. Mijn honger was meteen aanwezig. Casper maakte twee wraps, hij deed die van hem in een ziplockzakje om mee te nemen en ik at de mijne meteen voor de helft op. Trashmule en Cookie monster, twee hikers die op dezelfde plek kampeerde, vertrokken voor ons uit. Casper en ik pakte alles in en gingen ook weer op pad.
Bij de waterbron zagen we de twee hikers weer. Het water was koud, ijskoud. We genoten van de verfrissing en na een korte pauze gingen we weer verder. We klommen omhoog. De lucht was helderder dan andere dagen en het was fantastisch om weer eens blauwe lucht te zien. Een paar South bounders (SoBo's, hikers die die PCT van noord naar zuid afleggen) waarschuwde ons voor een bosbrandje verderop. We keken naar de kaart, maar zagen geen uitweg als de brand uit de hand liep. Als de brand groter zou worden zouden we terug moeten lopen/rennen. We bleven richting het noorden gaan, wetende dat brandweermannen onderweg waren. Andere SoBo's zeiden niks over de brand, dus dat stelde ons gerust dat het waarschijnlijk wel mee viel. We liepen, terwijl het ondertussen 13u was geworden. Een tijd die duidelijk lunchtijd aangeeft. We zagen een plek in de schaduw en plofte neer. Onze kookpitjes kwamen uit de tas en we maakte beide noodles voor lunch. We ruste wat en kletste over van alles en nog wat. Casper had niet zo'n honger, dus na 2 happen was hij klaar met z'n eten. Ik daarin tegen had geen probleem met m'n lunch. We vertrokken weer. We zagen de brandweermannen bezig zijn met graven. De resten van het brandje duidelijk zichtbaar. Tussen de stenen smeulde het vuur nog. We bedankte de mannen en gingen door. Zonder problemen konden we verder. Het pad ging iets omlaag en gaf ons het eerste uitzicht in Oregon. De rook was minder en ik kon eindelijk een beetje de overkant van de vallei zien. We daalde rustig verder af tot we bij het water kwamen. Er kwam een droog gedeelte van de trail aan en we moesten voor 20 mile water hebben, met kamperen. We besloten beide bijna 5 liter mee te nemen. In en rondom het water zaten vele kleine kikkers. Deze beestjes waren zo'n 2,5cm en totaal niet bang voor mensen. Er sprong er een op de fles van Casper en ze liepen zonder te twijfelen je hand op. Het was heerlijk om naar te kijken terwijl we onze flessen vulde. We liepen weer verder. Casper had een beetje last van zijn hiel door de schoenen en we zaten niet aan een tijdschema vast doordat het postkantoor op zondag gesloten is, dus kampeerde we na 25mile. Weer met Trashmule en Cookie monster. Morgen komen we een stad in, dat betekend dat al het goede eten al uit onze tas is. Mijn voedselzak had bijna niks meer. Zeker niet nadat mijn avondeten bestond uit jerky, een snicker en een babybel kaasje. Tevreden gingen we slapen.

10 augustus

Mijn wekker ging en ik had nog geen zin om uit m'n bed te komen. Gelukkig vond Casper het niet erg om nog een halfuurtje langer te slapen. Na een kwartier begon hij toch al in actie te komen. Hij kookte water voor ons tweeën zodat we beide een kopje koffie hadden. We maakte er een rustig ochtendje van. Paul/Easy company kwam bij de hut aangelopen en we kletste met elkaar. Trots vertelde ik over onze 35-mile dag. Paul feliciteerde ons en zei dat hij dat nog nooit had gedaan. Voor de hut stond een waterpomp. Iedereen filterde dat water nog, dus deed ik dat ook. Het water was ijskoud. Heerlijk verfrissend. Pas na 8u liepen we van onze kampeerplek af. Het pad bracht Casper en mij naar velden met lava rotsen, het pad eroverheen verschilde tussen een pad vergelijkbaar met een bos pad of een weggetje waar elke steen rolt. Het tweede is vermoeiend lopen. Vandaag voelde ik de 35 mile van gister. Ik had geen spierpijn, maar mijn benen voelde wel loodzwaar. Iets vaker dan normaal stelde ik voor op pauze te houden. In een van de pauzes sloeg mijn hiker honger toe. Mijn honger was voornamelijk veroorzaakt omdat we gister 5.000kcal hadden verbrand en er maar 1.500kcal hadden gegeten. Niks in mijn tas vulde me. De zak chips, trailmix en meerdere snacks werden in een korte periode buit gemaakt. Casper keek verbaast toe hoe het ene na het ander uit m'n tas werd gehaald. We besloten vandaag rustig aan te doen. Bij de snelweg staken we onze duim omhoog en kregen we van de eerste auto een lift naar een resort verderop. Bij het resort bestelde we een burger met friet en een bodemloze cola (gratis refill). Het eten smaakte goed en eindelijk had ik een vol gevoel, voor 10 minuten. Door het eten werden Casper en ik een beetje slaperig. We deden een dutje en gingen tegen 16u weer terug naar de tocht. We stonden 20minuten langs de snelweg voor we werden opgepikt. De man die ons terug reed gaf ons nog een koud biertje en een koud flesje water. Dankbaar namen we de drankjes aan en dronken die meteen op. We volgde het pad weer richting Canada. Nog steeds vond ik het lopen zwaar. Gelukkig was Casper over te halen om vandaag maar 15 mile te lopen. Door deze keuze hadden we nog alle tijd om rustig te relaxen. Om 18u stond de tent en zaten we met een blikje frisdrank tegen een boomstam aan. We kletste en ik schreef een stuk van m'n blog. De muggen waren vervelend dus verhuisde we naar in de tent. We stalde het eten uit om te kijken wat we morgen en overmorgen kunnen eten. We kwamen er achter dat ik nog een 400gram blok kaas bij me had en een zak m&ms. We maakte als avondeten een wrap met kaas en avocado. Na een kop thee gingen we om 21u slapen. Op licht rantsoen gaan we morgen weer miles eruit knallen.

9 augustus

De wekker ging vroeg. Mijn horloge trilt en maakt een klein beetje geluid, genoeg om mij wakker te maken, dus was het aan mij de taak om tegen Casper te zeggen dat het tijd was om op te staan. Met de snelheid van het licht was hij ingepakt. Hij zat buiten de tent te kijken hoe ik mijn slaapzak uit kwam en alles inpakte. Uiteindelijk kroop ook ik de tent uit en braken we onze schuilplaats af. Om 6u waren we op weg. We begonnen de dag met licht op en neer gaan. We wisselde tussen het bos en open vlaktes. We hoorde het water voor we het zagen. Een door mensen gemaakte waterval zorgde voor een goede beek. Casper en ik gingen in de schaduw langs de kant zitten. We filterde water en waste onze sokken, genoten van onze snacks en namen een wel verdiende rust pauze. Het pad ging verder. Langzaam kwamen er meer bomen tot we ons langere tijd in een bos begaven. Het pad werd vlakker en de bomen hoger. Casper was verbaast over dingen die voor mij ondertussen normaal zijn geworden. Hij vertelde dat hij zich als een kabouter voelde. De mieren zijn soms zo'n 1,5cm, de dennenappels zijn zo groot als ananassen en de bomen vele malen hoger dan we in Nederland gewend zijn. Het was tijd om te lunchen. In de stad hadden we een blikje chili bonen gekocht. Het blikje had geen lipje om die open te trekken, dus moesten we een creatieve oplossing bedenken. Mijn zakmes heeft een vijl, die ook fungeert als een plattekopschrouvendraaier, en met een steen wisten we gaatjes in het blik te slaan. Met monnikengeduld kregen we met veel moeite het blikje open. We deden de mix van bonen, gehakt en kruiden met wat chips op een tomaat-basilicum-wrap. Dat klinkt als luxe hiker eten en dat is ook absoluut waar. We hadden allebei twee wraps. We ruste nog wat uit en gingen verder. Het lopen ging soepel en we besloten dat 35 mile (56km) te halen viel. Om 19u had ik even een dipje en het koste me geen moeite Casper over te halen tot een korte pauze te nemen. De korte pauze veranderde in een iets langere pauze (20minuten). Met veel moeite kwamen we weer op gang. Het aftellen van de miles begon. We hadden 30 mile gelopen en Casper liep een klein eindje voor me uit. Hij hurkte neer en ik vroeg of alles oké was. Hij vertelde dat onze kampeerplek nog even ver weg was als van zijn huis naar Rotterdam centraal lopen. Zijn dipje begon. We hielden een paar pauzes. Bijna kruipend gingen we verder. Ons doel kwam langzaam dichterbij. Ik bereikte ook het einde van mijn latijn. Nog 2 mile... We sjokte verder. Het werd donker, dus gebruikte we mijn hoofdlampje. Nog 1 mile... Als we nu stoppen komen we niet meer op gang. Nog 0,3 mile... Het laatste beetje energie dat we hebben gebruiken. Eindelijk zagen we de hut waar we van plan waren te stoppen. Geen energie over om de tent op te zetten besloten we te cowboy kampen. Ons eind resultaat 35,3 miles afgeleid (56,8 mag ik dat 57km noemen?) en 5252kcal verbrand. Zodra ik m'n kussen aanraakte was ik vertrokken in een diepe slaap.
Midden in de nacht trapte Casper me wakker "er is een beest". Nog half in slaap vroeg ik welk beest. Hij zei dat er een hert liep en ik hoorde de hoeven niet ver van mijn hoofd. Casper uitte zijn zorgen over het eten. Ondertussen ben ik gewend dat herten er met m'n pee rag vandoor gaan, dus maakte me nergens zorgen om. Als snel zakte ik weer weg in mijn diepe slaap.

8 augustus 

Bij de airbnb was ontbijt inbegrepen. We aten meerdere yoghurt bakjes die eigenlijk meer kwark waren dan yoghurt. Onze tassen werden gevuld en een taxi gebeld. We reden naar Etna (Californië) omdat ik dacht dat ik dozen naar Ashland had gestuurd maar in werkelijkheid naar Etna had gestuurd. De roadtrip was een duur grapje, maar ik kon het traceernummer niet vinden om de dozen verder te sturen. In Etna kochten we meteen een sandwicht om mee te nemen naar de tocht en een milkshake voor onderweg. Onze chauffeur trakteerde op de milkshakes. Hij zetten ons af bij de tocht en we gingen op pad. Het was 14u toen we richting het noorden vertrokken. We namen wat pauzes, een waarbij ik m'n sandwich kon eten. We volgde het pad tot water en besloten vroeg te stoppen met lopen. Casper had nog last van zijn jetlag, dus om 18u gingen we de tent opzetten. We aten de dingen die te zwaar waren om verder mee te nemen (de rest van de sandwich, banaan, ander fruit). We kletste met de andere hikers en ik introduceerde Casper aan vele van hun. Monster, Cheese it's, Swamjuice, barefoot, cheeks enz. Al vroeg gingen we slapen.

7 augustus 

Als een kind voor zijn verjaardag werd ik wakker. Vandaag is het eindelijk zo ver, Casper komt. Helaas kon ik niet makkelijk m'n bed uit komen, dus vertrok ik 6.15 in plaats van de geplande 6u. Sneller dan ooit te voren vloog ik over de tocht. Er was redelijk wat bereik dus konden Casper en ik elkaar op de hoogte houden waar we waren. Het pad ging geleidelijk naar beneden, dus was het makkelijk om miles te maken. Er stond een koeler langs het pad met frisdrank voor PCT hikers. Om 7u 's ochtends dronk ik al 7UP. Laten we maar zeggen dat dat zorgde dat ik extra snel bij de afslag naar een hotel was. Ik belde een taxi bedrijf en de man aan de telefoon zei dat hij er met 10 minuten zou zijn. Hij pikte me op en bracht me naar Medfort waar Casper op me stond te wachten. De taxi bood aan om ons (gratis) naar de REI te brengen. Casper en ik hadden beide honger, dus aten we eerst een broodje bij de Subway. Samen gingen we naar dé outdoorshop van de verenigde staten. We kochten beide nieuwe schoenen en andere spulletjes die we nodig hadden. Mijn voeten zijn gegroeid, daardoor hebben Casper en ik bijna dezelfde maat. We kozen dezelfde schoenen, maar andere kleuren. Via Uber gingen we naar onze airbnb in Ashland. De standaard klusjes werden gedaan: kleren wassen, douchen, boodschappen enz. Casper kwam net vanuit Nederland dus hoefde zijn kleren niet gewassen geworden. Ik droeg een van zijn broeken terwijl we Ashland door liepen. We aten in het centrum redelijk vroeg en onderweg terug werd ons een lift aangeboden. Na wat gerelaxt te hebben gingen we op tijd naar bed.

6 augustus