28mei2023 (bonus dagje)

De wekker ging vroeg, terwijl ik al op de start locatie was.

Ik zetten koffie voor Casper en mij en at m’n ontbijt op, wachten tot de koffie klaar was.

 

Mijn sportkleding ging aan. Met een dag waarop heel veel zon was voorspeld smeerde ik me goed in. Sport zonnebril op, visor op en ik was klaar voor de dag.

Ondertussen kwamen andere hardlopers aan. Samen met Casper liep ik naar de start.

 

Mijn startnummer spelde ik op en begroette de mensen die ik ken.

Redelijk vooraan in het “start vlak” begon ik. Meestal eindig ik als een van de laatste en ik vind het heerlijk om iedereen langs te zien komen.

 

Deze trail startte ik harder dan anders. Het duurde daardoor ook langer dan anders voordat iedereen voorbij was.

Terwijl ik werd ingehaald kletste ik met de mensen om me heen.

 

Op een gegeven moment was het veld uitgerekt en rende de meeste op de plek waar ze ongeveer zouden finishen.

Ik liep in een groepje van ongeveer 8 personen waarmee we regelmatig van plek wisselde.

Van deze 8 personen was Marieke iemand die haar eerste Ultra afstand deed waar ze (terecht) zich een beetje zorgen over maakte.

Ondertussen mag ik wel zeggen dat ik ervaring heb met de 50km afstand, dus besloot ik haar moed in te kletsen.

In het groepje kwam ik aan bij de eerste VP (verzorgingspost).

 

Tijdens de speech voor de start werd verteld dat de organisatie vandaag strenger zouden zijn met de cut off tijden.

Wegens de warmte waren er veel VPs.

 

Bij VP1 stond Saskia, ik vroeg haar naar de afstand tot de volgende en de cut off tijd voor die VP: 12km in 1u30.

 

Marieke en ik vertrokken samen richting VP2. Hier waren wat hoogtemeters te vinden. Terwijl ik rende deed ik mijn best om Marieke door haar eerst ultra te coachen: vergeet niet te drinken, als je te laat bent met eten kan je dat niet meer inhalen op deze afstanden.

Marieke maakte zich constant zorgen over de cut off tijden. Elke paar kilometer deed ik m’n beste met hoofdrekenen hoeveel tijd we nog over hadden voor die komende kilometers. Met absolute zekerheid kan ik zeggen dat ik 9 van de 10x het verkeerde antwoord gaf, maar dat was juist goed voor het moraal.

 

Na wat klimmetjes kwam VP2 in zicht: “is dit de leukste VP van vandaag?” Volmondig kreeg ik JA terug te horen. Waarop daarna werd gevraagd: “dat zeg je zeker bij iedere VP?”

Hard lachend zei ik dat ze gelijk hebben. Ik vulde mijn water flesjes weer, pakte een paar tucjes en liep met Marieke naar VP3. Wetend dat ik de mensen van VP2 weer ga zien als VP4 en de mensen van VP1 als VP5.

De route werd zwaarder. Meer klimmetjes. We wandelde iets meer, maar we hadden tijd zat om bij de VP te komen. De paden waren soms wat moeilijker te vinden, maar dat maakt het avontuurlijk.

Een paar keer gingen we het bos uit en de warme zon in. Het zorgde dat ik extra genoot van de bossen.

 

Vlot kwam VP3 te voorschijn. We zagen de renners vlak voor ons vertrekken, dus hielden we het kort. Water mee en eten snel op eten. We vertrokken en ik kreeg een dipje. Het warme weer, het op en neer. Ik werd wat stil en had even niet de energie om de mensen om me heen aan te moedigen.

 

Zoals het altijd gaat bij ultra’s gaan de dips ook over. Ik kreeg weer energie, praten honderd uit over van alles en nog wat.

We maakte vaart en vlogen over de trail. Onderweg zat een hardloper met een dip op een boomstam. Met alle energie die ik had moedigde hem aan om met ons mee te gaan. We hielden een paar passen in, maar hij sloot niet aan. Wel stond hij op en liep op een tiental meter achter ons aan.

Ik riep extra hard dat ik VP4 zag en nagenoeg tegelijk kwamen we daar met z’n drieën aan.

 

Een extra laagje zonnebrand ging op mijn armen, water en cola ging naar binnen en ik vulde mijn flesjes.

De tucjes waren op bij deze VP dus deed ik het met chips.

Al gauw gingen we weer op pad met Marieke iedere voetstap volgend die ik zetten en Arjan niet ver er achter.

 

We rende en de volgende hardlopers kwamen in beeld. Dit was een heel groepje. Het groepje van 3 mannen waren alle drie aan het wandelen, maar zo’n 6 meter uit elkaar waardoor je duidelijk zag dat ze niet bij elkaar hoorde.

 

Bij iedereen checkte ik of het goed ging, of ze iets nodig hadden en moedigde hun aan om met ons mee te gaan.

Een jongeman ging op mijn aanbod in en volgde de trein van positiviteit.

Marieke telde af, er staat minder dan 20km te gaan op de teller.

Mega mooie natuur, single tracks en na iedere bocht een nog mooier stuk natuur dan de paar stappen ervoor.

Marieke tikte mijn arm aan en wees naar een ree die net het bos uit was gelopen. De ree schrok en sprong meteen weer van het pad af.

 

In een vlot tempo kwamen we aan bij de laatste VP van de dag.

Saskia moedigde Marieke nog even extra aan: “ik zei toch dat je het ging redden, als je bij Yvette blijft komt het helemaal goed, zij heeft ondertussen wel ervaring met deze afstand”

Ik lachte kletste wat over de reis naar Frankrijk die over een paar weken is, waar Saskia ook heen gaat.

 

Na 5 minuten bij de VP was alles weer gevuld en waren we klaar voor de laatste 8km.

Twee dames voor mij liepen verkeerd, Marieke wou er achteraan, maar ik riep dat ze verkeerd gingen.

De dames voor ons reageerde niet. Marieke wou me niet geloven, toch overtuigde ik haar dat mij kleine padje echt de juiste was. Als ik ongelijk had gingen we na 400m terug!

 

Zodra we 200m later de bocht om gingen zei Marieke al: “je hebt gelijk! Dankjewel”

De dames voor me kwamen al gauw achter ons vandaan.

De laatste kilometers zijn altijd het zwaarst. Daarom hoop ik de laatste kilometers een beetje te kennen, zo kan ik beter inschatten hoe ver ik nog moet. Dit gebied ken ik niet goed genoeg, waar ik van VP1 tot VP3 wel goed ken.

 

Marieke en Arjan begonnen het zwaar te krijgen. Ze gaven aan dat ik mijn eigen tempo door mocht en dat ze de laatste 6km echt zouden uitlopen, ook zonder mij.

Ik versnelde iets en ik hoorde Marieke en Arjan achter mij ook iets versnellen. Een haas vlak voor je is altijd fijn.

 

Langzaam pakte ik meer mensen voor me terug. De vrouw die de 109km liep vandaag. Het ging goed  met haar en ze had niks nodig, maar ze zou wel na de 56km uit stappen. Ik hoorde Marieke dezelfde vragen stellen. Volgens mij raakte ik haar op dit punt kwijt.

Ik haalde een man in met een pet speciaal met zon bescherming in de nek.

De twee dames die even verkeerd liepen haalde ik in. Ook zij zeiden dat het prima ging en niks nodig hadden.

Een hond achter een hek begon te blaffen en mee te rennen.

Mijn tempo verschoof van 8min/km naar 6:40min/km. Wetende dat de laatste 4km was in gegaan.

 

Ik probeerde mezelf helemaal leeg te lopen. Snel zetten ik muziek op en draaide het gas nog iets verder open.

Er kwam mul zand en een open vlakte. Meteen stopte ik met rennen. Ik ga geen energie verspillen aan dit soort paden.

Al gauw kwam ik tussen de bossen en ging mijn sprint door. Casper stond bij de laatste twee kilometer. “Go! Het laatste stukje”

Zonder te stoppen ging ik door. Omhoog bleef ik rennen (een ultra runner No go) en omlaag versnelde ik.

 

De laatste kilometers probeerde ik vóór Casper (te fiets) bij de finish te zijn. Wetende dat dat me niet zou lukken.

Ik zag het hotel, rende over de parkeerplaats en sloeg rechts af onder de poort door. De tent was in zicht. Een aantal mensen/mede hardlopers die al gefinished waren, klapte.

 

Snel ging ik in de schaduw staan onder de tent en vond Casper. “Super goed gedaan” zei hij, terwijl ik al watermeloen van de verzorging tafel afpakte.

Met een cola en een soep in mijn handen, pakte Casper een stoel voor mij die hij in de schaduw plaatste.

Casper liep voor mij een tweede keer voor soep en cola. Mogelijk dat hij stiekem wat slokken cola van mijn beker heeft gedronken waardoor ik een tweede nodig had.

 

Nadat ik een beetje was bij gekomen, zag ik de twee dames die verkeerd waren gelopen binnen komen. Vlak daarna kwam Marieke binnen met Arjan, een dame die de 109km wou lopen en de man met de pet.

Ik feliciteerde Marieke en we maakte een foto met onze medailles.

 

Casper en ik stapte de bus in en we gingen naar huis. Weer terug naar het gewone leven.

27Mei2023

Vanmorgen ging een wekker om kwart zeven. Casper zetten koffie en ging de barbecue kolen opruimen van gisteren, terwijl ik het gas in de gaten hield.

Al gauw waren we klaar om te vertrekken. We reden de camping af, richting huis.

 

Over de heuvels/bergen van de Vogezen reden we omhoog en omlaag. Een hertje kwam in de berm te voorschijn en sprong bijna voor de bus. Casper probeerde te remmen, maar we hebben een hele lange remweg. Hij toeterde en het hertje schrok en sprong van de weg af. Met ons hart in ons keel reden we verder.

Langzaam werd het tijd om te ontbijten en Mickey uit te laten.

Ik bekeek onze route en op Komoot waar we konden wandelen. Op 6minuten van de snelweg af vond ik meerdere punten die werden aangeraden. Allerlei rots formaties.

Ik navigeerde Casper naar de parkeerplaats vanaf waar wandelingen begonnen.

 

We kozen een pad wat er leuk uit zag, een pad die wandelaars en mountainbikers delen. Dit pad liep omhoog. We hebben 1 rots gezien met uitzicht op het dorpje in het dal, de andere mooiere waren verder wandelen en daar hebben we vandaag geen tijd voor.

Wel hebben we dit punt op onze kaart gemarkeerd zodat we een keer terug kunnen komen voor een overnachting of wandeling.

We namen we stijl pad naar beneden. Een pad die zo stijl was dat Mickey zelfs naar beneden gleed. Veilig kwamen we terug bij de auto, klaar om de overige 500km te rijden.

 

Met minder dan 200km te gaan werd het tijd om weer met Mickey te wandelen. Mickey had het heel erg warm, dus Casper gaf me de taak om een plek te zoeken waar Mickey kon zwemmen. Kijkend op Komoot en Google Maps kwamen we uit in een gebied net onder Roermond: Molenplas.

Casper en ik vinden Natuur Monumenten beter dan Staatsbosbeheer. Elke keer verrast het ons weer hoe mooi Natuur Monumenten is. Ook dit keer verwachtte we er niet veel van, alleen een plekje voor Mickey om te zwemmen.

We liepen over een gras dijkje. Een bruggetje over, weer gras om vervolgens weer bij een “brug” aan te komen.

Deze brug waren stenen waar het water langs stroomde. Er waren palen in de grond geslagen met een touw ertussen, dus zelfs zonder evenwichtsorgaan kom je droog over. Casper en ik hadden dit touw niet nodig, maar ik kan me voorstellen dat als het net geregend heeft de stenen iets gladder zijn.

We vonden een tak en een plekje waar Mickey het water in kon. Casper speelde met Mickey terwijl ik foto’s maakte en van het zonnetje genoot.

 

We reden en besloten een stop thuis te maken. We kochten onderweg pizza’s voor in de oven en bakte deze thuis af.

Gaven de plantjes water in de tijd dat we moesten wachten en gingen beide even douchen. Terwijl Casper onder de douche stond liep ik kort een rondje met Mickey door het bos om daarna met z’n drieën even naar de heide en terug te lopen.

 

We brachten Mickey naar Nadia en reden zelf door naar Doorn. Bij het hotel zetten we onze bus op de parkeerplaats. Morgenochtend om 6u vertrekt hier bij het Maart Maartens huis de hardlopers voor de 56km en de 109km. Wij zijn in ieder geval op tijd.

We dronken wat in het hotel en liepen naar ons campertje waar ik de voorbereidingen deed voor morgen.

26mei2023

Vanmorgen was ik voor Casper wakker. Ik zetten koffie en Casper werd wakker met een glimlach. Mogelijk door de herrie die ik maakte met het koffie zetten.

Samen in bed dronken we de koffie op.

 

Casper liep met Mickey een klein rondje en haalde op de terug weg het brood op.

Ik bereide een tweede kop koffie voor en klapte het bed weer in tot bank. Ruimde een beetje de camper op tot leef ruimte.

 

Deze morgen was het wel gelukt met brood halen. Met z’n drieën ontbeten we.

We zien onze Duits buren 6x per dag afwas doen. Vanmorgen hoorde we bij hun de stofzuiger aan gaan.

Onze Nederlandse overburen, die met de SKC mee reizen, hebben meer kledingstukken dan Casper en ik bezitten gewassen en hangen die uit bij hun caravan aan een waslijn. Een grote droog molen word uit de caravan eruit gehaald voor de andere helft van hun kleding. Later op de dag was het beddengoed aan de beurt.

Hoe het ook kan? Casper en ik delen deze week 1 handdoek.

Casper kleedde zich om voor het fietsen en ik was mijn tas aan het herordenen. Casper ziet uit het raam twee vogeltjes (kwikstaart) een paar ritueel uit voeren. Samen kijken we hoe het mannetje zijn vleugels bolt en rond het vrouwtje heen loopt. Hij word een paar keer weg gejaagd door haar, maar ze geeft uiteindelijk toe en hij mag haar bevruchten wat nog geen 5 seconden duurt.

National Geografic vanuit ons eigen raam.

 

Casper was van plan om ver te fietsen, dus hij vertrok redelijk vlot. Ik relaxte bij de camper, ruimde deze verder op, deed de afwas en wandelde met Mickey.

We wandelde naar de waterval en gingen het bruggetje over. Er is na een klein klimmetje een tunnel te vinden. Deze tunnel is gemaakt zodat de tram door de rots heen kon. De trambaan is allang weg, maar op de plek is nu wel een wandelpad. We namen een weggetje naar beneden waar Mickey meteen het water in sprong.

We speelde wat en afgekoeld gingen we terug naar de camper.

 

De overburen wat bezig met de volgende lading was, dit maal het bedden goed.

Ik rommelde wat in en rond de bus en wachtte op Casper. Hij had een flink stuk gefietst met aardig wat hoogte meters toen hij aan kwam.

Hij kreeg drinken en eten en rustte een beetje uit.

Mijn fiets ging van de bus en ik kleedde me om in fietskleding. Klaar om met Casper mijn eerste echte beklimming te doen.

Mickey beleeft bij de bus en samen met Casper fietste ik naar de top van Le Collet. Casper bepaalde het tempo zodat ik mezelf niet zou opblazen. Ik riep regelmatig mijn hartslag naar Casper. Aan het einde kon ik wat versnellen naar de top.

Comfortabel kwam ik boven. We gingen naar links, de afdaling af. Regelmatig stopte we even, omdat dit ook mijn eerste afdaling is van meerdere minuten.

Auto’s en motoren haalde ons in en ik vond afdalen best spannend.

Casper zei dat het mogelijk was om de fiets te laten lopen, maar ik remde regelmatig bij om te vertragen.

Met een uurtje waren we terug bij de camping.

Hier kon de voorbereiding voor de barbecue beginnen. Casper stak de kolen aan, ik sneed van alles en nog wat.

Nadat we uitgegeten waren piepte Mickey dat hij wou wandelen. Dus gingen we met zijn drieën lopen.

 

Terug bij de bus deden we van alles efficiënt: Casper ging douchen, ik deed de vaat, Casper haalde water, ik ruimde op.

Morgen rijden we richting huis, overmorgen heb ik een 50km race over de Utrechtse heuvelrug.

25mei2023

Vanmorgen sliepen we uit, omdat het bestelde brood pas vanaf 9u opgehaald kon worden.

Casper zetten koffie en ik knuffelde nog even met Mickey.

 

Om 9u liepen Casper en Mickey een rondje samen en zouden op de terug weg brood halen terwijl ik de afwas deed.

Met een schone vaat kwam ik terug bij de bus en zag Casper zonder brood terug komen.

Er was iets mis gegaan met mijn bestelling gisteren. Ze gingen het snel bestellen en over 15minuten konden we het ophalen.

 

Na 15minuten hadden we heerlijke chocolade broodjes, croissantjes en stokbrood. We namen een tweede kop koffie en ik ging me omkleden.

In Komoot had ik een rondje getekend van 17km en 650 hoogtemeters. Mijn hardloopschoenen gingen aan en ik vertrok. Deze ronde was een stuk beter te doen dan dezelfde hoogtemeters in 7km.

Ik klom naar de top van Tête de Gouvelin en kon door de super trail snel afdalen. Een stukje was mega tof om te doen. Een afdaling waarbij je bijna moest dansen naar beneden. Net technisch, maar niet angstaanjagend technisch.

De eerste 10km vlogen voorbij. De twee klim waren ski pistes op, het gras was erg drassig. Mijn voet tempo moest op deze hellingen erg hoog liggen anders zakte ik weg in de blubber. Langs een biatlon baan een betere trail op.

 

Ik rende langs een man met een gigantische foto camera, hij riep naar twee hardlopers verderop. Stuurde ze terug wegens een vrachtwagen die aan kwam en daarna moesten de modellen/hardlopers wederom naar hem toe hardlopen. Perfect synchroon rende ze, op aanwijzing van de fotograaf keken ze naar rechts.

De fotograaf bedachte mij dat ik even wachtte aangezien ik door het beeld heen naar de trail wou lopen.

Nu weet ik tenminste wel waar de Decathlon hun reclame foto’s/video’s maakt.

Na een korte stijle klim, ging de trail stijl naar beneden met vele losse stenen. In mijn oren hoorde ik de voorlees stem vertellen dat de marathon is gebaseerd op Pheidippides die van Marathon naar Athene rende. Wat volgens de verteller niet veel mensen weten is dat Pheidippides in de dagen voor de slag bij Marathon van Athene naar Sparta was gerend om de Spartanen om hulp te vragen (240km). De Spartaanse koning weigerde hulp te bieden en Pheidippides moest terug naar Athene om dit nieuws te brengen. Vervolgens ging hij naar Marathon om naar tegen de Perzen te vechten (40km).

Met slecht 300 man werd dit gevecht gewonnen. Waarna Pheidippides terug naar Athene rende om dit nieuws te brengen, met de woorden “we hebben gewonnen” stief hij. Een “rondje” van 560km met een gevecht er tussen.

Waarom is de marathon 42.195km als de afstand tussen Athene en Marathon maar 40km is? Omdat tijdens de Olympische spelen in 1908 in Londen, koningin Alexandra graag de marathon langs het paleis wou laten gaan.

Mijn stijle afdaling vloog voorbij terwijl ik me voorstelde hoe het zou zijn om zo’n afstand te moeten rennen. Om terug te gaan met slecht nieuws, om vervolgens naar het slagveld te gaan denkend dat het onmogelijk gaat zijn om te winnen. Voor ik het wist was mijn loopje voorbij.

Casper pakte was drinken voor me en zorgde goed voor me. Hij gaf mijn croissantje aan die ik vanmorgen had bewaard. Bakte eitjes voor op het stokbrood en maakte ook nog eens koffie.

In het zonnetje (met een kleedje) genoot ik en rustte ik uit.

 

Casper regelde de laatste dingetjes voor zijn fiets tocht en vertrok. Ik stapte snel onder de douche en ging terug naar Mickey.

De viervoeter en ik hebben een wandeling gedaan terwijl Casper weg was en toen we terug kwamen zag ik een grote groep campers en caravans op de camping staan. Naar de grote groep werd met bordjes heen te wezen: “SKC”.

Er stond een vlag in de grond met rood wit blauw met daarop: Senioren Kampeer Club.

Laten we zeggen dat we gezellige buren hebben.

Casper kwam vlak daarna terug. Mickey kreeg eten en Casper was bezig met zijn fiets, kleine dingetjes repareren. Het off road fietsen zorgt voor meer onderhoud dan het wielrennen.

We vertelde elkaar wat we onderweg zagen en besloten om in Gérardmer pizza te halen.

We pakte de bus in en reden naar het stadje.

 

Eerste stop: intersport. Casper hoopte hier vloeibare latex te vinden voor zijn wielen. Ik hoopte op packing-cubes om mijn ontplofte tas te ordenen. Beide niet geslaagd.

Tweede stop: Action. hier vonden we wel packing cubes.

Stop nummer 3: Lidl. We kochten hier te laatste boodschappen voor onze vakantie. Spullen voor de barbecue van morgen, eieren voor lunch morgen.

De vierde en laatste stop: Aldi én pizzaria. Casper ging pizza’s halen terwijl ik drinken ging kopen voor de terug weg. Bij de Lidl hadden ze niks wat mij enorm verbaasde, maar na 4x de winkel doorgelopen te zijn besloten we het bij de Aldi te proberen.

De pizzaria die ik had uitgekozen had 4.6 sterren volgens Google en maakte deze allemaal waar.

Terug op de camping genoten we van een heerlijke Italiaanse pizza.

 

Mickey begon te piepen dat hij wou wandelen, dus gingen Casper en ik de dozen weg gooien en een wandeling maken met Mickey.

We zagen een padje en volgens Komoot konden we via dat pad een rondje lopen.

Het pad ging mega stijl omhoog. Waar ik het bij de bus koud had ging nu snel mijn Noorse trui uit, mijn blouse met lange mouwen ging uit en mijn t-shirt werd nat van het zweet. In 1 kilometer stegen we 140 meter. Casper moest zich even uitsloven dat hij vele malen fitter is dan mij, en ik ben echt wel fit, maar Caspers conditie is de overtreffende trap. Rennend alsof het hem niks deed ging hij naar boven.

Het pad naar beneden was een stuk makkelijker. Casper stortte naar beneden onder het mom: “ik heb een goede techniek”.

Ik was blij toen we samen de camping weer op liepen.

24mei2023

Vanmorgen werden we wakker in een koude bus. Casper ging onder de slaapzak vandaan om koffie te zetten terwijl ik nog even warm mocht blijven.

Na de koffie ontbeet ik met müsli en yoghurt.

We bespraken een hardloop route voor mij: van hier naar de Honeck met een ommetje.

Ik tekende de route in komoot en trok mijn hardloop kleding aan. Casper ging Mickey uitlaten terwijl ik 7km naar de andere piek rende waar Casper me beneden zou ophalen.

 

Het was meteen technisch terrein. Overal stenen en nergens een vlakke plek om mijn schoenen neer te zetten. De eerste afdaling was meer een power hike dan hardlopen. Na de afdaling kon ik 20m rennen voor de klim begon. Het was een pittige klim, dus besloot ik weer stevig te wandelen in plaats van de rennen. Mijn hartslag was alsof ik aan het sprinten was, mijn tempo van 4,5km/u is lager dan mijn gemiddelde wandel tempo in Nederland.

Bezweet, maar zeer voldaan kwam ik aan bij de bus waar Casper me stond op te wachten. Een power hike rondje van 7km en 500 hoogtemeters in de pocket.

 

Samen reden we naar een camping (met zwembad) waar Casper in vloeiend Frans vroeg om een plekje voor 2 nachten.

Ik stond erbij voor de sier. Op een kaart werd aangewezen waar we mochten gaan staan. We konden 1 van de twee plekken kiezen zonder stroom.

We reden erheen en kozen degene die het beste op het licht ligt zodat onze zonnepaneel wat energie kan opwekken.

 

Iemand die Casper kent fiets momenteel een ultra race die onder andere over Col de la Schlucht gaat. Met dot-watch’en zagen we dat Wessel nog langs moest komen. Casper besloot om hem te verrassen.

Terwijl ik een lunch maakte en koffie zetten, bereidde Casper zich voor om te fietsen.

Ik pakte spullen in voor een lange wandeling met Mickey en bijna tegelijk vertrokken we.

Op Komoot zag ik dat er een water en een meertje verderop is. In de app had ik een rondje getekend van 9km. Mickey liep treuzelend mee.

 

Rustig liepen we naar de waterval. Mickey, die nog een beetje moe is van de wandeling van eergisteren of lui begint te worden, kreeg een kippen botje en een bakje water. Terwijl ik limo dronk en een chocolade kaakje at.

We liepen verder en Mickey gaf meerder keren aan dat hij terug wou. Daarom keerde ik na het meer te hebben gezien om. De geplande 9km met hoogte meters werd een 4km vlakke route.

 

Bij de bus wachtte ik op Casper. Ondertussen bestelde ik brood voor morgen (in het Frans) bij de receptie, liep een tweede rondje met Mickey en gaf hem eten.

Toen Casper aan kwam gaf ik hem snel wat drinken. De zon was doorgebroken en het was lekker om in het zonnetje buiten te zitten.

Rond 18u stelde ik voor om te gaan zwemmen, het zwembad van deze camping sluit om 19u, dus dit was het moment om te gaan. We kleedde ons snel om, lieten Mickey de camper bewaken en sprongen snel het overdekte zwembad in.

Het was fris, het zwembad bestaat uit alleen maar ramen die met warm weer weg gereden kan worden zodat er een buiten zwembad ontstaat.

Nu was het zwembad binnen. Het water word alleen verwarmd door de zon. ‘s Avonds gaat er een zeil overheen die de warmte een extra beetje vast houd.

We trokken baantjes, kletsend naast elkaar, plaagde elkaar in het water. Casper liet zijn reddingszwemmen skills zien. Vertelde dat hij op zijn 12e niet zijn diploma daarvoor kreeg omdat hij een man die 3x zijn gewicht had niet kon redden.

 

Nadat we uitgespeeld waren in het water ging Casper in de bus koken en ruimde ik om hem heen op. Het toetje maakte we samen, ik ontkroonde aardbeien en Casper mixte deze met yoghurt.

We hadden nog maar 1 schoon bakje, het bakje waar ik de gehalveerde aardbeien in stopte. Dus deed Casper de helft van de aardbeien in mijn handen, gooide yoghurt in het bakje en ik dropte de andere helft in de yoghurt verpakking. Ik vind het heerlijk om tijdens het kamperen dit soort mini “uitdagingen” op te lossen. Zo min mogelijk afwas krijgen.

 

Na het toetje liepen we een rondje naar het meer met Mickey om bij de bus alles om te bouwen om te slapen.

23mei2023

Vanmorgen werden we wakker met regen kletterend op de bus. Plagend fluisterde ik tegen Casper: “veel plezier met fietsen”.

Het regende aardig hard, dus namen we twee kopjes koffie. Volgens het weer bericht zou om 9u de zon gaan schijnen, maar om kwart over negen regende het nog steeds.

 

De weersvoorspelling voor Insbruck waar we heen hoopte te gaan is naar beneden bijgesteld, dus moesten we kiezen tussen 2 dagen in de regen staan of naar een andere plek gaan.

Over Google maps heen swipen en in de weer-app kijken of bij de plekken die we op de kaart zien het beter weer word kwamen we uit in de Vogezen.

 

Casper ging met Mickey wandelen en ik ging even douchen. Casper bereidde te bus al voor op ons vertrek. We balen alle twee dat het weer in de Alpen is omgeslagen, maar we willen niet onze vakantiedagen op maken aan regen.

Na een tussenstop bij de spar reden we heel erg lang naar beneden. We hadden niet door dat we zo hoog zaten. Onderweg zagen we nog mooie plekken die ik met een Google Pin toevoegde aan onze lijst met plekken waar we ooit nog heen willen. Het berg landschap veranderd langzaam in heuvel landschap. De bossen werden schaarser en er kwamen akkers voor in de plaats.

 

Onze route was redelijk binnendoor omdat dit ons kilometers scheelde ten opzichte van de snelweg.

 

Onderweg stopte we voor een korte  wandeling met Mickey én om aardbeien te kopen. Tijdens het rijden snoepen we, dus dan kunnen er beter aardbeien naar binnen gaan dan koekjes.

Ondertussen was het lunch tijd geworden. We willen beide zo snel mogelijk op onze eind bestemming zijn, dus maakte ik lunch al rijdend.

De lunch maken op slingerende weggetjes was een beetje een uitdaging. Zeker aangezien het brood zelf gesneden moest worden én de brie. Gelukkig hebben we een kaartentafel in de bus. Niet overal kan ik snijden, maar het geeft wel ruimte om dingen neer te leggen.

Als een soort twister voor het bovenlichaam weet ik bijna alles op de kaart tafel te houden en lunch te maken: broodje brie.

 

Na wat uurtjes rijden en mogelijk een powernap van mij in de stoel reden we door het zwarte woud. Casper stelde voor om even te stoppen voor een wandeling. We namen de eerste beste afslag en kwamen in een mega toeristisch dropje terecht: Titisee.

We parkeerde bij het spoor (€2,- per uur of €19 per nacht).

 

We liepen een rondje door het centrum, bekeken het berg meertje en kochten een ijsje op de terug weg… Ten minste als we kunnen betalen. In Duitsland lopen ze achter met de tijd en konden we niet pinnen. Ik rende naar de pinautomaat terwijl Casper bij onze ijsjes wachtte.

Terug bij de auto was Casper uitgerust om weer een stuk te rijden. Deze keer naar de top van de Col de La Schlucht. Hier is een camper plaats waar we gratis mogen overnachten. Bij openbare toiletten die na sluitingstijd van het restaurant dicht zijn. Aan de voet van een skipiste. De wandelpaden komen zelfs uit op de parkeerplaats.

 

Na een wandeling met Mickey aten we pasta en dronken we wijn, om niet veel later te gaan slapen.

22mei2023

Vanmorgen werden we op tijd wakker. We dronken koffie en pakte onze spullen. Met een lege maag wandelde we naar de Spar.

Casper wachtte buiten, terwijl ik binnen ontbijt, lunch en snacks kocht.

 

Gister had ik een route de Zugspitze op gevonden. Helaas ligt er nog te veel sneeuw en is deze wandeling nog niet te belopen. Casper vond een mooi alternatief naar de Seebensee.

Vanaf de spar liepen we naar de gondel. Onderweg aten we een banaan en een croissantje. De gondel bracht ons 500 meter hoger.

We liepen vanaf de gondel staken de ski piste over en gingen het bos in. Er was een beek van smeltwater waar we in het gras plofte om ons tweede ontbijt te eten: Kaiserbroodjes.

We liepen verder. Door het bos heen was een prachtige single track met grind en rotsen. Hoe hoger we kwamen hoe vaker we sneeuw tegen kwamen. Onderweg zeiden we tegen elkaar dat we snapte dat de Zugspitze wandelroute dicht was.

 

Elke paar 100m zeiden we: “Ow dit doet me denken aan de Sierra op de PCT. Ow en dit op Washington! Zo zag dat ene stuk in Oregon er ook uit.”

Tijdens het wandelen hadden we erg veel heimwee naar de PCT. De omgeving was echt prachtig hier. Mickey was erg vrolijk van de sneeuw. Bijna huppelend ging hij het pad door. Rollend door de sneeuw, ook een goede manier om af te voelen, en kwispelend liepen we verder.

We kwamen uit bij het meer was onze bestemming was. Het was hier aardig druk, maar nog wel een bankje vrij om te gaan zitten.

 

Mickey en Casper gingen bij het water met een tak spelen. Ik genoot van de bergen en sneeuw om me heen. Alles was magisch mooi. Casper liep naar een boomstam die in het water lag en ik maakte foto’s. Daarna draaide we de rollen om. Helaas haalde ik een natte sok, waar Casper hard om moest lachen.

Op de terug weg volgde we niet het “fußweg” maar de “farhweg”. Deze werd op de borden aangegeven met een kinderwagen. De hoogtemeters zou ik niet graag met een kinderwagen doen, maar je zou wel over dit pad kunnen rijden met kinderwagen.

Onderweg kwamen we veel elektrische mountainbikes tegen en 1 normale mountainbike. Zelfs oudere mensen op de fiets omhoog, waarvan ik dacht: hebben ze door dat ze straks deze stijle weg weer naar beneden moeten?

Terug bij de gondel dronken we een glas cola op het terras buiten. We hadden de dag perfect getimed. We zagen namelijk veel meer mensen omhoog lopen dan bij het meer, we waren net voor de echte drukte.

Ook begon het te druppelen toen we onze cola op hadden. De temperatuur zakte, dus het werd tijd om naar het warme dal te gaan.

Beneden liepen we terug naar de camping. Totaal 19,3km gewandeld. Mickey ging meteen liggen slapen.

Casper en ik hebben bij de bus rustig aan gedaan. We aten lunch en Casper tekende een gravelritje in komoot voor ons tweeën.

 

We kleden ons om en gingen weer op pad, maar dit keer met de fietsen. Mijn nog steeds spiksplinternieuwe fiets was klaar voor zijn eerste echtere ritje.

De camping af, heuvel af. Met ongeveer 40km per uur roetsjte ik naar beneden, nog vaak remmend om de snelheid eruit te halen.

Door het dal pakte we verschillende gravelpaden.

We reden aan het einde naar de Spar zodat we barbecue dingetjes konden kopen. Ditmaal ging Casper naar binnen en bleef ik buiten de fietsen bewaken.

Vanaf de spar moesten we 130m klimmen terug naar de camping. Ik begon voel enthousiasme aan de klim, misschien iets te enthousiast aangezien ik halverwege mijn benen vol liepen en de klim nog niet af was.

Bikkelend ging ik door en raakte ik boven zonder af te stappen. Uiteraard als je me naar dit ritje vraagt zal het een vis-verhaal worden waarbij ik op zijn minst met 70 km/u naar beneden ging en een klim opreed die bijna zo hoog was als de Zugspitze zelf.

 

Mickey was blij om ons weer te zien. We maakte de barbecue klaar en Casper begon met bakken. Het begon wat te druppelen. We verhuisde naar onder de luifel. Precies op tijd, voordat de regen doorzetten.

Zodra we klaar waren met eten, was de bui ook voorbij. We liepen met Mickey een klein rondje, maar Mickey greep iedere mogelijkheid aan om terug te gaan naar de camper. Wij snapte zijn gevoel en gingen niet veel later in de camper slapen.

21mei2023

Vanmorgen werden we rustig wakker. Casper maakte de bus ruit schoon, terwijl ik nog even verder mocht slapen. Hij maakte koffie en ieder maakte z’n eigen ontbijt.

 

Ik kleedde me om voor het hardlopen en Casper ging met Mickey wandelen.

 

Vanaf de parkeerplaats stond er een groene route uitgezet die 13,5km zou zijn. Perfect voor een rondje hardlopen. De weg van gister zou er ook in voor moeten komen, maar dat bewaarde ik expres voor het laatst. Het is altijd fijn om het laatste stukje al te kennen.

Ik rende over een grind pad met uitzicht op de bergen. De weide stond vol met bloemetjes. Echt een prachtig gezicht. Onderweg kwam ik Casper tegen met Mickey. Ik was eerder vertrokken dan hem. We wandelde samen een kilometer en daarna ging ik weer rennen.

Na een paar kilometer slingerde de weg het bos in. Een paar kleine klimmetjes, maar in deze omgeving heet dat plat. Het bos uit een dorp in. Opeens was ik de route kwijt.

 

Van de kaart had ik een foto gemaakt, maar daar werd ik niet veel wijzer van. Ik gokte een weg en dat bleek de juiste te zijn. Een stukje verderop zag ik wel weer het teken. Opnieuw raakte ik de route kwijt. Deze keer gokte ik niet goed en raakte ik de route goed kwijt.

Gefrustreerd pakte ik mijn telefoon. In Komoot tikte ik ongeveer de locatie van de bus in en liet de app een route terug maken.

Door mijn oortjes heen hoorde ik waar ik naar links en rechts moest. Ik pakte een gedeelte de route terug zoals ik was gekomen. Om daarna een hele ander pad te nemen.

Komoot stuurde me over een planken pad door de bossen. Deze planken gingen een aantal kilometers door. Ik kwam weer op een grind weg. Kan bij de grind weg waar ik net ook al had gerend en werd daar het weiland in gestuurd.

 

Een enorm drassig, modderig weiland. De bevers daar hebben een dam gebouwd waardoor het weiland extra drassig is. Mijn voeten zakte weg en met elke stap hoorde ik “splash”. De druppels modder voelde ik bij elke stap tegen mijn benen aan spetteren.

Terug op asfalt was ik blij weer even normaal te mogen rennen.

 

“Bestemming bereikt” hoor ik in mijn oortjes terwijl de bus nergens te bekennen is. Ik open Google Maps om te kijken waar ik heen moet. Ik zie dat ik aan de verkeerde kant van het dorp ben uitgekomen.

Nog eens twee kilometer. Eindelijk terug bij de bus zie ik mijn horloge 16km staan. Ik plof neer in de stoel die Casper voor me heeft klaar gezet. Hij pakt ice tea voor me en zet koffie terwijl ik uit hijg.

Mijn shirt plakt tegen mijn lichaam en ik ben drijf nat. De temperatuur is nu een stuk hoger dan vanmorgen.

Na de koffie stappen we de auto in om nu echt naar Oostenrijk te gaan. Al een paar dagen klagen we over de camping prijzen. Die zijn namelijk belachelijk hoog in Oostenrijk. De goedkoopste plek die we konden vinden is namelijk al €41,- per nacht, zonder stroom.

Wij hebben echt hele lagen eisen aan campings, zo lang ze maar betaalbaar zijn.

De boete voor wildkamperen in Oostenrijk is €14.000,-. Dit bedrag schrikt ons genoeg af om toch voor een camping te kiezen. Ondanks dat we in Duitsland op iedere parkeerplaats gratis mogen overnachten (tenzij anders aangegeven).

 

Op de camping hebben we uitzicht op de Zugspitzen. De hoogste berg van Duitsland (op de grens met Oostenrijk).

We draaide de luifel uit, zetten onze stoeltjes buiten en pakte onze brander voor buiten.

De buiten brander hebben we eigenlijk als back-up voor ons binnen kookstel, omdat we bijna nooit op onze gas-meter kijken. We hebben het gas van de camper 1x gevuld sinds de aankoop en iedere vakantie ben ik ervan overtuigd dat dit de vakantie gaat zijn waar we de tank moeten vullen.

Buiten bakte ik pannenkoeken, terwijl Casper zich voorbereide om te gaan fietsen. Via de komoot app maakte ik een wandelroute voor Mickey en mij. 5km met 320 hoogtemeters. Caspers fiets rit is een stuk uitdagender dan mijn wandeling.

 

Met volle magen gingen we op pad. Mickey had niet zo’n zin om te wandelen. Hij treuzelde enorm. Erg rustig gingen we omhoog. Elke paar meter rusten, snuffelen en weer lopen. Elke halve kilometer probeerde Mickey weer om te draaien.

Bij een skilift die nu dicht is rustte we even uit. Zo kon Mickey zichzelf ook even koelen. We liepen weer een stukje. De weg naar beneden ging een stuk vlotter.

Buiten bakte ik pannenkoeken, terwijl Casper zich voorbereide om te gaan fietsen. Via de komoot app maakte ik een wandelroute voor Mickey en mij. 5km met 320 hoogtemeters. Caspers fiets rit is een stuk uitdagender dan mijn wandeling.

 

Met volle magen gingen we op pad. Mickey had niet zo’n zin om te wandelen. Hij treuzelde enorm. Erg rustig gingen we omhoog. Elke paar meter rusten, snuffelen en weer lopen. Elke halve kilometer probeerde Mickey weer om te draaien.

Bij een skilift die nu dicht is rustte we even uit. Zo kon Mickey zichzelf ook even koelen. We liepen weer een stukje. De weg naar beneden ging een stuk vlotter.

20mei2023

Gister hebben we in het donker een plekje gezocht. Rond 22u kwamen we aan.

Vanmorgen was het dus een verrassing dat we een mooi uitzicht hadden op wijn ranken.

 

Er stond een bord met wandelingen, dus na een kop koffie namen we een banaan mee en gingen we met Mickey op pad.

We klommen van het dal naar de top van de heuvel. Onderweg bespraken we business ideeën. Ze zouden hier van die grote wijn tonnen moeten zetten, zoals we in Mexico hadden. Dat ziet er leuk uit én kan je een overnachting aanbieden. Wat dacht je van een wijn-arrangement erbij?

 

Het was een korte wandeling (3,5km) met mooie uitzichten. Perfect ochtend rondje voor Mickey.

Aangezien we nog best noordelijk zijn hebben we besloten vandaag veel te rijden.

Mickey die nog moe was van de wandelingen gister heeft veel geslapen. Casper veel gereden en ik veel uit het raam gekeken en dj gespeeld.

 

De remschijf van Casper is los getrild, dus onderweg stopte we in een grotere stad om de juiste gereedschap te kopen. We waren in een hele grote fiets winkel.

Terwijl Casper meteen zijn fiets repareerde ging ik de supermarkt naast de fiets winkel binnen.

 

Deze supermarkt deed niet onder voor de Franse mega winkels. Ik heb me helemaal suf gezocht naar cola. Niet gevonden, maar ik liep wel naar buiten met een walnoten brood, kruiden kaas, wat lekkers voor Mickey en een chocolade reep voor Casper en mij.

We reden door, verder naar het zuiden. Rond lunch tijd besloten we dat het tijd was voor een wandeling met Mickey en ons brood op te eten. Caspers idee en mijn idee weken van elkaar af en de communicatie daarover wat niet optimaal. Ik dacht: we zien wel hoe ver we vandaag standen, we vinden altijd wel iets leuks en Casper wou heel graag naar een bepaalde plek.

Ik navigeerde ons naar een plek 6 minuten rijden van de snelweg waar we konden wandelen.

We liepen 600m het bos in toen Casper al terug wou aangezien Mickey al had gedaan wat hij moest doen.

Casper kwam geïrriteerd over, tijdens het wandelen begreep ik pas dat hij zo snel mogelijk er wou zijn, maar dat alles even tegen zat. Ik die 20minuten rond dwaal in een supermarkt, de korte wandeling is verder van de snelweg af dan Casper hoopte, de fiets die onverwachts gemaakt moet worden met gereedschap die we niet mee hebben.

 

In de bus gingen we meteen rijden. Ik maakte het brood op m’n schoot klaar en we aten terwijl we reden.

 

Rond drie uur kwamen we op de plek aan die prachtig was voor een overnachting. Aan het water met uitzicht op de bergen.

We stapte de bus uit om te wandelen en komoot gaf geen elke optie. We volgde de weg en konden niet eens een rondje om het meertje lopen. Nu was het mijn beurt om een beetje knorrig te zijn. Casper kan hier mooi fietsen, maar wat moet ik dan tot hij terug is? Ik heb geen weg schoenen meegenomen!

We zochten Park4Night en Komoot af opzoek naar een plek waar we heen konden. Campings in deze regio zijn bijna €50 per nacht voor twee personen met een campertje, dus dat viel snel af.

We vonden een plek om te wandelen en reden erheen. Het was een kleine parkeerplaats waar niet bij staat dat je er niet mag overnachten.

 

Casper spong op zijn fiets en ik ging met Mickey een lang rondje om het goed te maken van vanmiddag. Alle drie gingen we over dezelfde gravelstrook.

Ondanks dat ik regelmatig klaar over de kleine wandel rondjes die er in Nederland zijn, soms zijn er routes uitgepijld van 3km! Zijn ze hier de andere kant op overgeslagen. De kleinste route was 13km, de langste 200km.

Aangezien ik gewoon een uur wou wandelen heb ik een heen en weertje gedaan.

 

We liepen over een brede gravel pad langs een beekje. Op sommige plekken zag je goed hoe breed het hier kan zijn met het smeltwater.

We liepen door tot de volgende parkeerplaats en draaide toen om weer terug. Een route van 6,5km waar we 1u20min over hebben gedaan.

Binnen in de bus deed ik m’n schoenen uit en hoorde ik Caspers fiets geratel. Nagenoeg tegelijk aangekomen bij de bus

De parkeerplaats wat mijn keerpunt was, zag er beter uit dan de plek waar we stonden.

Aangezien ik nog een beetje moet wennen aan mijn nieuwe fiets besloten we dat ik erheen zou fietsen en Casper met de bus rijden. Voor die paar kilometer ging ik me niet omkleden. Wel deed ik m’n fiets schoenen aan voor m’n klik-pendalen en een helm op, omdat ik daarmee mij super sexy voel.

 

De route die ik nu voor de derde keer zag ging prima op de fiets. Voornamelijk heuvel af. Ik probeerde mijn fiets veel te laten rollen, maar af en toe kneep ik toch even in mijn remmen. Ik probeerde te schakelen, maar er gebeurde niks. Mijn batterij zal er toch wel in zitten? Vlug keek ik tussen mijn benen door. Ja, die zit erin. Verbeeld ik het me dan? Nope het blijft hetzelfde verzet. Niet dat het uitmaakte, want op dat moment kwam ik al op de parkeerplaats aan.

 

Casper was er niet veel later. Met Caspers batterij werkte het schakelen wel. Terwijl Casper mijn fiets achterop zetten, maakte ik ananas curry. Extra makkelijk: de saus hadden we al klaar gemaakt meegenomen in bakjes. Rijst koken, mengen en opscheppen. Maakt het camping koken makkelijker.

 

Na het eten deden we een (normaal) klein rondje met Mickey. Deze keer liep ik ergens waar ik niet al 3x langs ben geweest. Het uitzicht op de bergen is prachtig. Morgen maar eens kijken of we een mooie berg wandeling kunnen maken.

19Mei2023

Vandaag is Casper jarig. Ondanks dat hij jarig is, zet hij koffie voor onsen blijf ik langer in m’n slaapzak liggen.

Het zonnetje staat al goed op onze camper, dus al gauw zit Casper buiten te genieten. Terwijl ik m’n blog bijwerk en omkleed.

We pakte onze spullen maakte ons klaar voor de W3 wandeling van 10,8km. We volgde een stuk van de Müllerthal trail, een route die ik al vaak heb gelopen.

Langs rots formaties om hoog en omlaag. Het is een stuk waarbij je veel op het pad moet letten door rotsen en wortels. Het was rustig op de paden. We kwamen een paar backpackers tegen, maar weinig dagjes mensen.

We liepen langs het labyrint. Een plek waar ik ook met m’n ouders ben geweest. Ik stuurde Casper de route af en we volgde de blauwe pijltjes door de kloven heen. Smaller en smaller, lachend dat de rugzak af moest en dat het maar goed is dat we zo veel sporten gingen we door de smalle kloven heen. Mickey wou de route een tweede keer doen toen we terug bij de plek kwamen waar we van de route af weken.

We pakte de W3 verder op en deze werd makkelijker. Meer een bospad en minder op en neer pad.

Ik deelde met Casper de herinneringen die ik van Luxemburg heb van de vakantie van een aantal jaar geleden. “Hier waren er toen mensen aan het klimmen” terwijl ik naar een rots wijs waar dit weekend niks te zien is.

We lopen verder richting het dal. Er staat een bord dat de W3 route verderop is afgesloten in verband met een levensbedreigende situatie. Toch besluiten Casper en ik het bord te negeren en lopen via een gravelstrook verder. Door het dal wandelen we langs een weide. Het doet mij denken aan de Alpen, alleen zijn de bergen/heuvels niet hoog genoeg. Casper doet het denken aan zuid Duitsland. Er lopen meerder wandelaars hetzelfde “levensgevaarlijke” pad.

We lopen nog 2km door zonder het gevaar tegen te komen. Als we terug moeten wandelen zal ik wel balen, want dan komen er nog wat kilometers bij vóór het ontbijt. Gelukkig heeft een snicker me het extra beetje energie wat ik nodig heb.

Er zijn een aantal omgevallen bomen die het gevaar vormt. Zo’n 100m moeten we over boomstammen klimmen. Casper neemt Mickey in zijn armen en klautert er overheen alsof het niks is. Ik ga er even soepel overheen, maar wel met iets meer moeite.

Het pad na de bomen is enorm modderig. Glibberend en glijdend gaan we verder. Wederom draagt Casper Mickey over de meest vieze stukken.

We balanceren over een boomstam en zijn plots al bij de camper-plek.

 

Casper pakt redelijk vlot zijn spullen en gaat fietsen, terwijl ik bij de bus relax en met Mickey powernaps neem op het gras in de zon/schaduw.

Casper kwam voldaan terug. Hij vertelde over prachtige routes die hij had gereden en liep gave foto’s en filmpjes zien. Een van de fietspaden waar hij overheen was gereden was een oud spoor door kloven heen die is omgebouwd tot fietspad. Casper beloofde plechtig dat we terug zouden komen naar Luxemburg zodat ik de volgende keer mee kan fietsen.

 

Samen gingen we wandelen met onze viervoeter. We liepen een relaxt rondje wat begon met een stevige klim. Ik voelde me halverwege een beetje licht in m’n hoofd omdat ik nog niet had geluncht. Terug bij de bus gaf Casper me een banaan en voelde ik me stukken beter.

Mijn hardloop kleding ging aan en ik deed een klein rondje. Hetzelfde rondje wat we met Mickey hadden gelopen. Een halfuur later was ik weer terug bij de bus.

 

Tijdens Caspers fiets rondje had ik pizza restaurantjes opgezocht in de buurt. Eentje had goede reviews en was in de buurt. We maakte onze bus vertrek klaar en reden erheen. Ik bestelde 2 pizza’s to go.

Casper bestelde een pittige pizza en ik Caspers favoriet. Na 20minuten was deze klaar en stapte ik bij Casper de bus in.

 

Een klein stukje verderop was een parkeerplaats met speeltuin, fiets-reparatie paal en picknick tafels. We aten onze pizza’s buiten terwijl Mickey onder de tafel aan het snuffelen was. Op het terrein was ook drinkwater te verkrijgen, dus vulde Casper een van onze water tanks terwijl ik de overgebleven pizza in een bakje deed en de dozen weggooide.

Opnieuw gingen we de bus in. Dit maal op weg naar de Alpen.

 

Mocht je dezelfde route willen lopen als Casper en ik vanmorgen deden. Via de onderstaande link kan je de gpx downloaden, maar de bordjes geven de route goed aan.

https://www.mullerthal.lu/nl/fiche/walking/lokale-wandelroute-w3

18mei2023

‘s Ochtends was het koud toen we wakker werden. Gelukkig hebben we warme slaapzakken, maar toch klikte ik even de verwarming aan. Casper maakte koffie en ik bleef warm in mijn slaapzak liggen.

 

Mickey wou heel graag naar buiten, dus namen we een banaan mee voor onderweg en gingen op pad.

De trail liep langs een klein beekje. Het was smal en vol met wortels en stenen. Uiteraard ging ik een keertje onderuit en stootte daarbij m’n knie. Casper heeft hier nooit last van.

Het pad veranderde naar een planken route. Het bos was prachtig. We gingen links de ven op waarbij sommige stukken drassig zijn, andere stukken met planken en soms een prima trail.

 

Ik had m’n oude hardloopschoenen aan getrokken en Casper zijn versleten triathlon schoenen. In deze schoenen zitten gaatjes aan de onderkant zodat het zweet er makkelijk uit kan, maar ook het water van de plassen erin.

Van de drassige stukken kreeg Casper natte sokken en ik moest oppassen dat de mijne niet te ver naar beneden zonken.

 

We volgde een klein stukje gravel-fietspad om vervolgens richting de auto te gaan. Mickey liep vol trots voorop. Het pad wat we in wouden was gekapt, dus over een stapel takken klauterde we terug naar de beek.

Bij de bus gingen we ontbijten en maakte we een plan voor de rest van de dag: naar Luxemburg rijden en daar wandelen.

 

We reden naar het Müllerthal. Onderweg verzekerde ik mijn fiets tegen diefstal en kochten we een slot dat daarbij hoort.

We kwamen langs plekken waar ik vroeger met mijn ouders en Milou ben geweest.

 

Ik had een camping in gedachte, maar bij aankomst kwamen we er achter dat die gesloten is. Gelukkig zagen we een bord met gratis camper plek.

Die plek is fantastisch! Met kleine boomstammen zijn de plekken aangegeven. Tussen iedere rij is een stuk gras zodat je zowel naast als voor je camper kan zitten. Het geeft een iets ruimtelijker gevoel.

Er zijn geen voorzieningen, dus moet je 2-3 minuten lopen naar het openbare toilet, maar de locatie is perfect!

Het is gelegen op de plek waar Müllerthal trail 2 en 3 samen komen. Dicht bij de waterval die je via een bos wandeling kan bezoeken. Deze hebben we dan ook meteen gedaan.

 

Door het Hemelvaart weekend is het enorm druk. Er zijn ook vele honden die Mickey allemaal even wil ontmoeten. Samen met Casper liep ik naar het meest bekende plekje van het Müllerthal om ‘s avonds een ander rondje te lopen en aan Casper te laten zien dat het niet zo extreem druk hoeft te zijn in Luxemburg.

Na de waterval wandeling hebben we bij de bus gerelaxt. Casper deed een mini test ritje op mijn nieuwe fiets. Hij heeft die in elkaar gezet en wou even checken of alles goed zat. We hadden de kans ingeschat wie het beste overeind zou blijven als opeens een onderdeel los komt en ik scoorde lager dan Casper op die score. Gelukkig heeft Casper alles super in elkaar gezet, dus kon ik daarna op mijn nieuwe fiets stappen om te testen.

 

Mijn Canyon Grizl Gravelbike fietst enorm fijn. Een stukje over het gras gefietst, de gravel van het camper stuk en op het asfalt tot de brug en terug. Het elektrisch schakelen is heel fijn. Binnenkort een langer ritje maken om de fiets beter te beoordelen. Het was nog spannend of deze op tijd zou komen, maar maandag ging de bel en stond er een groot pakket voor de deur

Ondertussen was het al bijna etenstijd geworden, dus ging ik aan de slag om rode curry te maken. Het kleine naan brood wat we bij de Albert Hein verkopen is ideaal voor mijn camping-pannetjes. Er passen precies 2 broodjes in 1 pan.

 

Na het eten liepen we de rustige route. We liepen een stukje waar ik al eens had gelopen en weken daarna af.

Toen ik met mijn ouders hier liep ging het net zo, mijn vader wou ieder bordje af om alle rots formaties te zien. Nu was ik degene die het voorstel deed.

 

We hebben Mickey flink moe gemaakt vandaag. Terug bij de bus deden Casper en ik een spelletje (Qwiks) om niet veel later te gaan slapen.

17mei2023