7 september

‘s Ochtends konden we de omgeving verkennen waar we geslapen hadden. We hadden gister al gezien dat een klein jachthaventje naast een hotel op 300 meter van onze kampspot was met vele wandelroutes er omheen.

Het haventje zorgde dat we naar een normale wc konden. De wandelpaden waren ook zeer geschikt voor mountainbiken, dus de volgende keer zorgen we dat we iets meer tijd hebben om op onze tweewielers door de bossen te crossen. We wandelde met Mickey en gingen daarna de bus weer in voor een lange dag rijden.

Vandaag sluiten we onze vakantie af. Een roadtrip van ruim 6.000km. Als we die in een richting hadden gereden waren we nu ergens in Nepal te vinden. We zijn zo noordelijk geweest dat we noordelijker waren dan IJsland. Aan de andere kant van de wereld had het Alaska geheten. Van hoge bergen weer terug in het vlakke kikkerlandje. De stoelen hebben zich ondertussen naar onze kont gevormd. Tijd om de komende periode veel te sporten en klaar te maken voor een volgend avontuur.

6 september

‘s Ochtends werden we wakker gemaakt met luid geklop op de deur. Een sergeant van de Zweedse landmacht stond voor onze deur. Hij vertelde ons dat het terrein over een halfuur ging sluiten en dat ze daarna schietoefeningen gingen uitvoeren. Meteen waren we klaar wakker. Met 10 minuten waren we aangekleed en hadden we de bus omgebouwd. Voor 8u reden we al naar onze volgende bestemming.

Het nationale park waar we parkeerde stond bekent om het mooie strand. We kozen de langste wandeling uit en begonnen aan onze makkelijkste wandeling van de hele vakantie. Het was een klein nationaal park die wel iets weg had van de wandelingen bij de Tenella plas bij Rockanje. De bomen met witte barst groeide met bogen omhoog. De route was nagenoeg vlak. De beekjes door het bos stonden droog, terwijl het de afgelopen tijd veel geregend heeft. We gingen een hek door en meteen veranderde de omgeving. De naaldbomen met bijzondere bast. Het waren een soort draden die vast aan de boom zaten in plaats van de schubbige bast die ik gewend ben van naaldbomen. De wandeling was de vorm van een rechthoek. We sloegen een hoek om en kwamen bij de kampeerplek uit. Zoals we ondertussen gewend zijn van de Scandinavische landen was hier ook een vuurplaats. De volgende hoek om bracht ons dichter bij de kust. We kwamen wat keien tegen waar we nu met gemak overheen banjerde. Een witte vuurtoren stak af tegen de blauwe zee. Een jongen speelde met een drone terwijl wij het bos in slingerde een klein stukje heide rechts latend. We kwamen bij ons slotstuk aan: het strand. Onze schoenen gingen uit en liepen door de branding. Overal stonden borden met oppassen voor stromingen en overstromingsgevaar. De zee hier kan ruig zijn. Niet tijdens ons bezoek, het was een rustige zee. Mickey moest aan de riem blijven, dus besloten we bij de bus naar een ander strand te gaan waar Mickey wel los mag. De regen kwam weer te voorschijn, maar wij hadden alle hoop dat die straks weer zou stoppen.

Het uitgekozen hondenstrand was minder mooi dan het diverse national park, maar wel rustiger. Er stond 30meter verder nog een blauwe Volkswagen die bijna identiek was aan die ons, van de buitenkant dan.

Mickey werd vermaakt met de frisbee en rennen over het strand. We pakte de slackline uit de bus en hingen die tussen twee bomen op in het bos wat het strand van de parkeerplaats scheidde. Pas toen onze spieren gingen shaken van de inspanning bouwde Casper de slackline vernuftig om tot hangmat. Uit de wind ging ik lezen in de bus terwijl Casper en Mickey van de geluiden van de zee genoten. Zelfs in de regen bleven die twee liggen.

Het werd tijd om weer verder te trekken, dus alles werd weer afgebouwd en onze weg richting Denemarken vervolgd. Bij de supermarkt kochten we nog wat lekkers voor onszelf (Smash) en voor Mickey. De tol om de brug van Zweden naar Denemarken te mogen nemen werd van te voren betaald. Dit is goedkoper dan ter plekken betalen. Ik las verder in mijn boek Tracks (van Robyn Davidson) en oefende Spaans terwijl Casper de kilometers richting huis aftikte. We stopte alleen voor plas en eet pauzes.

5 september

Casper en ik werden al vroeg wakker. We stonden niet ver van een tweede meer, die we gister door het slechte weer niet hadden gezien. We gingen kort kijken met Mickey. Tijdens het wandelen besloten we ons ontbijt op de twee locatie te doen.

We reden naar de ingang van het nationale park, zo’n 5minuten van onze overnachtingsplek af. Casper maakte een eitje met spek, terwijl ik het afval weggooide. We waren de eerste op de parkeerplaats, maar het duurde niet lang tot andere zich aansloten. We spraken de ranger en vroegen haar de leukste route. We besloten de langste route te lopen, paars waar 6u voor stond. Op aanraden van de ranger voegde we de oranje route van 30 minuten eraan toe. We werden erop geattendeerd dat de 6u alleen is als je erg rustig loopt.

De route ging om een meer heen en was voor het grootste gedeelte single track. We slingerde achter elkaar aan door een heel divers landschap. Van oude naaldbomen, met mos begroeide stenen, door naar een bos met smalle dunne berken bomen. Van dicht begroeid naar open bos. De rots formaties waren compleet anders op de oranje route dan de paarse.

Het natuurgebied is gevormd in de ijstijd, op de oranje route zag je gigantische keien op elkaar gestapeld alsof reuzen een spelletje jenga wouden gaan spelen. Sommige “torens” waren omgevallen en de route sloop door de smalle gleuven en onder op elkaar gestapelde rotsen door. Er waren meerdere kampeerplekken die bestonden uit een met touw afgezet stuk, een compost toilet, een schuurtjes met hout, zaag en bijl. Dit met een vuurplaats waar je een gril boven kan schuiven en banken. We stopte op een van de plekken met een standje aan het bos. We hadden een blik soep meegenomen en warmde deze op onze gasbrander op. Het was eindelijk weer een dag zonnig. We waren ondertussen wel nieuwsgierig geworden naar het hout hakken. Benen wijd, zodat als je volledig mis slaat de bijl door je benen slingert in plaats van je been moet vervangen voor een blok hout. Een ander belangrijk punt, de zwaai het werk laten doen. Casper en ik hielpen de komende wandelaars hier. We legde het hout in de schuur en liepen verder. Het meer nog altijd aan onze recht hand.

De bordjes langs de weg gaven informatie over de flora en fauna. De wolven, veelvraten, wilde zwijnen en vele andere dieren die in de omgeving wonen. Nog maar te zwijgen over de diversiteit aan vogels. De kilometers gingen snel. Het landschap was ondertussen veranderd in gladde rotsen met bomen die erop groeide. De paarse lintjes gaven de weg goed aan. De tocht van 12km hadden we in iets meer dan 2u afgelegd, zonder lunch mee te rekenen.

De ranger vroeg hoe we het vonden en we kletste nog langere tijd na over de natuur in Zweden en Noorwegen. Ze raadde een aantal nationale parken aan voor onze volgende reis.

Het was ondertussen gaan druppelen, maar zodra we de deur van onze bus dicht schoven begon de regen.

Blij met onze keuze om vroeg op te staan, maakte we een kopje koffie voor onszelf en aten daar een bakje yoghurt bij.

Morgen gaan we weer naar een national park, deze is alleen bijna 6u verderop, dus gingen we tijdens de regen rijden richting Malmö. Onderweg maakte ik het avondeten klaar terwijl Casper met Mickey ging lopen. ‘s Avonds kampeerde we op een militair oefenterrein die soms open is voor publiek. Zodra we het terrein opreden zagen we een das oversteken. Onze overnachtingsplek was een vlakke plek aan zee, maar omdat we laat aankwamen genoten we meer van de stilte en de rust.

4 september

Casper en ik werden wakker in de camper. We hadden om 8u afgesproken bij Pepper om te ontbijten. We gingen naar binnen en Pepper had pannenkoeken gehaald. Na dit heerlijke ontbijt moest Pepper naar het werk en Mickey uitgelaten worden. Casper en ik liepen met Pepper mee naar haar werk, 3 minuten lopen en gingen vanaf daar nog een blokje om.

We hadden een route bepaald voor de komende dagen en reden naar Zweden toe. Net over de grens deden we boodschappen. Voor €10 haalde we 20 blikken cola. Ook gingen naast de nodige groente en fruit, een paar zaken Smash mee. Dat is een Noorse snack, buggels in chocola omwikkeld.

Onderweg werd er nog gestopt voor plaspauzes en benen trekmomentjes, maar over het algemeen reden we aardig door naar Tivide national park.

De plek die we wouden was al ingepikt door een auto, maar verderop was nog wel een plekje vrij. We zagen bij de hut een kampvuur en ging met Mickey daar kijken. Een hiker die al 2 weken door de regen heeft gelopen zat daar zijn spullen te drogen. Hij vertelde over het weer, wat hij had meegemaakt tijdens de tocht. We gingen snel even met Mickey lopen en langs de bus cola en fruit halen. Ondertussen waren er nog 2 hikers bijgekomen en de mensen uit de auto hadden een tentje opgezet.

Met elkaar zaten we in de schuilhut. Het is moeilijk voor mij om trail magic te geven aan PCT hikers, maar aan Bergslagsleden hikers is wel mogelijk. We kletste gezellig en natuurlijk vertelde ik ook over de PCT. De twee andere hikers was een Duits koppel. Het was hun tweede meerdaagse wandeltocht ooit. De Zweed die het vuur had gemaakt had al vaker dit soort dingen gedaan. Alles aan deze avond maakte dat ik me weer verbonden voelde met de hiker-gemeenschap. Gister met Pepper en vandaag zoals het hoort bij een kampvuur met veel nieuwe gezichten. Of je nou 2 dagen heb gelopen of 5 maanden, iedereen praat mee, iedereen doet er toe, elke ervaring is belangrijk. Het voelde vertrouwd en het voelde goed. Casper en ik gingen om half 9 terug naar onze tent van metaal op wielen. Koken, eten, lezen en slapen.

3 september

Nog na genieten van de foto’s die we gister hebben gemaakt, werden we wakker. Het was koud in de bus. Buiten lag een laagje sneeuw. Mickey wou dol graag naar buiten.

Terwijl Casper en Mickey buiten speelde, bakte ik een eitje.

Vandaag zouden we Pepper weer zien. We reden richting Oslo met een paar kleine stops tussendoor voor lunch en Mickey uitlaten.

Onderweg had ik contact met Pepper om de sleutel van haar appartement op te halen. Ze kon even naar buiten komen voor de sleutel en ging gauw weer aan de slag. Casper en ik parkeerde voor het huis en konden binnen douchen en een was draaien. Pepper had instructies voor ons klaar gelegd en handdoeken. Toen Casper en ik met schone kleding op de bank zaten kwam Pepper al binnen.

Met elkaar en de hond van haar werk, Disco, gingen we wandelen door het beeldenpark van Noorwegen. Terug bij Pepper, maakte ze een lekkere maaltijd voor ons en we kletste gezellig tot laat in de avond. Pepper, Casper en ik hebben met elkaar in Amerika gelopen. Samen met haar heb ik Canada bereikt. We haalde herinneringen op en klaagde over de regen. Een heerlijke avond voordat Casper, Mickey en ik weer terug de camper in kropen.

2 september

We werd wakker net buiten Hede. Het reserve wiel was zacht, maar na een nachtje slapen hadden we daar de oplossing voor bedacht. Met onze fietspomp konden we de band weer op spanning brengen. Casper heeft namelijk een manometer erop zitten. Terwijl Casper bezig was met deze bijzondere ochtendgymnastiek, was ik een slecht bakje havermout aan het maken. Te veel melk, te kort op het vuur en om dit alles te verbergen te veel honing er doorheen. Gelukkig was de koffie wel lekker.

De bus werd weer verbouwd van slaapplek tot vervoersmiddel en we gingen op pad terug over de grindpaden, bos paadjes en dirt roads naar het nationale park. De regen was begonnen zodra wij onze motor hadden gestart. Bovenaan de berg kleedden we ons om zodat we regenproef konden gaan lopen.

Mijn regenjas is zijn functie verloren. De jas heeft me warm en droog gehouden tijdens mijn wandeltocht in Amerika. De stank die zo ver in de stof is getrokken van 160 dagen veel te weinig douchen, komt zelfs na 4 wasbeurten weer opzetten. Met nog geen alternatief voor deze uitrusting ging ik naar boven.

Gladden stenen, modder, glibberige planken terwijl mijn zicht verminderd door de druppels op m’n bril. De druppels alleen zijn al vervelend, maar het beslaan van mijn glazen zorgt dat ik soms met moeite m’n eigen voeten zie.

De regen zakte via mijn regenbroek mijn schoenen en sokken in. Mijn regenjas en wollen thermoshirt namen het water op. Boven de boomgrens hielp de wind mee om me oncomfortabel te maken.

Boven maakte we een foto en gingen al vlug naar beneden. Casper was nog niet uitgewandeld en we hadden nog geen beren gezien, dus in plaats van de weg naar de bus te volgen gingen we rechts af. Een vlakkere wandeling door de modder. De beren lieten zich niet zien. De enige dieren die we zagen waren koeien en Mickey. Op de terug weg stelde Casper voor om pannenkoeken te eten.

We probeerde de bus zo droog mogelijk te houden terwijl Casper, Mickey en ik onze natte spullen vervingen voor droge en warme kleding. Mickey werd afgedroogd en kroop op m’n schoot voor warmte. In de koelkast stond de pasta van eergister nog, dus aten we die als koud salade in plaats van pannenkoeken.

We vertrokken weer richting het zuiden. Een bordje langs de weg gaf aan dat er een krater te zien was van een meteoriet inslag. We stopte de auto weer en liepen de 200meter naar de grote kuil. Het was een deuk in de aarde van ongeveer 15meter breed. We liepen een rondje er omheen en vervolgde onze route. De kilometers gingen vlotjes. De reserve band die met de fietspomp is opgepompt deed het goed. We kwamen weer in Noorwegen. Na een supermarkt stop voor broodjes, toetjes, 2 locale biertjes en gril worsten, stopte we op een mooie plek voor avondeten, broodjes hotdog. Mickey werd nog even uitgelaten voor we weer vertrokken. In het bos langs de weg waren 2 elanden te zien. We keerde om in de hoop dat we ze op de foto kregen. De grote beesten kwamen bijna boven de auto uit. In Zweden een paar jaar geleden heb ik een eland gezien, maar deze was jong. Dit waren volwassen beesten. Helaas kregen we ze niet goed op de foto.

We reden een bekende weg op. Op de heen weg reden we door Rondane national park. Deze weg vonden we zo mooi dat we die nog een keer wilden doen. Er is vannacht kans op sneeuw. Ook kan het zijn dat het noorderlicht verschijnt. We wisten de mooiste plek al te vinden. Er was niemand en we hadden de hele parkeerplaats voor ons alleen. Het was windstil en het meer spiegelglad. Een goed moment om een lokaal biertje op te drinken voor het slapen.

Het was een heldere nacht, dus ging ik nog even naar buiten om te kijken of het Noorderlicht te zien was. De Melkweg stond recht boven onze bus. Een foto waardig moment. Snel pakte ik Caspers camera en we speelde met de instellingen tot de camera de foto vast legde die we op canvas willen bestellen. De camera heeft de Aurora borealis vastgelegd.

1 september

Na een rare nacht gingen we vroeg verder naar het zuiden.

De dag zou voornamelijk bestaan uit rijden. Het landschap veranderde weinig. Voornamelijk heel veel bomen. Hoge, lage, loofbomen of naaldbomen. Ze vertelde ons hoe veel sneeuw er ongeveer valt, of er veel of weinig wind er normaal gesproken is en nog veel meer andere kleine observaties vanuit onze rijdende kijkbuis.

Een vriend van Casper raadde een nationaal park aan waar vele beren zitten, dus wijzigde we onze koers en gingen op weg om daar morgen te zijn. We reden tot we honger kregen. Het was mijn taak om Casper te navigeren naar een fantastische lunchspot. Park4night-app gaf een mooie natuurplek weer. Over wat grid paadjes naar een dirt road. Deze weg werd steeds smaller en meer overgroeid. Voorzichtig maneuvreerde wij ons door naar het einde. Een veel te kleine plek. We konden nog maar net keren. We aten hotdogs als lunch en speelde even met Mickey.

We hadden nog vele kilometers te gaan, dus weer terug de bus in nadat de afwas was gedaan.

Onze volgende stop was pas om half 5 om “even” de benen te strekken.

Dit hield in dat we een berg (500+meter) op gingen lopen. Het was een wandeling van nog geen 2,5km. Het pad was goed begaanbaar. Bovenop was een uitkijk toren en een bord met het verhaal van de locale monster van Loch Ness.

Na een koekje te hebben gegeten gingen we weer vlug naar beneden. De toegangspoort tot een grot was al dicht, dus we hadden geen reden om te blijven plakken.

Nog verder naar het zuiden. We vulde onze diesel en water tank en gingen door. Verder en verder, richting het nationale park. We reden de snelweg af, door gezellig uitziende wintersport dorpjes, die nu vol in stijgers stonden. Vol geladen reden we door de bergen. Het asfalt werd ingewisseld voor grint wegen. Meer dan 12 kilometer lang reden we de beschaving uit het beren gebied in.

We hadden per ongeluk de verkeerde locatie ingevoerd in de navigatie, dus moesten we omdraaien. We waren namelijk bij de wandelingen in het verboden-te-kamperen-nationaal-park aangekomen in plaats van onze overnachtingsplek er vlak voor. Omkeren ging makkelijk en met de zonsondergang op onze voorruit reden we naar beneden.

De door ons uitgekozen plek was leeg.

Tot nog toe liep onze auto vakantie op rolletjes. De camper is dan uit 1985, maar heeft nog geen probleem geleverd. We rolde van het ene avontuur in het andere. Tot vandaag. Casper ging nog even een rondje met Mickey om de bus lopen terwijl ik ging relaxen van een lange dag op de bijrijdersstoel te hebben gezeten. De deur is nog niet dicht geschoven of Casper staat al weer binnen. Lekke band.

Meteen sprong ik achter hem aan naar het linker voorwiel. Een akelig sissend geluid kwam van de band af. Ik wou het wiel niet opnieuw uitvinden en stelde voor om het muziek instrument te vervangen voor het thuiskomertje onder de bus. Helaas was het ons thuis niet gelukt om deze onder de auto vandaan te krijgen en stond deze band dus totaal niet op spanning. Casper zei dat hij de voorkeur had om met leeglopende band de hele tocht terug over de dirt road richting de bewoonde wereld te maken. Mijn mobiel had bereik en kon via internet de dichtstbijzijnde garage opzoeken. Snel en veilig toerde we de berg af, naar de garage.

We hoopte te kunnen parkeren voor de garage en overnachten in de bus en morgenochtend om 7u de eerste klanten te zijn. De garage lag midden in een woonwijk. Een oude dame stond uit haar raam te kijken toen onze lawaaierige bus de oprit van de garage op reed.

Casper stapte uit om aan de vrouw te vragen of we hier konden overnachten wegens lekke band. Hij werd meteen weg gestuurd. We reden naar het tankstation waar de volgende garage aan vast zit. Nu we een rustige plek hadden gevonden hadden we tijd om alles even beter te inspecteren.

Er zit een spijker in de band. De band was zacht, maar nog niet leeg. We haalde ons gereedschap uit de bus. Het reserve wiel kwam onder de bus vandaan en we konden beginnen. Een aantal jaar geleden heb ik ooit een band gewisseld tijdens een wedstrijd voor een sponsor voor het hockeyteam. Deze kennis kwam nu goed van pas.

De schroeven werden losser gedraaid de krik op de juiste plek... de krik was niet lang genoeg.

Over de parkeerplaats heen struinend opzoek naar dingen om de krik hoger te zetten. Een pellet was te hoog, maar twee losse planken werkte perfect. We konden verder met onze operatie. Oude band eraf en nieuwe erop. Een donkere Volvo kwam aanrijden, stopte naast ons. Die komt ons weg sturen, dacht ik. De motor starte weer en hij reed weg. Waarschijnlijk zag hij dat we met pech  daar stonden. De honden van een paar huizen verderop blafte en gromde nog steeds.

Het hele dorp had een griezelig gevoel bij me opgewekt. Een stugge sfeer.

De reserve band zat op de plek van het linkervoorwiel. Duidelijk zachter dan wat hoort, maar een stuk harder dan onze inmiddels platte band. Ons plan om stiekem in de dorp te overnachten lieten we varen. We reden een klein stukje door het donker naar een plek toe. Morgenochtend weten we de garages te vinden om de band op spanning te brengen en mogelijk een nieuwe te kopen.

Dit avontuur liep gelukkig met een sisser af.

31 augustus

Onze biologische klok maakte ons wakker. Na een stuk ontbijtkoek met koffie gingen Casper, Mickey en ik een stukje wandelen in de omgeving. Er zijn vele rendieren in Zweden en ook hier zagen we er eentje. Het pad werd al gauw modderig en we besloten om te keren.

We reden een stuk naar het zuiden voor we er af sloegen en een bosweg gingen volgen. De onverharde weg had een afsplitsing naar het meer. Een perfecte plek om wat tijd door te brengen. Bij de open plek aan het water stonden twee bankjes aan een vuurplek. De plek was groot genoeg voor nog een busje zoals die van ons, maar we waren alleen. De bossen om het meer heen heeft een rijke geschiedenis. Een bord gaf aan waar een 7.000 jaar oud graf lag en waar resten van nederzettingen van de vroege steentijd te zien waren. We volgende het pad naar het graf en zagen een stapel stenen liggen met een bordje die uitleg gaf over wat je zag.

Terug bij de bus bekeken we de kaart goed en gingen het bos in waar geen paden waren opzoek naar de oude nederzettingen. Met wat fantasie konden we de huisjes uit de stapel stenen opmaken, of zou het gewoon een muurtje moeten voorstellen als omheining van een tuin?

Het was heerlijk weer, dus wat lezen in mijn boek terwijl Casper met Mickey speelde maakte het vakantie gevoel compleet. Het meer glinsterde en zag er uitnodigend uit. Bang dat het water wel erg koud zou zijn legde Casper en ik warme spullen klaar met onze handdoeken op grijp afstand.

Het meer werd langzaam dieper, had kleine keien die niet heel pijn deden aan je voeten ook al koos ik ervoor om met slippers en al het water in te gaan. Het viel alles mee.

We zwommen en kregen Mickey met behulp van de frisbee ook het water in. De lichte bries en de volle zon zorgde dat we snel opgedroogd waren.

We vervolgde onze road trip verder naar het zuiden. Onderweg hadden we nog een kort pitstop voor wat boodschappen. Vers fruit, brood en een sapje zorgt dat ons rijdend (onder) wegrestaurant alle luxe heeft die we maar verlangen.

Een klein stukje van de route af konden we de camper kwijt op een vlak stukje gras naast een meer. We hoorde muggen al zoemen voor we naar buiten gingen. Gelukkig komen ze niet zo gauw de bus in, dus konden we makkelijk kamperen op onze uitgekozen plek.

Mickey werd weer uitgelaten. We zagen vele sporen van dieren, maar geen enkele rendier gezien rond onze overnachtingsplek. Gelukkig staat onze teller al ver boven de 10 met rendieren die langs of op de weg met hun grijze en 1x zelfs witte vacht staan te pronken.

Terug bij de auto ging Caspers mobiel af: grote kans om het Noorder licht te zien.

Natuurlijk bleven Casper en ik buiten in de hoop het groene lucht spektakel te kunnen zien. Onze wekker meerder malen tijdens de nacht gezet, turen naar boven of er al iets te zien was, maar helaas bleef het te licht om ook maar iets te zien. Komende winter moeten we terug om dit van onze bucket list af te kunnen strepen.

30 augustus

Vandaag zouden we Noorwegen verlaten en Zweden in rijden. De koffie werd in de nieuwe beker geschonken om te drinken bij een bakje granola. De camper werd weer omgebouwd zodat we konden rijden en we vertrokken. Heel verrassend regende het toen we wakker werden en tijdens het rijden regende het nog steeds. Vol goede moed zeiden we tegen elkaar dat we zo de regenwolk uit zouden rijden en een fantastische dag te gemoed zouden gaan. Tien minuten voor we aan kwamen in Abisko stopte de regen. Ons positief denken had geholpen, maar misschien het spieken op de weer app nog meer.

De rest van de dag zou het droog blijven. We pakte eten voor een lunch op locatie, regenkleding voor de zekerheid en gingen op pad.

We volgende een stuk van de Kungsleden (Kings trail). Een tocht die ik een paar jaar geleden liep met Renée.

In 2016 was het de groenste dag van de tocht. Casper, Mickey en ik liepen langs het wild stromende water, over de planken waar de Zweedse wandeltochten om bekend staan naar de brug. Vlak na de brug, 5km van onze auto af, was een klein hutje met picknick tafels waar we gingen lunchen.

Uit de tas werd de brander gehaald om de soep op te warmen. De gedroogde salami werd als aperitief gegeten tijdens het wachten. Met gevulde magen gingen we weer terug naar de auto via een kort uitstapje naar een sami nederzetting. Op naar onze volgende stop.

We reden de weg op en meteen moest er geremd worden, twee hikers met hun duimen omhoog langs de weg. Ze moesten naar Kiruna, dus gingen ze met hun backpacks bij ons op de achterbank. De twee Amsterdammers, Eva en Jeroen, kletste gezellig over hun tocht terwijl wij hun vertelde over onze vakantie. Tot nu toe nog geen enkele keer spijt gehad van een lifter mee te nemen. We dropte ze bij het trein station en reden zelf door naar het centrum.

Kiruna is een mijn stadje. Aan alle kanten is het te zien dat de gemiddelde bewoner hier minder te besteden heeft dan het rijke Noorwegen waar we net vandaan komen. De flats en saai gebouwen kon onze aandacht niet lang vast houden. We scoorde een broodje eland bij een zaakje waar ik de vorige keer ook een broodje had gehaald. Na een rondje door de stad te hebben gelopen vervolgende we onze route naar het zuiden.

Een lange brede weg, slingerend door de bossen. Het had een Amerikaans gevoel. Een eindeloze weg, langs loofbomen en naaldbomen die hoe verder we reden hoger en hoger werden. Af en toe zagen we een rendier langs de weg. Helaas hebben ze nog geen eland gezien.

De weg ging verder het bos in, af en toe een afrit naar een bosweggetje, maar over het algemeen als maar rechtdoor. De zon zakte sneller dan de andere dagen naar beneden.

We vonden de plek die we van te voren hadden uitgezocht op de app. Een picknick plek, met overvolle wc’s. Tussen de bomen door zie je het meer en vanuit de bus is de beek er naar toe is op de achtergrond te horen.

Aan alles is te merken dat het vannacht koud gaat worden. De lucht is vochtig, de zon is eerder onder dan in het hoge noorden, maar bovenal het voelt al kouder aan. Een perfecte avond voor warme chocomelk voor bedtijd.

29 augustus

Voor het eerst sinds lange tijd was het ‘s ochtends droog. Het had ‘s nachts geregend, maar wij konden gelukkig wandelen met droog weer. Met regenkleding in de rugzak gingen we op pad. Vanaf de camping ging er een wandeling naar de top van een berg. We volgde de bordjes en voelde de eerste druppels. De regen zetten nog niet door dus klommen we verder omhoog. Dit van de makkelijkste wandeling tot nu toe. We gingen door een veld waar ze vaak met paarden ook rijden, door een hek naar een gebied met veel rotsen en struiken. De route was makkelijk te volgen. De druppels veranderde in regen en wij trokken onze regenjassen aan. De route werd stijler en modderiger. Het uitzicht steeds beperkter terwijl we nog steeds klommen. We kwamen boven de boomgrens en de regen kwam nu met bakken uit de hemel. Nog steeds klommen we omhoog. We voelde de hagelstenen op onze capuchon weerkaatsen. Mickey stond al een paar keer stil op het pad ons aan te staren waar we in hemelsnaam mee bezig waren. We waren bijna boven, maar we besloten toch terug naar beneden te gaan. De wind wist de regen zelfs mijn regenjas in te blazen. Met doorweekte sokken en onderbroek kwamen we glibberen en glijdend beneden. Casper ging met Mickey nog even op het strand spelen zodat ik alle ruimte had in de camper om me om te kleden.

Droog, met mijn kleding aan de waslijn was het nu Caspers beurt. Hij droogde Mickey af en trok zelf ook iets droog aan.

Als late ontbijt of vroege lunch maakte ik pannenkoeken. We smulde terwijl we plannen maakte voor de dag. De navigatie ging aan met als bestemming Solvær.

De regen was weer gestopt bij onze eindbestemming. We parkeerde bij de bouwmarkt. Het was een klein stukje lopen naar het centrum.

Er waren een paar leuke straten en we zijn dan ook goed geslaagd in dit stadje. Casper en ik willen 4 leuke emaille mokken om boven ons keukentje te hangen. In België hebben m’n moeder en ik de eerste gevonden. Een wit met groene met een blauwe Volkswagen erop.

Nu vonden we in de winkel een wit met zwarte mok met een eland erop. Ook al hebben we nog geen wilde eland gezien tijdens deze reis, toch ging de mok mee voor in onze bus.

Er was markt in het dorp. Een van de kraampjes verkochten worsten. De man liet ons rendier, eland en walvis proeven. We kochten een rendier worstje om thuis te kunnen nagenieten van onze tocht.

De volgende kraam had Noorse truien, iets waarvan Casper aan het begin van de reis al zei dat hij die graag wou. Als je een Noorse trui zoekt zijn ze meestal rond de €160, hier waren ze “maar” €90. We zochten de mooiste twee uit. Met Kerst zullen Casper en ik dus wat wol uit het hoge noorden dragen.

De regen begon weer toen we de auto instapte. We overlegde en besloten te gaan rijden in plaats van hopen dat het weer op klaart en we kunnen gaan wandelen.

De navigatie werd ingesteld op een locatie vlak voor de grens en we gingen rijden. We passeerde ons noordelijkste punt van de vakantie. De natuur veranderde enorm terwijl we de Lofoten afreden. Wild water, bossen, rotsen en het ruige landschap waar ik zo verliefd op ben.

We vonden een overnachtingsplek naast de snelweg. Hier zijn snelwegen niet zo als in Nederland. Er rijd af en toe een auto langs en we hadden er totaal geen last van.

Er stond al een andere camper met een Noors ouder stel. Zij hadden ook een hond. We kletste kort met elkaar. Ze wezen ons op het begin van het wandelpad en samen met Mickey liepen Casper en ik een stuk over de trails. De single track liep over afgesleten rotsen. Het leek alsof er ooit een gletsjer had gelegen op de plek waar wij nu liepen.

Terug bij de auto gingen we al snel slapen.

28 augustus

De regen tikte op de tent en maakte ons wakker. Onze weer app gaf aan dat het om half 9 zou stoppen met regenen dus draaide we ons nog een keer om.

Casper liet me zijn foto’s zien die hij had gemaakt en we kletste zachtjes met elkaar tot het droog was. We pakte de spullen in en gingen weer terug richting de auto.

De terug weg was misschien wel mentaal vermoeiender dan de heen weg. Klauterend, balancerend kwamen we terug bij ons huis op wielen. De eerste toeristen wilden al onze parkeerplek overnemen.

Josh had ons een kijkje bij Nusfjord aangeraden, dus ging we op weg daar heen. Een dikke zeemist hing op en om de eilanden. De rotsen die uit het water opdoemen deden ons denken aan de beelden uit Pirates of the Caribbean. Met het bekende deuntje in ons hoofd reden over de weg langs fjorden, kliffen en meren. Om het dorpje in te mogen moest je betalen en het leek ons niet veel belovend van de buiten af te zien, dus reden we door naar een dorpje voor wat boodschappen. Het zonnetje brak door dus willen we er meteen gebruik van maken door te barbecuen vanavond.

Na het toeristenwinkeltje te hebben bekeken vervolgde we onze weg naar Haukland beach. Een strand om een paar uurtjes te relaxen. We speelde met Mickey en keken naar de golven. Het strand was omringd door hoge bergen. We spraken met twee Noren die ons vertelde over een andere mooi strand waar je perfect kan overnachten. Wij pakte snel in en gingen er op af. Helaas kwamen we op locatie er achter dat er betaald moest worden om bij de locatie te komen.

We reden verder opzoek naar een overnachtingsplek en vonden weinig goede plekken.

We kwamen bij een camping en besloten daar te overnachten. We stonden aan zee met zicht op de zonsondergang. De barbecue ging aan. De aardappels in aluminiumfolie tussen de kolen en de burgers met de worstjes op de gril. We aten en keken naar de beginselen van de zonsondergang.

Hier gaat de zon enorm langzaam onder. We keken naar de langs rijdende paarden en genoten enorm van alles.

Nadat alles opgeruimd was ging we naar bed. De zon was onder en het was een heerlijke dag geweest.

27 augustus

Al vroeg werden we wakker. Ons idee om de zonsopkomst boven op de berg te zien hebben we laten varen, maar we waren nog steeds ruim voor alle toeristen begonnen.

We stapte de bus uit en gingen naar het begin van de tocht. Meteen begonnen de trappen. We moesten meer dan 1500 treden omhoog. Met alleen trap lopen waren we nog niet boven, we hadden nog stukjes die we via rotsen en modder omhoog moesten klimmen. Het einde vlakte af langs de berg kam tot we bij een kleine verhoging in de bergpas kwamen.

Wij en twee andere toeristen waren op de plateau om foto’s te maken van het dorpje beneden. We raakte aan de praat en kwamen er achter dat het twee Amerikanen waren die in Duitsland tijdelijk werken. Josh en Kelsey hadden daar een week vrij en besloten de Lofoten te bekijken. Ze waren naar Narvik gevlogen en met een huurauto rond aan het toeren. We maakte foto’s met elkaars camera’s zodat we ook samen op foto’s staan. Gezellig kletsend gingen we naar beneden. Mickey was ondertussen uitgeput van zo’n lange stijle wandeling, terwijl Casper en ik deze wandeling de makkelijkste vonden tot nu toe. We nodigde de amerikanen uit om in onze bus een kopje koffie te drinken.

Na twee kopjes koffie, 2 koekjes en een slapende hond later, ging het stel weer terug naar hun hotel terwijl wij gingen kijken wat we wouden doen. De parkeerplaats was ondertussen gigantisch druk geworden. We waren blij dat we de bus achteruit hadden ingeparkeerd, want anders waren we niet meer weg gekomen.

Terwijl wij op onze telefoon scrolde naar opties wou de Fransman naast ons de vieze luier van zijn kind laten liggen. Niet zolang wij er naast zitten, Casper klopte aan en wees de Fransman erop dat hij wat vergat. Zijn vrouw stapte uit en borg de vieze luier op in de auto.

Niet veel later besloten Casper en ik om te vertrekken, ik stapte uit om de auto door de nauwe kleine overvolle parkeerplaats te leiden. Er kwam een andere Fransman hard aangereden, net toen Casper tussen 2 auto’s in stond met aan elke kant niet veel meer dan 5 cm over. Ik gaf Casper het stopteken, de Fransman reed vol op mij af, mijn stopteken ging nu naar de Fransman toe en hij negeerde alles. Als ik niet opzij was gesprongen lag ik onder zijn auto. Hij sprong eruit en rende naar iemand die langs de kant stond. “Excuse me! You almost hit me with h your car!” Riep ik naar hem, hij antwoordde nonchalant “yeah, I saw you”. Verbaast kijk ik hem aan en leer hem wat etiketten bij: “you need to apologize”. De Fransen zijn rare mensen en ik ga er maar van uit dat in Frankrijk de middelvinger betekend dat het hun heel erg spijt.

De auto reed weg en Casper kon weer verder de parkeerplaats af. We hadden het nog een tijdje over de idiote Fransen. We waren de drukte en de toeristen zat, dus besloten we de andere wandeling over te slaan en een rustig plekje op te zoeken.

We reden naar onze bestemming van morgen waar de parkeerplaats ook overvol was en reden verder, de weg veranderde in een grindpad. Het grindpad hield op en we keerde hier de auto om op een mooie spot langs de weg te staan. De plek was groot genoeg voor precies 1 auto, als het moet twee, maar niet zoals wij hem hadden neergezet.

Als lunch hadden we soep op, maar na de wandeling hadden we toch wel trek gekregen in een late middag snack, dus maakte we hotdogs. We relaxte en ik lag languit op de bank. Ik pas precies in de breedte van de bus, dus de bank is een ideaal bed voor me.

Casper besloot te gaan fietsen. Toen ik bijna in slaap viel was Casper al terug. Hij vertelde dat 8km verderop een mooi strand is, het is makkelijk te fietsen, nagenoeg plat.

Hij had me overgehaald, dus ik ging achter hem aan naar het einde van het grindpad. Daar vervolgde de weg als een trail die verboden is voor auto’s.

We stuiterde over de stenen en kwamen op een moerassig pad terecht. Het water was diep en het trappen ging zwaar. Zodra we de plas uit waren vertelde ik Casper dat ik dat niet zo grappig vind. Met mountainbiken wil ik nog wel eens vallen. Als ik val en alles is nat wilt dat hier niet zo gauw drogen, dus besloten we terug te gaan. Casper vertelde dat het op de kaart er tof uitzag. We reden het grindpad weer op langs de bus, door naar de drukke parkeerplaats. Volgens Caspers kaart waren er meerdere paden richting het strand van morgen. We zochten de andere parkeerplaatsen op, maar veel dingen konden we er niet van vinden. De parkeerplaats was iets rustiger terwijl we terug naar de bus fietste.

We aten pasta als avondeten. Terwijl ik weer bijna in slaap viel op de bank, haalde Casper me over om nu al naar de parkeerplaats te gaan. We vonden een plek op de nog steeds volle parkeerplaats en pakte onze spullen in.

Hoofdlampje, water, warme jas, regenjas en -broek, tent, slaapzak en matje. Met Mickey gingen we richting het strand. Het is lang licht boven de poolcirkel, dus we hadden nog alle tijd om er te komen. De wandeling stond als makkelijk aangegeven, maar dat viel vies tegen. De twee kilometer was over rotsen heen klauteren zonder ergens je voet kwijt te kunnen. Constant balanceren op de balm van je voet opzoek naar de beste plek voor je andere voet.

Aan de andere kant van de heuvel zagen we al vele tentjes staan, maar er was ruimte zat voor die van ons. Het was minder druk dan sommige plekken op de PCT.

De zon ging onder en de lucht kleurde oranje voor zover het te zien was tussen de bewolking door. We zetten de tent op en richte die in.

We namen Mickey mee het strand op waar hij helemaal dol werd van de uitputtingen van die dag. Hij rende rondjes om ons heen en wou terug bij de tent meteen slapen. Terwijl hij in de tent sliep, maakte Casper en ik een klein kampvuurtje.

We hadden een fakkel-houtblok gekocht een paar maanden geleden en konden die hier perfect gebruiken. We maakte foto’s en genoten van de dansende vlammen. Drie Zweden kwamen erbij zitten toen het vuur aan het doven was.

Na een kort gesprek ging iedereen de tent in om te slapen.

26 augustus

Het druppelde ‘s ochtends, maar het viel mee. Casper sprong op zijn mountain bike terwijl ik op Mickey paste. Ik wandelde met Mickey en ruimde de bus op. Na een ruim uur kwam Casper weer terug en aten we samen ons ontbijt. Hij vertelde dat het een lastige mountain bike route was en dat hij stukken is gaan lopen. Thuis loop ik stukken die ik te lastig vind terwijl Casper alles fiets, dus ik was blij met m’n keuze om niet mee te gaan.

In een grote winkel kochten we motor olie, ze hadden vele outdoor spullen en op magische manier kwam een telescopische werphengel ook in ons mandje terecht. Vele auto onderdelen lagen in de schappen terwijl die in Nederland meestal besteld moeten worden.

Na het afrekenen reden we door naar een winkelcentrum zodat ik een sport BH kon kopen. Deze was ik thuis vergeten, maar had nog nergens een goedkope gevonden. Gelukkig hebben ze in Bodø een H&M. Casper kocht nog een muts en trailrunners zodat we ons bijna moesten haasten naar de boot.

We waren nog steeds ruim van te voren bij de boot. Bij een supermarkt kocht ik hotdogs en broodjes terwijl Casper bij de bus bleef.

We paste nog maar net op de veerboot en het leek erop dat veel auto’s achter ons moesten wachten op de volgende. De overtocht duurde bijna 4uur.

Mickey bleef weer in de bus terwijl Casper en ik spelletjes speelde op het dek. De boot wiebelde veel heen en weer en mijn evenwichtsorgaan communiceerde met met maag dat ze dit beide niet zo leuk vonden. Gelukkig ging het goed.

Op de Lofoten eilanden aangekomen vonden we al gauw een plek voor de camper aan de voet van onze wandeling morgen. We gingen met Mickey het dorpje aan de andere kant bekijken en vielen niet veel later in de bus in slaap.

25 augustus

Het zal je niet verbazen als ik zeg dat Casper en ik wakker werden met het geluid van regen die op het dak tikt.

Het was vroeger dan de andere keren, dus Casper en ik trokken onze hardloopkleding aan en gingen met Mickey rennen. De regen was verkoelend. De 4km door het Noorse landschap over een langlauf route vermoeiend. Het was een breed pad dat begon als grindweg die omhoog slingerde. Een paar tientallen meters lang omhoog, stukje vlak en dat werd herhaald tot de grindpad na een kilometer veranderde in een onverharde bosweg. Hier ging het pad eerder honderd meter lang omhoog.

Het begon langs een brede beek, dat over rotsen heen schuimde, door een bos, door een open vlakte tot een kruising waar we omdraaide en dezelfde weg terug volgde.

Terug bij de bus vertrokken we al snel richting de boulderhal. Het regende nog steeds, dus een beetje binnen klauteren met warme douches daarna was precies wat we wouden. De hal had WiFi, dus konden we weer veel nummers downloaden om te luisteren tijdens het rijden.

Na het vele sporten hadden we trek gekregen in een late lunch. De verse pasta die we hadden meegenomen smaakte fantastisch met de pesto. Ondertussen was het twee uur geworden en hadden we nog tijd zat om even te relaxen. We reden naar een parkeerplaats met toilet en rommelde een beetje in de bus.

Het rijden is ook perfect om de accu te laden, dus reden we weer terug naar Bodø voor pizza en een overnachtingsplek op de berg.

24 augustus

We werden wakker met de regen, maar gedurende dag zou het steeds zonniger worden. De boot naar de gletsjer zou pas om 11u gaan, dus hadden we nog tijd voor een lekkere wandeling met Mickey. We volgde de wandelroute naar het meer toe en klommen via een andere weg weer terug naar de bus. Er stonden bordjes langs de route met uitleg over de omgeving. Van jeneverbessen tekeningen tot het verschil tussen een hert en rendier en andere informatieve dingen.

Terug bij de ons huis op wielen was het maar een klein stukje rijden naar de gletsjer veerboot. Casper, Mickey en ik kwamen zonder bus aan de overkant. We volgende het brede grindpad naar het begin van de wandeltocht. Zoals ik ondertussen gewend ben van Noorwegen was het een route waarbij alle ledenmaten gebruikt moesten worden om van de ene kwast stip naar de andere te gaan. We klauterde en klommen over rotsen en stenen. Langs beekjes, over bruggetjes en door stroompjes water. Het uitzicht over het meer werd steeds spectaculairder terwijl het zicht op de gletsjer ons ondertussen ontnomen was door grote rotsen. We gingen door spleten en zochten de weg die de minste energie kosten om bij de volgende markering te komen. Na ruim twee uur klauteren kwamen we aan bij het uitzichtpunt. Op een paar tientallen meters afstand van de gletsjer. Van de gletsjer af liep een waterval, gevolgd door een goed stromende beek naar de volgende waterval. Het water ging verder naar beneden het blauwe meer in.

De gletsjer torende boven de rotsen uit, het ijs was blauw met donkere kronkels erin. Een aantal gletsjer kloven goed zichtbaar vanaf onze plek. Het bevroren water had zich een weg door de pas van de berg naar net boven zee niveau gevormd. Het was spectaculair. Casper en ik spendeerde dan ook het grootste deel van de dag om dit smeltend natuur fenomeen te fotograferen. Over 25 jaar zal dit niet meer te zien zijn.

Na meer dan genoeg tijd bij het ijs gespendeerd te hebben gingen we weer naar beneden.

We volgde de bordjes naar de eland. Een vrouw had 4 elanden en toeristen konden ze bekijken tegen een kleine vergoeding. Casper wou absoluut geen eland missen, dus gingen wij de 14, 13, 2 jaar en 3 maanden oude beesten bekijken. Er was een mannetje en de rest dames. De moeder eland zou over een paar dagen worden afgemaakt omdat ze ziek was. Het beest was mager en bewoog weinig.

We maakte foto’s van de imposante beesten.

Terug bij de boten besloten we niet de volgende wandeling te starten maar te genieten van de draaikolken bij Saltstraumen terwijl het nog mooi weer was. Het was een uurtje rijden en zouden tijdens het hoogte punt van de getijden daar aankomen met nog wat speling om een mooie plek te vinden en de auto te parkeren. Zo gezegd zo gedaan. We zaten heerlijk van de zon genieten terwijl eb in vloed veranderde en het water snel de fjord in stroomde. Het water kolkte, maar met de juiste maanstand moet dit nog veel heftiger zijn. Nadat het hoogte punt geweest was aten we falafel, rijst met boontjes en een wok sausje in de bus. Naast ons kwam een Volkswagen T3 staan en we maakte een praatje met de eigenaar en zijn vriend. De jongens studeerde in Bodø, de stad waar je overvaart naar de Lofoten, en waren in Saltstraumen om te vissen. Door de sterke stroming komt er veel vis in het fjord waar vele mensen graag gebruik van maken.

Casper en ik zochten een plek op om te overnachten en plannen te maken voor de komende weken.

Zondag en maandag gaat het veel regenen in de omgeving. In Bodø zijn er meer dingen binnen te doen dan in Moskenes aan de overkant. Onze fles motorolie is op en die is in Bodø waarschijnlijk goedkoper dan op de Lofoten. Het enige probleem is dat maandag morgen de boot vertrekt voor de winkels open gaan of pas laat op de middag (16u), dus alle logistieke tabellen, berekeningen lieten we los op onze vakantie om tot de conclusie te komen dat we niet meer naar huis gaan en hier werk gaan zoeken.

Grapje. We vertrekken maandag middag naar de Lofoten en doen dinsdag met het mooie weer twee wandelingen die op ons lijstje staan.

Al gauw kwamen we bij onze overnachtingsplek aan en vielen niet veel later in slaap.

23 augustus

De regen begon al voor we wakker waren. Het tikken op het dak maakte het extra moeilijk om eruit te rollen. Op de planning stond een 3uur durende wandeling op de Seven Sisters. De Noorse buienradar gaf aan dat het verschrikkelijk weer zou blijven. De keuze om de wandeling over te slaan was dan ook snel gemaakt. Een berg op klimmen om een regenwolk van binnen te bekijken vonden we de tijd niet waard.

De gordels gingen om en we vervolgde onze road trip. Watervallen, bergen en prachtige uitzichten met onheilspellende wolken er boven. We stopte onderweg in een dorpje om de VVV te bekijken, maar vonden daar niks wat  we op deze druilerige dag wouden doen. We liepen met Mickey door de straatjes naar een parkje. In het park was een gazonnetje op mijn heuphoogte. Mickey nam een aanloop en sprong lening bovenop de stenen. We trokken hem mee naar de trap zodat wijzelf ook omhoog konden. De afgelopen dagen hebben we natuurlijk veel klim-wandelingen gedaan en Mickey heeft zich perfect aangepast aan de omgeving.

Terug bij de auto reden we naar de boot en miste die net. We maakte pannenkoeken als lunch en wachtte op ons vervoersmiddel over het water. Mickey moest in de auto achter blijven. Gelukkig was het maar een overtocht van 20 minuten. We reden door met af en toe een korte plas pauze of stop om van het uitzicht te genieten. De laatste boot van onze dag duurde een uur. We namen een spelletje mee naar het dek terwijl Mickey weer de bus bewaakte. Halverwege de tocht werd omgeroepen dat we nu de poolcirkel over gingen.

De regen stopte eindelijk en de lucht brak een beetje open. De boot meerde aan en we konden wee rijden. De route ging langs de gletsjer die morgen op het programma staat. We maakte al wat foto’s vanaf de andere kant van het meer. Een klein stukje verder konden we overnacht bij de VVV. Er stond al een Nederlandse camper. We stapte uit en raakte aan de praat met Max en Ingrid. We boden hun een biertje aan en kletste er lekker er op los. Uren later, gingen we met bijna schorre stemmen naar bed.

22 augustus

Om half 7 werden we uit onszelf wakker. Het was gestopt met regenen. Om 7u kropen we het bed uit, voor een lekker ontbijtje.

We hoefde maar een klein stukje te rijden voor ons eerst uitstapje van de dag: Torghatten. Een gigantisch gat in een rots. We parkeerde onderaan de wandelroute en begonnen met lopen. Het was een goed onderhouden pad om hoog. Het uitzicht door het gat was fantastisch en de andere kant op kijken wat het ook zeker waard. We spendeerde wat tijd met foto’s maken en wandelen door het gat heen. Op de terug weg kwamen we een klas met Noorse kinderen tegen. Een van de kinderen vroeg aan Casper hoe de hond heette. Toen wij twijfelt Mickey zeiden, schakelde hij meteen over in het Engels. Een jaar of 10 en hij sprak bijna beter Engels dan ik. Ik ben onder de indruk.

Terug bij de auto reden we door naar de veerpond. We wouden naar Vega gaan voor wat te wandelen, maar toen de boot moest arriveren was er geen veerpond die aanmeerde. In Noorwegen is blijkbaar het winterschema voor de boten al ingegaan. Er zou geen enkele boot meer naar Vega gaan, dus verlegde wij onze route en gingen met de eerste beste veerpond mee.

Op deze nieuwe plek zochten we een wandeling uit. Naar de top van een berg. In dit heerlijke weer is zo’n klim het waard voor het uitzicht alleen al.

Mickey, Casper en ik begonnen met klimmen. De tocht naar boven zou ik geen wandeling meer noemen. We moesten onze handen, voeten, knieën en als het even kon een extra set ledenmaten gebruiken. Klauterend kwamen we op een plateau. Mickey was ondertussen opzoek gegaan naar takken. Het teken dat hij moe is en wil rusten. We dronken een biertje en genoten van het uitzicht. De bus was in de verte te zien als een klein stipje. De route zag er steiler uit na dit plateau en we besloten weer af te dalen. Het was ondertussen vier uur geworden en zocht de plek op die we vlak voor de wandeling al in waren gereden voor een verkeerde afslag te nemen.

Het was een beetje afgelegen grasveld omringt door bomen. Perfect om te overnachten. We hadden de bus op de meest vlakke plek gezet en genoten van een middagje relaxen. Mickey kon los rond lopen. Casper sleutelde wat aan de auto (motorolie aanvullen, lampen van de bus anders aansluiten), terwijl ik een boekje las. Na het eten gingen we onze trouwe viervoeter uitlaten. We zagen dat het een perfecte dag was voor een prachtige zonsondergang en onze overnachtingsplek had geen uitzicht. We besloten alles weer in de bus te leggen en te vertrekken. We reden naar de volgende veerpond en maakte in dit haventje foto’s van de ondergaande zon. Om half 10 ‘s avonds reden we de veerpond op en speelde een spelletje tijdens het varen. Gelukkig waren er meerdere overnachtingsplek vlak na de veerpond, dus zodra we van de boot afreden konden we al gauw gaan slapen.

21 augustus

De regen tikte al op de bus toen we wakker werden. We draaide ons nog een keer om, maar de regen bleef onvermoeid door gaan. We ontbeten en reden door de bui terug naar onze route. Een brug over, met de weg mee slingerend door de bergen naar de veerpond. De boot bracht ons gratis naar de overkant. Aan de andere kant van de fjord volgde wij onze weg. Het was nog steeds schijt weer. Ik was de regen ondertussen goed zat. Daarnaast verveelde ik me ondertussen ook te pletter op de passagiersstoel. De Spaanse lessen op m’n mobiel was ik zat en alles zat even tegen. Casper stopte de auto bij een wandeling. We gingen opzoek naar Mickey’s regenjas maar konden die nergens vinden in de kleine bus. Na anderhalf uur zoeken besloten ze Mickey zonder jasje uit te laten. Zelf gehuld in regenbroek, regenjas en pet stapte we de bus uit. Het was eindelijk even gestopt met regenen. Het wandelpad ging recht omhoog. Menig trappen zijn minder stijl dan deze rotswand omhoog. In minder dan een halve kilometer waren we al 200meter hoger dan onze bus. De route vlakte iets af. Het pad veranderde van gladde rotsen naar een modder glijbaan. Glibberend, glijdend en soppend kwamen we uit het bos de open vlakte in. We hadden uitzicht over het meer en de bergen om ons heen. De miezer veranderde in een stort bui en we besloten na een snicker gegeten te hebben naar beneden te gaan. We gleden naar beneden, voor Casper is geen water te diep. Hij en Mickey hobbelde zonder problemen naar beneden. Mickey is tijdens de rotsachtige wandelingen als een vis in het water, maar misschien moet ik eerder berggeit op de wandeling zeggen. Terwijl ik bang was me aan koud water te branden tijdens de afdaling. Zelfs met mijn voorzichtigheid gleed ik  mezelf nog in een spagaat. Met natte kleding, schoenen en hond gingen we de bus weer in. Met de handdoek hebben we Mickey iets weten te drogen, de babydoekjes waren goed genoeg om de vloer modder vrij te maken. Met dubbelzijdig tape konden we haakjes ophangen voor onze jassen en natte spullen. Droge kleding ging aan, de verwarming op standje sauna en onze schoenen tegen de hitte bron aan om zo snel mogelijk te drogen.

We reden door naar onze volgende veerpond. Op het land aangekomen reden we richting onze overnachtingsplek. We stopte onderweg bij een Duits fort uit de Tweede Wereldoorlog. We maakte ons avondeten klaar en gingen een kijkje nemen bij het vervallen gebouw. Het was droog, dus een prima tijd om de benen te strekken. Helaas ging het toen we op het verste punt waren weer regenen.

Het was dweilen met de kraan open. De bus opnieuw schoonmaken en alles doen zoals het riedeltje hierboven beschreven staat. We reden naar onze eindbestemming. Opnieuw aan een strand. Na een spelletje doken we snel ons bed in.

20 augustus

Om half 8 maakte ik Casper voorzichtig wakker door Mickey op hem af te sturen. Mickey had alleen het voorzichtig wakker maken niet helemaal begrepen.

Terwijl Casper met Mickey over het strand liep maakte ik de bus klaar voor vertrek. Het bed inklappen tot bank, achter de bank de dekens, kussen, kampeerstoeltjes en tafel leggen. Ik haalde het isolerende raambedekking weg en wou net het ontbijt gaan maken toen Casper de deur weer open gleed. Zijn mobiel lag nog onder zijn kussen. Gelukkig konden we daar nog via de achterklep bij en was al mijn werk niet voor niks. Met een gevulde maag en koffie konden we weer op weg. We reden door een minder spectaculaire omgeving dan de vorige dagen. Veel landbouw en veel huizen.

We reden langs een supermarkt en besloten daar te stoppen. We kochten knäckebröd, hotdog broodjes, plastic bekers en eieren. De mcDonalds bekers zijn gaan lekken, dus hebben we weg-werp plastic bekers gekocht die we hergebruiken. Nog opzoek naar een meer permanenten oplossing voor onze bekerhouders.

We reden naar een plek waar we knakworsten op warmde en als hotdog opaten. Mickey werd nog even uitgelaten en we reden eindelijk weer een mooi gebied in. We koerste langs een fjord. De app gaf een plek aan in de buurt van Namsos. We reden erheen en kwamen bij een plek aan het water met uitzicht over de brug. We konden het water in duiken, maar dat was veel te koud vond ik. We waren vroeg op onze overnachtingsplek. We pakte de fietsen en reden 8km terug naar het dorpje om BBQ spullen te kopen. Terug bij de auto maakt Casper het houtvuurtje in de BBQ aan terwijl ik een salade maakte. De wind draaide en met een dik vest aan genoten we van de hamburger en kip spiesjes. De dag werd afgesloten met wat biertjes en twee spelletjes, Machi Koro en saborteurs.

19 augustus

Zonder wekker worden is een van de lekkerste dingen van de vakantie. De temperatuur was flink gedaald in de bus. We besloten niet te gaan mountain biken. We hadden alleen korte fiets kleding mee en dat is duidelijk te fris hier. We aten pannenkoeken en gingen weer een stuk rijden. We stopte bij een uitzichtpunt voor een paar foto’s. We reden verder naar het begin van een wandeltocht. De route gaf 2T aan, geen idee of dat 2 dagen of 2 uur betekenend, maar we besloten die route in ieder geval voor een stuk te volgen. Een burg over, de wildernis is. Tussen smalle berken door slingeren, een ander bruggetje over naar een opener bos. De hele bos grond was begroeid met witte bijna zeep-schuimachtig mos. Er waren wat paddenstoelen tussendoor gekropen en enkele varens. De bomen die wijd verspreid door het veld stonden waren aan de bovenkant kaal van schors terwijl ze aan de onderkant hun bruine barst goed vast hielden. Het pad was breed genoeg om naast elkaar te lopen. Het slingerde langs kleine watervalletjes, beekjes en een hutje op ski’s. We gingen omhoog. Er kwamen meer rotsen en minder bomen. We waren al een uur onderweg en het zag er niet naar uit dat we snel bij een uitkijk punt zouden komen, dus besloten we na een banaantje weer naar beneden te gaan. Hoe dichter we bij de bus kwamen hoe sneller Mickey ging lopen. Het was dan ook niet verrassend dat hij al bijna sliep voor we weg reden.

We vervolgde onze weg naar beneden. We reden over een spectaculaire weg. Rotsformaties, watervallen, wild water, eigenlijk alles wat je verwacht van Noorwegen.

Casper was al eens in dit gebied geweest en hij wist een leuk klein uitstapje. We stopte op een parkeerplaats met een bord dat kinderen alleen onder begeleiding verder mochten. We daalde een stukje af en zagen wild schuimend water door een smalle klif stromen. We maakte foto’s. Ik wou mijn mobiel weg stoppen om de klim terug naar de auto maken, maar er ging iets mis en ik gooide bijna mijn mobiel in het water. GELUKKIG, stopte die vlak voor het water en kon ik gewoon mijn mobiel oppakken. Met een ijzeren grip om dit stukje technologie klauterde ik terug het pad op.

We reden door naar onze overnachtingsplek. Aan de rand van een dorp, met uitzicht over zee.

18 augustus

Na een korte nacht begonnen we weer met een relaxt ontbijtje met verse sap, koffie en granola. We hadden weer een dag met veel rijden voor de boeg. We kozen ervoor om de snelweg zo veel mogelijk te vermeiden. Over heuvel, langs bergen en meren reden we door de bossen van Noorwegen. Slingeren door een prachtig landschap gingen we richting het noorden. We stopte bij een klein strandje voor een wandeling. Mickey zwom in het meer achter de frisbee aan, Casper ging tot zijn knieën mee het water in omdat Mickey de frisbee kwijt was. Om weer op te warmen gingen we een stukje wandelen. We warmde in de bus een soepje op als lunch en reden weer rustig verder. Bij de mac Donalds scoorde we bekers die in onze bekerhouders passen voorin de bus en kwamen uiteindelijk in Lillehammer terecht. Deze stad heeft in 1994 de winter olympische spelen gehad. We wandelde door het centrum waar alles dicht was. Het park was vol sporters. Hardlopers, beachvolleyballers, fietsers, skaters en andere frisse lucht genieters. We reden verder over de hoofdweg. Gooide onze tank vol en reden de hoofdweg weer af richting national park Rondane. De weg steeg snel, over 10km ging het 8% omhoog. Voor normale auto’s is dat geen probleem, maar als je auto uit 1985 is het een beetje spannend. Onze 50pk motor was gelukkig goed genoeg om in z’n 2 omhoog te kruipen. Fietsen was misschien sneller geweest, maar we vonden het wel fijn om alles mee te nemen naar de andere kant. Langs de weg stonden schapen, die soms over de weg liepen. Boven aangekomen waren de temperaturen gedaald tot het vriespunt. Er waren nagenoeg geen bomen, dus de wind had vrij spel. We reden de Volkswagen een grindpad op. Slingerend door de mos begroeide velden reden we naar een meertje met een perfecte plek voor onze camper. Onze kampeerplek voor vandaag. We gingen meteen de omgeving verkennen met Mickey. Moe van de korte nachten gingen we vroeg slapen.

17 augustus

De volgende ochtend werden we rustig wakker. Na een kop koffie en korte wandeling met Mickey, kropen we weer achter het stuur en gingen weer richting het noorden. We tankten, speelde even met Mickey. Toen we de snelweg weer wouden opdraaien stond daar een jongen met een bord: “Denemarken”. We hebben gordels achterin, dus ging de jongen met ons mee. Het was een Deen, Alexandro, van onze leeftijd. Hij was op vakantie geweest in Polen en onderweg naar zijn vriendin in Denemarken. We vertelde hem waar we heen gingen en hij vroeg of we hem bij een tankstation in Denemarken konden afzetten. Ruim 4u zat hij bij ons in de auto. Hij vertelde ons over Denemarken, over zijn familie en kletste gezellig met ons over van alles en nog wat. We reden langs de hoogste berg van Denemarken (vertaald tot sky mountain) die kleiner is dan het hoogste punt van Nederland. Toch is Denemarken minder vlak dan Nederland. Het hele land is redelijk glooiend in vergelijking met ons thuisland. Bij Alexandro’s bestemming aangekomen schudden we elkaars hand en maakte Casper en ik een omelet lunch klaar, Alexandro was al weg voor wij waren uitgegeten.

We reden verder door het land wat wel verdacht veel op Nederland lijkt. Zodra we de haven voor onze boot op de borden zagen verschijnen gingen we een andere kant op. We reden naar de kust. De volgde de weg tot het asfalt op hield en het strand begon. In Denemarken zijn meerdere auto stranden en een daarvan is vlakbij de veerpond. We kookte ravioli met spinazie en pesto in de bus, genoten van de zon die voor het eerst ging schijnen die dag. Het was heerlijk om na de regen even de benen te strekken op het strand. Mickey kon even al zijn energie kwijt. Wij deden dan ook extra ons best om hem te vermoeien. Op de boot moet hij in de bus blijven. Ruim op tijd reden we het laatste stukje. Het duurde nog even voor we de boot van 22.15 op mochten rijden. We spendeerde die tijd door nog even te slapen na zo’n korte nacht, met Mickey wandelen en foto’s maken.

Op de boot wandelde Casper en ik kort en zochten een plekje waar we konden slapen. Het werd de grond, naast andere passagiers met onze jas als kussen. De vier uur durende boottocht verliep rustig. In Noorwegen lieten we Mickey’s paspoort zien en kon hij met ons mee op vakantie. Casper reed terwijl ik een kampeerplek opzocht in de app. We reden naar een parkeerplek in een stukje bos naast een industrieterrein. We zijn eindelijk in Noorwegen was onze laatste gedachte voordat we in slaap vielen.

16 Augustus