17jul

Vandaag had ik m’n wekker wat later gezet. Alles wat ik wou doen in deze hele korte tijd, had ik gedaan, dus ik had geen haast.

Niemand was meer in m’n kamer, iedereen was al uitgecheckt. Ik deed wat yoga via een filmpje van YouTube en ging douchen.

 

Mijn spullen konden in een locker blijven in de kelder van de hostel (voor $5). De metro bracht me naar time square.

 

Vlak bij Time Square is de Hershey winkel waar ik een leuke fles voor Milou zag, alleen toen ik naar binnen wou zag ik dat deze pas om 12u open gaat. Ik zocht een diner in de buurt op en at daar ontbijt: eieren, bacon, toast, aardappelen.

 

Het was druk in het restaurant, dus de enigste plek die er voor me was, was aan de bar tussen 2 stelletjes in. Geen probleem. Het eten kwam snel en rustig at ik het op.

 

Terug bij de Hershey winkel was ik 10minuten te vroeg, dus wachtte ik even voor de winkel. Er werd een hek buiten gezet voor de rij en als er 1 persoon al staat groeit een rij sneller dan als er niemand staat. Ik was de eerst die naar binnen mocht en ook de eerste die er weer uit was. Gister had ik de winkel al gezien, dus was het nu gewoon pakken en gaan. De mok die ik gister zag hadden ze niet meer, dus ik ben blij dat Milou zei dat ze de fles leuk vond.

 

Ik zocht weer een metro op en ging terug naar m’n hostel. Er stond een lange rij, dus moest ik even wachten op een kaart om de hostel weer in te mogen.

 

Mijn spullen waren al snel gepakt en ik ging wederom een metro in. Elke metro rit is nog net geen $3. Ongeacht waar je heen gaat, mits je maar geen poortjes door gaat. De metro duurde 1,5u rijden, maar ik was er dan wel super goedkoop. Onderweg kwam nog een zingende groep binnen die uiteraard met hun pet langs kwam om te kijken wat ze konden vangen. Ik gaf hun m’n losse muntjes die ik nog had.

 

Op het bord bij m’n vluchthaven-trein zag ik dat KLM bij terminal 4 te vinden was. De trein reed erheen en de rest van erg soepel.

 

Security was ik zo door, en kwam terecht in het shop gedeelte. Meestal vind ik dat zonde van m’n geld, maar nu nam ik een kijkje bij de winkels. In Pandora viel m’n oog op een van de bedels. Voor m’n vader overleed, gaf hij m’n zusje een bedel. Na zijn dood kreeg ik de ketting die ik zelf had ontworpen (van m’n moeder, namens m’n vader). Nu zag ik een bedel die ik kruising was tussen wat Milou en ik hebben. Deze kocht ik voor m’n moeder.

 

Bij m’n gate was het rustig. Ik nam plaats en zat op m’n mobiel te kletsen met mensen en een beetje het internet af te struinen. Naast me kwam een dame uit Texas zitten, ze is daar niet opgegroeid omdat haar Engels enorm slecht was. Ze vond het gezellig om te kletsen, dus besloot ze met mij een gesprek te voeren. Ik had er niet zo veel zin in, maar antwoordde beleeft. Ze ging pas weg toen de opladers bij onze stoelen niet bleken te werken. Ze vertrok naar een stoel waar dat wel kon en ik kon rustig m’n audioboek weer verder luisteren.

 

Het boarden was lang. Ik wist niet dat er zo veel mensen in 1 vliegtuig passen. Ik zat helaas niet bij het raam, dus gebruikte ik het tafeltje voor me om wat slaap te pakken.

 

Zoals elke vakantie moet eindigen, eigende deze ook met thuis komen. M’n moeder en Rob stonden me op te wachten bij de aankomst hal. Ze gaven me een knuffel en brachten me naar huis. Ik kan haast niet wachten tot ik weer naar Schiphol mag om Casper op te halen, maar hij gaat eerst een fantastisch mooi avontuur beleven. Met verhalen thuis komen waar ik jaloers op zal zijn.

16jul

Vandaag werd ik wakker in een kamer met 2 andere dames. In m’n hostel kamer zijn er totaal 6 bedden, maar alleen de heft is bezet. Ik had een onderste bed toegewezen gekregen, wat ik wel zo fijn vind.

 

Ondanks dat ik wakker was, was ik wel moe, dus ging ik een kop koffie halen. In Amerika zit op elke hoek van de straat een Starbucks, dus het was geen zoektocht. Met m’n koffie in de hand liep ik naar Central Park.

 

Dit park is bruisend, ik vond het leuker dan ik dacht. Ik wandelde langs plekken die ik ken uit films. Er waren heel erg veel hardlopers in dit park. Ik snap waarom, omdat je anders iedere 100m moet stoppen voor een verkeerslicht.

 

Ik zag super cliché een fietskar waarmee je een rondleiding kon doen. De prijs viel mee, dus besloot ik dat te doen. Het was heerlijk om rond gefietst te worden, aangezien het boven de 30 graden was. Mijn chauffeur vertelde welke films waar zijn opgenomen. Welke beroemdheden om het park heen wonen. Bij elke stop nam hij enorm veel foto’s van me. Ik werd er een beetje ongemakkelijk van.

 

Hij vertelde de verhalen van de dingen die er te zien waren. De tour stopte bij de start locatie. Ik wandelde via een omweg naar Time Square. Ik ging de M&M winkel in en de Disney winkel. Liep verder voor een foto van het Empire State Building. Met de metro ging ik naar het water toe en zag daar het Vrijheidsbeeld.

 

Mijn route ging vervolgens naar het 9/11 monument, maar die was geheel met touw afgezet. Ik vroeg aan een agent of die was afgezet wegens Corona en die zei van niet. Je mag alleen het monument bekijken als je voor het museum betaald. Ik was geshockeerd door deze informatie. Ik stapte meteen een metro in, terug naar down town.

 

Iemand liep langs met een doughnut en meteen had ik er ook zin in. Er bleek er een doughnut winkel in de buurt van Time Square te zitten.

 

Met mijn snack liep ik langs een Hershey winkel. Hershey is een chocolade merk, niet hele goede chocola. Blijkbaar heeft Hershey hier ook iets te maken met KitKat, want in de winkel lagen ook veel KitKat dingen.

 

Mega grote chocolade repen, knuffels in de vorm van chocola, pantoffels, t-shirts. Bedenk het en ze hadden het hier.

Verbijsterd liep ik door de winkel. Opeens zag ik een mega koeienmok en een koeienfles staan. Iets wat Milou waarschijnlijk wel leuk zou vinden. Aangezien ze net is geslaagd, wil ik graag iets voor haar meenemen, maar wil ook zeker weten dat ze het leuk vind. Dus stuurde ik haar een berichtje met foto. Nu wachten tot ze wakker word en me verteld of ze het wel of niet leuk vind en welke ze dan precies het leukste vind.

 

Ik liep terug naar het Central Park om even te relaxen en mensen te kijken. Een wandeling en een metro rit bracht me terug naar de hostel.

 

Twee straten van m’n hostel verwijderd zit een Japans restaurant. Hier kocht ik dumplings to go en at ze op het terras van m’n hostel op. 22.30, dook ik m’n bed in.

15jul

Het was vreemd om alleen wakker te worden. Ik miste Casper met zijn insta video’s.

Terwijl Casper de PCT loopt, wil ik iedere dag bewegen. Een lange dag in het vliegtuig zitten helpt niet. M’n wekker had ik gezet zodat ik kon hardlopen, maar ik had er totaal geen zin in. Ik zocht een 7-minute workout op en deed deze in de kamer.

Een snelle, warme, douche later wat ik klaar om koffie te halen. Marieke belde via w’app. We kletste bijna 3 kwartier, dus zodra we ophingen moest ik m’n tas gaan inpakken en richting het vliegveld vertrekken.

Uiteraard was ik te vroeg op het vliegveld zodat ik daar ging wachten tot ik mocht vertrekken. In Amerika zijn de binnenlandse vluchten bijna een busrit. Efficiënt gingen we het vliegtuig in.

 

Mijn stoel was bij het raam en ik heb de eerste 2-3u van de vlucht geslapen. Het woord: “snacks” maakte me wakker. Helaas was het geen lekkere snack. Ik nam een paar happen en besloot toen m’n banaan te eten ipv wat ik aangeboden kreeg.

De ronde erna kwam drinken. De vrouw naast me bestelde 2 blikjes (kleine blikjes) en ik volgde haar voorbeeld. Achteraf ben ik daar super blij mee, want de volgende ronde met drinken liet erg lang op zich wachten.

 

Het vliegtuig had WiFi, via je eigen telefoon, iPad of ander elektronisch apparaat, kon je via het WiFi netwerk films van hun kijken. Ik begon met m’n eigen Netflix film die ik vooraf had gedownload: my octopus teacher.

Las een stukje op mijn ereader en keek een stukje film WonderWoman 1984.

 

Na de landing vond ik al gauw een taxi naar m’n hostel. Een 6u durende vlucht, 3u tijdverschil en een uurtje in de taxi, zorgde dat ik rond 23u aankwam. De hele dag had ik nog geen echte maaltijd gehad (2 bananen en een snicker) zorgde dat ik enigszins honger had. Ik zag dat een McDonalds 24u per dag open is, dus vertrok naar deze eettent op Broadway. Onderweg zag ik een hotdog foodtruck, die ook andere dingen verkoopt, die nog open was. Ik bestelde een hotdog en een Phili cheese sandwich. Een ding kan ik al van m’n Bucketlist afstrepen: hotdog in NY.

 

De hotdog viel enorm tegen! Een broodje Unox in Nederland is vele malen beter. Gelukkig smaakte de sandwich beter.

 

Voor het hostel zijn tafeltjes om aan te eten. Daar ging ik zitten en een Poolse dame, Katy, kwam erbij zitten om haar pizza op te eten. We werkte beide op het lab, zij in de Biochemie richting. Zodra we uitgegeten waren gingen we beide naar onze eigen kamer om te slapen.

14jul

Vandaag was het dan eindelijk Caspers dag. We werden naast elkaar wakker en knuffelde ‘s ochtends. Casper las de laatste nieuwtjes van de trail. Er is een brand uit gebroken vlak bij de trail, vlak bij de grens waar hij heen gaat. De bus die hem om 1u komt ophalen moet omrijden omdat de snelweg dicht is wegens de brand. De PCT is nog wel open. Ik hoop enorm dat Casper wel bij het monument kan komen. De foto van het begin en einde is waarom je het doet. Geintje, alles er tussen is waarom je het doet, maar de begin en eind foto is wel enorm waardevol. Mijn foto’s staan op m’n nachtkastje. Iedere dag kijk ik ernaar.

 

Casper en ik gingen een kop koffie halen en 2 flessen water voor zijn tas. Ik ben blij voor hem dat hij dit kan doen. Vind het super leuk dat hij zo’n avontuur voor zich heeft. Uiteraard weet ik dat de tijd snel voorbij gaat, maar toch vind ik het lastig om alleen achter te blijven in Seattle.

 

De flessen waren snel uitgezocht en met een banaan liepen we naar buiten. Bij de Starbucks gingen we zitten en zagen een King Charles Spaniël (halve Mickey) binnen lopen. We kletste over dingen die we willen in het leven. Over onze toekomst samen.

 

We hadden nog een paar uur te doden tot de bus kwam, dus liepen we naar het water met 2 blikjes cola. We keken naar de bootjes en relaxte. De tijd ging te snel voor mij. Ook al zullen ze voor Casper voorbij hebben gekropen.

 

We kochten fish and chips bij een kraampje en aten samen een portie op bij de waterfall garden. Dit is een klein parkje (20 bij 30 meter?) met een waterval muur.

 

Terug bij de hostel hoefde we alleen Caspers ingepakte tas te pakken en buiten te wachten op de bus.

 

We zaten op de stoep tot een man vroeg of we PCT hikers waren. De eerste keer dat Casper kon zeggen, ja ik ben een PCT Hiker. De man vertelde dat Casper de enige was, Dice had de rit afgezegd. Waarschijnlijk wegens de brand die vlak bij het punt is waar hij terug naar de trail wou.

 

De bus stond een stukje verderop, op een plek waar het parkeren goedkoper is. Met z’n drieën liepen we erheen. Casper en ik namen afscheid en hij ging voorin de bus zitten. De chauffeur reed weg en ik bleef achter. Zwaaiend tot hij niet meer te zien was.

 

Een beetje sip, ging ik naar mijn kamer in de hostel. Ik trok mijn nieuwe shirt aan en zocht een Uber op naar Discovery park.

 

Discovery park is een super mooi park, die ik gister kort te zien kreeg. Vandaag had ik de tijd om een goed rondje te lopen. Ik begon aan de loop trail, miste een paar keer een bordje, zwierf zelf wat rond, vond een nieuw bordje en liep verder. Er was een andere trail: Hidden Valley trail, die interessant klonk en ik wisselde van bordjes.

 

Mijn route ging langs kliffen, door het bos en over een strand naar een vuurtoren. Ik had een beetje trek gekregen, dus bestelde een uber terug naar de stad.

 

Vanavond zou ik eten met Buffalo, een hiker die ik een paar dagen op de PCT heb gezien, dus wist ik dat ik niet te veel moest eten. Ik liep een supermarkt in en kwam naar buiten met een KitKat. Deze chocolade Snack waren 2 KitKat chucky’s aan elkaar.

 

Ik was vlak bij de Space Needle, dus in het parkje erbij ging ik zitten en at m’n snack. Mijn PCR locatie was in de buurt, dus besloot ik hier een tijdje te blijven. Ik las een paar pagina’s van Harry Potter in het Spaans en keek naar alles wat er om me heen gebeurde.

 

Ik kocht een koffie bij de MacDonalds en liep naar m’n PCR test. Dit is de prettigste test die ik tot nu toe heb gehad. Ze roerde in beide neusgaten, maar zonder dat ik traanogen kreeg. Na 12 minuten had ik m’n PCR uitslag al: negatief. Positief nieuws, ik mag terug naar Nederland.

 

Meteen na de test liep ik naar het restaurant waar Buffalo en ik hadden afgesproken. We aten burgers en haalde verhalen op van de trail. We deelde nieuwe verhalen en hebben heerlijk gekletst voor een paar uur. Na een uber was ik rond 22u terug in m’n hostel. Er kwam een berichtje van Casper binnen, eentje die ik hoop vaak te mogen lezen: “Checking in, i'm doing OK   - Casper van Wijck”. Het berichtje wat binnenkomt als hij op zijn OK knop klikt, met locatie. Hij is op de trail en heeft al een stukje richting de grens kunnen lopen.

Nu kon ik met een gerust hart gaan slapen.

13jul

Vanmorgen hebben Casper en ik iets uitgeslapen. Ik had van Casper een uitleg gekregen over hoe ik de douche wel kon opwarmen, dus had ik vanmorgen wel een warme douche.

 

Terwijl ik in de keuken de rest van mijn Cheesecake factory ontbijt op at, ging Casper zijn dozen inpakken. Wederom raakte ik aan de praat met Dice. Hij vertelde me informatie die voor Casper handig is: hoe veel sneeuw er nog ligt op Hartspass, of beter gezegd niet. Gister vertelde Lee dat boven 5.000ft nog sneeuw ligt. De verkoper van de REI waarschuwde ook voor sneeuw. Dice vertelde dat alleen vanaf Stehekin sneeuw ligt. Casper kwam beneden en zei dat hij klaar was voor vertrek.

 

Ik droeg 2 van de 5 pakketjes naar het postkantoor. Casper droeg de rest. Vanaf daar gingen we koffie halen bij de Starbucks en aan een tafeltje aan het water zitten. We zagen zeilboten langs varen en hadden het over de avonturen die we nog willen beleven.

 

We liepen langs het water naar Olympic Sculpture Park. Dit park heeft een mooi uitzicht op de Needle. We kregen een berichtje van Lee of we al plannen hadden vanavond. Ze nodigde ons uit om in het park pizza te eten. Natuurlijk vonden wij dat super leuk, dus spraken we een tijd en plek af.

Via de Needle gingen Casper en ik richting de REI.

 

Vlak voor de REI is de winkel Feathered friends, een outdoorwinkel. We gingen naar binnen en de waterfilter die bij de REI was uitverkocht, was hier nog wel op voorraad. Deze kocht ik om mee te nemen naar huis. In Nederland is deze filter nog niet beschikbaar.

 

We staken de straat over en liepen de REI weer in. Casper ging opzoek naar microspikes. Dit is iets wat je over je schoen doet, waarna je spijkers onder je schoen heb. Super handig als er sneeuw ligt en je extra grip nodig heb. Helaas was dit bij de REI uitverkocht, dus gingen we terug naar de Feathered Friends. Zij hadden ze nog wel.

 

Nadat we uit geshopt waren starte Casper en ik onze wandeling richting Discovery Park. Zo’n 16km verderop.

 

Discovery Park is fantastisch. In Nederland zouden we het een bos noemen, maar sommige stukken zijn dan wel weer park-achtig. Het is erg divers. Casper en ik liepen een stukje en wachtte vervolgens tot Lee er was met de pizza’s. Casper en ik hadden blikjes gekocht met 7UP en cola en die gingen perfect bij onze pizza’s.

 

Lee wist een prachtig plek bij een klif. We wandelende daar heen en gingen zitten. We kletsen en aten. We maakte het minder laat dan gisteren. We liepen met elkaar het park uit en namen afscheid.

 

Lee had ons een route aangewezen waarmee we een leuk uitzicht zouden hebben over het water, de skyline en de bergen. Langs deze route waren vele grote mooie huizen. Casper en ik zien onszelf wel hier wonen. De diversiteit aan activiteiten die je hier kan doen.

 

We liepen het mooie gedeelte en besloten vanaf een industrieterrein een uber te pakken. Casper pakte zijn mobiel om er een te bestellen. Meteen stopte er een bus naast ons die naar down town ging. Een stuk goedkoper. We stapte in en reden mee tot het eind station. Het was nog een klein stukje lopen.

 

In het hostel pakte Casper zijn tas in. Hij is er helemaal klaar voor. Nu ik nog om hem 4 maanden te missen.

12jul

Vandaag was een dag met een militair randje. ‘s Ochtends om 05u30 knipt Casper het licht aan. “Kom gaan we koffie halen”, half slapend kijk ik op m’n horloge. “Het is nog geen eens 6u gek”

“Ow, mijn horloge staat nog op Mexicaanse tijd. Laten we gaan douchen”.

 

Het vroege opstaan was niet het enige militaire tintje van de dag. Mijn douche wou niet warm worden. Drie hele koude minuten later was ik schoon en wakker.

De stand van de douche was vergelijkbaar met een hoge druk spuit, dus ik ben in ieder geval weer erg schoon.

 

Casper en ik marcheerde door Seattle, op naar Pikes place. We haalde Starbucks koffie en dronken deze lopend op. We gingen terug naar de hostel om kleding te wassen.

 

Voor twee dollar konden we al onze kleding wassen. Om de tijd doden gingen we tafelvoetballen. We gooide alles in de droger en gingen opzoek naar ontbijt. We liepen een rondje, maar konden niks vinden.

 

We haalde alles uit de droger en legde de droge kleding in onze kamer. Op naar de volgende missie: AT&T.

 

In 10minuten was er een prepaid abonnement voor Casper geregeld. Hij heeft nu internet en bellen in de Verenigde Staten voor een paar maanden. We vervolgde onze tocht naar de REI (DE outdoorwinkel van de USA).

 

Het is altijd heerlijk om door een outdoorwinkel te lopen. Zeker de REI, vooral de flagship in Seattle. Casper keek bij het eten, kocht een nieuwe regenjas. Ik kocht een nieuw shirt en keek of ze de nieuwe waterfilter hier hadden (helaas uitverkocht).

 

We hadden sinds de lunch gister geen maaltijd meer gegeten. Casper en ik snelde een Cheesecake factory in.

 

De grill in dit restaurant was kapot, dus niet elk gerecht kon gemaakt worden. Ze hadden een stuk of 20 pagina’s aan een menu kaart, dus gelukkig vonden we iets wat ze wel konden maken. Het aantal kcal stond ook bij iedere maaltijd. Ik koos voor een 2.000kcal breakfast burrito en Casper voor een ander ei gerecht (met brood en tomaten). Natuurlijk dronken we er een bodemloze cola en koffie bij.

Uiteraard namen we onze halve maaltijd mee terug, want 2.000kcal eten als je 2 maaltijd heb overgeslagen is overdreven.

 

Met volle maag gingen we weer op pad. We gingen naar de Target. Wat eigenlijk een soort kruising is tussen de Hema en een supermarkt. Deze winkel had meerdere verdiepingen en via een speciale roltrap kon je karretje mee omhoog en omlaag.

Casper kocht de dingen die hij nodig heeft voor zijn pakketjes. Ik had enorm veel flashbacks naar mijn tijd op de PCT. Die chips is lekker! Ow dit zijn de goede thee zakjes.

 

Via het postkantoor, voor dozen, gingen we terug naar de hostel. Casper ging zijn boodschappen verdelen en ik ging onze spullen in de koelkast zetten. In de keuken raakte ik aan de praat met Dice en Igan. Dice is een PCT hiker die van de trail af moest omdat zijn insuline kapot is gegaan in zijn tas. De pharmacy dichtbij de trail had niet genoeg insuline, dus moest hij naar Seattle. De bus terug gaat pas woensdag, dus zal hij samen met Casper terug naar de trail gaan.

 

Lee, Early voor de mensen die mijn PCT blog hebben gelezen, had ons uitgenodigd om bij haar te bbq’en. Wij haasten ons naar de uber en werden voor haar deur afgezet.

 

De vriendin van Lee, Joy, heeft een moeder op leeftijd, dus hielden we braaf 6ft, 1m80, afstand. Een bbq was de perfecte corona-proof afspraak. We kletsten en aten samen tot laat in de avond. Casper en ik liepen naar het hostel.

11jul

Vanmorgen stonden Casper en ik om 8u op. We gingen ontbijten en ons klaar maken voor onze lange dag reizen.

 

Al onze spullen paste weer in onze tas (gelukkig). Ik downloaden nog snel even wat films voor als ons vliegtuig geen scherm zou hebben en om 10u liepen we de hostel uit.

 

We wachtte bij de halte van de collectivo met nog zo’n 14man. De eerste bus kwam en wij konden er niet in. Gelukkig kwam al gauw de volgende mini van aanrijden en konden we er wel bij. In zo’n busje passen zo’n 14 man op stoelen, maar in Mexico doen ze niet zo moeilijk, dus mag je ook op de grond zitten. Ik had een stoel voorin naast de chauffeur bemachtigd en Casper zat op een stoel er vlak achter. Voor €5,- totaal werden we in Playa Del Carmen afgezet. Ongeveer een uur verderop.

 

We liepen door Playa del Carmen richting de bus. Het is een leuk dorpje, maar ik heb toch een voorkeur voor Mahahual, ondanks dat daar naast het duiken niet veel te doen is (maar zeker wel wat als je er heen wilt op vakantie, aanrader!).

 

Vlak bij de bus werden we aangesproken door een taxichauffeur. Voor 200 pesos per persoon zou hij ons afzetten bij het vliegveld. We zagen de prijs van de bussen en dat was 230 pesos per persoon. Dus deelde we de taxi met 2 andere mensen zodat we een stukje goedkoper uit waren dan de bus te pakken.

 

De taxi was ook weer ruim een uur. We dachten dat we bij terminal 2 moesten zijn, maar nadat we waren uitgestapt en betaald hadden kwamen we er achter dan we bij terminal 3 moesten zijn.

 

We besloten te lopen. Meerdere malen werden onze taxi’s en zelfs een gratis shuttle aangeboden. Een van de mannen zei: “lopen? Pfoe! Dat is zeker 25minuten”

 

Dat was geen probleem voor ons en we begonnen aan onze wandeling. We waren ruim op tijd omdat alles redelijk vlot ging. Binnen 10minuten waren we bij terminal 3.

 

Veel te vroeg gingen we eerst een gezondheidsverklaring invullen. Met dit briefje mochten we naar de douane lopen. Onze bagage werd gecheckt en zelf moesten we ook door een metaal detector. Geen problemen, we mochten door.

 

Aangezien we nog een tijdje moesten wachten kochten we twee hamburgers (1 met friet en een drankje). De flesjes zijn hier een stuk groter. Een drankje is hier 600ml, dus prima om te delen. De Nederlandse flesjes zijn net iets meer dan 300ml.

 

Na het eten relaxten we daar nog even. De WiFi was belachelijk slecht, dus liet ik mijn mobiel met rust om te proberen om wel de kaart van Seattle te downloaden.

 

Onze trip ging via de WC naar de gate. We plofte neer of er werden namen om geroepen van mensen die zich moesten melden, o.a. een Yvette Corine. Helaas snappen ze hier niet dat mijn eerste doopnaam niet mijn achternaam is. Casper liep mee en we werden beide gecheckt op onze Corona PCR test.

 

We mochten helaas niet na de check al boarden, want dat mochten alleen rij 1 t/m 15. Ongeveer 10minuten later mochten we wel boarden. Er waren al een stuk of 7 mensen uitgekozen die hun hele handbagage uit mochten pakken voor een controle. Iedereen met een buitenlands paspoort in de linker rij. Casper en ik boarden via de rechter rij.

 

In de slag naar het vliegtuig toe klaagde een aantal Amerikanen over de aantal controles. Ik vertelde dat dit redelijk normaal is om naar Amerika toe te gaan, de rest van de wereld is makkelijk. Twee stappen later stond er een volgende man. Ik verwachtte alleen een verwijzing naar mijn stoel, maar helaas niet.

 

De man in de tunnel wou onze stempel in ons paspoort zien. Als een malle ging ik bladeren in mijn paspoort. Erg vaag was een beetje groene stempel te zien. We werden gevraagd wanneer we in Mexico zijn gekomen, waar we zijn geweest. Terwijl ik de vragen beantwoorden was Casper nog steeds op zoek. Het duurde en duurde. Een paspoort heeft niet zo veel pagina’s, maar toch kan het even duren tot je een slechte stempel heb gevonden. Gelukkig vond Casper deze en mocht hij mee naar Amerika.

 

In het vliegtuig hadden we gewoon schermen, dus konden we de nieuwste films kijken. Ik keek een prachtige film met veel Engelse humor (Pride). Caspers scherm had een fout en hij kon alleen kinderfilms kijken. Hij keek Finding Nemo en vroeg daarna om een reset van zijn scherm.

 

De vlucht verliep soepel. Na 3 films landen we in Seattle. We moesten door immigratie. In de rij stonden we tussen 2 paar Duitsers. De Duitsers voor me spraken me aan omdat ik een PCT pet op heb. Zij gaan de 16e starten met lopen. We kletste gezellig over hun (en Caspers) komende avontuur. Zij hadden de AT al gelopen, dus wisten waar ze aan begonnen. Door het kletsen ging de tijd snel.

 

De man van immigratie vroeg een paar dingen en liet ons al gauw naar binnen. De Duitsers die voor ons stonden waren een stuk eerder aan de beurt (omdat een rolstoeler voor ons mocht), maar waren nog niet door immigratie heen toen wij weg liepen.

 

Van de luchthaven kan je redelijk vlot af. We hadden goede WiFi en zagen dat een Uber zo’n $80 was terwijl een taxi de helft van de prijs was. Uber werkt met vraag en aanbod.

 

We namen een taxi en werden in een record tijd bij ons hostel afgezet.

 

De deur was dicht en op de bel werd niet gereageerd. We moesten bellen. Ik kreeg hun niet te pakken. Ondertussen was een gast zo vriendelijk om de deur te open. Casper kreeg de hostel gelukkig wel te pakken. Al gauw kregen we onze kaart, handdoek en route beschrijving naar onze privékamer. Al gauw gingen we slapen.

10jul

‘s Ochtends vroeg had Casper al zijn PCR uitslag binnen. Negatief, dus hij mag naar Amerika. Ik had hem nog niet, maar misschien zou de mijne later op de dag komen.

 

Om 08.00 zouden we worden opgehaald om naar Sian Kaa’an te gaan. Een safari op het water, dus was het haasten. We waren te vroeg voor het ontbijt, dus moesten we zelf dingetjes regelen. Gelukkig hadden we gister yoghurt gehaald en aten we dit.

 

We zouden vaak het water in en uit gaan, dus trokken we wederom onze zwem spullen aan die nog een beetje nat waren van gister. Het droogrek van dit hostel staat namelijk op een onhandige plek.

 

Terwijl Casper nog aan het eten was, pakte ik snel de laatste dingen in. De bus kwam te laat, maar wij stonden gelukkig wel klaar.

 

De weg richting de boot was erg hobbelig. Deze weg word erg slecht onderhouden. Over een stuk van 37km doet de auto er 2u over wegens de gaten in de weg.

 

De gids vertelde dat we vandaag Caribische lamantijnen, krokodillen, dolfijnen, Pelikanen en schildpadden in het wild zouden zien. Mexico is net Blijdorp.

 

We gingen de boot in en trokken door de mangrovebos. De lamantijn was snel gevonden. We zagen dit beest de snuit uit het water steken en weer terug naar beneden gaan. Een van de mensen op de boot (Troy) viel in slaap op de boot.

 

De krokodillen en dolfijnen wouden zichzelf niet laten zien vandaag, maar het schildpadden gelukkig wel. Deze prachtige grote beesten kwamen even boven en gingen daarna snel naar beneden. Ze gids vertelde dat ze zo groot als een volkswagen kever kunnen zijn.

 

De boot stopte bij een reef. Iedereen kreeg een snorkel en een paar vinnen en sprong het water in. Gelukkig had ik mijn duikbril op sterkte mee. Tijdens het snorkelen merkte Casper en ik hoeveel mazzel we hebben gehad tijdens het duiken. Bij Takata was het zicht beter. We zagen meer verschillende soorten vissen in Mahahual dan hier. Alleen hier zagen we meer kleur, omdat er meer licht was.

 

Het was super om zo even te zwemmen en de mooie onderwater wereld te bekijken.

 

De volgende stop was bij een ondiep stuk blauw water. We mochten hier even relaxen. Het was mega blauw en de zachte zand ondergrond voelde heerlijk onder de voeten.

 

Na al het gespartel werd het tijd voor wat eten. In Punta Allen, een klein vissersdorp in het natuur reservaat, was een restaurant waar we gingen eten.

 

We kregen een groot bord met vis, kip, rijst, aardappelpuree en sla. De slaperige Amerikaan kwam bij ons aan tafel zitten. Ze vertelde dat ze Troy heette en dat ze gister jarig was. Ze was tot 2u ‘s nachts uit geweest en werd om 5u ‘s ochtends uit Playa del Carmen opgehaald voor deze excursie. Ze heeft het zwemmen en het snorkelen uitgezeten in de boot. De ritjes in de boot heeft ze geslapen, maar van het eten heeft ze wel genoten.

 

We liepen door het dorpje met onze gids. We mochten vervolgens weer de boot in terug naar onze bus, naar Tulum.

 

Casper en ik mochten als eerst uit de bus. We werden ook als laatste opgehaald. We hadden weer WiFi dus ik keek snel of mijn PCR uitslag ook binnen was: niks.

 

We gooide onze spullen in de kamer en liepen naar de paardentrailer waar wij onze test hadden gedaan. Gelukkig was dezelfde man als gister er. Binnen 10 minuten had hij de uitslag op zijn telefoon staan en mailde die naar mij. Hij vertelde dat er iets was mis gegaan in het systeem. Geen probleem, kan gebeuren, maar ik mag nu gelukkig ook mee naar Amerika. Op naar het volgende avontuur.

09Jul

Casper voelde zich gelukkig al een stuk beter, dus gingen wij ons voorbereiden op een dagje Cobá.

Bikini aan, kleding er overheen. Drinken mee, nog wat extra geld pinnen en door naar een PCR test.

 

In Mexico staat op iedere straat hoek een soort paardentrailer waar je een PCR test of antigeen test kan laten doen. Casper en ik kozen er een waar de man een beetje Engels kon. Over 24u hebben we de uitslag of we naar Amerika door mogen reizen of niet.

 

De bus naar Cobá was ondertussen al vertrokken, dus namen we een taxi. De man vertelde ons dat we cenotes in de buurt zijn (wat ik ook op internet had gevonden) en dat hij voor 1500 pesos, €75, op ons zou wachten bij Cobá en ons daarna naar de cenotes zou rijden en terug naar Tulum. Casper en ik gingen accord met dit aanbod.

 

We kochten twee kaartjes en één camera kaartje. Binnen werd er meteen aan ons gevraagd of we een fiets taxi willen. Wij als nuchtere Hollanders sloegen het af en begonnen met lopen. Om bij de piramide te komen die je op mag klimmen moet je 2km lopen. Deze route gaat over een mooi pad, niet altijd even egaal, dwars door de jungle.

 

We zagen veel mensen wel een fiets taxi nemen. Soms had ik erg medelijden met de fietsers. De weinigen die wandelde groeten elkaar wel allemaal.

 

We liepen nog langs wat andere Maya dingen (zoals een pic-ta-poc veld, speelveld voor Maya wedstrijden). We besloten op de terug weg pas uitgebreid te gaan kijken.

 

We kwamen aan bij DE piramide en mochten er niet op. Wegens Corona mochten we er niet op. We zouden geen 1.5m afstand van elkaar kunnen houden. Er waren al geruchten dat ze de piramide wouden afsluiten voor op te klimmen. Dit omdat het veel erosie geeft op een monument als dit. Daarin tegen denk ik ook dat veel mensen niet naar Cobá zouden komen als je er niet meer op mag.

 

Chichen Itza en de tempels bij Tulum zijn veel indrukwekkender, maar wij waren bij Cobá en probeerde het beste ervan te maken. We bekeken alles. Het was een grote archeologische plek. De gebouwen lagen erg verspreid. We hebben zo’n 7 a 8km in totaal gelopen om alles te bekijken. Het was warm, erg warm. Onderweg van het ene naar het andere gebouw zagen we vele vlinders. Voor de derde keer in Mexico hadden we het gevoel of we in Blijdorp waren, deze keer in de vlindertuin.

 

Na 2u wandelen en dingen bekijken kwamen we terug bij de in- en uitgang. We liepen naar het afgesproken restaurant. Casper en ik gingen er lunchen. We bestelde vegetarisch taco’s, zodat we wat extra groenten binnen kregen.

De taco’s waren lekker. We kregen er beide 4, maar konden ze niet allemaal op. Met gevulde magen gingen we de taxi weer in.

 

Bij Cobá zijn 3 cenotes. De eerste die we in gingen was prachtig. Je zag de druipstenen over de hele muur. Het water was lekker en niet al te diep. Diep genoeg om te zwemmen en niet met je voeten tegen rotsen aan te stoten. Het was erg rustig in de cenote, op een gegeven moment waren Casper en ik samen met een ander stel in deze grot.

 

Na 30minuten hadden we het wel weer gezien. Op tijd waren we terug bij de taxi, klaar voor onze volgende duik in de volgende cenote.

Dit was een duik cenote. Casper en ik lazen op het bord dat reddingsvesten verplicht waren dus huurde we er eentje. Na de 70 treden naar beneden te zijn gelopen zagen we een aantal mensen zonder zwemvest in het water. Deze cenote was drukker dan de voorgaande, maar nog steeds rustiger dan degene die we bij Chichen Itza zagen.

Met reddingsvest en duikbrillen gingen we het water in. Wij waren de enige twee die van het houten platform af zwommen.

 

Het water was super helder. We zagen de bodem en die leek redelijk dichtbij. Pas toen Casper naar beneden dook merkte we dat deze zo’n 8 tot 12m diep was op plekken. Het was een heerlijke relaxte manier om af te koelen en te ontspannen.

 

De taxi bracht ons terug naar Tulum. Casper en ik brachten onze spullen terug, hingen de spullen te drogen en gingen weer naar het centrum. We hadden zin in pizza.

 

We vonden een gezellig zaakje waar 2 pizza’s voor 185 pesos (minder dan €10,-) waren. De WiFi werkte niet, maar gelukkig kregen we een fysieke kaart. Op veel plekken in Mexico krijg je een QR code waarna je het menu op je mobiel ziet verschijnen.

 

Terug bij de hostel waren we beide moe, dus vielen we al gauw in slaap.

08Jul

‘s Ochtends voelde Casper zich niet goed toen hij wakker werd. We bleven wat langer liggen dan we normaal gesproken doen. Rond een uur of 9 dingen we ontbijten.

Casper heeft denk 2 happen genomen voor hij naar de wc rende.

We hadden gepland om naar Cobá te gaan, maar zoals Casper zich voelde zat dat er niet in.

 

Hij ging op bed liggen en ik wachtte tot een uur of 1 om te kijken of Casper iets zou opknappen met wat extra slaap. Helaas niet. Met nog de hoop dat hij wel vandaag bezig zou worden, ging ik op pad om geld te halen.

 

De dichtbij zijnde geldautomaat was buiten gebruik. De 2e, waren ze mee bezig (4 mannen met automatische wapens er omheen, 1 monteur), dus liep ik naar de volgende in de 7/11. Ook deze was buiten gebruik.

De 4e was in Santander bank, maar deze wou mijn pas niet accepteren. Ondertussen had ik al 2km gelopen en kwam aan bij geldautomaat nummer 5 in de Schotse bank. Wederom probeerde ik mijn bankpas, maar deze werd niet accepteert. Helaas weet je dat in Mexico pas aan het einde als je door alle menu’s heen ben:

stap 1:Pin code invoeren

Stap 2: knop ik wil graag geld opnemen

Stap 3: van mijn savings account

Stap 4: nee ik wil niet doneren

Stap 5: nee ik wil niet het geld voor de komende 3u verzekeren

Stap 6: ja ik accepteer dat ik voor deze pin automaat moet betalen

Stap 7: ja ik accepteer de wisselkoers

Stap 8: ik wil dit bedrag pinnen

Stap 9: ja dat weet ik zeker

Stap 10: deze pinautomaat kan geen verbindingen maken met je bank, probeer het later opnieuw.. Zucht.

Gelukkig heb ik sinds kort een creditcard en kon ik het hele menu door met die pas om toch genoeg geld te hebben voor het hostel waar we nu in slapen en de rest van de dag.

 

Op de terug weg stopte ik bij de 7/11 voor water, cola en antimuggen spray.

 

Casper voelde zich nog steeds rot toen ik terug kwam. Ik bekeek hoeveel dagen we nog hadden en Cobá kon nog een dag wachten. Een andere optie was dat ik alleen zou gaan, maar dat vind ik minder leuk dan samen. Ik ging naast Casper op bed Netflix kijken. Zijn maag inhoud belanden nog een keer in de plastic zak die we hadden. Het enige wat ik kon doen was het erg vinden voor Casper dat hij zich zou rot voelde.

 

Later op de dag gingen we voorzichtig naar de grote supermarkt. Zo een die ze alleen in het buitenland hebben.

We kochten fruit, chips en elektrolyten.

 

De rest van de dag spendeerde we in bed met Netflix.

07jul

‘s Ochtends waren we al vroeg wakker. Casper en ik gingen douchen en spullen verzamelen voor de was. Maddie klopte aan, we hadden afgesproken om samen naar het dorp te lopen. Ze vertelde dat ze zich had vergist in de tijd hoe laat haar les zou beginnen, dus ze kon niet mee. Ik bood aan om voor haar dingen ze halen, maar de hoefde niet. Ik bood aan om de was mee te nemen en dat accepteerde ze wel.

 

Maddie bewonderde nog even onze tassen. Casper liet zijn Palante tas zien, die hij meeneemt naar de PCT. Ik liet mijn Ultimate Direction tas zien, waar ik hoop nog een lange tocht mee te lopen.

We hadden het over de heupbanden bij de tassen en Casper liet zien dat hij er ook een heeft, die weg gestopt zit een klein vakje. Hij trok zijn heupband eruit met honderden spinnetjes. Een spin had blijkbaar daar eitjes gelegd en die kwamen nu massaal uit. Snel rende naar buiten met de tas en veegde alle spinnen eraf.

 

Met extra adrenaline gingen Casper en ik op pad. We haalde brood en koffie bij de bakker en aten het daar aan tafel op. We gingen naar de juice bar en deze zat bommetje vol.

Gelukkig bestellen wij altijd onze drankjes om mee te nemen.

We gingen door naar de lavandería.

 

We gaven onze kleding af en de kleding van Maddie. Onze namen kwamen erbij en we betaalde.

 

Terug bij Takata was Maddie al bezig met haar les. Casper en ik relaxte wat in de hangmat en oefende Spaans via een app.

 

Rond de lunch liepen we, Casper en ik, wederom naar het dorp om een lekkere lunch te scoren.

 

We gingen naar onze vaste plek: El Pastor. We bestelde de Vega tacos (die normaal gesproken per 3 komen) en 1 el Pastor taco (die je per stuk moet afrekenen.

Casper en ik hadden vooraf bedacht dat we zo beide 2 taco’s zouden hebben. We kregen er beide een.

Geen probleem, eten we dit eerst op en vragen we daarna om 2 Vega taco’s. Ook dat ging mis, we kregen 2 Vega taco’s en 2 El Pastor taco’s.

Zo groot zijn de taco’s niet en kosten €0,65 per stuk, dus aten we de twee extra taco’s ook maar op.

 

Terug bij Takata pakte we onze tassen in. We namen afscheid van Maddie en Jorge die we natuurlijk de afgelopen week ook veel hebben gezien. Casper en ik gingen weer naar de lavandería. Daar haalde we een van de setjes schone was op, van de twee die we daar hadden achter gelaten.

 

Bij de busstation vroegen we om een kaartje naar Tulum. De man sprak geen Engels, dus ik in m’n beste Spaans geprobeerd een kaartje te bestellen. Helaas kon dat niet omdat de man al 1 miljoen kaartjes voor de bus had verkocht en dat er mogelijk geen plaats was. Als we een half uur voor de bus er was langs kwamen, kon hij kijken of er nog plek was. Hij wou ons via Bacalar sturen, maar ik vertelde dat ik via Limone wou.

 

Om de tijd te doden tot we bus kwam. Gingen Casper en ik nog een kokosnoot drinken. De service was minder goed dan bij de 1e waar we een kokosnoot hadden gedronken, maar onze kokosnoten-bar was dicht, dus moesten we wel een plek opschuiven. We moesten vragen om de noten open te hakken voor ons en toen we de rekening zagen moesten we meer betalen dan de vorige keer. Mocht je ooit in Mahahual een kokosnoot willen drinken: Tropicante is de juiste plek om dit te doen.

 

Als je ooit een duik cursus wil doen in Mexico: ik raad Takata absoluut aan! Jorge was fantastisch. Als ik de verhalen hoorde van hoe het bij de Dive Masters in training ging, ben ik blij dat ik hier mijn Open Water certificaat heb gehaald.

 

Na het afrekenen van de kokosnoten gingen we naar de bus en konden er gelukkig nog in. Casper en ik waren, samen met 2 Tsjechen, de enigste toeristen in de bus. De meeste mensen hadden hun werkdag erop zitten en gingen naar huis, buiten het dorp Mahahual.

 

De buschauffeur reed extreem rustig. Wat super fijn was, maar later nam hij een hobbeltje verkeerd en snapte we waarom hij zo rustig reed. De bus viel bijna uit elkaar. De bus viel stil en de chauffeur liet de bus naar de zijkant van de weg rollen zodat ander verkeer er wel langs kon. Gelukkig wou de bus vlak erna weer opstarten en waren we niet gestrand in Mahahual. Niet dat ik het erg had gevonden om langer te blijven, maar dan had de zee ook rustig genoeg moeten zijn de rest van de week dat ik nog een aantal keer kon duiken.

 

Bij Limone aangekomen waren Casper en ik de enige de uitstapte. We kochten een ticket voor de bus van 18u30 en gingen ergens wat drinken, want het zou nog 1,5u duren tot de bus kwam.

 

Limone is een heel klein dorpje waar ze bijna nooit toeristen hebben, dus gingen Casper en ik romantisch iets drinken bij het tankstation. Met een zakje chips zaten we rustig te kletsen en de rare grote insecten te bewonderen van Mexico.

 

De bus kwam drie kwartier te laat. Iets wat volgens mij normaal is in Mexico. We stapte in en zagen dezelfde Tsjechische toeristen als in de bus van Mahahual. Zij zijn wel via Bacalar gegaan. Waarschijnlijk een veel duurdere kaartjes omdat Bacalar een stuk uit de richting ligt van waar zij heen wouden.

 

De busrit naar Tulum duurde erg lang. Casper en ik luisterde naar muziek, vielen om beurten bijna in slaap en wachten tot de rit over was. De rit duurde langer dan op internet stond. Hetzelfde dat de bus een half uur later vertrok volgens de verkoop man dan op internet stond. Ik begon hem een beetje te knijpen omdat we tot 21u30 konden inchecken in ons hostel. Om 21u kwam de bus eindelijk bij de halte aan. We gingen er als eerste uit en wandelde snel de 2km naar onze hostel. Met nog 10 minuten over konden we inchecken.

 

We hadden voor $7,- meer een “normale” kamer ipv een rioolbuis en ik ben daarvoor gegaan. De rioolbuis was leuk, maar wel een beetje klein. Het ging er snel stinken (door onze natte kleding die we niet goed konden ophangen in die kleine ruimte) en je gleed naar beneden als je een stapje opzij deed. Die paar euro’s meer was het mij waard om een minder romantisch, maar wel praktischere kamer te hebben.

 

In de kamer zetten we onze spullen neer en gingen op pad om churros te eten. Op de heen weg zagen we allerlei leuke barretjes open. Een levendig centrum, maar door Corona moeten die om 22.30 sluiten. Door het inchecken, uitpakken en eten zoeken was alles al dicht toen wij er aankwamen. We keerde om een gingen terug naar onze hostel om te slapen.

06jul

Vanmorgen vertrokken Casper en ik voor de laatste keer per fiets naar de bakker en juice bar.

We haalde onze standaard bestelling en klopte bij Maddie aan met haar dingen.

 

Jorge kwam ondertussen aan gefietst en na het eten maakte Casper en ik ons klaar voor onze eerste fun dive.

We bereiden onze spullen voor en trokken onze wetsuits aan. Maddie ging mee met de eerste duik, Nathan voor de tweede. Zowel Maddie als Nathan (een van de andere dive master studenten) moesten nog twee duiken maken, dus om hun niet te veel nitrogen te geven mochten ze maar 1 van de twee duiken die Casper en ik gingen doen mee.

 

Maddie en Casper hadden hun fotocamera mee genomen voor onderwater, omdat Casper (en ik) nog niet heel ervaren zijn, nam Jorge de camera mee tijdens de afdaling en kreeg Casper hem onderwater terug.

 

We waren op een mega mooie plek. Het zicht was bizar goed vandaag. De beste van de hele week. We zagen 2x een aal, een barracuda en vele andere vissen. Ik bleef hopen op een schildpad, maar helaas heb ik deze (nog) niet gezien. De duik was ontspannen en erg leuk om te doen. Met alles wat we zagen werd ik alleen maar vrolijker van het hebben van m’n PADI open water certificaat. Voortaan mag ik dit gewoon doen.

 

We gingen terug naar het land om Maddie uit de boot te laten en Nathan erin. Zo zat er een 40minuten pauze tussen onze eerste en tweede duik. De tweede bleven ze dichter bij het oppervlakte.

 

Het water werd wat onrustiger en ik had een paar keer het gevoel dat ik bijna uit de boot zou vallen.

 

Gelukkig was het onderwater kalm. Wederom was ik blij met onderwater zijn. Het is gewoon een hele andere wereld. Je voelt je gewichtloos, je hebt zo veel leven in de oceaan wat je niet door heb als je op het water bent. Zoveel kleine kleurrijke vissen, grote vissen, hoe ze met elkaar omgaan. Ik vind het enorm fascinerend.

 

Er ging een ding mis, ik had mijn buoyancy niet goed onder controle. Voor mijn niet duik vrienden:  het zweven onder water (buoyancy) komt door de lucht in je vest in combinatie met de water druk (en gewichten om je heupen). Als je neutraal buoyancy heb blijf je “zweven”. Als je opstijgt moet je je vest leeg laten lopen, omdat je anders door de druk steeds sneller gaat. De druk neemt af, dus de lucht neemt meer plek in. Ook voor je longen erg belangrijk om uit te ademen als je omhoog gaat.

Als je door een noodgeval snel omhoog moet, moet je AAAAA schreeuwen terwijl je jezelf zoveel mogelijk probeert af te remmen.

 

Maar terug naar mijn onderwater misser. Ik voelde me opstijgen, maar kreeg niet zo gauw lucht uit m’n vest. Je hebt 3 plekken waar er lucht uit kan: via een slang, via je schouwer en bij je heup op je rug. Dus besloot ik naar beneden te zwemmen om weer dieper te komen en de klep op m’n rug te gebruiken, omdat ik niet als een raket omhoog wou schieten.

 

Ik dook, begon te trappelen, ging met m’n linkerhand naar de plek waar die zou moeten zijn, maar kon hm niet vinden. Licht in paniek, maar onder water moet je rustig blijven, bleef ik trappen en stak m’n hand uit om geholpen te worden.

Jorge zag me, trok me omlaag en pakte de hendel die ik zocht bij m’n RECHTER heup. De rest van de duik ging zonder problemen. Het was puur alleen genieten. Ik kijk uit naar m’n volgende duik. Het was echt enorm leuk om te doen.

 

Terug bij het land, moesten Casper en ik nog betalen voor onze cursus. De voorkeur van Takata was in cash, dus gingen we met een medewerker van hun naar de geldautomaat met de minste paymentfee. Alle automaten in Mexico moet je voor betalen om ze te gebruiken (en buitenlanders betalen ook nog de omrekening van euro’s naar peso’s)

De geldautomaat in de woonwijk van Mahahual was leeg. Terug bij Takata kregen we te horen dat dat hier wel vaker gebeurd, dat niemand in het dorp geld kan halen.

We betaalde daardoor via een Paypal variant.

 

Maddie, Nathan en Jan moesten allerlei dingen doen voor hun divemaster. Terwijl Casper en ik onze examen deden voor de laatste theorie voor onze open water PADI cursus. We slaagde zonder problemen. We hadden verder niks gepland, dus gingen Casper en ik onze huur fietsen wegbrengen en wat drinken in het dorp.

 

We vroegen bij een van de tentjes of ze kokosnoten verkochten om te drinken (in het Spaans), maar helaas zeiden ze van niet. Bij de volgende tent waar we het vroegen, keek de man snel om zich heen of hij zijn vriend zag die kokosnoten verkoopt en zei: ja die hebben we. Hij begeleiden ons naar een tafel en kocht snel twee kokosnoten bij zijn vriend.

 

We hadden dorst, dus de kokosnoten waren snel op. De man die onze ober was nam de noten mee en maakte ze open. Hij maakte er een met kruiden (gedroogde tomaten, pepers en nog wat andere dingen) en 1 kokosnoot liet hij naturel. Een heerlijke snack. De kokosnoot, als drankje en snack was €2,50. Op het strand, waar meestal dingen wat duurder zijn.

 

We liepen weer terug en precies op dat moment was Maddie bezig met haar spullen aan het uitspoelen. Terug van de laatste duik. Casper en ik relaxte in de hangmat terwijl iedereen om ons heen bezig waren. Maddie vroeg of we al honger waren en ik zei dat wij zeker al konden eten, maar dat ze zich niet hoefde te haasten. Zij sprong nog snel onder de douche en met z’n alle, Nathan, Jan, Maddie, Casper en ik, gingen we eten bij een nieuw goedkoop zaakje. Die we graag wouden proberen.

 

We aten taco’s, die goed waren, maar niet zo goed als Al Pastor, waar we de rest van de week hebben gegeven. Om te vieren dat we nu echt alles hadden afgerond voor de eerste PADI cursus namen we als toetje een chocolate volcano. Dit moest bij een andere (luxere) zaak. Het toetje was duurder dan onze hoofdmaaltijd. Nathan was al naar huis, dus met z’n vieren, nam ieder zijn eigen toetje met drankje.

 

Het chocolade cakeje met zachte binnenkant dat eruit stroomt zodra je er je vork inzet werd geserveerd met ijs en wat fruit. Het was genieten. De hele dag had ik me hier al op verheugd.

 

Jan ging ook naar uit en ons trio ging met een stop bij de supermarkt terug naar onze cabañas. We dronken twee biertjes en kletste tot laat. Morgen was slecht weer voorspeld, dus Maddie heeft alleen een klas en geen duiken gepland, dus deze avond kon het ook een keer.

05jul

Vandaag gingen Casper en ik weer vroeg weg om ontbijt te halen voor ons trio. Deze keer namen we onze eigen flessen mee zodat we geen plastic verspillen.

In het Spaans ging het super om deze bestelling te doen. Ik was onder de indruk van m’n eigen Spaans. Terug bij Takata kreeg Maddie haar wisselgeld en bestelling.

 

Ik nam een zee ziekte pil en ging me opkleden als voorbereiding op de volgende duik. Jorge zei dat hij het plan had veranderd, dus dat we nu wel onze spullen klaar gingen zetten en checken, maar dat we pas ‘s middags zouden gaan duiken. Geen probleem. Casper en ik zetten alles klaar en gingen in de hangmat chillen. Ondertussen viel ik in slaap.

 

Toen ik wakker schrok, hoorde ik Maddie en Jorge verderop aankomen. Casper en ik pakte de laatste spullen en ik nam wederom een zee ziek pil.

Maddie, Jorge, Casper en ik gingen de boot op voor onze laatste ondiepe water duik. Nog een paar laatste oefeningen. Een waarbij je als nood omhoog moet, maar nog steeds niet te snel mag gaan. Dit doe je alleen als je geen lucht meer in je tank heb (omdat je niet vaak genoeg heb gekeken) en als je niet in de buurt bent van je buddy (wat je niet hoort te doen). Het is fijn dat we al deze rampscenario’s leren.

 

We moesten onze gewichten nog af en weer om doen. Onze BCD (het luchtvest waar alles aanzit) uit en weer aan trekken, voor als je ooit vast zit en je buddy krijg je niet los of een soort gelijk scenario.

 

Het was een korte duik met veel oefeningen. We gingen terug naar land voor een langere pauze (3u). Casper en ik deden nog wat theorie, aten lunch en ik viel wederom voor een korte powernap in slaap in een van de hangmatten.

 

We gingen nogmaals duiken. Hier moesten we nog een keer onze brillen afzetten weer op zetten, maar het grootste gedeelte was gewoon een fun-dive. We zagen enorm veel vissen in verschillende kleuren en groottes. Kreeften, blauwe, rode en gele vissen. Grote maanvis, kleine vissen tussen het koraal. Het was super leuk om te duiken. Ik had het gevoel als of ik in Blijdorp aan het zwemmen was.

 

De kleuren, de levendigheid die er is om je heen bij een koraalrif is fantastisch.

 

Terug bij de boot gingen we ons voorbereiden op de 3e duik. We hadden alle oefeningen gedaan, we zijn op 18m geweest en gingen nu alleen nog navigeren op kompas.

 

We gingen naar beneden en zagen de plek waar Takata bezig is met koraal te groeien om te planten. Het is een soort kerstboom met plantjes eraan. We gingen zwemmen, deden de kompas oefening (foutloos) en mochten de rest van de duik genieten. We zagen barracuda’s, kreeften, een plantje dat sperma in wolkjes los liet. Om het kort te houden: duiken was geweldig om te doen.

 

Voor de vakantie maakte ik me zorgen of ik het wel leuk zou vinden, of het wel wat voor mij was. Ik was bang dat ik in paniek zou raken onderwater, maar Jorge is een goed leraar. Het kwam allemaal goed, stap voor stap. Ik zal zeker nog vaker gaan duiken.

 

Na de kompas oefening hadden we alle praktijk van de PADI open water cursus afgerond. Ik was enorm opgelucht dat ik alles, redelijk kalm kon. Dat zelfs de enge dingen goed gingen.

 

Terug op het land, maakte we alles schoon, sprongen zelf ook even de douche in en gingen vervolgens met elkaar eten.

 

Maddie, Casper en ik hebben ondertussen een routine met elkaar gekregen door eerst bij El Pastor te eten en vervolgens de kletsen op het strand.

 

Terug in de hut gingen we al vroeg slapen. Morgen is de laatste avond dat we hier zijn met Mighty Mouse. Overmorgen vertrekken we naar Tulúm om daar weer andere dingen te zien, maar voor we daarheen gaan: nog een fun-dive. Eentje (twee flessen) om het af te leren.

04Jul

Vandaag was het dan eindelijk zo ver. We gingen eindelijk echt duiken.

Voor het zo ver was gingen we ontbijten. Casper en ik hebben fietsen gehuurd, dus haalde we samen ook voor Maddie ontbijt bij de Panadería. Een stop bij de sap-bar en weer terug fietsen. Voor het eerst deed ik beide bestellingen volledig in het Spaans en kreeg ik m’n antwoord elke keer in het Spaans en snapte ik wat er werd gezegd.

 

Met de fiets heen en terug was het super fijn. Het scheelde veel tijd. Ik klopte aan bij Maddie met de woorden: “room service” en Mighty Mouse kreeg haar bestelde eten en wisselgeld.

 

Zij ging met Jorge wat dingen bespreken en 10 minuten later kwamen wij binnen voor onze uitleg. We leerde hoe we onze gear moesten optuigen. Na een plas pauze ging met moeite onze wet suite aan en vertrokken we. Ik was een beetje zenuwachtig. Gelukkig begonnen we op 1.5m met de eerste vaardigheden leren die je moet kunnen.

Beginnen met ademen door je regulator (in het Nederlands zou het een automaat heten, voor de mensen die duiken en alleen de Nederlands term kennen). Voor mijn niet duikende lezers: het is het ding wat je in je mond stopt om door te ademen.

Daarna mochten we onderwater verder. Wisselen tussen je regulator en backup (die meestal voor iemand anders bedoeld is). Je bril vol laten lopen en leeg blazen via je neus, helemaal af zetten.

Je regulator uit je mond halen en via een arm beweging weer terug in je mond zien te krijgen.

 

In het diepere (3 meter) gedeelte gingen we zonder bril zwemmen, Casper en ik moesten via de backup regulator van elkaar adem halen en we simuleerde een redding waarbij ik zonder lucht zat en Casper me redden en omhoog bracht, want zonder lucht in je tank werkt je lucht vest (BCD genaamd) ook niet.

Veel paniek situaties kwamen voorbij: een opbol geslagen regulator, kramp, een BCD die niet meer werkt onderwater en met de mond opgeblazen moet worden enz enz.

 

We gingen weer omhoog en de boot in. We hebben elke keer bij de boot wat anders gedaan. Met spullen aan erin klimmen, spullen uit in het water en aangeven aan de mensen in de boot. Uit de boot rollen enz.

 

Na de 3 meter duik gingen we naar 12 meter. De zee werd wat ruwer en ik werd misselijk. Echt goed misselijk. Jorge beloofde dat het onderwater beter zou worden.

 

Met nog mijn maag inhoud in m’n lichaam ging ik het diepe water in. Deed m’n spullen in het water aan en sprak mijn angst uit dat ik onderwater zou moeten kotsen. Maddie stelde me gerust dat dat gewoon uit m’n regulator zou lopen. Dat ik me geen zorgen daar over hoefde te maken.

 

Een beetje bezorgd ging ik na een paar laatste happen niet compressie lucht onderwater met Jorge, Maddie en Casper.

 

Rustig daalde we af naar het koraal. De plek waar we doken heette los dos ojos (de twee ogen). We zagen een barracuda, een zee ster, heel veel kleine tropische zee fietsen (geel, zwart witte en vele andere kleuren) en duikers met een speer pistool.

 

Het duiken ging bij Casper erg soepel. Bij mij ging het wel redelijk. Het “clearing” van het duikmasker (het water eruit blazen) ging makkelijk, terwijl Maddie daar moeite mee had en Jan (de dame die ook de dive master doet) het nog niet helemaal onder controle heeft.

 

Casper had ook goed zijn hovering in het water onder controle, hij kon prima op 1 plek blijven.

Ik daarin tegen raakte een beetje gestresst tijdens de 12 meter duik. Ik voelde me nog een beetje misselijk en haalde daardoor iets minder ontspannen adem. Daardoor blies ik minder adem uit (en je longen werken als ballonnen in het water). Dus steeg ik op terwijl ik dat niet wou. Maddie trok me naar beneden, maar op een gegeven moment kon zij mij ook niet houden en hield zichzelf vast aan Jorge. Jorge hielp me te kalmeren en weer om laag te komen. We doken verder door het koraal heen.

 

Regelmatig keek ik naar m’n zuurstof en was de eerste die de 100 bar bereikte (van de 200 waarmee we startte), dus gingen we naar boven.

Richting de openlucht werd ik meer misselijk door de golven. Zo snel mogelijk probeerde ik de boot in te gaan, maar zodra ik in de boot was wou m’n maag inhoud eruit. BIJNA boven op Casper. Jorge zei dat ik de andere kant van de boot moest nemen, dus half in de boot half aan de “niet Casper kant” van de boot kwam het vissen voer eruit.

 

Iedereen kwam ondertussen de boot in. Jorge stuurde Casper en mij zonder wetsuit er weer uit om te laten zien dat we 200 meter konden zwemmen en 30 minuten konden drijven zonder spullen.

Ik die echt net alles eruit had gegooid keek er niet naar uit om buiten de boot te chillen, maar deed toch wat er gevraagd werd. Voor nog twee onderdelen geslaagd.

 

Bij de boot zei Jorge dat we nu nog dieper zouden gaan. Ik had tijdens het zwemmen tegen Casper gezegd dat ik graag terug naar land wou omdat ik me beroerd voelde door de zee ziekte. Hij vond het prima om terug te gaan, dus vertelde ik Jorge dat ik terug wou omdat ik me rot voelde. Dat ik me ook misselijk onder water voelde, minder dan boven, maar nog steeds ruk.

 

Jorge snapte het en we gingen terug. Hij bedacht snel een plan hoe we toch alles van de cursus kunnen afronden voor het weer slechter word.

 

Met z’n vieren werden we weer bij het land afgezet. Ik was kapot. Alleen m’n flippers en masker dragen was al een flinke taak. Jorge en Mighty Mouse (ze verdiend deze titel) droegen alle spullen terug voor Casper en mij.

 

Bij Takata, de duikschool, dronken we wat en rustte even kort uit voor we leerde hoe we onze spullen horen schoon te maken en te onderhouden. Vervolgens gingen Casper en ik door met hoofdstuk 4 en 5 van de theorie, terwijl Jorge, Maddie, Jan en iemand die ik niet ken gingen duiken. De onbekende persoon had een discovery duik geboekt (1x duiken) en Maddie en Jan gingen Jorge helpen.

 

Na de theorie gingen Casper en ik relaxen in de hangmat. We blijven de hele middag daar half slapend liggen. Beide bezig met Spaans leren via andere apps. Casper via Duolingo en ik was bezig met m’n Fuentes cursus.

 

Maddie kwam terug en met z’n drieën gingen we wederom uit eten. Bij de taco plek: El Pastor. Hier hadden we de eerste avond ook gegeven en dat beviel goed. We namen andere dingen nu en leerde nieuwe Spaanse woorden.

Bij het strand wat relaxen en, na een wandeling terug, een supermarkt biertje bij Takata. We gingen deze avond vroeger slapen dan gister.

03Jul

Later dan verwacht werd ik wakker. Samen met Casper sprong ik uit bed en klopte bij Maddie op de deur. Zij was al wakker en met z’n drieën gingen we naar het dorp om ontbijt te regelen.

 

We gingen naar de Panadería waar we croissant konden kopen. Ik was de enige die een mondmasker had meegenomen, dus ging ik naar binnen om alles te bestellen.

 

Vervolgens naar de plek waar je goede sapjes kon kopen.  Daar leerde ik het Spaanse woord: “Para llavar” als take away.

 

Met z’n drieën liepen we terug. Jorge was al bij Takata en vertelde ons over de PADI open water cursus. We kregen papieren en moesten aan hoofdstuk 1 t/m 3 werken. Terwijl hij met Maddie en Jan ging duiken.

 

Casper en ik begonnen met de papier over de medische verklaring. Een van de punten was astma. Ik gaf aan dat ik daar vroeger last van had en Jorge gaf me de nummer van de dokter. Verderop op de pagina stond rugklachten, dus Casper moest ook langs de dokter voor een medische keuring, omdat hij ooit z’n rug heeft gebroken.

 

Ik belde en maakte een afspraak om 12u. Casper en ik vervolgde onze cursus. Anderhalve hoofdstuk konden we afronden voor we moesten beginnen aan onze wandeltocht naar de dokter. Dokter Daniël woont aan de andere kant van Mahahual en zijn dokterspraktijk is vanuit zijn huis.

 

Mahahual is een uitgestrekt dorp. Twee straten langs de kust, tot de vuurtoren en dan een kleine woonwijk iets van de kust af. Het was 3,3km lopen in 31 graden. Het was warm.

 

Dokter Daniël was super vriendelijk en sprak goed Engels. Hij vroeg vele dingen: operatie gehad? Medicatie gebruik enz. Voor mijn astma raadde hij aan om een inhaler mee te nemen en ik kreeg deze van hem (normaal gesproken 70 pesos in Mexico). Casper en ik kregen beide een medische verklaring mee dat we gewoon kunnen duiken zonder problemen. De dokter bekeek onze oren en nam onze bloeddruk op aangezien we er toch waren.

 

De wandeling terug was wederom erg warm. We huurde fietsen bij een winkel voor 100 pesos per dag zodat we vlotter in het centrum zijn. Takata is aan het uiteinde van het dorp. Het is goed te lopen, maar soms is een fiets wel erg fijn.

 

Terug bij de duikschool was Maddie al terug. Met Jorge bespraken we wat we al hadden gedaan en liepen we de vragen en examen door. We gingen door met hoofdstuk 2 en 3. Maddie bleef erbij en luisterde naar de filmpjes.

 

De hoofdstukken waren vrij lang, maar super interessant. Casper was na de 3e hoofdstuk zijn concentratie kwijt en we besloten te relaxen en met Maddie wat te eten. We gingen naar een nieuw restaurant en aten voor 200 pesos met drinken nieuwe Mexicaanse dingen. Ik nam empanadas, een soort Mexicaanse kaassoufles, en Casper en Maddie namen iets waarvan we niet wisten wat het was.

 

Als toetje gingen we naar een nieuw restaurant om margaritas te drinken. We vroegen wanneer de happy hour starte en de man zei dat wij al 2 margaritas voor de prijs van 1 mochten hebben. We waren met z’n 3’en dus bestelde we 4 stuks om de laatste te delen.

 

We kletste aan het strand met onze cocktails. Nadat we deze op hadden gingen we naar een supermarkt voor bier en chips. We gingen terug naar Takata om daar te zitten bij de hangmatten, schommels en bankjes.

Tot laat kletste we met elkaar en genoten van elkaar gezelschap. Het mooie aan vrienden die je eens in de drie jaar ziet is dat je enorm open kan zijn. We deelde intieme dingen met elkaar, maar hadden ook luchtige gesprekken. Het was een heerlijke avond in goed gezelschap. Tevreden stapte we ons bed in.

02jul

‘s Ochtends waren we al weer vroeg uit de veren. Om 7u liepen we al richting de bus station om een kaartje te kopen richting Muhahual.

Bij het station kregen we te horen dat er geen bus naar Muhahual gaat, maar wel naar Limone waar we over kunnen stappen op een andere bus. Hiervoor kunnen we pas een halfuur van te voren een kaartje kopen.

 

We liepen terug, kochten nog koekjes en een sapje onderweg richting ons hostel. Terug in de hostel konden we ontbijten. Deze keer durfde we het niet aan met de eieren, maar nemen we cereal met koffie en een banaan.

We huurde fietsen van de hostel en reden de kant op waar we tot nu toe nog geen enkele keer heen zijn geweest.

 

We zagen op de kaart dat er Maya tempels waren en het strand van Tulum. Casper reed op zachte banden met een stroeve ketting. Ik reed op een iets betere fiets en kon daardoor Casper makkelijk bij houden. Mijn ketting viel er onderweg 1x af, maar gelukkig kreeg Casper die er redelijk makkelijk om. Hij had daardoor natuurlijk wel vieze handen.

 

We reden naar de tempel zo ver het mocht. We parkeerde onze fietsen en liepen nog een stukje door. We zagen in de bosjes een Neusbeer (of Coati in het Engels)

 

Voor 160 pesos, zo’n €3,-, mochten we naar binnen. We liepen door een jungle en lazen hier en daar een bordje.

 

We gingen door een tunneltje en ik was met stomheid geslagen hoe mooi het aan de andere kant was. Na het tunneltje stonden we bij een Maya tempel aan de rand van een klif. Ik vond deze tempels bijna net zo indrukwekkend. We liepen rond, filmde wat en maakte foto’s. Na een klein uurtje hadden we het allemaal wel gezien en gingen we weer naar onze fietsen.

 

Deze keer ging onze tocht naar een drankje bij het strand. We kochten 2 kokosnoten en dronken deze heerlijk op terwijl we wat probeerde af te koelen.

 

Terug in de hostel hadden we tijd zat om nog snel te douchen, onze spullen te pakken en uit te checken. Nu werd alles weer mee gezeuld naar de bushalte.

Onderweg probeerde we een collectivo, kleine mini van/klein busje, te regelen. Deze rijden door heel Mexico heen en zijn vaak goedkoper dan de bus. Helaas sprak de bestuurder geen Engels en was mijn Spaans niet goed genoeg om te snappen wat hij ons wou vertellen. Hij vertelde dat het 250 pessos per persoon was en begon toen iets met 3,5. Tres y media. Toen ik vroeg is dat de tijd dat we vertrekken? Zei hij nee, toen ik vroeg of dat de tijd is die het kost om in Mahahual aan te komen, zei hij weer mee. Enigszins gefrustreerd liep ik weg van dit gesprek. Casper durfde het niet aan om toch deze bus te nemen omdat we het 3,5 raadsel niet konden oplossen.

 

We vervolgde onze weg naar de Mayan bus (een maatschappij van bussen. Een tweede klas bus tov ADO volgens de ticket verkoper). We kochten twee kaartjes en vertrokken een half uur later dan gepland.

 

Twee uur lang zaten we in de bus. We kwamen aan in Limona waar we een overstap hadden naar een collectivo. Deze zouden we missen omdat de bus te laat is, maar zoals het in Mexico gaat was er 5 minuten nadat we hadden afgerekend voor ons 2e ticket een collectivo om ons op te halen en het laatste stukje te brengen. Nog een uur in de bus.

 

Mighty Mouse wachtte ons op bij de bus halte. We gaven elkaar een knuffel (we zijn beide volledig ingeënt en hadden elkaar 3 jaar lang niet gezien).

Samen liepen we naar Takata Diving school. Al druk kletsend over wat er allemaal te zien is. Aangekomen bij de diving school kregen we de sleutel van onze hut. In één woord: GEWELDIG!

 

Een houten hut, met airco, op het strand. Een mooi groot bed, stoel en ruime badkamer met in loop douche. Een prima plek voor de komende 5 dagen. Maddie slaapt in de hut naast ons.

 

We zetten onze spullen neer en maakte kennis met iedereen. Veel mensen doen hier een Master course van het duiken. Dit duurt enkele weken. We leerde o.a. Jan kennen. Een Duitse dame die bij Maddie in dezelfde klas zit.

 

Jorge gaat ons morgen van alles leren over duiken.

 

Samen met Jan en Maddie gingen Casper en ik eten bij een van Maddies favoriete taco plekken. We bestelde van alles en voor €20 eten en dronken we met 4 personen bij deze tent. Churros als toetje terwijl we een rondleiding kregen door het dorp: hier kan je goedkoop lekkere sapjes halen, hier kan je heerlijke croissantjes kopen, hier is de beste Geldautomaat van het dorp.

 

We kochten een 6 pack bier bij de supermarkt en gingen op het strand zitten kletsen. Jan ging zich omkleden voor het feestje wat ‘s avonds was. Wij kletsten nog verder met Maddie op het strand. Toen Jan weer terug was gingen we al snel naar het feestje.

Iemand had zijn Diving Master afgerond en moest dus een snorkel met drank leeg drinken.

 

Casper en ik dronken beide een biertje en keken hoe de man 3 bier en een halve fles sterkte drank via een snorkel naar binnen moest werken.

 

Redelijk op tijd gingen we weer terug naar onze hut om te slapen.

01Jul

Vanmorgen was Casper weer vroeg wakker en ik daardoor ook. We gingen douchen en om 08.00 konden we het ontbijt verwachten. Zoals dat in landen gaat buiten Nederland en Duitsland, betekende dat ze 10 over 8 begonnen met spullen te pakken voor het ontbijt.

 

Er lag brood om in de broodrooster te doen, er lagen eieren, cereal, melk, fruit en koffie. Gewoon een prima hostel ontbijt.

Ik ging voor de cereal met koffie. Casper vroeg of ik een ei wou, maar dat sloeg ik af. We gingen zitten en begonnen met eten.

Casper dacht, net als ik, dat er gekookte eitjes lagen... Dit waren rauwe eieren. Hij tikte zijn ei open en merkte toen dat deze geheel vloeibaar was vanbinnen. Ik moest hard lachen, maar was ook blij dat ik geen ei had genomen. Waar hij de vloeistof nog net binnen kon houden, zou het bij mij over m’n hele bord liggen.

 

Casper sprong snel op en maakte er een gebakken eitje van voor op zijn geroosterde brood.

 

Na het ontbijt pakte we snel onze spullen. We liepen naar de plek waar we opgehaald zouden worden voor onze Tour van Chichen Itza. Een van de nieuwe 7 wereld wonderen.

 

We waren ruim op tijd. Er kwamen geen personen bij. Er reed een grote bus voor en er kwam een groep te voorschijn. Met een bus vol vertrokken we naar een Mayan dorp. Dit was een grote souvenierwinkel. De tour-man had ons dingetjes verteld over het geloof van de Maya. Alles wat hij had verteld was daar te koop.

 

Ze hadden een steen die stress weg zou halen en we zagen er een in de vorm van een schildpad (dat voor wijsheid staat). We vroegen de prijs en lachte hard toen we het hoorde.

Bij de souvenierwinkel was ook een restaurant waar we met elkaar gingen eten. Voor we naar binnen mochten werd er eerst nog een foto van ons gemaakt.

We zaten tegenover een pas getrouwd stel. Zij waren op huwelijksreis hier. Ze kwamen uit New York. We vertelde dat wij uit Nederland kwamen en zoals elke Amerikaan altijd doet: Ow wat leuk! Ik heb in Denemarken gestudeerd. Wat heeft dat met Nederland te maken? Niet veel, behalve dat het beide in Europe ligt.

 

Het eten was lekker, maar wel vet. Na het eten gingen we de bus weer in en een van de werknemers van het dorp ging mee. Hij deelde groene sterkte drank uit, die ik niet lekker vond, maar Casper wel.  Na een toost in het Mayan (up, down, center, enter), gaf ik het grootste gedeelte van m’n slok aan Casper. De foto die voor het eten was gemaakt was op een fles geprint die we nu in de bus konden kopen. Wij vonden het te duur (en mogen het met onze carry on bagage niet meenemen). Net als de meeste van de bus gaven we de fles terug.

 

Eindelijk gingen we naar Chichen Itza. Onze tour-man had wat locale guides ingehuurd. Zo gingen we in kleine groepjes naar binnen.

Wij hadden een groepje van 7 met alleen Engels sprekende guide.

 

Het was super gaaf. De guide vertelde goed en de piramide (bij gebrek aan een beter woord) was fantastisch om te zien. De Maya’s deden heel veel met geluid. Door het Doppler effect hoor je een soort vogel geluid als je voor de pyramide klapt.

 

De locatie van deze tempel is zo gekozen dat tijdens de wisseling van herfst naar winter en van lente naar zomer het net lijkt of er een slang van de tempel naar beneden kruipt door de speling van het licht. Elk jaar zijn er 80.000 mensen die op die twee dagen komen om er naar te kijken.

We vonden het nu al druk, zonder dat het te druk was, met 3.000 man.

 

We liepen naar een van de andere gebouwen. De man vertelde dat vroeger hier niemand woonde, dat deze gebouwen alleen voor geloof en politiek werd gebruikt. Hij liet nog wat dingen van de culture zien. De Maya’s drukte de hoofden van baby’s plat omdat een groot voorhoofd als intelligent werd beschouwd. Tanden werden versiert met stenen.

 

17 jaar geleden mocht je nog de pyramide op en in. De gids liet foto’s zien van hoe het eruit ziet in de pyramide. Een schilderij erin liet een mensen offer zien. Dit deden ze niet dagelijks.

 

We gingen verder naar de ball-court. Hier werd vroeger een spel gespeeld met een rubberen bal. Deze bal moest door een verticale hoepel en ze mochten alles gebruiken behalve de handen. Ieder team had 1 captain en hij was de enigste die mocht scoren. De winnaar werd geofferd. Een grote eer in die tijd. Het spel heette pok ta pok. Hetzelfde als de bushalte waar we in Cancún zijn opgestapt.

De gids legde uit dat de naam kwam van het geluid die de bal maakte dat op de grond of de muren kaatste. De gids liet door middel van te klappen horen hoe de weerkaatsing klinkt. Wederom was er een echo te horen. Dit keer niet als een soort vogel geluid.

 

We hadden nog wat vrije tijd om nog wat foto’s te maken. Het was indrukwekkend.

 

In de bus gingen we door naar onze volgende attractie van de dag: een cenote.

 

We gingen zwemmen in een sinkhole die gevuld was met water van een waterval. We moesten een reddingsvest aan. Gewapend met Go-pro en 360 camera gingen we de trap af naar het water.

Het water was heerlijk. Niet te koud, niet te warm. Het was echt prachtig, bijna sprookjesachtig.

 

We genoten, maar hadden helaas niet heel veel tijd, want we moesten door naar onze volgende attractie: Valladolid. Het eerst koloniale dorp van Yucatan.

 

Hier hadden we een halfuurtje te tijd. In die tijd hebben we heerlijk churros gegeten. Deze waren van binnen gevuld met een hazelnoot crème. Na het kopen van een flesje cola was de tijd om en moesten we de bus in terug naar Tulum.

 

We zijn erg blij dat we van Tulum deze tocht hebben gekocht, want we gingen als laatste de bus in en mochten als eerste weer de bus af. Een volledige dag zijn we op stap geweest. Verschrikkelijk veel gezien, gedaan en geleerd.

 

Terug in de hostel ging Casper onze natte kleding van gister ophangen terwijl ik dit verhaal typte.

30jun

‘s Ochtends aten we in het restaurant van het hotel. De vrouw die onze bestelling aannam dacht dat we een bord met fruit wouden toen we een vruchtensap bestelde. We vonden het prima, dus aten we het op zoals het gebracht was.

 

We pakte onze spullen en liepen naar de farmacia. Casper wou paracetamol, maar zagen alleen aspirines liggen. We rekende af en de apotheker vroeg of we nog interesse hadden in de viagra die in de aanbieding was.

 

We liepen naar de bus en pakte er een bus naar het grotere busstation. Daar kochten ze een kaartje naar Tulum. Het was twee uur met de bus. Helaas konden we niet zelf de plekken kiezen, want anders had ik graag een plek gekozen waar ik makkelijk door de voorruit kan kijken. Twee uur lang heb ik me geconcentreerd op het luisterboek en m’n ademhaling.

 

Tulum had meteen een betere sfeer dan Cancún. Meer authentiek, meer de Mexicaanse sfeer waar naar ik opzoek was. We liepen naar het hostel. Het kwam met bakken uit de hemel. Doorweekt kwamen we aan. Het hostel is fantastisch. Het ziet er idyllisch uit.

 

De hostel heeft kamertjes in soort tonnen, of zoals Casper het romantisch noem: rioolbuizen.

Het bed is gemaakt in zo’n buis zodat je tas onder het bed past. Elke ruimte heeft airconditioning. De tonnen staan rond een plein met planten en hangmatten. Er is een overdekt openbare ruimte waar het ontbijt word geserveerd.

 

Casper en ik gingen een drankje doen in het centrum en geld pinnen. Wederom raakte we doorweekt. Bij de supermarkt haalde we chips en bier. We gingen in de hostel kletsen. Een van de medewerkers kwam erbij zitten en kletste met ons. Vooral in het Spaans. Hij sprak na genoeg geen Engels, dus kletste we met elkaar in het Spaans. Ik moest soms dingetjes vertalen naar Casper. De medewerker liet foto’s zien van wat hier te zien is en andere mooie plekken van Mexico.

 

Aan het einde van het gesprek was ik een beetje moe. Doordat Spaans nog een beetje vermoeiend voor me is. Casper en ik gingen de hostel uit opzoek naar eten.

Het eerste restaurant waar we wouden gaan zitten bleek enorm duur te zijn, dus pakte we onze spullen en gingen door naar de volgende.

 

Het volgende restaurant had burgers en friet voor een normale prijs. De burger was enorm groot. Geen van ons kreeg de burger op. Tijdens het eten kakte we al in. Terug in de hostel gingen we al gauw slapen in onze rioolbuis.

29jun

Als je op reis bent met een partner, ben je afhankelijk van 2 lichamen. Als de een ziek is, kan de ander niet veel doen.

Casper voelde zich vandaag belabberd. Het begon ‘s ochtends al. Aan de achterkant kwam het er niet uit zoals het hoorde.

We gingen wel nog samen opzoek naar ontbijt en water in het centrum van de stad. Zoals de hele vakantie al, waren we al voor 8’en het hotel uit. Rustig haalde we water en cola bij het tankstation met supermarkt en liepen door naar het centrum. We maken nog wat foto’s en filmpjes, gingen even naar het strand en konden geen plek vinden waar het ons leuk leek om te ontbijten.

We gingen weer terug naar de supermarkt en haalde daar een Subway broodje.

Casper wou namelijk wat eten wat zijn maag kende. We haalde ook meteen yoghurt, zonnebrand en nog een extra fles water.

 

Terug bij het hotel gingen we aan het zwembad liggen. We doken het water in, gingen op de stoeltjes liggen, maar ik ben gewoon geen zwembad persoon. Ik wil graag wat te doen hebben. Dus na een uur of 2 was ik het al weer zat en gingen we terug naar onze hotel kamer. Casper ging op bed liggen en ik rommelde wat aan. We merkte dat de tv een smart tv was en al gauw stond Netflix aan.

 

Ik haalde lunch bij het tankstation en nog 4 flessen water en ging naar Casper liggen om “the Last Kingdom” te kijken.

Aan het begin van de avond ging ik douchen om de zonnebrand en zweet van me af te spoelen. Casper sliep, dus ging ik in m’n eentje opzoek naar eten en tampons.

 

In een klein winkeltje heb ik geheel in het Spaans gevraagd waar ik de tampons kan vinden (die lagen achter de toonbank). Aangewezen welke ik wou en volledig in Spaans afgerekend.

De volgende missie was eten. Dit was makkelijk: Pizza. Een klein afhaal zaakje zat een klein stukje verderop. Ik ging er op af en bestelde een kaas pizza. Ik bestelde expres de kleine omdat ik mega grote dozen zag staan.

In de hotel kamer kreeg ik met Casper de pizza niet op. Elk stuk was zo groot als een zeilboot.

 

Met nog 2 stukken over viel Casper al gauw in slaap. Ik ging niet veel later ook slapen.

28jun

In het hotel werden we minder vroeg wakker dan gisteren. Ik stapte de douche in en merkte dat het slot aan de buitenkant zat ipv de binnenkant. Grappend naar Casper: “wat voor Mexicaanse praktijken zijn hier? Dit is ontworpen om iemand binnen te houden”. We pakte onze tassen in en sloten de hotel kamer af. Wederom merkte we op dat de kamer niet van binnen open te maken is als iemand deze van buiten op slot draait.

 

Na het uitchecken gingen we met tas en al de stad in. In het restaurant El Mayor aten we met uitzicht over de stad ons ontbijt. Casper pannenkoeken met spek (enorm zoet) en ik een omelet met kaas, groene bonen, bruine bonen en tomatensaus over m’n omelet. We kregen er nog broodjes bij.  Kortom het was enorm veel eten. Voor al dit eten, 5 koffies en 2 sinaasappelsap waren we ongeveer €19 kwijt.

 

We kochten twee kaartjes voor de hop-on-hop-off bus en gingen 2u een rondje rijden met de bus terwijl we luisterde naar de gids. We kwamen langs de Pennywafel monument, maar ze vertelde niet dat dat monument op een koekje leek. Helaas.

 

Ik probeerde mijn gordel los te doen om even iets uit m’n tas te pakken maar die zat vast. Casper probeerde de mijne los te maken en dat lukte niet. Hij probeerde die van zichzelf los te maken en wederom lukte dat niet.

De valstrik van de badkamer en de hotelkamer hadden we overleefd, maar de gordel zou ons fataal worden. Met enige geweld trok Casper zijn gordel los, waarna hij met de mijne hielp. We besloten de rest van de rit geen gordel te dragen.

 

Terug bij het opstappunt besloten we wat drinken te kopen en even in het park te zitten. We maakte de laatste foto’s en liepen nog wat rond. Er kwam een demonstratie langs en we zagen hoe het verkeer ontregelde.

We gingen opzoek naar een pinautomaat en hielden niet veel later een taxi aan om ons naar het vliegveld te brengen. Deze taxi was goedkoper dan de heen weg. Voor €8,- werden we bij de terminal gebracht.

 

We hadden alle tijd. We waren er voor de check-in balie open was. Dit kwam omdat ik enigszins nerveus werd dat we de vlucht zouden missen. Ik kan pas relaxen als we bij de gate zitten.

 

We namen een kop koffie bij een café waar we relaxt konden zitten. Hebben veel moeite moeten doen voor we tot WiFi konden verbinden. Het pop-up venster wou niet openen. Toen we eenmaal internet hadden deelde we wat foto’s met familie leden. We kletste wat en ontspande ons een beetje. Gehaalde een hamburger bij de MacDonalds (want waarom zou je iets lokaals eten als de Mac er ook is?).

 

De check-in ging soepel. De douane minder. Caspers tas kwam vast te zitten op de band. Met veel moeite kregen de douane zijn tas los. Ondanks dat ze extra de tijd hadden om zijn tas te bekijken wouden ze nog veel dingen eruit halen om te zien.

Mijn tas ging er soepel doorheen, behalve dat mijn paspoort uit m’n tas viel. In paniek “disculpe, mi pasaporte!” Terwijl ik naar mijn paspoort wees. Deze gaven ze me alvast aan, maar mijn tas ging nogmaals door de scanner, en nog een keer.

 

Een douane man komt naar me toe en vraagt of ik Spaans spreek. Ik zeg een beetje, terwijl ik hem in paniek aan kijk. Hij zegt in het Spaans of hij mijn selfiestick mag zien. Niet dat ik ook maar 1 woord van snapte wat hij zei, maar hij beeldde het goed uit. Hij keek ernaar en gaf hem terug.

 

Bij de gate typte ik het grootste gedeelte van dit verhaal terwijl we wachten tot we aanboort mochten. We kwamen 2 bakken en een weegschaal te voorschijn. Onze tas moest in de kleinste bak passen om mee te mogen als carry-on. Mijn warme jas en regenjas ging aan. Wat dingetjes verplaatste in zodat mijn tas wat smaller werd. Zonder moeite paste deze in het vak.

Casper moest iets meer moeite doen. Hij ging zijn koptelefoon om zijn nek en deed ook zijn jas aan. Met een beetje proppen ging de tas erin. Zonder extra te betalen mochten we het vliegtuig in.

 

In het vliegtuig mocht onze tassen niet boven in de vakken omdat we niet extra hadden betaald. Dus ging onze tas onder de stoel van de persoon voor ons.

 

We vertrokken. De vrouwelijke piloot waarschuwde voor turbulentie. Ik hou niet zo erg van vliegen, behalve als m’n hele familie erbij is. Onder het mom, als we gaan, dan gaan we met z’n alle. Ik wil mijn familie de pijn niet aan doen dat komt als ik overlijd (door een vliegtuigongeluk). Ik schreef een stukje in mijn mobiel in mijn mobiel over hoe trots ik ben op m’n moeder en Milou ben. Dat ik van hun hou. Mocht het gebeuren, dan hebben ze op z’n minst een berichtje in mijn telefoon, want ik ga er helemaal vanuit dat mijn iPhone de klap wel zal overleven. iPhones zijn namelijk onverwoestbaar.

 

Tijdens de vlucht was nagenoeg geen turbulentie. Daar was ik natuurlijk super blij mee.

 

In Cancún aangekomen was het al donker. Ik haalde Casper over om een taxi te nemen. We werden door een racemonster afgezet bij ons hotel. Het inchecken ging gemakkelijk.

 

We liepen naar een prachtige kamer. Ruim, met 2 tweepersoonsbedden. Een grote badkamer met walk-in douche. Een lege mini fridge, airconditioning. Heel wat anders dan ons vorige hotel, maar er zit natuurlijk ook een prijsverschil in. Beide waren we moe, dus waren we in bed zo vertrokken naar dromenland.

27jun

Casper en ik hadden gesproken een wekker te zetten om 8u maar om 5u ‘s ochtends was ik al wakker.  Ik draai me om en zie Casper op zijn mobiel filmpjes zit te kijken. “Goedemorgen lieverd, je gaat me toch niet zeggen dat jij om 5u ‘s ochtends al wakker bent?”

“Nee hoor, ik was om 4u ‘s ochtends al wakker”

 

We bleven heerlijk in bed liggen kletsen en filmpjes kijken. Om 7u gingen we eruit, douchen, aankleden en opzoek naar ontbijt met koffie. Twee straten van ons hotel vandaan is een 7/11 waar we een simpel broodje met een kop koffie hebben gekocht. We aten wat en liepen rustig door de stad heen. De hele stad sliep nog en het was super rustig overal.

We bekeken oude gebouwen en dwaalde door de oud city center heen.

 

Het hoogste gebouw van Mexico stad gezien, het grootste plein/park. De kathedraal die gedeeltelijk op Templo El Mayor gebouwd is. De resten van de tempel zagen we de eerst keer niet omdat die aan de andere kant van het klein was dan van waar wij keken.

We namen een tweede ontbijt bij een straat zaakje. Iets super Mexicaans waarvan ik de naam niet weet. Een rond broodje met groene bonen, geitenkaas en een rode saus waar mogelijk iets van gehakt in zat. Het was heerlijk.

 

We gingen terug naar het plein met de kathedraal en het parlementsgebouw opzoek naar Templo El Major, de Azteken tempel. Deze was helaas dicht, maar we konden van bovenaf wel wat dingen zien.

 

Een man sprak Casper aan of hij geïnteresseerd was in een privé rondleiding. Terwijl hij zijn verkoop praatje hield, liet hij zijn ID zien. Het was €25,- voor een 3u durende tour. We stemde toe en hij begon te vertellen en ons dingen aan te wijzen. Hij noemde alle straten op, alle apostelen en wie er te zien was op elk schilderij. Alle oude volkeren die hier in de buurt woonde. Alle kleine details. We liepen over het plein, om El Mayor heen, gingen de kathedraal in en kregen erg veel informatie. Zo veel dat ik in het Nederlands aan Casper vertelde dat ik er wel een beetje klaar mee was. Casper was dat ook, dus toen we uit de kathedraal kwamen hebben we de tour iets eerder beëindigd.

 

We liepen naar het restaurant met de naam El Mayor. Deze heeft een dakterras die uitkijkt over de tempel en gingen daar even zitten voor een kop koffie, genieten van het uitzicht.

 

Mr Bean woont in Mexico stad. Niet de Engelse komedie waar iedereen nu aan denkt, maar een vriendin van me die deze trailname op de PCT kreeg. We hebben samen een stuk van de Sierra Nevada samen gelopen tijdens de PCT.

We hadden afgesproken om elkaar te zien, gelukkig is er door de hele stad gratis WiFi, die af en toe werkt. Dus kon ik haar berichtjes zien. Rond 1u zou ze me op pikken bij de kathedraal.

 

Casper en ik liepen er heen en sprongen bij haar en haar vriend de auto in. We gingen naar het antropologie museum, ondanks dat deze dicht is door Corona, omdat je daar een mooi park heb om doorheen te wandelen. We hadden graag ook het museum bekeken, maar dat kon nu niet. Ze vertelde leuke verhaaltjes over wat we zagen, leuke feitjes. We kletste en het was super gezellig.

 

We liepen langs een hoog kunstwerk en ze vertelde dat het door corruptie was neergezet. Het was veel te duur, maar toch werd het geplaatst. Ze vertelde dat de locals het beeld “koekje” noemde. Ik zeg: “galletas?” Omdat dat koekje is in het Spaans en Tahyana legt uit een specifiek merk, ze laat me het merk zien en ik herken de koekjes meteen als Penny wafels. Het Spaanse merk ben ik al vergeten, maar het Penny wafel monument niet.

 

Rodrigo en Tahyana namen ons mee naar een Mexicaans taco restaurant waar ze traditionele gerechten maken met een twist. Het was super lekker al het eten. Voor het toetje gingen we naar een andere zaak en liepen we naar buiten met churros. Ondertussen haalde de jetlag Casper en mij in. We werden moe. Onze vrienden brachten ons terug naar het hotel, waar Casper in bed gelijk in slaap viel en ik m’n best nog deed om wakker te blijven voor dit verhaaltje.