15 september - Vetrek

Casper en ik waren vandaag vrij. We deden rustig aan en dronken samen een kopje koffie.

Mickey wou graag wandelen, dus gingen we met z’n drieën naar buiten. We deden een iets ander rondje van normaal, omdat ik graag even langs de reenactment leger tenten kamp wou lopen.

Terwijl Casper en ik op vakantie zijn is Airborne in Renkum en omgeving.

De meeste spullen waren al ingepakt, dus qua voorbereiding was het alleen even alles in de bus schuiven en gaan.

Rond het middaguur vertrokken we richting het zuiden. Onze vakantieland begonnen. Ik was redelijk gespannen voor morgen. De wedstrijd waar ik twee jaar voor getraind heb: The Great Escape 160km.

We reden een tijdje en besloten om met Mickey te wandelen in een gebied waar we al eens eerder zijn geweest. Bij de oude Maas.

We parkeerde de auto en Mickey begon al te piepen en vrolijk te zijn.

We lijnde hem aan en gingen op pad. Een klein rondje later kwamen we terug bij de bus en waren we allemaal klaar om door te rijden.

Rond 16u waren we op de camping dicht bij de finish van mijn race. We kozen een plekje vlak bij het toilet gebouw, omdat ik waarschijnlijk overmorgen niet meer zo heel soepel loop. Zenuwen lopen op, meer dan een dag lopen. Vannacht starten en overmorgen finishen.

Daisy stond ook op de camping. Zij en haar man, Rick, hadden een vaste Glamping iglo tent gehuurd.

We hadden afgesproken om met elkaar naar de pasta party te gaan.

We liepen het dorpje in naar de inschrijf tafel. Ik kreeg mijn nummer (28) en bandjes die aangaven naar welke post mijn dropbag moest (CP3 40km, CP5 80km of CP7 120km). Van te voren had ik bedacht wat waar in moest, hoe laat ik er ongeveer zou aankomen en waar ik accu’s nodig zou hebben.

We zagen bekende aan een tafel zitten en gingen erbij zitten. Anton heeft mee gelopen als pacer bij de eerste ultra van Daisy en mij. Jeroen, heeft ooit een trainingsrondje gerend bij mij in de buurt toen hij mee deed aan C2U (continue 2 ultra). Daarnaast was ik een verzorgingspost bij die 116km. Ook zat Manon aan tafel, haar kende ik nog niet, maar als ik het goed onthouden heb, heeft zij met Anton hun eerste ultra gelopen met S2U.

We kletste met elkaar. Daisy en Anton zeiden niet in de vorm te zijn die ze hadden willen hebben. Jeroen en ik waren op het gewenste niveau. “Als ik het dit jaar niet haal weet ik niet wat ik nog meer moet doen” antwoordde ik met mijn 4 á 5x per week trainen, 180km per maand gemiddeld. De laatste twee weken van Augustus tikte ik 90km per week aan.

In dit doel zit veel zweet, veel discipline en vele trainingen.

We haalde bij de tafel rijst met/zonder kip kerrie. De rijst was een beetje droog, maar koken voor 100+ man is moeilijk. We aten ons bord leeg. Ik zei iedereen gedag, want Casper mocht niet mee eten bij de pasta party en hij kreeg honger.

Samen leverde we de dropbags in en gingen terug naar de camper. Casper ging voor zichzelf koken terwijl ik met Mickey een klein rondje ging lopen.

Terug bij de camper nam ik een hap van Caspers wrap die een stuk lekkerder was dan mijn rijst.

Casper had het bed al voor me uit getrokken, dus ik hoefde alleen mijn spullen klaar te zetten, wekker op 1u30 en m’n bed in te duiken.

Het duurde even voor ik in slaap viel. Mogelijk had dat iets te maken met dat het pas 19u was, maar mogelijk had het ook te maken met de zenuwen.

Casper heeft het heel zwaar als ik een race heb.

16 en 17 september- The Great Escape Race

Voordat je aan dit verhaal begint is het goed om te weten dat er meerdere races zijn: 100 miles (160km) wandel editie (48uur maximale tijd) en hardloop editie (36u voor de hele race). Daarnaast is er ook de 50 miles (80km) wandel en hardloop editie. 
Vorig jaar startte ik aan de 160km wandel editie, maar liep ik niet uit. Dat verhaal is te vinden op de blog. 

Om half 2 ging mijn wekker en at ik ontbijt en trok m’n spullen aan. Ik was super blij dat ik op de camping stond wat 200m lopen is naar de finish.

Bij de finish waren bussen die ons naar de start brachten. Ik zat naast Jeroen die ik ken omdat ik ooit een trailrun-training heb georganiseerd en hij erbij was. Super gezellig gekletst, maar ik hoopte in de bus nog wat te slapen, maar dat is niet gelukt. Ik was m’n 2 bananen vergeten, dus begon daar alvast aan m’n hardloop eten (2x ontbijtkoek).

Bij de start kregen we kort de briefing en 1 minuut stilte omdat een hardloper is overleden.

Daarna vertrokken we. De start is bij een busstation waarna je snel de natuur in rent. Ik kende de eerste 98 km al ivm vorig jaar. Dus ik wist dat het snel naar een single track ging. Dat betekend opstopping.

Dus ik deed heel rustig aan zodat ik redelijk als laatste de trap op ging, ik ren niet zo hard.

Bovenaan de trap rende ik als laatste 10, maar al gauw was ik de laatste. Ik weet dat ik een super constant tempo heb en het laatste stuk juist nog veel mensen inhaal.

De eerste 10km zijn heftig. Die zijn echt heel zwaar, stijle heuvels. Casper had gezegd dat ik heel goed op m’n hartslag moest letten. Ieder uur mocht ik niet meer dan 3minuten in zone 3+. Op een stijle heuvel betekend dat heel rustig aan. Toch bleef ik dicht bij de andere hardlopers. Haalde de eerste 2 lopers al in. Langzaam werd het licht en de wolken hingen prachtig tussen de heuvels. Ik maakte een foto en ging weer door. Bij kilometer 15 kwam ik op de plek waar ik vorig jaar kampeerde. Ik gebruikte de toilet van de kamping en ging snel weer door.

Voor me was een hardloper aan het wandelen: “ik was verdwaald en nu loop ik achteraan”

Het is nog lang, is het je eerste 160?

“Nee, vorig jaar heb ik deze ook al uitgelopen. Klote trail”

Ik haalde de man in en begon weer te rennen. “Wil je rennen?” Vraagt de man verbaast. Hij zat er duidelijk doorheen, maar als je mee doet aan een 160, kan je niet al stuk zijn op 16km. “God verdomme, nu loop ik weer alleen” hoor ik de man naar me toe roepen. Ik roep terug dat er nog twee lopers achter ons zijn. Puffend, steunend, maar vooral klagend volgt de man mij. Onverstoorbaar ga ik door in mijn tempo. De man houd het niet bij en ik ben blij dat ik van hem verlost ben.

Bij Checkpoint (CP) 23,8km zie ik bekende. Anton en Manon vertrekken net zodra ik aankom. Anton zegt nog bemoedigend: “ik weet zeker dat jij het haalt op jouw tempo.” Ik antwoord terug dat ik altijd de hekken sluiter ben, maar dat ik me geen zorgen maak.

Bij de checkpoint maak ik een hele korte stop. Dit checkpoint is bij een Napoleon monument. Ik pak een bekertje cola en vul 1 fles met water. De vrijwilligers vertelde dat het water bijna op was, maar dat we over 4km water krijgen.

Ik pak wat snoep voor de eerst paar meters en bedank de vrijwilligers voor hun tijd en verzorging.

Ik wandel de eerste paar meters. Bij de CP lag een man met kramp en hij vertrok vlak voor me, ik haalde hem in en telde in m’n hoofd: dat is 4. Het terrein werd ietsje makkelijker, maar nog zeker heftig.

Ik rende wat ik kon rennen en liep wat ik moest lopen.

Wat ik super fijn vond was dat ik het grootste gedeelte van de route al ken. Ik kon rustig dingen af tikken. “Ow we zijn nu bij het spoor, straks die stijle heuvel”.

De 4km punt was voor mijn gevoel erg ver weg. Ik kwam bij de mensen voor me en vroeg aan hun of ik het had gemist, gelukkig antwoordde ze dat dit niet het geval was.

We haalde wandelaars in en die vroegen of wij de hele trail in 1 dag deden, ik antwoordde: “ja, 160km”. De route bestaat eigenlijk uit twee bestande wandelroutes: Lee Trail en de Escapardenne trail.

Achter me hoorde ik de wandelaars vol verbazing zeggen “160km?”. Dat gaf mij natuurlijk een grote glimlach op m’n gezicht. Ondertussen maakte ik me zorgen over m’n water, na 6km had ik nog niks, maar ik probeerde mezelf voor te houden dat het beter is om alles op te drinken dan met een half vol flesje aan te komen.

Aan de andere kant van het spoor was Alma, vrijwilliger, met een man waarvan ik de naam niet weet, ook vrijwilliger, met water. Alma stelde ons gerust dat we echt heel goed op schema liggen en dat we ons geen zorgen hoeven te maken over de cut off tijden. Dat het eerst stuk zwaar is, maar dat het straks makkelijker word. Ik bedankte haar en ging met gevulde flesjes door.

Onderweg naar m’n eerste tas. De route ging nog steeds redelijk omhoog en omlaag. Ik bleef even bij de twee lopers die tegelijkertijd bij het water waren als ik.

Tijdens grote wedstrijden als dit loop ik het liefste alleen, mijn tempo, mijn focus. Ik luisterde naar de zeven zusters (deel 2) tijdens het rennen. Ik merkt dat de mensen voor mij sneller rende, maar langzamer lopen. Super vervelend als je op een single track ben, heuvel op kon ik niet inhalen heuvel af kwam er een klein gaatje. Op een gegeven moment gingen ze wandelen tijdens een vlak stuk. Ik voelde me mega sterk, dus ik besloot dat dit mijn moment was om ze in te halen. Ik hobbelde het vlakke gedeelte en naar beneden. Ik kwam langs hokken met husky’s. Mickeys lieverings honden.

Heuvel op en toen kwam ik bij een prachtig stuk: een kleine bergkam. Vorig jaar liep ik hier in het donker, maar nu met daglicht. Dit was zo veel beter. Er waren wandelaars die langs de kant zaten. Ik rende er rustig langs en zag hoe een man twee keer bijna zijn mok het ravijn in liet vallen. Gelukkig was een van zijn vrienden oplettend en kon hij de mok stoppen met zijn voet.

Glimlachend ging ik door.

Eindelijk kwam ik aan bij CP 37,6km. Anton en Manon waren er ook. Ik pakt mijn tas en sloot snel mijn Garmin aan. Ik wil niet dat mijn horloge uitvalt.

In elke tas had ik powerbanks en kabeltjes gestopt. Ik nam wat soep aan, deed er extra zout over. Terwijl mijn soep wat afkoelde pakte ik mijn tas uit. Ik had redelijk netjes mijn repen gegeten. Wetende dat dat later tijdens de race wel anders kan zijn. Ik vulde m’n tas weer aan met de repen die ik wou. Deed poeder in m’n waterflessen en vulde die, 1 fles electrolyten, 1 fles Amax koolhydraten en 1 fles normaal water.

Met 20minuten was ik weer klaar om te vertrekken. In iedere tas had ik een briefje gestopt met hoe laat ik weg wou bij de CPs. Ik liep een uur voor op schema.

In mijn gedachte was het volgende stuk makkelijker, maar dat viel tegen. Het was makkelijker dan de eerste twee stukken, maar ook saai. Ik luisterde m’n boek en had op een gegeven moment een uur lang het deuntje van Restaurante pizza’s in m’n hoofd.

Langzaam begon ik mensen in te halen en zag ik af en toe bekende. Er zat een loper langs de kant van de route. Ik vroeg of alles goed ging en hij zei dat hij bij de komende CP uit zou stappen. Nog 4km dan ben je er. Moedigde ik hem aan.

Het stuk tot CP 57,7km duurde lang. Ik was blij toen ik eindelijk bij de CP was. Vlak ervoor had ik Anton en Manon ingehaald. Ik voelde me sterk. Bij de CP zaten de buren van de camping er. Zij begonnen te lachen: “wat nou hekken sluiter”.

Ik nam cola en een broodje chocopasta. Alleen op het broodje wat de vrijwilligers aangaven zat niks gesmeerd. Ik nam een tweede hap denkend misschien is die niet zo netjes verdeeld zoals ik het meestal doe, maar nog niks. Een vrijwilliger merkte het op en gaf me snel een belegd broodje.

Ondanks dat ik veel zin had in het broodje werd ik er misselijk van, dus halverwege ging die in de vuilniszak en dronk ik nog een extra cola. Met gevulde flessen (amax, electrolyten en water) vertrok ik weer. Net toen Anton aankwam. Vertrok ik naar het halverwege punt. Later zou ik horen dat Anton op dat punt was uitgestapt.

De route werd iets makkelijker, maar ik vond het tegenvallen hoe ver het eigenlijk was naar het volgende punt. Langzaam kwam de brain fog van lange afstanden lopen om de hoek kijken. Mijn misselijkheid ging weer weg. Het nadeel van hardlopen is dat je ondanks de misselijkheid moet blijven eten. Dat je al je snacks moet uitproberen om te kijken waar je geen kokhals bewegingen bij maakt. Voor mij werkte een mars en Snickers. Mijn pindakaas repen werkte alleen als ik die met veel water dronk.

Ik belde Casper even, ik had het even zwaar en wou afgeleid worden. Hij was aan het wandelen met Mickey. Ik was heuvel op aan het wandelen. Hij vertelde me over zijn dag. Ik vroeg of ik hem morgen nog onderweg ging zien. Hij zei dat hij zijn best ging doen, maar dat hij ook Mickey had.

Als je richting de 80km gaat zie je een kapel in de verte, daar is de CP. Alleen moet je eerst helemaal naar beneden het dal in, het spoor oversteken en een rot stuk omhoog.

Gelukkig wist ik dit. Ik wist hoe vervelend die klim zou zijn, ik wist hoe frustrerend het is dat het pas het 4e gebouw is terwijl je denkt dat je er al bent.

Vorig jaar kwam ik met een pest humeur aan. Dit jaar voelde ik me zo extreem sterk. Ik was wel moe en het was wel zwaar, maar ik kan dit. Heuvel op, langs de kapel, langs een toilet gebouw. Gedeeltelijk heuvel af, langs het gebouw van de brandweer en daar is het dan. CP 79,1km. Bijna 4.000hm zaten erop. Ik zat even bij te komen in m’n stoel. Mijn dropbag lag uitgestald voor me. Horloge aan de lader, telefoon aan de lader. Met baby doekjes maakte ik mezelf schoon en trok een droog shirt aan. Ik kreeg pasta aangeboden, ik ging voor de vega variant.

Van sommige pasta varianten ben ik niet zo’n fan. Met tegenzin en hernieuwde misselijkheid werkte ik een kwart van m’n bord weg. Ik app te even met Casper. Hij adviseerde niet te veel suikers omdat je darmen daar last van kunnen krijgen. Iets langer dan gepland hield ik pauze. Hopend dat ik niet misselijk verder zou kunnen. Tijdens het rennen trok de misselijkheid weg. Ik was super blij met de amax koolhydraten, eten was moeilijk, maar drinken ging goed. Zo bleef ik calorieën (en suikers) binnen krijgen. Dextro ging ook aardig oké.

We gingen nu het stuk op waar ik vorig jaar was uitgestapt. Het was het makkelijkste stuk tot nu toe. Een groot gedeelte deed me denken alsof ik in een park was.

Ik kwam op de plek waar ik daadwerkelijk stopte. Leegde even m’n schoenen en ging weer door. Vanaf nu zou het verrassend zijn wat er kwam tot Houffalize.

Daar heb ik meerdere trails gelopen (Chouffe, Fatômes) en weekendjes weg gehad waarbij ik vaak even de route opzocht.

Het laatste stukje naar CP 98,7 duurde eindeloos. Ik zat er doorheen toen ik aankwam. De verzorging bood een wrap aan en een deken. Het was ondertussen na middennacht en als ik stilstond had ik het koud.

De wraps was lekker met groentes en tomaten, maar wederom werd ik halverwege misselijk. Dus verdween deze ook in de afvalzak.

Manon kwam er naast zitten. Ik probeerde Casper te bellen, maar m’n mobiel werkte niet mee. Ik vertelde Manon dat ik wou uitstappen: ben jij gek, je loopt nog super soepel. Ga naar de volgende checkpoint en slaap daar even.

De man naast Manon vertelde dat het volgende stuk vlak was, veel weiland en het makkelijkste stuk van de hele route was.

Er zaten twee mensen die waren uitgestapt, de 3e zat in de auto van de verzorging. Een had gebeld onderweg dat ze wou uitstappen. Dus er net een auto van HQ om lopers mee te nemen.

“De komende paar kilometers vind ik je misschien even wat minder aardig” zei ik tegen Manon en liet de verzorging mijn flesjes vullen.

De kilometers tot de CP was slapen wandelend rennend doorkomen, ben een paar keer wakker geworden omdat ik bijna viel (door de slaap). Ik zwakte over de weg. Dat is iets wat ik nog nooit eerder heb mee gemaakt. In die tijd heb ik ook een stoort bui over me heen gehad, maar mijn tempo bleef sterk hoog. Het was een stevige wandelpas.

Bij CP 117,1km kwam ik binnen en een vrijwilliger vroeg wat ik wou: “slapen, ik wil slapen”. Ik kreeg twee dekens, een om op te liggen en een voor over me heen.

De touchscreen van m’n mobiel werkt niet als die nat is (regen en zweet), dus kon geen wekker zetten. Maar ik lag niet comfortabel dus ik dacht dat ik wel snel wakker zou worden. Na 1u slapen werd ik wakker gemaakt met het bericht dat de cp over een half uur ging sluiten of ik door wou rennen of wou uitstappen.

Ik heb me toen gehaast om weer weg te gaan. Een vrijwilliger vulde m’n flesjes, ik ging naar het toilet en voelde me als herboren.

Mijn horloge en mobiel waren volledig weer opgeladen. Ik had weer een droog shirt aan en kon er tegen aan.

Het ging weer super lekker. Ik had een goed tempo en begon erin te geloven dat ik de race zou uitlopen. Het terrein was nog steeds niet lastig, maar ik wist dat dat er wel aan zat te komen. We kwamen nu richting bekend terrein voor mij.

Hier was de start van La Chouffe trail, daar hebben Casper en ik een pizza gehaald. Hier zijn we ook geweest. Hier is CP buitensport camping. Hier hebben we met Mickey gewandeld. Ging er door mijn hoofd.

Bijna moeiteloos kwam ik bij CP132,8. Daar kwam ik weer bekende tegen die de 80km deden. Daar vertelde de post me dat ik laatste was en 10min voor me de op één na laatste 160km hardloper liep, maar dat ik er een stuk sterkte uit zag dan hem. Missie geaccepteerd.

Met twee flessen water (amax en electrolyten) vertrok ik. Mijn tempo was nog steeds hoog. Ondertussen was ik aan deel 3 begonnen van de zeven zussen.

Al gauw haalde ik mensen in. Hey - Ho - Let’s go, ging er door m’n hoofd. Een 80km loper haalde me in en zei dat ik het fantastisch deed en dat hij het bewonderenswaardig vond dat ik de 160km deed. Door mijn heup verlichting had ik m’n race nummer naar m’n kont gedraaid zo kon iedereen achter me zien dat ik al een pokke eind had gelopen. Het eerst stuk viel mee. Af en toe een stijle heuvel, met gelukkig een op welke hoogte je bevond, maar vooral dat je weet dat je weer vlak of naar beneden mag.

De Ourthe kwam in zicht. Zeer gevreesd wegens het technische terrein wat zich er omheen bevind.

Bij de Dam van Nissamond ging ik een trappetje af en zag ik een bekende onderaan staan.

Casper filmde me. Hij op zijn fiets en ik rennend gingen we samen de parkeerplaats over. Hij vertelde dat Manon zo’n 5 á 10 minuten voor mij is en Daisy zo’n 10km. Ik zei Casper gedag en dook de trail langs de Ourthe op. Daisy haal ik niet meer in bedacht ik terwijl ik me op de route van de fatômes bevond, maar Manon is te doen.

Nog steeds lettend op mijn hartslag ging ik er vandoor. Ondertussen werkte geen van m’n repen meer, dus hoopte ik dat Amax en dextro me voldoende energie gaven om door te gaan. Het begon warm te worden. Ik doopte m’n pet regelmatig in het water om mezelf af te koelen.

Opeens verscheel Manon. “Hey! Je bent er nog. Ik dacht dat je was uitgestapt. Ik was je kwijt”. Ik legde uit dat mijn powernap bij de laatste binnen post iets langer duurde. Dat ik daar ruim een uur heb geslapen.

In onze eigen tempo’s gingen we verder.

CP 146km, de laatste van de dag. “Wil je een tosti?”

Ja heel erg graag! Kan het met alleen kaas?

“Ja hoor, duurt die alleen iets langer, met curry en mayo of een van de twee?”

Met curry.

Dit was het eerst eten waar ik niet

misselijk van werd. De beste tosti die ik ooit gegeten heb. Met de curry was er zelfs een smiley op getekend. De wandelaars moesten bij de CP weg, de hardlopers hadden nog 40 minuten. Manon kwam aan en daarna zag ik ook Jeroen die ook de PCT heeft gelopen. We kletste kort en ik zorgde dat ik snel weg kon, dan had ik was extra tijd. Ik nam twee flesjes mee (amax en water) en begon aan de laatste 15,5km. Ik had meer moeten mee nemen.

Het zwaarste stuk van de hele tocht. Als ik wist wat er aan kwam was ik uitgestapt bij die laatste post (geintje, ben nu veelste trots op mezelf dat ik hem heb uitgelopen).

Het was warm! Ik zweette me kapot. Het was stijl!! Over sommige heuveltjes deed ik 20 minuten. Ik leek wel stil te staan. Casper appte gelukkig niet. Ik begon me zorgen te maken over de cut off tijden.

Ik probeerde tegen mezelf te zeggen gedachte uit en gaan. Elke milimeter die ik kon rennen deed ik. Mijn lichaam deed nog geen pijn, alleen misselijk en ik kon m’n warmte niet kwijt.

Ik had hier al eens 20km in 6u gerend vanaf de camping dus ik wist dat ik dicht bij de finish was.

Ik kwam het bos uit en vroeg hoe ver het nog was aan de vrijwillers Alma en de man waarvan ik de naam niet weet. De man antwoordde “8km, zet hem op Yvette” ik had nog 7 kwartier om te finishen. Alma zei dat mijn tempo er weer goed in zat en dat ik het ging halen.

Toch versnelde ik omdat ik in mijn hoofd 8km in 7 kwartier niet ging redden. Ik rende zo goed als het ging. Haalde Manon weer bij (die deed er geen 20 minuten over om de heuvel op te komen).

Ik kwam op een bekende parkeerplaats. Casper was daar ook. Ik gaf aan wat ik graag bij de finish wou hebben: ijs, koud water en een natte doek.

Ik was super blij om Casper te zien. Zeker omdat ik wist dat het nu nog maar een klein stukje was 3,4km. Mijn horloge gaf een ETA aan van 16:07. Ik ga niet mijn medaille missen door 7 minuten!

Power hiken omhoog, vlak en naar beneden rennen zo hard als m’n lichaam het toestaat. Opeens was Casper daar met Mickey: nog 300m, je gaat het halen.

Vol ongeloof dat ik het echt ging halen denderde ik naar beneden. Casper rende vooruit met Mickey zodat hij mijn finish kon filmen.

Ik kreeg mijn medaille en had nog een kwartier over. De ETA van mijn horloge klopte niet. Ik ging zitten, maar verhuisde daarna naar de tafel waar bekende zaten. Casper gaf me ijs, koud water en een natte doek. Eindelijk afkoelen.

Daisy had het ook gehaald, maar gaf wel toe dat de 2e nacht bij de wandel editie killing is. Dat je veel mooie stukken in het donker doet.

Ik ben het daar mee eens. Daarnaast ben ik mega trots op mezelf dat ik de 100 mile - 160 kilometer hardloop editie heb uitgelopen. Ik voelde me de hele race sterk. Niet dat ik veel sneller kon, maar op een slaperig moment na, had ik wel het idee dat ik dit uit kon lopen. Ik ga niet beweren dat ik het fluitend met twee vingers in m’n neus deed. Tijdens zo’n race heb je altijd wel even doorzettingsvermogen nodig.

Daisy en ik kletste bij over onze wedstrijden en ik viel in de stoel al bijna in slaap. Casper gaf me een knijpzak kwark en ik kreeg de helft maar op in kleine slokjes. Ik zei iedereen gedag en ging naar de camper.

Casper nam mijn tassen mee. Hij pakte ze voor me uit en pakte zelfs mijn douche spullen voor me. Mijn schoenen en sokken ging uit en ik vond een paar kleine blaren.

Strompelend ging ik douchen. Terug bij de camper probeerde Casper me zo veel mogelijk te laten eten. Banaan, tukkies, wat chips. Ik dronk nog een bidon leeg en dook m’n bed in. Ik sliep al voor ik m’n kussen aanraakte.

De foto's staan niet helemaal in volgorde, maar ik heb mijn best gedaan om de foto's passend aan het verhaal neer te zetten. 

18 September - reizen door de Vogezen 

Vanmorgen werd ik vroeg wakker (2u ‘s nachts) waarbij ik even een glas water dronk en m’n blog van gister schreef. Daarna viel ik weer in slaap voor een paar uur.

Met Casper werd ik opnieuw wakker om half 9.

Casper maakte koffie, ik bleef in bed. Casper deed de afwas, ik bleef ik bed liggen. Casper maakte ontbijt, ik verhuisde naar een stoel buiten.

Casper maakte niet zo maar een ontbijtje, hij maakte pannenkoeken. Volgens mij hebben we menige hardlopers jaloers gemaakt.

Casper ging met Mickey wandelen en deze prinses ging de afwas doen op standje oude tante.

Casper verzamelde alle spullen voor de afwas omdat je ongeveer een takelwagen nodig heb om mij in en uit de bus te krijgen. (Ik ben een beetje stijfjes vandaag)

Met mijn afwasteil strompelde ik naar het afwashok. Daar stond ik samen met Jeroen (van de PCT) af te wassen. We kletste over van alles en nog wat. Toen ik klaar was met de afwas stond Casper naast me. Samen, liep Casper en schuifelde ik, terug naar de camper.

We maakte de bus klaar voor vertrek, wat betekende dat Casper 90% van het werk deed en ik probeerde niet in de weg te staan. Al gauw konden we op pad, aan de rest van onze vakantie beginnen. We willen graag naar Zwitserland, maar dat is zo’n 8u rijden in ons busje.

We reden via de Vogezen. Onderweg stopte we voor een breakfast burrito (wrap met ei, paprika en welke restanten groente restjes je maar kan vinden).

Casper kookte en samen aten we het eten op. Ik bedankte Casper dat hij zoveel voor mij heeft gedaan gister en vandaag. Casper vertelde dat zijn vader dat vroeger ook deed nadat hij een zeilwedstrijd had gehad. Dat Caspers handen helemaal kapot waren na een race en hij zonder de adrenaline de trouwen bijna niet meer beet kon pakken. Hij vertelde dat Bram dan zijn bootje aftuigde. Ik zie het helemaal voor me dat Casper eenmaal terug in het vakantiehuisje geniet van een van Helma’s lekkere maaltijden, vertellend over de avonturen die hij die dag heeft beleefd.

We reden een stukje door en ik zocht met instructies van Casper een camper plek op. Eentje vlak bij een supermarkt. We parkeerde bij de Aldi. Terwijl ik wat boodschappen haalde, kleedde Casper zich om voor het fietsen.

In de supermarkt kon 1 product niet worden aangeslagen. Mijn Frans is belabberd, gelukkig vroeg deze kassamedewerkster of ik Duits sprak. Dat spreek ik ook niet, maar daar heb ik wel meer hoop dat ik snap wat ze bedoeld. Waar ik het product vandaan heb? Daar, wijzend naar een rij. De vrouw liep het schap in en kwam terug met het bordje die wel gescand kon worden. Ik kon gelukkig afrekenen.

Casper ging fietsen en ik ging Mickey uitlaten. We liepen in een heel erg rustig tempo wandelen. Langzaam werden m’n spieren weer soepel. Mijn voeten deden nog steeds zeer en opeens voel ik een blaar knappen. Rustig liepen we terug langs vele honden die hun huis bewaakte. De ene hond werd stil zodra Mickey kwispelend bij het hek stond. De ander blafte alsof die astma had.

Terug bij de bus, maakte ik m’n open gesprongen blaar zo goed als het kon schoon. Op m’n andere voet heb ik op dezelfde plek ook een blaar. Mijn plan was om ze te laten zitten, maar aangezien de ene is gebarsten wil ik dat bij de andere voorkomen. Dus maakte ik alles netjes schoon en prikte ik twee gaatjes in m’n blaar. Die meteen leeg liep.

Ik ruimde de bus op, deed de resterende afwas en zorgde dat we vertrek klaar waren. Mickey liep op de stoel, maar werd wakker van geratel en een slippende band. Casper was terug. Hij friste zichzelf wat op en plaatste zijn fietsspullen weer op de plek waar het hoorde. Vlak voor de bui was hij klaar.

We besloten als avond eten een stokbroodje met Reblochon (vakantie brie, sinds de trailrun reis) te verorberen. Als toetje een zakje knijp kwark.

Na het eten besloten we nog een half uurtje te rijden. We parkeerde de bus op een parkeerplaats aan het water met wat picknicktafels. Er stonden al twee andere campers, maar er was ruimte zat.

Na een korte wandeling met z’n drieën gingen we slapen.

Vanmorgen werden we wakker op de parkeerplaats. Casper zetten koffie en masseerde een van m’n kuiten zachtjes.

Mickey wou graag naar buiten, dus zorgde we dat we snel naar buiten konden.

Casper had gekeken op Google en zag een rondje die we konden lopen. We liepen langs het water waar ook een bord stond over de bevindingen uit de Romeinse tijd uit deze omgeving. Met de fiets kon je een rondje van 8km doen om langs alle locaties te rijden.

Tijdens het wandelen bespraken we of het een goed idee was. Mijn spieren werden warm en kwamen langzaam los. Aan het einde kon ik weer redelijk normaal stappen.

We maakte de bus vertrek klaar en zochten op waar we een vignet voor Zwitserland konden kopen. We zagen dat sinds augustus je de vignet ook online kan kopen. Uiteraard proberen wij dat gelijk uit. Aan het einde staat dat binnen enkele uren het vignet geregeld is.

Nog voor we weg reden kreeg Casper al de e-mail dat het gefixt was. Voor €4,- extra hadden we ook de spoed (30min) vignet kunnen krijgen, maar risico’s leveren soms ook mooie avonturen.

We reden naar een Frans bakkertje voor croissants, chocolade broodjes en twee stokbroden. We aten deze broden onderweg op terwijl we rustig naar onze bestemming in Zwitserland reden: Lauterbrunnen.

19 September - 

Het eerste gedeelte van Zwitserland vond ik verrassend plat. Ik dacht opeens aan de laatste keer dat ik in Zwitserland was. Het was met m’n ouders onderweg naar vakantie. Milou en ik hadden samen een hotelkamer, weer we een super gezellig en leuke fotoshoot deden met gekke bekken trekken.

We reden de snelweg af en waren opeens tussen de echte bergen. We reden van het ene prachtig uitzicht naar het andere. In de vallei van de Eiger en de Jungfrau kwamen we op onze bestemming aan. In checken vanaf 15u. Het was nu pas half 1.

De camping had geen echte parkeerplaats, dus moesten we doorrijden. Op een parkeerplaats op een steen worp afstand zetten we de bus meer. Parkeren kost 1 Zwitserse Frank per uur (momenteel zijn de Franken en de euro’s bijna gelijk). Alleen moest je bij de parkeerautomaat gepast en contant betalen. Aangezien we net geld hadden gehaald, omdat de camping ook in contanten betaald moet worden, hadden we geen kleingeld om de meter gelukkig te maken.

We gooide ons plan om en reden naar beneden richting het dorp. Er was een parkeerplaats met grotten om te bekijken. We stopte de bus (parkeren was gratis voor grot bezoekers) en keken wat er te doen was. Er was een grot met 10 watervallen en een lift erin. Voor 14 Fr pp mochten we naar beneden, maar ivm veiligheid mogen kleine kinderen en honden niet mee naar beneden. We vroegen aan een medewerker hoe lang de meeste mensen bezig zijn met de wandeling en lift rit. Hij antwoordde zo’n 40 minuten. We besloten dit op onze optie lijst voor morgen te zetten en daalde nog verder af.

We kwamen bij de supermarkt en kochten wat dingetjes om vanavond spontaan te barbecueën. De rekende af met briefgeld zodat we nu wel munten hadden voor de parkeermeter.

Het centrum van het dorpje zag er ook wel gezellig uit, dus besloten we om eerst even hier te parkeren voor een rondje. Bij de kerk zetten we de auto meer op de voor campers bestemde plek, betaalde met munten. Casper knikte tevreden dat het gelukt was en ik haalde voor de zekerheid mijn hand door de klep waar geweigerde munten komen te liggen. Ik pak daar een 5 Fr muntstuk uit terwijl wij er maar 3 in hebben gestopt.

Het komende uur stonden wij gratis.

We liepen door het dorpje en hoorde overal Amerikaans om ons heen. We zijn ook niet al te ver van Genève af, zeker voor Amerikaanse begrippen. We merkte hele niet Europese dingen op: corndogs werden verkocht bij een kraampje. Een ander kraampje verkocht doughnuts op een stokje. Bijna iedere toerist maakte foto’s van Mickey.

Na het de ene winkelstraat te hebben uitgelopen, liepen we terug en keken we bij de waterval, we bekeken de kerk en reden weer terug naar de camping. Om deze keer wel te mogen inchecken.

Casper maakte een late lunch voor ons tweeën en ik maakte een begin aan onze blog. In Zwitserland hebben we geen bereik, omdat Zwitserland niet in onze internet/bel bundel zit, dus kochten we een ouderwets WiFi kaartje voor €2 per dag om wel updates te kunnen sturen, maar vooral om fiets- en wandelroutes te kunnen maken.

Casper tekende zijn fiets ritje en ik bleef lekker typen. Ik voel me al een heel stuk hersteld, maar nog niet zo dat ik vandaag wil hardlopen. Vandaag dacht ik aan fietsen op een plat stukje land of rustig wandelen. Toch koos ik ervoor om vandaag rust te houden.

Dat was tot Casper 20minuten na zijn fiets rit terug kwam en me overtuigde dat ik dezelfde route met hem moest doen. Ik liet me makkelijk overtuigen en kleedde me om.

De eerste paar kilometers waren naar beneden en ik kon heerlijk mee trappen. Ik had gelukkig m’n warme kleding aan, want de zon was al achter de berg.

We kwamen in het dorp en reden 35 km/u waar je 40km/u mocht. De auto achter ons die niet door ons heen kon en door de bochtige weg ook niet langs ons kon, maakte duidelijk dat hij zeer geïrriteerd was door ons tempo verschil. Met slippende en gierende banden kwam hij voorbij zodra er een gaatje was.

Casper en ik gingen een klein heuveltje op en daarna langs de andere kant van de rivier terug richting de camping. We reden langs de waterval van vanmiddag. De asfalt weg werd rustiger en Casper zei dat hij bij de volgende plek linksaf ging, maar dat hij dacht dat rechts ook wel kon. We kozen voor rechts. Het pad werd een super goed gravelpad. Mijn banden waren iets wat hard opgepompt, perfect voor de weg, iets lastiger voor het gravel.

We reden door en kwamen langs het North Face festival terrein, volgens Google. Tot we uiteindelijk bij een bruggetje kwamen. Op een steenworp afstand van de camping.

Terwijl ik ging douchen, regelde Casper de fiets en keek hij naar de uitlaat van de bus (die zit wat los). Toen ik terug kwam, zorgde ik dat m’n ritje op strava kwam en ging Casper douchen.

Voor het avondeten verdeelde we de taken. Casper zorgde voor de kolen, ik voor het marineer, prik en snijwerk. We aten heerlijk.

Ik had het heel erg koud, mogelijk een bijwerking van de 160km die ik heb gerend, dus zat ik in m’n lange broek, met thermo shirt en fleece trui onder een fleece deken.

Terwijl we aten werd het donker. We deden het licht aan die aan de bus vast zit. Dat lichtje hebben we een tijdje geleden vervangen alleen is de vervanger een stuk feller. Nu hebben we romantische stadion verlichting bij de camper. Ideaal als je iets nog moet zien ‘s avonds.

Na het eten ging Casper Mickey uitlaten en ik deed de afwas. We zochten op welke wandeling we morgen willen doen en hoe we daar zouden komen. Casper regelde alles in de puntjes terwijl ik thee voor ons tweeën zetten.

20 September - Zwitserland 

Vanmorgen zijn Casper en ik redelijk op tijd opgestaan. De camping waar we staan ademt outdoor. Iedereen loopt in dezelfde merkkleding als ons. Iedereen staat op tijd op, om de hele dag te kunnen genieten van de bergen.

Casper heeft de afgelopen dagen erg goed voor mij gezorgd, dus vandaag was het mijn buurt. Casper zat buiten aan zijn koffie en banaan, terwijl ik de bus ombouwde van slaapstand naar leefstand. Ik bakte een eitje (met paprika en kaas) voor op een wrap. Deze pakte ik in als lunch op de berg. De verrekijker, drinken, zitmatjes, regenjassen, EHBO kit, kaartje en snacks voor zowel ons als Mickey verdwenen in Caspers tas. Je denkt toch niet dat deze prinses de rugzak draagt? Ik heb iets nodig om Casper af te remmen.

Iets voor 9u waren we vertrek klaar. We liepen naar het dorp (6km) en namen vanaf daar de trein naar de Eiger Gletsjer station. Op het perron terwijl we wachtte aten we onze wrap. De trein in ging vlot en we bemachtigde twee zit plekken. De stoelen waren krappe 2, ruime 1 persoons stoelen. We zaten tegenover elkaar met Mickey op schoot en niemand kwam er naast zitten. We moesten een keer overstappen, maar zonder problemen kwamen we aan op het hoogste punt van onze wandeling.

We liepen het station uit en zagen de gletsjer. Ik vond deze tegen vallen ten opzichte van wat we in Noorwegen hebben gezien, maar de bergen er omheen waren prachtig.

We liepen langs de berg en zagen bordjes staan over verschillende ongelukken op de Eiger. Een van de ongelukken had ik verteld aan Casper onderweg naar boven. We lazen de bordjes en we vergeleken onze handen met de handen van verschillende klimmers waarvan de afdruk daar hing.

We begonnen aan onze wandeling naar beneden. Aangezien we beide de PCT hebben gelopen en dit redelijk vergelijkbaar pad was liepen we in een vlot tempo ontspannen naar beneden. We haalde vele mensen in. We genoten van de omgeving. We kwamen bij een bankje met uitzicht. We gingen even zitten om een cakeje te eten, een paar snoepjes op te eten. Voor mijn wedstrijd had ik snoep zakjes gemaakt, maar ik heb er maar 1 op gegeten. Nu gebruiken we deze tijdens het wandelen of gebruikt Casper het tijdens het fietsen. Deze mix bestond uit zacht zoet drop, cola snoepjes en winegums.

We gingen verder naar beneden. Casper vond dat je niet aan me kon zien dat ik een paar dagen geleden 160km heb gerend. Ondertussen begon ik het wel een beetje te voelen, maar niks extreem. Het meest in mijn voeten, niet in m’n benen wat ik als een goed teken beschouw.

We kwamen een paar hondjes tegen onderweg, maar het hoogte punt bleef het uitzicht. Elke bocht weer. Casper en ik hebben wel 20x aan elkaar bevestigd dat het echt wel een hele mooie omgeving is. Ook voor oudere mensen, omdat er vele treintjes en gondels zijn. We waren hoog op de berg en het uitzicht was magnifiek. Het dal zagen we onder ons met de huisjes en watervallen.

Op een gegeven moment stapte Casper per ongeluk op het pootje van Mickey. Mickey gilde en piepte. We stopte meteen. Ik ging op de grond zitten en Mickey kwam op m’n schoot. Ik knuffelde hem en vertelde hem dat Casper het niet expres deed. Mickey hield zijn pootje zielig omhoog. We raakte hem voorzichtig aan, hij bleef rustig. Controleerde verder knepen zachtjes en hij bleef rustig. Langzaam zetten Mickey zijn pootje weer neer en zetten er weer gewicht op terwijl hij nog knuffelend op m’n schoot zat. Ik fluisterde dat Casper misschien nog wel wat lekkers in zijn tas had voor de schrik. Mickey begon meteen te kwispelen. Casper zocht meteen het allerlekkerste lekkers op uit zijn tas, volgens Mickey dan: een denta stick!

Meteen was de poot genezen en stond hij te springen. Na het eten liepen we eerst even rustig voordat we weer in ons normale tempo door gingen. Kijkend of het met Mickey echt goed ging.

Al gauw waren we bij onze eind bestemming. Ondertussen was het warm geworden. Een stuk warmer dan bovenop de berg. We steken neer op het terras en bestelde beide een halve liter frisdrank.

Naast ons kwam een man zitten uit Lake Tahoe, Oregon, USA. Hij woont vlak bij de PCT.

We kletste met elkaar over avonturen beleven. Over hardlopen, fietsen. Hij heeft veel triatlons gedaan vroeger, maar mag nu niet meer hardlopen. Monty, de naam van deze Amerikaan, deed nog wel aan fietsen en lange afstanden zwemmen.

Hij vroeg of we getrouwd waren, ik antwoordde: “nog niet” veel belovend naar Casper kijkend.

Monty zei tegen Casper dat hij niet te lang moest wachten omdat ik echt klok als een “do-er, she want to do things with you, take adventures”. Hij zei dat dat zeldzaam was in vrouwen. Ik lachte en zei dat Casper vooral naar deze wijze Monty moest luisteren. Monty was ergens in de 60 en had zelf ook een vrouw waarmee hij vele avonturen beleefde. Alleen nu had hij een mannen-vakantie met vrienden, over een paar weken zou zijn vrouw een vrouwen-vakantie hebben in Zion National park.

We wezen Monty de weg naar het station, waar we zelf ook heen gingen en hielpen met een kaartje kopen.

Wij gingen in de zon zitten wachten op de trein en Monty ging nog even naar het terras terug.

In de trein terug naar Lauterbrunne, zaten we tegenover de volgende Amerikaan. Deze wist niet waar ze moest uitstappen. We haalde onze kaart te voorschijn en vertelde waar we waren vertrokken, waar zij heen ging en waar we nu waren. Twee stations en dan mag je eruit. Ze heeft het nog 3x gevraagd om te helpen. Uiteraard deed ik dat met alle geduld ter wereld. De vrouw is op het juiste station uit gestapt, hopelijk heeft ze daar de volgende vriendelijke reiziger gevonden om haar naar haar hotel te helpen.

Terug in het dal, liepen Casper en ik naar de supermarkt. Daar kwamen we Monty weer tegen. Hij vroeg of hij niet over een grens heen was gegaan met tegen Casper zeggen dat hij met mij moest trouwen en ik verzekerde hem dat dat niet zo was. Dat Casper mij vraagt zodra hij er klaar voor is.

Ik kocht eieren, chocola en een biertje voor vanavond en ging via de zelfscan kassa naar buiten. De lange rij ontwijkend.

In de trein hadden Casper en ik bedacht om vanaf het dorp de bus terug naar de camping te nemen, maar nu besloten we een stuk te gaan lopen. We haalde chips te voorschijn uit de tas en gingen wandelen. Al gauw besloten we beide om toch het hele stuk te lopen. Wetende dat dat betekend dat we 19km te voet hadden afgelegd, maar met af en toe chocola eten tijdens het wandelen ging het laatste stuk super.

Op de camping pakte ik een borrel plankje voor op tafel en zette bier koud. Casper regelde cola voor ons. Ons camping tafeltje is heel erg klein, dus een borrel plakje met tukkies, kaasstengels, stokbrood, 3 smeersels en brie zorgt ervoor dat onze hele tafel vol staat. We relaxte even van onze wandeling. Het werd wat frisser, dus begon ik aan het avondeten: camping Chili con carne: ui, paprika en 3 blikjes openen en erbij. Totale kook tijd 4 minuten. Elke keer verrast het me dat deze maaltijd best lekker is voor hoe simpel het is.

Na het eten merkte we beide hoe moe we waren. Casper heeft een hekel aan de afwas, terwijl ik voor het eten had gezegd: ik kook, dus jij doet de afwas. Die deal had hij geaccepteerd.

“Casper als jij alles pakt was ik nodig heb voor de afwas, dan doe ik de afwas, maar dan maak jij wel de bus vertrek klaar voor morgen terwijl ik bezig ben”. Hij wist niet goed snel hij de deal moest accepteren.

De afwas was zo gedaan, zelfs inclusief de vergeten Mickey bakjes die hij kwam brengen toen ik net klaar was. Casper had al veel dingen gedaan terwijl ik bezig was, dus ik hielp met de laatste dingen. Om half negen lagen we in bed, deze blog te schrijven en om 9u sliepen we.

21 September - Zwitserland en Liechtenstein 

Vanmorgen werden we weer op tijd wakker. Om half 8 zetten ik koffie voor ons. Mickey kroop tegen Casper aan. Ik bakte een eitje voor ons tweeën en deed de afwas.

Casper maakte de camper vertrek klaar en om 9u reden we de camping af.

Op Google maps hebben we het hele jaar door pins gezet. Een van de plekken was de Aareschlucht. Een kloof waar je doorheen kan wandelen.

We betaalde het entreegeld en gingen naar binnen.

We liepen door een smalle kloof, door tunnels uitgehouwen uit de rots en over planken die boven het water hingen. Het ruige water echode op de rotswanden en maakte redelijk veel kabaal.

Het was een fantastisch mooi stuk om te lopen, 1,4km lang. Mickey vond onder het hek door een klein stukje gras waar hij zijn behoefte kon doen. We hadden poepzakjes bij ons, dus Casper heeft liggend op de grond, om niet voorbij het hek te gaan de rotzooi opgeruimd.

Aan de andere kant van de kloof kwamen we uit en volgde de wandelroute terug naar de auto.

Casper wou graag fietsen. Op de camping vanmorgen had hij een route getekend van 75km van Grindelwald naar Interlaken, langs het meer terug. In die route zat 1 grote beklimming. Hij besloot die beklimming in tweeën op te splitsen, dus parkeerde we op de berg. Hiervoor moesten we wel betalen. Er was een automaat die aangaf dat je vanaf daar in de gehele gele zone mocht parkeren na betaling. Opties waren een dagpas van €8 die 36u geldig was, een 10 dagen kaart of een halve dag pas van €4,- die je pas om 12u kon kopen. Het was twee voor twaalf. Wij wachtte twee minuten, ondertussen kwam er een auto achter ons staan en de vrouw stapte uit. Ik legde uit dat ik een minuut ging wachtte voor €4 goedkoper uit te zijn en op dat moment sprong de klok naar 12u.

Contant rekende ik de parkeerkaart af.

Na het afreken was de berg nog steeds heel erg stijl omhoog met veel scherpe, kleine haarspeldbochten. We bleven maar stijgen. De berg leek wel oneindig lang. “Waar blijft die parkeerplaats?” Nadat we al ruim 1300m omhoog waren gereden. We moeten nu bijna boven zijn. Casper bekeek zijn route en kwam er achter dat dit echt pas het halverwege punt was. Hij ging naar 2500m hoog.

Hij bereidde zich voor. Pakte eten en drinken, kleedde zich om. We zagen een bus rijden, dus gaf ik Casper contant geld mee zodat hij eventueel de bus terug omhoog kon pakken als het niet meer ging. Ik zei dat ik hem altijd kon halen, maar we hebben dat beide liever niet, omdat dit een serieuze Alpen col is om af te rijden. Met enige angst en goed voorbereid vertrok Casper voor zijn 3-4u durende rit.

Tijdens de rit van Casper heb ik me erg vermaakt. Het begon met even relaxen in de bus en bijkomen van de vorige wandeling. Een Frans busje stopte naast me en een van de weinige Engels sprekende Fransmannen sprak mij aan met de vraag of ik wist waar de waterval was. Mickey ging natuurlijk hard grommen. Ik vertelde dat ik dacht dat de waterval verder omhoog was.

Doordat Mickey zo actief de man had weggejaagd was hij meteen klaar om een tweede wandeling te gaan doen. Ik had gevonden dat er een mooi uitzicht zo’n 3km verderop was.

Uit de rugzak haalde ik Caspers spullen en liet die van mij zitten. Voegde nog een paar dingen toe en samen gingen we op pad. De route stond goed aangegeven. Over een single track liepen we niet ver van de weg vandaan. Dat de weg er bijna naast liep merkte je niet op af en toe wat geluid na. Het was een leuk paadje met af en toe omhoog of omlaag. Vele verschillende hekjes moeten we door. Soms een haakje die je open moest doen, soms een touw met een lus eraan, maar mijn favoriet was de smalle 1 persoons hekjes van metaal. Deze tilde je omhoog en zo vouwde het hek zichzelf in elkaar.

We gingen een hoek om en daar was het uitzicht. Het deed me denken aan Yosemite national park, USA. Even was ik terug op de PCT. Het pad liep langs een beekje, vlak. Er was een weiland en het was prachtig. Je zag huisjes verderop en je zag hoe dicht langs de weg je eigenlijk liep.

Rechts langs het pad was een hutje met een barbecue plek. Er ging een bijl, pannen en er stond een driepoot met een rooster eraan. De open kant naar het uitzicht toe.

Op de kaart zag ik een volgend punt Gletsjer Schlucht, 20minuten lopen. Mickey en ik begonnen aan de wandeling en kwamen langs een bankje. We stopte en Mickey kreeg zijn kipstick die ik mee had genomen terwijl ik een ontbijtkoek at. Uit mijn sea to summit opvouwbare beker, die ik mee had tijdens de PCT en ik voor m’n verjaardag ervoor van Sanne en Marco had gekregen, dronk Mickey wat water terwijl ik het met de bidon deed.

Nadat we verder liepen bleek dat we een verkeerde afslag hadden genomen. Bij het volgende bordje kwam ik er achter. Mijn verwachting was dat er bij de Schlucht weer betaald moest worden, dus besloot ik om te keren en terug te lopen. Het laatste stuk sprinten Mickey bijna omdat ik verwachtte Casper te zien bij de bus. Piepend stond hij bij de deur. Ik deed die open en hij door de bus in. Ik zat hoe hij op zijn achterpoten ging staan om te kijken of Casper zich niet achter de bank had verstopt (niet dat hij daar zou passen). Vragend keek hij mij aan. “Straks” terwijl ik voor mezelf een ijsje uit de vriezer pakte.

Mickey lag tussen mijn benen te slapen terwijl ik een boek las. Casper reed naar de bus en Mickey was meteen klaar wakker.

Casper pufte even uit, kleedde zich om en vertelde over de avonturen die hij had beleeft.

We reden de bus naar boven, verder de berg op. Voorbij waar Mickey en ik hadden gewandeld. Er was een kassa waar ze 10Fr pp vroegen om een vergelijkbare Schlucht als vanmorgen te bekijken. Dat hebben wij niet gedaan.

We deden een klein heen-en-weertje met Mickey. Onderweg kwamen we langs een kapot hek. Van dit hek haalde we een stukje ijzerdraad om onze uitlaat even tijdelijk mee vast te zetten. Deze is namelijk los. We hadden nog geen bouwmarkt gevonden om een ijzerdraad te kopen, maar dit moet werken.

We wandelde terug. Ik pakte het gereedschap van Casper en maakte ruimte om te koken. Casper lag onder de bus te prutsen en ik zetten een simpele maaltijd in elkaar. Na het eten pakte we snel weer in en reden de berg af.

Het was smal op de heen weg, maar op de terug weg besloot Google ons een beter pad op te sturen: een geitenpad. Braaf volgde wij de instructies en gingen het smalle grind pad naar beneden. Stijl en smal. We toeterde voor de bochten in de hoop dat andere auto’s zouden wachten, of dat ten minste de geiten aan de kant zouden springen. Veilig kwamen we beneden. Om aan de andere kant van de vallei weer zo’n zelfde berg op te klimmen.

We reden een aantal uur door de bergen en over snelwegen. Rond 21u ‘s avonds kwamen we aan bij onze bestemming: Lichtenstein.

We sliepen op de parkeerplaats van het station, bij de hoofdstad. Deze avond was er een festival bezig op een gedeelte van de parkeerplaats, dus via de uitgang van de parkeerplaats konden we onze camper neer zetten bij andere campers in de buurt.

Er is een openbare toilet en dat maakt het een prima plek om te overnachten.

22 September- Lichtenstein en Oostenrijk 

Vanmorgen werd ik wakker met druppels water op m’n hoofd. Het draaitje dat naar onze rem verlichting loopt, loopt over het rubber heen en daar druppelt het wel eens doorheen. Ik schoof naar beneden in het bed om een droog hoofd te houden.

Nu kwamen mijn voeten een natte plek tegen. Ik maakte Casper wakker aangezien we ons gister zorgen maakte of ons dakluik wel of niet lekte. Alleen kwam deze plas omdat we het dakluik iets te ver open hadden gelaten en het echt wel met bakken uit de hemel kwam. We sliepen nog een paar uur door.

Casper zetten koffie en maakte ontbijt. Het regende nog steeds. We trokken een korte snel drogend broekje aan (hardloop broekje) en deden er een vergelijkbaar shirt over met onze regenjassen aan. Mickey kreeg zijn regenjas aan en we stapte naar buiten.

Het was een paar 100 meter naar het centrum. Qua gebouwen leek Lichtenstein erg op Zwitserland. De winkels die er stonden waren heel divers. We liepen langs de kerk en weer terug naar de bus. Onze route leidde ons langs het country en barbecue festival van gisteravond. Zelfs gesloten zag het er leuk uit. De foodtrucks die er stonden hadden een western thema en entree was gratis. Honden niet toegestaan.

In de bus deed ik snel droge kleding aan. Terwijl Casper zijn eigen regenjas en die van Mickey uit deed. Mickey werd door mij droog geknuffeld terwijl Casper ons naar Oostenrijk reed.

In Innsbruck zit een Patagonia winkel. Het merk waar Casper en ik enorm fan van zijn. In de auto had ik een parkeerplaats gevonden dicht bij de winkel.

We parkeerde de auto en staken de weg over.

Mijn salaris was net gestort, heel gevaarlijk als je dan de Patagonia winkel in gaat. In de winkel stond een bakje met water voor honden. We voelde ons daardoor niet bezwaar om met Mickey binnen te wandelen. Ik paste twee verschillende broekjes en 2 shirt en liep met 1 van elk weer naar buiten.

We wandelde een klein rondje door Innsbruck met Mickey. Door het oude centrum, door de regen. Het was een verrassend leuk stadje. Er was een beach volleybal toernooi bezig bij het water.

We moesten op tijd weer terug bij de auto zijn aangezien we maar voor anderhalf uur hadden betaald. Daarnaast wouden we graag op tijd bij de camping zijn, omdat we reviews hadden gelezen over minder gast vriendelijke behandeling als je hier buiten de tijden aangegeven op de website aankwam. We kwamen perfect tussen de aangegeven tijden binnen.

Op deze camping mag je zelf een plekje uitzoeken. We zochten de minst drassigste plek op. Wat lastig was met de hoeveelheid regen die vandaag viel.

Morgen komen Cristy en Anne op dezelfde camping staan met een vriendin van hun.

23 September - Oostenrijk 

Vanmorgen werden we wakker met regen op de bus. Het was koud en Casper kroop het bed uit om koffie te zetten terwijl de kachel onze bus verwarmde.

Ondanks dat het regende, wou Mickey graag naar buiten. We pakte ons alle drie in en stapte de bus uit. Ons zonneluifel staat uit zodat de eerste stappen droog zijn.

Helaas moesten we daarna alsnog de nattigheid in. Mickey was er al gauw klaar mee en ik vond dat niet erg. Met z’n drieën wandelde we terug en ik was verkleumd toen we terug waren. Het hielp niet dat ik op slippers, met korte hardloop broek en shirt naar buiten was gegaan. Snel kleedde ik me om en besloot om vandaag “binnen” te blijven.

We hebben ons geen moment verveeld. We hadden een mega grote lading afwas, omdat we die gister niet hadden gedaan. Samen waste we ons complete servies af in het afwashok.

Ik las een stukje in m’n boek: Legacy.

Maakte de bus vertrek klaar en ging met Casper en de bus boodschappen in het dorpje verderop doen. Op de terug weg reden Anne en Cristy achter ons aan de camping op. Ze zetten hun camper tegenover die van ons.

De vriendin van Cristy, Dionne, was er 10 minuten later ook. Aan onze luifel spande Cristy en Anne hun tarp zodat we een groot overdekt stuk hadden.

We deelde eten, stoelen en drinken met elkaar. We kletste veel.

De temperatuur buiten was 5 graden. Het was koud.

Rond vier uur waren Dionne, Cristy en ik afgekoeld en besloten op te warmen door een douche te nemen. Casper ging een stukje lopen met Mickey.

De douche stond op standje koken, het duurde even tot ik mijn voeten weer voelde.

‘s Avonds maakte Cristy voor ons alle een linzen soep. We kropen met z’n alle in onze bus. Dionne ging met de laatste bus naar het pension die ze geboekt had. Cristy, Anne, Casper en ik kletste verder tot een uur of 11.

We moesten bijna Cristy en Anne uit de bus zetten om te gaan slapen. Het was super fijn om onze vrienden weer te zien na zo’n lange tijd. Om hun reis verhalen te horen.

24 September - Oostenrijk en Italië 

Vanmorgen werd ik moeizaam wakker. We waren gister ook een stuk later naar bed gegaan dan normaal. Casper zetten koffie en gooide de deur open. Niet veel later ging de deur van onze overburen ook open.

Het was koud buiten. We gingen buiten zitten met een kleedje en koffie. Cristy maakte ontbijt voor Anne en haar terwijl Casper voor ons aan de slag ging. We raakte meteen weer aan de praat met elkaar. We kregen tips voor de Dolomieten. Nog even tanken in Oostenrijk en de goedkoopste boodschappen haal je bij Eurospin.

Cristy zocht een wandeling uit voor haar en Dionne terwijl ik de afwas deed en de mannen met elkaar kletste. Jerrycan met water werd gevuld en het afval verdween de container in. Wij waren klaar om te vertrekken. We namen afscheid van Cristy, Anne en Dionne die ondertussen ook de camping op was gekomen.

Volgens Google maps was er enorm veel file op de snelweg, dus namen Casper en ik de binnendoor route. We kwamen langs de Eurospin en stopte voor wat boodschappen. We haalde koekjes, verse pasta’s en pasta saus.

Niet veel later gingen we weer verder richting het zuiden. Casper had de navigatie ingesteld op Lago di Braies. We reden naar de parkeerplaats het dichtstbij het meer en zagen overal maximale hoogte 2m10. De man die bij de eerste poort stond stuurde ons door. We hebben wel 7 rondjes gereden tussen de drie ingangen van de parkeerplaats.

Uiteindelijk duwde een andere man de maximale hoogste bord weg. We mochten de parkeerplaats op. We waren niet alleen die 7 rondjes reden. Vol frustratie zetten we de auto neer. “Dit was echt heel slecht aangegeven”.

Het uitzicht kalmeerde ons frustraties al gauw. Het meer was prachtig blauw, zoals alleen berg beken blauw kunnen zijn.

We liepen een rondje om het meer. We hoorde iedere toerist om ons heen hijgen het hielp dan ook zeker niet dat we op 1500m hoogste waren. We merkte beide wel dat er wat minder zuurstof in de lucht zat, maar we zijn beide erg fit, dus half rennend legde we de 3,5km af rond het meer.

Terwijl ik de parkeerkaart afrekende, ging Casper Mickey eten geven in de bus en de bidonnetjes vullen met limo voor de rest van de rit.

We reden naar tre cime di lavaredo. We kozen een plek om te overnachten, bedachten ons en reden naar een andere plek. Vanaf onze tweede plek kunnen we direct gaan wandelen. Mickey wou natuur al meteen naar buiten, dus deden we een klein rondje.

25 September - Italië 

Vanmorgen ging onze wekker. We hadden alles de avond ervoor al voorbereid, dus de koffie ging aan en ontbijt werd gegeten.

Het was koud, tegen het vriespunt aan boven op de berg. Ik vertrok met een shirt, een thermo shirt en mijn puffy jas aan. Casper had 2 thermo shirts aan.

We liepen vanaf onze parkeerplek naar het meertje en volgde een trail richting de toegang van het nationale natuurpark.

Auto’s stonden in de rij voor de ingang en wij wandelde langs. Voor ons was het gratis.

Het brede pad werd vervangen voor een smal single track en we gingen pittig omhoog. Ik liep als een monnik. Rustig tempo, links - rechts. Kalm mijn eigen tempo liep ik omhoog. Casper stormde omhoog, met Mickey in zijn kielzog. Regelmatig even foto’s maken.

Ik hijgde en pufte. In 1km stegen we ruim 400m. Voor mensen die niet vaak in de berg zijn, dat is een pittig stijle klim.

Mickey kwispelde achter Casper aan, voor Casper uit en klauterde zonder problemen naar boven.

Het uitzicht was prachtig onderweg. We kwamen boven de boomgrens. We hoorde en zagen marmotten. Mickey wou er achteraan rennen, maar de riem hield hem tegen. Het uitzicht was wijd en ver. We liepen langzaam de schaduw uit en de zon in. De wind was nog fris.

Boven was een hek en we hadden uitzicht op het dal. Mickey kreeg zijn ontbijt en daarna een kipstick. Wij aten snoepjes en dronken was. Het vierkante Ikea bakje waar Mickey’s brokken inzaten is water dicht. Dus het water wat we voor hem erin deden kon er in blijven.

We daalde af en hadden prachtig uitzicht op de drie pieken, Tre Cimes. Na even stil zitten en daarna in de schaduw afdalen was het even frisjes. We liepen wat vlotter en warme op. Het was rustig en zagen bijna geen mensen. Bij de top zagen we wel net een groep aankomen toen wij vertrokken. Mogelijk was het de rede geweest dat we besloten snel te vertrekken.

Het pad werd technischer, meer losse stenen. Iets meer naar je voeten kijken dan naar de omgeving. De omgeving bleef prachtig, adembenemend mooi. Casper schoot bijna zijn camera vol. We kwamen wat honden tegen en begonnen aan de andere kant weer omhoog te klimmen.

Nu zagen we wel veel mensen. Iedereen keek naar het dal waar wij uit omhoog klommen. De andere kant vond ik vele malen mooier, maar deze kant was bijna met de auto te bereiken. We zagen veel auto’s geparkeerd staan.

We liepen tegen de mensenmassa in naar de refuge. Hier kon je alleen binnen wat drinken, wat wij onacceptabel vonden, dus liepen we door. Het brede pad werd een parkeerplaats en daarna weer een trail.

Verder naar beneden. We kwamen ondertussen vaak mensen tegen. We hielden nog even pauze onderweg, waar ik 100% beweer dat het voor Mickey was, ook al was ik degene die tegen Casper klaagde dat ik het wel een erg technisch afdaling vond. Gelukkig werd het na het bankje minder steil en minder technisch.

Een Belgisch ouder stel kwam naast ons zitten. 51 jaar getrouwd en ook al zo lang naar de bergen.

De bergen blijven iets magisch hebben. Het heeft aantrekkingskracht tot mensen. Het is mooi vanuit het dal om je zo klein te voelen. Omringd te zijn door gigantische muren steen. Het is prachtig om voor elke stap te vechten terwijl je langzaam omhoog kronkelt. Het is geweldig om buiten van het uitzicht te genieten waar je zo hard voor gewerkt heb. Om frisse koude lucht in te ademen. Om je start plek te zien. Om miniatuur bomen onder je te zien. De gigantische rots formaties die boven je uit torende in de verte nu op een nog veel indrukwekkender manier te zien van dicht bij. De bergen hebben iets magisch. Iets ontzagwekkendst.

We gingen verder naar beneden. Een Nederlands gezin vroeg in het Engels aan ons of ze op de weg naar de Tre Cimes zaten. Wij bevestigde dat. Iets verderop snapte we waarom ze het vroegen. Er stond een gigantische rij voor de tol poortjes. Ze laten alleen auto’s naar binnen voor de hoeveelheid parkeerplaatsen dat ze hebben. 1 auto eruit 1 auto erin. Het verklaard waarom er zo veel mensen om 8u naar boven reden terwijl Casper en ik meestal voor de massa uit lopen.

Het was ruim een kilometer aan auto’s in de wachtrij. Iedere bocht om verbaasde we ons over nog meer auto’s. Pas bij het restaurant waar wij stonden, stopte de rij.

Aangezien we gratis hebben mogen overnachten en gratis onze auto mochten parkeren bij het restaurant, kochten we twee kopjes koffie en een focaccia kaas brood bij het restaurant. We verbaasde ons over hoe goedkoop het was, voor zo’n toeristische plek.

We reden naar het dorpje in het dal. Casper ging fietsen terwijl Mickey en ik een middag dutje deden.

Na de afwas ging de deur al weer gauw open en begroette Mickey slaperig Casper.

Nadat Casper zich had omgekleed gingen we met z’n drieën naar het centrum van het dorp. We zijn enorm fan van Patagonia en zagen dat hier wederom een winkel is. We kochten beide een bodywarmer en Casper nog een blouse.

We liepen een rondje langs de Dior, Gucci en Armani winkels. Terwijl tussen deze merk kleding winkels ook Outdoor winkels waren zoals North Face, Norrøna, La Sportiva en Patagonia.

We kozen een terrasje en gingen zitten voor een pizza. Het was ondertussen afgekoeld naar 10 graden, maar er zaten nog veel mensen op het terras. Casper zat in z’n korte broek, maar deed wel zijn nieuwe bodywarmer aan.

Een toetje paste na de pizza er nog wel bij, dus bestelde we een panna cotta en tiramisu.

We wandelde terug. Casper bereidde zijn monster fiets rit voor. Morgen gaat hij een lang stuk fietsen en ik tekende een wandelroute in komoot voor Mickey en mij.

26 september- Italië 

Vanmorgen werden we wakker op de parkeerplaats van Cortina d'Ampezzo. Een klein dorpje in het dal.

Casper zetten koffie en maakte pasta voor zichzelf. Ik nam müsli met kwark als ontbijt. Casper was een beetje gestrest. De vakantie is al bijna over en hij heeft nog niet alles kunnen doen wat hij wou doen.

Met z’n drieën liepen we naar de bakker. Ik ging naar binnen en kocht wat lekkere dingetjes voor vanmiddag. Casper had zijn pasta vanmorgen niet op gegeten omdat hij buikpijn kreeg, maar het croissantje wat ik voor hem had gehaald ging er wel in.

Casper maakte zich klaar voor zijn monster rit.

Ik pakte mijn spullen voor de wandeling vandaag. Nam extra eten voor Mickey en mezelf mee. Rustig liepen Mickey en ik eerst naar het openbare toilet en daarna naar de gondel.

Voor €25 mocht ik omhoog en later op de dag ook weer naar beneden.

De gondel was gemaakt voor 40 man, we stonden erin met 15-20 man. Toch vond ik het spannend omdat deze gondel erg ver van de grond om hoog ging. Halverwege moesten we overstappen. De gondels schommelde een beetje bij het in en uit stappen. Met een grote groep Aziatische toeristen ging ik naar binnen en eruit.

De andere toeristen vinden Mickey erg leuk en schattig. Hij krijgt veel aandacht van vreemden terwijl hij dat niet leuk vind. Uit de gondel liepen we snel weg terwijl andere foto’s maakte van het uitzicht. Als ik straks weer naar beneden ga maak ik wel foto’s.

We liepen via een ski piste omhoog. Mickey had veel stimulatie nodig om te blijven lopen. Ik weet niet of dat komt omdat ik te zacht loop ten opzichte van Casper of dat het komt omdat hij moe was. Halverwege de klim hielden we pauze.

We liepen rustig verder tot de top. Ik zag het pad naar beneden en vond die erg stijl, toch probeerde ik een stukje. Daarna bedacht ik me een klauterde terug om hoog.

Vandaag liep ik zonder Casper, met hem had ik dit rondje zo gedaan, maar nu vond ik het spannend. De gondel wil ik niet missen en mijn wandeling zou volgens Komoot 4,5u zijn.

Na gister waren Mickey en ik beide een beetje moe en als Mickey nu al treuzelde omhoog, hoe gaat dat dan straks als we halverwege de route zijn? Daarnaast gleed ik al naar beneden op dit stuk, zonder bij het meest stijle stuk te zijn.

Samen met Mickey liep ik terug. Toch een uur gewandeld. Mickey vind heen en weertjes niet zo leuk, dus ook op de terug weg treuzelde hij. Bij de gondel op stap plek was er een restaurantje waar ik ging zitten.

Mickey viel onder de tafel meteen in slaap. Goede keuze om terug te gaan. Ik bestelde wat te eten en te drinken en genoot van het uitzicht.

Na het afrekende liepen we rustig naar de gondel en gingen naar beneden. Mickey leidde de weg terug naar de bus. Trekkend liet hij weten dat hij de weg wist.

In de bus keek hij of hij Casper kon vinden. Helaas die is nog wel even bezig. Terwijl Mickey op de bank sliep deed ik de afwas, ruimde de bus wat op, veranderde de indeling zodat er meer ruimte ontstond en sneed de meloen in stukjes.

Casper appte dat hij bovenaan de laatste klim was. Ik zorgde dat er bidon met electrolyten voor hem klaar stond en legde eten klaar.

Nadat hij zijn fiets spullen had weg gelegd en even zich had opgefrist liepen we naar het centrum voor een pizza.

We maakte 7 rondjes, omdat we graag bij een restaurant wouden eten die pas 18u30 open ging. We liepen toen naar een andere, maar die was ook dicht. Liepen naar een pizzeria waar je alleen pizza’s kan afhalen en besloten dat we toch wel wouden zitten. Gingen naar het restaurant waar we gister ook waren en zag dat onze eerst keus open ging.

Foto hierboven is van Caspers fietsrit

Eigenwijs gingen we bij onze eerste keus buiten zitten. Casper had honger en ik ben stiekem een vreetzak, dus besloten we om een voorgerecht en hooggerecht te nemen. Casper ging voor de lasagne bolognese vooraf en ik voor rode bieten ravioli. We kozen beide een pizza als hoofdgerecht.

We zaten te vol voor een toetje. Na het eten liepen we een beetje koud terug naar de bus. Besprekend wat we morgen gaan doen.

27 September- Italië 

Vanmorgen werden we weer wakker op de parkeerplaats waar we de afgelopen dagen ook hebben geslapen.

Casper ging de bus uit om de motor olie bij te vullen. Ik probeerde alles wat wij me aangaf om even vast te houden zo goed mogelijk een plekje te geven. De motor van de VW bus zit achterin, onder ons bed. Matras zo ver mogelijk naar voren, kussen ertussen gesandwicht etc.

Het bijvullen ging makkelijk.

We reden weg richting Passo Giau. Vele haarspeldbochten omhoog. Casper had hier gister gefietst en we hadden een mooie wandeling gevonden vanaf de pass.

Deze keer zonder GPS volgde we de bordjes zoals de wandeling volgens de website aangaf. We wouden heel erg relaxt wandelen aangezien we een beetje moe waren (geen idee waarom).

We miste 1 afslag waardoor we flink afdaalde en vervolgens weer ver omhoog moesten, om bij ons eerste punt te komen: de refuge.

We kochten een kop koffie en dronken deze op het buiten terras op. Het water in de wc was “non portable” niet drinkbaar. Helaas konden we onze bidon niet vullen.

We liepen verder. Het begin van de route was technisch, verrassend lastig voor een wandeling die als makkelijk aangegeven stond. Veel rotsen en veel concentratie nodig om vooruit te komen. Na 700m werd het pad makkelijker en was het een prachtige trail met af en toe een losse steen om overheen te wandelen. Onze verkeerde route zorgde dat wij een stuk via een weg moesten stijgen. Deze was steil en met veel los grind. Ik vond het spannend om deze omhoog te lopen, naar benden had ik het niet gedurfd.

Vanaf de refuge werd de route makkelijker. De volgende refuge was al zichtbaar. Het pad slingerde erheen. Af en toe wat breder, soms smaller. We hielden nog een pauze en picknickte in het gras. Mickey kreeg wat lekkers en wij aten ons stokbrood met Philadelphia.

We zagen een forse Amerikaanse tourist omhoog wandelen met haar man. Die vrouw kon niet meer, ze liep met stokken en een man duwde haar omhoog terwijl een andere haar trok. Casper en ik lachte verbaast terwijl wij langs liepen.

Waarschijnlijk waren deze met de gondel omhoog gegaan en besloten naar de refuge te lopen waar wij net vandaan kwamen.

Bij refuge 2 kochten we een cola, een taartje voor Casper en een fles water aangezien het water bij de wc nog steeds niet drinkbaar was.

In relaxte strand stoeltjes genoten we van het uitzicht op Cinque Torri (5 torens). Langzaam zagen we steeds meer klimmers op een van de torens.

Onze wandeling ging verder langs de torens. We liepen langs herstelde loopgraven en lazen over de geschiedenis van de eerste wereld oorlog die hier heeft plaatsgevonden.

Toch trokken de 5 torens regelmatig onze aandacht aangezien we meer klimmers zagen of mensen die boven waren gekomen.

Als m’n vader hier was geweest hadden we 4x zo lang over dit stuk gedaan aangezien we alle bordjes hadden gelezen en op veel meer plekken foto’s hadden gemaakt.

De route ging dichter naar de torens toe. Vaak is een uitzicht of een iconisch beeld mooier van een afstand, voor deze torens geld dat niet. Het was indrukwekkend en zagen opeens nog veel meer klimmers. Van het handjevol wat we van een afstand zagen, werd opeens duidelijk dat er een stuk of 30 tegelijkertijd bezig waren. Iedere kant die je op keek zag je een klimmer.

Het terrein werd weer ruiger. We liepen verder en kwamen in een fantastisch mooi gebied. Alles ademende outdoor en avontuur.

We hoorde een Amerikaan over de PCT praten. Ik sprak hun aan en vroeg of ik het goed hoorde. Het was een knul die de TA had gelopen en de PCT graag wou gaan doen. Casper en ik vertelde uiteraard over onze avonturen die we op de PCT hadden beleefd.

Casper schepte op over zijn snelheid daar en bewees dat hij die snelheid nog steeds had om na ons gesprek naar beneden te stormen. Mickey hield hem bij en ik half rennend er achteraan.

Een weg over, even een iets relaxter terrein. Mijn ademhaling was hoog, Casper vertraagde. We stopte voor een tweede picknick plek. Mickey ging tussen mijn benen liggen in de schaduw. We dronken wat en aten een chocolade koekje.

De wanne-be-PCT-hiker haalde ons weer in, maar wij maakte geen aanstalten om weer te vertrekken. Mickey lag in relax modus. Langzaam werd Mickey weer actief, een teken dat we verder konden.

Na een bocht werd het terrein meteen weer ruig. Verticaal naar beneden, mini zigzags. Stenig soort van vlak. Een prachtige trail. Fantastische uitzichten. Een trail die in onze top drie staat (met de PCT op 1).

We mochten weer omhoog. Ik had het warm, ons water was op, dus mijn shirt ging uit en ik liep verder in m’n lange wandelbroek (had geen korte mee in de rugzak) en sport BH.

Langzaam veranderde de trail weer. Het werd meer open, minder ruig terrein. Mijn shirt kon weer aan. We zagen de bus in de verte en wisten dat we geen hoogtemeters meer hoefde te maken.

Relaxt kwamen we bij de bus. We reden een stukje naar beneden, naar een plek die Casper op de fiets had gezien.

We parkeerde de auto en gingen op een stoeltje ervoor zitten borrelen. Mickey lag in de schaduw een beetje bij te slapen.

Cristy appte waar zij vanavond zouden gaan slapen. Wij pakte de auto weer in en reden naar dezelfde plek als zij. Het is voor kan al richting huis, 2u minder rijden.

We gingen verder omhoog en ver omlaag. Het was een echte berg weg. Veel haarspeldbochten. Ver omhoog, prachtige uitzichten vanuit de bocht en voor Casper die reed: hard werken. Vooral omdat we geen stuurbekrachtiging hebben.

We parkeerde onze bus naast de camper van Cristy en Anne. Met de deuren naar elkaar toe. Met elkaar borrelde we. Cristy had de vorige keer voor ons allen soep gemaakt, dus nu was het onze beurt om te koken. Dat hield in dat ik groente sneed en Casper en een pasta van maakte. Met elkaar aten we buiten, maar verhuisde op een gegeven moment naar binnen in onze bus.

We kletste tot 22u tot het bed tijd was. De gesprekken gingen over van alles. Het was gezellig en geen moment stil.

Cristy en Anne verhuisde naar hun eigen camper en wij schoven het bed uit en vielen al gauw in slaap.

28 September - Italië, Oostenrijk en Duitsland 

Vanmorgen werden we wakker naast de camper van Cristy en Anne.

Casper zetten koffie voor ons twee en schoof de deur open. In de kou gingen we buiten zitten. Vele laagjes aan en een kleedje over onze schoot. De verhalen gingen verder waar we gister waren gebleven.

Langzaam kwam de zon boven de berg uit en verplaatste we naar het zonnetje met onze stoeltjes.

Cristy en Anne boden ons brood met jam aan en wij haalde Calvé pindakaas en onze eigen jam te voorschijn. Cristy was blij om weer eens Nederlandse pindakaas te kunnen eten. Net als ze gister blij was met de slaap lekker thee.

We hadden beide veel afwas verzameld, dus al kletsend waste Anne en ik af. Ruimde Cristy op en droogde Casper onze vaat.

Rond het middaguur namen we van elkaar afscheid. Cristy en Anne gingen in de buurt wandelen, terwijl Casper en ik al een stuk richting huis gingen rijden. We hadden vandaag nog om onze laatste ding van ons “to do in Italy” lijstje af te tikken.

Op mijn mobiel zocht ik naar een ijssalon en vond er eentje in Brixen. Google maps leidde de weg en we kwamen in een verrassend leuk dorp terecht.

We parkeerde de bus in de buurt van het park waar we 90 minuten gratis mochten staan. We liepen via een brug het centrum in.

Brixen is een oud stadje, die mooi onderhouden is. We liepen een terras op. Casper ging eerst even plassen en zodra hij terug kwam bestelde ik binnen: 2 pizza broodjes, 2 espresso’s en 2 sapjes.

We liepen met Mickey een rondje door het dorp. Ze zagen de bezienswaardigheden van het dorp. De straten waren smal, oud en mooi. Het ademde geschiedenis. Ook zagen de winkels er duur uit. We kochten twee ijsjes met ieder twee bolletjes en aten deze al wandelt op.

Er stonden twee kraampjes met locale spullen. Ik kocht er limoncello voor m’n moeder en pasta voor Milou. Kom ik er op deze manier ook meteen achter of ze daadwerkelijk mijn blog lezen ;-)

Met de 90 minuten hadden we voldoende tijd om te wandelen en te kijken. Onderweg hadden we wat plekjes gezien waar we water konden vullen, dus terug bij de bus ging Casper met onze jerrycan op pad. Terwijl Mickey en ik in de bus wachtte.

Vanaf Brixen reden we door naar Oostenrijk. We reden naar de plek waar we in het voorjaar op vakantie waren: Lermoos. Met Mickey wandelde we door het dal een paar kilometer, waarbij we hem aanspoorde om af en toe te rennen. We hadden een touw mee om mee te spelen, maar hij rende er wel achteraan, maar wou hem niet komen brengen.

We reden door naar Duitsland. De moesten een stuk binnendoor in verband met werkzaamheden, maar uiteindelijk kwamen we er wel. We reden naar de eerste parkeerplaats met toilet om daar de nacht door te brengen. Casper maakte pasta, ik deed de afwas.

29 September - Duitsland en Nederland