Planning

Natuurlijk hou ik van uitdagingen, dus 100km in 2 dagen zag ik als een kans om mijn lichaam tot het uiterste te testen. Het is een enorme afstand, maar wel een afstand die binnen 2 dagen af te leggen valt, ook als er een klim in zit. 

DEZE PAGINA IS NOG ONDER CONSTRUCTIE

Als u verder leest krijgt u een onsamenhangend verhaal, zonder foto's. Ook moet hier en daar de schrijfstijl nog worden aangepast. Graag een beetje geduld, hier word aangewerkt.

De weg erheen

De autorit naar Osterode duurde volgens google maps 6 uur, maar zoals gebruikelijk doe je er iets langer over. In Nederland waren de wegen schoon, nog een redelijke temperatuur. Hoe dichter we bij de bestemming kwamen hoe lager de temperatuur werd. De omgeving veranderde langzaam in een met sneeuw bezaaid landschap en de weg werd ijzelig en ik was heel blij dat Casper reed. Tegen donker aan kwamen we op de plaats van bestemming.

De auto stond geparkeerd aan het begin van de route, we hoefde alleen de parkeerplaats af te lopen om te beginnen, maar voor we dat konden doen, nog even de powerbank pakken en in mijn tas doen, dingen die niet mogen bevriezen dicht bij het lichaam plaatsten, schoenen beter aan doen. Zo sta je altijd langer bij de auto dan je van te voren had gedacht.

Casper hield zijn hoofdlampje in zijn hand en ik klipte mijn zaklamp op mijn pet. We liepen op onbekend terrein, dus wouden we graag goede belichting hebben om de routemarkering goed te zien. Gelukkig heeft mijn zaklamp verschillende standen. Zo heeft die zelfs op de laagste stand iets weg van een stadion verlichting. Alleen maar handig want zo zijn ook de meer verborgen routemarkeringen zichtbaar. Vanaf de parkeerplaats waren er wat heksen beelden te zien, dus de route was snel gevonden.

Wandelen

De route ging vanuit Osterode meteen omhoog, wat ik niet erg vond! Het zorgde ervoor dat we meteen warm werden. Het was kouder dan verwacht toen ik uitstapte. Eenmaal in het bos werd de klim minder stijl, al snel kwamen we bij de eerste schuilhut waar we een plaspauze hielden. Er zit een vrij gevoel verbonden aan in je blote kont in het bos staan, maar met deze temperaturen wou je zo snel mogelijk weer in beweging komen, dus hielden we onze pauze kort. De sneeuw begon met vallen toen we onze tocht vervolgde.

De verwachting was dat er zo'n 40cm sneeuw zou vallen en de temperatuur niet boven de 0 zou komen. 's nachts konden we op een heerlijke -16 graden reken en overdag was het niet warmer dan -10.

Het deel van de route die we 's nachts hebben gedaan leek mij niet spectaculair om spijt te hebben dat we dit stuk niet overdag deden. De sneeuw werd langzaam dikker en de tijd steeds later. Een paar keer hebben we op de kaart moeten kijken of we de goeie kant op gingen. Zodra wij een keuze gemaakt hadden met welk pad we gingen volgen, verscheen er 10 meter verder een routemarkering. Om een uur of half 12 werden we beide moe, dat was meer omdat het al laat was, dan dat we uitgeput waren van het lopen. Ons streven was om de tent bij het meer op te zetten. We zagen een schuilhut op de kaart staan, in werkelijkheid was er een klein hutje die vol in de wind stond. We besloten de tent daarin op te zetten. Na een warme maaltijd gingen we al héél snel slapen.

De zware tweede dag

Om 6u ging de wekker. Niet omdat ik niet hou van uitslapen, maar omdat we van plan waren om de tocht dit weekend uit te lopen.

De ochtend begon goed, ons water was bevroren, dus moesten we sneeuw smelten om ons ontbijt te maken. Dit klinkt als ontbering, maar het was het absoluut waard. We werden wakker in Winter Wonderland. Het was alleen te koud om veel foto's te maken. Terwijl Casper bezig was met koken, ging ik de tent afbreken en de tas inpakken. Om half 8 gingen we weer verder. Bij het eerste kruispunt wat we tegen kwamen liepen we verkeerd, zo verkeerd dat we onze eigen voetsporen weer tegen kwamen. Na de kaart geraadpleegd hebben kwamen we weer op het goede spoor. De sneeuw was al een stuk dikker dan de dag ervoor. We hadden makkelijk kunnen langlaufen.

Sneeuw loopt een stuk zwaarder dan een schone weg. Je tilt je voeten verder op, of je sleept je voeten voor de sneeuw heen. Je moet je lichaam warm houden. Het kost meer energie. Na een tijd lopen verscheen er een café. Ik was ondertussen hard toe aan een pauze, ik had het lopen al makkelijker gemaakt door achter Casper te gaan lopen zodat er al een weg door de sneeuw was gebaand, maar dat maakte geen verschil. 

In het warme café dronken we een kopje thee/koffie en viel ik bijna in slaap. Veel sneller dan naar mijn zin, zei Casper dat we beter verder konden gaan. We liepen al achter op ons schema. We liepen door naar de volgende schuilhut waar we heerlijk hebben geluncht. Na deze nieuwe energie was ik herladen voor het volgende stuk. Gelukkig! want het was een lichte klim langs een weggetje met een beekje ernaast. We liepen langs een bevroren waterval, iets wat ik nog nooit had gezien en na een aantal honderd meter verder hadden we toch even een tegenvallertje. 

Er waren zeker wel 20 bomen omgevallen. Niet boompjes waar je makkelijk overheen stapt, nee bomen waar je overheen moest klimmen. Gelukkig zagen we voetstappen waardoor we wisten dat er een weg door deze wildernis heen was. De weg langs het water ging kilometers door. 

Word nog verder geschreven

Zondag

Zoals altijd, een slecht humeur duurt niet lang tijdens een tocht. Toen ik wakker werd had ik weer zin om te lopen. De zon was eindelijk door gebroken en het zag er naar uit dat het een mooie dag zou worden. Het ontbijt van het hostel was prima, ons plan om 100km te lopen aangepast naar 2 dorpen verderop de bus pakken en uitgerust konden we er weer tegen aan.

Buiten waaide het nog flink en was het ijzig koud, maar nadat we weer inde bossen waren verdwenen hadden we nergens last van. De omgeving was adembenemend. Het mooiste van de hele tocht. Op de dennenbomen lag nog een flinke pak sneeuw. De zon zorgde dat de hele omgeving oplichtte. Het pad was nog net zichtbaar, doordat mensen de dag ervoor hadden gelopen. We liepen langs en door beekjes die we niet konden zien, ik zakte een keertje weg tot mijn heup omdat er een tak onder me brak. Een aantal bruggetjes gingen we over, de single track kruiste een aantal andere paadjes. Het bos werd was dichter en daarna weer wat opener, tot we opeens het meer zagen. Het pad leidde langs het meer en van een besneeuwde pad kwamen we terecht op planken waar de sneeuw af gewaaid was. We filmde en maakte foto’s onderweg en genoten optimaal van alles om ons heen.

We moesten de weg oversteken en kwamen bij een breed, vlak pad. Er liep een klein kanaaltje langs, de meeste sneeuw was eraf gewaaid of misschien met sneeuwschuivers weg gehaald. Op dit pad kwamen we de meeste wandelaars tegen van de tocht. De bomen zorgde ervoor dat we voornamelijk uit de wind liepen en door de weinige sneeuw konden we eindelijk een lekker tempo aanhouden. Door de vele sneeuw die we al hadden meegemaakt hadden we rekening gehouden met een lager tempo, dus was het een verrassing om op dit pad te lopen. We bleven langer op deze weg dan gedacht. Eigenlijk leidde deze meteen naar het dorp waar we moesten wezen. Later leerde we dat dit een winterwandelpad was.

Dit pad liep niet omhoog, het was vlak of omlaag. We kwamen nog een paar hutjes tegen waar we besloten door te lopen om in de volgende te gaan lunchen.

Helaas was de eerste hut die we tegen kwamen de beste, want degene daarna was dicht en niet bestaand. Na onze laatste 2 bomen waar we overheen zouden klimmen tijdens dit avontuur kwamen we een elektriciteitshuisje tegen, die een soort gangetje ervoor had. We besloten dat we daar tenminste uit de wind zouden zitten en konden gebruiken als lunch plek. Helaas koelde we hier enorm af. Voor de lunch hadden we het avondeten van de dag ervoor. Hiervoor gebruikte we het water dat in onze flessen zat. We hadden geleerd van onze fout en droegen het water tegen ons lichaam om bevriezing te voorkomen. Na de maaltijd smolten we nog wat sneeuw voor warme choco/koffie, maar de sneeuw smaakte enorm naar rook. Het was echt ranzig, dus gooide we alles weg en liepen we zonder wat door.

De tocht leidde ons een helling op, waar heel veel sneeuw zich had verzameld. Met wat behendigheid koos Casper de weg met de minste sneeuw. Bovenop zagen we de beginselen van het dorpje, onze eindbestemming.

De supermarkt, tourist-information center en bijna alles restaurantjes waren dicht. Gelukkig vonden we 1 hotel die open was waar we konden wachten op de bus. We waren namelijk 50 minuten voordat we dachten aan te komen al op onze eind bestemming, net 10 minuten na de bus ervoor. Tijd zat om te zoeken welk ticket we nodig hadden en waar we moesten overstappen. Casper regelde de bus, en ik zorgde dat we op tijd uitstapte. In de uur overstap tijd die we hadden, aten we nog even iets bij een bakkertje met koffie en haalde ik nog wat contant geld. Tien minuten voor de bus zou komen liepen we onze warme schuilplaats uit en stonden we in de kou te wachten. Na 20 minuten was de bus er nog niet en de bus die erna zou komen ook niet. Na nog eens 15 minuten gewacht te hebben besloten we een taxi te bellen. In de omgeving Osterode hebben ze maar 1 taxi, die ons pas na 7u kon ophalen. Wij wouden niet zo lang in de kou wachten, dus besloten we te lopen terwijl we naar elke langsrijdende auto onze duim opstaken, met geluk! De 5e auto stopte en nam ons mee en bracht ons naar de parkeerplaats waar we waren begonnen. Zodra alles in de auto zat, reed Casper tot de zon onderging. Na een korte mcDonalds stop, reden we in één ruk naar huis.

Reflectie