6 augustus

Mijn wekker ging, maar ik zette die 10 minuten later. Opnieuw ging die af en ik snooze weer voor 10 minuten. Mijn plan was om vroeg aan het lopen te zijn en snel naar Oregon te gaan. Dat veranderde in om 6u30 lopen in een rustig tempo. Mijn voeten doen zeer en ik begin me bijna af te vragen of ik meer uit kijk naar nieuwe schoenen of naar Casper. Oké ik weet wel zeker dat ik meer zin heb om Casper te zien en met hem te lopen. Het was maar 6 mile om bij de grens te komen, dus vandaag kon er niks mis gaan. Ik liep door een bos een beetje op en neer, maar het was bijna vlak te noemen. Er waren koeien in het bos en de bel die om hun nek hing klonk totaal niet ritmisch met mijn muziek. Mijn muziek ging uit en m'n audioboek ging aan. De Engelse versie van Harry Potter werd aan me voorgelezen terwijl ik rustig richting het noorden ging. Heb ik vandaag al gezegd dat mijn schoenen versleten zijn? De zool van mijn schoen heeft totaal geen grip meer, de zijkanten zijn open gescheurd en op sommige plekken kan je zelfs m'n sok zien. Mijn voet gleed weg en ik viel in een bramenstruik langs het pad. Klikte m'n tas los en kwam overeind. Mijn laatste valpartij in Californië. Gelukkig kon ik mezelf prima troosten door een paar bramen te eten. Hikers voor me hadden op de bordjes geschreven hoeveel miles naar Oregon we nog te gaan hadden. Nog 1 mile... nog 0.9... 0.8 tot Oregon... 0.7 enz. Eindelijk zag ik het houten bordje waar Californië/Oregon op stond. Nog 498 miles tot Washington, nog 962 miles tot Canada. Twee hikers, mama's boy en Joe dirt, waren vlak voor me aangekomen bij deze mijlpaal. We maakte foto's van elkaar en feliciteerde elkaar. Ik vierde het met een snicker. Na 10 minuten waren we weer op pad. Op weg naar Ashland.
Een stukje verderop had ik bereik en stopte ik even om het thuisfront op de hoogte te brengen van m'n prestatie. Het bereik was goed genoeg om met m'n moeder te bellen. Toen Blue kwam aangelopen zeiden m'n moeder en ik elkaar gedag en kletste ik even met Blue. We dronken koffie en ik at m'n lunch (halve zak nootjes). Veel later dan gepland liep ik weer door. Het is misschien mentaal, maar Oregon is anders dan Californië. Veel vlakker, omhoog is langzamer, minder stijl, omlaag gaat gestaagd waarbij je je wandelstokken nog net kan gebruiken om je af te zetten in plaats van voor je uit te gooien als rem. Vandaag wil ik zo ver mogelijk komen en het pad was er perfect voor. Morgen komt Casper dus maakt het me vandaag niet uit als ik tot middernacht loop. Toch besloot ik om 21u een plek op te zoeken op in m'n slaapzak te kruipen. Ondertussen is cowboy kampen meer een regel dan een uitzondering voor me geworden. Ook deze nacht sliep ik onder de sterren hemel, met mijn voeten op m'n tas ietsje hoger dan de rest van m'n lichaam, viel ik al gauw in slaap.

5 augustus

Later dan gehoopt kroop ik m'n slaapzak uit. Het was heerlijk om een beetje te kunnen uitslapen. Het was weer een van de ochtenden waarbij ik met koffie begon. Om 7uur begon ik met lopen. Meteen mocht ik heuvelopwaarts. Terwijl ik omhoog ploeterde dacht ik dat Californië zich niet zo maar gewonnen geeft. Dicht bij de grens met Oregon, maar toch nog een paar keer flink klimmen. Vandaag ben ik van plan om 30,8 mile te lopen. Een afstand die me vlak voor de grens met Oregon, 24 mile voor Ashland en bij een hut brengt. In een hut slapen vannacht klinkt heerlijk. Mijn laatste nacht in Californië (voor deze reis) klinkt nog veel beter.
Bovenop de heuvel mocht ik een beetje op en neer lopen. Terwijl ik water zuiverde kwam Blue aangelopen. We kletste met elkaar waardoor het water filteren een heel stuk minder saai was. Na het beekje ging het pad weer omlaag voor lange tijd. Bijna onderaan aangekomen deden m'n voeten verschrikkelijk pijn. De delen van m'n voet die nog niet waren ingetapet werden nu met wat vaseline en tape beplakt. Nog maar een paar daagjes en dan kan ik nieuwe schoenen kopen. Weer een heuvel op. In één keer stormde ik omhoog. Bovenop werd het vlakker en was er plek voor me om even te lunchen. Vandaag bestond lunch uit 20 minuten lang zo veel mogelijk cashew nootjes en Sweet&spicy trailmix eten. Om 14u ging ik weer verder, wetende dat de ergste heuvels achter de rug waren. Iedereen is gefocust op 1 ding: Oregon. Dat maakt het lopen niet makkelijker. Iedereen die ik spreek wil zo snel mogelijk Californië uit zijn. Elke stap voelt zwaarder dan anders. Californië geeft zich niet zo maar over. De laatste miles, de laatste loodjes, zijn de zwaarste van de staat. Met m'n tanden op elkaar weet ik er 26 miles van te maken. Om 20u plof ik neer op een kampeerplek. Mijn matje blaas ik op en kijk nog een halve aflevering Sherlock Holmes. Nog 33,1 miles te gaan tot Ashland.

4 augustus

Vroeg op staan is niet een van mijn sterkste kwaliteiten. Zeker niet als het niet hoeft. Ook vanmorgen had ik weer moeite om m'n bed uit te komen. Om 6u was het me dan eindelijk gelukt om m'n slaapzak uit te kruipen. Ondertussen waren Twerk, Hannah, Cactus, Tinkles en Blue langs gelopen (op de foto hierboven is Blue te zien). Blue en ik waren verbaast elkaar weer te zien. Ze vertelde dat zij, Gifthorse en Nightingale niet meer slapen lopen. Gifthorse en Nightingale zijn naar Carter Lake gegaan en slaan een stukje over en zij heeft de bus naar Etna gepakt en heeft 100mile overgeslagen. Ze heeft haar eerste 25 mile dag gedaan. Terwijl we kletste pakte ik m'n tas in en we liepen een stukje samen op.
Het pad was heerlijk. Ging naar beneden op een perfecte manier, niet te stijl en niet te vlak. Er was veel water overal en omdat het pad tussen de bomen liep was het niet te warm. Mijn tempo ligt ietsje hoger, dus raakte ik voorop. Toen ik eindelijk weer begon te genieten van Californië besloot de PCT 6 miles over een weg te gaan. Verschrikkelijk voor de voeten en knieën. Ik probeerde m'n tempo omhoog te gooien, maar mijn schoenen zijn echt aan het einde van hun latijn. Mijn voeten deden meer pijn, dus zakte ik weer naar mijn normale tempo. Een van de hikers, later hoorde ik dat Catus en Tinkel dat waren, hadden 1650 op de grond getekend. Iedereen die dit punt op de PCT voorbij gaat heeft vanaf Campo tot daar 1650 miles, 2655 kilometers, afgelegd. Nog 1.000 miles, 1609km, te gaan en het noordelijke monument is zichtbaar.
In de tijd die ik over de weg liep zijn er 2 auto's langs gekomen. De tweede bood me een lift aan die ik maar al te graag aannam. De lift was maar voor 3 miles, maar het zorgde dat ik voor sluitingstijd bij het café aankwam. Jazzhands kwam naast me aan de bar zitten. We bestelde alle twee een burger en een milkshake. Blue kwam binnen en zij nam plaats naast Jazzhands. We kletste met elkaar en genoten van ons eten. Het café sloot om 14u, dus na het eten gingen we buiten zitten en kletste met Cactus, Tinkels, Pepper en vele andere hikers. Twerk kwam langs en vroeg of we wouden poseren voor #HikerVogue. Op zijn instagram (Twerkinthedirt) plaatst hij eens in de zo veel tijd foto's van hikers die net doen alsof ze modellen zijn. Als ik de foto's bekijk moet ik altijd hard lachen en ik hoop ook zeker dat hij de foto waar ik op sta gebruikt. Na drie uur gerust te hebben besloot ik weer verder te gaan. Een grote groep besloot een stuk af te snijden via een roadwalk, maar ik volgde liever de PCT. Aangezien elke dag 50km iets te veel van mijn lichaam vraagt besloot ik vandaag al vroeg te stoppen om half 7 was ik bezig met mijn matje op te blazen. Nog vol van de burger, friet en milkshake besloot ik m'n avondeten over te slaan en te vervangen voor een stukje Tony's chocolonies. In mijn slaapzak gewikkeld keek ik Sherlock Holmes. Op magische wijze is de halve chocolade reep verdwenen.

3 augustus

M'n wekker ging, maar ik wou er echt nog niet uit, dus verzetten ik m'n wekker. Vandaag stond weer 30 mile op het programma, dus heel veel tijd om te blijven liggen had ik ook weer niet. Opnieuw ging m'n wekker en ik ging rechtop zitten. Uit m'n voedselzak haalde ik een koekje en at die op terwijl m'n matje leeg liep. Alles werd weer in m'n tas gepropt en ik ging er vandoor. Het pad ging omhoog en omlaag. De PCT kent geen rechte stukken, alleen klimmen naar een bergkam of dalen naar een waterbron. Juice en ik haalde elkaar een tijdje in. Zag haar twee keer bij een waterbron. Ze heeft een tijdje in Amsterdam gewoond, maar spreekt geen Nederlands. Ze woont momenteel in Israël. Bij de tweede waterbron hield ik iets langer pauze om water te filteren en m'n sokken te wassen. Weezer en Chill Bill kwamen aangelopen. Weezer vroeg waar Early was en ik legde uit dat zij met Mighty Mouse was mee gegaan en nu ander halve week voor me loopt. Afstanden worden hier vaak in dagen uitgedrukt. Weezer vond het jammer dat we uit elkaar waren, maar ik voel me er best goed bij. Het enige wat ik jammer vind is dat als ik met hun zou willen lopen dat ik dan een bus moet nemen naar het noorden. Ongeveer 250 miles op iemand inlopen duurt zo'n 50 dagen. Er van uit gaan dat ik elke dag 5 miles meer loop dan hun. Toen ze net weg waren had ik bedacht een bus te nemen zodra Casper er is, maar nu begin ik te twijfelen. Gelukkig heb ik nog een paar dagen om te verzinnen wat in wil.
Er was vandaag minder rook dan andere dagen wat het lopen aangenamer maakte. Ik voelde me goed, zelfs zo goed dat ik er aan dacht om door te lopen tot middernacht. Helaas draaide de wind later op de dag zodat de rook weer onze kant op kwam. Mijn ogen traande, ik zag het as vallen en besloot dat 31,4 miles (nieuw record) voldoende was voor vandaag. Op een plek die alleen ik zou accepteren als kampeerplek legde ik m'n spullen neer en viel al gauw in slaap.
Door mijn lange dagen zou je bijna denken dat er iets aan de hand is. Als of ik Californië uit wil zijn, dat ik gauw in Ashland wil zijn of dat de Canada koorts is toegeslagen.

2 augustus

Comfortabel werd ik wakker. Zoals altijd als ik alleen in een tweepersoonsbed slaap werd ik wakker in het midden. Het hele bed voor mezelf geclaimd. Mijn nieuwe blogpost kwam online en ik kroop het bed uit. Op de fiets ging ik naar een diner aan de rand van de stad, dicht bij de supermarkt. In de diner ging ik aan de bar zitten en bestelde koffie, eieren, bacon en chocolate chip pannenkoeken. De pannenkoeken waren een beetje droog, maar de rest was heerlijk. Kletste even met Captain in het Nederlands. Het is raar om nederlands te kunnen praten met een hiker. Met een volle maag vertrok ik richting de supermarkt en kocht ik weer een nieuwe voorraad eten. Nootjes, trailmix, zelfs een banaan. Op een of andere manier zag het winkelen in de supermarkt er anders uit dan toen ik m'n tas uitpakte. Ik stalde m'n eten uit en zag oreo koekjes, Snickers, stroopwafels, gummy bears en ander snoepgoed. Langzaam pakte ik alles in m'n tas, kletste buiten nog even met de bewoonster en haar zus. Belde Milou en kreeg meteen ook m'n ouders te spreken via de speaker. M'n ouders en Milou deden de sound of music na aangezien ze met elkaar op de trap zaten met mij te kletsen. Toen ik "so long, farewell, aufwiedersehen, goodbye" tegen hun zei besloot ik de laatste dingetjes te doen voor m'n vertrek. Vulde m'n waterflessen, schreef mijn naam met een mooie tekening van Napoleon op de daarvoor bestemde muur en wou kijken of ik m'n bestelde schoenen een deur verderop kon laten bezorgen. Mijn schoenen stonden niet in m'n REI bestel geschiedenis. Het was ook niet van de creditcard afgeschreven. Tijdens mijn bestelling moet ik een fout hebben gemaakt of het bereik was niet goed genoeg, maar in Seiad Valley zullen geen schoenen voor me klaar liggen. Een paar dagen later ben ik in Ashland, dus ga ik ze gewoon in een winkel kopen.
Ik was klaar voor vertrek, met mijn tas op ging ik op weg. Naja, eerst nog even een broodje eten en een milkshake drinken. Met andere hikers ging ik aan tafel zitten en we kletste over van alles en nog wat. Eindelijk was ik echt klaar om te vertrekken. Ondertussen was het al 15u, de ergste hitte voorbij. Perfecte tijd om nog een paar miles te doen. Mijn duim ging omhoog en 10 minuten later zat ik in een auto. Bij de trail werd ik afgezet en er was net een auto volgeladen met andere hikers (o.a. Weezer en Pepper) gestopt. Samen met Pepper liep ik een stukje op. Kletsend over van alles. Ik hield pauze om m'n tas lichter te maken door een banaan te eten en m'n cola te drinken terwijl Pepper verder ging. We zijn beide van plan om 7 augustus vroeg in Ashland aan te komen, dus zal ik haar de komende dagen wel vaker zien. Ik was niet vooruit te branden, dus stopte ik eerder dan ik van plan was, maar ik stopte waar Weezer, Juice, Chill Bill en Hardtime ook gingen slapen. Met elkaar aten we en kletste we tot we gingen slapen.

1 Augustus 

M'n ogen gingen open toen ik merkte dat het wel erg licht was. Het was 6u. De tijd die ik had bedacht om te starten met lopen. Waarschijnlijk had ik de extra slaap nodig, dus maakte ik me er niet veel zorgen om. Om me heen zag ik hoe belabberd mijn keuze gister was geweest. De meeste bomen om me heen waren dood en ik was erg blij dat er geen storm was. Anders waren er zeker bomen omgevallen. Ondanks mijn extra slaap besloot ik tocht rustig te starten met koffie. In Seiad Valley, het dorpje na Etna waar ik vandaag binnen zal lopen, ligt een pakketje op me te wachten. Er is alleen 1 probleem. Het postkantoor heeft zeer specifieke openingstijden. Door de weeks van 12 tot 16 en zaterdag van 12 tot 13.30. Je kan je zeker al voorstellen dat ik er zaterdag voor 13u wil zijn. Daarnaast komt Casper 8 augustus en zou ik graag de 7e al in Ashland willen zijn. Zodat ik hem bij de bus kan oppikken. Het klinkt alsof ik veel moet lopen, maar het tegengestelde is waar.
Vandaag voelde als een hele zware dag. Het pad was steenachtig en bij elke stap moest ik opletten waar ik m'n voet neerzetten. Het was veel op en neer. De hitte was verschrikkelijk en 's ochtends was de rook erger dan anders. Gelukkig werd de rook minder gedurende de dag. Na veel afzien kwam ik na 20 miles aan bij de weg. Geen enkele auto te zien. Na 10minuten hoor ik een geluid. Mijn duim gaat omhoog en de auto stopt. Ik stap in en de vrouw achter het stuur wilt alles van me weten. Ze zet me af in Etna. Voor lopen op schema is heerlijk. Vannacht kan ik in een hotel slapen en weer eens douchen. De laatste douche was in Chester 19 juli. Bijna twee weken geleden. Mijn kleren hebben voor het laatst een wasmachine gezien de 17e. Ondanks de vlekken, besloot ik nog even te wachten met wassen aangezien ik zaterdag van plan ben een Nero te nemen. Door de bosbranden zijn veel mensen gevlucht of geëvacueerd en zitten in hotelletjes in de buurt. Met gekruiste vingers typte ik in de booking app dat ik opzoek was naar een hotel en wachtte af. Niks was beschikbaar. Ik belde de bunkhouse of ze nog een plek hadden en de vrouw zei dat ik op de bank mocht slapen. Daar aangekomen besloot ze me toch in hun logeerkamer te stoppen. Ze neemt geen geld aan dus iedereen word verwacht een uurtje te werken en ze vroeg of ik met twee dames de keuken en badkamer wou schoonmaken. Geen probleem. Na een rondleiding dook ik meteen de douche in. Ze hadden alles wat je maar kan willen in de douche. Schone handdoeken, washandjes, wattenstaafjes, baby poeder, ibuprofen, tandpasta, shampoo, conditioner en ga zo maar door. Na mijn uitgebreide, maar wel verdiende douche deed ik m'n vieze kleding weer aan. Ondanks dat ze leen kleding hadden. De bewoonster van het huis, ze had haar garage omgebouwd tot hiker relaxt plek met 6 bedden, nodigde me uit om met haar en haar zus bier te drinken. We zaten en kletste over van alles, dronken bier en toen mijn maag pijn begon te doen van de honger zei ik dat ik echt wat moest gaan eten. Ze zeiden dat ik de fiets wel mee kon nemen. Het was heerlijk om te bewegen, maar sneller te gaan dan lopen. Fietsen is een van de beste manieren om vooruit te komen, zo lang het droog is. Nooit gedacht dat ik dit zou missen. Ik koos een restaurant uit waar ze rode bieten serveerde en ging met twee hikers die ik al een paar keer eerder had gezien aan tafel zitten. Rode bieten is iets waar ik al weken zin in had om te eten. Na het eten had ik nog steeds honger, dus bestelde ik een tweede maaltijd. Een derde had er waarschijnlijk ook in gepast, maar het was ondertussen al laat geworden. Jazzhands, Pepper, Weezer en een aantal andere hikers kwam ik tegen in het restaurant. Dat is het leukste gedeelte van in een stad zijn. Je komt iedereen tegen. Veel te laat lag ik in bed.

31 juli

Wat doe je de ochtend nadat je 50km heb gelopen? Uitslapen en koffie drinken. M'n wekker ging en het eerste wat ik deed was op snooze klikken. De tweede poging ging ik wel rechtop zitten. Mijn stove ging aan voor warm water en ik keek toe hoe m'n pot warm werd. Ondertussen had ik natuurlijk al kunnen beginnen aan m'n eten voor vandaag uit m'n voedselzak halen en m'n tas inpakken, maar vandaag wou ik m'n ochtend rustig beginnen. De koffie werd gedronken vanuit m'n comfortabele slaapzak en ik kwam pas in actie toen ik m'n koekje dat als ontbijt diende op had. M'n matje en kussen liet ik leeg lopen rolde ze op en stopte ze met mijn slaapzak in een waterdichte zak in m'n tas. Ik deelde m'n eten in tweeën, morgen verwacht ik de stad in te lopen en stopte de helft waar ik het minst naar uitkeek in m'n tas. De andere heft ging in m'n heupzakje. Mijn tas begint al aardig leeg te raken door het vele eten wat ik heb gegeten, dus stopte ik bovenop m'n voedsel zak m'n tent. Voor ik m'n tas dicht deed gingen de zakjes met mijn electronica en EHBO-spullen erin. Ik noem het wel EHBO, maar eigenlijk is het een zakje met wat ontsmettingsmiddel, een naald, pleisters en vaseline. Er zit genoeg in om mezelf op te lappen na een dag lopen. Kwart over 7 kon ik beginnen met lopen. De rook was weer heftig, dus liep ik weer als een bandiet over het pad. Er was weinig te zien, dus besloot ik naar een komedie boek te luisteren. Het was meer een podcast die op de luisterboeken app te vinden was, maar ik heb een paar keer hard gelachen om de reis verhalen die ze vertelde. Het was geïnspireerd op de Amerikaanse podcast "the Moth" die ik zeker ga downloaden zodra ik WiFi heb. Aan het einde van "het boek" was ik bij een parkeerplaats en besloot ik even pauze te houden voor ik omhoog moest klimmen. Er zat een vrouw op een boomstam en ik vroeg of ik ernaast kon zitten. We kletste en ze vertelde dat haar nichtje de tocht liep. Helaas kende ik haar nichtje niet. We kletste verder en de vrouw vroeg of ik fruit wou. Natuurlijk zei ik ja, haar man kwam aanlopen met een zak met eten. Ik genoot van de aardbeien, appel en chocolade koekjes die ze me aanboden. Na ongeveer een uur te hebben gezeten zeiden we alle drie dat we nu echt weer verder moesten. Mijn klim voor de dag begon. Het was warm geworden en beginnen met de klim om 12u was misschien niet het beste idee wat ik tijdens de tocht heb gehad. Gelukkig had ik meer dan genoeg water en ging rustig omhoog. De wind draaide en de rook werd minder. Ademen werd makkelijker en ik kon m'n oranje bandana weer in m'n tas stoppen. Het werd vlakker en het naaldbos werd afgewisseld door open vlaktes. Door de rook kon ik bergen zien en meertjes. Zonder de rook zou het hier best mooi kunnen zijn. De muziek die ik op had staan ging me vervelen dus ging ik over op een nieuw luisterboek: de stam van de holenbeer. Het begin vond ik langdradig, dus wisselde ik opnieuw en luisterde naar een andere afspeellijst. Om 2u was ik bij een waterbron en besloot daar te lunchen en water te filteren. Na een uur ging ik pas weer verder. Nog steeds had ik de top nog niet bereik, maar dat duurde niet lang meer. De top was open en aan de paden naar de rand van de klif te zien zou er een mooi uitzicht zijn als er geen bosbrand was. Het pad ging rustig naar beneden en mijn tempo ging omhoog. Guthooks vertelde me dat Etna een stad waar ik morgen wil zijn al aardig in de buurt kwam. Hoe ver zou ik van de stad af willen zitten om mezelf genoeg tijd te geven om te liften, eten te kopen en te relaxen bij voorkeur met een burger voor me. Dit was het moment waarop ik besloot een tweede 30 mile dag te doen. In twee dagen 100km af te leggen zodat ik een rode-bieten-veggie-burger kan eten. Rode bieten is iets waar ik al een paar dagen aan denk. Waar ik gister semi gemakkelijk deze afstand liep koste het me vandaag veel meer moeite. Nog 4 mile te gaan dacht ik tegen mezelf, maar ik kon geen stap meer zetten. Het was nog vroeg, meestal loop ik zeker nog een uur door. Ik plofte naast de trail en besloot een pauze te nemen. Deze pauze duurde een uur. Precies genoeg om m'n batterij genoeg op te laden om ook het laatste stuk te doen. Tevreden en voldaan kwam ik aan op de plek die ik had bedacht als eindbestemming. Er was geen plek. Op Guthooks stond dat er plek was voor 1 tent en er stonden er al 3. Als ik zeg dat er geen plek was bedoel ik dan ook echt dat er geen vlak stukje was waar ik misschien had tussen gepast. Vermoeid liep ik door. De zon begon al onder te gaan en m'n hoofdlampje werkt niet meer, dus mijn tempo ging omhoog. Gelukkig weet ik alles blindelings te vinden in m'n tas. Bijna rennend zag ik een stukje verderop een plek waarbij ik kon doen alsof het vlak was. Mijn voeten klaagde ik voelde hoe mijn voeten erger begonnen te bonzen zodra ik m'n schoenen uit deed, maar ik wist dat ze morgen weer klaar zouden zijn voor een nieuw avontuur. In het donker maakte ik thee voor mezelf.
M'n wekker stond weer vroeg, maar m'n koffie lag ook klaar. Het voordeel van alleen lopen is dat je zelf kan weten hoe veel en hoelang je pauzes zijn. Je kan zelf bepalen wanneer je vertrekt, hoe veel je loopt of niet. Toch mis ik Mighty Mouse en Early. Het elkaar plagen, door zware stukken helpen, plannen maken en het onterechte veilige gevoel dat je krijgt als je in een groep loopt. We zullen elkaar snel weer zien en anders na de trail met elkaar afspreken.

30 juli

Op een verlaten parkeerplaats werd ik wakker. Na een gebroken nacht besloot ik een poging te wagen om 31 mile (50km) te lopen. Op een dag waarop je zo'n uitdaging doet, doe je niet veel meer dan lopen. De rook benam me het zicht, dus liep ik in een marcheer tempo over het 30cm brede pad. Skyblazer haalde me in en ik kwam een Zwitserse jongen tegen die ik nog nooit eerder heb gesproken. De Zwitser en ik kletste tijdens het water zuiveren met elkaar. Er was niks bijzonders te zien, dus liep ik verdiept in m'n eigen gedachtes verder. Er kwam een helikopter over en later hoorde ik dat Princess daarin zat. Hij moest worden gered omdat de rook hem te veel was geworden.
Bij de parkeerplaats zag ik Skyblazer liften om weg te komen uit de rook. Chief en Adam waren er en boden me een biertje aan. Ik kletste terwijl we zagen hoe Skyblazer probeerde te liften. Chief en Adam gaan ook naar Crater Lake door de rook. Een oom van hun haalt hun op en brengt hun erheen. Ik bedankte hun voor het bier en ging weer in m'n eentje op pad. De trail is stil geworden en ik vraag me af hoe veel hikers naar het noorden zijn gegaan. Niemand kwam ik meer tegen die dag. Uit m'n tas viste ik een doek en maakte die nat bij een beekje en knoopte deze voor m'n gezicht zodat ik eruit zag als een bandiet. Deze natte doek hield een gedeelte van de rook tegen. Rustig liep ik verder.

29 juli

We hadden besloten pas op te staan zodra Mighty Mouse wakker zou worden. Om 6u was ze nog in diepe slaap. Voorzichtig maakte Early haar wakker en vroeg hoe ze zich voelde. Mighty Mouse vertelde dat ze zich nog verschrikkelijk voelde, dus besloten we een zero on trail te doen. Early en ik maakte een plan van aanpak. Als ze zich niet beter zou voelen moeten we haar spullen dragen naar de parkeerplaat 4 mile verderop, daar konden we dan iemand heen laten komen om haar op te pikken. We hadden water nodig voor vandaag en de dichtstbijzijnde waterbron was 2,5 mile (een uur lopen) hier vandaan. Ik bood aan om te lopen. Ik vulde een fles van Early en Mighty Mouse zodat ze 1,5 liter per persoon (maximale wat in de fles kon) hadden terwijl ik op pad zou zijn en nam de lege flessen mee. Het liefste liep ik in de koelte van de ochtend, dus ging ik meteen op pad met een tas gevuld met lege flessen, filter en een paar snacks.
Toen ik net weg was zag ik een bord die aangaf dat 3/4 mile van het pad af een waterbron was. Door deze afslag te nemen zou me een flink stuk lopen schelen, dus besloot ik de gok te nemen. In het ergste geval was er geen water en zou ik terug moeten en verder lopen. Het pad was niet goed ingehouden, maar wel goed te volgen. Gelukkig was er aan het einde een klein stroompje met water. Meteen begon ik met filteren. Tien liter is niet gauw gefilterd, dus zat ik bijna een uur op dezelfde plek de knijpen in een zak te wachten tot de flessen waren gevuld. Gelukkig ging de tijd snel omdat ik naar een luisterboek luisterde. Met een veel zwaardere tas liep ik terug naar m'n vriendinnen. Mighty Mouse had het nog steeds heel warm, dus probeerde we haar te koelen door de waterzakken op haar te leggen.
Op de plek waar we waren hadden we verbinding dus belde ik een paar mensen en keek ik sherlock holmes. De dag duurde lang, maar ik zou een zieke hiker nooit achter laten. Mighty Mouse belde haar ouders en haar broer later op de dag. Haar broer wou haar wel ophalen na zijn werk. Hij zou er rond middernacht zijn. Het was ondertussen 17u geworden, dus hadden we tijd om te eten en dutje te doen en vervolgens te vertrekken. We pakte rustig onze spullen in. Early en ik verdeelde het gewicht en lieten Mighty Mouse een lege tas dragen. Met een zware en volle tas vertrokken we richting de parkeerplaats. De rook van de bosbranden in de buurt zijn erger geworden en we merkte het effect ervan terwijl we liepen. Ruim op tijd kwamen we op de parkeerplaats aan. Early besloot met Mighty Mouse mee te gaan om uit de rook te zijn. Voor mij is dat geen oplossing aangezien ik nieuwe schoenen heb besteld en Casper over een paar dagen komt. De komende dagen zal ik alleen door de rook lopen en samen met Casper naar het noorden gaan om weer met Mighty Mouse en Early te lopen.
Ik sliep een paar uurtjes tot we een auto aan hoorde komen. We namen afscheid van elkaar en de broer van Mighty Mouse nam de twee dames mee naar Crater Lake.

28 juli

Vanmorgen zouden we om 5u30 beginnen, maar Mighty Mouse voelde zich niet zo goed en vroeg om een half uur extra slaap. Toch besloot ik in te pakken. Eerder dan de dames vertrok ik en at een sandwich een stukje verderop waar ik bereik had om m'n blog up to date te brengen en te kletsen met vrienden en familie. Toen ik net klaar was kwamen Early en Mighty Mouse aangelopen. Mighty Mouse zag er niet goed uit, haar backpack doet haar al een paar dagen pijn en het zag eruit dat deze nu weer zeer pijnlijk was. Ik belde met m'n moeder terwijl ik de heuvel op ging. Zodra we ophingen ging ik in een hogere versnelling omhoog zodat ik weer met de meiden liep. Voor de waterbron haalde ik hun in en filterde we water met elkaar en aten was. Mighty Mouse gebruikt tijdelijk mijn zitmatje zodat haar tas minder pijn doet. Ze zag er zeer ongelukkig uit toen ze haar tas om deed. Early en ik boden aan een aantal van haar spullen te dragen, maar Mighty Mouse was koppig. Ik ging weer een stukje vooruit en moest verrassend lang wachten tot de twee weer bij waren. Mighty Mouse had een zware dag vandaag. Early en ik boden opnieuw aan iets voor haar te dragen, maar ze zei dat het niet hoefde. De rest van de dag liep Early voorop, Mighty Mouse tussen ons in en ik er achter. Mocht Mighty Mouse niet verder kunnen, konden Early en ik de lasten delen. We hielden een lange lunch pauze en het leek alleen maar slechter te gaan met Mighty Mouse. We hielden ergens nog een 20minuten pauze voor een dutje. Toen we weer verder gingen hielpen Early en ik met haar tas omhoog hijsen. Zonder dat Mighty Mouse of Early het merkte stal ik een fles water uit Mighty Mouse's tas en stopte die in die van mezelf. Dat scheelt een halve kilo. Een minuut of 3 later wou Mighty Mouse haar tas iets anders hebben omdat het nog steeds pijn deed. Opnieuw hielpen Early en ik en nu stal ik ook de andere fles (1,5kg). Early zag wat ik deed en gaf een goed keurende, maar verbaast over hoe sneaky het was, glimlach naar me. Mighty Mouse zei dat haar tas nu veel beter voelde en Early zei: "Ow really?". Bijna barste ik in lachen uit, met veel moeite zei ik dat ik blij was dat het beter voelde. Na een stukje te hebben gelopen vond Mighty Mouse de verandering verdacht. Ik was net even op afstand en toen ik weer bij de meiden was zei ze: "I'm on to you Napoleon". Ze accepteerde dat ik haar waterflessen droeg. Early belde even aangezien we bereik hadden en Mighty Mouse en ik sjokte verder. We hielden een pauze en dat veranderde uiteindelijk dat we daar bleven slapen. We hebben tien uur gedaan over 13 miles. We vermoede dat Mighty Mouse heat exhaustion had. We drongen aan dat ze wat at, veel dronk en zorgde dat ze elektrolyten binnen kreeg. Mighty Mouse belde even met haar ouders en vertelde dat haar ouders blij waren met Early en mij. Ik kletste met Monster en Cheese its die pauze met ons hielden terwijl Early belde met het thuisfront. Soms is het tijd verschil vervelend. 's Avonds als je juist even tijd heb om te bellen is het zeer vroeg in de ochtend in Nederland en ik ken zeer weinig mensen die graag om 3u worden gebeld. Al vroeg gingen we slapen. Morgen weer een nieuwe dag. Hopelijk voelt Mighty Mouse zich beter. Anders is er een weg in 4 miles, en de volgende uitweg in 18 miles.

27 juli

Vanmorgen ging de wekker vroeger dan anders, maar geen van ons pakte snel in. In plaats van 5 uur te vertrekken vertrokken we 20minuten later. Met klassieke muziek in m'n oren begon ik aan de klim van vandaag. Opnieuw vond ik de omgeving niet sprekend, dus dagdroomde ik omhoog. Bij een dirtroad wist ik even niet welke kant we op moesten. Er was een pad van 5 meter lang van de ene dirtroad naar de andere met een PCT logo erop waar ik enorm hard om moest lachen, aangezien het niks aan de tocht toevoegde. Toch nam ik deze paar meter door de bosjes en keek op de app waar we heen moesten. Early en Mighty Mouse kwamen en met z'n drieën liepen we verder. Onze wandelvolgorde afwisselend. Bij het water hielden we een korte pauze en kwam Paul, Easy company, aangelopen. Hij was erbij toen ik op de SOS knop drukte en heb hem sinds toen niet meer gezien. Hij vertelde me dat hij Norovirus had opgelopen en daardoor achterop was geraakt.
We gingen ieder onze eigen weg. Niet veel later kwamen we bij de afslag richting Castella. Er stopte een auto en we vroegen of hij ons af wou zetten. Voor 13u hadden we 17 mile afgeleid, aten we ijs en dronken we gekoelde drankjes. We besloten om 15u verder te gaan, dus tijd zat om meer te eten, een kaartje te sturen en uit te rusten. Om 15u voelde het nog veel te warm, dus stelde we ons vertrek uit. Early regelde een lift terug en om 16u waren we weer op pad richting Canada. Onze tweede heuvel van vandaag. We deden 7 miles voor we besloten te kamperen. Mijn schoenen zijn aan het einde en eigenlijk had ik ze veel eerder moeten vervangen. Met pijnlijke voeten gooide ik m'n tas neer en deed m'n schoenen uit. In Etna kan ik nieuwe schoenen kopen hield ik mezelf voor. Ik deed de kampklusjes zo als iedere avond, maar genoot extra van m'n avondeten. In Castella had ik namelijk een burrito en een sandwich gekocht om te eten. Mijn sandwich bewaarde ik voor morgenochtend, maar de burrito smaakte goed.

26 juli

Om 6u ging m'n wekker. De tent van Early en Mighty Mouse stond nog. Dat verbaasde me aangezien Early zei dat ze om 6u zou vertrekken. Ik hoorde wat gerommel en vroeg aan Mighty Mouse of ze koffie wou en of Early thee of Nutella chocolade melk wou. Mighty Mouse wou graag koffie en Early zei dat ze niks hoefde. Terwijl mijn stove water aan de kook bracht filterde ik wat water voor de dag. Gaf Mighty Mouse een kop kokend water en begon m'n tas in te pakken. Early was ruim voor Mighty Mouse en mij klaar. Mighty Mouse en ik kletste over van alles en nog wat. Aangezien we maar 17 miles zouden doen namen we onze tijd. Een half uur na Early vertrokken we. De weg was nog steeds saai, maar het was koel 's ochtends dus besloot ik met mezelf een spel te spelen. Mijn snelste wandeltempo moest ik een uur volhouden en kijken hoe ver ik kwam. De tocht ging heuvelafwaarts dus kon ik extra vaart maken. Ik zoefde over het pad en kwam na een uur Early tegen. Mijn gemiddelde snelheid was 4,7 miles/uur, 7,5km/u. Mijn eindpunt voor deze uitdaging was een kampeerplek met wc waar ik besloot mijn ontbijt te eten. Early liep toen weer voor me. De hikers om me heen vonden m'n uitdaging grappig en waren onder de indruk. Aangezien ik snel gelopen had hield ik bijna een uur pauze kletsend met Tornado, Sage en Mighty Mouse die later kwam aangelopen. Na deze stop ging de tocht omhoog. Het was niet steil, maar wel lang. De temperatuur was ondertussen opgelopen naar 35 graden Celsius en het zweet kwam overal vandaan. Halverwege de heuvel at ik een snicker en sjokte verder omhoog. Dagdromend op m'n muziek. Liter na liter weg drinkend. De weg naar beneden ging sneller en vlak voor de waterbron had ik geen water meer. Ik filterde een halve liter en dronk dat meteen op en filterde daarna meer om mee te nemen. Early, Monster, Cheese its, Princess, Lost boy en Goldie waren ook bij de waterbron. Nadat ik met iedereen een praatje had gemaakt ging ik weer verder. Sage lag langs de trail een dutje te doen en ik probeerde haar niet wakker te maken. Verder naar beneden. Het pad volgde de contouren van de berg. Ik werd een beetje licht in m'n hoofd en besloot even te stoppen. Vandaag had ik nog niet veel gegeten, 1 reep als ontbijt een snicker en 3 oreo koekjes als snack. Uit m'n tas viste ik meerdere repen en at ze allemaal met veel water (waar ik elektrolyten in had gestopt). Early liep langs en gaf me extra water. Niet helemaal zeker of het door de hitte, de rook of het eten kwam, maar na m'n korte pauze voelde ik me goed genoeg om verder te gaan. Het aftellen van de miles was begonnen. Al snel was ik bij de brug die we als eindpunt hadden bedacht. De brug ging over deze fantastische kloof. Er was een beek die niet super snel stroomde, maar wel wat stroming had. Onderaan de kloof, zo'n 5 meter lager zat een grote groep hikers. Een pad leidde me naar een plek waar het water ingaan simpel was. Het water was heerlijk koel, een verandering na de hitte van vandaag. Iedereen zwom, waste kleding en bovenal genoot. Om 17u was ik opgedroogd en maakte ik mijn eten. Bijna iedere hiker die er was toen ik aankwam was al weg, maar er waren nieuwe hikers voor in de plaats gekomen. Buffalo, Tinky Winky, Tinkels, Mighty Mouse en Early aten tegelijk met mij. Terwijl ik m'n eten uit m'n tas haalde kwam ik verrassend genoeg een onaangebroken zak M&Ms tegen. Blij met deze ontdekking besloot ik M&Ms als toetje te eten.
De hikers bij het water en ik besloten een klein stukje verderop te kamperen en kletste met elkaar tot we gingen slapen. Morgen vertrekken de meiden en ik vroeg zodat we kunnen lunchen in Castella en daarna nog wat miles kunnen lopen.

25 juli

We hadden afgesproken om 6u te beginnen, dus kon ik uitslapen vandaag. 's Ochtends at ik snel een reep en ging er vandoor. Iets voor de dames uit. Mijn boek "the long walk" was bijna afgelopen. Het was een heerlijk boek om naar te luisteren terwijl ik liep. Zeker aangezien ik de afstanden kon vergelijken met de PCT. Het was weer een monotone dag. We liepen op en neer. De trail slingerde van links naar rechts. Het was warm en er hing een gigantische rook wolk, dus het uitzicht was geblokkeerd. We liepen, wisselde elkaar af in volgorde. Het pad werd breder en smaller, we aten ons eten. Er gebeurde kort gezegd niks. Aan het einde van de dag haalde Spacepants me in en zag ik hem nog even. Bij het afgesproken punt wachtte ik op Early aangezien er al een tent stond en er niet genoeg ruimte was voor ons drieën. Mighty Mouse was iets verder achterop, dus zochten Early en ik samen een plek voor ons. Op de trail maakte ik een mooie trail sign voor Mighty Mouse. Mijn pet balanceerde op mijn wandelstokken die rechtop op het pad stonden. Het is onmogelijk om dit te missen. Mighty Mouse vond zonder problemen onze plek. Nadat we gegeten hadden keken we naar de kaart en besloten morgen een korte dag te doen en gingen later slapen dan normaal.

24 juli

Om 5u30 waren we uit de veren en bepakt op de trail. Ik liep voorop en had het gevoel dat ik vandaag geen zin had om te lopen. Mentaal is het soms lastig om jezelf te motiveren om verder te gaan. De hitte is terug. De weersvoorspelling zegt dat het tussen de 35 en 40 graden word deze week. De bergen die we op en neer gaan zijn niet spectaculair. Ze zijn lang en eindeloos en ik heb het gevoel dat ik al veel van dit soort bergen op ben gegaan. Bijna met m'n voeten slepend ging ik vooruit. Een bordje gaf aan dat er een waterval was en de meiden en ik gingen van de trail af om deze te bezoeken. Er was een klein rondje die ons langs een fantastische waterval bracht. We maakte foto's en genoten van het uitzicht. Terug op de trail besloot ik verder naar m'n boek te luisteren. Het lopen ging langzaam, ik had moeite om een goed tempo aan te houden. Bij een waterbron hield ik pauze en at een snicker en oreo's. De meiden kwamen erbij zitten en met z'n drieën trokken we even later verder. Vandaag kon ik hun niet bij houden. Hield een paar korte stops om water te drinken en liep verder. M'n ene voet voor de andere heuvelopwaarts. Andere hikers gingen me voorbij. Het bos werd dikker en daarna weer dunner. De heuvel werd steiler en minder steil. Langzaam kwam ik bij ons siësta punt aan. Mighty Mouse zei dat er ze net een minuut was en Early gaf aan dat ze misschien 5 minuten hier aan het wachten was op ons. We aten, kletste en sliepen een beetje. Bij het beekje waste ik mezelf en filterde ik water. Eerlijk gezegd keek ik een beter op tegen het volgende stuk. Om half 5 vertrokken we weer de hitte in. Het werd langzaam koeler en ik merkte dat ik langzaam een beter tempo kon aanhouden. Het laatste stuk vloog voorbij. Met z'n drieën tegelijk kwamen we aan bij onze kampeerplek. We haalde water en maakte ons eten. Elke avond neem ik een kop pepermuntthee en ook nu maakte ik dit. Terwijl ik dronk moest ik lachen om iets wat Mighty Mouse en Early zeiden. Een groot gedeelte van m'n thee ging m'n verkeerde keelgat in. Een gedeelte kwam m'n neus uit. Hoestend en kokhalzend kwam een gedeelte van de thee weer boven, maar nog steeds kreeg ik geen lucht. Ik probeerde de ademen, maar het lukte amper. Early en Mighty Mouse stonden beide paraat om te helpen, maar ik gaf aan dat ze me even met rust moesten laten. Langzaam maar zeker kreeg ik weer lucht in m'n longen en hoestte meer thee op. Na alle opwinding voorbij was en de rust weer was terug gekeerd besloten we te gaan slapen. Morgen vertrekken we pas om 6u, dat betekend uitslapen.

23 juli

Vanmorgen begonnen we om 5u met lopen. We wisten dat na 16 miles er een ranch was waar we onze resupply dozen konden oppikken. Vol goede moed gingen we op weg. Door de belofte op ijs, frisdrank en andere lekkere dingen liepen we in een stevig tempo door. We stopte onderweg een keer om water te filteren, maar nergens anders voor. Vóór 9u hadden we al 10 miles gedaan en om 12u liep ik het gebouw binnen. Het was warm buiten, dus de airconditioner was welkom. De ranch werkt met een honnor systeem. Je krijg een blaadje en je moet zelf bij houden hoeveel je gebruikt. We namen alle drie een hamburger en besloten hier te blijven tot de ergste hitte weg was. We kwamen vele bekende gezichten tegen. Buffalo kwam bij ons aan tafel zitten we gekletste over van alles en nog wat. Ik dronk een 7UP, haalde m'n pakketje op ect. Early had te veel eten naar zichzelf gestuurd en wou alles mee sjouwen. Mighty Mouse was het daar niet mee eens, zeker omdat Early de laatste dagen last heeft van haar scheenbeen. Het was komisch om te zien hoe Mighty Mouse een shake down van Early's eten gaf. Een shake down is laten zien wat je niet zou meenemen als je in de schoenen van de ander stond.
Het was buiten nog steeds bloedheet. We besloten een dutje te doen en merkte dat het om 16u nog steeds warm was. Ik liep naar buiten om wat water te pakken en zweette nog steeds emmers tegelijk. Toch begonnen we langzaam, heel langzaam, met inpakken. Terwijl ik bij de ranch was kon ik wat audioboeken downloaden en keek ik er naar uit om daarin te beginnen. Om 17u was ik klaar voor vertrek, Mighty Mouse besloot 's avonds te eten bij de ranch en Early wou nog de laatste dingetjes doen. Samen met Buffalo liep ik terug naar de trail. We kletste tot Buffalo zei dat ze me niet kon bijhouden, dus gingen we beide onze eigen weg. Mijn oortjes gingen in en een man begon met voorlezen van "the long walk". Een boek over Russische gevangen die ontsnappen en naar India lopen. De film heb ik een aantal jaar geleden gezien, dus het verhaal ken ik al. Het boek maakt extra indruk omdat de afstanden die ze in het boek dag in en dag uit lopen de afstanden zijn die ik ook afleg.
Het was redelijk vlak dus kon ik een flink tempo aanhouden. Het werd donkerder en ik haalde m'n hoofdlampje te voorschijn. Op de afgesproken kampeerplek stopte ik en nog geen halve minuut later kwam Early aangelopen. We zetten onze tenten bij elkaar in de buurt en aten een maaltijd uit onze rugzak. Toen we uitgegeten waren kwam Mighty Mouse aanlopen en doken we gauw onze slaapzak in. Ondertussen was het 22u en morgen willen we weer op tijd vertrekken.

22 juli

Geen idee hoe, maar om 5 uur stond ik klaar met m'n backpack om te lopen. Mijn knie was stijf van de val van gister, maar dat weerhield me niet om te gaan lopen. Mighty Mouse en Early waren er ook klaar voor. We begonnen redelijk vlak in het bos. De omgeving deed me een beetje aan de Veluwe denken. Dennenbomen die een dak boven je hoofd vormen, zonder het bos donker te maken omdat ze ver uit elkaar staan. Na 2 uur lopen kwamen we bij een bosweg en verlieten we de PCT. Deze weg leidde naar een grint weg en zo naar een café. We aten en genoten van de WiFi. Slip and Slide was er ook met zijn ouders. Sage, City boy en Tinky Winky kwamen binnen lopen toen wij net ons eten op hadden. Mighty Mouse was erg moe en ik kon zelf ook een dutje gebruiken. Buiten zochten we een plekje om even onze ogen te sluiten. Meestal gaan we na 20 minuten weer verder, maar nu gingen we voor 40minuten. De weg was nog steeds vlak, maar het bos werd dunner. Via een side trail kwamen we bij de Subway cave, een lavatunnel. We liepen er doorheen en genoten van de koelte. Volgens de ranger was er een mountain lion die niet bang was voor mensen in de buurt. Gelukkig letten we al op elkaar, maar nu een beetje extra. Terug op de PCT begon het al laat te worden. Later dan ik hoopte voor nog 15 miles. We liepen omhoog en nu waren de bomen compleet weg. Een open veld die me veel aan de woestijn deed denken. Was het niet de omgeving dan wel de temperatuur van 35+ graden. Bij een parkeerplaats met een mooi uitzicht stopte we even. Een camper stopte en vroeg of we de PCT deden. We vertelde onze start datum en kletste met de man. Hij haalde een koeler te voorschijn en bood ons frisdrank, bier en bananen aan. Met een sprite en een banaan in m'n hand genoot ik van de wolken die langzaam overdreven. We hoorde gerommeld en hoopte op regen. Na iets te lang hebben gezeten gingen we verder. We liepen ieder ons eigen tempo wat betekende dat ik vooruit ging en iets vaker pauzes houdt dan de andere meiden. Het pad volgde een bergkam. Het ging ietsje omhoog, maar ik zou dat nog steeds vlak noemen. In de verte zag ik iets wits staan. Het bleek een koeler te zijn gevuld met ijs koud water en sinaasappels. Natuurlijk stopte ik hier en genoot van het koude water en fruit. De meiden kwamen er weer bij en we liepen een stukje met z'n drieën op. Early maakte een leuke biologie grap die we vervolgens aan Mighty Mouse moesten uitleggen. Het werd later en later. De omgeving werd niet echt interessant. Iedereen die ik sprak had hier last van. Het lopen is ritmisch, maar de tocht nog erg lang. We hebben het gevoel dat we hier al lang zijn, maar zijn Californië nog geen eens uit. Fysiek voelen we ons onverslaanbaar ondanks dat we overal pijntjes hebben. Grappig lopen als we opstaan, stijf wakker worden, maar nog steeds voelen we sterk. De mentale strijd is begonnen. De strijd om naar het einde van Californië te komen, om Oregon en Washington te doorkruisen om te eindigen bij een monument die zegt: northern terminus.
We liepen en begonnen de laatste miles af te tellen. Alleen de hoek om en dan zijn we er. We zagen een camper en Copper tone stond daar! Drie keer trail magic op 1 dag. Hij gaf ons ijs en had koekjes voor ons. We plofte neer in een stoel en kletste met hem en de andere hikers. Early en ik zetten onze tenten op. Water filteren voor de volgende dag en andere kampklusjes werden snel gedaan. Om 21u lag ik op m'n matje klaar om te slapen.

21 juli

In het donker pakte ik m'n tas in en met het eerste licht liepen Early en ik weg van onze kampeerplek. Mighty Mouse vertrok twee minuten na ons. Er was een termal geiser na 1,5 mile en we hadden daar afgesproken. We liepen van het pad af en volgde de trail naar deze enorme stoomwolk. Muffin man was daar ook. Hij maakte koffie en ik volgde zijn voorbeeld terwijl Early en Mighty Mouse, ondertussen ons al ingehaald, probeerde hun voeten in het warme water iets van de geiser af te weken. Het water was veel te warm daarvoor dus toen ze weer naar boven klommen bood ik hun een kop warm water aan en een zakje oplos koffie. Early lust geen koffie, maar Mighty Mouse wel. Wij dronken terwijl we met muffin man kletste. We gingen er vandoor op naar onze tweede stop: boiling lake. Early voelde zich erg moe en besloot een dutje te doen met uitzicht op het meer. Mighty Mouse en ik liepen door. We wisten dat 's ochtends zou alles omhoog gaan, maar na de lunch zouden we eindelijk voor langere tijd naar beneden gaan. We liepen samen verder en bij een kampeerplaats was een wc, picknicktafels en stromend drinkbaar water. We vulde ons water, maakte gebruik van het toilet en kletste. We kletste iets te lang waardoor Early aan kwam lopen. "You guys came far" grapte ze. Met z'n drieën liepen we verder omhoog. We moesten een beek over steken. Via een omgevallen boomstam hoefde we onze schoenen niet te wisselen. Ondertussen zijn we alle drie zeer getrainde boomstam-lopers, dus het gaf ons geen problemen om over te steken. Early zakte wat af en Mighty Mouse sprinter er vandoor. We liepen even alleen. Early heeft last wat een spier in haar been en loopt de laatste dagen ietsje langzamer, maar dat geeft Mighty Mouse en mij een iets langere pauze. Vlak voor de top zag ik Mighty Mouse en leidde ik het laatste stukje over de heuvel. We liepen langs Swan Lake (het zwanen meer) en kletste terwijl we uitkeken naar het volgende meer. Bij twin Lake zaten vele hikers. Megan, Splifer, Dan, City Boy, Tinky Winky, Sage, Ground dog en nog veel meer. Mighty Mouse en ik begonnen aan onze lunch terwijl we kletste met de andere hikers. De hikers vertelde dat een aantal beekjes van termal geisers vandaan kwamen dus dat het meer warmer was dan andere. Later dan verwacht kwam Early. City boy, Tinky Winky, Mighty Mouse, Early en ik besloten even te zwemmen. Het water was fantastisch. We plaagde elkaar en Mighty Mouse deed zoals altijd er langs over om helemaal het water in te gaan. Een beetje afgekoeld gingen we weer terug naar onze tassen. Mighty Mouse, Early en ik kletste met elkaar over het schoolsysteem van Nederlands vs die van de verenigde staten. De voordelen en nadelen. We liepen door een veld met zwart geblakerde bomen. Er was een brand geweest een paar jaar eerder en wij liepen door de resten. Het was open en veel zon. Het was er heet. Ik struikelde en viel met mijn knie op een steen. Early en Mighty Mouse vroegen meteen of alles goed ging. Ik vroeg of ze me een moment wouden geven. Als een schildpad draaide ik me om en clipte m'n tas los. Mijn knie zat onder het bloed, maar de wond was niet diep. Met water kon ik de eerste stoflaag eraf halen. Early gaf me wat alcohol doekjes aan en daarna een antibacteriële crème. Mighty Mouse gaf me een grote pleister die de wond voor het grootste gedeelte bedekte. Ik at en dronk wat voor ik rustig ging staan. Ondertussen had Megan, Splifer, Rapunzel en Quick draw ons ingehaald. We gingen weer lopen en Early en Mighty Mouse liepen achter me. Ik zei dat ze vooruit mochten gaan, dat ik zonder problemen de kampeerplek zou halen. Early zei dat ze me niet alleen zou laten lopen, maar dat Mighty Mouse vooruit mocht als ze wou, maar ook zij zei dat we bij elkaar zouden blijven. Deze meiden zijn fantastisch om mee te lopen. We kletste en de pijn in m'n knie werd langzaam minder. Voor we het wisten liepen we de kampeerplek op. Tinky Winky, City Boy en Groud dog waren er al. We zetten onze tent op en zagen Sage aankomen. Met elkaar aten we en kletste we over eten. Morgen zouden we vroeg bij Old Station aankomen waar we kunnen ontbijten en ijs kunnen eten. De muggen verjaagde ons naar onze tenten, waar ik deze blog schreef.

20 juli

Inclusief ontbijt met hikers is altijd leuk. We laadde onze borden vol, aten en genoten mateloos. De supermarkt ging om 7uur open en wij liepen iets na zevenen naar binnen. Met eten voor twaalf dagen liepen we naar buiten, door naar het postkantoor. We zonden twee dozen met eten vooruit en gingen terug naar onze hotelkamer. Ik kocht nog een paar sokken aangezien een van mijn paar gaten heeft. Tijdens het ontbijt hadden twee mannen aangeboden ons een lift te geven. We belde hun op en werden om half 11 terug bij de tocht gebracht. Alles was opgeladen en we hadden nieuwe gingen gedownload op onze telefoon. We stopte alle drie oortjes in onze oren en liepen in een trein achter elkaar aan verder. Ik luisterde naar de podcast S-town, alle podcast waar ik naar luister zijn aangeraden voor Early. Elk woord dat ik niet wist vroeg ik meteen Early en Mighty Mouse wat het betekende. Mijn woordenschat in Engels is enorm vooruit gegaan en ik hoop dat te blijven doen terwijl ik loop. Na twee hoofdstukken schakelde ik over naar een wetenschappelijk getinte podcast (behind the abstract). Het verhaal waar ik naar luisterde was fantastisch, dus vroeg ik meteen of Early die al gehoord had. Ze zei van niet en ging meteen luisteren. Meerdere malen hoorde ik haar hardop lachen. Ze gaf haar telefoon aan Mighty Mouse en liet haar ook het verhaal horen. Bij de rivier koelde we onszelf af. Het was iets boven de 40 graden, dus een rivier was erg welkom. Vele hikers hadden zich hier verzameld. We zuiverde water en hadden een late lunch. Weer verdiept in onze eigen gedachtes liepen we verder. De natuur is hier minder interessant, dus is luisteren naar muziek, audioboeken of een podcast erg welkom. Na 15 mile gelopen te hebben stopte we precies voor Lasen National park. We aten met City boy en Tinky Winky en gingen vroeg slapen. Morgen vertrekken we om half 6.

19 juli

Midden in de nacht word ik wakker omdat een paar hikers besloten tot middennacht te lopen. De twee hikers kampeerde een paar meter van ons vandaan dus zodra zij gingen slapen kon ik me omdraaien en weer in slaap vallen.
Voor m'n wekker werd ik wakker, omdat Early en Sage aan het inpakken waren. Early vertelde dat ze over haar nek was gegaan 's nachts en vroeg of ze ons had wakker gemaakt. Sage vertrok als eerst en Early volgde al gauw terwijl ik koffie dronk. We hadden afgesproken elkaar in Chester te zien. Rustig pakte ik m'n spullen in en zag dat Mighty Mouse en Jazzhands de nachtelijke wandelaars waren. Mighty Mouse en ik kletste kort en ik vertrok. De waterbron was iets van de trail af met een stijle weg omlaag en vervolgens weer terug omhoog. Het was de laatste bron voor een langere tijd dus liep ik naar beneden. Two cups (Casper) kwam aan op het moment dat ik weg ging, na een kort gesprek liep ik door. Het was warm, boven de 35 graden. De weg omhoog leek eindeloos. Gelukkig was er vlak na de top een mijlpaal waar ik erg naar uit keek. Met dat als motivatie kwam ik boven. Langzaam kwam ik dichtbij en zag Early zitten en ze applaudisseerde terwijl ik langs het paaltje liep. Halverwege! Elke stap die ik vanaf nu zet is dichter bij Canada dan bij Mexico. Ik maakte een foto, schreef in het boekje en keek hoe de andere hikers achter me ook op dit punt kwamen. Mighty Mouse kwam aangelopen. Met z'n drieën liepen we een tijdje, pratend over de verhalen van de afgelopen week. Kamperen met Goldie en Wezer, de hert en m'n pee rag, de allergische reactie van Early en nog veel meer. Early vertelde dat toen ze vanmorgen over haar nek ging dat het ook uit haar neus kwam. Als hikers delen we te veel informatie met elkaar, zo weet ik dat Mighty Mouse 4 vochtige doekjes gebruikt na een toilet bezoek. Early en ik gebruiken en één of twee. Waarschijnlijk moet ik als ik thuis ben weer leren om dingen voor mezelf te houden. Early vertelde een verhaal uit haar kindertijd. Ze zat in de bus naar school en was misselijk, maar wou niet overgeven. Ze duwde haar lippen op een waardoor het uit haar neus spoot. Haar eerste gedachte toen was dat ze wel een draak leek. Ik moest stoppen met lopen omdat ik veel te hard moest lachen. We deelde meer van dit soort verhalen. Zo vertelde ik dat ik tijdens een date in de bioscoop over m'n nek ben gegaan midden in de zaal.
Het terrein werd vlakker en we kletste non-stop. Mighty Mouse wou Chester overslaan en Early en ik hadden genoeg voedsel om meteen door te gaan. Toen we bij de weg aankwamen besloten we toch naar Chester te gaan om een milkshake te drinken. We staken onze duim uit en sprongen achter in een pick-up truck met een labrador. Knuffelend met de hond kwamen we bij de snackbar aan. We bestelde een milkshake, hotdog en sandwich en gingen buiten zitten. Het was al laat dus boekte we toch maar een hotelkamer. In het hotel kregen we extra shampoo, zeep en conditioner en ging ik als eerst douchen. Het bubbelbad nadat we allemaal gedoucht waren was fantastisch. Om middennacht doken we ons bed in.

18 juli

Bzzzz... Bzzzz... Wat? Waar ben ik? Het koste me heel veel moeite om wakker te worden. Om 5u30 ging m'n horloge af en zei dat ik m'n bed uit moest. Ik gooide alles in m'n tas en ging kauwend op een koekje weer verder omhoog. Halverwege de berg was ik gesloopt. Ik legde m'n grondzeil uit en zetten m'n wekker voor een 20minuten powernap. Met de snelheid van het licht was ik in dromenland. Opnieuw ging m'n wekker en ik begon aan het tweede (of derde) deel van m'n dag. Goldie en Lost boy kwam ik tegen. Een stukje verderop zat een andere hiker. Hij zei me gedag en vroeg of ik hem nog kende. Hij vertelde dat we elkaar voor het laast in KOA, ruim 500 miles/een maand, terug. Ergens diep uit m'n gedachte wist ik de trailname Casper (het vriendelijke spookje, wegens zijn witte zonnebrand vlekken) te halen. Casper was onder de indruk dat ik z'n naam nog wist en vertelde dat hij een nieuwe naam had gekregen: two cups. Aangezien hij pas begon met lopen na 2 koppen koffie. Hij vroeg naar Dreamer en ik had geen idee hoe het met haar is. We kletste kort en kwamen elkaar later weer tegen bij een waterbron waarbij we elkaar een iets uitgebreider verhaal vertelde over hoe de afgelopen tijd is geweest. Bovenop de berg had ik bereik en zag ik een bericht van Early dat ze 10 mile na de top zou gaan kamperen. Ik ging naar beneden en zag Early bij een van de laatste waterbronnen, eerder dan verwacht. We begroette elkaar, kletste en liepen samen op. We kletste tot zij moest plassen en ik ging in een iets hoger tempo verder. Er was een brand te zien vanaf de trail, maar volgens internet was die zo goed als onder controle. Op een magische wijze had ik nog wat energie om bij de kampeerplek te komen. Met 3,5uur slaap heb ik 25 mile gelopen, bijna 5000 kcal verband (4870 om precies te zijn), 480 trappen omhoog gelopen en dat alles met 53.153 stappen. Te moe om koken at ik een stukje chocola en een handje nootjes. Early en Sage kampeerde direct naast me. We zagen veel herten voorbij komen. Veel te laat ging ik slapen. Morgen 20 mile om de stad in te komen, waar ik van plan ben om te slapen, dozen te maken en de dag erna te vertrekken. Early wil 's avonds op de tocht slapen. Hopelijk zie ik overmorgen Mighty Mouse en kunnen we samen proberen Early weer in te halen.

17 juli

M'n wekker ging en ik werd wakker met een prachtige zonsopkomst. Aangezien ik geen ontbijt meer in m'n tas had moest ik een beetje creatief zijn. Een handje vol noten en een reep later begon ik alles weer in m'n tas te stoppen. Om 7u begon ik naar beneden te lopen. Er was even bereik en ik kon mijn blog updaten en wat mensen appen. Abbie, een dame die ik 4 jaar leden in Londen heb ontmoet, woont in de buurt van de PCT en vandaag ga ik daar langs. Ze appte haar nummer zodat we elkaar kunnen bereiken. Hoe verder ik naar beneden ging hoe slechter mijn bereik werd tot die uiteindelijk niet meer bestond.
Onderaan de berg is een resort waar ik besloot een echt ontbijt te nemen: een veggie omelet met bacon. Toen mijn eten kwam was het een gigantisch bord met een omelet van zeker 5 tot 7 eieren, een aardappel of 3, vier stukken geroosterd brood en vier repen bacon. Met onbeperkt koffie at ik alles binnen een uur op. Misschien helpt de onderkant van je voedselzak zien met de honger, maar ik weet zeker dat ik de missende calorieën van de afgelopen dagen er nu weer heb aan gegeten.
In het restaurant zaten Yukon, Splifer, Dan, Spellcheck, Mozes, Quick draw en Rapunzel. We kletste met elkaar en Mozes besloot 24u lang niet te praten zodra hij het gebouw uitloopt. Ik ben benieuwd of hij het kan.
Natuurlijk wou ik niet met mijn hiker parfum Chico binnen wandelen, dus besloot ik in Belden mijn kleren te wassen en zelf ook een douche te nemen. Ik betaalde de bar man en hij gaf me een handdoek en instructies waar ik alles kon doen. Helaas was de douche niet naast de wasmachines. Ik gooide al m'n kleding in de was en ging met een handdoek om naar de douches toe. Volgens Amerikanen een stereotypische Europeaanse actie. Volgens hun zijn Europeanen relaxter over naaktheid dan Amerikanen. Nadat ik me helemaal schoon had geschrobd bleek de wasmachine nog te draaien. Niet geheel comfortabel in mijn handdoek-jurk besloot ik bij de wasmachine, verstopt in een van de gebouwen te gaan zitten. De tijd tikte al gauw voorbij en voor ik het wist was het al lunchtijd. Met mijn schone kleding aan vroeg ik of de barman een taxi voor me kon bellen. De taxi gaf aan er met 1,5uur te zijn. Tevreden kocht ik chips, frisdrank en Haribo in de winkel. Na twee uur was de taxi er nog niet, de tijd ging snel aangezien ik met City Boy en Tinky Winky kletste. De barman belde voor me waar ze bleven en zei dat de taxi er ieder moment kon zijn. Een half uur later was die er nog steeds niet. De barman was ondertussen al naar huis en de barvrouw had het overgenomen. Blijkbaar was de taxi stuk gegaan, ze zouden een nieuwe sturen, maar deze zou er ook 1,5u over doen om te komen. Pissig klaagde ik bij de andere hikers. Een auto stopte en vroeg of iemand naar San Francisco wou. Ik vroeg of ze langs Chico reden en het oudere stel reageerde dat ze me daar wel wouden afzetten. Ik rende naar binnen, bedankte de barvrouw voor haar hulp en vroeg haar de taxi te annuleren. Vrolijk stapte ik in en kletste gezellig met het stel. Toen ik bereik had vroeg ik Abbie om het adres en ik werd keurig voor de deur afgezet. Abbie, Micheala en ik hebben elkaar 3 jaar geleden in Londen ontmoet. We deden allerlei leuke dingen daarzo, van alles beleefd en veel gepraat. Drie jaar later hebben we nog steeds contact met elkaar, ook al is dat minimaal. Abbie vroeg of ik wou zwemmen en we doken het zwembad in dat ze in haar tuin heeft. Het was een perfecte temperatuur. Micheala was nog aan het werk, dus kletste Abbie en ik samen. Ik ontmoette de ouders van de zussen en ging met Abbie uiteten. Ze drong erop aan dat zij wou trakteren, dus vertelde ik dat ik op het ijs achteraf zou trakteren. We aten spare ribs, iets waar ik al 3 dagen aan denk, en het was heerlijk. Het wachten absoluut waard. Abbie liet me de stad zien en ik kocht wat boodschappen in de winkel. Micheala was ondertussen klaar met werken en met z'n drieën aten we ijs en dronken we een milkshake. Micheala werkt bij de ijswinkel, dus kregen we veel korting. Voor de deur kletste we tot een uur of 23. Micheala vertelde haar collega's dat we elkaar kende van Londen en dat ik van Mexico helemaal hierheen was komen lopen. De collega's waren onder de indruk en ik vond het grappig om te zien hoe trots ze dat vertelde. We gingen terug naar het huis van Abbie's en Micheala's ouders. Ze vroegen of ik wou blijven slapen, maar er staat een flinke heuvel op het programma en ik wou die in de vroege morgen te lijf gaan. Abbie wou met terug naar de trail brengen en ik was daar erg dankbaar voor. Samen met haar hond reden we terug naar de bergen. We namen afscheid, beloofde beter in contact te blijven en dat we elkaar weer zouden zien zodra ze verhuist is naar San Francisco.
Nadat ik de auto had uitgezwaaid pakte ik m'n boodschappen uit, alle dozen weg en een plekje in m'n tas zoeken voor m'n snacks, lunch etc. Ze waren bezig met de winkel aan het bijvullen waardoor ik de mazzel had dat ik midden in de nacht een gascanister kon kopen. Alles paste in m'n tas en ik kon op weg. Om 1u 's nachts begon ik met lopen. De brug over, langs de weg en daarna de bossen in. Omhoog en daarna nog meer omhoog. Van 2.000ft naar 7000ft zou het gaan, dus de klim zou nog even duren. Ik hoorde beekjes en zag tenten. Vaak zag ik iets glinsteren op de trail. Toen ik beter keek bleken dat allemaal spinnen te zijn. Iets harder ging ik lopen. Er viel vlak voor me een gigantische kakkerlak uit een boom. Het beest was zo groot als m'n vuist en lag op z'n rug. Het fladderde en probeerde overeind te komen. Mijn tempo ging nog sneller. In de bosjes naast me hoorde ik geritsel. Waarschijnlijk een eekhoorn, maar op dit moment was ik overtuigd dat het een Bobcat was. Mijn lichaam gaf aan dat het tijd was om te slapen. Alles in het donker maakte me bang en alert. Om half 3 was ik te moe om m'n tent op te zetten, dus cowboy kampte ik direct naast de trail.

16 juli

Early ging er vandoor op het moment dat ik wakker werd. Zij zou de stad in gaan en ik doorlopen tot de volgende. Heel rustig pakte ik alles in, pas twee uur later was ik klaar om te vertrekken. Tinky Winky liep vlak voor me, ik haalde hem in en stak de weg over. De PCTA was bezig met het onderhouden van de trail en ik bedankte iedereen die ik voorbij liep. Bij een van de weinige waterbronnen hield ik pauze. Bones was er ook en samen kletste we over van alles en nog wat. Hij vertrok terwijl ik nog wat water zuiverde. De weg ging iets omhoog en bovenop de heuvel zag ik Yukon, Quick draw, Rapunzel en Machine. Megan (trailname: spellcheck), Dan en Spliftert kwamen later. Met z'n alle hielden we even pauze. Ik vertrok als eerst en stopte twee mile later voor een dutje. M'n schoenen gingen uit en m'n voeten omhoog. Ik sliep tot mijn schaduw weg was en ik in de volle zon lag. Duidelijk tijd om verder te gaan. Met een snack in m'n hand vertrok ik richting het water. Megan kwam langs en nodigde me uit om vanavond met hun te kamperen vlak voor Belden bij een beek waar je kan zwemmen. Ik sloeg de uitnodiging af en zocht aan het einde van de middag een plek waar ik alleen kon slapen. De afgelopen nachten had ik veel hikers om me heen en ik wou even een plek waar ik niet hoefde te kletsen. Waar ik Netflix kon kijken vanuit m'n bed en van het laatste zonlicht kon genieten. Gelukkig kwam de perfecte plek langs. Tussen de rotsen langs de trail vond ik een plek groot genoeg voor 1 persoon om te cowboy campen. De rotsen blokkeerde de wind perfect en Belden is op 6 mile afstand. Geen zin om te koken at ik een eiwit reep, een halve zak met m&m en een paar handen vol cashewnoten. Iedereen die dit leest is waarschijnlijk jaloers op hoe gezond ik eet.

15 juli

Mijn wekker ging veel te vroeg voor m'n gevoel. Ik weet dat ik meer miles moet gaan maken om op tijd in Ashland te zijn voor Casper, maar het is soms heel zwaar om elke dag, weekenden en door de weeks, vroeg op te staan. Ik verzetten m'n wekker. Een halfuur later begon ik met inpakken en vertrok iets na hotwheels en Early. Wezer zorgde voor Goldie. Terwijl ik naar sprookjes luisterde liep ik naar de rivier. In de opmerkingen stond dat je hier fantastisch kon zwemmen, dus klom ik naar beneden. Early zat met natte haren op de kant. Ik waste m'n sokken en vond de perfecte plek in de rivier. Een soort lounge stoel gemaakt van rotsen waarbij m'n hoofd boven water bleef en de rest in het water kon weken. Early en ik kletste, genoten van de zon terwijl we onze lunch aten.
Ik zuiverde water en ging weer op pad. De PCT ging weer omhoog. In een beek zuiverde ik nog wat extra water en dronk een halve liter meteen op. Het was weer warm. Mijn pet en bandana maakte ik nat. De bandana knoopte ik om m'n nek om deze af te koelen. Met dit systeem kon ik probleemloos omhoog lopen. Natuurlijk was het nog warm en was m'n shirt weer klets nat, maar het was koeler. De bomen gaven schaduw tijdens de klim en daar was ik erg dankbaar voor. De bomen werden minder en de omgeving werd rotsachtiger. Hier zouden best nog wel eens ratelslangen kunnen zitten, dus zetten ik m'n muziek zachter ook al weet ik dat het geluid van een ratelslang er makkelijk bovenuit komt. Rustig liep ik verder. Het meest verschrikkelijke geluid, veel te dichtbij, maar dan ook echt veel te dichtbij. Mijn wandelstok had bijna de ratelslang geraakt. Nog net op tijd kon ik terug springen. De ratelslang kwam achter me aan, dus vol in z'n achteruit rende ik naar beneden. De slang ging van het pad af en mijn adrenaline bleef nog even hangen. Early was vlak achter me en ik vroeg haar of ze al een ratelslang had gezien, ze zei van niet. Ze gooide wat stenen om te kijken of de slang weg was en liep vervolgens voorop. Terug in het bos vertelde ze dat ze een dennenappel had gevonden die haar aan een verhaal deed denken die haar ouders haar vroeger vertelde. Ze vertelde: "lang geleden toen er een vloedstorm was zochten alle dieren een plek om te schuilen. De slangen groeven zich in, diep onder de grond. De vissen en vogels waren veilig. De muizen besloten op de dennenappels te klimmen. Tot op de dag van vandaag zie je nog steeds de staart en de poten." Bovenop de berg aten we met het plan om daarna verder te lopen, maar met een uitzicht als dit is de keuze om toch hier te kamperen al gauw gemaakt.

14 juli

Heel vroeg in de morgen, eerlijk gezegd, te vroeg in de morgen voelde ik iets aan m'n tas trekken. Ik deed m'n ogen open en zag een hert met mijn pee rag in z'n bek me aan kijken. Natuurlijk jaagde ik het beest weg, maar stilletjes zodat ik de andere hikers niet zou wakker maken. Mijn zakdoek die fungeerde als toilet papier is nu half aangevreten. Die ga ik voorlopig niet gebruiken. Aangezien het nog te vroeg was, draaide ik me nog eens om.
Mijn wekker ging, maar ik was nog moe van m'n nachtelijke avontuur, dus besloot ik mezelf een halfuur extra slaap te gunnen. Early wou uitslapen, dus hadden we gisteravond elkaar gedag gezegd. Toen mijn tweede wekker ging, ik m'n ontbijt at en m'n tas ingepakt had hoorde ik haar rommelen in haar tent. Korte vertelde ik haar over de hert voor ik vertrok. Het pad ging omhoog en ik begon aan de klim. Bovenop de berg werkte ik aan m'n blog en zag Early aan komen lopen. Een teken dat ik al te lang zat. Ik sprintte er weer vandoor tot ik om 11u lunch pauze hield. Een vlinder vond mijn waterfles en M&m's erg interssant. Vervolgens kwam er een bij die mij heel interessant vond. Heel stil bleef ik zitten. De bij liep over m'n kleding en liep over m'n polsen. Ging een plooi van m'n kleding in en weer uit. Langzaam kreeg het beest door dat er niks te halen vielt en vloog weg. Ik kon weer rustig adem halen.
Early liep voorbij en we kletste kort. We moesten water voor 20 mile meenemen, dus terwijl ik nog aan het zuiveren was ging zij er al vandoor. Voor ze de top van de berg bereikte was ik haar al voorbij. M'n shirt nat van het zweet besloot ik een korte pauze te nemen en van de zon te genieten. Het was warm, heel erg warm vandaag. Toen mijn shirt weer een beetje droog was volgde ik het pad naar beneden. Er stond een bordje die m'n dag een stuk beter maakte: Trail magic. Ik rende de laatste 0,5 mile. Ann, een dame wiens zoon de AT en de PCT heeft gelopen, geeft elke zaterdag trail magic. Ze had limonade, taco's en heel veel andere lekkere dingen. Ik ging in een van de stoelen zitten en genoot van al het lekkers. Hot wheels, Goldie en Wezer waren er ook. Ann zou om 17u weg gaan en ik hoopte dat Early nog op tijd zou zijn. Terwijl ik aan mijn watermeloen begon zag ik haar aankomen. Alle hikers hielpen Ann alles afbreken en in pakken. Vier mile later kampeerde we bij elkaar. Hot wheels had meer dan 30 mile afgelegd, dus hem zal ik nooit meer zien. Wezer en Goldie hebben vanaf het begin bij me in de buurt gelopen, maar we hebben elkaar nog nooit eerder gezien dan Sierra City. We kletste en maakte grappen. Een van de grappen was dat mijn shirt zo gescheurd is door redbull te drinken (redbull geeft je vleugels). Om 21u, hiker midnight, gingen we allemaal slapen. Ik weer cowboy kampen en de rest in hun tent. Het was warm, met alleen m'n hiker kleren aan en een been uit m'n slaapzak had ik het nog steeds heet. Gelukkig viel ik snel ik slaap tot Wezer begon te gillen. Ze was ervan overtuigd dat er een beer langs haar tent was gelopen. Wij hadden niks gehoord en op dat moment begint Goldie te kotsen. Het was een bizarre belevenis. Goldie had te weinig gedronken en was licht gehydrateerd bij de trail magic aangekomen. Waarschijnlijk had de wiet de misselijkheid onderdrukt, maar dat begon nu uit te werken. We boden hem hulp aan in de vorm van toilet papier, elektrolyten en water. Wezer maakte ons nog twee keer wakker in de nacht. Early en ik waren er van overtuigd dat er geen beer was, toch bood Early aan dat ik bij haar in de tent mocht kruipen. Wezer pakte haar spullen en kwam naast me cowboy kampen. Geen idee of in de tent of ernaast slapen het verschil is tussen veilig zijn of niet. Wat ik me wel kan voorstellen is dat je een veiliger gevoel heb als je direct naast iemand ligt. De nacht was er niet een waar ik lekker kon uitrusten. De tweede nacht waar ik niet de rust kreeg waar ik op hoopte.

12 juli

Vanmorgen ging m'n wekker te vroeg, dus besloot ik me nog een halfuurtje om te draaien. Wetende dat dat betekend geen uitgebreid ontbijt. Mijn tweede wekker ging en ik zocht naar een koekje in m'n tas. Terwijl ik at pakte ik rustig m'n tas in. Early rommelde ondertussen in haar tent en niet veel later was ze bezig met het afbreken van haar huis. Vanaf onze kampeerplek was het bergafwaarts naar de stad. We moesten 11 mile afleggen om een milkshake te kunnen drinken. Met eten in ons gedachte liepen we naar beneden. Het pad was makkelijk, meerdere malen staken we een beek over via een brug. Een keer wat anders dan van steen naar steen springen of over een boomstam balanceren. Mijn angst voor over boomstammen lopen is nu een heel stuk minder.
We namen een korte snack pauze voor we aan de tweede helft begonnen. We liepen samen op tot ik opeens stopte. Op de grond lag een snicker nog in de verpakking met de tekst "clumsy" erop. Early en ik keken elkaar aan, deze Snicker gaan we later delen. Deze dag voelde als een soort geluksdag. Vandaag zou alleen nog maar beter worden.
Early moest even plassen waardoor ik voorop raakte en eerder bij de weg kwam. Ik wou niet in m'n eentje gaan liften, dus wachtte ik op haar. Er reden wat auto's langs en eentje stopte. Een man kwam uit de auto en vertelde dat zijn zoon de PCT loopt en hij een briefje voor hem wou achter laten. Hij plakte de brief aan een boom vast en vroeg of ik een ritje naar de stad wou. Natuurlijk zei ik ja en vertelde dat mijn vriendin vlak achter me liep. Niet veel later kwam ze aangelopen. We werden door de man bij de General store afgezet. Eerst een milkshake de rest komt later. Er zat vers fruit in de milkshake. Een van de lekkerste die ik ooit op heb, maar misschien komt dat door dat ik net het bos uit kom lopen. Het was erg warm in Sierra City en de komende miles waren bergopwaarts over een open rots veld. Early en ik bespraken onze opties en besloten pas later op de dag, na de hitte, terug naar de tocht te gaan. Met wat relax tijd in de stad probeerde ik de WiFi, maar die was te langzaam om ook maar een beetje werkzaam te zijn.
Chief gaf me twee blokken zeep die ze had gekregen. De douche was gratis, en koud, bij de kerk. Ik brak m'n zeep doormidden zodat Ground dog ook zeep zou hebben en Early deed het voor een andere hiker. Aangezien er maar 1 douche was ging ik als eerst. Het was een douche die ik in een gevangenis zou verwachten. Alles was van beton, het water stond niet super onder druk, maar het was gratis dus ik klaag niet. Schoon en fris kwam ik onder de douche vandaan. Terug bij de General store ging ik aan een tafel zitten bij Early, Ground dog, Jazzhands en Avatar. Er kwamen en gingen nog wat hikers bij ons zitten. We kletste en lachte en niemand hoorde de eigenaar vragen wie er een black berry milkshake wou, behalve ik. Natuurlijk antwoordde ik met graag. De eigenaar gaf me de milkshake en ik deelde die met de andere mensen aan tafel. Jazzhands besloot dingen te kopen in de winkel, Ground dog ging douchen, dus bleven 3 hikers over. Avatar had nog veel voedsel over uit de doos die ze zichzelf had opgestuurd en vroeg of ik daar iets van wou. Er zaten 3 backpacker maaltijden, een zak waarbij je alleen water hoef toe te voegen, in haar doos. Er zaten Skittles, kruiden, gedroogde groentes en heel veel andere lekkere dingen in. Bijna de hele doos haalde ik leeg. Gaf 1 backpackers maaltijd zak aan Early en beloofde er 1 met haar te delen. De eigenaar vertelde dat hij hikers om half 6 terug naar de tocht bracht, dat gaf ons nog ruim de tijd voor een dutje. Uitgeslapen, koffie gedronken en alles weer in de tas gekregen besloten Avatar, Early en ik een poging te wagen met liften. Mocht het niet lukken zou de eigenaar ons weg brengen. De eerste auto stopte voor ons en we mochten achterin zijn pick-up truck springen. Met de wind door onze haren reden we terug naar de plek die we ondertussen thuis zijn gaan noemen. Het was al wat afgekoeld dus de 8 mile bergopwaarts was minder erg. Halverwege was er een valse summit, waar ik dacht ik er al was, moest ik opeens nog een aantal miles omhoog. De hikers om me heen lachte toen ze mijn reactie zagen dat we er nog niet waren. We gingen verder omhoog en kwamen bij de 1200 mile markering uit. Nog even en 2.000km zit erop. De weg ging verder omhoog en Avatar en ik vertelde horror verhalen over de woestijn. Hoe weinig water er was, hoe veel we mee moesten sjouwen, hoe sommige waterbronnen eruit zagen, maar bovenal dat we de woestijn miste. Early vond ons maar raar. Eindelijk kwamen we boven, we zagen de zonsondergang terwijl we ons eten klaar maakte. Early deed een van de meest indrukwekkende dingen ooit: ze vulde haar tandpasta tube. Er waren alleen grote verpakkingen met tandpasta, dus liep ik met veel te veel tandpasta rond en bood Early wat van mij aan. Ze vroeg of ik het erg vond als ze haar eigen tube zou vullen en ik gaf aan dat ze dat zeker moest doen. Niet verwacht dat het haar zou lukken.
Ik besloot de cowboy kampen op een plek waar ik de zonsondergang en zonsopgang kon zien. Zodra onze maag gevuld was doken we onze slaapzakken in. Early ging voor het eerst cowboy kampen. Toen iedereen net comfortabel lag hoorde we iemand gillen. Ik lag iets verder weg van de rest en hoorde pas de volgende dag dat de man die gilde een beer had gezien. Early en Avatar denken dat de man een hert zag, maar schrok en overtuigd was dat het een beer was.

11 juli

M'n wekker ging vroeg, maar ik hoefde niet veel in te pakken, dus kon ik genieten van een rustig ontbijt aan tafel. De groep van Splifer kwam ook uit de veren. Voordat die hele groep vertrok had ik Early al gevonden en liepen we het eerste stukje samen op. Ik liep iets sneller en Early liet zich wat afzakken. Terwijl ik naar de afspeellijst van Early luisterde beklom ik heuvels met iets te dramatische muziek. Het gaf me een bijna heroïsch gevoel zodra ik boven kwam. De muziek was perfect getimed. Toen ik pauze hield om wat snacks naar binnen te werken liep Early voorbij, zij had net pauze gehouden. Niet veel later kwam ik haar tegen bij een waterbron. We filterde beide water en nu ging ik weer voorop. De bossen en open vlaktes wisselde elkaar af. De muggen kwamen en gingen. Om 11 uur vond ik een mooie lunchspot dus zetten ik m'n wandelstokken tegen een boom en hing m'n pet erbij en liep naar de open vlakte met omgevallen boom. Omdat ik connectie had werkte ik m'n blog even bij. Bijna meteen stuurde m'n moeder dat ik dat had gedaan in de familie groepsapp. Early kwam aangelopen en samen aten we onze lunch. Het is anders zonder Mighty Mouse, maar nog steeds gezellig. Early nam een dutje van 20 minuten terwijl ik door liep. De route van vandaag gaat iets omhoog en iets omlaag, maar het is bijna vlak te noemen. Het loopt makkelijk. Toch hield ik om 14u even pauze om verder aan dit verhaal te werken. Early kwam aangelopen, dus wist ik dat ik 20 minuten gewerkt had en het tijd werd om weer verder te gaan. Een stukje verderop was een waterbron. Veel hikers hadden zich er verzameld. Early en ik filterde genoeg water zodat we weer twee liter bij ons hadden en kletste met de andere hiker onder andere over het WK voetbal. Early en ik bespraken onze opties. Ons plan vanmorgen was 25 miles lopen en 's ochtends vroeg Sierra city in en uit gaan. Het restaurant is pas open vanaf 1 uur, dus heeft het geen zin om ons te haasten. We besloten onderweg te kijken of we al eerder een kampeerplek zouden tegen komen. Opnieuw ging ik voorop en had om half 6 al een plek gevonden die ik wel thuis zou willen noemen. Early wou nog even verder kijken en zou me laten weten of aan de andere kant van de weg een betere plek was. Ze kwam terug en zei dat de overkant er beter uit zag en ergens wist ze me te overtuigen om toch nog 1 mile verder te lopen. We gingen omhoog en vonden een prachtige plek om te kamperen. We hadden beide geen zin om te koken, dus at ik een bagel met avocado en Early een wrap met pindakaas, Nutella en andere dingen die ze in haar tas vond. We kletste over tweede wereld oorlog boeken en raadde elkaar een aantal goede boeken aan. We spraken over films en zagen hoe Shane (Lady's first), de jongen die met de Californische dames liep, langs liep. Jazzhands kwam niet veel later en besloot bij ons te kamperen. We maakte het niet al te laat. Jazzhands en ik sliepen onder de sterren terwijl Early haar tent opzetten.

10 juli

Twee minuten voor m'n wekker werd ik wakker. Als ik cowboy camp ben ik sneller met inpakken. Zetten mijn wekker een halfuurtje verder en draaide me nog een keer om. M'n wekker ging opnieuw. Nu kwam ik wel in actie. Alles ging m'n tas in en tegelijk met m'n hiker maatjes was ik klaar. We wouden 10 miles voor 10 uur doen. In een stevig tempo vertrokken we om 6 uur. De trail ging omhoog, ging een tijdje vlak en vervolgens naar beneden. We kwamen een South blunder tegen. Zij doet een flipflop. Dat betekend dat ze eerst een stuk loopt, terug gaat naar het begin en dan de andere kant op gaat. Ze zou met twee dagen in Lake Tahoe zijn en had drie avocado's bij zich die ze niet allemaal wou, dus gaf ze mij er een. Natuurlijk zei ik ja tegen vers voedsel. We gingen ieder onze eigen weg. Mighty Mouse en Early gooide het tempo nog wat omhoog en ik vloog er achteraan. Een tegenligger vertelde ons dat het restaurant pas om 11uur open ging. Alsof we geraakt werden door een muur. Tempo ging omlaag, onze schouders en armen hingen en onze voeten sleepte over de grond. We hoefde nog maar één mile, die we makkelijk voor 10u hadden kunnen doen, maar we deden er lang over. Half 11 waren we bij het restaurant en wachtte tot het open ging. We kregen een gratis 40oz bier. Wonder Camel had ons verteld dat er een vogel was die "cheese burger" zei. Sinds Tahoe hoor ik deze vogel bijna iedere dag. Misschien kan je je voorstellen dat we alle drie ondertussen wel zin hadden in een burger, dus bestelde we die bij het bier. In het restaurant kwam ik heel erg veel hiker tegen die ik al kende. Mozes, Chief, Splifer, Megan, Rapunzel, Quick draw en Yukon. Rapunzel drong erop aan dat ik een shot nam. De tijd ging snel en de familie van Mighty Mouse kwam haar oppikken. Dat betekende ook dat Early en ik afscheid moesten nemen van Mighty Mouse. We merkte allemaal dat we het erger vonden dan we van te voren hadden gedacht. We beloofde in contact met elkaar te blijven en hoopte dat we elkaar weer zouden zien verder op de trail. Early en ik bleven nog even zitten en kletste met City Boy en Tinky Winky. Wij vieren bestelde 2 XL pizza's om mee te nemen op de trail. We stopte de stukken in een ziplockbag en aten 1 stuk op. Met iets te veel drank op vertrokken we weer naar ons 30cm brede pad. Met z'n vieren liepen we 7 mile en kwamen bij een prachtige hut. Twee verdiepingen met een soort keukentje, een hout kachel, twee grote picknicktafels en twee wc's die verdeeld waren over twee verdiepingen. Ik besloot met de jongens binnen te slapen terwijl Early buiten in haar tent sliep. We aten pizza met elkaar, kletste en terwijl Early wat dingen voor haar werk deed, werkte ik aan dit verhaal. Op de kachel kookte ik water voor een kop thee. Om 9u dook ik m'n bed in. Morgen staat er 25 mile op het programma zodat Sierra City makkelijk te bereiken is in de ochtend erna.

9 juli

Vanmorgen was weer een dag waarop we vroeg op stonden. Mighty Mouse zei dat haar heup veel beter voelde vandaag. Het bleek waar te zijn want ze kon ons de hele dag makkelijk bij houden. Er was een parkeerplaats op 9 mile afstand van onze kampeerplek. Daar was een picknicktafel en een wc. Met die motivatie vertrokken we. We liepen apart en niet in een slinger zoals we vaak lopen. Vanuit het bos ging het pad door een kleurrijk veld met vele bloemen. Alle soorten en maten die je maar kan bedenken. In het geel, blauw, paars, rood, oranje, donker of licht. Ik vind het heerlijk om door dit soort velden te lopen. Het pad ging omhoog en daar zag ik de parkeerplaats. Meteen merkte ik dat ik honger had, één snack was niet voldoende. Na 5minuten kwam Early en niet veel later volgde Mighty Mouse. We kletste en waren trots dat we al bijna 10 miles hadden gedaan voor de klok 10u sloeg. Na een kwartier gingen we weer verder. Early had het over een aantal podcast die leuk waren om te luisteren. We hadden bereik dus downloadde ik een paar om te proberen. We trokken via het bos omhoog. Een hiker attendeerde ons dat er geen water zou zijn in de komende 9 miles dus vulde we onze flessen en klommen verder omhoog. De bomen werden schaarser tot ze uiteindelijk weg bleven. Het pad volgde de bergkam en wisselde tussen rotsen en gras. Met een uitzicht op een meer besloten we te lunchen. Nog steeds had ik bereik dus belde ik kort met Marco en Sanne terwijl ik een bagel met pesto en cream cheese at. Alles ging weer m'n tas in en lopend belde ik m'n ouders, Milou en Casper. Helaas viel Casper halverwege het gesprek weg en had ik ook geen bereik om te appen. Gelukkig weet hij ook dat de verbinding soms weg valt hoe verder je weg van de beschaving bent. Ik zetten mijn nieuwe podcast op waarbij ze artiesten vragen hoe ze nummers hebben gemaakt. Vijftien minuten lang kon ik luisteren naar het verhaal achter de songtekst en de muziek zelf. Het beviel me goed, dus toen het afgelopen was probeerde ik ook de andere podcast over sprookjes. Het verhaal dat ik had gedownload was Pinokkio (deel 1) en het was super interessant om het originele verhaal te horen met het commentaar van de inspreker erbij. Deel 1 duurde al 45 minuten, dus ik kijk erg uit naar de rest van het verhaal. We kwamen bij een beekje waar we onze voeten konden weken, sokken konden wassen en water konden vullen.
Moses, Chief, Splifer, Megan en Adam hielden er ook pauze, maar maakte zich klaar om te vertrekken. Megan kwam naar me toe en verontschuldigde zich voor gister, wat totaal niet nodig was. Gister kwam ik haar huilend tegen, dus stopte ik om te vragen wat er was. Ik zocht in m'n tas naar chocola, maar dat wou ze niet. Ik dacht dat het de trail was en die problemen lijken altijd minder erg na chocola, maar ze vertelde dat ze relatie problemen had. Vlak nadat ze dat zei kwam haar vriend aangelopen. Ze vertelde hem dat ze alleen naar huis wou en dat ze niet wist hoe ze nog samen konden blijven. Mijn halve tas inhoud lag nog naast m'n tas, dus gauw pakte ik alles in en zei dat ik ze wat privacy zou gunnen. Het was een beetje een ongemakkelijke situatie.
Megan zag er vandaag beter uit. Ik probeerde nog wat troostende woorden te zeggen en zei dat als het nodig was dat ze bij mij in de tent erbij kon kruipen. Ze ging haar groep achterna, maar bedankte me voor het aanbod en zou het onthouden. Nadat Early, Mighty Mouse en ik van het water hadden genoten vertrokken we omhoog. De dames liepen iets te langzaam voor m'n ritme, dus ging ik voorop met m'n oortjes weer in. De laatste 2 miles waren slopend. Ik liep verre van charmant, mijn tempo was weg, maar ik haalde de kampeerplek. Early en Mighty Mouse waren een halve minuut achter me. Ik gooide m'n tas neer en had geen energie om m'n tent op te zetten. Blies m'n bed op en at vanuit m'n slaapzak wat kaas en worst als maaltijd. Morgen komen we in de buurt van een restaurant waar ik weer wat extra calorieën kan eten. Early en Mighty Mouse waren zo vriendelijk om mijn water voor me te vullen. Ze zagen dat ik het zwaar had. We kletste wat terwijl zij hun maaltijd aten en ik mijn pepermunt thee dronk en nog een stukje kaas naar binnen werkte. Om 21u lagen we alle drie in bed te slapen. Hopelijk zijn de muggen vriendelijk voor me vannacht. Anders heb ik toch geen energie om er iets tegen te doen, maar misschien mag je moe zijn na 25 mile.

8 juli

Om 5 uur ging m'n wekker en een uur later liep ik over de trail met Early en Mighty Mouse. Het pad was nog steeds rotsachtig en de miles gingen langzaam. Omhoog en vervolgens weer omlaag. Korte pauze en weer door. We kwamen aan het begin van de zwaarste klim van de dag: Dicks Pass. We maakte grappen dat deze lang zou zijn, dat deze "hard" zou zijn en andere slechte grappen. We hadden wat bereik dus Early en ik gingen iets langzamer om even contact te leggen met het thuisfront. Mighty Mouse sprinten er vandoor. Bovenop de berg was er sneeuw en Early nam wat mee om Mighty Mouse ermee te plagen. We sprinten naar beneden en hadden veel moeite om onze vriendin in te halen. Na een korte sneeuwballen gevecht gingen we in een normaal tempo verder. Om half 11 besloten we te lunchen bij een beekje met een prachtig uitzicht. Mijn overgebleven pesto paste perfect bij mijn bagel met cream cheese. Na het eten namen we een dutje en vol goede energie vertrokken we verder. Ik kwam Chief, Splifer, Moses en Megan tegen onderweg. Toen ik pauze hield zag ik Early, maar Mighty Mouse bleef weg. We wisten dat ze wat problemen had met haar heup. Na een halfuur verscheen ze en we besloten vroeger te stoppen dan we van plan waren. Er was een meer, 20 mile van ons startpunt af, die de perfecte plek bleek te zijn. We zwommen, maakte een kampvuur en kletste met elkaar. Early en ik hielpen Mighty Mouse met haar heup. Early masseerde, ik hielp met rekken. We gaven tips. Hopelijk voelt morgen alles beter. Early liet was klassieke muziek horen zodra we in de tenten lagen, wat ik erg kon waarderen. Zodra we connectie hebben deelt ze de lijst met me.

7 juli

Al vroeg was ik wakker. Denk dat mijn hiker ritme erin is gesleten en dat ik standaard voor 7u wakker word. Het gaf me wat tijd om het thuisfront te appen, mijn mails te doorlopen en andere dingetjes op m'n telefoon te doen. Niet veel later kreeg ik een appje van Early dat ze wakker was. Tien minuten later stond ik buiten op haar te wachten om richting de supermarkt te gaan. Zij kocht dingen voor het ontbijt en ik voor het komende stuk. Samen liepen we terug en ging Early koken terwijl ik Mighty Mouse wakker maakte. We gooide onze kleren in de was en liepen met onze regenkleding aan naar het hotel ernaast. Early had een fantastisch ontbijt gemaakt met French toast, scrambled eggs en bacon. Met z'n 5'en aten we alles zonder problemen op. In een vlot tempo deden we de laatste klusjes en Adriaan en Steven boden aan om ons naar het postkantoor te brengen en vervolgens terug naar de tocht te brengen. Mighty Mouse vertelde dat ze meer tijd nodig had en ons onderweg wel weer zou zien. Early pikte haar voedselpakket op bij het postkantoor en vlot waren we weer bij de PCT. Door de drukte van de stad hadden we nog geen zin om meteen weer te lopen, dus besloten we nog even bij de trail magic te blijven. We kletsten met coppertone en besloten te wachten op Mighty Mouse.
Jazzhands en Mighty Mouse kwamen een paar uur later en met elkaar trokken we er weer op uit. Onderweg kochten we nog een ijsje aangezien we langs een winkeltje kwamen. Het pad ging langs een meer en overal waren stenen. Het was zwaar voor de voeten en enkels. Vermoeid van het glijden nam ik een korte pauze en keek waar we heen moesten. Het pijltje was niet op de trail. Early bekeek de kaart en wees de weg terug naar de PCT. Ik was gesloopt en wou heel graag slapen. Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid tot we er waren, maar met de schemering kon ik dan uiteindelijk m'n tent opzetten. Waarschijnlijk heb ik een nieuw record gezet qua tent opzetten. Rustig begon ik m'n ravioli met pesto klaar te maken. We aten met elkaar en kletste tot het donker was.

6 juli

Vandaag had ik m'n wekker een kwartiertje eerder gezet zodat ik koffie kon drinken. M'n wekker ging en ik had vanuit m'n tent een prachtig uitzicht. Ik kroop eruit om een foto te maken van de zonsopkomst over het meer. Mijn stove verwarmde water voor mijn oplos koffie terwijl ik m'n ontbijt at. We hadden afgesproken om kwart voor 7 te vertrekken, maar Adriaan en Steven waren nog niet klaar. Pas een half uur laten liepen we onze kampeerplek af. Adriaan kwam naast me lopen en vertelde dat we om 10u bij de snelweg moesten zijn omdat vrienden van Early haar daar wouden verrassen. De snelweg was dichtbij en we liepen hard, dus hielp ik het schema aan te passen door na een uur al om een pauze te vragen. Steven en Adriaan hielpen me om deze pauze langer te laten duren dan normaal. Rustig gingen we verder. Langzaam kwamen we dichterbij. We kwamen meer dagwandelaars tegen met en zonder honden. Bij de snelweg was Early verbaast dat daar twee bekende gezichten stonden. De vrienden hadden eten mee genomen, we genoten van het fruit, chips en oreo's. Met elkaar, onder tussen een groep van 7, vertrokken we verder richting het noorden. Na een tijdje riep iemand achter ons Mighty Mouse. Wonder Camel en Mighty Mouse hebben bij elkaar in de klas gezeten in Afrika. Ook wonder camel sloot zich bij ons aan. We hielden met elkaar pauze en liepen in een lange stoet over het pad. Ik besloot het tempo iets omhoog te gooien en creëerde wat afstand tussen mij en de rest. Toen ik bovenop de berg was zocht ik een plekje uit de wind en in de zon om op de rest te wachten. Daar werkte ik aan m'n blog tot een halfuur later de rest kwam aanlopen. Zodra zij er waren stond ik op en liepen we het laatste stuk samen naar de auto.
Adriaan en Steven hadden hun auto bij het eindpunt gezet. Drie van ons moesten liften, maar ik was een van de gelukkige die in de auto erbij kon. In de stad hoorde ik dat de hostel nog maar 2 bedden had, dus reserveerde ik ze alle twee. Dit kwam perfect uit, want toen Mighty Mouse en Early aankwamen vertelde ze dat Wonder Camel bij vrienden zou slapen en dat Early in de hotelkamer bij Steven en Adriaan erbij kon.
In Tahoe hebben ze een bar die één gratis pizza serveert per PCT hiker. Nadat iedereen gedoucht was, spraken we af om daar onze gratis pizza te claimen. Adriaan en Steven besloten niet mee te gaan. Onder het eten besloten we naar de bioscoop te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Wonder Camel kon niet mee, maar Jazzhands wou graag met ons naar Incredibles. Veel te laat lag ik in bed.

5 juli

Vandaag begonnen we laten dan normaal. Pas om kwart voor 7 gingen we het pad op richting Canada. Ze vroegen of ik het ritme wou zetten en ik marcheerde als eerder weg. Adriaan kon m'n tempo goed bij houden. Een aantal keer onderweg moesten we even wachten op de rest. Early gaf aan dat we precies 20 minuten deden over 1 mile, dat betekend dat we een gemiddelde snelheid van 4,8 km/u hadden met bepakking.
Om 11u hadden we al 10 mile erop zitten en besloten we te lunchen. Bohika at met ons mee en we kletste over trail names. Na de lunch ging ik weer voorop en creëerde langzaam een afstand tussen mij en de rest van de groep. Bovenop de berg wachtte ik even en met elkaar liepen we de laatste mile naar het meer waar we wouden kamperen. Het was pas 16u toen we aankwamen.
We deden de kampklusjes die we altijd deden: tent opzetten, water filteren, koken enz. Early en de jongens doken zelfs nog even het meer in terwijl Mighty Mouse en ik dat te koud vonden, zeker met de wind. Er stond een stevige wind waardoor ik al m'n kleding droeg, inclusief m'n regenkleding. Met z'n vijven aten we en kletste over politiek, aardrijkskunde en eten. Om 8 uur lag iedereen in bed.

4 juli

Vandaag kon ik een soort van uitslapen. We hadden 13 mile voor 13u op het programma staan omdat Adriaan en Steven, vrienden van Early, bij de weg zouden zijn. We liepen snel, hielden een aantal keer pauze en spraken onderweg over muziek. Early weet veel over klassieke muziek. Mighty Mouse en ik hoorde haar er graag over uit. We kletste over musicals en hoe films beïnvloed worden door muziek. Mighty Mouse moest even plassen, dus liepen Early en ik door. We kwamen bij een kleine sneeuw patch en ik gleed bijna uit. Early stelde voor om te wachten op Mighty Mouse om te zien hoe zij hier overheen te komen aangezien het heel glad was. We zaten net na de sneeuw en Early en ik hadden beide onze camera gereed. Early zei dat we een soort grote zussen voor Mighty Mouse waren tijdens de PCT en daarom zeker moesten filmen. Mighty Mouse kwam zonder enige probleem over dit glibberige stuk heen. We hoorde dat er trail magic was, dus rende we laatste mile naar de weg.
Er stonden 2 tafels met vele stoelen, er was een barbecue waar hotdogs op werden gemaakt, dozen met pizza, meerdere koelers met bier, fris- en sportdrank. Alles wat je maar kon willen was er. We genoten van het eten. In twee stoelen kon je na achter leunen en met je voeten omhoog zitten. Early en ik claimde beide zo'n stoel. Ik pakte een stuk pizza en toen ik me om draaide zat Mighty Mouse in m'n stoel. Zonder er iets van te zeggen zei ik dat Early en Mighty Mouse nog wouden kijken wie er groter was en dat ze met de ruggen tegen elkaar moesten aan gaan. Helaas had Early m'n plan door, maar Mighty Mouse sprong meteen op en moest lachen toen ik de stoel terug claimde. De vrienden van Early kwamen en met elkaar liepen we nog 2 miles. We kampeerde bij een meer wat resulteerde in een korte duik in het water. Adriaan en Steven hadden nog veel energie dus gingen zij nog een rondje lopen terwijl Mighty Mouse, Early en ik hout voor een kampvuur verzamelde. Mighty Mouse en ik vormde samen een team om Early te plagen. Ze kon er zelf ook om lachen. We aten burgers als een pre-diner-snack voor de jongens terug kwamen en met elkaar kookte we hotdogs boven het vuur, aten we meloen en appeltaart. We vertelde verhalen. Ik vertelde een spook verhaal over de Witte Wieven, de andere vertelde over sprookjes die niet heel bekend waren. We praten over onze families en interesses. Langzaam lieten we het vuur zichzelf doven en gingen met een volle maag naar bed. Één boom in de buurt van het kampvuur leek op Slender men, een oud horror spel, en maar 2 mensen wisten welk spel ik bedoelde. Early durfde zich amper meer om te draaien toen ik het aanwees.

3 juli

Als eerste van mijn kamer werd ik wakker. Zachtjes pakte ik m'n laatste dingen en ging naar beneden. Het voelde goed om weer in een bed te hebben geslapen, schone kleren aan te hebben en een douche te hebben gehad. In het restaurant bestelde ik een Amerikaans ontbijt. De serveerster feliciteerde me met 1.000 miles lopen, ze vertelde dat ze zelf ooit ook de PCT wil lopen. Ik hoop dat ze dat doet. Ondanks dat de tocht soms zwaar is, is het ook een van de beste ervaringen die ik ooit heb mee gemaakt. Ik kon m'n ontbijt niet op en net toen ik wou weg lopen om dat laatste dingen voor vertrek te regelen kwam Early aan gelopen. Ze nam m'n toast mee naar de veranda aan de achter kant. We vulde water, kochten een sandwich voor onderweg en ik kocht ook een blikje cola. Met onze tassen vol met lekkers gingen we richting de weg. Met onze duimen uitgestoken stopte de 5e auto voor ons. Een oudere dame vertelde dat ze een stuk verderop ging backpacken. We kletste verder en ze vertelde dat haar broer was overleden en dat ze daarom wou gaan backpacken. Ze vertelde dat hij na zijn studie de John Muir Trail had gedaan met een vriend en dat ze daar nu een klein stukje van ging lopen. We namen afscheid van elkaar toen we bij de trail waren. Het bereik dat ik had viel vaak weg, maar het was net genoeg om te lezen dat Casper is geslaagd voor zijn verdediging en dat Metric Ton vermist is. Mighty Mouse heeft Metric Ton ook ontmoet, maar voor de plek waar hij voor het laatst is gezien. Voor het laatst zag ik hem bij White water reserve (waar de ranger me heen bracht toen ik een beetje gedehydreerd was). Hopelijk heeft hij gewoon een paar dagen niet gereageerd en wat vertraging op gelopen.
Mighty Mouse, Early en ik liepen verder. Na één mile besloten we een pauze in te lassen. Ik at mijn sandwich en dronk m'n cola en we deden alle drie een dutje. Met nieuwe energie stormde we omhoog. Het pad bleef een beetje op en neer gaan. We kletste en speelde spelletjes terwijl we liepen. Iemand heeft een werkwoord in haar hoofd en de andere moeten met ja- en nee vragen raden welk woord het is. Ik ga kamperen en ik neem mee ... en dat mag wel/niet. Zo bleek dat we vele raadsels hadden die de andere niet wisten. We hadden een late lunch, 13u30, bij de laatste waterbron voor 9 miles. We kletsten over eten, biologie, voedsel, de pijntjes in ons lichaam en koken. Langzaam maar zeker praten we steeds meer over eten tijdens deze tocht. We kijken alle drie uit naar morgen (the 4th of July, independents day). Vrienden van Early komen met eten en lopen een dagje mee.
Ondanks dat we laat begonnen liepen we om half 7 onze kampeerplek op. Jazzhands kwam later aangelopen en maakte een kampvuur terwijl wij ons avondeten maakte. We kletste met elkaar en gingen om 21u, hiker midnight, slapen. Morgen beginnen we iets later dan normaal omdat we om 13u hebben afgesproken bij de snelweg 13 miles verderop.

2 juli

Midden in de nacht werd ik wakker omdat ik honger had. Een eiwit reep zorgde dat ik nog een paar uur kon slapen tot voor m'n wekker wakker werd opnieuw hongerig. Na een groot ontbijt en m'n tas in gepakt te hebben vertrokken Mighty Mouse, Early en ik om 5u15 richting Kennedy Meadows North. Bijna meteen mochten we een beek oversteken, dus gingen de schoenen uit en de sandalen aan. In hoog tempo liepen we verder. We liepen langs een paar stenen die 1.000 spelde. Volgens Guthooks hebben Mighty Mouse en ik nu 1000 miles gelopen. Early is vanaf Lake Isabella gestart omdat ze niet eerder weg kon.
Tijdens de PCT deel je langzaam maar zeker steeds meer, ook over ontlasting en dergelijk. Bijna een uur lang sproken we hier over tot we over gingen op het onderwerp voedsel. Het pad ging omhoog en ik zag op de app dat we 10 miles geen water zouden hebben. Na onze flessen te hebben gevuld en een pauze vertrokken we verder omhoog. Het landschap veranderde in meer woestijnachtig, maar op sommige plekken was er nog steeds sneeuw. We moesten op een sneeuwveld stijl omhoog. Er staken wat rotsen tussen de sneeuw uit dus besloot ik over te stappen op de rots. Op het moment dat mijn voet de rots raakt zakt de sneeuw onder mijn andere voet weg. Snel grijp ik een rots en probeer me daaraan omhoog te trekken, maar dat resulteerde dat die rots los raakte en naar beneden viel. Nergens kon ik me aan vast grijpen. Mijn ademhaling schoot richting ventileren en keek naar achter. Als ik zou glijden zou ik door sneeuw en daarna grint glijden. Het was erg stijl en waarschijnlijk zou ik ver onderaan de berg pas stoppen. Mijn wandelstokken konden me op dit moment niet helpen en het was onmogelijk om met mijn ene been omhoog te komen. Early zag dat ik in de problemen zat en kwam terug naar beneden. Ze zei dat ze stevig stond en dat ik haar hand kon grijpen om mezelf op te trekken. Dankbaar pakte ik haar hand en kwam veilig op de rots te staan. Samen klommen we verder door de sneeuw en rotsen naar het hoger gelegen pad. We aten daar lunch en gingen verder omhoog. Ons tempo nog altijd hoog en met onze gedachte bij het voedsel wat we zouden eten. Op een gegeven moment hadden Early en ik bereik. Mighty Mouse liep door terwijl Early en ik even appte naar vrienden en familie. Zo liepen we met ruime afstand van elkaar verder. Over een sneeuwveld of grint pad. De weg slingerde omhoog en er waren honderden vlinders. Het was heel bijzonder om zo veel vlinders om je heen te zien vliegen, elke stap die je zet zorgt dat er weer een aantal op vliegen. Gefascineerd door deze vliegende insect kwam ik weer bij de groep. We aten een snack terwijl we keken. De weg naar beneden was lang, zeker aangezien we de weg waar we heen ging ver van te voren zagen. Bijna rennend kwamen we er aan. De eerste auto stopte en wij gingen op weg naar normaal eten.
Aangekomen bij Kennedy Meadows North mocht je als je een bed nam ook douchen en je kleren wassen. Hier keek ik erg naar uit, dus besloot ik binnen te slapen. Mighty Mouse en Early besloten te kamperen. Op de veranda van de winkel/restaurant kletste we met de hikers om ons heen en aten we ijs. We hoeven onze bearcanister niet meer mee te zeulen, dus wou ik deze naar Lake Tahoe sturen om vervolgens alles naar huis te sturen. Early bood aan dat ik het naar haar adres kon sturen in Seattle. Dit scheelt verzendkosten.
Jazzhands was ook in Kennedy Meadows, dus aten we met zijn vieren, kletste we veel en vielen we bijna aan tafel in slaap. Morgen vertrekken we iets later dan normaal, dus kan ik heerlijk uitslapen.

1 juli

Vandaag begonnen we om 5u met lopen. We namen afscheid van het meer waar we aan stonden en begonnen naar beneden te wandelen. Het was stijl, maar zorgde ook voor veel snelheid. We hadden een grote dag gepland zodat we morgen makkelijk naar onze bevoorraad punt konden lopen. Twee heuvels moesten we op. Het voelde ongelofelijk zwaar om hier omhoog te komen. Op de top van de tweede heuvel hielden we een korte 20min lunch pauze in plaats van onze 1,5u rust pauze. Mighty Mouse en Early zijn snel heuvelopwaarts, maar ik kwam naar 5 minuten later dan hun aan. Onze tocht ging weer naar beneden en we kwamen bij deze prachtige beek. We moesten onze schoenen uit doen om over te steken. Het was heerlijk weer dus besloten we even te zwemmen en onszelf te wassen. Het was pas half 2 en hadden nog maar 10 miles te gaan, dus besloten we 20minuten te slapen.
Terug op het pad hadden we het over de filosofie achter de wetenschap. Met de conclusie in het kort: de waarheid is alleen waar in een bepaalde periode, een aantal jaar later met nieuw/beter apparatuur kunnen andere resultaten een andere conclusie opleveren.
Na onze brein hier over gebogen te hebben kwamen we bij onze Pass aan. Deze ging zo langzaam omhoog dat we het bijna niet merkte. Vlak voor de top aten we ons avondeten. De laatste miles vlogen voorbij.
De muggen waren erger dan ooit. Early vertelde een truc om van de jeuk af te komen die ik morgen ga proberen. Als je je lepel in het vuur houdt en daarmee tegen je muggen bulten tikt, zonder jezelf te branden, denatureer (ontvouwen) de eiwitten die de jeuk veroorzaken. Het zal alleen een tijdje duren voordat ik elke beet heb gehad, aangezien ik over de 70 muggenbulten heb.
Aan het einde van de dag hadden we er 23,7 miles op zitten, maar laten we dit gewoon 24 miles noemen. We kampeerde op een klein vlak stuk, twee tenten dicht bij elkaar. Early en Mighty Mouse samen in een tent en mijn tent er bijna tegen aan geplakt. We konden elkaars zweet ruiken. Zelf vind ik het soms best leuk om wat statistiek te laten zien:
Aantal stappen: 44.643
Aantal kcal verbrand: 4.041
Aantal trappen omhoog gelopen: 231

30 juni

Opnieuw vertrokken we vroeg. Early had zich "verslapen" ze werd een kwartier later wakker, maar was nog steeds op tijd klaar. Met z'n drieën vertrokken we op pad. Opnieuw kletste we over van alles: sexualiteit, eten, musicals, koken, muziek, honger, seks en eten. Zoals je misschien merkt, we hadden honger. We stopte bij een meer om te lunchen. Een prachtig uitzicht en onbeperkt water. Early en ik kregen onze maaltijd niet op, vooral omdat we de smaak saai vonden worden, dus ruilde we onze pot. Zij at mijn laatste restje ramen en ik haar restje aardappelpuree (met knoflook). Na anderhalf uur vertrokken we weer richting het noorden. Het pad was rots achtig en het liep langzaam. We kwamen bij een watervalletje. Onderaan dit stromende water was een kleine plas ontstaan die zich uitmondde in een beek. We kleedde ons alle drie uit en sprongen het water in. De waterval was fantastisch om onder te zitten. Het was een klein paradijs langs de PCT. Afgekoeld en schoon begonnen we aan onze laatste klim van de dag: 1500 feet over 2,4 miles. Een stijle klim. Met veel moeite kwamen we boven. Een fantastisch uitzicht op een nieuw meer als beloning langs dit water vonden we twee fantastische kampeerplekken. We spraken af morgen om 5u te beginnen. Met elkaar kookte we, maakte we plannen voor 4 juli, Amerikaanse feestdag en gingen om half 8 slapen. Ik vind het jammer dat we na Lake Tahoe op splitsen. Mighty Mouse moet voor een paar dagen naar huis, Early gaat wat dingen in Yosemite park bekijken en ik vertrek verder naar het noorden. Hopelijk komen we weer bij elkaar over een paar weken.

29 juni

Met z'n drieën vertrokken we weer vroeg. We liepen over de kampeerplek en op een gegeven moment vonden we dat we wel heel lang aan het lopen waren. We vonden een weg eruit en bleken een mile om te hebben gelopen. We liepen over de weg terug naar de PCT. De PCT leidde ons langs een cabonated spring. We wouden allemaal de bubbels proeven. Het maakte een beetje naar modder. We liepen verder. De dag was niet heel bijzonder. We liepen door een bos en over rotsen, langs een rivier en moesten er voorheen. We liepen door een Meadow en hielden er lunchpauze. Ik had m'n beste lunch van de hele trail. Scrabled eggs op een bagel met cream cheese. We liepen weer terug het bos in en maakte chemie grappen. De reactie van ons allemaal op de slechte woordgrapjes was fantastisch. We maakte nog wat woordgrappen over m'n trailname en deelde interessante feiten met elkaar. Aan het einde van de dag kwamen we bij een heuvel en deze was verschrikkelijk. Met heel veel moeite kwam ik boven. Gelukkig mochten we daarna naar beneden met een prachtig uitzicht op een meer. We besloten daar te kamperen. We zwommen wat, waste onze kleren. 's Avonds aten we met elkaar. Mighty Mouse ging even plassen en ik vroeg of Early geïnteresseerd was in haar, omdat ze eerder vandaag subtiel flirtte. Ze vertelde dat ze geïnteresseerd in elkaar waren, maar dat het niks zou worden aangezien Mighty Mouse naar China gaat na de trail en Early naar Seattle. Early wilt zich niet voor een korte periode binden. Ze vertelde ook dat ik absoluut welkom ben om met hun te hiken en niet een derde wiel aan de wagen ben. Natuurlijk vond ik dat fijn om te horen. We aten smores en gingen naar bed. Morgen starten we om 5u30. Deze dames zijn erg goed voor lange afstanden te lopen. Door hun sta ik vroeg op, loop ik lang door en hou ik korte pauzes. Pas om kwart over 8 lag ik in bed en had ik een heerlijke dag achter de rug.

28 juni

Heel vroeg in de morgen, voor het eerste zonlicht ging m'n wekker. Wil ik echt met Jazz hands, Mighty Mouse en Early lopen? Het was heel gezellig gister. Oké, ik ga me klaar maken. Deze morgen maakte ik geen koffie, maar dronk alleen een breakfast essensial en at een bagel. Terwijl ik bezig was hoorde ik de andere ook wakker worden. Iedereen was om 5u30 klaar. We gingen op pad en Mighty Mouse en ik moesten duidelijk nog wakker worden. We liepen, maar mentaal sliepen we nog. Twee passes deden we voor 9u 's ochtends. De weg ging vanaf toen alleen maar naar beneden. We kletste over dingen van thuis, hoe we onze zusjes plaagde, over Halloween vieren, over horror films en ga zo maar door. Voor ik het wist hadden we 15mile gedaan. Ergens onderweg besloot Jazz hand vooruit te gaan. We hebben hem niet meer gezien. Early en Matt sprongen een rivier in. Opeens stond er een ranger op het pad. Ze wou onze permit en bearcanister zien. Ik heb geen bearcanister, maar een Ursack die dezelfde certificaat heeft. Helaas liet de ranger dat niet toe, dus moest ik alsnog een bearcanister kopen 1 mile verderop. Met veel minder pauzes dan ik gewend ben kwamen we om 16u bij Tulumoti Meadows aan, 19,5 mile gelopen. De bearcanister vulde ik voor het postkantoor/winkel/snackbar. Natuurlijk kocht ik een cola en een burger. Gigglez was er ook. We kletste met hikers om ons heen en deelde voedsel. We besloten hier te kamperen en morgenvroeg (6u) verder te lopen. Hopelijk loop ik nog een paar dagen met Early en Mighty Mouse, ze zijn gezellig en ze helpen me grote afstanden te lopen.

27 juni

Kay, Blue en ik gingen met elkaar naar de trail. Moesten een paar keer overstappen met de bus, maar zonder problemen kwamen we aan bij het pad wat de PCT heet. We klommen omhoog en al gauw raakte ik het tweetal kwijt. Bij een boom in de schaduw zaten een aantal hikers die ik nog nooit had gezien. Met hun hield ik een pauze. Mighty Mouse en Easy waren twee dames van mijn leeftijd en twee jongens waarvan ik eerlijk gezegd al de naam ben vergeten. We kletste veel en met elkaar liepen we verder. De twee dames werken beide in de wetenschap (antropologie en microbiologie). We hebben daar een groot gedeelte van de weg over gekletst. Bij het meer was een fantastisch uitzicht die 's avond beter werd. Een volle maan net over de bergen. Hier besloten we de kamperen. Met elkaar aten we en lachte we erg veel. Morgen vertrekken ze om 5.30 en ik besloot me aan te sluiten bij deze groep. Ook al willen ze morgen een hele lange dag maken, ik vond het te gezellig om hun meteen al gedag te zeggen. Hopelijk kan ik ze bij houden.
Mighty Mouse, Early en ik zijn alle drie de oudste dochter thuis. We vertelde elkaar verhalen over hoe het was om te weten dat de Kerstman niet bestond, terwijl je jongere zusje(s)/broertje dat niet wist. We vertelde elkaar verhalen over welke verantwoordelijkheden de oudste draagt en hoe we de jongste hebben beïnvloed. We hadden het over de algemene rolverdeling binnen een familie en vroegen ons af of er meer oudste zonen/dochters deze trail lopen of dat het totaal random is dat wij alle drie de oudste zijn.

*
It's all downhill after the pass - MM
That is normally what happens after a pass - N
You are not given any slack by either of us - E

Penny story - E

In de stad

Tijdens deze blog ga ik niet beschrijven hoe ik in de stad de dagelijkse klusjes van m'n spullen en mezelf wassen doe. Wat ik wel ga doen ik een aantal korte verhalen vertellen over de dingen die hier gebeuren.
Massage
Om mezelf te verwennen besluit ik een massage te nemen. Rustig wacht ik op m'n beurt. De masseuse komt naar me toe en ik steek mijn hand uit om haar te begroeten. Zij duikt vol in m'n armen voor een knuffel. Niet de begroeting die ik verwachtte. De massage was wel fantastisch! Mijn lichaam voelt zich weer als dag 1. De masseuse gaf me zelfs 10minuten extra omdat mijn schouders dat nodig had.
Brand
Er is 7 mile van de stad een brand aan de gang. De brandweer heeft het onder controle. De brand zorgt voor een dikke rook boven de stad en de trail. De zon komt er bijna niet doorheen en levert een bijzondere gloed over alles heen. Het licht is meer oranje achtig. Je ziet en voelt het as neer slaan. Even buiten bij de supermarkt wachten en je moet het grijze goedje van je afslaan.
Ontbijt
Katniss en Mr. Bean kwamen een dag later dan mij in Mammoth aan en vertelde dat zij ook de shuttle naar Fresno hadden genomen. Vanaf daar hadden ze een auto gehuurd om de REI te bekijken en naar Mammoth te vertrekken. Ondanks dat ik me niet prettig voel om met hun te lopen vind ik het super leuk om hun in de stad te zien. Met Kay, Blue en het Mexicaanse koppel ging ik ontbijten bij Rafters. We bestelde allemaal iets van de kaart en toen begon het heen en weer lopen voor de obers. "Hebben jullie syrup voor de pannenkoeken?", "zou ik een smoothie kunnen bestellen", "kunnen we nog wat water krijgen?", "hebben jullie ook aardbeien jam?". De ober rende elke keer weg zodra hij zijn nieuwe opdracht had gehoord en we vroegen weer om iets anders zodra hij het bracht. We voelde ons best schuldig zodra we hem er weer op uit stuurde. We lieten hem een grote fooi achter aangezien we best lastig waren. Mr. Bean vertelde dat zij en Katniss de rest van de Sierra gaan overslaan omdat ze het te zwaar vinden.

24 juni

Maandag hoeven we pas de auto in te leveren, dus konden we nog heerlijk genieten van deze luxe. Drie minuten rijden naar de plek waar we gingen ontbijten, twee naar de outdoorwinkel waar ze wel een broek hadden, naar de overkant van de straat om bij de hardware store een zakmes te kopen en als laatst 5 minuten naar de supermarkt voor boodschappen. Dit was een zero dag waarbij ik dus echt bijna niet gelopen heb. Het was heerlijk om alles te kunnen doen vanuit een auto. Kay en ik blijven nog 2 nachten in Mammoth, morgen ga ik een massage nemen en hopelijk ben ik dan klaar voor het volgende stuk van de Sierra.

Tijdens mijn verblijf zal ik de brand 7mile verderop goed in de gaten moeten houden. Het kan zijn dat ik het komende stuk eerder van de tocht af moet omdat de vlammenzee over de PCT heen trekt. Tot nu toe is de trail nog open. Het vuur is dichtbij genoeg om last de hebben van de rook en de lucht oranje zien verkleuren. Hopelijk dooft het snel en hoef ik me hier geen zorgen over te maken. 

23 juni

Ik wil nog niet m'n tent uit. Ik ben er nog niet klaar voor om weer te gaan lopen. Rustig kruip ik uit m'n tent om tegen Kay te zeggen dat ik hier een zero ga houden. Tijdens het ontbijt zit ik met Kay, Smurf en Tiny aan een tafel. Smurf en Tiny vertellen dat zij met een auto naar Fresno gaan en vragen of Kay en ik mee willen. Zonder te twijfelen zeg ik meteen ja. Ik moet even m'n batterij herladen en rusten. Kay besluit ook mee te gaan en met elkaar gaan we naar Jim, de eigenaar van VVR. Hij had een rit voor ons geregeld. De rit om uit de bergen de komen duurde 1,5uur. In die tijd hadden we maar 20 mile afgelegd. De rest van de rit duurde ook 1,5uur en was 70mile. Je kan je voorstellen dat hikers die al lang niet in een auto hebben gezeten en beetje misselijk uitstapte. Gelukkig sliepen we allemaal een groot gedeelte van deze trip. Bij de AirPort van Fresno werden we afgezet en huurde we een auto om naar Mammoth te gaan. We deden een korte tussen stop bij de REI aangezien we allemaal wel iets nodig hadden. Mijn boodschappenlijstje bestond uit een nieuwe broek (2 maten kleiner), een zakmesje (aanzien ik de mijne kwijt ben geraakt), schoenen, zooltjes, sokken en een repareer set voor m'n matje. De laatste 4 dingen hadden ze, dus tevreden kon ik naar de IN&OUT burgers. We reden door de drive thru en vervolgde onze weg richting Yosemite park. Vanaf de PCT kom je niet in Yosemite Valley en nu konden we toch dit stuk natuur zien terwijl we richting Mammoth gingen.
De burger was niet goed gevallen bij Tiny en Kay, dus moesten we onderweg de auto nog een paar keer stoppen. Een nat doekje en een pepermuntje hielp hun om niet geheel verschrikkelijk te voelen. Tiny en Smurf werden bij hun vrienden afgezet terwijl Kay en ik naar onze hotel gingen. Uitgeput viel ik al snel in slaap.

22 juni

Eindelijk zou ik vandaag in VVR aankomen. Eindelijk een normale maaltijd, mijn mobiel kunnen opladen en even bereik hebben op m'n ouders, Milou en Casper een berichtje te kunnen sturen. Even weer in contact met m'n normale leven. Ook al voelt de natuur nu als m'n normale leven.
Ondanks het vooruitzicht naar water uit een kraan, koste het me weer veel moeite om m'n bed uit te komen.
Vanuit m'n tent zag ik Tinkelbel, Gift Horse, Ed, Toby en Blue langs lopen. Langzaam kwam ik zelf ook tot actie. De weg ging opnieuw omhoog. Op m'n eigen tempo wandelde ik tussen de bomen tot opeens m'n mobiel ontplofte. Ik had bereik, alle berichten van de afgelopen dagen kwamen binnen. Mijn tas gooide ik langs de kant en ging zitten. Casper was online en we belde even. Appte met vrienden en het voelde even alsof ik niet zo ver van huis was.
Opnieuw kwam in de groep van Blue tegen en ik vertelde hun dat mijn plan was om naar VVR te lopen omdat het even ver lopen was als naar de veerboot lopen. De veerboot levert ook nog de extra stress op dat je die niet mag missen. Zij besloten hetzelfde te doen. Onderweg naar beneden kwam ik ze tegen tijdens lunch. We aten met elkaar voor ik vooruit rennende op weg naar de resort. De eigenaar is zelf een bergklimmer en heeft veel respect voor de hikers. Hij laat de wandelaars gratis kamperen. We mogen gebruik maken van het restaurant, winkel en douche/toilet gebouw. We kunnen alle batterijen hier opladen en mocht je geen geld hebben om ervoor te betalen kan je hier een dagje werken en krijg je al deze dingen gratis. VVR is erg afgelegen, dus prijs voor alles iets aan de dure kant. Na een dag lopen had ik geen zin om hout te hakken of iets anders te doen voor een gratis maaltijd, dus opende ik m'n portemonnee.
Een halfuur na m'n aankomst kwam de veerboot aan. Opeens was het druk. Iedereen kletste met elkaar, mensen die elkaar een tijd niet hadden gezien zagen elkaar weer. Kay zag iemand die ze sinds week 1 niet meer had gezien. Redelijk vroeg dook ik m'n bed in.

21 juni

Mijn wekker ging later dan normaal en ik genoot van een uitgebreid ontbijt. Eindelijk kan ik weer normaal eten. Mijn mat wou ik leeg laten lopen, dus draaide ik aan het tutje. Het bekende gesis bleef uit. Nog een keer proberen. Opeens had ik het tutje in m'n hand en een gat in m'n matje. Hopelijk kan ik dit in Mammoth repareren. Nog een kop koffie voor ik weer op pad zou gaan. Mijn pot stond niet heel stevig dus wou ik die even verplaatsen en branden daarmee mijn pink. Met een natte doek op m'n hand pakte ik alles in. Een fantastische start van de morgen. Bij elke beek deed ik m'n hand in het water zodat de gesmolten sneeuw mijn pink kon koelen. Al gauw had ik nergens last meer van. Verderop zaten Blue, Gift Horse, Ed en Toby pauze te houden. Ik hing erbij zitten en we ruilde trail talk informatie. Geen sneeuw op Selden Pass, waar heb je die en die hiker voor het laatst gezien? En heb je al gehoord dat die twee niet meer samen lopen? Het pad ging omhoog en bleef omhoog gaan voor een lange tijd. Het was warmer dan andere dagen en de bergen om ons heen begonnen iets meer woestijnachtig eruit te zien. In de schaduw at ik m'n lunch en zag de groep van Blue niet veel later ook stoppen. Gift Horse, Kate, stootte haar stove om en het pannetje met kokend water kwam over haar voet. Meteen gooide we water over haar schoen om die te koelen. Ed zei dat ze haar schoen uit moest doen, wat ik meteen afraden. De huid kan mee gaan als je een brandwond heb. Een mile verderop is er een beekje waarin de haar voet kon koelen. De groep was onder de indruk van mijn basis EHBO kennis. Wat ik normaal vond om te weten: 15 minuten koelen met lauw stromend water, vonden zij bijzonder. Of misschien heb ik mezelf thuis al iets te vaak verbrand tijden het koken. Na het eten was er nog een flinke klim voor de boeg. Bovenop de berg was er niet zo'n mooi uitzicht zoals de andere passes hadden. Het was ondertussen al 17u, dus ging ik in een vlot tempo naar beneden. De muggen waren hier erger dan de afgelopen dagen. Deze bloedzuigende monsters zijn immuun voor DEET. Mijn insectenwereld goedje hoort 10uur lang deze beesten op afstand te houden, maar werkt in werkelijkheid maar 10minuten. Rennend probeerde ik deze zoemende nachtmerrie voor te blijven. In de verte hoorde ik een rivier. Bij elk watertje dat ik overstak verminderde ik vaart om over stenen of een boomstam heen te balanceren. Na elke oversteek had ik 4-8 nieuwe muggenbulten erbij, maar de beek die ik nu hoorde klonk wild. Bear creek is een wild stromende beek die ik niet alleen wou oversteken. Wachtend terwijl de muggen genoten van een feestmaaltijd zag ik na 15minuten een hiker aankomen. De stroming was sterk, maar het water kwam net boven m'n knieën. Meteen na deze oversteek zetten ik m'n tent op en ging zonder te koken m'n bed in.

20 juni

Met moeite ging ik rechtop zitten zodra m'n wekker ging. Om me heen zag ik het licht al aan in de tenten van Kay, Flames en Tinkelbel. Ik viste een bagel uit m'n voedselzak terwijl mijn stove water aan de kook bracht voor koffie. Genietend van m'n ontbijt keek ik hoe de andere hun tent afbraken en opbergen. Het voordeel van cowboy campen is dat je een taak minder heb in de morgen. Alles ging m'n tas in en om 5u waren we alle vier klaar om te vertrekken. De weg was stijl en er lag veel sneeuw. Meer dan de vorige passes. De sneeuw was nog hard, wat het lopen makkelijk maakte. Tinkelbel had nog wat angst van Mather Pass over gehouden, dus was extra blij om met ons de Muir Pass aan te pakken. Ik liep voorop, gevold door Kay. De dames hadden allemaal microspikes aangetrokken, maar Flames besloot het op zijn gewone schoenen te doen. Bij een sneeuw brug gaf ik aan dat we met afstand van elkaar moesten oversteken, maar dat voorkwam niet dat mijn been er doorheen zakte. Na 1,5uur hadden we de 2 miles naar de top afgelegd. We bekeken de hut en begonnen aan de afdaling, nu met Flames voorop. Langzaam werd fr sneeuw minder. Het pad werd beter zichtbaar en iedereen begon voor zichzelf te lopen. Er waren veel muggennet de besloten allemaal DEET te bergketens het gaat alleen nog maar erger worden. Op een plek waar iets minder muggen waren hield ik pauze voor m'n lunch. Langzaam aan zag ik de hele groep voorbij komen. Iedereen stopte voor een praatje. Een hiker die de JMT loopt vertelde dat de komende Pass geen sneeuw had en wij vertelde hem hoe de Muir Pass eruit zag. Na een tijdje zag ik Tinkelbel zitten langs de kant van het pad met haar kaart voor zich. Haar telefoon was leeg en de wist niet hoe ze op de alternatieve route moest komen. Natuurlijk nam ik haar op sleeptouw en scheidde onze wegen weer zodra we weer op de PCT waren. Redelijk vroeg ging ik slapen.

19 juni

Ondanks dat ik moeite heb met eten wil dat nog niet zeggen dat ik m'n eten wil delen. De muis van vanmorgen had een ander idee. Meerdere maken moest ik dit knaagdier verjagen. 's nachts zat al meneren in mijn beer-proof zak die ook tegen muizen beschermd, maar mijn kookstel had ik daar niet in gedaan. Nu mis ik een stukje van mijn potkrabber en heb in daar een paar tand afdrukken voor in de plaats gekregen. Ondanks dat ik om 4u45 vertrok merkte ik dat het me erg veel moeite koste om boven te komen. De tijd tikte langzaam verder terwijl de miles weg bleven. Van Mathers Pass heb in geleerd dat ik niet te laat bij de top wil zijn. Er was een rivier crossing en ik besloot van schoenen te wisselen. Het water was ijskoud, dus aan de overkant had ik in record tempo m'n wandelschoenen weer aan. Een stukje verderop was er weer een beekje waarvan ik dacht wel van steen tot steen te kunnen stappen. Helaas had ik het ijs miet gezien. Mijn voet gleed van de steen weg en mijn handen vingen de val op. Het smeltwater spetterde in m'n gezicht. Zo, ik was wakker. Ondertussen was het al 7uur en ik moest nog 2 mile lopen om bij de top te momen. Natte schoen en nog steeds een slecht humeur lieten me besluiten al te stoppen. Ik stalde mijn eten uit en probeerde zo veel mogelijk te eten om weer op kracht te komen. Om 12u begon ik aan mijn lunch. Het koste me ongeveer een uur in m'n noedels te eten. Ondertussen kwam Kay, Fast Learner, aangelopen. Ze liep mijn kampeerplek op en vroeg of er nog plek was voor twee tenten. Ik wees waar ze moest zoeken en terwijl we beide aten kletste we over van alles en nog wat. Kay, 37 jaar, is de schoonste hiker die ik ken. Ze ging haar kleren, slaapzak en zichzelf wassen in het beekje verderop. Geïnspireerd besloot ik dat ik zelf ook maar een bad te nemen. Het water was ijskoud, maar dat is te verwachten als je Hey van de sneeuw ziet afsmelten. Ik vertelde Kay over mijn eetprobleem en zij vroeg zich af of het niet door de hoogte kwam. Rond half 2 kwam Flames, 39 jaar, de kampeerplek op lopen en later volgde Tinkelbel, 40 jaar. Houdini met zijn vriendin Turtle, Buffalo met een groep kwamen ook, maar Blue en Gift Horse bleven weg. Langzaam aan waren bijna alle plekken vergeven tot er een hiker kwam met het bericht voor Kay wat Blue en Gift Horse het niet zouden halen om bij de afgesproken kampeerplek te komen. Ze zouden om 6u30 's ochtends zich hier melden. Kay besloot met mij mee te lopen over de Pass aangezien ik eerder weg wou. Ook Flames en Tinkelbel wouden graag met mij mee de Pass over. De andere hikers vonden mijn plan om te beginnen met lopen om 5u iets te vroeg. Opeens had ik een groep om de Pass mee over te steken. Met z'n alle kookte we en kletste we. In een grote kring met iedereen zijn eigen stove voorzichtig deelde we verhalen over de tocht die we liepen. We kletste over dingen die ons bezig houden en over thuis. Zonder het te merken was mijn slechte humeur naar de achtergrond verdwenen. Het helpt om hikers, vrienden waarvan je de naam nog niet weet, om je heen te hebben.

18 juni

Mijn chagrijnige bui van gister was nog een beetje blijven hangen toen ik wakker werd, terwijl ik er alles aan heb gedaan dat te voorkomen. Mijn eerste wakker ging las om 6u, wetende dat ik door het licht niet meer in slaap zou vallen. Om 7u ging m'n wekker die aangaf dat ik in beweging moest komen. Een uur lang mocht ik van mezelf genieten van mijn semi comfortabele bed. Water voor koffie en ontbijt was al gefilterd, maar toch voelde ik me nog niet gelukkig over de Sierra tot het zonnetje mijn tent raakte. Meteen gooide ik de deuren open en verwelkomde deze warmte bron. Het uitzicht ik de besneeuwde bergen en een specht op 7meter afstand maakte veel goed. Van de 4 passes die ik heb gedaan, vond ik er 1 niet leuk. Het is makkelijker om je situatie te relativeren als je comfortabel ben.
Dit stuk van de PCT is niet echt mijn stuk. Mentaal heb ik het enorm zwaar. Wat er precies aan de hand is, is moeilijk te zeggen, maar wat ik wel weet is dat ik momenteel niet in mijn comfortzone ben. De passes zijn zwaar, watercrossings zijn eng en ik mis iemand waarmee ik 's avonds kan lachen de vorige solo stukken gingen goed, maar nu zie ik even de lol van de PCT niet in. Ook al wil ik wel blijven. Soms moet je dingen 3 dagen de tijd geven. Terwijl ik lunchte liep Peanut langs. Ze vroeg wat ik van de Sierra vond en ik antwoordde eerlijk dat ik er momenteel geen zak aan vond. Ze vertelde dat zij hetzelfde gevoel had en vertelde wat haar op vrolijkte. Muir Pass is de enige Pass die we moeten doen met sneeuw voor we bij VVR zijn. Daarna is alles makkelijk. Bij VVR kunnen we een normale maaltijd eten en snacks komen. Na met gaar gesproken te hebben voelde ik me een stukje beter. Na de lunch kon ik zelfs een fatsoenlijk tempo aanhouden. Langzaam aan begon ik weer te genieten van alles om me heen. Vijf mile voor de top van Muir Pass was ik kapot. Een overhangende rots zag eruit als een zeer aantrekkelijke cowboy plek.
Casper had gevraagd iets vaker een berichtje te sturen, dus probeer ik nu ik alleen loop en al die passen doe, elke dat een bericht te sturen. Alleen ging het vandaag even mis. Door de rots had mijn GPS moeite met een verbinding te maken. Het gaf San dat ik de verkeerde GPS coordinaten mee kon sturen of even kon wachten. Ik koos voor het 2e, aangezien ik op Kearsarge Pass een bericht van m'n vader kreeg dat ik off trail sliep. Na een kwartier was het bericht nog steeds niet verzonden, dus dacht ik stuur ik nog een bericht maar nu met optie 1. Helaas kreeg ik de tweede keer geen keuze. Uit- en aanzetten werkt altijd en klikte ik opnieuw op verzenden. Na 10 minuten maakte m'n GPS het geluid dat alle 3 de berichten waren verstuurd. Het thuisfront weet nu in ieder geval dat het goed met me gaat.
Mijn eetlust vormt een klein probleem. Elke dat verbrand ik ongeveer 3.000 calorieën, maar na m'n ontbijt, lunch en twee snacks heb ik 's avonds geen honger. Heb al een aantal keer m'n maaltijd vervangen voor een snack of halverwege mijn noedels in m'n afvalzak gedaan. De broek waarmee ik ben begonnen zit gigantisch los, de band van mijn tas houd mijn broek omhoog. Als ik zonder tas loop moet ik mijn handen in m'n zakken doen omdat mijn broek anders op m'n enkels hangt. Het word tijd dat ik een nieuwe broek ga kopen.

17 juni

Mijn wekker ging om 3u, maar ik kon mezelf echt nog niet dwingen eruit te gaan. Het was simpel weg te koud en te donker. Niemand die me vertelde dat ik om 3u niet mag snoozen. Pas om half 6 maakte ik me klaar om eropuit te gaan. Om 7u liep ik met mijn bepakking bergopwaarts. Gelukkig was ik niet de enige hiker die pas na zonsopkomst Pinchot Pass wou doen. Vele hikers voor me leidde de weg en vele hikers achter me lieten me goed voelen dat ik niet te laat was vertrokken. Het beste gedeelte van wandelaars om je heen hebben is zien waar je heen gaat, maar soms is het een nadeel. Ergens hoog boven je zie je een klein persoontje met een backpack lopen en je vraagt je af hoe hij of zij daar ooit is gekomen. Het is onmogelijk dat ik daar heen ga. De weg slingert van links naar rechts en weer terug. Met elke bocht toch een paar meter weer omhoog. Mijn longen proberen zich uit m'n borstkas te duwen. Mijn hart voel ik zelfs in m'n oren kloppen en mijn benen branden van het zware werk. Even kom ik op adem met een slok water. Ik kijk om me heen en zie dat ik óók zo hoog ben geklommen. Het uitzicht is prachtig en beneden zie ik hikers verwonderd kijken hoe zij ooit daar zullen komen, maar ook zij zullen het pad volgen zoals vele hikers voor me hebben gedaan en nog vele hikers na me zullen doen.
Op de top waren vele hikers, geen enkele die ik al kende. We kletste even, maakte een grap dat we dachten dat na Forester Pass alles naar beneden zou gaan en als eerste begon ik aan de afdaling. De sneeuwvelden waren makkelijk en de voetstappen voor me goed te volgen. Op de droge stukken was het even zoeken. Zeker zodra de sneeuwvelden kleiner werden. De voetstappen werden minder en hielden op een gegeven moment op. Nergens was het pad in zicht. Uit mijn zak haalde ik m'n mobiel, maar die weigerde op te starten. Ik zocht een plekje uit de wind en wist met mijn powerbank m'n mobiel weer aan de praat te krijgen. Ergens ver onder me moest het pad zijn. Voorzichtig klauterde ik over een rotsveld naar beneden. Elke stap voorzichtig voelend of de rots niet zou gaan rollen of schuiven. Mijn evenwicht bewaren, soms niet veel meer dan met mijn vingertoppen aan een imperfectie van een steen vast klemmen. Langzaam maar zeker kwam ik weer op het pad. De mensen van de top hadden me ondertussen ingehaald, maar ik kwam ze tegen bij een wild stromende rivier. Drie aan de overzijde en 4 aan mijn kant. Ik keek hoe een jongen zijn tas naar de overkant gooide voor hij er zelf achteraan sprong. De drie hikers voor me vonden dat te spannend en gingen opzoek naar een andere plek. De twee jongen die aan de overkant stonden boden aan me te helpen. Met al m'n kracht gooide ik m'n tas richting de andere oever waar een van de jongens mijn tas vlak boven het water ving. De andere jongen hield zijn hand klaar zodat hij me naar de kant kon trekken als m'n sprong zou mislukken. Ik zette me af en landen zonder problemen aan de overkant. Bij de volgende oversteek wisselde ik m'n schoenen voor sandalen. Guthooks vertelde me dat er snel 2 beken zouden volgen dus liep ik een stukje op deze schoenen. In sandalen lopen vind ik niet heel prettig omdat er vele steentjes zich verzamelen in m'n schoen. Ik hoorde de volgende oversteek al aankomen. Nog voor ik het wild schuimende water zag was ik al zenuwachtig. Het was breed en het zag er niet naar uit dat ik dit in m'n eentje kon doen. Wachtend op de volgende hiker begon mijn ongeduld en weg te zoeken waarbij het water niet boven m'n knie uit zou komen. Volgens mij kan ik dit wel alleen zei ik tegen mezelf terwijl ik het water in stapte.
Halverwege Was er een eilandje waar ik zonder problemen kwam. Wat ik niet had gezien was dat daarna een gladde steen was met een sterkte stroming tot knie hoogte. Opnieuw stapte ik het water in, nergens hadden mijn wandelstokken grip. Voetje voor voetje schuifelde ik naar de overkant. In de zon gooide ik m'n tas neer en liet mijn benen ene voeten op temperatuur komen. "Wat ben ik toch een ongelofelijke idioot" begonnen ik en m'n ego een discussie. Dat was een waterleiding waarbij ik om het leven had kunnen komen. Natuurlijk had ik alle voorzorgsmaatregelen genomen, banden van m'n tas los, GPS/SOS apparaat aan m'n kleding, maar daarmee ben je er nog niet. Voorkomen is beter dan half verzopen wan de kant kruipen en met een helikopter naar de bewoonde wereld. Ik had te situatie onder controle, het water was onder m'n knie en ik had het gevoel dat ik zou blijven staan. Toch schaamde ik me terwijl ik daar zat. Happy days, een hiker waarmee ik ben gestart die niet veel meer in Engels kon zeggen dan: "Every day is a happy day", is in de eerste week van zijn PCT avontuur overleden aan een hartaanval. Zijn lichaam is gevonden in zijn tent. Dit heb ik niet eerder in m'n blog genoemd omdat mijn ouders, familie en sommige vrienden zich al genoeg zorgen maken over me. Ik heb gezien wat voor effect het heeft op de hikers die hem kende. Nog geen eens te beginnen over Est voor effect het zou hebben op het thuisfront. Alle hikers die Happy Days kende zijn een stuk bewuster met veiligheid om gegaan, extra water mee dragen en geen overbodige risico's nemen. Met de belofte de rest van de trip voorzichtiger te zijn ging ik weer op pad.
Langzaam maar zeker komt Mathers Pass in zicht. De zuidzijde id compleet sneeuwvrij en volgens een JMT, John Muir Trail, hiker de noordzijde ook. Wat zat hij fout. Op de top sloot ik me aan bij het Duitse koppel Michèl (just a tourist) en Kateline (Coyote). Met z'n drieën gingen we naar beneden. Het was hels. De meest verschrikkelijke afding ooit. Denk zelfs van alles wat ik ooit heb gelopen, was dit ver uit het verschrikkelijkste. De sneeuw was 0,7 mile lang en mega slushi. Bij elke stal zakte ik weg tot m'n knieën of als ik pech had tot m'n heup. De rotsvelden die boven de sneeuw uit staken waren moeilijk beklimbaar. De stenen zaten vaak los, rolde en schoven. Natuurlijk ging ik over de rotsen omdat het sneller was. Na wat voor mij een eeuwigheid leek, maar in werkelijkheid maar 1,5uur was, waren we eindelijk uit de sneeuw. Daar kwam ik er achter dat ik mijn literfles ben kwijt geraakt. No way dat ik helemaal terug omhoog ga om te zoeken. Compleet gesloopt, mentaal en fysiek, weet ik m'n tent een halve mile verderop bij de eerste bomen te zetten. Koud en nat van het glijden, glibberen en vallen in de sneeuw ben ik nu heel blij met m'n setje droge kleden die ik in Lone Pine heb gekocht. Vol met zelfmedelijden zit ik te vloeken in m'n tent. Het huilen me nader fan het lachen. Tot ik uit het niets hard begin te lachen. In de woestijn kon ik alleen maar denken aan hoe fantastisch de Sierra zou zijn. Daar ben ik van terug gekomen. Zou de Sierra mijn Waterloo zijn? Gelukkig verbeterde mijn humeur iets na een warme maaltijd, pepermuntthee en een stuk pure chocola.

16 juni

Ik mis de woestijn. De omgeving hier is prachtig maar het is hard werken om vooruit te komen. Sinds ik terug op de trail ven voel ik me niet zo lekker, een griepje ofzo. Dat maakt het lopen extra zwaar. Elke dag 1km omhoog klimmen en 1km afdalen, weinig miles maken en ingehaald worden door mensen die je dacht niet meer te zien. Mentaal is dit een uitdaging voor me. Eerst was ik een van de snelste, maar nu ben ik de hekkensluiter. Wat me erg tegen staat is het vroege opstaan voor een bergpas. In de woestijn kon ik 8-9u beginnen, 18-20 mile lopen en in de laatste zonuren mijn tent opzetten. Hier moet ik om 3u mijn wekker afzetten om mijn wandeldag om 4u te starten. Als ik te laat start is de sneeuw aan de andere kant van de Pass niet meer hard. Dit is niet mijn tijd om wakker te worden. Gister was ik te moe om te koken. Vanmorgen kon ik echt nog niet m'n bed uit komen. Dwong mezelf im ge eten en heb me daarna nog eens omgedraaid. Om 7u 's ochtends overwoog ik om een zero on trail te houden, maar dacht dat ik beter zo laag mogelijk qua hoogte kon zijn, dus maakte ik koffie. De koffie viel compleet verkeerd, maar maakte mijn beslissing glashelder. Vandaag zou ik m'n tent niet uit komen. Het enige wat ik kon doen was m'n ouders, Milou en Casper een bericht sturen via m'n GPS dat ik in m'n bed bleef en mijn ogen opnieuw sluiten.
Elke spier in m'n lichaam deed zeer, zodra mijn zij beurs was van het liggen koste het me moeite om me om te draaien. Misselijkheid kwam en ging in golven. Wat doe je als je de hele tijd in je tent blijft? Géén Netflix kijken, want je batterij moet nog 8-9dagen mee. Niet naar audioboeken of muziek luisteren, want m'n iPod gebruik ik graag als ik omhoog moet lopen. Mijn boek heb ik vooruit gestuurd, omdat m'n tas al zwaar zat was met 8 dagen aan eten, beer bescherming, sneeuwspullen en m'n gewone gear. Er zat niks anders op dan slapen, dagdromen en naar m'n canvas staren. Waarom doe ik dit eigenlijk? Met griep symptomen op een te klein matje liggen, mijn voeten op m'n tas en ijs op m'n tent die pas begint te smelten zodra de zonnestralen het doek raakt. Al mijn kleding aan, geen stukje huid onbedekt en toch weet de wind door te dringen. Door veel buiten te zijn is mijn grens tussen koud en oncomfortabel iets groter geworden. Wat is hier leuk aan? Tegen het middaguur brand de zon stevig op m'n tent. Alle deuren heb ik open gegooid zodat de wind binnen kan komen en vraag ik me af of ik alleen in m'n BH en onderbroek kan liggen. Hopend dat geen hiker komt kijken of alles goed met me gaat. Waarom doe ik dit? Het is zaterdag en ik had thuis met een filmpje op de bank kunnen zitten. Waarom? Is het om te bewijzen dat ik het kan? Is 1000+ km door de woestijn en daarna tot 4km hoogte klimmen door de bergen niet genoeg bewijs? Is het om vrienden te maken? Ik heb al fantastische vrienden, vrienden die me komen uitzwaaien op Schiphol, vrienden waarvoor ik naar Heidelberg wil rijden om te wandelen, vrienden die ik al meer dan m'n halve leven ken, enz. Is het om een diepe connectie te krijgen met een vreemde omdat we toevallig hetzelfde doel hebben? Is het voor de hiker gemeenschap op de tocht? Is het om mijn fysieke en mentale grens op te zoeken? Is het om me lichamelijk uit te putten? Mijn evenwicht te verbeteren als ik weer op een rollende steen stap? Om buiten te zijn in alle weersomstandigheden? De brute kracht van moedernatuur in werking te zien? Om oog in oog te staan met een beer? Voor het avontuur? Of is het om te voelen hoe het is om in het wild te zijn? Misschien is het antwoord wel alle bovenstaande redenen en meer.

15 juni

Terwijl ik dit schrijf ben ik versleten. Het ik half 5 en ik moet nog koken. Vanmorgen vertrok ik 4u30 en was om 5u boven op Glenn Pass. Mijn eerste solo Pass. De weg naar beneden was stijl en ging langzaam. Vlak voor me liep de Dokter/Dragon, de man die Dreamer uitnodigde om in zijn tent te kruipen als ze het koud had. We kletste kort en gingen in ons eigen tempo verder. Het pad lang Rea Lake was adembenemend. Nadat ik een kilometer was gedaald mocht ik dezelfde afstand weer omhoog klimmen. Er waren meerdere riviercrossings, maar geen enkele gevaarlijk. Doc en ik kampeerder bij een meer, vlak bij de volgende Pass.

14 juni

Toen m'n wekker ging was ik nog super moe. Gelukkig had ik besloten maar weinig miles te lopen. Vanuit m'n slaapzak maakte ik een ontbijt shake en dronk ik dat terwijl ik m'n tas in pakte. Een paar dagen geleden liep ik hier naar beneden maar nu moest ik het omhoog klimmen met een zware tas. Langzaam kwam ik boven en daar zat Kay. We kletste tot Blue, Gift Horse en Tobias ook boven kwamen. Voor het laatst had ik hun vlak naar Kennedy Meadows gezien. Zij ging naar de stad dus zeiden we elkaar gedag. Om de hoek spraken 2 Amerikanen me aan, Sierra en Dan. Ze wonen in Lake Tahoe en doen alleen de Sierra Nevada. Ze vroegen me naar plekken om heen te gaan in Europa. De hele dag kwam ik deze twee tegen. Kearsarge Pass is een hele goede ontmoetingsplek want onderweg naar beneden kwam ik ook Superstar tegen. De vriendin waarmee ze liep had niet veel water mee en ging omhoog, dus gaf ik haar een halve liter wetende dat ik al gauw bij een waterbron zou zijn. Het pad leidde me naar de base van Glenn Pass en met uitzicht op wat ik de dag erna zou moeten lopen ging ik weer cowboy kampen. Mijn wekker stond vroeg, omdat ik om 4u wou beginnen aan deze klim. 's Nachts werd ik nog een paar keer wakker en verbaasde me over de hoeveelheid sterren.

13 juni

In de stad heb ik veel tijd met Gigglez, Machine, Crystal meth, Chief, Megan en Yukon doorgebracht. De gebruikelijke klusjes gedaan en pas laat met Mr. Bean, Katniss, Hardcore, Irene en Take it Easy naar de trail gegaan. Ondanks dat ik niet met hun wil lopen, is het wel prettig om met andere naar de trail te gaan. Het was bijna 19u toen we de auto uitstapte. Een tijd waarbij meestal onze tent al staat. De gele groep besloot te kamperen op de camping van de parkeerplaats, maar ik besloot de berg op te gaan. Na 1,5 mile gelopen te hebben zag ik een top plek. Beschut met uitzicht op een waterval en zonsondergang. Zonder m'n tent op te zetten kroop ik m'n slaapzak in. Mijn muggennet had ik over m'n hoofd gedaan voor als de muggen de DEET wouden bergen. Ik ben klaar voor de komende dagen.

11 juni

Het koste me erg veel moeite om vandaag m'n tent uit te komen. Gister had Hardcore beer stront gezien, dus had iedereen z'n voedsel op een veiligere plek bewaard dan net buiten of in de tent. Dat betekende dat ik uit m'n tent moest komen om m'n ontbijt te pakken. Het was koud buiten, we kampeerde hoog op een open grasveld naast een meer. Prachtige plek, maar een plek waarvan je weet dat je 's ochtends ijs op je tent heb. Iedereen vertrok voor me uit terwijl ik wachtte tot de zon m'n tent verwarmde. Langzaam maakte ik een kop koffie voor mezelf terwijl het ijs smolt. Aangezien de weg die naar de stad leidde in de buurt was besloot ik niet uitgebreid te eten. Een noten-fruit reep was voor nu voldoende. Alles ging m'n tas weer in en ik merkte dat ik te veel eten over had. Volgende keer geen boodschappen doen op een lege maag.
Rustig liep ik van de plek om hoog, en verder omhoog. Deze klim viel tegen, het was stijl en ik zag alle hiker voor me even veel moeite hebben als mij. Het was grappig om te zien dat iedere hiker elkaar afwisselde bij dezelfde punten. Bij een rots waar je tegenaan kon zitten, een bocht waar het iets breder was zodat mensen je kunnen inhalen. Ondanks dat het zwaar was, was de omgeving prachtig. Iedereen was super blij om boven aan te komen en echt te genieten van het uitzicht. Twee mile omhoog en 4 naar beneden. Tijdens de wandeling naar de parkeerplaats had ik bereik. Via w'app belde ik even met m'n ouders en Milou. De weg naar beneden was vele malen makkelijker dan omhoog. Elke stap die ik zetten, zou ik over een paar dagen weer omhoog zou moeten met een zware tas. Bij de parkeerplaats bracht een uber me naar een klein dorpje onderaan de berg. Daar zag ik iedereen van m'n groep wachten op de bus naar de stad 40mile verderop. De bus zat vol met hikers. Iedereen zat op z'n mobiel, in de wildernis kletsen we veel met elkaar maar zodra we in de beschaving zijn willen we familie en vrienden laten weten wat we hebben beleefd en dat we nog leven. De rit was lang en de dag was warm geworden. Onderaan de berg is het een heel stuk warmer dan 3 tot 4km hoger. We reden Bishop in en stopte bij het ziekenhuis, ik keek op de kaart en zei tegen mijn groep dat dit de beste plek was om uit te stappen. Katniss zei dat we bleven zitten omdat iedere hiker bleef zitten. Mijn weerwoord was dat alle hikers niet zaten op te letten, maar hij zei dat hij de trail al eerder had gedaan en beter wist. De bus vertrok verder van het centrum vandaan en de laatste stop bij de grote Vons supermarkt werden alle hikers uit de bus gezet. Het centrum was 20minuten lopen, vanaf het ziekenhuis zou het 8minuten zijn geweest. Geïrriteerd haalde ik bij de Starbucks een smoothie voor mezelf en liep met m'n tas de 20minuten terug. De volgende bus zou namelijk pas 2 uur later gaan. Ik liep een motel binnen en vroeg naar een kamer voor 2 nachten. Vermoeid ging ik m'n kamer in en merkte dat de groep waarmee ik loop niet de groep is waarmee ik zou moeten lopen. De afgelopen dagen heb ik gerent om alleen te zijn, gewacht zodat ze voor me liepen, in m'n tent gekookt om even rust te hebben en nu zat ik in een hotelkamer in m'n eentje en ik genoot zo intens van de rust dat ik wist dat ik deze groep moet verlaten. Het levert me minder energie op dan ik erin steek. Steeds meer ga ik me irriteren aan Katniss. Hij is super aardig, maar we kunnen niet samen lopen. Zijn ervaring in 2016, een hoog sneeuw jaar, is soms handig. Hij weet welk restaurants goed zijn, hij weet welke plekken mooi zijn om te kamperen, waar de beste plekken om de liften zijn. Zijn ervaring is alleen in een heel ander jaar dan dit jaar. Er ligt dit jaar weinig sneeuw, je kan ver omhoog lopen zonder sneeuw tegen te komen, je kan 2 Passes doen als je wilt. Zijn argument dat hij het beter weet omdat hij twee jaar geleden 2000 mile heeft gelopen van de 2650mile lange tocht komt mijn neus uit. Er zijn meer mensen die een tweede poging doen, maar zij laten je je eigen fouten maken. Ze geven je advies, maar luisteren wel naar je input. Waar Katniss momenteel iets te veel zijn wil doordrukt in de groep. Hij bepaald hoe ver we lopen, hij bepaald dat we in de bus blijven zitten. Ik voel me niet gehoord, dus zal ik alleen vertrekken en m'n eigen plan trekken. Op de PCT lopen nog vele andere hikers waarmee ik een tijdje kan optrekken. Zo heb ik 's avonds met Gigglez in de brouwerij gegeten en kwam ik Chief en haar vriend, sinds Whitney verloofde, tegen. Twerk nodigde ons uit om bij hem en 12 andere hikers aan tafel te komen zitten. We kletste terwijl we Buffalo speelde. Een spel waarmee je je glas je lippen niet mag verlaten tot die leeg is als iemand je ziet drinken met je dominante hand. Ik was de enige linkshandige speler, dus werd er een paar keer een valse "BUFFALO" op me geroepen en viel het niet op als ik per ongeluk toch met links dronk. 

10 juni - Forester Pass 

Mijn tweede ibuprofen van de tocht heb ik vannacht ingenomen. Door de hoogte had ik hoofdpijn gekregen. Zenuwachtig voor morgen met nog 500meter klim te gaan. Probeerde ik weer te gaan slapen, maar niet voor ik een kijkje naar buiten deed. De Melkweg was te zien, de maan had de vorm van een teennagel. De ideale omstandigheid om sterren te kijken.

Vanmorgen begon ik voor het eerst met een ontbijt milkshake. Het vulde alleen niet meteen, dus at ik ook m'n normale ontbijt. Alles ging m'n tas in en ik was 10 minuten voor iedereen klaar. Dat is bijzonder, want meestal vertrek ik een halfuurtje later zodat ik iedereen kan proberen in te halen, maar nu zouden we met elkaar lopen omdat het hoogste punt van de Pacific Crest Trail, Forester Pass, op het programma stond. Voor het eerst zou ik mijn sneeuw spullen gaan gebruiken. Verder op wou ik nog water zuiveren dus vertrok ik alvast. Het was nog steeds donker om 4u dus zag ik niet verder dan m'n hoofdlampje. In mijn gedachte verzon ik alvast wat ik op de blog wou plaatsen. Een van de dingen die ik bedacht was dat ik in het donker niet graag reflecterende ogen wil zien omdat die ogen van een beer, mountain lion, konijn of vogel kunnen zijn. Je kan zelfs wel raden in welke ik minder erg zou vinden om te zien. Precies op het moment dat deze gedachte door m'n hoofd ging keken 2 paar groene ogen mij aan. Twee herten stonden tegenover me. Het pad was smal dus kon ik er niet omheen, ik floot om ze weg te jagen, maar ze waren niet onder de indruk. Gelukkig is mijn geklap indrukwekkender. De beesten gingen er vandoor en lieten zo de weg voor mij vrij. Het pad kwam uit bij een sneeuw veld en ik volgde de voetstappen van mijn voorganger. De sneeuw was hard en liep makkelijk. Ik keek even achterom en zag een lichtje niet ver bij me vandaan, gevolgd door 5 lichtjes verder weg. De trail ging sneeuwvrij verder omhoog tot de volgende sneeuwveld. Ook deze kon ik zonder veel moeite doorkruisen. Het beekje waar ik water wou halen stroomde rustig, maar een klein watervalletje zorgde dat ik makkelijk mijn flessen kon vullen. Het lichtje achter me kwam dichterbij en bleek Marie te zijn. We kletste terwijl ik water door m'n filter liet gaan. De andere lichtjes kwamen er ook bij net toen ik klaar was. Met z'n zevenen gingen we verder. Take it easy voorop omdat zij de meeste berg ervaring heeft en de rest in wisselende volgorde erachter met Irene die veel last van de hoogte had achteraan. Het werd langzaam lichter en een voor een gingen onze hoofdlampjes uit. De schemering onthulde een enorme muur. Het was onmogelijk dat we hier omhoog zouden gaan, toch bleef het pad afgewisseld door sneeuwvelden richting de muur lopen. We stopte regelmatig zodat Irene weer kon aansluiten. De muur bleef dichterbij komen en ik zag op een paar plekken een pad lopen. De basis was met nog een flinke pak sneeuw bedekt, dus trokken we onze microspikes aan en gingen recht omhoog. De sneeuw afgewisseld met droge stukken. We probeerde zo goed als het ging het pad te volgen. Take it easy leidde ons zonder problemen omhoog. Nadat we een richeltje over moesten steken waren we bij het bordje dat aangaf dat we op het hoogste punt waren. Het uitzicht was fantastisch en natuurlijk werden er foto's gemaakt. De ice axe werd van de tas af gehaald om te gebruiken bij de afdaling in dien nodig. We volgde een richeltje naar beneden. Marie en ik voorop. Bijna vliegend. We volgde de voetstappen van onze voorgangers tot ze ophielden en we een glijspoor naar beneden zagen. Zonder de twijfelen gingen we op onze kont zitten en zetten ons af. Heerlijk om zo naar beneden te gaan. Bij een beekje hielden we pauze en maakte ik nog wat foto's en filmpjes. De sneeuw was minder dan bovenop de berg en ik besloot wat vooruit op de groep te lopen. In een sprintje vertrok ik. De sneeuw werd vervangen voor wild water en het pad volgde de beek. Toen ik even een gat ging graven waren Marie en Hardcore bij m'n tas pauze gaan houden. Na een halfuur had iedereen zich daar verzameld en gingen Hardcore, Marie en ik weer vooruit. Eigenlijk had ik behoefte om even alleen te lopen, maar accepteerde de gezelschap. We kwamen bij een beek en tot mijn schrik zag ik dat aan de overkant het pad verder ging. De hikers aan de overkant zeiden dat er een boomstam was waar we overheen konden lopen. We volgende hun aanwijzigingen en kwamen bij de omgevallen boom. Het zweet brak me uit. Dit vond ik niet leuk, de boomstam was over te wild water. Ik liet Hardcore en Marie eerst gaan. Bijna huilend stond ik aan de verkeerde oever. Het probleem is, je moet wel door gaan. Ik stapte op de boom met knikkende knieën en hart slag die ver boven gezond was. Voorzichtig zetten ik een stap vooruit en nog een gevolgd door nog een stap. Ik keek naar beneden en sprong 7 stappen terug. De tranen stonden in m'n ogen. De angst om in de smeltwater te vallen weerhield me bijna van door gaan. Na een aantal keer diep adem te hebben gehaald stapte ik opnieuw op de boomstam. Voetje voor voetje ging ik vooruit. Mogelijk heb ik een paar tranen weg moeten vegen toen ik aan de overkant was, maar dat zal ik hier niet toegeven. De adrenaline gaf me wel een boost om door te lopen. Marie en Hardcore bleven me op de voet volgen. Vroeger dan ik normaal gesproken zou lunchen vroeg Marie om een pauze. We haalde onze, nu nog maar magere lunchpakketjes te voorschijn. Ik typte alvast wat dingen uit voor m'n blog en liet Hardcore en Marie vertrekken zonder me. Heerlijk even alleen lopen. Mijn iPod ging op en ik vertrok een halfuur na de dames. Katniss kwam ik tegen en vroeg aan me of ik Mr. Bean had gezien, ik zei dat ze 20minuten eerder langs was gelopen en voor ons zou moeten lopen. Hij vertelde dat hij een dutje had gedaan en zowel de tent als waterfilter heeft. In een halve sprint ging hij er vandoor. Ik volgde op een rustig tempo en genoot van alles om me heen. Om de stad in te gaan moeten we deze keer ongeveer 16km van het pad af om bij een weg te komen. Ik nam de afslag en liep door tot ik Hardcore, Marie, Katniss en Mr. Bean zag. Take it easy en Irene waren nog achter me. Niet heel veel later kwamen zij ook. Het was nog vroeg, maar we besloten een dag langer (gratis) op de tocht te blijven en morgen vroeg de stad in te gaan. 

Alles wat beweegt is interessant om naar te kijken. Mr. Bean kookte en ik keek hoe ze dat deed. Ze vroeg wat er was en ik gaf aan dat ik keek uit verveling. Ze moest lachen en gaf toe dat kijken hoe iemand eten maakt soms super interssant is. Soms is de omgeving adembenemend. De grote bergen, het wijdse uitzicht van de woestijn, de verschillende dieren, maar ook de simpele dingen. Het eerste stromende water in de Sierra Nevada na de droge woestijn was prachtig om te zien. Wetende dat de 6 liter dragen niet meer hoeft voor de komende paar weken. Een van de mooiste dingen die ik om me heen zie zijn de bomen die overduidelijk ziek zijn. Hoe zieker ze zijn hoe mooier. De schors van deze bomen laat los en geeft de hikers een kijkje aan de binnenkant van de boom, kleine barstjes zijn zichtbaar en de "boom bloedvaten" draaien zich om de boom heen als een soort kurkentrekker. De kleur van de binnenkant is heel verschillend, van beige naar bijna zwart. In een verder stadium heeft de boom helemaal geen schors meer. Dood en door steekt het af tegen de intens blauwe hemel. Het stadium die daarop volgt is dat de boom omvalt en haar wortels toont. De troon van 1000 zwaarden uit Game of Thrones kan best geïnspireerd zijn op dit uitzicht. De boom word langzaam uitgehold en ook dit is mooi om te zien. Het licht speelt met de schuren en barsten en onthult hoe de boom langzaam vergaat. De laatste fase zorgt voor een cadeautje voor je voeten. De boom veranderd langzaam in zachte houtsnippers die voor een heerlijke demping zorgt.
Misschien hebben jullie door dat ik de afgelopen dagen te vroeg ben gestopt en daardoor mega lange verhalen typ. Na Bishop gaat dat hopelijk veranderen!

9 juni

Vandaag wou de groep waarmee ik de afgelopen dagen heb gelopen zo dicht mogelijk bij Forester Pass komen. Poolboy wou om 1u 's nachts op staan om te lopen en over Forester te komen, maar mijn groep had genoeg eten om een dagje later het hoogste punt van de PCT te beklimmen. We vertrokken met elkaar om half 9. In een lange rij staken we de beek over. Marie heeft zich ook bij onze groep aangesloten. We beslissen nu met z'n 7'en waar ons eindpunt is. De slang ging te langzaam voor mijn gevoel, dus zodra ik de drie mensen voor me kon inhalen deed ik dat. In een vlot tempo vertrok ik bergopwaarts. Met mijn tong op m'n hielen kwam ik boven, ik hield dit tempo even aan om afstand tussen mij en de groep te creëren. Het pad ging omlaag en kwam bij een riviertje. Mijn sandalen gingen aan en ik stak het koude water over. Ik hield pauze in de zon en zag iedereen van m'n groep weer. De slang was uit elkaar gevallen omdat ik iedereen op een ander moment binnen zag lopen. Marie, Tayana (Mr. Bean) en Miguel (Katniss) vertrokken voor me uit zodat ik een poging kon doen om hun in te halen. De volgende rivier overstreek was 0,7 miles verder. Opnieuw wisselde ik van schoenen en strak het water over. Het kwam net boven m'n knieën en stroomde sneller dan de vorige. Het was prima te doen. Aan de overkant hield iedereen opnieuw pauze, ik besloot alleen m'n schoenen te wisselen. Rustiger dan 's ochtends klom ik 1000ft. omhoog. Op de top wou ik pauze houden, maar de wind maakte het fris, dus zakte ik naar beneden tot ik me weer tussen de bomen begaf. Ik zocht een plek in de zon en maakte m'n lunch. In Lone Pine leek het alsof m'n maag nooit vol raakte, maar nu moest ik mezelf dwingen om een wrap te eten. Mijn lunch is het moment waarop ik de meeste proteïne binnen krijg. De avocado, kaas, salami met een noten mix op een spinazie wrap is meestal iets waar ik erg naar uit kijk, maar nu heeft het me ruim een uur geduurd voordat ik dit op had. Een paar lepels Nutella als toetje liet ik vandaag links liggen, terwijl dat niet iets voor mij is. Meestal werk ik 2, soms 3 wraps weg. Nu kon ik dat niet van mezelf verwachten, dus borg ik voorzichtig m'n halve avocado op. Om vanavond door m'n eten te mixen. Terwijl ik at was er een hiker de andere kant op gelopen. Hij gaf me een update over Forster Pass. Hij vond het super gevaarlijk. Als skiër zou hij zeggen dat het een dubbele zwarte piste was, maar iedereen waarmee hij liep was omhoog gekomen. Hij vertelde dat zijn microspikes kapot waren gegaan en hij daarom terug liep. Ik maakte me niet te veel zorgen om deze mededeling. Vele hiker voor me zijn erover gekomen zonder enige sneeuw ervaring. Mijn klein beetje ervaring helpt me in ieder geval om in te schatten of ik dit kan of niet. Ik ging verder naar beneden, Marie, Katniss en Mr. Bean hadden me ondertussen ingehaald. Onderaan zag ik een tent staan, de man die ervoor zat vertelde dat hij in de beek was gevallen en nu alles aan het drogen was. Hij vertelde dat ik nog een stuk omhoog moest lopen voor ik overstak. Braaf liep ik omhoog terwijl het wild water stroomde. Nergens zag ik een plek om over te steken. Aan de overkant zag ik Katniss, Marie en Mr. Bean zitten. Ze wezen me naar een rots waarop ik moest zitten om het water in te gaan. Tot m'n korte broek stond ik in het koude water. Voorzichtig liep ik naar een rots die boven het water uitstak en klom erop. Vanaf daar kon ik semi droog naar de overkant komen. Met z'n alle wachtte we op de Taiwanese dames. We hielpen nog wat andere mensen naar de overkant en wachtte nog wat langer. Ook de Taiwanese dames kwamen zonder al te veel problemen aan de overkant. Ze bedankten ons voor het wachtte en Mr. Bean zei: "no worries, that is what you do when you team up". Hardcore antwoordde dat we een Traimaly waren. Dat is een trail familie, een groep mensen die aanvoelt als familie. Ik vond het nog iets te vroeg voor dat woord, maar vond het wel lief dat ze vind dat we een speciale band hebben. Met z'n alle hetzelfde doel voor ogen hebben, geeft je een bijzondere band met elkaar. Je stelt je makkelijker open, je hebt sneller een diepe connectie met iemand. Vooral iedereen die solo loopt stelt zich voor dit open. Het is prettig om een groep mensen om je heen te verzamelen waarmee je problemen aanpakt, die je helpen als het even tegen zit. Het voelt veilig om bij een groep te horen. Je maakt grappen met elkaar. Zo heeft mijn tent de bijnaam Aladin gekregen omdat ik mijn tent soms opzet op een manier dar de bodem de grond niet raakt. Zodra ik mijn tas op het vliegende tapijt leg staat mijn tent zoals die hoort te staan.
Vandaag zetten we de tent bij de laatste bomen van de berg op. Op 3,5km hoogte spraken we af om 's ochtends om 4u te vertrekken. Zo konden we de laatste miles voor de sneeuw afleggen in het donker en beginnen we bij het eerste zonlicht aan de klim. Mijn ice axe die Aladin al een litteken in het vliegengaas heeft gegeven hoef ik morgen hopelijk niet te gebruiken.

8 juni

Mijn alarm ging af om 1u 's nachts en ik begon te twijfelen of ik wel naar boven wou lopen. Gelukkig ging de twijfel snel weg na m'n ontbijt. Alle spullen die ik mee naar boven wou nemen lagen al klaar. M'n warme kleren, regenjas en - broek, waterfilter, snacks, microspikes en ice axe. Mijn tas woog praktisch niks. Irene ging niet mee naar boven omdat ze gister al last had van de hoogte, dus gingen we met z'n vijven. Katniss ging als eerst het beekje over, gevolgd door Mr. Bean, Hardcore, Take it easy en ik sloot de rij. Take it easy loopt als een soort ballerina over de trail. Alleen maar op haar voorvoet en huppelt bijna omhoog, elke stap die ze zet zwiep ze nog even met haar enkel van links naar rechts voor de volgende stap word genomen. Ik liet me wat afzakken omdat het gehups me afleidden van kijken waar de stenen waren. Lopen terwijl het donker is, is soms heerlijk, maar soms verschrikkelijk. Deze keer viel het in de tweede categorie. Ik had geen zin om muziek op te zetten, maar ik verveelde me wel. Het lichtje liet niet veel meer dan het pad zien, dus was het vooruit tuffen, ene voet voor de andere. Terwijl ik omhoog liep kreeg ik hoofdpijn, later kwam er duizeligheid en misselijkheid bij. De groep hielt even pauze, maar ik vond het te koud om stil te zitten, dus liep ik rustig verder. Ging een beekje over en ging verder omhoog. Om er zeker van te zijn dat het niet lag aan te weinig drinken gooide ik een halve liter naar achter. Het werd langzaam schemerig en ik kon de bergen om me heen onderscheiden. Verder omhoog. Er lag sneeuw op het pad, zonder te stoppen liep ik verder. De sneeuw was hard omdat we vroeg waren vertrokken. Het is prettiger om ijs te hebben dan sneeuw dat inzakt bij elke stap. Waarbij je weg glijd en mogelijk tussen twee rotsen stapt. Blijkbaar had ik een stukje overgeslagen door de sneeuw, want toen de sneeuw ophield stond ik naast het pad. De weg werd smaller en mijn misselijkheid erger. Ik besloot iets te eten, maar dat was de verkeerde keuze. Vlak voor de top besloot ik om te draaien. Met nog maar zo'n 300 meter klimmen te gaan, besloot ik naar beneden te lopen. Gefrustreerd dat ik de top niet haalde kwam ik vele hikers tegen. Iedereen zei dat ik rustig aan en vooral voorzichtig moest doen. Poolboy, een jongen die ik de afgelopen 3 dagen af en aan zie, zei dat het veel knapper is om terug te gaan als je er bijna bent, dan net door te zetten en dan in de problemen zitten. Na een tijdje zag ik geen hikers meer tot de volgende stroming kwam. Ethan, een man die op dezelfde dag is begonnen als ik, zat bij deze hikers. Verbaast zeiden we elkaar gedag. We kletste wat en gingen ieder ons eigen weg. De komende dagen zal ik hem wel vaker zien. Hoe meer ik afdaalde hoe beter ik me ging voelen. Terug bij de tent voelde ik me bijna topfit, maar dook toch meteen terug m'n bed in tot de zon me uit m'n tent branden. Ik ging wat lezen in m'n veel te dikke boek en zag hoe poolboy, take it easy en Hardcore terug kwamen. Met de Taiwanese dames kletste ik over van alles en nog wat. Hardcore heeft de AT gedaan, 900miles in Japan gelopen, de camino en de Lyce weg in Turkije. We kletste over wat lopen met het brein doet. Hoe soms herinneringen van jaren geleden op komen, hoe je soms uren aan niks kan denken of dat je soms stompzinnige gesprekken met jezelf heb. Mr. Bean en Katniss kwamen ook aangelopen en doken meteen hun bed in. Ik ben de 10 mile dagen zat, dus ga waarschijnlijk deze groep binnenkort verlaten door sneller te lopen, maar toen de groep van Ethan (Bearman en Poppins) aanbood om 6 mile te lopen en morgen Forster te doen, was ik nog niet klaar om m'n groep te verlaten. Poolboy vroeg of ik met hem om 1uur 's nachts wou beginnen. Zo konden we de 10 mile naar Forester Pass lopen en rond een uur of 5 's ochtends erover. Ook dit aanbod sloeg ik af. Misschien dat ik na Bishop een nieuwe groep zoek tenzij we hardere dagen gaan lopen. Tot nu toe geniet ik nog maar even van de vele rust momenten.

7 juni

Vandaag stonden er bijna geen miles op het programma. Wennen aan de hoogte en morgen Whitney op. Heerlijk uitslapen dus. Mr. Bean, Katniss en de Taiwanese dames zag ik veel vandaag. Na de enige klim voor vandaag ging ik lunchen. Mr. Bean en Katniss kwamen erbij zitten en we kletste even. De jongen die de trail te paard doet kwam langs en hij vertelde dat zijn paard niet meer dan 20 miles wou doen. Jaloers keken we hoe hij verder liep. Bij het water haalde we hem in. Het was 14.30 toen we onze tent onderaan Whitney opzetten. Met de Taiwanese dames bespraken we wat we mee zouden nemen naar boven en hoe laat we zouden beginnen. Om 2u wouden ze starten omdat de sneeuw bovenop dan nog hard is en we makkelijk omhoog en naar beneden kunnen. We vroegen advies aan de mensen die het al hadden gedaan en voelde ons goed bij het besluit. Om half 6 lag ik al in bed.

Een mug heeft ontdekt dat ik ACHTER MIJN OOR geen DEET smeer.. Dat gaat nu veranderen. 

6 juni

Giggles en Cabage vertrokken voor dat ik m'n koffie op had en ik heb ze de rest van de dag niet meer gezien. Een halfuur na hun vertrok ik. Mijn tas voelde zwaar en de berg omhoog maakte het niet makkelijker. Hardcore, take it easy en Irene, 3 Taiwanese dames, stopte voor me. Ze vertelde dat Katniss en Mr. Bean van plan waren om 10 PCT miles te lopen, morgen vlak onder Whitney te kamperen en daarna de hoogste berg van de verenigde staten (zonder Alaska en Hawaï mee gerekend) te beklimmen. Ik besloot hetzelfde plan te hebben. Halverwege de berg had ik nog even bereik en besloot Casper veel plezier te wensen in Schotland. Opdat moment kwamen Mr. Bean en Katniss voorbij. Ze vroegen of ik mee wou om Whitney te beklimmen en herhaalde hun plan. Boven de eerste heuvel gingen we samen met Stoveless en Counter weight (2e) ontbijt eten. Net uit de stad had iedereen nog luxe eten. Mijn tweede ontbijt bestond uit 2 bagels met paprika, spinazie, salami, avocado en kaas. Met moeite paste het allemaal op m'n broodje. De mensen om me heen vinden dat ik veel liefde stop in het versieren van mijn eten. Ze vonden mijn broodje een kunstwerk. De hele dag door haalde we elkaar in. We lunchte met elkaar en hielde veel pauzes. Iedereen had een beetje last van de hoogte, dus komt onze rustige planning goed uit. Ik liep wat vooruit en zag een hert. Het beest was gigantisch groot. De uit de kluiten gewassen Bambi was niet bang voor me, maar keek me uitdagend aan terwijl ik langs liep. Gelukkig liet die me met rust. De dag eindigde met mijn eerste rivier oversteek. Het viel gelukkig erg mee, het water was koud, maar de stroming niet te sterk. Aan de overkant kampeerde ik met de 3 Taiwanese dames en het Mexicaanse koppel (Mr. Bean en Katniss).

5 juni

Alle klusjes van de stad gingen vlotter dan anders. Pakketje oppikken, outdoorshop bekijken, eten, slapen, kleren wassen en voedsel kopen. In de supermarkt kreeg ik het briljante idee om tortellini mee te nemen naar de tocht omdat ik het "normale" trail voedsel niet super lekker vind. Nog geen enkele knor gerecht (alleen water toevoegen) is een succes geweest op de tocht. De noedels die ik regelmatig eet komen m'n neus uit en ik denk niet ooit nog een tortilla te kunnen eten na deze tocht. Je kan twee dingen doen als het eten je tegen staat. Er mee dealen, want je heb enorm veel honger als je niet eet, dus eet je toch wel wat je in je tas heb gestopt, of je kan iets nieuws proberen.
De tortellini zou misschien een beetje smakeloos zijn zonder pesto, daarom besloot ik salami mee te nemen om er doorheen te mixen. Spinazie, kaas en een paprika gingen ook m'n matje in. Al deze dingen kan ik ook gebruiken op m'n wraps en bagels. Als een zeer gelukkige hiker liep ik de supermarkt uit. Met veel moeite paste alles in m'n tas. Samen met Cabage en Giggles liften ik naar de tocht. De bestuurder sprak een beetje Nederlands omdat zijn oma in Utrecht woonde. Hij zette ons af en vroeg of we een foto met elkaar konden maken. Blij stapte hij in de auto terug naar beneden. Giggles, Cabage en ik liepen met elkaar verder en zetten onze tent vroeg op. Nog voor we terug op de PCT waren. We vonden een hut in de buurt waar we even in keken, kletste veel en ik at m'n beste maaltijd on-trail. Dit ga ik vaker meenemen, misschien de volgende keer met pesto.
Mijn oorlog met de muggen: de muggen lijken op afstand te bleven als ik DEET gebruik.

4 juni

Momenteel slaap ik in m'n tent om de muggen op afstand te houden. Ik weet dat er nog veel meer muggen aan gaan komen, maar ik moet nog een tolerantie opbouwen voor deze zoemende vliegen. Ze vliegen tegen het gaas aan en blijven een plekje zoeken om binnen te komen. Vanmorgen moest ik, thuis zou ik zeggen, "naar de wc". Terwijl ik deed wat ik deed en een beetje van de zonsopgang genoot prikte een mug in m'n kont. Zodra ik in de stad ben ga ik douchen met DEET.
Als ik alleen loop vind ik het moeilijker om te schrijven over wat er allemaal gebeurt op een dag, want ik loop, eet, filter m'n water en doe allerlei dingen om te overleven. Er zijn maar zo veel manieren waarop je dit kan beschrijven. Ik kan schrijven waar ik overdenk, maar dat is meestal niet interessant. Soms denk ik aan avondvierdaagse liedjes, verzin ik zelf nieuwe. Soms tel ik de aantal bochten die ik neem om een berg op te gaan. De natuur kan ik beschrijven, maar mijn woorden komen niet in de buurt van wat ik zie. De fascinatie die ik heb gekregen voor dennenappels. De verschillende patronen en formaten, maar daarbij heb ik het idee wat ik jullie tijd verdoe. Soms is een dag niet veel meer dan ik ben opgestaan en er vandoor gegaan. Gelopen tot ik moe was of geen zin meer had. Daar heb ik een plek gezocht om te slapen.
Vandaag zit er alleen een ander einde aan. Mijn planning was om in Lone Pine een resupply te doen, dus volgde ik het pad naar de parkeerplaats. Een jongen was daar de prullenbakken aan het legen en ik vroeg hem of hij me een ritje naar de stad kon geven. Helaas kon hij dat niet ivm aansprakelijkheid, dus moest ik verder zoeken op deze verlaten plek. Over de parkeerplaats struinen tot ik mensen tegen kwam. Daar zag ik John en Terry, Stoveless en Counter weight, zij hadden net een ritje geregeld naar de stad en ik vroeg of ik mee kon. John antwoordde meteen dat de auto vol zat. Hun tassen zouden al amper passen. De bestuurder zei dat we de tassen wel aan het dak konden vast maken als wij touw hadden. We begonnen aan de tassen aan het dak te binden en reden naar de stad. We passeerde andere hikers die een lift probeerde te krijgen. John zei elke keer dat we vol zaten, maar als het aan mij had gelegen hadden we nog makkelijk twee hikers mee kunnen nemen. Tassen op schoot en dicht tegen elkaar kruipen. Nog nooit zo ruim gezeten tijdens een ritje kwam ik aan in de stad. Boekte een motel kamer voor 3 personen omdat Giggles en Cabage hadden gevraagd een kamer te delen. De kosten zouden daardoor $4,- meer zijn dan een bed in een hostel. Met Katniss, Mr. Bean, NoBo Lobo, John en Terry at ik 's avonds bij de chinees. Ik koos voor een PCT hiker bowl en at elke kruimel er van op. Terug in de hotel kamer bood Giggles met een stuk pizza aan. Ook die at ik, na een uurtje liep ik terug naar de chinees om dumplings te bestellen. Mijn maag is een eindeloze put. Zodra ik denk genoeg te hebben gegeten heb ik weer honger. Ben benieuwd hoe het komende stuk op de trail gaat worden.

3 juni

's ochtends werd ik gewekt door m'n wekker. Alles ging weer m'n tas in en ik vertrok zonder te ontbijten. Cheesestick had bij het water gekampeerd, toen ik langs liep zei hij dat hij zou wachten tot alles droog en ontdooid was. Bij het water was alles bevroren, maar tussen de bomen waar ik sliep was alles droog gebleven. Ik liep een paar mile omhoog en hield ergens pauze om te ontbijten. Er waren wat muggen die ook wat wouden eten, dus vertrok ik met nieuwe bulten verder. Mijn volgende pauze was bij de volgende waterbron. De zak van m'n waterfilter is kapot gegaan bij de naad en lekt daardoor. Nu als ik water in m'n fles wil spuiten, spuit ik ook water in m'n gezicht. Op een warme dag als dit, noem ik dat verfrissend. Tijdens het gevecht om genoeg water te hebben haalde cheesestick me in. De rest van de dag kwamen we elkaar tegen tot ik ging lunchen. Een korte powernap met m'n voeten in de lucht. Het is makkelijk om gelukkig te zijn als je geen lichamelijke klachten heb, als de zon schijnt en de omgeving mooi is. Ik merk dat ik soms niet meer wil lopen omdat ik honger heb, dat ik geen zin heb omdat m'n voet zeer doet. Het is bijzonder om te ontdekken hoe erg je humeur afhangt van je lichamelijk gesteldheid hier op de tocht. Er is hier veel meer water dan in de woestijn. Ik kon mezelf zelfs even wassen bij een beekje. Er rende eekhoorntjes langs terwijl ik de viezigheid van me af spoelde. Deze eekhoorntjes waren zo klein als muizen, terwijl de eekhoorns in de woestijn zo groot waren als katten. Het is leuk om het verschil te merken tussen de gebieden. Na een kort stuk naar beneden mocht ik aan het einde van de dag weer omhoog. Op 3,1km hoogte ging ik slapen.

2 juni

Om 6u ging m'n wekker en haalde ik m'n ontbijt uit de camper van Gift Horse en haar vriendin. Alles propte ik in m'n tas en net toen ik weg wou gaan vroeg Blue of ik koffie wou. Natuurlijk zei ik ja en daar had ik geen spijt van. In de camper hadden ze filter koffie. Twee sterke bakken en veel gekletst later, ging ik pas om 9u op pad. Het was een fantastische route, veel bomen en rotsen. Je kon merken dat de woestijn achter de rug was. Het pad ging iets omhoog en vlakte daarna voor even af. Een stuk was afgebrand en overal zag je nog resten van bomen. De omgeving veranderde veel, van open vlakte naar een bos. Een wilde beek, naar een rustige rivier. Op een van de open plekken stonden 2 bomen bij elkaar die schaduw gaven. Er zaten veel hikers die duidelijk niet de PCT liepen onder. Ze begonnen tegen me te kletsen en vragen te stellen dat ik maar besloot daar pauze te houden. Het was een groep die een rondje door de Sierra liepen voor 20 dagen. Dit was hun eerste stuk op de PCT. Na de lunch kwam ik mannen met paarden tegen die onderhoud aan de trail deden. Voorzichtig ging ik langs de paarden en bedankte de mannen voor hun werk. Rond 15u was ik bij een brug met rustig kabbelend water er hadden zich vele hikers hier verzameld. Het water was minder koud dan verwacht en ik genoot van het pootje baden. Ook al had ik nog niet veel miles gemaakt, ik besloot dat ik hier wou blijven voor de nacht. Toen ik mijn tent wou opzetten vroeg een jongen of ik mijn tent niet daar zou opzetten. Hij krijgt betaald om foto's te maken en wou de brug met niemand erop fotograferen tijdens de zonsondergang. Ik besloot wat het bos in te lopen en daar m'n tent op te zetten. Bij het water ging ik eten, maar dezelfde jongen vroeg of ik wou verplaatsen. Ik verstopte me achter een boom en keek hoe de jongen zijn camera installeerde voor een video. Hij vond de vogels niet genoeg vliegen, dus sloeg hij met een steen tegen het metaal aan om ze op te jagen. Meteen sprong ik op: "hey!! Leave the Wild life alone, it's part of the leave no trace. It's their home". De jongen werd rood en zei dat ik gelijk had. Ik antwoordde dat ik snapte dat hij te gefocust was op het maken van een goede video en dat ik hoopte dat hij dit goed in beeld had. Toen hij weg ging bood hij nogmaals zijn excuus aan en ik zei dat het goed zat. Al vroeg ging ik slapen. Hopelijk doe ik morgen meer miles en start ik vroeger.

1 juni

Na een week in Lake Isabella op de Happy Haven RV park te hebben gestaan was het tijd om in te pakken. Het was bijna verbazingwekkend dat alles er nog in paste. Mijn tent heeft als een huis gestaan de afgelopen week en het is heel vertrouwd gaan voelen. Voordat ik m'n tent afbrak appte ik Dreamer of ze wou ontbijten. Ze kroop haar tent uit en zei: "let's fetz". We aten granola met blue berries en een banaan. We dronken en kop koffie en kletste over niks. Ik liep naar Jenée en Grace toe om afscheid te nemen aangezien ik hun veel gesproken heb. We wisselde Facebook en instagram gegevens uit. Terug tussen de hikers kwamen Tori, Denise, Tamara en Killian ook gedag zeggen. Het voelde raar dat zo veel mensen me gedag kwamen zeggen terwijl ik alleen maar terug naar de trail ging. Dreamer en ik namen weer afscheid, maar we weten dat we elkaar weer zullen zien. Met een simpele "see you" en een knuffel ging ik naar het begin van de RV park. Dawn en Keith pikte me op en met elkaar gingen we op weg. We reden naar de afslag richting Kennedy Meadows. Parkeerde daar de auto en laadde een soort 4x4 golfkar van hun trailer. Ik zou een stukje overslaan in stijl. Over een dirtroad gingen we omhoog. Het voertuig maakte enorm veel lawaai, maar het was tof. Bij Kennedy Meadows trakteerde ik hun op een biertje omdat ze veel voor me hebben gedaan. Ik vroeg om hun adres zodat ik kaarten kan sturen. Misschien dat ik volgend jaar zelfs een vakantie ga doen in Lake Isabella, dit dorp heeft een plekje in m'n hart gekregen.
Bij Kennedy Meadows waren Katniss en Mr. Bean, Sig en Sig, NoBo Lobo, Rapunzel en Quick draw, Slip and Slide en vele andere hikers. Met iedereen moest natuurlijk even een praatje worden gemaakt. De laatste mogelijkheid voor een burger en toen kon ik niet langer wachten. Mr. Bean en Katniss bleven nog even hangen en ik ging alvast op pad. Er stopte een auto naast me en vroeg of ik een ritje naar de trail wou. Het bleek de eigenaar van Grumpy Bear te zijn. In de auto zaten 3 hikers boven de 60 en met hun liep ik de eerste mile. Ze vroegen hoe ik heette en toen ik Napoleon antwoorden vertelde ze dat ze veel over me hadden gehoord. Mijn tempo lag iets hoger dan de andere hikers, dus besloot ik er voorbij te gaan. Ik was erg moe dus besloot ik bij de eerste kampeerplek met een wc en picknicktafels te stoppen. Er waren veel campers, dus besloot ik eerst een rondje over het terrein te lopen. Drie hikers waren er en ze begroette me super vrolijk. Een herkende ik als Kay, maar de rest dacht ik nooit eerder gezien te hebben. Zij vertelde dat ik hun drieën vlak voor Big Bear had ontmoet en dat ze zich met me verbonden voelde tijdens die ontmoeting. Ik voelde me super ongemakkelijk en deed alsof ik precies wist waar ik hun ontmoet had. Ze vertelde dat ze blij waren met mijn beer waarschuwing op Guthook omdat ze daardoor die plek hebben overgeslagen. De vriendin van een van hun was met een camper gekomen en nodigde me uit om met hun te eten. Broccoli met kip, op een bord met bestek, op de tocht vind je sommige simpele dingen bijzonder. We kletste wat en ik mocht mijn eten in de camper opsluiten zodat ik mijn voedsel niet hoefde op te hangen. We bevinden ons nu in beer gebied.

26 t/m 31 mei

Ik had behoefte aan een weekje rust en die heb ik gekregen. De afgelopen dagen ga ik kort samenvatten zodat het verhaal aan het einde compleet is. 26 mei werd ik wakker met opnieuw een natte slaapzak, nat pakte ik die in en rende naar de weg. De laatste 5 mile waren allemaal naar beneden, dus dat ging lekker vlot. Met mijn duim stond ik langs de kant van de weg voor ongeveer 20minuten tot iemand me mee wou nemen naar Lake Isabella. Katniss en Mr. Bean waren hier al sinds woensdag en waren blij me te zien. Deze zaterdag bestond uit klusjes doen, dus nadat ik m'n tent had opgezet ging ik boodschappen doen. Hier kocht ik een handdoek, zo kon ik terug op de Happy Haven RV park douchen terwijl de wasmachine draaide. Met Katniss, mr. Bean en Nobo Lobo ben ik een aantal dagen opgetrokken. We aten met elkaar en gingen zondag met twee fantastische mensen naar de Sequoia national forest. Don en Keith wonen zowel in Lake Isabella als in Arizona. Ze zijn met pensioen, maar vervelen zich regelmatig (hun eigen woorden). Wat ze dan leuk vinden om te doen is een paar hikers mee op pad te nemen. Ze hadden op een manier Katniss en Mr. Bean leren kennen en hadden hun gevraagd nog twee hikers uit te nodigen. Wegens memorial weekend was het super druk en konden ze de auto niet kwijt. Keith en Don zeiden dat we uit moesten stappen en dat ze ons over 1,5 uur zouden ophalen. Het was fantastisch om de mega bomen te zien. Anderhalf uur was meer dan genoeg om alles te zien. We gaven een donatie als bedankje dat ze ons hierheen brachten. Maandag heb ik niks gedaan behalve aan mijn blog gewerkt. Alle verhalen van de afgelopen dagen in mijn mobiel zetten en hopen dat er een mooi verhaal uit kwam. Toen Katniss, Mr. Bean, NoBo Lobo en ik terug kwamen van het avondeten lag er een bekend gezicht op het gras op ons te wachten. Dreamer lag op haar groundsheet met haar voeten omhoog en begroette ons door te klagen over haar voeten. Ze heeft een pedicure gedaan in LA waardoor ze tijdens het hiken weer blaren kreeg. Ze is allergisch voor tape geworden en haar teen is gaan ontsteken. Al met al, het gaat niet al te best met haar. Gelukkig waren vrienden van uit Duitsland naar Amerika gekomen, Sara en Michi, en wouden haar graag zien. Katniss, mr. Bean en NoBo Lobo zouden morgen vertrekken, maar ik wou nog een dag langer blijven. Charlotte, Sara, Michi en ik gingen 's avonds met elkaar naar de bar waar we met elkaar half in Engels en half in Duits spraken.
Dinsdag werd ik uitgenodigd om met het Duitse drietal te ontbijten in de diner zo'n uur lopen van de RV park af. We aten en kletste met elkaar. Ik raden ze aan om naar de sequoia's te gaan, dus ging het drietal naar het bos. Er is 1 uber in de stad en gister kreeg ik haar nummer. Na een telefoontje kon ze me ophalen bij de RV park en zetten ze me af bij de white water rafting in Kernville. Samen met een andere vrouw gingen we een woeste rivier in een bootje door. Het was fantastisch om te doen. Aan het einde kregen ze een gratis shirt en zouden de foto's later online komen.
Terug bij de tent zag ik hoe Dreamer huilend afscheid nam van haar vrienden van thuis, we kletste wat en al gauw voelde ze zich beter. Ze vroeg of ik morgen mee wou gaan naar de dokter. Woensdagochtend waren we al eerste bij de kliniek. Charlotte moest een mega lange vragenlijst invullen voor de dokter haar zag. Ze werd van te voren zelfs nog gewogen ook al heb ik geen idee wat dat te maken heeft met een infectie. Ik mocht ook even op de weegschaal staan. De dokter schreef antibiotica voor en een crème om de huid tot rust te brengen. Samen haalde we die op, gingen lunchen en kregen een lift terug naar de RV park. Onderweg naar Kernville had ik een bioscoop gezien, dus vroeg ik Charlotte, Denise en Brigitte mee (een Duits lesbisch koppel waarmee Dreamer naar LA is geweest en ik al vaker heb gezien). De uber pikte ons op en bracht ons ruim op tijd bij de kleine bioscoop. We aten met z'n 4'en een burger in een restaurant die ook meteen de supermarkt was tegenover de bioscoop. Han Solo draaide, we kregen gratis popcorn omdat het woensdag was en een refill op onze cola. Na de film haalde de Uber ons opnieuw op en bracht ons weer veilig bij de tent.
Donderdag, iedereen wou een rustige dag houden behalve ik, dus nam ik contact op met de uber, Karen, en ze bracht met naar een Ghost town zo'n 10km buiten Lake Isabella. We kende elkaar ondertussen dat ze weigerde geld aan te nemen voor deze rit. Na wat te hebben rond gedwaald in het verlaten dorp kreeg ik een lift naar de diner. Toen ik net klaar was met eten kreeg ik een sms met Karen of ik toevallig richting de RV park wou, graag!! Ze haalde me op bij de diner en bracht me weer terug. Ze weigerde nog steeds om geld aan te nemen, ik bedankte haar uitgebreid en kroop de auto uit. Doordat ik bijna een week op dezelfde plek ben kent de eigenaar van Happy Haven RV park me ondertussen. Genee en haar dochter Grace zijn fantastische mensen waarmee ik elke dag een praatje heb gemaakt. Ze nodigde me uit om bij hun te zitten in super comfortabele stoelen, Keith en Don waren er ook. We kletste over dingen die totaal niks met de trail te maken hadden. Don en Keith gingen er vandoor en vroegen of ik met hun mee wou op ontdekkingsreis. Natuurlijk zei ik ja. De auto werd langs de weg in de buurt van het meer geparkeerd en te voet gingen we een weg naar het meer zoeken. Het tweetal zocht een nieuwe plek om te vissen. We liepen rond, vonden prachtige plekken en gingen rustig terug naar de auto. Met elkaar dronken we twee biertjes in Kernville voor ze mij bij de Damn Corner afzetten waar Charlotte en ik gingen eten. Charlotte vertelde dat de nog een dag wil blijven, maar ik wil graag weer lopen, dus scheiden onze wegen weer.
Tori, een meisje waarmee ik gestart ben, was op het RV park. Tamara en Killian (trailname pinecone) waren er ook. Met z'n vieren kletste we over de afgelopen tijd.

25 mei

's Ochtends wakker worden met een natte slaapzak is niet mijn meest favoriete onderdeel van het buitenleven. De keuze om zonder tent te slapen gister was misschien niet helemaal slim geweest. Gelukkig stond er vandaag een makkelijk loopje op het programma, dus draaide ik me nog een keertje om en wachtte ik tot de zon boven de bergen uit kwam. Een auto stopte en Devilfish stapte uit met nog meer water. We kletste even en sjouwde water. Toen hij weg reed pakte ik m'n tas in. Alle andere hikers waren al op pad, ik vertrok pas om 9u. Dat zorgde ervoor dat ik een beetje achter iedereen aan liep en het pad voornamelijk voor mezelf had. Na de eerste klim vlakte het pad af en volgde ik de berg voor een tijdje. Er gebeurde vandaag niet veel, kwam niet veel mensen tegen tot de laatste waterbron. Fishtank was daar, we kletste en andere hiker had te weinig eten ingepakt, dus gaven we beide hem iets te eten voor later. Fishtank vertelde dat hij naar Hollywood zou gaan voor een paar dagen om vrienden te bezoeken en dat als ik mee wou lopen pas de 7e in Kennedy Meadows hoef te zijn. Hij zou helemaal tot de weg lopen en ik besloot daar pas morgen aan te komen. Het had geen zin om te haasten, want ik kan toch nog nergens heen in Kennedy Meadows. Langs het pad vond ik een beschut plekje om te koken en te slapen.

24 mei

Meerdere malen bij nacht werd ik wakker omdat de maan hoog aan de hemel stond en erg fel in mijn gezicht scheen. Dat terwijl het nog geen eens volle maan was. Halverwege de nacht heb ik mijn buff, een ronde stoffe nekgaiter, voor mijn ogen gedaan. Zo kon ik nog wat slaap pakken. Om 6u werd ik pas wakker. Ontbijt met koffie en een camera in m'n gezicht. Fishtank moest natuurlijk ook even vloggen hoe hij wakker was geworden. We waren 4mile van de watercatch af, dus de eerste pauze was al in zicht toen we begonnen. Bij de weg waar de flessen met water achtergelaten waren namen Fishtank en ik beide 4L mee.
We liepen verder en bevonden ons op een pad van los zand. De duinen thuis zouden jaloers zijn op hoe los het zand was en hoe diep je weg zakt bij iedere stap. Het lopen was zwaar en de volgende watercatch 15mile verderop. Het pas ging omhoog en voor mijn gevoel zakte ik net zo ver naar beneden als dat ik omhoog ging. Wonder boven wonder kwam ik toch voorruit. Er was weinig schaduw, de begroeiing om ons heen kwam nauwelijks boven m'n enkels uit. Gelukkig zorgde mijn paraplu voor wat verkoeling. Om 12u vond ik een paar bosjes die iets hoger waren. Het bosje dat ik had gekozen kwam niet boven mijn heup uit en was redelijk kaal. Om toch wat schaduw te hebben legde ik m'n blouse erop en ging liggend mijn lunch eten. Fishtank zat een bosje verder. Mijn lunch bestond uit een wrap met noten, want mijn kaas was op. Het was vandaag 29graden Celsius, dus besloten we de hitte uit te wachten. Helaas had moeders tuur andere plannen voor ons. Een slang zo dik als een cola blikje en zo'n 2,5-3 meter lang kwam om Fishtank af gegleden. Hij sprong op en maakte ruimte voor deze woestijn bewoner. Het gele beest kwam op een meter afstand van mij plek en ging rustig lang me heen verder de woestijn in. Na deze ontmoeting zat niemand meer rustig, dus starte we om 13u weer met ploeteren door de woestijn. Nog altijd omhoog. Spacepants en andere hikers hadden zich verzameld in een grotere schaduw verderop. Ze vroegen of ze ruimte voor me moesten maken, maar de 1000km teken was in de buurt en daar wou ik graag mijn prestatie vieren. Zo hard als de hitte en het zand toe lieten liep ik tot ik een picknick tafel tegen kwam. Die verleiding kon ik niet weerstaan. Mijn tas ging af en ik keek op de app hoe ver ik nog moest... Een halve mile terug. Ik besloot dat ik het niet waard vond om terug te lopen voor een foto waarop stond dat ik 1000km heb gelopen. De hikers die bij me kwamen zitten vonden mijn verhaal grappig en besloten voor mij een 1000km sign te maken, dus ik heb mijn 1000km foto op een andere plek. Mozes en Splifer kwamen voorbij gewandeld. Zij waren van plan om vandaag 30mile te lopen. Ongelofelijk... 30mile in deze zandbak! Ik zou er niet aan moeten denken. We haalde elkaar een tijdje in en kletste toen we een pauze met elkaar hielden. Er was een signaal, dus kon ik de nieuwste versie van het water report, een document hoe de waterbronnen eruit zien, downloaden. Tot mijn schrik zag ik dat de catch waar ik heen liep niet veel water meer had. De liter extra die ik mee had genomen zou ik nu misschien hard nodig hebben om bij de volgende waterbron te komen. Zenuwachtig liep ik door. De hikers om me heen begonnen bijna te rennen, waarbij ik het tegenovergestelde deed. Zo rustig mogelijk lopen om zo min mogelijk te zweten. Het lopen in zand was nog steeds zwaar maar ik was verbaast over hoe goed mijn lichaam zich ondertussen aan de woestijn had aangepast. Een paar weken geleden zou ik me zeer ongelukkig hebben gevoeld bij 29 graden, maar nu ging alles goed. Naja, ik had na vanmorgen niet meer geplast dus wist ik dat ik te weinig had gedronken vandaag. Ondertussen was het 18u en wist ik dat het kouder zou worden. Ik verwachtte een stuk na zonsondergang te moeten lopen, misschien wel verder dan de bedoeling als er geen water meer was in de flessen. Mijn hoofdlampje viste ik uit m'n tas en stopte die in m'n zak. Daar hoef ik straks niet meer naar te zoeken in het donker. Mijn tempo ging omhoog en de miles vlogen voorbij. Het werd donkerder en ik besloot mijn zicht te verbeteren met wat licht. Mijn zak was leeg. Ik voelde nogmaals, ook in andere zakken, maar mijn hoofdlamp was nergens te bekennen. Ik gooide mijn tas langs de kant en begon aan de terug weg, mijn telefoon als zaklamp. Gelukkig vond ik het lampje op de plek waar ik als laatst pauze had gehouden, 1 mile terug. Lopend, nog steeds door het zand, kwam ik terug bij m'n tas. Weer met al mijn spullen herenigd liep ik verder tot de flessen water. Er was nog genoeg voor iedereen. Ik vulde 3 liter en vond een plekje om te slapen. Een auto stopte en een man stapte uit. Hij begon volle flessen neer te zetten en lege flessen in zijn auto te laden. Iedere hiker hielp hem hierbij. Elke fles bevat 25 liter water, dus vond ik 1 fles per keer dragen genoeg. De andere hikers om me heen droegen er twee. Op dat moment besefte ik dat ik vandaag helemaal geen vrouw had gezien. Iedereen bedankte de man die Devilfish bleek te heten. Ik kende hem uit verhalen die Dreamer tegen me had verteld. Hij heeft dit jaar een stuk gelopen om precies te weten hoe de trail er uitzag, hij is naar elke waterbron gelopen (ook als ze ver van de trail af waren) om een recente opmerking te hebben in de water report. Ik bedankten hem ook voor dat werk en hij was verbaast dat ik dat wist. Fishtank vlogte even en ik schreef ruim een uur over hoe ik me van punt A naar punt B ging. Mijn horloge vertelde me dat ik vandaag 4007kcal had verbrand, 44086 stappen had gezet en 189 trappen omhoog was gelopen (56 naar beneden). Mijn nachtrust was fantastisch.

23 mei

Voor m'n wekker ging werd ik wakker met een voorzichtig zonnetje op m'n gezicht. De eerste stralen kwamen net boven de berg uit. Zoals iedere morgen maakte ik koffie en at m'n ontbijt. Tijdens het snijden van m'n kaas schoot ik uit, wat resulteerde in een papiersnee in m'n vinger. Zodra alles in m'n tas zat begon ik met lopen. Het beloofde een mooie dag tussen de dennenbomen te zijn. Bij de waterbron kwam ik Fishtank, een Australische dame en iedereen van gister tegen. Mr. Bean, Katniss en Chess kletste met me en ik uitte mijn zorgen dat ik alleen in de Sierra zou belanden omdat Dreamer achter me is en Pauline ver voor me. Als ik Pauline niet zou inhalen voor Kennedy Meadows zou ik niemand om me heen kennen. Mr. Bean en Katniss nodigde me uit om met hun de Sierra te doen. Samen met Chess bespraken we waar we een resupply zouden moeten doen, omdat de bevoorrading in dit gedeelte betekend een doos sturen of van de trail af gaan en een flink stuk lopen om bij een weg te komen. Mr. Bean, Katniss en Chess vertrokken terwijl ik met de Australische dame kletste. Later dan gepland vertrok ik ook. De omgeving was fantastisch. Het pad was nooit breder dan 30cm en slingerde door het bos naar beneden. Af en toe een grasveld door kruizen. Rond half 4 kwam ik Katnis, mr. Bean, Fishtank en Little John tegen bij een bosweg. Little John kom niet meer lopen door problemen met zijn achilleshiel. Later zou ik horen dat deze voor 85% los was gelaten en dat hij 8 weken moet rusten.
Ik had nooit de echte naam van Little John gehoord, maar hij bleek dus John te heten.
De tand van Katniss was gebroken en hij hoopte met Mr. Bean mee te kunnen naar de bewoonde wereld. Wachtend op de auto met mijn hikervrienden at ik een late lunch. Op een prachtige plek tussen de rotsen besloot ik de slapen. Fishtank kwam even later aanlopen en besloot ook hier te stoppen. Hij filmde wat voor zijn vlog tot we gingen eten.

22 mei

Mijn wekker ging wat betekende dat het 6u was. Nog totaal geen zin om te vertrekken besloot ik eerst een kop koffie te drinken. Heel langzaam pakte ik alles in en om 8u vertrok ik. Het was 6 mile naar de waterbron en ik had nog meer dan genoeg in m'n tas zitten, dus dronk ik veel en maakte mijn tas lichter terwijl ik liep. Met nog een halve liter over kwam ik bij de waterbron waar vele andere hikers waren. Zes onbekende gezichten en mr. Bean met haar vriend Katniss. Ik kletste met de hikers om me geen en filterde waters. De hikers die voor me vertrokken klaagde dat 4-5 liter in de tas zwaar voelde. Toen het mijn beurt was om te klagen zei Poncho dat zij het fijn vond om een zware tas op haar rug te hebben, omdat het net lijkt of je tas je knuffels. Het is net hoe je het ziet, ik denk soms dat ik verpletterd word door een Volkswagen kever, een ander noemt het knuffelen.
Het pad slingerde omhoog, het liep niet recht daardoor het vermoeiend liep. De zon werd warmer en ik besloot een slok water te nemen. Het koste me wat moeite in m'n waterfles uit de zijkant van m'n tas te pakken. Ik verloor mijn grip en m'n fles viel op de grond. Door het schuine pad rolde die weg afwaarts, maar gelukkig ben ik jaren lang keeper geweest. In een reflex maak ik een tussenstap en hou de fles met m'n voet tegen. Dit is geen stuk waar ik een liter water wil verliezen. Verderop zag ik 2 wandelstokken langs de kant van het pad, omdat ik geen zin had om alleen te lunchen besloot ik daar de sporen te volgen naar een fantastisch uitzicht over de vallei. Icebear, Flora en Cheerio waren daar aan het lunchen. Ik ging erbij zitten en toen ik m'n avocado pakte begonnen zij een liedje te zingen met een bijpassend dansje. Lachend aten we verder. Na de lunch liep iedereen weer solo verder. We kwamen elkaar nog een paar keer tegen tot ik verder liep dan hun. De trail ging steil omhoog en de verbande open vlakte veranderde in een bos. Het rook er naar dennenbomen en ik voelde me intens gelukkig. Links van het pad was een vlak stuk uit de wind en ik besloot daar te gaan slapen. De dennennaalden vormde een zacht bed en even overwoog ik om m'n matje niet op te blazen. Tijdens het koken liepen mr. Bean en Katniss langs. Ik gaf hun een hartaanval door mijn beschutte kampeerplek. We kletste met elkaar tot zij doorliepen naar een grote plek waar ze beide zouden kunnen slapen. In Tehachapi had ik ruim 2kg aan m&ms gekocht en verdeeld over 8 zakjes. Iedere dag mag ik zo'n zakje op eten. Vandaag had ik er nog niks van gegeten, dus had ik een heerlijk toetje voor ik ging slapen. Morgen kom ik bij mile 600, maar overmorgen is nog veel leuker! Mile 621, ook wel bekend als 1000km.

21 mei

Mijn voeten voelde al veel beter aan toen ik wakker werd. Dreamer en in gingen weer naar het ontbijt. We bespraken het water voor de komende dagen, 18 mile tussen de meeste bronnen. In de hotelkamer pakte we onze tas, vulde ik 4 liter water en samen checkte we uit. We gaven elkaar een stevige knuffel en Dreamer vroeg wat ze moest doen als we elkaar toch tijdens de trail zagen. "Call me an idiot, but you won't catch me". Ze liep mee naar buiten waar ik probeerde te liften. Een auto stopte en toeterde. Dreamer zei: "there you go, you got your ride". Ik begon te lachen aangezien ik de bestuurde herkende als een van de Duitse dames waarmee ze naar LA zou gaan. Een grap dat ze me stiekem naar LA wou sturen liet ik achterwegen. Terwijl Charlotte weg reed kwam Chess aangelopen. Hij zei dat bij Wit's end regelmatig Trail Angels stoppen, dus liep ik met hem mee. Halverwege stopte al een auto die aanbood ons bij de trail af te zetten. Chess sprong er eerder uit terwijl ik door de dame keurig bij de trail werd afgezet. Met een volle, zware tas terug de wildernis in. Het was leuk lopen omdat ik stukken herkende van de film Wild. Het boek heb ik meerdere malen versleten. Het was een flink stuk omhoog, maar met m'n nieuwe muziek was dat geen probleem. Door de zware tas en nieuwe schoenen had ik bedacht vandaag 10 mile te doen. Op de app las ik dat 1 mile verder een moooe kampeerplek was met een uitzicht over de vallei bij zowel zonsondergang als zonsopkomst. Met deze belofte klom ik verder. Avery, een van de Californië meiden, kwam me te gemoed lopen. Ze had last van haar spier in haar kuit en besloot terug te gaan en rust te nemen. Er zijn al vele mensen afgevallen tijdens deze tocht. Van de 18 waarmee ik begon, zijn er nog 5 zeker op de tocht en 2 twijfel gevallen. Sommige door fysieke problemen, andere door familie en weer andere door de mentale uitdaging die deze tocht met zich mee brengt. Soms lijkt het of alle voorgaande dagen je voorbereiden op een uitdaging. Alle semi-lange stukken op die ene grote mega stuk. De vele kleine klimmetjes op die hele stijle klim. Door de dagen heen voel ik dat mijn lichaam sterker word, maar ook hoeveel ik ben afgevallen en dat er pijntjes gaan opspelen. Ik hoop dat ik mijn lichaam lang genoeg bij elkaar kan houden om Canada te zien.
Om 15u had ik mijn doel al bereikt. Te lui om verder te gaan besloot ik in de zon te gaan lezen. Om half 8 kwam Chess mijn verlaten kampeerplek op lopen. De zon was nog niet onder, maar toch besloot ook hij te stoppen en niet ver van mijn tent de kamperen. Nog voor zijn tent stond, nog voor de zonsondergang begon, besloot ik te gaan slapen.

20 mei

In een bed of op een matje slapen is een wereld van verschil. Uitgerust eb wel was ik om 6u al klaar wakker. Tijdens het lopen word ie met het eerste zonlicht wakker en dat ritme blijkt in de steden te blijven plakken. Charlotte was ook al wakker. We bespraken onze plannen voor vandaag en gingen ontbijten. Mijn voeten zijn nog steeds 3x zo dik als normaal, dus nam ik na het ontbijt een emmer ijs mee naar de kamer. Een van de drysacks vulde ik met ijs en legde die met een handdoek op m'n voeten. Ruim een uur lag ik op bed, met/zonder ijs, Netflix te kijken met m'n voeten omhoog. Meer liefde konden ze bijna niet krijgen. Dreamer en ik deden de was en ik liep als iemand die vele malen ouder was dan 25. Dreamer had haar bezorgdheid over mijn voeten geuit naar Gretchen, dus zij kwam nog even mijn voeten bekijken. Ze zei dat mijn schoenen als een soort compressie werken en door die niet te dragen mijn voeten meer zwellen dan anders. Ze raadde me aan m'n voeten in water te laten weken en veel met m'n voeten omhoog te zitten. Morgen zou ik gewoon weer moeten kunnen lopen. Het zou misschien wel pijnlijk zijn, maar ik zou niet al te veel problemen moeten hebben. Dreamer en ik gingen opzoek naar lunch. Het bakkertje wat we vonden was niet van al te beste kwaliteit, maar het vulde onze magen. Op straat kwamen we het Franse koppel Tamara en Killian tegen. Ze begroete ons uitbundig en vertelde dat ze opzoek waren naar een plek om te lunchen. Dreamer raadde de bakker af en de sushi aan, maar deze was helaas dicht op zondag. We kletste verder en Tamara en Killian vertelde dat ze uit elkaar waren. Tijdens de lunch wouden ze een oplossing vinden voor hun gear aangezien ze beide verder willen lopen, maar zonder elkaar. Net als Dreamer zouden ze 3 dagen naar LA gaan om alles te regelen. Charlotte zei dat apart slapen een relatie kan redden antwoordde Tamara dat ze die niet wouden redden. Dreamer en ik leefde met hun mee. We wisselde nummers uit en wenste elkaar het beste. Charlotte en ik spraken nog lang over hun in onze hotelkamer. We deelde verhalen uit ons eigen verleden. Langzaam veranderde ons gesprek weer naar oppervlakkigere onderwerpen. Ik downloaden nieuwe muziek en vroeg Dreamer om suggesties. Ze gaf me wat Duitse nummers die ik misschien wel kon verstaan, onder andere over een platte rat. Niet veel later hadden we honger en vertrokken we naar een burgertent. Dreamer weigerde toe te geven dat dit onze laatste maaltijd samen op de trail was en ik plaagde haar dat ze slecht was in afscheid nemen. Ik ga haar missen.

19 mei

Vannacht werd ik op een ruwe manier wakker gemaakt. Mijn tent viel in m'n gezicht. De haring die mijn tent overeind houdt was door de harde wind uit de grond gevlogen. Mijn slaapzak was lekker warm, dus had ik geen zin om eruit te kruipen en m'n tent opnieuw op te zetten. Ik schoof mijn voedselzak opzij zodat de tentdoek niet in m'n gezicht sloeg en viel meteen weer in slaap. Vroeg in de morgen roep Charlotte mijn naam. Ze vroeg of ik hulp nodig had. Ik antwoordde van niet, maar 15minuten later was ze mijn tent aan het opbouwen terwijl ik erin lag. Het deed pijn aan haar ogen zei ze. Met z'n drieën ontbeten we voor verder liepen. Bij de kampeerplek was er een klein beetje bereik en probeerde ik Casper te bellen voor zijn verjaardag. Helaas was 1 streepje niet genoeg om een fatsoenlijk gesprek te voeren.
De weg ging naar beneden langs veel windmolens. Het waaide hard, maar dat deed me niet zo veel. De weg waar we vandaan naar de stad zouden gaan kwam steeds dichterbij. De laatste mile wachten ik weer op Dreamer zodat we samen konden gaan liften. Tehachapi heeft veel trail angles, mensen die hikers helpen. Bij de weg hing er een briefje met telefoonnummers die we konden bellen om opgepikt te worden. Rea reed ons naar het postkantoor voor ze ons bij het hotel bracht. Het was heerlijk om niet zo veel door de stad te hoeven lopen. Eindelijk, na 10 dagen, kon ik me weer douchen. Belde Casper voor een tweede keer en ging sushi eten met Dreamer. De dingen die ik in de stad doe vind ik minder interessant om te omschrijven omdat het voornamelijk klusjes zijn. Wel kan ik heel blij zeggen dat ik nieuwe schoenen heb! Hopelijk is nu mijn voet probleem snel opgelost. 's Avonds gingen we bij Thai Hachapi eten met Max, Gretchen en een vriend van hun.

18 mei

Vandaag werd in vroeg wakker. Ik weet niet waarom ik zo vroeg wakker was, maar het was laat genoeg om m'n dag te beginnen. De wind was gaan liggen, dus opende ik meteen al m'n tent deuren zodat alles kon luchten. Tot mijn verbazing was de tent van Dreamer al weg, maar ze had haar wandelstokken en schoenen achter gelaten. Nieuwsgierig keek ik om me heen. Charlotte lag tussen de bosjes op een super scheve plek te cowboy kampen. Halverwege de nacht heeft ze haar tent afgebroken zonder dat Sink of ik het merkte. Iedereen lang nog te slapen, dus keek ik naar de zonsopkomst, maakte ik een ontbijtje met koffie en zag hoe Sink en Dreamer langzaam ook wakker werden. Charlotte vertelde dat haar tent was ingestort vannacht en dat ze slecht geslapen had. Ze dronk haar koffie koud omdat ze geen gas had, ze was te ongeduldig om te wachten in Hiker Town. Ze was te trots om mijn gas te gebruiken ondanks dat ik het aanbood. Sink gaf me wat van haar Nutella omdat ik vertelde dat ik daar op dat moment super veel zin in had. Sink vertrok als eerst, daarna Dreamer en ik deed rustig aan. Als eerst wakker en als laatste weg. Dit was het moment dat ik even een vakantiegevoel had. Je zou misschien denken dat dit alles je een vakantie meevoel zou geven, maar de PCT is hard werken. Alles onder 30km wird gezien als een rustige dag. In deze dag moet je al het water dat je gebruikt eerst gefilterd worden. Een toiletbezoek betekend dat je een gat moet graven en voordat je gaat slaken moet je je tent opzetten. De hele dag ben je druk bezig, dus daarom genokt ik extra van m'n relaxte morgen. Zeker omdat al meerdere hikers "overwerkt" beginnen te raken. Opeens waren Max en Gretchen daar. We kletste elkaar bij over het afgelopen stuk. We hadden elkaar sinds Idyllwild niet meer gezien. Net z'n drieën liepen we naar de waterbron waar Dreamer was. We kletsten en hadden een kleine reünie, tot de lunch liepen Max en ik samen voorop en spraken over de huizenmarkt in de verenigde staten en in Nederland, winter kamperen en nog veel meer. Dreamer en Gretchen liepen ook samen. Met z'n 4'en aten we onze lunch waarna iedereen zijn solo verder ging. Ik weet niet precies wat Gretchen doet, maar ze werkt in een ziekenhuis en ik gespecialiseerd in voeten. Die van mij klagen de laatste dagen veel en zijn flink opgezwollen bij de voetboog. Gretchen keek er naar en vroeg of het pijn deed als ze erop duwde. Als het pijn deed dan was het een probleem met m'n bot, dat versplintert langzaam en zorgt voor de zwelling, maar gelukkig kon ik nee antwoorden. Dat betekend dat mijn voetbrug meer ondersteuning nodig heeft. Ze legde uit hoe ik m'n voet moest tapen en waar ik bij m'n nieuwe schoenen op moet letten.
Bij de lunch liet ik iedereen voor zodat ik voor mezelf weer een leuke race kon doen, langzaam haalde ik iedereen in, maar bij Dreamer bleef ik even hangen. We kletste samen en zagen opeens een parasol langs de kant van de trail. Snel gingen we erheen en zagen dat er stoelen en water was. Chess en Sink waren er ook, Max en Gretchen sloten al gauw aan. We kletste en bespraken tactieken om bij Tehachapi te komen. Iedereen blijft tot maandag, dus ik weet zeker dat ik met leuke mensen om me heen het komende stuk loop. Langzaam vertrok iedereen weer en mijn voeten protesteerde toen ik ze dwong verder te lopen. Toen Dreamer vroeg of ik eerder wou stoppen zei ik meteen ja. Sink kwam ook aangelopen en sloot weer een nacht bij ons aan. Ik kan haar humor erg waarderen, dus vond ik het gezellig dat ze er weer bij was. We aten en kletste. In m'n tent dronk ik 0,5 liter pepermunt thee en ging slapen nadat ik dit alles had geschreven.

17 mei

Sink was met het eerste ochtendlicht vertrokken, ik raakte nerveus omdat ze al weg was. Zonder ontbijt ging ik op pad. Al gauw haalde ik hikers in, ook Sink. Chess kwam ik tegen toen ik even pauze hield. Hij gaf me mijn gas en in gaf hem een snicker als bedankje. De weg was ongelofelijk saai, constant rechtdoor op een verlaten auto weg. Het was zo saai dat ik me bedacht hoe tof het zou zijn als ik een statief aan m'n tas had waarop ik een film kon kijken terwijl ik liep. Het was vlak met af en toe een cactus. Mijn beperkte muzieklijst maakte het njet beter. Zodra ik WiFi heb ga ik snel veel nieuwe dingen downloaden. De weg kwam een wind farm binnen en al gauw kwam ik bij de brug die bekend stond als enige schaduwplek in de wijde omgeving. Het was niet warm, dus ging ik naast Dreamer in de zon zitten. Lunchen, koffie, water filteren en zoals altijd kletsten. Een van de dingen waar we over spraken was dit:
Ik: "I saw a cow today!"
Dreamer: "I'm from Germany and you are trying to impress me with a cow?!"
"No, I try to impress you with a cow in the desert". Al gauw was het twee uur en gingen Dreamer en ik weer op pad. Ik voorop dit keer. De weg was interessanter omdat die nu 30cm breed was en gestaagd omhoog slingerde. Er stond een harde wind, dus soms was het flink ploeteren om vooruit te komen. Één mile voor de waterbron, de geplande kampeerplek, hield ik pauze. Mijn voeten protesteerde, dus legde ik ze op een rots en ging zelf op de grond zitten. Mijn schoenen zijn aan vervanging toe, niet alleen omdat de demping in de schoenen weg is, maar ook omdat ik de zijkanten met tape heb dicht geplakt. Dreamer kwam erbij. We bekeken onze water situatie en besloten dat we genoeg hadden om hier te slapen. Zo veranderde mijn korte pauze in een overnachting. De windstilte die ik had gevoeld toen ik hier stopte kwam omdat de wind even was gaan liggen. Helaas begon die twee keer zo hard te waaien toen we onze tenten wouden opzetten. Tussen twee bergen in wervelt de wind om je heen. Als we hadden gefilmd had het zeker hilarische beelden opgeleverd. Charlotte en ik besloten een team te vormen. We verzamelde grote stenen voor op de haringen en zetten de tenten een voor een op. De een hield de tent omhoog, de ander deed de haring in de grond en schoof de rots erop. Voor mijn gevoel stonden onze tenten als een huis. Sink kwam erbij en nam het overgebleven plekje. We hielpen haar ook met haar tent en met z'n drieën aten we onze avondeten. Chess kwam langslopen en gaf ons wat van zijn water. Met een gerust hart konden we gaan slapen.

16 mei

Weer begon mijn dag relaxt. Sink en Dreamer kletste en dronken koffie met me. Weer vertrokken ze voor me uit, maar mijn tempo is sneller dan die van hun, dus haalde ik hun de uren die volgde weer in. De wandeling naar Hiker Town was makkelijk. Geheel bergafwaarts, met uitzicht op de woestijn die we snel zouden betreden. Vlak voor hiker town hield ik een pauze zodat Dreamer en ik samen naar binnen konden lopen. Er waren veel hikers en de tamtam had zijn werk al gedaan. Toen we binnen liepen vroegen een aantal hikers naar het verhaal van de beer. Precies toen ik klaar was met vertellen kwam de shuttle en vroeg welke hikers naar de supermarkt met restaurant wouden gaan. Met te veel hikers doken we de auto in. Dankbaar maakte ik gebruik van hun stopcontact terwijl ik een burger met friet at. Dreamer gaf aan dat ik veel was afgevallen, dus bestelde ik nog portie onion rings erbij. Dreamer en ik deelde een milkshake en een grote bak ijs. We kletste met 2 Duitse dames die ook uit Keulen kwamen. Zij gaan 3 dagen naar het strand en vroegen of we mee wouden. Het klinkt verleidelijk, maar ik wil nog niet weg van de trail. Dreamer zei ja en ze vertrek maandag vanuit Tehachapi met hun naar de kust. Chess en Sink waren er ook en met elkaar kletsten we over van alles en nog wat. In de supermarkt hadden ze geen gas meer, rond 16u zou het komen. Chess regelde dat ze het bij hiker town zouden bezorgen. Met elkaar gingen we terug voor een dutje. Alleen kwam er weinig van slapen omdat er te veel hikers waren die een praatje met je aanknoopte. Dreamer werd nerveus en vertrok. Na een tijdje werd ook ik rusteloos en vroeg of Chess voor mij gas wou meenemen omdat het nog steeds niet was bezorgd. Het was ondertussen 19u en ik begon aan mijn nighthike langs de aquaduct. Het begon als een weg langs een kanaal dat veranderde in een weg langs een pijp naar een weg langs een strook asfalt. Bij dit laatste aangekomen was ik helemaal gek geworden van de monotonen omgeving. Ik gooide m'n tas leeg en sliep langs de kant van de weg. Niet veel later kwam Sink naast me liggen

15 mei

Na een rare korte nacht besloot ik een rustige en relaxte morgen te houden. Dreamer had alles al ingepakt toen ik m'n tent uit kroop. Sink, Dreamer en ik dronken een kop koffie samen en kletste rustig over ons nachtelijk avontuur. Dreamer vertrok al eerst waar Sink en ik nog een kop koffie dronken. Toen Sink ook vertrok begon ik m'n tas in te pakken. Kay kwam aangelopen en vroeg naar de waterbron. Beleefd wees ik haar de weg en vertelde het verhaal over de beer. Alleen ging ik op pad en kwam onderweg een ruggenwervel van een beest tegen.
Guthook is een app waarmee je kan navigeren over dit pad, ook kan je notities achter laten voor andere hikers. De meeste proberen dit op een grappige en luchtige manier te doen. Terwijl ik omhoog klom bedacht ik de verschillende creatieve manieren om de nacht te omschrijven. In Guthook staat nu het volgende: "please bring food for two as the local bear likes to join for diner. If you don't want to share your food you can lock it in the bathroom with some rocks - Napoleon". Tevreden verliet ik de plek waar ik weet even bereik had. Er stond een mijlpaal op het programma: 500 mile. Na vandaag heb ik 804km op de PCT gelopen. Bij de 500mile markering had ik mensen verwacht om dit te vieren, maar niemand was daar. Het drong nog niet tot me door dat 1/5 van de tocht erop zat. Na een korte fotosessie liep ik door en kwam langzaam in de feestmodes. Dreamer, Sink en Scarf zaten bij elkaar pauze te houden. We feliciteerde elkaar met 500 miles en Dreamer en ik rekende uit dat het iets over de 800km was. Scarf en Sink vonden dat veel toffer klinken. Dreamer vroeg of ik met haar wou lunchen en we zochten een zonnig plekje in het gras uit. Het komende stuk staat erom bekend super warm te zijn. De PCT volgt de LA aquaduct voor ongeveer 20 miles. Je hebt weinig plekken waar je water kan krijgen en loopt voornamelijk op beton. Dreamer en ik bespraken onze opties. Na een kort dutje liepen we door. Elke hiker die we tegen kwamen vroegen we over het stuk van de LA aquaduct. We kwamen bij een waterbron waar iemand een prachtige stuk gereedschap had gemaakt. Het water was moeilijk te bereiken, dus had iemand een flesje water open gesneden tot een soort beker en aan een stok getapet. Dreamer viste het water uit de cistern en ik filterde het. Met 4 liter water liepen verder naar onze overnachtingsplek. Veel mensen hadden zich op deze plek verzameld, maar gelukkig was er nog plek voor twee tenten. Er stond een harde wind, dus zette ik mijn tent op tussen de bomen. Aan 1 kant kon ik erin en eruit en de ander zat dicht gebouwd. Sink en een groep jongens die bezig waren met hun triple crown (AT, CDT en PCT) zaten aan de tafel terwijl Dreamer en ik kookte. Ze spraken over Legend en wat hij allemaal heeft gedaan (zie 13mei als je wilt weten wat hij heeft gepresteerd). De jongens dachten dat Legend nu zijn goal niet meer zou halen omdat hij een 24 mile dag en een zero heeft gedaan terwijl hij normaalgesproken 45+ miles loopt op een dag. Ze denken dat hij dit gat niet meer kan dicht lopen. Het enige wat ik dacht tijdens dit gesprek was dat hij nu waarschijnlijk meer heeft genoten dan dat hij een 45+ miles dag zou lopen. Ik vind het knap dat iemand in 7 jaar tijd geen zero heeft genomen en met die gedachte ging ik slapen.

In de afgelopen berichten heb ik alleen gezegd dat ik ging slapen of m'n tent in dook. Ik heb zeer weinig gesproken over mijn huis voor de komenden maanden.
Mijn tent is een tweepersoons, Zpacks duplex. Dit paleisje heeft twee in-/uitgangen. Of ik links of rechts ligt wisselt veel, het hangt af van welke plek vlakker is en waar ik minder stenen of takken voel. Aan de kant waar ik slaap ligt mijn voedselzak, matje en tas. Hier slaap ik op, mijn voeten liggen zo een klein beetje hoger tot ik vlak bij de stad ben en mijn tas (met kussen) zorgen voor de perfecte nachtrust. Aan de rits van mijn deur hang ik mijn bril, zo kan ik er nooit op gaan zitten. Aan de rits van de andere kant hangt mijn zaklamp, ook die wil ik graag snel kunnen vinden. Naast mijn bed ligt de inhoud van mijn tas. Bij mijn hoofd mijn kookpot, elektronica, die soms mee m'n slaapzak in gaat, en m'n pet. Bij mijn voeten ligt mijn afvalzak, regenkleding en m'n schoenen. Veel meer heb ik niet bij me.

14 mei

Vroeger dan nodig was werd ik wakker. Pakte alles in en ging naar het ontbijt. Iedere morgen maken ze in Casa di Luna koffie en pannenkoeken voor alle hikers. De pannenkoeken waren verrukkelijk! Een auto stopte en vroeg wie er naar de trail wou. Snel gooide Dreamer en ik onze spullen in de pick-up truck en doken er met een aantal hikers achteraan. Met een halve volle powerbank werd ik terug de wildernis in gebracht. Dreamer gaf aan dat ze twee dagen solo wou lopen wat helemaal prima was omdat in de bubbel waar we nu in zitten meer solo hikers zijn zoals Chess, Sink, Scientist en Fireball. Ik haalde Dreamer in en liep in gestaagd maar constant tempo omhoog. Het vlakte wat af en ik vond een super lunchplek. Tijdens het eten schreef ik wat over gister en at weer een gezonde wrap. Helaas moet ik het morgen zonder avocado en spinazie doen. De stad was dichtbij dus had ik nog even bereik. Op m'n telefoon zag ik verschillende berichten binnen komen. Elise had een super lief berichtje gestuurd dat ik me niet eenzaam hoef te voelen omdat iedereen thuis met me meeleeft en er voor me is ondanks dat ze me geen fysieke knuffel kunnen geven. Dit bericht heeft m'n hele dag goed gemaakt. Sink kwam voorbij en gaf me een compliment over m'n lunchplek. Ik nodigde haar uit en bood aan m'n rugzak te verplaatsen, maar ze sloeg het af omdat ze wou kijken of er trailmagic was bij de weg die we over moesten steken. Dezelfde hoop kwam bij mij naar boven zodra ik m'n tas weer op m'n rug zat. Bijna rennend ging ik naar de weg. Er kwam een auto aangereden en stopte vlak voor ik aan m'n oversteek begon. Twee hikers, Chief en haar vriend, stapte uit met fruit, water, sapjes en homemade koekjes. Ze wonen in de buurt van de trail en sliepen een nachtje thuis. Vrienden van hun hadden koekjes gemaakt, maar het waren er zo veel dat ze het onmogelijk op konden en besloten trailmagic te doen voor de hikers achter hun. Ze gaven me een zakje met 6 koeken en toen ik er 1 uit wou halen drongen ze erop aan dat ik de hele zak mee nam. Met een vollere tas klom ik verder omhoog. Bij de waterbron kwam ik Sink weer tegen, omdat ze de trailmagic had gemist bood ik haar een koekje aan die ze maar al te graag aannam. We kletste, overlegde plannen (hoeveel water moeten we meenemen) tot ze weer verder ging. Ik stuurde Dreamer een appje met mijn plan, ze stuurde dat ze op 1 mile afstand was en vroeg of ik wou wachten. Toen ze verscheen ging het gesprek over het komende stuk van de trail. Dreamer, Sink en ik ging op dezelfde plek slapen. Aan het einde van de dag mocht ik eindelijk naar beneden lopen. Mijn voeten voelde vermoeid en pijnlijk aan. Mijn schoenen zijn duidelijk aan vervanging toe. Met nog 1,5 mile op het programma besloot ik een pauze te houden en m'n voeten wat rust te geven. Dreamer kwam aanlopen en plofte naast me neer. Ik maakte een grap over dat ze tijdens haar solo dag mij wel heel vaak zag en ze antwoordde dat ik precies deed wat zij wou doen, maar niet deed omdat ze solo liep. Mijn korte pauze veranderde in een klein uurtje rusten, maar in goed gezelschap. De kampeerplaats met tafel, wc, afvalbakken en water op 1/4 mile afstand, was niet druk bezocht. Sink zat met Scarf aan een tafel en ik kwam erbij zitten. Dreamer trok zich terug, ze zette haar tent op en ging in de zon ernaast liggen. Het water was een loopje van 10 minuten en duidelijk een klusje voor na het eten. Dreamer en ik liepen samen naar beneden en ze vertelde me over haar boek die ze aan het lezen was. Met twee liter klommen we terug richting de tent. Ik liep wat vooruit en zag een gigantische hond voorbij komen. Eerder tijdens deze tocht werden we gewaarschuwd voor wilde honden, dus mijn reactie was een grote steen oppakken voor het geval dat ik werd aangevallen en liep de hoek om. Daar stond ik oog in oog met een beer. Op zo'n 15meter afstand stond er een beest wat dan misschien niet groot was, maar duidelijk gevaarlijk. Het was iets groter dan een flinke sint-Bernard. Mijn grootste zorg was dan ook dat de beer een moeder in de buurt had lopen. "BEER", Dreamer liep nu op 5 meter afstand van me. Ze keek me aan, keek naar de steen in m'n hand, keek vervolgens naar de beer en zei: "I can not handle this right now". Ze negeerde de hele situatie. Charlotte liep achter me langs terug richting de tent alsof er niks aan de hand was. De beer kwam niet op me af, maar ging ook niet weg. Ik had het gevoel dat ik het punt had gemist waarop ik me groot en veel geluid moest maken, dus besloot ik langzaam achteruit te lopen en de afstand tussen de beer en mij groter te maken. De beer vond dat volgens mij een goed plan en negeerde me.
De mensen bij de kampeerplek kwamen op Dreamer en mij afgelopen. Zij hadden de beer ook gezien. Niemand had iets bij zich om z'n voedsel of zichzelf te beschermen. We besloten om al het eten en alles wat een geurtje heeft in de wc op te sluiten met een stapel stenen voor de deur. We jaagde de beer weg van de vuilnisbak die op zo'n 30 meter van mijn tent af was. Dreamer besloot vandaag zonder oordoppen te slapen, Sink besloot een soort takken fort om haar tent heen te bouwen, zo zou ze de beer horen aankomen en ik besloot niks anders te doen dan normaal, behalve dat ik ruim een uur heb besteed aan het schrijven van dit verhaal. Onze harige vriend kwam 's nachts nog een paar keer op bezoek. Sink had niet voor niks het fort gebouw aangezien de beer zijn neus tegen haar tent aandrukte. Ze begon te gillen en alle hikers van de kampeerplek begonnen ook geluid te maken om de beer te verjagen. Scarf had zijn tas buiten laten liggen en de beer vond die erg interessant. De deuren van mijn tent waren open en ik zag de beer nog op 3 meter voorbij lopen. Het was een nacht waarbij we vaker dan we wouden zijn wakker geworden.

13 mei

Casa di Luna was maar op 10 mile afstand van de plek waar we kampeerde, dus besloot ik rustig aan te doen. Fishtank stond rechts van me en Charlotte links, naar haar stond Little John. Vanuit de tent kletste we met elkaar. Dreamer en ik luisterde hoe Fishtank en Little John hun tas inpakte. Charlotte is onrustiger dan mij, dus zodra de mannen waren vertrokken hoorde ik haar ook rommelen in haar tent met inpakken terwijl ik m'n mat nog geen eens leeg had laten lopen. Terwijl ik koffie maakte brak zij haar tent af en vertrok toen ik m'n ontbijt maakte. De wrap met kaas, spinazie, avocado, kokos, cranberry's en noten smaakte erg goed. Ik pakte alles op m'n gemak in en luisterde ondertussen naar Spotify. Zingend en fluitend liep ik verder. De miles vlogen voorbij. Iedereen die ik inhaalde zei ik niet veel meer tegen dan "Hi" voor ik er voorbij vloog. Dreamer kwam inzicht, maar ook haar liet ik achter me. Pas toen ik bijna bij de weg was wachtte ik op haar zodat we samen konden liften naar Casa di Luna. Na ongeveer 15minuten werden wij, en twee jongens die vlak na ons bij de weg kwamen, opgepikt door een '04 PCT-hiker genaamd Tall Paul. Hij helpt bij Casa di Luna. We kregen een Hawaï shirt om aan te trekken en gaven Terry een knuffel. Op de deur hangen een aantal regels en een daarvan is dat je haar een knuffel moet geven. Onze tent konden we in de achtertuin opzetten. Ze hebben een mega achtertuin, een groot gedeelte is bebost en dat is het gedeelte waar ze de hikers willen hebben. Overal waar je keek zag je geschilderde stenen met leuke teksten, grappige plaatjes of mooie patronen. Vele hikers zijn al voor me naar deze plek geweest. Al 19 jaar laten ze wildvreemden in hun huis. Ik was onder de indruk. Ook van de sfeer die er hing. Voor lunchtijd waren mensen al dronken. Niet geheel op m'n gemak zocht ik een rustig plekje voor m'n tent, Dreamer stond niet ver van me af. Charlotte en ik besloten eerst naar de supermarkt te gaan om daar lunch en bier te kopen. Het restaurant was helaas dicht, dus moesten we het doen met wat de supermarkt te bieden had. Op de stoep aten we een sandwich en gingen terug naar Casa di Luna. Nog steeds voelde ik me niet op m'n gemak, ook niet na m'n eerste biertje, dus besloot ik mee te doen aan een van de kunstzinnige activiteiten: mijn naam op een doek schrijven. In het midden van het doek begon ik met (niet zo) sierlijke letters, gevuld met verschillende printen. Terwijl ik bezig was kwam een hiker met duidelijk te veel op naar me toe en vroeg mijn naam. Ze vertelde een heel verhaal tegen me terwijl ik rustig mijn tekening af maakte. Het heeft me ongeveer een halfuur gekost om mijn naam op het doek te schrijven. Ik kletste wat en begon me meer op m'n gemak te voelen. Dit kan ook te maken hebben met dat ik aan biertje nummer 4 begon. 's Avonds was er een fake bruiloft tussen Legend en Scientist. Legend is een jongen die vorig jaar in 1 kalender jaar de AT, PCT en CDT heeft gelopen. Dit jaar wilt hij de Arizona trail, PCT en via de Great divide trail naar de CDT om zo weer naar beneden te lopen. Dit is ruim 7000 miles. Scientist is fan van hem, volgende hem vorig jaar op de voet en ook dit jaar hield ze bij waar hij was. Toen ze hem zeg vroeg ze of hij haar borst wou signeren, ze laat iedere hiker waarmee ze loopt iets op haar been tekenen. Legend zei ja, ze waren de hele dag aan het klooien en zagen een trouwjurk hangen tussen de Hawaï shirts. Van het een kwam het ander, dus hadden alle hikers een bijzondere entertainment die avond. Dit is ook een goede indicatie over hoeveel bier hier gedronken werd. Terry had een taco salade gemaakt voor iedereen en na het eten danste we om een 2018 PCT bandana te krijgen. Al vroeg doek ik m'n tent in, Charlotte lag al te slapen. Morgen zouden we samen om 8uur vertrekken

12 mei

Vandaag zijn mijn ouders 29 jaar getrouwd. De Saufley's hebben WiFi, dus belde ik kort met m'n zusje, belde mijn moeder en Casper. Als ongeveer 70 hikers dezelfde WiFi gebruiken kan je misschien voorstellen dat de verbinding niet optimaal is. Gelukkig is de "gefeliciteerd met jullie trouwdag" wel goed over gekomen.
Het fruit wat ik niet mee wou nemen in m'n tas nam ik mee naar de keuken. Daar kwam ik bekende gezichten tegen. Dreamer, Slip and Slide en Mammoth zaten aan de keukentafel. Ik schoof aan en at m'n appel en peer terwijl ik genoot van een kop koffie. Mammoth en Slip and Slide waren bezig met het snijden van tomaten, knoflook, paprika, avocado en allerlei andere dingen. Mammoth gebruikte deze ingrediënten voor scrabbelt eggs en bood mij ook een bord aan. Misschien zien jullie een patroon ontstaan, maar natuurlijk nam ik dit heerlijke ontbijt aan. Dit was de perfecte start van de dag.
Vele hikers wouden vandaag weer gaan lopen en ik was er een van. Alles kreeg weer een plek in m'n tas en met veel te veel hikers propte we ons weer in de pick-up truck. Als hiker-origami zaten we in de achterbak en was ik maar al te blij toen ik me uit elkaar mocht vouwen om te gaan lopen.
Mammoth, Casper, Dreamer en ik maakte nog even een foto met elkaar voor we starte. De tocht begon een stuk langs de weg. Ik liep in m'n eentje, daarna even met Mammoth om vervolgens weer bij Dreamer te eindigen. Ze vertelde dat ze zich niet lekker voelde en dat ze vandaag niet een dag had waarbij ze alleen wou zijn. Ik liet mijn tempo een beetje zakken en liep in de buurt van Charlotte. De hele dag door zagen we een beetje dezelfde hikers, we leap-flog'de (elkaar meerdere malen inhalen) met Little John, Fishtank en later ook met Casper. Casper is de trailname van een jongen, hij had niet door hoe wit zijn zonnebrand was tot hij voor het eerst in de spiegel keek tijdens de trail. Hij is vernoemt naar Casper het vriendelijke spookje.
Zoals altijd verzamelen hikers zich bij een waterbron. Het was grappig om te zien met hoeveel moeite hikers hun tas omhoog hesen. Na Aqua Dulce (Hiker Heaven) zit er 7 dagen aan eten in de tassen en na deze waterbron stop, 5 liter water. Toen Dreamer haar tas om deed en alleen maar "What the fack" kon zeggen, maakte ik me een beetje zorgen over mijn eigen vrachtschip. Met veel moeite kon ik de tas op m'n rug krijgen. Tijdens het lopen kon ik alleen nog maar denken aan dat ik onmogelijk onder mijn tas vandaan kan komen als ik nu val.
Aan het einde van de middag, naar een korte dag lopen, kwamen we aan op plaats van bestemming. Dreamer en ik zette onze tent naast elkaar en later zette Fishtank en Little John hun tent naast die van ons. Morgen is iedereens plan om naar Casa di Luna te gaan, nog niet helemaal zeker of ik daar ook wil slapen of dat ik net er buiten wil slapen, omdat ik nu het verschil weet tussen 3 en 70 snurkende hikers om je heen.

11 mei

Dreamer vertrok voor mij uit. Ik deed rustig aan, maakte een kop koffie en begon aan de klim. Soms lijkt het wel of de tocht alleen maar uit klimmen bestaat. Mijn handdoek die ik gehuurd had, had ik aan Rapunzel gegeven die hem zou delen met Quick Draw. Dit is de start van hiker trash, elkaars vieze handdoek gebruiken.
De natuur voor vandaag zou tof zijn omdat er veel films worden opgenomen hierzo, onder andere Star Trek is hier opgenomen. Terwel ik door de toffe rots formaties liep dacht ik "Beam me up Scotty". In de verte zag ik een hiker met een rode regenjas lopen. Door de beperkte aantal kledingstukken die iedereen bij zich heeft herken je alle hikers al van ver door de kleding die ze aan hebben. Dreamer liep voor me, al gauw was ik bij haar. Ze kletste vrolijk tegen me en samen liepen we Aqua Dolce binnen. Een auto wou ons 1 mile van de tocht af naar Hiker Heaven brengen. De naam is absoluut terecht.
Hiker Heaven de thuis van de familie Saufley. Zij hebben een grote tuin waar hikers hun tent mogen opzetten, ze hebben 3 grote tenten staan waar je ook in kan slapen. Een tent met een laptop die je kan gebruiken, 2 naaimachines, een hele kast met leen kleding die je aan kan trekken terwijl je eigen kleding in de was zit, een tent waar je lekker kan chille of spullen kan opladen, buiten en binnen douches, meerdere wc's een grote camper met een keuken, tv en mega bank en het belangrijkste 5 honden. Dreamer en ik zette onze tenten op, op een beetje afstand van de andere 4 tenten die al stonden. Er was mega veel ruimte. Tim was er ook en hij vertelde ons dat we moesten oppassen voor de haan omdat die vals is.
De hikerbox, een doos waar mensen spullen achter laten die ze niet meer willen, was gevuld met chips. Ik nam een zakje en merkte hoe veel honger ik had. De koelkast in de keuken heeft een plank met voedsel wat iedereen kan pakken. Charlotte en ik snuffelde wat rond opzoek naar een lunch.
Een van de hikers bood aan om een sandwich met ei voor me te maken. Heel graag! Dreamer scoorde wat veganistische dingen uit de koelkast. Toen ik mijn sandwich ophad deed Dreamer de afwas. Ik voelde me een klein beetje een princes omdat er voor me gekookt én afgewassen werd.
Ieder anderhalf uur gaat er een auto naar de stad om hikers af te zetten of op te halen bij de supermarkt. Charlotte en ik maakte snel een boodschappenlijstje en doken in de pick-up truck op weg naar de supermarkt. Het was een kleine winkel en Charlotte, de Franse koppel en ik bespraken hoe we ons eten interessant konden houden en vooral hoe we gezond konden blijven.
Voor de eerste paar dagen heb ik spinazie, avocado en een sinaasappel bij me. De rest zal toch via Snickers en nootjes moeten. Na het afrekenen moesten we nog even wachten. Ik krabbelde wat aantekeningen op papier en kletste met de hikers om me heen. Terug bij Hiker Heaven was er een tenten explosie geweest. Overal waar je keek was er een tent. Elke vierkante centimeter was benut. Zonder de tenten die de Saufley's zelf hebben te tellen waren het er 58. Ongelofelijk veel. De hikers waren verspreid over de keuken, de bank met tv (en Netflix), de oplaad tent, de veranda, het kampvuur, de paardenstal met schommel bank en stukken die nog onbenut waren.
In de supermarkt had ik een blik tomaten soep gekocht en warmde die op in de keuken, vervolgens bleef ik zitten om wat in m'n boekje te krabbelen. Deze blog neemt meer tijd in dat je denkt. Terwijl mijn pannetje op het vuur stond was een man zeer uitgebreid aan het koken. Bijna jaloers keek ik naar zijn kookkunsten. Ongeveer 2 uur nadat ik m'n soep op had, begon hij met eten. De restjes die hij overhad bood hij aan, natuurlijk zei ik meteen ja. Linzen taco's met een heerlijke saus. Andere hikers namen ook en zo werd er geen eten verspilt. Ik keek het laatste stuk mee van de film die er werd gekeken, kletste met was hikers buiten en dook met enige moeite mijn matje op.

10 mei

Onze dag veranderde in een zero. KOA had een enorme aantrekkingskracht waardoor Dreamer en ik beide nog een dag bleven. We maakte een plan om naar de REI te gaan, want Dreamer had nieuwe schoenen nodig. Na ongeveer een maand zijn je schoenen helemaal kapot en we zijn nu een maand onderweg. Casper wou ook mee voor hetzelfde doel en ik wou gewoon graag een REI zien, we doken nog een hiker op die mee wou en deelde de kosten van de uber om erheen te rijden.
De vrouw die ons ophaalde reed verschrikkelijk slingerend. Ze pakte zelfs via het verdrijvingsvlak nog net de afslag. Dol gelukkig stapte we na een uur uit de auto. De REI is vergelijkbaar met de bever, maar toch is het heerlijk om door een outdoorwinkel te struinen. Ik mis mijn kampschoenen die ik vooruit heb gestuurd omdat ze te zwaar zijn, dus besloot ik een nieuw paar lichtere sandalen te kopen. Een paar luxe snacks en een reep Tony's chocolonies belande ook bij de kassa. Tijdens deze tocht heb ik veel meer zin in pure chocola dan melk of wit, mijn smaak is een beetje veranderd nu ik hier ben. Iedereen kwam naar buiten, trots met z'n aankopen. Ik bestelde opnieuw een uber en we wachtte tot een andere bestuurder ons kwam ophalen. Charlotte keek naar onze tas en vervolgens naar die van haar toen ze merkte dat ze vergeten was haar schoenen naar de kassa te brengen. Ze sprintte naar binnen. Ik vroeg de uber even te wachten en ging Dreamer halen. Ze kon haar schoenen niet vinden, dus vroeg ze om een nieuw paar die exact hetzelfde zijn, helaas waren die er niet meer. Ik hielp haar naar de doos zoeken en vond die bij de snacks. Op een of andere manier kan ik me goed voorstellen dat je afgeleid raakt door de gedachte welke snacks je de komende dagen gaat eten. Welke snack je de berg op gaat helpen. Ze rekende snel af en we gingen met de andere hikers weer terug naar KOA.
Er was een nieuwe groep daar aangekomen. Spacepants, Matt en Crayola hadden bier meegenomen en boden me er eentje aan. Graag! Het bleef er niet bij een en met 2 hikers die ik nog niet eerder had gezien kocht ik opnieuw pizza en bestelde we meer bier. Het bier smaakte goed en de nacht werd kort.
PS: Young Buck heeft de uitslag gekregen van zijn val, veel spieren zijn verrekt en hij moet 3 weken rust nemen. Hij gaat 3 weken naar huis en komt dan weer met Little John en Fishtank lopen.

9 mei

Opnieuw werd ik vroeg wakker. Sneller dan anders zat alles in m'n tas en kon ik beginnen aan m'n tocht. Dreamer was met Mammoth en Casper bij de ranger station toen ik aan kwam gewandeld. Ik kocht twee blikjes frisdrank voor onderweg en kletste veel te lang met Dreamer. Toen we elkaar helemaal hadden bijgekletst over de trail-talk (Kayla en Andy zijn gestopt, 2 hikers hebben seks gehad met elkaar, maar hadden geen rekening gehouden met hoe dichtbij de andere hikers waren, enz enz) gingen we samen op pad. De hitte was verschrikkelijk, zelfs mijn bovenlip stond vol met zweet. Dreamer leek zelfs last te hebben van de warmte. Toen we een bosje tegen kwamen met een opening kropen we erin. We namen onze tijd om te lunchen en om 13 uur namen we weer afscheid. Dreamer ging weer op pad terwijl ik de hitte nog wat langer afwachtte.
Dit was voor mij een mentaal moeilijk moment. Ik was namelijk heel blij om een maatje te hebben op de tocht, dat ze een paar dagen alleen wou lopen kan ik heel goed snappen omdat het intens is om iemand zo veel te zien, maar onder de struik voelde ik me even heel eenzaam. Het voelde alsof ik gevangen zat omdat de hitte mij dwingt om te blijven zitten/liggen tussen 11 en 14, als het heel warm is langer. Het voelde rot omdat ik het gevoel had dat ik geen wandelmaten meer zou maken omdat geen enkele hiker tot middennacht zou willen lopen, of een 6uur durende pauze zou willen nemen omdat de zon schijnt. Om mijn gedachte af te leiden ging ik lezen. Wetende dat dit soort momenten bij de PCT horen. Thuis heb je ook niet altijd een super dag en op een tocht als dit horen ook zware momenten. Momenten waarop je wilt stoppen, of dat je eenzaam bent. Soms denk ik dat emoties zelfs verstrekt worden op de PCT, maar dat kan ook zijn omdat ik nog last had van mijn hormonen.
Na de hitte ging ik op pad richting de KOA, een camping die hikers ontvangt. Alles wat je maar kan wensen is er. Een winkel waar ze ijs verkopen, een zwembad, douche, wc's, je kon handdoeken huren, verzin het en ze hadden het. Net als iedereen besloot ik hier te overnachten. Ik kocht wat voedsel en haalde een handdoek, net toen Young Buck de camping op kwam strompelen. Hij was gestruikeld en dacht dat het misschien gebroken was. Young Buck, Dreamer en ik zetten onze tenten dicht bij elkaar en bestelde samen pizza.
Dreamer en ik hadden wat spanning tussen ons hangen. Young Buck vroeg waarom we niet meer samen liepen en zei dat hij het jammer vond. Dreamer vertelde dat het lopen momenteel als werk voelde, dat ze de druk voelde van de hikers die haar inhaalde. Ik vertelde over de eenzaamheid die ik had gevoelt. Young Buck uitte zijn frustratie over dat hij 3 jaar had getraind en nu misschien met een gebroken enkel naar huis moest. Nadat iedereen zijn zegje had gedaan en we onze gevoelens hadden gedeeld en iedereen niets anders had gedaan dan geluisterd zonder advies te geven, genoten we van een heerlijke avond.

8 mei

Vroeger dan verwacht werd ik wakker. Normaal gesproken heb ik m'n buff over mijn ogen zodat het goed donker is, nu was ik al om 6uur fris en fruitig. Nadat alles in m'n tas zat ging ik op pad. Langzaam werd het warmer, maar voor de hitte kwam ik bij de fire-station aan. Daar kletste ik met Tamara en haar man over het verschil tussen Europeanen en Amerikanen. Achter de wc was een mooie schaduwplek. Ik claimde een stuk om te slapen, blies m'n matje op en ging liggen om te compenseren voor m'n korte nachtrust. Nog voor ik m'n hoofd op m'n kussen had gelegd kwam Tim aangelopen en niet veel later vele andere hikers. Iedereen kwam erbij zitten en begon met kletsen. Het was onmogelijk voor me om te slapen, dus kletste ik vrolijk mee. Er was schaduw en onbeperkt water, natuurlijk was dit een verzamelplek voor hikers. Om 15u was het nog steeds warm, maar vertrok ik toch. De belofte dat het kouder zou worden hing in de lucht. Iedereen die me tijdens mijn siësta in had gehaald, haalde ik nu weer in. Ik probeerde bij de ranger station te komen, 25 miles op 1 dag, maar met nog een mile te gaan stopte ik. Letterlijk op het pad ging ik zitten, leunde tegen m'n tas en voelde mijn voeten kloppen en m'n benen voelde als lood aan. Nog even dacht ik dat ik misschien kruipend die afstand nog kon doen, maar die gedachte liet ik al gauw varen. Naast het pad was een afgrond, het was onverstandig om op mijn crash locatie te stoppen. Met alle energie die ik nog had kwam ik omhoog. Voetje voor voetje ging ik opzoek naar een plek om te slapen. Naast het pad verscheen een open stuk wat gigantisch scheef was. Niemand zou ik aanraden om hier te gaan slapen, maar ik greep deze kans maar al te graag met beide handen aan. M'n tas plofte ik neer en viel al gauw in slaap.

7 mei

Tim vertrok iets eerder waardoor ik hem de rest van de dag niet meer zag. 's ochtends haalde ik hikers in die na me begonnen. Ik liep over het vertrouwde 30cm brede pad en kwam bij een weg uit (met een wc). Er was een omleiding ingesteld omdat er een bedreigde kikkersoort woonde op het stuk waar de PCT doorheen gaat. Zoals iedere hiker die ik sprak, nam ik de roadwalk om de amfibie met rust te laten. Via een kampeerplek en een slingerpaadje kwam ik weer terug op de PCT. De alternatieve route kwam precies bij de waterbron bij de officiële route. Hier besloot ik even pauze te houden. Mijn rust moment bestond uit (te veel) water filteren, lezen, ingehaald worden door hikers en m'n eerste lieveheersbeestje zien van de tocht. Zodra ik weer begon met lopen had ik meteen spijt. Het was warm. Ik sjokte van schaduw naar schaduw. Bij een dicht begroeid dennenbos besloot ik een lange pauze te nemen. At m'n lunch, sliep wat en kletste met langskomende hikers zoals Miles to go en Flash Gorden. Ik voelde me fantastisch. Alleen lopen heeft vele voordelen. Rond 15u pakte ik alles weer in en starte mijn tweede ronde lopen. Onderweg bij een van de andere parkeerplaatsen sprak ik een vrouw die vele vragen had over de PCT. Ze was zo geïnspireerd dat ze beloofde later die week Trail magic te doen voor de hikers achter me. John en Fran nodigde me uit om een stukje met hun mee te lopen. Dit Britse koppel maakt iedere mile een Selfie om aan het einde een filmpje te maken, waarschijnlijk kom ik er 5 seconde in voor. Onderweg leerde ze me wat poodlebush was en wezen me meerdere malen de plant aan. Bij de waterbron namen we afscheid. Zij gingen naar de kampeerplek die een klein stukje van de tocht af was en ik besloot hier te eten en door te lopen. Ik voelde me zo top fit dat ik tot middernacht doorliep.

6 mei

De eerste dag "alleen" verder. Samen met Tim aten we ontbijt. In de supermarkt hadden Dreamer en ik veel fruit gekocht en normaal brood. Dreamer had veel te veel achter gelaten, dus nam ik de rest mee in m'n tas. Tim, zijn trailname is Bud light, en ik lifte naar de tocht. De eerste auto om half 5 's ochtends nam ons mee en zette ons keurig op de trailhead (parkeerplaats die met de PCT kruist) af. Bud light en ik liepen apart, maar we zagen elkaar wel meerdere malen zoals bij de top van Baden Powell en de waterbron. Baden Powell is een berg waar je voordat je die op gaat even pauze moet nemen. Dit gaf mij de kans om mijn muziek te veranderen, ik zette Guus Meeuwis op en denderde als een trein naar boven. Zo, die grap zat al de hele dag in m'n hoofd, ben blij dat ik hem eindelijk heb kunnen opschrijven. Tijdens de klim dwaalde mijn gedachte af naar de concerten van Guus Meeuwis waar ik met m'n ouders en Milou heen ben geweest en dacht aan de gekke dansjes die Milou en ik soms naar elkaar doen als we denken dat niemand kijkt. Halverwege veranderde ik m'n muziek naar Classic rock om wat energie te krijgen voor het laatste stuk. Voor ik het wist was ik boven.
Er waren vele mensen aan het lopen omdat het weekend was. Tim had 2 chocolade repen gekregen en gaf mij er een. Heerlijke Belgische pure chocola! Het was een perfecte timing omdat ik de dag erna mijn maandelijkse vrouwen probleem had.
Door de vroege start van vanmorgen waren er niet veel hikers om ons heen. Tim en ik cowboy kampte op dezelfde plek.

5 mei

Tim is ook in Wrightwood. Aangezien ik nu een bed over heb, nodigde ik hem uit om daarin te slapen en hij nam dat aanbod graag aan. Dreamer en ik namen afscheid met een simpele "see you later". Ik keek samen met de andere hikers die bij de supermarkt zaten hoe Charlotte een lift uit de stad probeerde te krijgen. Het was een hilarisch gezicht hoe oncomfortabel ze daar stond. Er kwam een scooter aangereden en ze stak haar duim op in de hoop dat de man zou stoppen. Iedereen moest hard lachen omdat ze onmogelijk op de scooter had gepast met haar tas. Na 10 minuten had haar eerste keer alleen liften zijn vruchten afgeworpen en vertrok ze richting de trail. Ik zocht Tim op en gaf hem de extra sleutel van de kamer, samen vertrokken we naar de Mexicaan waar vele hikers zouden lunchen. We schoven aan bij de tafel en kletste over van alles en nog wat. Het was een goede manier om m'n gedachte op iets anders te focussen, want het voelt heel raar om na ruim 3 weken met iemand bijna 24/7 te lopen opeens die persoon een dag eerder te zien vertrekken. De lunch was gezellig en het eten was veel, 's avonds zat ik nog steeds vol.

4 mei

Het drietal Young Buck, little John en Fish tank liepen 's ochtends terwijl Dreamer en ik aan het inpakken waren langs; ze maakte een kort praatje met ons en gingen verder. Na een paar minuten hoorde we iemand op hun vingers fluiten. Wij, met Rapunzel en Quick draw, keken op en zagen de drie mannen ver boven ons op een berg. We zouden beginnen met een flinke klim. Het was een mooie wandeling richting de mac. Na de klim kwamen we in een soort kloof waar ik ieder moment een cowboy of een indiaan om de hoek verwachte. Er stond een bord die aangaf waar we de PCT moesten verlaten om bij de fastfoodketen te komen. Ik bestelde een ijsje, een milkshake en een ontbijt sandwich. Voor de 24u-challenge besloot ik nog even niks te bestellen. Dreamer en ik gingen buiten zitten bij alle andere hikers. Het ijsje en de milkshake smaakte fantastisch in de hitte. De schaduw waar we in zaten verdween langzaam, dus pakte ik m'n paraplu, maar ook die kon mijn gevecht tegen de hitte niet aan. Ik voelde me weer misselijk worden en ging binnen bij de airco zitten. Na een tijdje kwam Dreamer binnen, ze gaf me elektrolyten en de sinaasappel die ik al een paar dagen mee draag. Young Buck en Little John kwamen ook even checken hoe het met me ging. Het komende stuk zou zwaar worden. Geen water en alleen maar omhoog. Het leek me niet verstandig als ik dat zou doen, dus gaf ik aan dat ik een uber ging bestellen om me naar Wrightwood te brengen. Dreamer ging met me mee. We regelde een hotel voor 2 nachten en gingen naar de supermarkt waar alle hikers zich verzamelde. We kletste en Dreamer vertelde dat ze maar 1 nacht wou blijven, ze voelde zich te onrustig voor de stad. Ze vertelde dat ze een stuk alleen wou lopen om te ontdekken wat ze anders zou doen. We spraken af elkaar in Aqua Dulce te zien. We legde een nieuwe voedsel voorraad aan en deden de klusjes die we in elke stad moeten doen. 's Avonds dronken we bier in een bar met Jake en Spacepants van the warrior expeditie.

3 mei

Gedesoriënteerd werd ik wakker in m'n tent. Mijn nachtrust was zo goed dat het even duurde voor ik doorhad dat ik in m'n tent op de PCT was. Dreamer ging voor me op pad en ik deed rustig aan met alles inpakken, maar na 10 minuten kwam ze terug gelopen. Ze was haar mobiel kwijt. Natuurlijk hielp ik met zoeken. Als een soort matryoshka poppetje vonden we haar smartphone in haar slaapzak, in haar waterdichte zak, in haar tas. We vertrokken naar de waterbron om daar water voor het komende stuk te zuiveren. Dreamer nam een kwartier voorsprong op me. Vandaag voelde ik me super, dus om mezelf uit te dagen probeerde ik haar voor de lunch te pakken. Zonder dat Dreamer wist dat ze mee deed aan een race vertrok ik in een vlot tempo naar mijn bewegende eindstreep. Onderweg haalde ik een aantal hikers in en was na 3uur bij Dreamer. Ik hield de pas nog even aan voor ik ontspannen verder liep. Een groot meer kwam in zicht, de ideale lunch plek. We volgde een paadje naar een kleine baai met privé strand. Helaas zag het er van boven mooier uit dan van beneden. Het water was vervuild en op het strand was veel glasscherven te vinden. We waagde onze voeten in een stuk schoon uitziend water. Heerlijk verkoelend. We lieten onze tent weer drogen terwijl we lunchte. Ik ruilde een stuk kaas en Nutella voor een wrap en genoot van alle simpele dingen om me heen. Young Buck, little John en Fishtank liepen langs en vertelde over trail magic was verderop zou moeten zijn. Nieuwsgierig pakte we onze spullen en gingen gehaast verder. Bij de afslag liet ik een hiker sms achter zodat Charlotte wist welke afslag ik had genomen en kwam bij een fantastische trail magic. Snickers, sinaasappels, koude drankjes, hotdogs en nog veel meer. De man die dit alles had geregeld, Swiss knife, had de trail in 2012 gelopen. We genoten van de verwennerij en dwongen onszelf met moeite nog 7 mile verder te gaan, naar de laatste kampeerplek voor de mac Donalds. Onderweg naar onze eindbestemming kwam ik een bijzondere tegenligger tegen. Hij liep zonder broek of onderbroek de tegenovergestelde richting op dan mij. We groette elkaar vriendelijk en liepen door. Om de hoek wachtte ik op Dreamer en we kletste kort over onze ontmoeting met deze bijzondere man. 's Avonds sliepen we met Rapunzel en Quick draw.

2 mei

Met regen op de tent werd ik wakker. Mijn motivatie om te gaan lopen was ver te zoeken. Dreamer en ik stonden ver uit elkaar, dus kon ik niet roepen dat ik later wou vertrekken. Gelukkig was er wel bereik en kreeg ik vlot ren appje terug dat een zero in de tent erg aantrekkelijk klonk. Ik maakte koffie en nodigde Dreamer uit om in de tent erbij te kruipen als ze haar eigen kop mee nam. We kletste wat, keken YouTube en deden een dutje. Toen het rustgevende geluid opeens stopte ging met mijn mobiel af met het bericht: "let's fets". Snel pakte we alles in en rende het pad op. Onze pas veranderde al vlot in ons normale tempo. Dreamer vertelde dat haar tent lekte en dat ze om 3u 's nachts alles had moeten bijstellen. Tijdens de lunch haalde ze dan ook alles uit haar tas im te laten drogen. Na een klein stukje wandelen kwamen we bij de waterbron uit waar Little John, Fishtank en Young Buck ook waren. We kletste wat en we hoorde de verhalen achter hun trail-name.
- Little John (van Nottingham) gaf eten aan hikers die te weinig hadden.
- Fishtank had zijn waterfles de eerste dag niet goed dicht gedraaid, dus zijn tas was veranderd in een Fishtank
- Young Buck is een oudere man die zelfs de jonge dames/jongens op de trail "makkelijk" bij kan houden.
Ik liep een stukje vooruit, luisterend naar mijn audioboek en kwam zo bij de deep creek hot Springs aan. Zonder me erin te wagen ging ik door. Ik had verwacht dat het naar zwavel zou ruiken, maar dat was niet het geval. Het was ondertussen zonnig en warm geworden. Bij een brug besloot mijn brein er geen zin meer in te hebben. Ik ging op een rots zitten en keek hoe een aantal hikers me voorbij liepen. Charlotte kwam erbij zitten en we bespraken hoe de vork in de steel zat. We gaven de hormonen de schuld en na een snicker te hebben gegeten gingen we verder. De kampeerplek leek eindeloos ver weg. Dreamer bood me een gummy bear aan, maar ik sloeg af. "Survival mode?" Ik kon op dat moment alleen nog maar aan slapen denken. Toen we een plek vonden zette ik m'n tent op met de snelheid van het licht. Blies m'n matje op en kookte vanuit m'n overnachtingsplek. Met mijn laatste energie krabbelde ik nog wat aantekeningen op m'n notitieboekje voor m'n blog.

1 mei

's Nachts werd ik even wakker toen het begon met sneeuwen, maar al gauw viel ik weer in slaap. Charlotte en ik hadden afgesproken om 7uur op te staan, maar om half 7 was Dreamer al klaar wakker en begon ze met inpakken. Een beetje teleur gesteld in mijn bevoorrading van Big bear at ik een licht ontbijt en maakte ik me ook klaar voor de dag. Rond half 12 haalde ik Dreamer in, wat mij de taak gaf om een goede lunchspot te zoeken. De sneeuw was ondertussen gesmolten, maar het was nog een beetje fris. De perfecte plek bestond uit een zonnige beschutte plek. Na een hap Nutella, een dutje en een kop koffie konden we er weer tegenaan. Ik luisterde verder naar Harry Potter (en de vuurbeker) en was bij hoofdstuk 10 toen ik weer overstapte op muziek. Nog fit kwam ik op de kampeerplek aan. Zetten m'n tent op en kletste met Ants & Rats (zussen). Een vriend van hun haalde hun op om een paar dagen bij hem thuis te rusten, dus boden zij aan om ons afval mee te nemen. Ze hadden voedsel over en deelde homemade-zelf-gedroogde-maaltijd en een wrap. Dreamer kookte de maaltijd waar we samen van aten. Ik filterde water voor morgen en hoorde dat meerdere hikers gingen mee doen met de mac Donalds challenge. Alleen maar mac Donalds eten gebruiken tot de volgende stad. Koude frietjes, verlept sla en uit elkaar vallende burger, klinkt aantrekkelijk!

30 april 

In een hotel wakker worden is heerlijk. Rustig douchen, aankleden, ergens ontbijten. Naja, ergens.. In het Teddy bear café waar we nu voor de 4e keer komen, 2x ontbijt, 1x lunch en 1x voor avondeten. We pakte onze spullen in en ik maakte van mijn groundsheet een mooi bord "hiker to trail". Langs de grote weg bij de tankstation gingen Dreamer en ik staan. Vrolijk zwaaien en met het bord bijna dansen maakte we iedereens dag een stuk leuker, maar niemand stopte de eerste 10 minuten. Matt, van Expedition Warrior, liep langs en verstelde dat Space Pants een uber had geregeld. Hij belde zijn maat of wij mee konden. We liepen naar zijn hotel en ontmoette Crayola die ook zichzelf in de auto had gekletst. Bij de PCT aangekomen namen we afscheid van elkaar en gingen ieder zijn eigen weg. Het was relatief vlak pad tussen de bomen. We kwamen door een verbrand gebied wat net weer open was gesteld voor hikers. Je zag duidelijk nog overal de schade. Toen de bomen weer groen waren besloot ik even pauze te houden. Charlotte besloot door te lopen. Na een halfuur ging ik weer verder en bij het waterpunt kwam ik m'n hikingbuddy weer tegen. Dreamer zei dat ze er pas een minuut of 10 was en dat gaf me een goed gevoel. We lunchte smaken en spraken met langskomende hikers over het weer. Morgen hebben ze sneeuw voorspeld. Opnieuw gaf ik Charlotte een voorsprong en begon het spel om haar in te halen opnieuw. Matt, Sweaty en Crayola bleven overnachten op de plek waar wij besloten te lunchen. Ben benieuwd of ik hun nog vaak ga zien. De tocht naar de kampeerplek was super. Ik genoot van elke stap. Toen ik Dreamers trekkingpole met pet zag en een pijl eronder was de hiker sms zeer duidelijk: "Hey Yvette, als je die richting op gaat vind je mijn tent". Mijn lichaam was absoluut klaar voor meer miles, maar op dit moment geniet ik meer van de gezelschap dan van mezelf uitputten. Morgen misschien in de sneeuw lopen!

27 april

Onze ochtend begon zoals altijd, onze dag taak was zoals altijd weer hetzelfde: lopen. Vandaag was 1 ding anders. We hadden geen plan hoe ver we zouden lopen. Dreamer liep voorop en ik volgde 15 minuten na haar. Door de veranderde omgeving en lagere temperatuur was ik weer helemaal in m'n element. Iron men en Kabooze liepen net buiten gezichtsveld van me, maar zodra iemand stopte zag je ze weer verschijnen. We hadden na vele dagen eigenlijk weer wat meer bereik dan 1 stipje, dus kon ik contact leggen met het thuisfront. Rond lunchtijd vond ik 2 wandelstokken rechtop langs het pad staan met de opvallende pet van Dreamer erop. Ik wist dat ze hier aan t lunchen was, klom door de bosjes en vond een toffe open plek. In de schaduw aten we onze wraps met pindakaas en nootjes. De kaas die ik de afgelopen dagen mee had was op en bij de eerst hap miste ik m'n luxe lunch.
We deden een kort dutje en ik schreef wat ik m'n waterproef boekje over de afgelopen dagen zodat ik het later in m'n blog kon verwerken. Rond 14u voelde we onze beide weer super fit en rusteloos en gingen weer op pad. We liepen langs een privé dierentuin waar dieren die ze in films gebruiken gevangen zaten en na een uurtje hield ik een korte pauze. Dreamer vertelde dat ze over haar nek was gegaan, waarschijnlijk door de pindakaas, dus bleef ik daarna in de duurt lopen om haar een beetje in de gaten te houden. Samen liepen we weer een 20 mile dag. Morgen gaan we naar Big Bear.

26 april

Mijn horloge ging om 3uur af, zoals Dreamer en ik de dag ervoor hadden afgesproken. Dit is een verschrikkelijk tijdstip. Ik klikte m'n horloge uit en draaide me om, wetende dat mijn snooze knop zou zorgen dat m'n horloge na enige tijd weer af zou gaan. Charlotte was het het niet mee eens, 3u is geen tijdstip om te snoozen. Ze zei dat ik in beweging moest komen en dat was dan ook wat ik deed. Ik was al lang blij dat ze bereid was zo vroeg te starten. Nadat we alles sneller dan verwacht ingepakt hadden keken we naar Dominique. We maakte hem wakker en zeiden dat wij alvast vertrokken en hij ons wel zou inhalen. We vertrokken omhoog, we moesten een paar keer het beekje oversteken, dat is moeilijker in het donker dan in het licht. We raakte een paar keer het pad kwijt, maar vonden die ook weer snel. De zon kwam langzaam op en we hielden een korte pauze. Ik voelde me erg moe vandaag, misschien door alles wat gister zich had afgespeeld of omdat we om 3u worden opgestaan.
De boy group haalde ons in, en zoals we al een paar keer eerder hadden gezien volgde zij niet de swiftbanks maar gingen recht omhoog (zoals het spel met de slangen en ladders). Een tijdje haalde we elkaar in en liepen een beetje in elkaars buurt. We besloten weer een pauze te houden zodat ze een stuk voor ons zouden lopen. Niet omdat ze hun niet aardig vinden, maar omdat ze erg luid zijn. De Californië meiden haalde ons in en vroegen hoe het met me ging, ze zeiden dat ze erg bezorgd over me waren toen ze het verhaal hoorde. Ze vroegen wel 4 keer of ik genoeg water had en ik liet hun weten dat ik erg goed op mezelf zou letten vandaag en de dagen die zullen volgen. Dreamer en ik vervolgde onze klim. Bij het punt dat ze de beek zouden verlaten hielden we een siësta. Ik blies mijn slaapmat op en sliep een paar uur in de schaduw. Kletste nog wat met Sig en Sig en alle andere hikers die daar een korte of langere pauze hielden. Dreamer vertrok voor me en zoals altijd spraken we af bij een bepaald punt. Ik wachtte nog ruim een uur tot het weer begon af te koelen en begon aan het laatste stukje van de klim. Boven op de berg kwamen we weer tussen de bomen en was het weer fantastisch. Kabooze bracht me nog even op hoogte van de laatste trail-nieuws en ik vertelde de laatste nieuwtjes over de mensen die ik kende. Splifer, California girls en vele andere hikers besloten op hetzelfde punt als Dreamer en ik te kamperen. Het was vandaag 47 graden Celsius geworden.
Onze overnachtingsplek was groot genoeg voor alle tenten zonder al te dicht op elkaar te staan. Het zou een koude nacht worden, dus hadden Dreamer en ik besloten om later dan normaal te vertrekken.

25 april

De wekker stond weer op de vertrouwde 5u. Het was heerlijk weer toen al, dus uit mijn knusse slaap-positie komen was niet zo moeilijk. Sneller dan anders waren we ingepakt op pad. Na 10 minuten gaf m'n horloge aan dat we het trappen doel (10 verdiepingen) hadden bereikt. Dat geeft een goede indicatie over hoe stijl sommige stukken zijn. Helaas betekend dat niet dat we klaar waren met klimmen. Zuchtend, steunend en ploeterend kwam ik boven. Nog voor de hitte had ik m'n eerste liter water al naar achter gegooid. Een licht gloeiend pad leidde naar een mooi uitzicht over de canyon en ik sloeg rechts af. Dreamer liep voorop en ik was haar al ver voor het uitzicht uit het zicht verloren. Hikers die me inhaalde had ik gevraagd om het bericht door te geven dat ik wat moeite had met de hitte en dat ik langzaam aan zou doen vandaag. Voor 8u had ik m'n paraplu al weer geopend en mijn tempo omlaag geschroefd. Na 1 mile zag ik weer de eerste windmolens. Ik keek op m'n app en zag dat ik verkeerd was gelopen. Op dit voelde ik me belabberd. Misselijk, moe, duizelig en vooral warm. Ik ging even zitten met m'n paraplu, dronk wat en maakte een plan. Honderd stappen en daarna weer een korte pauze, ik had nog 1,5 liter water voor 2,5 mile. Rustig, voetje voor voetje liep ik omhoog. Onderweg terug naar de PCT kwam ik twee dagwandelaars tegen. Ze zagen dat ik veel moeite had met de hitte en boden me koud water aan, in een tuig dronk ik het flesje leeg en at de appel die ze me ook aan boden. Ik voelde me daardoor een stuk beter. Zij gingen verder naar beneden en ik omhoog. Mijn mobiel trilde, zo wist ik dat ik bereik had. Stuurde snel Dreamer een bericht dat ik me niet goed voelde en laat zou aankomen. In mijn slakke tempo kwam ik weer terug bij de PCT. Nu aan de juiste kant ging ik naar beneden. Een ranger kwam me te gemoed lopen en vroeg hoe het ging. Ik zei dat ik me wel eens beter heb gevoeld en hij gaf me een bidon met koud water waar elektrolyten aan toegevoegd waren. Hij sprayde mijn gezicht en zorgde dat ik wat afkoelde. Hij vertelde dat de dames die me de appel hadden gegeven hem hadden gebeld. Samen liepen we naar de ranger station waar ik kon afkoelen. Hij droeg mijn rugzak naar zijn auto en ik was blij met de airco. Hij vroeg naar m'n trailname en vertelde dat zijn "middlename" Napoleon was. Hij heeft tot zijn 14e in Sevilla, Spanje, gewoond. We kletste wat over van alles en nog wat. De dokter en een aantal andere hikers waren er ook. Sig (III) begroette me met een knuffel omdat ik door de omweg hem en zijn vader net gemist had. De ranger had hun gevraagd of ze mij gezien hadden, dus waren ze ongerust geworden. Iron man (hij brak zijn tentstokken door een val na een nachtelijk plasje en heeft daardoor deze titel gekregen) ging om 14u dit kleine paradijs verlaten. Uitgebreid beschreef ik Dreamer en vroeg of hij haar wou laten weten dat alles goed ging. Lindsay kreeg hetzelfde bericht mee toen ze een halfuur later ook vertrok. Tot 16u vermaakte ik mezelf met slapen in de schaduw, water drinken, kletsen en snacken, terwijl ik mijn elektronica opladen. De ranger station was een heerlijke plek, een normale wc, stromend water en een soort zwembad die tot kniediepte kwam. Toen het begon af te koelen liep ik met meer water dan ik nodig had weer terug naar de PCT. Sig en Sig liepen 10 minuten voor me. Hoe kouder het werd, hoe beter ik me voelde en hoe harder ik kon lopen. Een smal pad slingerde de heuvel op en ik hoorde een van de meest naarste geluiden ooit. Een ratelslang. In de dagen dat ik al onderweg ben heb ik héél weinig ratelslangen gezien. Om precies te zijn 1 waar het makkelijk was om met een grote boog omheen te lopen. Nu het het onmogelijk om van het pad af te gaan omdat het begroeid was met lage bosjes waar andere ratelslangen konden zitten. Ik deed een stap naar achter en wachtte tot het geluid stopte. Verzamelde wat stenen en gooide die naar het bosje waar het geluid vandaan kwam. Tien minuten lang heb ik geprobeerd de slang te verjagen, maar niks hielp. De ratelslang zat rechts, dus ik probeerde langzaam zo ver mogelijk links van het pad voetje voor voetje, wachtend tot hij stopte met ratelen erlangs te komen. Tot ik ook links het verschrikkelijke geluid hoorde. Ik haalde diep adem een sprinten, zo hard ik kon 4 swiftbanks omhoog. Met mijn hard in m'n keel en zonder slangen beet kwam ik boven. Sig en Sig kwam ik weer tegen en hield even met hun pauze. Zij vertelde trots hoe ze de slang van de trail hadden afgejaagd en vertelde stoer hoe ik de slang eerst pissig had gemaakt voor ik er langs liep. Voor de zonsondergang was ik boven op de berg en kon de afdaling beginnen. Het pad was glad, dus de miles gingen snel. Het werd koud dus half sprintend en half lopend ging ik verder. Om 21u kwam ik bij de plek waar Dreamer en ik hadden afgesproken. Vele hikers hadden zich daar verzameld omdat het het begin was van een klim, en de eerste waterbron was na een droog stuk. De eerste hiker die ik tegen kwam vroeg ik of Dreamer er was. Ze hoorde mijn stem en riep meteen mijn naam. We begroette elkaar met een knuffel, vertelde wat we allemaal hadden meegemaakt en sliepen in de buitenlucht. Dominique had met Dreamer op me gewacht en besloot met ons mee te lopen voor een dagje. De California girls hadden blijkbaar een hele show weggegeven bij de waterbron met naakt zwemmen. Dreamer vertelde dat iedere dame er verlegen van was geworden en pas het water in durfde toen de twee dames weg waren.

24 april

Het was de hele nacht warm en dat kon maar 1 ding betekenen. Vandaag zou het bloedheet worden. Later hoorde ik dat bloedheet 39 graden Celsius is. Gelukkig was het naar beneden lopen. De ochtend van Dreamer begon fantastisch. Er kwamen wat Duitse scheldwoorden uit haar tent en ik vroeg wat er aan de hand was en of ik kon helpen. Ze zei dat haar waterzak open was gegaan in haar tas en dat ik niet kon helpen. Ik wachtte even tot ze gekalmeerd was, alles opgeruimd had. Door de situatie met Ludwig had ik een extra liter meegenomen en bood die aan haar aan. Dankbaar nam ze het aan.
Terwijl we aan het inpakken waren liep Emily langs. We kletste even met elkaar en ook zij bood extra water aan, maar Dreamer zei dat ze genoeg had. Dragon (Emily) besloot zich aan te sluiten bij onze plannen en vertrok als eerste, op de tocht betekend samen lopen elkaar op afgesproken plekken te zien. Ik vertrok als tweede en Dreamer sloot achteraan. Al snel voelde ik een aantal blaren opspelen en nam ik een korte pauze, Dreamer haalde me in en zo was de volgorde van onze groep weer anders. Om 8uur had ik al moeite met de warmte en besloot mijn zilverkleurige paraplu aan mijn backpack vast te maken. Zo liep ik constant in de schaduw. Niet veel hikers dragen dit luxe item bij zich, elke schaduw die ik passeerde begroette ik hikers die even genoten van de iets koelere plek. Sig (III) gaf aan dat hij wou dat hij ook zo'n paraplu had. Vandaag stond de mijlpaal van 200 miles op het programma. 3 verschillende trailmarkeringen gaven aan dat we al een flinke afstand van Mexico af waren. Na een korte fotosessie liep ik heel rustig door. Er was bijna geen wind. In een van de schaduwplekken kwam ik Dreamer en Emily weer tegen. Met elkaar liepen we verder. Bij een overhangende rots stopte ik, ons plan om te lunchen bij de waterbron gooide we overboord en met de meiden aten we, deelde we ons water en wachtte we tot de hitte weg was. We begroette de hikers die langs liepen en maakte grappen met hun. Charlotte had de dokter verteld dat ze het vaak koud heeft 's nachts en vandaag kwam hij daarop terug. "I was thinking about your problem with being cold at night and I think I have a solution for you" begon hij, "if you are cold you should come over to my tent and sleep with me". Hard lachend gaf hij vervolgens serieus advies om een liner in de slaapzak te gebruiken.
Dreamer kan super goed tegen hitte, dus terwijl Emily en ik nog half gesmolten in de schaduw lagen begon zij zich al voor te bereiden om te vertrekken. Met Dreamer al weer onderweg, besloten Emily en ik om ons langzaam klaar te maken op de volgende etappe.
Hikers kan je op een aantal plekken in grote getallen vinden, in de schaduw of bij water. Bij de waterbron begon de standaard hiker-talk. Hoe gaat het? En wat verwacht je in de komende paar miles? Fightclub, een oudere dame die op haar gezicht is gevallen en daardoor met een blauw oog rond loopt, vertelde dat ze vorig jaar dit stuk al had gelopen. Ze vertelde dat de trail na de wind-farm zwaar was. Zonder veel overleg besloten Emily, Charlotte en ik verder te lopen dan onze geplande miles. Na het waterpunt kwamen een pad die verschrikkelijk was om te lopen. Een stukje over asfalt, wat lekker doorloopt met niet lekker is voor je toch al zere voeten, en daarna 5 mile door het mulle zand. De ergste hitte was al voorbij, maar het losse zand zorgde voor flinke vertraging. Dreamer wachtte even op me samen met Dominique (Splifer). Ze filmde me omdat ik dan wel moest glimlachen terwijl ik liep. Ze heeft nu een prachtig filmpje waar ik lach als een boer met kiespijn. Zoals altijd komt na de meest zware moment ook fantastische momenten. De I-10 trailmagic. Koelboxen met koud bier, cola, fruit, dozen met koekjes, chips en alles wat je maar kon wensen. Onder de snelweg was een soort huiselijke sfeer ontstaan. Alle hikers verzamelde zich daarzo, we genoten van het lekkers. Gadget speelde op zijn gitaar, Emily naaide een extra zak op haar jurk (zij loopt in een jurk of rok). Splifer, Dreamer en ik aten ons avondeten en we kletsen met iedereen om ons heen. Emily vertrok redelijk snel, ze wou kijken hoe ver ze zou komen. Dreamer en ik besloten bij elkaar te blijven met lopen en vertrokken 10 minuten na haar. Na de interstate was de weg moeilijk te volgen. Het duurde een kwartier tot we op de juiste weg waren. We gingen nog wat omhoog en liepen de wind-farm op. Precies 20 PCT-miles na onze start van vanmorgen besloten we te stoppen. We besloten geen tent op te zetten en voor het eerst iets te doen wat hikers "cowboy campen" noemen. Slapen onder de sterren hemel. Een van de beste nachten die ik tot nu toe heb gehad.

23 april

Vannacht heb in niet zo lekker geslapen. Waarschijnlijk omdat de gister te veel is gebeurd. Dreamer en in hadden afgesproken iets later weg te gaan dan normaal. M'n wekker ging 6u ipv 5u en het uur verschil was heerlijk. We deden rustig aan, Charlotte deed zelfs nog wat yoga en ik besloot mee te doen, na ik wat foto's had gemaakt. Rond half 8 gingen we lopen. De eerste miles waren omhoog klimmen. We zijn beide nog niet gewend aan de hoogte, dus besloten we niet naar de top van San Jacinto te gaan. Door de onverwachte 6uur durende pauze van gister hadden we een beetje weinig water tot de geplande waterbron. Gelukkig was er onderweg een plasje waarmee we onze eerste dorst konden lessen. Onderweg kwamen we nieuwe mensen tegen. Twee meiden die we de komende dagen "the California girls" zouden noemen, hun echte namen zijn Ally en Avery. Ook kwamen de een groep van 7 jongen tegen waarvan ik geen enkele naam heb onthouden, maar die we "the boy group" of "snakes and ladders" gaan noemen de komende dagen. Verder kwamen we "the dokter", zijn echte trailname is Dragon, maar dat is ook die van Emily, dus besloten wij hem de dokter te noemen omdat hij ambulancemedewerker is van beroep. Hij kwam gister ook even bij Ludwig kijken, maar AWOL had alles onder controle. De laatste koppel die ik graag nog wil noemen zijn vader en zoon, Sig (II) en Sig (III).
De meeste mensen kwamen we tegen bij de laatste waterbron voor de start van een 25mile droog stuk. Sig en Sig vertelde ons dat zij Ludwig ook hadden gezien en met hem waren gestart in Campo. Ze vertelde dat zij wisten waarom hij uitgedroogd was. Waarom AWOL, Dreamer, Paul, Gadget, Hoser en ik 6uur lang op een hiker hebben moeten letten. Ludwig had in Idyllwild een pot-brownie gekocht en besloot die op de trail te eten. Hij had nog nooit eerder drugs gebruikt en had in plaats van de aangeraden kwart brownie, de hele brownie gegeten. Vader en zoon lachte toen ze vertelde dat zij hem lachend hadden aangetroffen en dat er toen nog niks aan de hand was met hem. Ze vertelde dat ze verwacht hadden dat hij een beetje zou lachen en genieten van het high zijn en daarna ergens in het bos zou gaan slapen. De vader en zoon hadden niet verwacht dat 6 hikers hem gehydrateerd zouden vinden. Ik was pissig. Drugs op de trail gebruiken is gevaarlijk. Mijn vader is midden in de nacht gebeld dat er een helikopter onderweg was naar me, omdat een of andere idioot een brownie at. Hij is me op z'n minst een biertje verschuldigd. Mopperend over onverantwoordelijk gedrag liepen we verder. De dag was zwaar. Onze tassen bevatte 6 liter water, 6 dagen aan eten en nog ons standaard materiaal. Zwaar ademend gingen we omhoog. Toen ik even bereik had stuurde ik het hele verhaal over Ludwig in de PCT w'app groep en liet ik Emily weten waar we waren. Zij liep achter ons. Vanuit Idyllwild mochten we genieten van bomen, rotsen en veel schaduw, helaas was het aan de andere kant van de berg weer anders. De open vlaktes zoals we gewend zijn van de woestijn gebieden ervoor waren terug. De schaduw van de bomen, werden vervangen voor zon met wind. We daalde onze hard geploeterde meters weer af, naar een kampeerplek uit de wind. Een magere 13 miles, maar veel hoogte verschil. Onze dagafsluiting kon beginnen.

Dreamer wil me heel graag een trailname geven. Ze wil dat ik een bijnaam heb dat een gedeelte van mijn karakter weerspiegeld. Vandaag heeft ze bedacht dat ik me de komende 6 maanden Napoleon moet noemen. Deze trailname accepteer ik, vanaf nu stel ik me aan iedereen voor als Napoleon. De naam heb ik te danken aan mijn zeer modebewuste keuze om alles (geld, paspoort, mobiel, powerbank en zaklamp) in mijn Napoleon-stijl-borstzakje te stoppen. Daarnaast heeft het ook nog een speelse twist. Al meerdere malen plaag ik Charlotte dat ik alles kan, een mandarijn naar je toe gooien over 30 meter, natuurlijk kan ik dat. 20 mile bergopwaarts op een dag? Geen probleem. Dreamer noemt me daarom af en toe Grossmauph. Ze plaagt dat ik een lichte variant van een Napoleon complex heb.

22 april

's Ochtends opende ik m'n ogen in een comfortabel bed. Dreamer is absoluut een ochtendmens. Waar ik nog even genoot van de comfort, sprong zij het bed uit en de douche in. Langzaam begon ik de gear-explosie op te ruimen. Mijn netjes uitgestalde eten ging zonder enige volgorde in een zak. Mijn snacks voor vandaag en m'n lunch aparts op een plek die makkelijk te bereiken is. Dreamer liep de badkamer uit en ik liet mijn werk half afgemaakt achter.
Douchen is wat ik het meeste mis tijdens het lopen. Stromend water is vele malen beter dan een vochtig doekje. Mijn hike uniform ging aan en mijn mindset veranderde mee. Van langzaam opstarten ging het over in de automatische piloot en alles vlug in de tas stoppen. We sloten de hut af en brachten wat we niet wouden dragen naar de hikerbox. Onderweg naar "the red kettle" lieten we Emily weten dat we wat vroeger waren. Leanne kwam met Emily mee en met elkaar aten we ons ontbijt. Voor jet eerst at ik m'n bord leeg tijdens deze tocht. De veel belovende hikerhunger komt langzaam in zicht.
Leanne had een rit naar de trailhead geregeld en wij konden mee. Een ranger sprak ons aan en vertelde over dat ze bezig waren met een reddingsactie. We kregen een soort visite kaartje waarop stond wat we moesten doen als we verdwaalde en van het pad af raakte. Het beste advies was erop stond was "STOP", dat staat voor, Stop, Think, Observe your resources, Plan/Pray.
Via een sidetrail konden we terug bij de PCT komen en maakte vele grappen over het bidden in plaats van iets doen. 4000ft omhoog tot we de eerste route markering zagen. We hielden even pauze en AWOL, een man van de warrior expedition of hoe wij ze noemen "army guys", kwam bij ons zitten. We kletsen over wat we hebben meegemaakt de afgelopen dagen en liepen een stukje met elkaar op. Langs de kant van de trail lag een hiker voor Pampus. Ik vroeg of alles oké was en of hij genoeg water had. Hij reageerde zwakjes dat alles goed was. Toen hij niet reageerde toen ik zei dat hij naar de schaduw moest gaan, draaide ik me om een vroeg raad aan AWOL die net aan kwam lopen. Ook hij uitte zijn verontrustingen over de hiker die bezweet, bleek en niet in staat was om te bewegen. De militaire training van AWOL kwam meteen van pas. Hij had dit soort situaties vaker meegemaakt. Hij stelde de ene na de andere vraag. Naam? leeftijd? diabetes? te veel gedronken gister? Iets verkeerd gegeten? AWOL probeerde Ludwig iets te laten drinken wat resulteerde in dat hij alles eruit gooide. Dreamer kwam erbij en we beoordeelde dat de situatie als zo ernstig beschouwd kon worden dat er hulp moest komen. Ludwig had geen manier van communicatie buiten zijn mobiel, maar op veel plekken heb je geen bereik. Mijn Garmin Inreach, GPS met satelliet verbinding en SOS knop, kwam van pas. Naast dat de hulpdiensten ingelicht werden kon ik m'n ouders, Milou en Casper laten weten dat alles met mij oké was. Mijn vader stuurde terug dat hij werd gebeld dat ik in een noodsituatie zat. Ik stuurde hem nogmaals wat er aan de hand was. Het was erg prettig dat hij een bericht stuurde, want de hulpdiensten lieten even op zich wachten met antwoorden. Het apparaat werkte fantastisch, we kregen instructies, konden vragen stellen en de hele situatie al uitleggen voor ze er waren. Rond lunchtijd vonden we Ludwig, rond 16u vond de helikopter ons. In de tijd dat we bij de hiker aan het wachten waren, kwamen de hikers waarmee Ludwig al een past dagen liep ook langs. Met elkaar zorgde we dat hij zo comfortabel mogelijk was. We hesen hem in zijn slaapzak, verplaatste hem naar een vlakkere plek en wachtte. Emily en Leanne liepen door toen ze zagen dat wij de situatie onder controle hadden. Dat gaf ons de kans om Hoser, Paul en Gadget beter te leren kennen. Hoser probeerde met me te flirten, maar de hield al gauw op toen ik Casper noemde. We maakte wat grappen en kletste tot mijn GPS geluid maakte. Nieuwe instructies. AWOL had ons al geïnstrueerd wat we moesten doen. Iedereen had felle opvallende kleuren verzameld, we gaven deze via de GPS door aan de helikopter en verspreide ons door het bos. Ik klom op een rots en rond in de zon. Zodra de helikopter inzicht was begonnen we met z'n alle te zwaaien en jumping jacks te doen. Na een paar cirkels besloot de helikopter dat er te weinig ruimte was om te landen of om een mandje te laten zakken.
We zagen hoe iemand vanuit de helikopter naar beneden kwam, Paul rende erheen om de weg te wijzen naar Ludwig. Samen kwamen ze bij ons en deed de hulpverleenster haar helm af. Je zag bij een paar mensen hun mond open vallen. We moesten Ludwig naar de plek waar zij geland was brengen, met z'n 6'en droegen we de slaapzak met hiker naar de plek. De helikopter moest tanken, dus hadden wij de tijd om hem voor te bereiden voor de vlucht. Alle extra kleding die hij in z'n tas had aantrekken, harnas aan, slaapzak weer in z'n tas proppen en wachten tot hij opgehesen werd. Een aantal hikers hadden zich verzameld om te kijken wat er aan de hand was. Ze filmde hoe Ludwig omhoog werd gehesen, Charlotte werd daar terecht boos om. Ze zei tegen de andere hikers dat het respectloos was en dat de focus moest liggen op de hiker veilig in de helikopter te brengen. Snel werden de mobieltjes weg gestopt. Nadat Ludwig in de helikopter was, werd opnieuw het touw naar beneden gegooid om ook zijn tas op te halen. Voor de vrouw was er geen plek meer in de helikopter, dus moest ze wachten tot ze haar kwamen halen. Tijd genoeg om vragen te stellen. Ze zag mij als eerst omdat ik in de zon stond te zwaaien. Beweging zorgt dat het makkelijker te vinden is, daarom is zwaaien belangrijk. De kleuren oranje en wit zijn het makkelijkst te spotten. Na het activeren van de SOS blijf op dezelfde plek, tenzij die plek gevaarlijk is. Trots op onszelf en elkaar vertrokken we weer richting de Canadese grens. We checkte of iedereen genoeg water had en liepen omhoog. De adrenaline zakte langzaam weg en bij het eerste vlakke stuk ploft Dreamer en ik neer. We begonnen het ritueel van onze tent opzetten. De rest liep nog wat door, maar miste daardoor wel de fantastische zonsondergang. Ik ben blij dat iedereen elkaar helpt, ik ben blij dat dit goed is afgelopen, maar ik ben vooral dankbaar dat Charlotte en ik samen lopen.

Dag 12

Dreamer en ik stonden iets later op dan normaal. Zoals elke dag at ik m'n ontbijt met m'n slaapzak om me heen. Liet m'n matje leeg lopen en gooide alles in m'n tas. Zodra ik m'n tent uit kroop zag ik Tim voorbij lopen. Dreamer en ik riepen hem na, maar hij hoorde ons niet. Nadat we de tent hadden afgebroken gingen we ook op pad. Paradise café stond op het programma. We zagen nog wat fantastische uitzichten terwijl we erheen liepen. Onderweg kregen we bereik en zagen we een berichtje van Tim en Emily. We lieten hun weten waar we waren en zagen hun een halfuurtje later in het café. Het terras zat vol met hikers. Iedereen kletste met elkaar. Andy en Kayla kwamen later bij ons aan tafel zitten. Ik bestelde pannenkoeken en Charlotte weer een omelet zonder ei (spinazie, tomaat, fetakaas en toast). We belde het hotel of we een nacht konden blijven slapen, maar ze hebben de regel in het weekend moet het twee nachten. Geen zin om alles gehaast te doen, in- en uit de stad te liften besloten we 2 nachten in Idlewild te blijven. Dit zorgt dat we de miles die we missen nu slack packend (zonder gear met een dag rugzakje) kunnen doen. Charlotte en ik keken ook even naar de bioscoop in de stad, omdat ik graag een Engelse film zonder ondertiteling in de bios wil zien terwijl ik hier ben. Terwijl we plannen bespraken met iedereen kwamen Max en Gretchen aan gelopen. Zij werden opgepikt door vrienden van hun rond 17u om in Palm Springs te verblijven. Ik vroeg of ze het erg vonden om ons af te zetten in Idlewild, voordat ze antwoord konden geven zeiden de mannen naast ons dat ze ons wel een lift wouden geven. Andy en Kayla maakte gebruik van de situatie en vroegen of ze ook mee konden.
De lift die we kregen was magisch, 4 stinkende hikers met backpack op schoot in een auto met de twee mannen (stelletje) en hun hond. Ze reden ons door de hele stad, lieten zien waar de outdoor shop was, de supermarkt en het postkantoor. Voor de deur van het hotel werden we afgezet. Als goede hiker wou ik hun wat geven voor hun hulp, maar ze wouden het niet aannemen. Een van de twee mannen had de Santiago de Compostela gelopen en zei dat hij veel hulp heeft ontvangen tijdens de tocht. We bedankten hun nogmaals voor hun hulp en liepen naar binnen.
In het hotel kregen we hiker-korting op onze kamer, leen kleding om aan te trekken terwijl ze onze kleren waste en shampoo voor het douchen. Het kamer waar we verbleven voldeed aan al onze wensen op 1 ding na. We kregen de douche niet aan. Ik belde met de receptie: "Hi, I'm the hiker in room 18 and I have a question, how does the shower work". We kregen het meest briljante antwoord ooit: "you turn on the water". Na m'n uitleg dat dat ons niet lukte kwam er een man ons helpen. De douche was fantastisch. Alles is weer schoon en ruikt heerlijk.
In de stad is het rennen, vliegen en hollen. Kleding wassen, outdoor shop leeg kopen: ik bedoel een nieuwe brander kopen omdat de mijne een nieuwe eigenaar is Warner Springs heeft gevonden, zooltjes omdat die van m'n Adidas niet in m'n nieuwe schoenen passen. Pakketje bij het postkantoor ophalen, andere spullen vooruit sturen, eten (vegan burrito) en naar de apotheek voor Dreamer. Vervolgens terug rennen naar ons hotel omdat de was nog in de wasmachine zit, spullen in de droger gooien en dan dit alles typen.
Plannen voor vanavond? Zeker, voedsel uitzoeken, boodschappenlijst maken, al m'n gear schoonmaken en als er nog wat tijd over is, slapen.

Dag 11

Koud. Heel erg koud was het vannacht en vanmorgen. Gelukkig had ik alles al klaar gelegd de avond van te voren en hoefde ik geen water meer te filteren. Ik dacht m'n morgen te beginnen met een heerlijk warm kopje thee, maar kwam er achter dat ik m'n brandertje in Warner Springs was vergeten.
In een sterke wind brak ik m'n tent af, pakte m'n tas in en ging lopen. Het was mistig wat een prachtig uitzicht gaf terwijl we liepen. De route was 's ochtends veel omhoog, maar aan het einde van de dag mochten we weer veel naar beneden. Ik liep samen met Dreamer, bij de water catch pakte we wat we nodig hadden en hielden we een korte pauze. Patric kwam bij ons zitten en met z'n 3'en kletsen we even. Patric vertelde ons dat het postkantoor zaterdag en zondag niet open is, we moeten morgen in Idlewild zijn of tot maandag wachten. Dreamer en ik liepen weer verder en bespraken ondertussen wat we gingen doen. We hadden met Emily en Tim afgesproken bij mile 144, maar daar waren ze niet. We liepen nog wat verder en besloten uiteindelijk onze tent neer te zetten. Morgen lopen we naar Paradise café, hebben daar een brunch en liften dan naar Idlewild, hierdoor missen we het stuk wat door brand dicht is en hoeven we geen 25 mile road walk te doen.

Dag 10

's ochtends vertrokken Tim, Emily, Dreamer en ik tegelijk. Tim en Emily vroegen of ze met ons een stuk mochten meelopen. We vonden dat geen probleem. Opeens was ons groepje groter dan de afgelopen dagen. We liepen heerlijk door een bos, langzaam veranderde de omgeving weer in het vertrouwde woestijn uitzicht wat we van de afgelopen dagen kende. We lunchte samen, kletste en iedereen liep z'n eigen tempo. We hadden ons doel gezet op Mike's place. 18 miles, zoals we de laatste paar dagen steeds deden. Redelijk gemakkelijk kwamen we daaraan. Mike is de eigenaar van een tortilla merk, hij heeft een vakantie huis langs de trail en laat hikers overnachten in zijn tuin. De caretaker maakt eten voor de hikers en doet andere dingen rondom het gebouw. Er hing een bijzondere sfeer, een aantal hikers durfde er niet te overnachten, maar mijn groepje wel. Tenminste, zodra we onze haringen de grond in kregen. Alle haringen die ik heb zijn nu gebogen. Een haring van Dreamer brak en Tim kreeg 2 haringen niet meer uit de grond.
We waren met meer bekende gezichten daar. Kayla en Andy (trailname handsome), Max en Gretchen en een aantal mensen die we al een paar keer gedag hebben gezegd. De mensen waarmee ik het meeste loop vinden Cornell niet de beste trailname voor me, Kayla kwam met het idee om me Domino te noemen, om twee redenen. Mijn liefde voor pizza en omdat ik al twee keer ben gevallen. Geen idee of deze naam zal blijven hangen, wie weet wanneer ik m'n trailname vind..

Dag 9

Met vele andere hikers sliep ik in de hiker hut. Het was 's ochtends een beetje fris. Ik appte Charlotte en Emily dat ze konden opwarmen in de hut, maar dat ze wel hun slaapzak mee moesten nemen. Vijf minuten later zaten de dames in de hut en begonnen we te kletsen. We hadden afgesproken om met elkaar te ontbijten in het restaurant. Samen met Gadget en Annette liepen we erheen. In een golf clubhuis aten we op de meest Amerikaanse wijze. Breakfast burrito met refill koffie. Charlotte eet vegetarisch (thuis veganistisch) dus zij bestelde de omelet met feta, tomaat, spinazie, maar zonder ei. We kletste nog wat met Max en Greta, die een tafel verder zaten en langzaam deed iedereen zijn eigen ding. Charlotte en ik gingen samen naar het postkantoor en pakte onze doos uit. Véél te véél eten. We kozen wat we wouden hebben, de rest gooide we in 1 doos, ik gooide m'n roze pet en m'n schoenen erbij en we verzonden de doos naar Idlewild. Onze volgende stop. We deden alles zeer rustig. Zo rustig dat we uiteindelijk besloten een zero te doen. Tim kwamen we tegen e die wou graag morgen met ons meelopen, Emily wil graag met ons mee. Max en Greta gaan morgen ook op pad. Langzaam beginnen we een groep met leuke mensen om ons heen te verzamelen. Hopelijk loop ik nog lang met deze mensen.
Dreamer heeft uiteindelijk toch nieuwe schoenen gekocht, hopelijk helpt dat morgen bij het lopen van 17 mile naar Mike's place. De plek waar ze pizza serveren.
Door de onverwachtse zero had ik niet genoeg eten bij me, ik kocht in de winkel een zak chips, burito, Snickers en m&ms, een goede hiker-diner. Met vele hikers zaten we bij elkaar. Er werden verhalen uitgewisseld, mijn zeer mislukte mac and cheese uit een pak probeersel, Dreamer die haar tent met baby wipes schoonmaakt van binnen, maffia verhalen enz. Opeens was het al laat, half 7, en maakte iedereen zich op om naar bed te gaan.

Dag 8

Vanmorgen was het koud, dus tent inpakken en weg gaan van onze kampeerplek ging sneller dan ooit. Tien voor 6 waren we op pad. Het waaide hard, de temperatuur voelde lager aan dan het was. Vandaag stond er een mijlpaal op het programma, 100 miles. Helaas had ik vandaag niet helemaal mijn dag. Voelde me de hele ochtend moe en had niet veel zin om te lopen. Gelukkig was het de hele dag naar beneden lopen.
We zagen meer mensen die we een paar dagen niet hadden gezien. Uit de wind en in de zon aten we een tweede ontbijt. Lian en andere kwamen erbij zitten. Bij mile 100 waren Flash en Miles to go, er stond een krat met biertjes, maar om 9u 's ochtends had ik nog echt geen zin in bier. We namen foto's bij de markering en liepen verder. Lunch was weer in het zonnetje, gister was m'n avondeten een beetje mislukt, overkookte mac en cheese. Die had ik niet opgegeten en zat nog in m'n pot. Dreamer at mijn restjes op en ik ging voor een tortilla met kaas en trailmix. M&m's met kaas is een zeer bijzondere combinatie.
Er was niet echt iets bijzonders tijdens het lopen. We liepen door het typische uitzicht wat we al dagen hebben. Droge, dorre bergen, veel open en heel veel wind en heel veel swift banks (een zig-zag weg omhoog/omlaag). Tot we tot een open vlakte kwamen met gras en een pad die je kilometers kon volgen. Het was fantastisch om even iets anders te zien, het uitzicht veranderde daarna in een soort bebost stuk. We liepen langs Eagle Rock, een paar rotsen in de vorm van een adelaar. Charlotte en ik hadden geen zin om om te lopen daarvoor. We gingen tussen een aantal andere rotsen zitten die in een stoel vorm waren. We hielden pauze met Max en Gretsen, Max heeft een schoonzus die Duits is. Hij wou alles over Duitsland en Nederland weten. Warner Springs leek oneindig ver weg. We hadden expres al later geluncht. Toen we de eerste huizen zagen, rende we bijna naar de communitie center. Emily (Dragon) was er ook. We zetten onze tent op en gingen naar de outdoor winkel/bus. Iedereen heeft problemen met blaren en ik wou dat graag voor zijn. Kocht een nieuwe paar schoenen (luchtige, ruime altra's), kocht teen sokken, gaiters en een stukje tyvek. Nu kan ik overal op de grond gaan liggen/zitten. Dreamer en ik melde ons in de hut. We kregen een handdoek, en uitleg over de bucket shower. We gingen achter het gebouw naar de hokjes waar we met een grote emmer met warm water onszelf konden wassen. Met een grote bierpul gooide we het water over onszelf heen. Zeep, shampoo en alles wat je maar tijdens een douche zou willen was daar. De wind maakte het best fris. Ik trok m'n baselayer aan met m'n regenkleding. In deze zeer sexy outfit ging ik m'n andere kleding wassen. Het water was ongelofelijk goor aan het einde.
Met alle hikers gingen we naar de school waar ze eten serveerde voor $7. We aten een Mexicaans gerecht, maakte grappen tijdens het eten en genoten van elkaars aanwezigheid. Op tijd gingen we naar de hikerhut van Warner Springs en kletste verder. Ik leerde wat mijn gevonden pet eigenlijk betekende. De pet is van Cornell, een Ivy league school, een zeer fancy school, als mensen je met die pet zien lopen denken ze meteen dat je slim ben. Iedereen besloot dat dat mijn trail name moest worden. Vanaf nu zal ik mezelf voorstellen als Cornell. Mijn eigen pet stuur ik nog even vooruit en blijf nog even lopen met mijn "life changing"-pet. Natuurlijk ga ik grappen maken als mensen vragen of ik op Cornell heb gezeten. "Ja. De originele Cornell in Europa", "voor eventjes, mijn cijfers waren niet goed genoeg om te blijven" en wie weet wat ik nog meer verzin. Nog ideeën?

Dag 7

Vroeg in de morgen vertrokken we van onze kampeerplek met 18 miles op het programma. We begonnen met de eerste zonlicht. Het was nog een beetje fris, maar zodra de zon boven de bergen verscheen begon het al gauw warmer te worden. De eerst miles vlogen voorbij. We haalde Rebecca in, zij gaat vandaag en morgen een rust dag nemen omdat ze last heel van een spier. We kwamen Andy en Katelyn weer tegen, ben vandaag er achter gekomen dat ze Kayla heet en niet Katelyn.
We eindigde onze dag op een grote campsite, dichtbij water. Iedereen besloot hier te kamperen. We kookte met vele hikers bij elkaar, kletste wat en hadden een heerlijke avond met elkaar.

Dag 6

Het woord spectaculair wil ik niet te vaak gebruiken tijdens deze trip, maar de zonsopkomst vanuit de plek waar we stonden is het zeker waard om het toch te doen. Gelukkig had ik bereik, dus kon ik Casper even facetimen om te laten zien hoe mooi het hier is. Vijf uur 's ochtends waren we op gestaan, maar door de mooie omgeving gingen we pas 6uur weg. We liepen naar de waterbron (5 miles) en filterde het water wat we nodig hadden. Met zware rugzakken gingen we op pad. Héél stijl naar beneden, om vervolgens weer omhoog te gaan. Over brede paden en soms over smalle weggetjes met een stijle klif ernaast. Soms een beetje spannend en goed geconcentreerd naar de weg kijkend, soms in een gedachteloze pas door. Tot we een witte tent zagen. Zou dat trailmagic zijn? We kwamen langzamer dichterbij en daar stond een man die een mega tent voor zichzelf had ingericht.
"Hey, are you guys through hikers?", misschien een beetje vroeg om ja te zeggen aangezien ik de tocht nog niet heb afgemaakt, maar "Yes, we are". Hij had water, fruit en andere lekkernijen. Ik genoot van m'n mandarijn en vulde m'n liter fles bij. Dronk een heerlijke glas koude jus d'orange en besloot dat het weer tijd was om verder te gaan. We gaven een kleine donatie zodat de man de volgende hikers kan helpen. Het pad werd smaller en steiler. Het slingerde omhoog en omlaag en het viel me op hoeveel cactussen er stonden. Aan het einde van de dag was er een prachtige kampeerplek tussen de rotsen. Het wad er bijna windstil, de warmte bleef er een beetje hangen. De ideale plek om je dag te eindigen. Het ritueel wat ons al een beetje bekent word van het opzetten en inrichten van de tent ging sneller dan normaal. Charlotte en ik besloten dat het vanavond mac and cheese avond was, dus maakte we beide deze kant en klare maaltijd klaar en aten op onze gemak onze pot leeg. Zoals goede "leave no trace"-supporters maakte we onze pot schoon met water, de soep dronken we op en deden dit daarna weer.

Dag 5

Vandaag begonnen we iets later dan gepland. Wietske kwamen we nog tegen, dus liet ik haar even snel haar moeder bellen via FB omdat Mount Laguna geen WiFi heeft.
Mijn hiker buddy en ik gingen verder. Het was koeler dan de andere dagen en het pad veel vlakker (vaak zelfs naar beneden). De geplande 15 miles vlogen voorbij. De hele dag had ik het gevoel dat het lopen vanzelf ging. Om een uur of half 5 stond onze tent en hadden we ons huisje weer ingericht voor een nieuwe avond. Op onze kampeerplek hadden we uitzicht over een groot gedeelte van het landschap. We zaten uit de wind op een rots van het laatste zonlicht te genieten terwijl we ons eten kookte. De andere hikers die er waren hadden een eigen rots uitgezocht en we probeerde een gesprek te voeren met 100 meter tussen ons in. Na de zonsondergang kropen we onze tent in en naaide ik m'n baselayer. Ik was vandaag gevallen en heb daarbij een gat in m'n broek gemaakt. Morgen weer vroeg op.

Dag 4

's Morgens was ik als eerste weg van de kampeerplek. Na een korte wandeling was ik in Mount Laguna waar ik afgesproken had met Dreamer.
Ik huurde alvast een cabin, terwijl zij de tijd nam om naar het dorpje te komen. We hadden besloten hier een Nero te nemen. Zodat we nieuwe boodschappen konden doen, kleren wassen en konden douchen. Toen Charlotte er was gingen we naar de hut en keken we hoeveel eten we over hadden, maakte een boodschappenlijstje. De dag was vol met taken. We hebben wat gerelaxt. Om 5u zou het restaurant open gaan en we zorgde dat we er op tijd waren. We zaten bij Tori en Clair en hebben heerlijk gekletst en vooral veel gelachen. We hadden het over dat de hikers er anders uitzagen omdat je ze niet herkent zonder zonnebril, pet of fannybag. Clair maakte toen de opmerking dat in Schotland Fannybag vagina betekend. Dat geeft wel een beetje een indicatie van de sfeer. Iets voor 7 werd de laatste ronde geroepen. Hikers die geen cabin of kampeerplek hadden mochten op de grond slapen in het restaurant. Een van de hikers die dat deed was Wietske. Om een uur of 8 gingen Charlotte en ik terug naar onze hut. Kletste daar nog wat en gingen vroeg naar bed.

Dag 3

Mijn horloge fungeert ook als wekker. Om 5u ging m'n wekker, ik luisterde of er iets gebeurde, maar niemand bewoog. 5u15 ging de volgende, weer luisterde ik of ik nu zou opstaan. 5u30 besloot ik uit m'n tent te kruipen, in m'n tas te doen en op pad te gaan. De plek waar we hadden gekampeerd was zeer luxueus, er was een picknicktafel, stomend water en een wc. Van alles maakte ik nog gebruik terwijl het kon. Later dan gehoopt gingen Charlotte en ik op pad. Vandaag zou een zware dag worden, 3000ft. Stijging over 14 miles. Zonder twijfel of ik het kon ging ik op pad. Charlotte heeft de voorkeur om achter me te lopen, dus liep ik zoals de vorige dagen weer voorop. Langzaam werd het gat tussen ons groter. Ik wachtte een kwartier en zag haar weer. Samen liepen we weer een eindje op, ik haalde Andy en Katelyn (koppel) in. Bij de weg aangekomen stond daar een camper. Ik keek op de app en zag dat ik de afslag voor het water had gemist. Wachtte even tot Andy en Katelyn me hadden ingehaald om te vragen hoe hun water hoeveelheid was. Zij hadden genoeg en boden me wat aan, maar de camper eigenaar bood ook aan om m'n fles te vullen. Met z'n 3'en staken we over en liepen verder. Bij een goede schaduw plek waren Rebecca, Jake en een vriend van Jake (iets oudere man). Ik ging erbij zitten, kletste wat met hun en wachtte daar een tijdje op Charlotte, maar ze bleef weg. Nadat iedereen weg was, wachtte ik nog een kwartier en besloot verder te gaan. Opnieuw kwam ik Andy en z'n vriendin tegen. Bij de volgende mega grote schaduw plek stopte ik en kwamen ze erbij zitten. We besloten een lunch in te plannen en een siësta te houden. Anderhalf uur later nog steeds geen teken van Charlotte. Andy en z'n vriendin besloten verder te gaan.
Wat zal ik doen? Wachten of doorgaan? Ik checkte m'n water, 1,5L voor 7miles. Net genoeg. Tot 16u bleef ik in de schaduw zitten, in die tijd kwam ik Christine en Acid Jesus tegen, later kwam Dutchie en nog vele andere hikers. Een aantal hikers hadden Dreamer gezien. Om 15u kwam ook Clair, ze vertelde dat Tori naar Mount Laguna was gegaan om daar 2 nachten in een hotel te slapen. Zij wou om 16u verder lopen en helemaal naar Mount Laguna gaan, dus besloot ik met haar te lopen. 10 voor 4 kwam Charlotte aangelopen. Met 4L water, ze gaf me een liter en ik dronk die meteen op. Een halve liter filterde ik om m'n andere fles bij te vullen. Clair wou nog iets langer wachten, dus gingen Charlotte en ik samen op weg. We liepen naar de waterbron en onderweg kwamen we Dutchie weer tegen.
Tijdens de siësta in de schaduw had ik haar verteld over de voet problemen van Charlotte. Ik stelde de twee aan elkaar voor en Dutchie bood haar injingi teen sokken aan, die ze bij de volgende dorp toch weg wou gooien. Hopelijk helpt het. De andere hikers die op dezelfde plek als Dutchie sliepen gaven advies over wat je moet doen met blaren.
We kampeerde met Rebecca, Jake en de oudere man, ook Andy en Katelyn waren daar. Er was weinig plek, dus de tenten stonden tegen elkaar aan. De voorspelde wind was 40mph, het begon al flink te waaien toen ik m'n tent ging opzetten. Een aantal haringen wouden niet blijven zitten, dus zat er niks anders op dat er een kei op te leggen. Charlotte en ik spraken af in mnt Laguna.
To be continue

Dag 2, wennen aan de hitte

Heel vroeg in de morgen stonden we op. Emily, die ook de AT heeft gelopen (volle naam komt later omdat ik geen idee heb hoe je het schrijft), was redelijk snel met het inpakken van haar tas en ging alvast op pad. Charlotte en ik deden er iets langer over.
We liepen in de koele ochtend rustig omhoog. Kwamen onderweg nog langs een aantal hikers die we kenden en langzaam bevriend mee raken. De klim leek zwaarder dan die was, het was heel indrukwekkend om beneden al de weg helemaal naar boven te zien. Door het heen en weer wiegen van het pad, swift banks, ging je nergens echt stijl omhoog. Bovenop vonden we lege jerrycans, bonden deze aan de tas en lieten de trail een beetje schoner achter.
Rustig daalde de trail, met nog een paar korte pauzes vlogen de eerste 5 mile voorbij. Scout en Frodo zouden mijn pet achterlaten bij Lake Morena, dus ging ik eerst naar de hikerbox, toen ik hem daar niet vond, maar Emily wel gingen we eerst schuilen voor de hitte en de eerste kleine boodschappen doen.
Meer zonnebrand, labello en IJS! Het waterijsje heeft nog nooit zo lekker gesmaakt. We kletste wat met de langskomende hikers, belde iedereen thuis nog even. Tot we besloten te verhuizen naar de kampeerplek. Hebben gelegen onder een boom in de schaduw, ik liep nog even heen en weer naar de ranger station, maar die waren dicht. Dronken veel water, tot om 14u30 Emily besloot verder te gaan. Ik nam nog even m'n tijd om met Clair en ik weet niet hoe ze heet te kletsen, naar de wc te gaan en m'n water te vullen voor het volgende stuk. Om 15u30 liepen we verder, zeiden nog gedag tegen een paar hikers en liepen door een open vlakte omhoog. Dit stuk vond ik het zwaarste. Probeerde m'n paraplu nog vast te maken aan m'n tas maar kon daar niks op vinden wat goed werkte, dus pakte ik die weer in. Langzaam maar zeker kwamen we bij onze eindpunt van vandaag. Meerdere mensen waren er al. Een aantal daarvan waren ook langs gekomen gister bij onze schaduwplek. Daar had ik kort wat leuke feiten verteld en ze vroegen tijdens het eten of ik er nog meer had. Na de maaltijd maakte iedereen zich op om naar bed te gaan. Morgen zal het koeler zijn, dus misschien toch weer 15miles ipv de 10miles die ik vandaag deed.

Dag 1, anders dan verwacht