01Juni2024 - Start

Nu begint het avontuur echt. Mijn tas gooi ik leeg op het bed en pak alles wat ik nodig heb voor de eerste 10km (de proloog).

Er was een kans op noorderlicht, maar zodra ik start is het bewolkt en komt de zon al op.

Het stuk is volledige verhard, maar wel een beetje slingerend door het Groningse landschap. Ik rook de zee en liep de dijk omhoog. Helaas was de zee verder dan ik hoopte, maar ik moest het er maar mee doen. Ik zag de golven in de verte en rende tussen de schapen langs de dijk. Er lag enorm veel schapen stront op het pad.

Het pad ging weer terug richting Pieterburen en ik keek niet uit naar het ontbijt wat daar op me te wachten lag.

In het ontbijt pakket van het hotel zaten 3 brood pakketjes waarvan maar 1 vegetarisch. Ik nam het broodje kaas met iets te veel boter en at die liggend op bed op. Het yoghurtje dat erbij zat ging een stuk beter naar binnen.

Ik zetten een kop koffie en vervolgde al snel m’n pad.

Langs de camping, over bruggetjes. Vaak weidse uitzichten, soms stukjes met bomen. Het was een redelijk grijze bewolkte dag, maar prima hardloop weer. Het was droog en daar ben ik heel erg blij mee!

De tweede 10km vloog voorbij. Winsum is best een grappig dorpje waar ik even van de route af moest om voor de Albert Heijn mijn flessen met water te vullen. Terug op de route begon ik aan het stuk richting Groningen. Het was veel lang rechtdoor. Sommige stukken waren mooi, veel stukken was het gedachte op 0 en door gaan.

In de verte doken er flats op. Dat moet Groningen zijn. Tot Groningen had ik het pad goed in m’n hoofd zitten. In Groningen zou ik even pauze houden en het volgende stuk bestuderen. Langzaam begon ik te denken aan wat ik zou eten in de stad en nog belangrijker drinken. Koffie! Met een jus d’orange… Als ze het hebben met een granola bowl.

Het eerste tentje wat ik zie bij het park had alle drie. Terwijl mijn horloge aan het laden was viel ik de granola bowl aan.

Met weer een redelijke batterij op m’n horloge rekende ik af en maakte ik gebruik van de wc. Mijn bidons liet ik leeg aangezien er verderop een waterpunt was.

Door Groningen heen wandelde ik in een stevig tempo ipv rennen. Door het centrum was dit een zeer verstandige keuze. Bij het tappunt vulde ik bij en vertrok snel weer richting de natuur.

Natuur… in ieder geval minder stad. Er was veel asfalt.

Er waren werkzaamheden, dus moest ik een stukje afwijken van de route. Geen probleem, via Google maps zag ik hoe ik moest lopen.

De 50km zat erop en ik voelde de kilometers. Op het bord stond dat er pas 36km tussen mij en Pieterburen lag.

Na veel asfalt kwam ik op een gegeven moment in het Noordlarenbos. Dit was een mooi stukje om doorheen te gaan. Helaas was het kort, want daarna kwam ik weer op rechte wegen terecht.

Bij Zuidlaren zaten twee mensen op een bankje. Ik kwam aan en ze hielden een bord op. Mijn brein moest even verwerken dat daar Helma en Bram, mijn schoonouders, waren. Super leuk om hun hier te zien. Super lief dat ze mij zijn komen opzoeken.

Samen wandelen we richting het centrum. Op dat moment belt Casper om te vertellen over zijn race aan zijn vader. Het was fijn dat ik daardoor Casper ook even kon spreken. Hij is 13e geworden in zijn race in de Vogese van de 3.000 deelnemers.

In het centrum liep ik de jumbo in en kocht daar twee broodjes. Helma gaf me een banaan die ze had meegenomen voor me. Ze hielp ook nog even met mijn rits waar stof tussen was gekomen. Opgeladen kon ik weer op pad.

Wandelend at ik mijn lekkernijen. Het aftellen was begonnen, maar nog 16km tot het eind is nog ver. Eén van de PCT gezegdes kwam omhoog: “You can always do another 10 miles after 4p.m.”

In Amerika zeiden we eigenlijk 15u, maar aangezien het net over 4’en was heb ik mezelf voor gehouden dat dit geld in het vlakke Nederland.

Cristy haalde me in. Samen rende/liepen we de laatste iets meer dan 10km samen. Ik was moe en kapot, gelukkig kon Cristy gezellig kletsen. Het was super fijn dat ze het laatste stuk mee ging.

Bij haar thuis aangekomen heb ik 2 glazen limo naar achter gegooid om daarna snel onder de douche te stappen. We aten wat om daarna Harry Potter aan te zijn. Cristy en Anne zijn alle HP films weer aan het kijken. Ik heb ze vaak genoeg gezien dat ik meteen kan invallen. Niet veel later besloot ik naar bed te gaan.

02Juni - PCT mindset

De wekker stond op half 7 en mijn benen voelde goed toen ik wakker werd. Eén beetje stijf, maar niet iets waar ik niet verder zou kunnen rennen.

Cristy bakte 2 eitjes voor me en roosterde brood. Ik kon aan tafel schuiven en werd voorzien van koffie en een glas water. Super fijn deze bijna koninklijke behandeling.

Na het eten stopte ik snel m’n spullen in de tas.  Nu een stukje zwaarder dan gisteren aangezien m’n tent en slaapzak er nu ook in zitten.

Samen met Cristy ging ik naar buiten. We rende Rolde uit terug naar het Pieterpad. We kletste en Cristy maakte nog toffe foto’s.

Ik voelde de kilometers van gisteren, maar verbaasde over hoe ik me voelde. De PCT mindset kwam een beetje terug, ondanks dat ik laat was vertrokken voor hiker begrippen lukte het me om 10 before 10 te doen. 16km (10 miles) voor 10u ‘s ochtends.

Casper hield tijdens zijn tocht 10 before 10, 20 before 2 en ik weet “you can always do another 10 miles after 3”.

Mijn vaart hielt ik erin, zodat ik gemakkelijk op schema bleef voor de 20 before 2.

Om een rede was ik erg emotioneel, zonder dat ik precies wist waarom. Met de 10 before 10 was ik over de 100km gekomen, maar ik voelde me neutraal er onder. Later op de dag merkte ik dat mijn maandelijkse vrouwen probleem was begonnen.

Ik probeerde een filmpje te maken over de 100km, maar de eerste vond ik te emotioneel. De tweede vond ik acceptabel. Tot nu toe had ik geen retake gedaan van mijn insta verhalen. Juist om de vaak de eerste de emoties het best weergeven.

Er was een B&B die op donatie basis koffie, thee, water en een wc aanbood. Ik vulde m’n flesjes met water, nam een kop koffie (Senseo apparaat) en maakte gebruik van het toilet waarna ik via de QR code een kleine donatie overmaakte.

Ik kwam steeds meer Pieterpad wandelaars tegen op m’n route. Mijn horloge piepte en ik had de 20 before 2 regel gehaald.

Op een bankje at ik even m’n ontbijtkoek waar ik niet rennend bij kon. Ik merkte dat ik wat moe werd, maar dacht nog wel tot Sleen te kunnen. Daar zou ik immers m’n uitgebreide pauze willen houden.

Na nog een paar kilometer te hebben afgetikt merkte ik dat ik nu pauze wou. Ik stopte ging op de grond zitten en legde mijn horloge aan de lader. Deze had nog 50%, maar elke kilometer moet op Strava komen om mee te tellen voor de Nature Challenge. Ik kon net niet lekker liggen. Eigenlijk wou ik mijn voeten even omhoog doen, maar de grond had te veel dingetjes die daarna aan mijn shirt zouden blijven plakken. Dat zou weer voor scheurplekken zorgen, dus besloot ik dat benen plat ook al goed is. Voor een moment miste ik mijn PCT grondzeil, maar het gewicht is het niet waard om die in m’n tas te stoppen.

Sommige lopers die ik had ingehaald haalde nu mij weer in. Een wandelaar vroeg of alles goed ging.

Ik belde Casper maar mijn bereik was niet goed genoeg. Terwijl de camping bellen waar ik vanavond wou staan geen probleem was.

De camping vertelde dat ze een groep hadden waardoor wandelaars vandaag niet welkom waren. Ik schoot even in paniek. Appte of ik bij Cristy mocht slapen en belde Casper opnieuw toen ik uit het bos was.

Casper hielp mee een andere camping te zoeken. Cristy appte dat ze heel erg moe was en afspraken had gecanceld. Het op en neer rijden duurt een uur. Als ik niks anders kon vinden dat we wel een oplossing konden vinden.

In Sleen sloeg ik een voorraad in. Voorbereid op wild kamperen. Zodra ik Sleen uit wou lopen was daar een camping. Dat zou mijn dag met 8km korter maken dan gepland. Morgen is mijn dag 58km, met dit stuk betekend dat 66km. Ik belde Casper om te overleggen. Daarna wandelde ik de camping op om een plek te bemachtigen.

Nadat ik de tent had opgezet en had gedoucht, ben ik in de blokhut gaan zitten. Hier kunnen wandelaars hun spullen opladen. Daar heb ik dit hele verhaal getikt.

Na nog een telefoontje met Casper die net thuis kwam van Frankrijk, ging ik naar bed. 
Mijn van voor morgen is af. Laten we gaan knallen.

03Juni - 

Mijn wekker ging om 5u met de verwachting dat ik dan wel om half 6 weg zou zijn. Toch duurde alles weer inpakken langer dan ik hoopte. Deze vaardigheid van de PCT is een beetje verstoft.

Kwart voor 6 was ik er wel klaar voor. Mijn flessen waren gevuld en mijn tas gepakt. Ik kon op weg.

Het eerste stuk was over veel asfalt en ik was blij dat ik dit niet gisteren had gedaan. Van de afgelopen dagen heb ik wel geleerd dat de kilometers ‘s ochtends makkelijker gaan dan ‘s middags. Dat ik me s’ ochtends vooral moet haasten en ‘s middags voldoende pauzes moet nemen.

Door de vroegte zag ik 4x een haas weg rennen. Waarvan ik zeker weet dat het 4x een andere haas was.

10 miles had ik om 8u11 al gedaan. In Coevorden (20km) bestelde ik koffie en een tosti bij de HEMA. Zojuist had ik het boek “de slag om HEMA” uitgelezen, dus het was leuk om nu hier te eten.

Mijn flesjes water vulde ik bij het station en ik ging door.

Grambergen was erg klein, maar wel weer een station waar ik water kon vullen, dus een korte pitstop en door. Nog steeds was er veel asfalt.

Volgende stap was 20 miles, deze had ik om 11u38. Ik hield Casper op de hoogte onderweg.

In mijn hoofd had ik dat ik graag een marathon voor de lunch wou doen. Een late lunch vond ik daarbij prima.

De marathon afstand haalde ik in Hardenberg. Er was markt in het centrum, dus rende ik snel de Lidl in voor lunch en kocht bij de groente kraam bananen.

Aangezien ik lunch had met redelijk veel afval wou ik graag ergens stoppen met een prullenbak, een bankje en uit de wind. Dit lukte, alleen waren er ook grasmaaiers bezig. Dit hoorde niet bij mijn lijstje, dus zat ik rustig te eten.

Het gaf me rust dat ik om 13u10 mijn lunch aan het eten was met al een marathon in de pocket.

Nu was het nog maar 24km. Ik wou mezelf trakteren op een hikerhut en bezocht de website van de camping om deze te reserveren. Al vol.. Voor €30 meer had ik een hotel, met schone lakens (moest ik bij de camping apart voor betalen). Op de camping is douchen €0,50… Mijn keuze was snel gemaakt.

Het hotel had gelukkig nog een kamer over voor mij.

Dit maakte mijn tocht iets korter dan gepland, maar langer dan het originele plan.

Het was ondertussen al bijna 14u en het werd tijd dat ik door ging. Het eerst stuk was wederom over asfalt. Vele fietspaden volgen.

Ik had andere schoenen aan moeten trekken voor deze tocht.

Gelukkig werd het later wel mooi. Ik genoot van het bos. De kilometers gingen er gestaagd uit. De laatste loodjes zijn altijd het zwaars.

Er stond een tafel met een koelbox. Drinken, toetjes voor een prijs aangegeven op het formulier. Zelf over te maken via een QR code. Ik maakte er graag gebruik van. Een cola ging er wel in.

Weer verder. Nog 2km en dan heb ik de 50km. Een man op de fiets riep “stop, wat ben je aan het doen?”  Ik stop niet, ik zit in een ritme “het pieterpad” antwoord ik al rennend.

Kilometer 59, niet stoppen tot ik de 60 aan tik dan een wandelpauze: oeh een tafel met prullenbak.. Ik stopte voor m’n tweede banaan.

Het is nog een klein stukje, maar die banaan hielp me naar het einde. Het bord Ommen kwam in zicht en snel daarna ook het hotel. Het was nog geen 17u.

Tevreden liep ik naar binnen. Douche, Casper bellen, eten. Het eten van het hotel vond ik te duur, andere restaurants waren dicht, dus liep ik naar de Jumbo voor een picknick op bed.

Na het eten was het tijd om dit verhaal te typen en te slapen. Het is nog best een drukke dag met zo veel kilometers.

04juni

Wederom ging m’n wekker vroeg en ik voelde me nog erg moe. Hoe zou dat nu toch komen?

Ik vulde m’n flessen en checkte uit. Om 6u stond ik buiten om weer te rennen. Het was fris, maar met een drafje ben je zo weer warm.

Voor de zoveelste keer ging ik de vecht over. Moest even wachten op een voorbij komende trein. Het eerste stuk was wederom over veel asfalt. De uitzichten waren niet slecht, maar het is super frustrerend om trails het bos in te zien verdwijnen en mijn route verhard over een fietspad te zien gaan.

In gedachte vroeg ik me af of ik hier nog van geniet en begon te huilen. Zoals ik vaak doe ik dit soort situaties is Casper bellen. Hij vrolijkte me op door te zeggen dat ik hierna het Pieterpad kan aftikken. Dat die al bijna voorbij is. Vanavond slaap ik bij Laurette en woensdag zien we elkaar weer.

Ik klaagde over de tijdsdruk die ik voel om elke dag weer op tijd bij de campings te zijn voor de receptie sluit en dat woensdag een dag met extra druk is door een veerpont die ik moet halen. Hij stelde me gerust, dat hij me anders met de auto aan de andere kant van het water zou brengen. Dat ik de druk moest los laten.

Ik vertelde dat ik misschien zondag naar huis wil, na het Pieterpad, en gewoon vanuit huis/kleine stukjes met auto veel wil rennen. Op prachtige trails van de Utrechtse Heuvelrug en de Veluwe. In echte natuur in plaats van op fietspaden, maar die keuze moet vandaag niet gemaakt worden. Never leave trail on a low.

Een stuk vrolijker hing ik op. Alsof het Pieterpad mij had gehoord, mocht ik wat trails op bij de Sallandse heuvelrug. Ik herkende plekjes waar ik met Casper ben geweest. Camping Twilhaar waar we ooit een weekend hebben gestaan.

Er was een picknick tafel en ik wou mijn banaan even uit m’n tas pakken. Ik zag een blaar op m’n hand en snapte toen pas waarom mijn handen zeer deden met deze stokken. De banaan legde ik klaar en speelde even dokter voor mezelf met mijn mini EHBO kitje.

In Helledoorn aangekomen geloofde ik er weer een beetje in dat ik deze dag zou overleven. Ik vulde m’n water, deed sportvoeding in een van m’n bidons (80g koolhydraten) zodat ik minder hoef te focussen op het eten. Nam een pijnstiller tegen de kleine ongemakken die ik momenteel voel en zorgde even voor mezelf.

Meestal probeer ik geen pijnstillers te nemen als ik avonturen doe als dit. Zo heb ik op de PCT pas in Oregon mijn eerste pijnstiller genomen. Vandaag maakt het kleine pilletje even het verschil tussen doorgaan een stoppen.

Ik kom in Holten aan, 37km op de teller en pak water bij het station. Het restaurant voor me gaat net open en ik besluit er iets te eten. Ik bestel een koffie, broodje en verse jus d’orange.

Tussen de happen door typ ik dit hele verhaal en komen de emoties weer los die ik vandaag heb gevoeld. Ik bedenk me dat ik nog maar 15km tot Laren en daarna 12km tot Laurette me ophaalt.

De 30 miles (48km) haal ik voor 15u. Een mooie tijdsmarker.

De 15km naar Laren zijn prima te doen. In Laren is geen watertap punt, dus moet ik naar de supermarkt om wat water te halen. Ik wijk van de route af en koop bij de supermarkt Snickers, water en een ice tea.

Water gaat mijn eigen fles in en bied de eerste beste voorbijganger mijn plastic fles aan om in te leveren. De ice tea drink ik voor de helft ter plekke leeg en de andere helft bind ik vast aan m’n tas.

Laurette is onderweg richting ons afgesproken punt. Ik vertrek snel en probeer het tempo stabiel erin te houden.

De kilometers gaan stabiel voorbij. Ik stuur tussendoor nog even de route naar Laurette zodat ze me eventueel te gemoed kan lopen, want zij komt ver voor mij aan op locatie.

Mijn horloge piept dat ik er 60km op heb zitten. Elk moment verwacht ik Laurette aankomen. Over 2 kilometer heb ik totaal 250km van de route gedaan. Steady verder.

Mijn horloge piept en ik weet dat dit het punt is, 250km. Normaal gesproken mijn maand afstand. 250km, de afstand die sommige mensen als hun uitdaging hebben gekozen. 250km een kwart van de complete RAB Nature Challenge. Terwijl ik nog even probeer te bevatten hoe ver ik eigenlijk al heb gerend springt Laurette de bosjes uit. Ik ben blij om haar te zien.

Samen hobbelen we de laatste bijna 3km naar haar auto. Zij in haar spijkerbroek en ik met 250km in de benen.

Bij Laurette thuis aangekomen, spring ik snel onder de douche terwijl zij eten regelt. Casper belt en ik spreek hem kort tot het eten klaar is. Laurette en ik eten lasagne, met als toetje fruit met yoghurt. We praten over de tocht, over het drukke leven en toekomstige avonturen. Na het eten mag ik meteen naar bed, terwijl Laurette afruimt. Ik moet gaan oppassen dat ik deze luxe straks niet na de tocht nog steeds ga verwachten.

05juni

Laurette had een heerlijk ontbijt van yoghurt en fruit voor me geregeld. Ik kreeg koffie en jus d’orange. Helemaal klaar voor een nieuwe dag.

Samen reden we naar de plek waar ik gister ook ben opgepikt. Ik stapte uit. Laadde de route en nam afscheid.

Vandaag was de dag dat ik tijdsdruk had. 6u10 vertrok ik richting het zuiden. Het eerste stuk was verassend mooi. Door Vorden was ik ook zo heen. Zag hier en daar een kasteel, prima wegen door een bos. Geen asfalt, wel veel verharde grind wegen, maar dat vind ik oké. Af en toe mocht ik zelfs per ongeluk een trail op.

Het dorp kwam in zicht en ik kon mijn water vullen. Prima op schema, 10 miles om 8u30, de 20 miles om 11u00 (precies).

Mijn intentie was iets te eten in Braamt. Alleen het café wat ik had gezien was dicht. Net als vele restaurantjes waar ik al eerder op de dag was langs gelopen. Geen supermarkt. Ik had niks. Kon hierdoor ook m’n water niet vullen terwijl het volgende stuk 25km was tot het volgende waterpunt.

Mentaal heb ik het enorm zwaar. Ik kan niks meer handelen. Ik ging uiteraard weer huilen. Terwijl de tranen over m’n wang naar beneden gingen bedacht ik ook dat ik bij ieder huis kon aanbellen en om water kon vragen. Thuis bezorgt was geen optie want de bezorgtijden duurde te lang.

Ik koos een huis uit waar een oudere dame in haar tuin zat van de zon te genieten. Zodra ik vroeg om water kwamen de tranen weer. “Dat kan toch gebeuren, daar hoef je echt niet om te huilen” dat weet ik, maar momenteel kan ik niks hebben. “Wil je misschien ook een kop koffie?” Heel graag. Ik kalmeerde wat met de koffie en mijn twee bidons werden gevuld met water.

Ik rende verder. Vanaf de marathon afstand ging ik opzoek naar een bankje om wel even met de benen omhoog te zitten, en M&M’s naar binnen te werken als lunch. Helaas zijn mijn PCT tijden achter me, want m&ms als lunch viel niet super goed. Rustig rende ik door.

Het stuk door Duitsland bij Bergherbos was super mooi. Ik wil bijna zeggen dat ik weer genoot. Het was een langer stuk mooi. Uiteraard kwam dat weer tot een einde. Ik moest door gras langs een sloot waarna ik verderop op een fietspad kwam. Ik begon met aftellen.

Mike en Eline kwamen we opzoeken de laatste 6km van de dag. Het was heel fijn om hun te zien. Het minst inspirerende stuk kletste zij me er doorheen. Mogelijk liepen we een paar keer fout, maar ik kwam bij de pont te recht. Het was even wachten in de wind, dus trok ik m’n RAB phantom regenjas aan. Super licht, maar mega fijn bij tegen de wind. Zo bleef ik warm. Eline gaf me nog eten die ik graag aannam.

De pont kwam en ik nam afscheid van Mike en Eline. Aan de overkant kwam ik moeilijk op gang. Bij de kruitvat kocht ik wat eten om daarna van de route af te wijken naar de camping. “1 nacht voor 2 personen alstublieft, mijn vriend komt straks met de fiets”.

Casper nam eten mee van de snackbar uit het dorp. Ik was ondertussen gedoucht, tent opgezet en in m’n slaapzak gaan liggen. We aten samen in de tent.

Het was heel erg fijn om samen met Casper in de tent te liggen. Het zou een koude nacht worden, maar wij konden tegen elkaar aan kruipen.

06juni - DNF

‘s Ochtends werd ik wakker naast Casper. Ik had mijn wekker wat later gezet zodat ik niet eerder dan hem weg hoefde. Ik wou zo veel mogelijk tijd samen.

We pakte in en Casper wenste mij succes. Hij had ruim 50km fietsen in het vooruitzicht voor zijn werk. Ik had ruim 50km trektocht in het vooruitzicht richting het zuiden.

Alles ingepakt vertrok ik iets na 7u van de camping af. Het eerste stuk was uiteraard asfalt, maar we gingen richting een gebied waar ik al een paar keer ben geweest met hardlopen.

Mijn benen deden pijn, dus het eerst stuk begon ik in een wandeltempo en ik kreeg m’n lichaam gewoon niet in hardloop modus. De wegen werd trail, de duivelsberg, N70 en prachtige paden. Ik bleef wandelen. 10 miles om 10u12.

Er was een vrouw met een stevig wandeltempo die ik meerdere keren inhaalde. Zij haalde mij weer in toen ik even mijn blaren behandelde. Toch haalde ik haar vaker in dan ik werd ingehaald. Later kwam ik er achter dat de route naar Santiago hier ook loopt af en toe gelijk aan het Pieterpad, maar soms afwijkend. Dat is dus hoe ze elke keer voor me kwam.

Ik kwam in de buurt waar de Gelderse poort ultra word gehouden, als een breed lachende hardloper op me af komt: Rogier waarmee ik na genoeg tegelijk finishte op The Great Escape.

Hij had niet mijn tracker, maar had mij wel gevonden op de trail. Hij haalde mijn mentale struggles even weg. Al de hele dag was ik in gevecht met mijn hoofd en lichaam. Mijn scheen deed nog steeds zeer, maar met de compressie koude is het prima uit te houden.

Samen met Rogier liepen we een heel stuk op. Rogier wist goed de route en leidde me zo het bos door. We namen afscheid en na het bos durfde ik een kleine dribbel in te zetten voor een paar kilometer.

Weer liep ik in op Santiago, maar mijn route sloeg af, dus kreeg haar deze keer niet te pakken.

Gennep kwam en ging. Ik vulde mijn flesjes in het toilet van het VVV  kantoor en vervolgde snel m’n weg. 20 miles vlak voor 14u. Totaal moet ik vandaag 55km, dus als ik er 32 heb gedaan op 14u kan je je misschien voorstellen dat de 23km die ik nog moest als een eeuwigheid ver weg lijken.

Weer de bossen in. Dribbelend probeerde ik toch het meeste er van te maken. 10km later kwam ik op een omleiding. Mijn horloge was bijna leeg en deze omleiding zorgt ervoor dat ik langs een restaurantje kwam. Ik besloot hier alvast mijn avondeten te nuttigen terwijl alles aan de oplader ligt.

Aangezien het op een raar tijdstip was (16u) is mijn diner ook meer een borrel plank dan een echte maaltijd.

Met hernieuwde moed ging ik verder. Ik haalde een man in die ik ook in Gennep had gezien. We zeiden elkaar gedag en maakte een opmerking over iets over een haas en schildpad.

De route vandaag was super. Veel bos, veel trails. Ondanks de pauze van bijna een uur kwamen de pijntjes snel weer terug. Ik ging door naar Afferden. Daar kon ik de pont pakken naar de overkant. Nog een klein stukje tot Vierlingsbeek. Het was ondertussen al 17u geworden. Ik telde de kilometers af. Mijn scheen protesteerde en ik wist even niet meer hoe ik morgen nog zou kunnen herstellen om weer te gaan. Ik belde Casper.

Hij vertelde dat hij met de auto naar mij toe zou komen zodat als ik morgen ergens zou stranden hij me kon oppikken. We kletste en ik wandelde verder. Mijn wandelen werd pijnlijker en mijn tempo zakte.

Vierlingsbeek kwam in zicht. Nog 3km tot de camping.

Ik kroop door het dorp heen, nog steeds met Casper aan de telefoon.  “Even kijken of er niet iets dichterbij is” vertelde ik Casper terwijl ik hem op speaker zetten.

Hotel was vol geboekt, de eerst volgende bus was pas morgenochtend en Uber had geen chauffeurs beschikbaar.

“Ik kan je ook komen halen” zei Casper terwijl hij luisterde naar hoe ik het echt niet meer zag zitten om de laatste 3km te doen. “Graag”

We bespraken nog even of ik het echt zeker wist, want 3 kwartier rijden zou betekenen dat mijn avontuur hier stopt terwijl we hadden afgesproken dat ik die keuze morgenochtend pas zou maken. De pijn in mijn scheen was te erg.

Ik liep 100m terug naar de herberg die geen kamers meer had om wat te drinken te bestellen terwijl ik wachtte. Een DNF (did not finish) biertje besteld (0.0% biertje met de naam Wanderlust).

Toen mijn bier op was stond Casper al naast me. Ik rekende snel af en samen met Casper stapte ik de auto in. Hij droeg mijn tas en ik m’n stokken.

We reden terug naar huis. De volgende ochtend werd ik zonder spijt wakker. Mijn scheen was dik en door het huis bewegen was pijnlijk. Ondanks dat ik baal, weet ik dat ik wel een juiste keuze heb gemaakt.

Falen is oké, want dat betekend dat je doelen stelt die misschien niet haalbaar zijn. Als alles lukt betekend dat je niet alles uit het leven haalt dat je niet het optimale van jezelf vraagt.

850km in 16 dagen is me niet gelukt, maar wel 371km in 6. Bijna een week lang elke dag een ultra.

Wat heb ik hiervan geleerd?

- Volgende keer 40-50km per dag maximaal. Dit gaat mentaal makkelijker. Kan meer rust tijdens de dag nemen zonder laat aan te komen op de camping waardoor ik niet inlever op m’n nacht rust.

- Rust dagen (weinig kilometer dagen) inbouwen, zodat ik nog extra kan herstellen.

- Eerste dag geen 80km, maar juist een kleine afstand zodat het lichaam kan opstarten en kan wennen aan de opdracht.

- Ondanks dat het Pieterpad het bekendste pad is, kies een pad wat beter bij mij past (bossen, natuur). Eventueel zelf een route tekenen. GEEN ASFALT.

Totaal 371,15km:

Dag 1: 84,22km

Dag 2: 43,30km

Dag 3: 60,97km

Dag 4: 63,81km

Dag 5: 65,54km

Dag 6: 53,35km

Deel 2: Afmaken waar je aan begon

21 juni

Ik bevind me weer op het Pieterpad. Gisteren vanuit het werk naar Vierlingsbeek gereden en daar in de herberg geslapen waar ik een paar weken geleden een alcoholvrij biertje bestelde toen ik op Casper wachtte.
Vanmorgen at ik daar ontbijt, verschillende broodjes, granola met kwark en kersen, koffie en jus d’orange, waarna ik mijn spullen van de kamer haalde en in de auto legde.

Deze dagen is het fijn dat ik een auto mee heb. Elke dag kan ik droge schone kleren aan.
De auto zetten ik bij het station en ging op pad.

De eerste kilometers was ik blij met mijn weg schoenen. Er was asfalt en ik tikte de kilometers gemakkelijk af.
Algauw mocht ik een bos in. Vandaag werd ik veel verrast door mooie gebieden. Heide, open bos, dicht begroeide bos. Ik hou van het bos, dus als er bomen zijn ben ik snel tevreden.

Ik kwam in een gebied waar ik ooit een hardloop evenement heb gehad: Schuitwater. Door het vele water was hier een omleiding.
Volgens mij rende ik op een gegeven moment langs een camper-camping waar Casper en ik ooit hebben gestaan.

Vandaag genoot ik enorm. De kilometers gingen vlot. Mijn gpx route had ik als de Pieterpad etappes in mijn horloge geladen dus had ik een deel 1 en deel 2.

Vanaf deel 2 ging ik opzoek naar een plek om te lunchen, maar veel dingen waren dicht. Terug in het bos at ik dan maar mijn suikerwafel.

Door Venlo heen ging vlot, een paar hele leuke straatjes door. Zodra het station in zicht kwam wist ik dat ik er was. Nu moest ik mijn gemaakte kilometers met een ritje van 20 minuten in de trein terug.

Bij de kiosk had ik mezelf nog even getrakteerd op cola, chips en een KitKat. De trein kwam na 10 minuten bij het perron en ik kon zittend naar de auto.

In de auto kwam ik er achter dat ik nog een 1u15min moest rijden naar mijn gekozen Hostel in Sittard. Morgen weet ik dat ik 30 minuten moet rijden naar de finish. Om daar via een uurtje OV weer in Venlo te staan.

Het inchecken in het hotel ging snel. Ik belde Casper en ging daarna snel douchen.
De bordjes naar het restaurant volgde ik zodat ik niet weg hoefde om te eten. Een vrouw vertelde me dat het eten daar bedoeld was voor Oekraïense vluchtelingen, maar aangezien het al half 7 was en ze net alles wouden opruimen ik wel een bord mocht vullen.

Terug op de kamer typte ik dit hele verhaal en legde ik de spullen klaar voor morgen.
Het eerste ov van Monfort naar Venlo gaat om 8u26. Mijn plan is om ervoor te ontbijten in Monfort aangezien het hostel pas vanaf 8u ontbijt heeft.

22-juni

Voor mijn wekker was ik al wakker. Ik nam mentaal nog even het plan door. Met de auto naar Montfort, daar bij de supermarkt ontbijt halen voor vandaag en morgen.
Eerste ov gaat pas om 8u26, dus ik heb ongeveer 20minuten om alles te pakken.

Mijn wekker ging en alles ging vlot. In starte de auto en mijn wekker dat ik moet vertrekken ging. Ik loop iets voor op schema, maar daar kan ik niks mee.

In Montfort gaat de supermarkt pas om 8u open en dat ik daar 20minuten voor openingstijd ben zorgt alleen dat ik moet wachten.
Voor de deur stonden 4 bejaarden de ingang te barricaderen. Met 4 winkelwagens zorgde deze groep dat niemand voor hun naar binnen ging. Dat zij er al voor mij waren doet me denken dat deze groep mogelijk de nacht heeft doorgebracht zodat zij vandaag de eerste zouden zijn.

Het verbaasde me hoeveel mensen voor de supermarkt staan voordat deze open gaat. Inclusief mij bijna 15 man.
Zodra de deur open ging stormde de mensen naar binnen. Ik pakte 2 banaantjes en liep naar de brood afdeling. Hier waren alle mensen. Ik koos twee broodjes die ik prima onderweg kan eten.
Pakte granola voor morgen en Griekse yoghurt met honing in kleine bakjes. Een sapje ging mee en ik was klaar voor de dag.

Na 6 minuten stond ik weer buiten. Bij de auto trok ik mijn extra kleding uit en liet daar een gedeelte van mijn boodschappen achter. Later ontdekte ik dat ik beide bananen had achter gelaten.

Terwijl ik op de bus wachtte at ik mijn ontbijt. Het was fris, dus trok ik mijn regenjas in. De hele bus rit was ik samen met de bus chauffeur. Zo voelt het dus om een privé chauffeur te hebben.

In Echt stapte ik op de trein naar Roermond, hier stapte ik over op de volgende trein die me in Venlo bracht.

De tracker ging aan en ik ging verder waar ik was gebleven. Rustig hobbelde ik Venlo uit. Het spoor over langs villa’s en zo de natuur in.
Onderweg kwam ik een hardloop groep tegen die net een pauze hielden.

Het park veranderde in een veld met graan en daarna in bossen. Op een gegeven moment kwam ik op een soort heuvel/bergkam terecht. Aan de ene kant een klif aan de andere kant een glooiend pad. Overal waren bomen. Een fantastisch stuk. Mijn favoriete strook tot nu toe van de tocht.

Ik probeerde een stukje te filmen, maar ik vergat op play te drukken. Aangezien ik de tocht graag wil afronden ben ik niet terug gegaan om het opnieuw te doen en nu wel op play te drukken.
Een groot gedeelte bleef het Pieterpad in het bos, lange rechte wegen, maar geen asfalt.

Langzaam begon ik de kilometers af te tellen naar Swolgen. Vlak voor dit dorp zit een herberg met fijne trekker hutjes. Bij deze herberg wou ik graag lunchen.
Het was het wachten waard, ik bestelde lunch, koffie en een gember-appelsap. Binnen rekende ik af en vulde meteen mijn flesjes weer. Klaar voor de volgende etappe.

Het Pieterpad komt vaak langs kerkjes, kloosters en andere christelijke gebouwen.

Na Swolgen was er minder bos, veel velden waar ik door gras mocht lopen. Ik ging met een grote boog om een groep koeien heen die op het pad lagen.
Het begon wel een beetje warm te worden. Gelukkig had ik genoeg water mee.

Melick kwam en ik was er al weer doorheen. Dorpjes kon ik gaan aftellen. Nog 1 en dan zou de volgende stopt de auto zijn.
Sint Odiliënberg kon je vanaf een afstandje al zien liggen. De basiliek met 2 torens steken boven het dorp uit. Zodra ik het bos uitkwam was ik opeens dichtbij.

Een paar Duitse wielertoeristen vroegen of ik een foto van hun kon maken. Uiteraard deed ik dat.

Achter de Basiliek mocht ik weer een bos in. Ik liet twee Pieterpadwandelaars enorm schrikken omdat ik vroeg of ik er langs mocht. Blijkbaar hoorde ze me niet aan komen.

Casper appte en ik moest nog maar een kilometer tot het dorp. Ik besloot hem te bellen en de laatste kilometer wandelend af te leggen. We kletste en al gauw was ik er. Hij ging douchen en ik ging een pizza eten in het dorp.

Terug bij de hostel ging ik douchen en mijn spullen klaar leggen voor morgen.

23-juni - Laatste dag: Nog 1x 65km

Vanmorgen stond ik vroeg op. Mijn wekker ging om 4u15. Dit was expres zodat ik 63km kon rennen.
Ik at mijn ontbijt en deed de kleding aan die ik gisteravond al had klaar gelegd.

Met de auto reed ik naar Montfort. Het was half 6 en ik kon beginnen. De eerste kilometers vlogen voorbij. Langs een ruïne, langs akkers aan de rand van een bos. Er stak een das de akker over. Over het pad waar ik rende het dichte struikgewas in. Waarschijnlijk naar zijn burcht.

Het Pieterpad ging het bos in en weer uit. Er waren hele modderige stukken die me aan de Ardenne deden denken. Het pad ging door een veld met hoog gras en ik was tot mijn middel nat door de dauw.

Opeens was daar Sittard al. De route door deze stad was leuk. Smal paadje langs een beekje. Bij het centrum kwam ik wel weer in de bebouwing. Een klein stukje moest ik van de route af om mijn water te vullen. Drie volle flesjes gingen mijn tas in (1,5L), want het volgende punt was Valkenburg.

De hele ochtend dacht ik aan mijn vergeten tracker. ‘s Ochtends toen ik naar de auto liep dacht ik namelijk dat die daar zou liggen, maar eenmaal in Montfort kon ik hem niet vinden. Ik vond het niet waard om terug te rijden, een retour zou me namelijk een uur kosten.
Ik zou net voorbij Sittard langs mijn hotel rennen, als ik dan bij de receptie om een kaart vraag… Ik kan mezelf identificeren..
Op het moment dat ik langs mijn hotel rende had ik het niet eens door. Pas een stuk later merkte ik dat ik te laat was. Ik zou ook niet terug gaan.

De hele dag zat ik te rekenen. 20km, inclusief stops kost dat 3u. Dat betekend dat ik om 16u klaar kan zijn. Ergens nog lunchen, misschien een keer koffie. 17u? Half 6?

Na Sittard werd het al gauw Limburgs. Ten minste hoe ik Limburg ken van het hardlopen. Leuke heuvels, weidse uitzichten, maar ook veel leuke kleine paadjes. Door de regen was er op deze paadjes modder te vinden die ik associeer met de Ardenne. Super glad, enorm plakkerig en als je niet oppast zit je schoen vast. Laten we over hoe het ruikt maar niks zeggen, want prettig is het niet.

Bij een weiland waar de Pieterpad wandelaars door een hek moesten zigzaggen was er enorm veel modder. Een groep dames was me net voor in tegen gestelde richting, dus bleef ik even op een droog stuk staan wachten.
Lachen gieren brullen, met veel moeite kwamen de dames er langs. Nu was het mijn beurt. Ik ging voor apenkooi techniek. Ik klom het hek op en klauterde mezelf naar de andere kant. De dames zagen dat en riep dat dat veel verstandiger was dan wat zij deden.

Helaas ontkwam ik er niet aan om later ook mijn schoenen vies te maken. Mijn ultra mindset kwam om dat hoek kijken, want als ze eenmaal vies zijn, maken de volgende modderplassen ook niet meer uit.

Vlak voor Valkenburg zag ik een poster hangen over wandel café onder de poort. Wat mij aansprak was dat je hier kon lunchen, maar dat er ook stond “eigen eten mee, geen probleem bestel wel een koffie of thee”. Ik vond het mooi dat deze plek het niet erg vond als je je eigen eten op at. Daar wou ik lunchen.
Een kaas tosti besteld met een cola. Het was warm, dus ik had een heerlijk plekje in de schaduw uit gezocht.
Na het afreken bezocht ik nog even het toilet en vulde ik mijn flesjes met koud water bij het buiten kaantje.

Bij wat grotten verderop haalde ik weer wandelaars in. Een vrouw voor me stopte abrupt omdat er modder voor haar schoenen lag: “even een tactiek bedenken hoe ik hier doorheen ga” verontschuldigde ze zich naar mij toe. “Tactiek heb ik ondertussen opgegeven” zei ik terwijl ik langs haar heen de modder in stapte. Mijn schoen raakte ik bijna kwijt.

20 meter na de modder was een beekje die over het pad heen stroomde. Ik spoelde al wandelend mijn schoenen hier in schoon.

Maastricht kwam in zicht. Voor mijn gevoel was ik er dan ook bijna, alleen gaf mijn horloge aan dat ik nog bijna 7km moest afleggen. Ik deed mijn best om de vaart erin te houden. In het centrum was dit onmogelijk. Er was veel publiek en hardlopen is dan nagenoeg niet mogelijk. Mensen die op hun mobiel kijken, niet opletten en met te veel mensen naast elkaar lopen. Ik heb van alles moeten inhalen.

De route ging langs veel ijszaken, waar vele een lange rij hadden. Zodra ik er eentje zag zonder rij stapte ik naar binnen voor een ijsje. Met een ijsje in mijn hand wandelde ik nog steeds langs veel winkelde publiek.

Het werd rustiger en de heuvel die de naam Sint Pietersberg draagt kwam in zicht. Omhoog en op het plateau moest ik nog een rondje. Het drong tot me door dat ik er was. Dat ik het Pieterpad ging afronden.
Er hing een spandoek voor een stel die jaren over het Pieterpad hebben gedaan. Ik zag mensen met champagne. Er kwamen herinneringen van de PCT naar boven. Op dit laatste stuk nam ik een stuk meer foto’s dan in de afgelopen kilometers had gedaan. Toen zag ik een paaltje met de tekst: Tussen wens en vervulling ligt een grote afstand. Pieterburen 490 Nice 2512.
Het Pieterpad is vele malen veranderd waardoor die volgens mijn gpx 505km is, maar dit is gedeeltelijk ook door omleidingen door werkzaamheden of door de regenschade in Limburg.

Toen zag ik de foto plek. Een oud vrouwtje die zojuist zelf de tocht heeft afgerond maakte mijn foto. Inclusief haar eigen vinger erbij. Het maakte mij niet meer uit. Ik was er.

Zoals elk goed avontuur word je daarna meteen weer in het dagelijkse doen en laten geslingerd. Voor mij betekende dat een terras vinden voor een gingerbeer en daar OV zoeken terug naar de auto. Het was vlot doordrinken want het OV kwam al snel. De bus haalde ik gemakkelijk, de trein stond al op me te wachten. Net als de overstap op Roermond en de bus in Echt. Ik kon zo van het ene voertuig in de andere rollen.

De bus van Echt naar Montfort was VERSCHRIKKELIJK. Het was een klein busje met een chauffeur die de rem niet gebruikte. Mijn gordel was het enige wat mij in de stoel hield. Ik was blij dat ik levend de bus om kon.
Ik at in Montfort om daarna de auto terug naar de hostel te pakken. Na het douchen belde Casper en ik. Hij vertelde over zijn Flatlands avontuur en ik over vandaag

RAB Nature Challenge - 1.000km

Deze uitdaging begon ik om 1.000km in 1 maand te rennen, maar mijn blog gebruik ik om avonturen vast te leggen. Toch wil ik even laten weten dat de RAB Nature Challenge 1.000km is gelukt. In de 30 dagen die juni telt heb ik 1.000km afgelegd. De laatste dag deed ik mee aan de UHUT (50km) om daar mijn laatste kilometers te maken voor de uitdaging. Hieronder zijn een paar foto’s te zien van hoe ik over de finish kwam.